ေရႊစင္ဦး မလည္လိုက္ရတဲ႔ သႀကၤန္တႏွစ္ အပိုင္း (၃)

အပိုင္း (၃) ထဲမွာ က်ေနာ္႔ ေဒၚႀကီး အေၾကာင္းကို နဲနဲေလာက္ ေျပာခ်င္ပါတယ္..၊ က်ေနာ္႔ ေဒၚႀကီးရဲ႕ အိမ္ကို ေျပာေၾကးဆိုရင္ ဘယ္သူမွ မသြားခ်င္ပါဘူး..၊ အင္မတန္ စည္းကမ္းႀကီးၿပီး ဆူတတ္ ပူတတ္လို႕ပါဘဲ...၊ စည္းကမ္းႀကီးတာ နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တခုေျပာရအုန္းမယ္.. က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေဒၚႀကီးအိမ္ကို ေႏြရာသီတိုင္း stay သြားသြား ေရွာင္ေလ႔ ရွိတယ္ (က်ေနာ္႔ ေဖေဖ ရဲ႕ ေလေဘးဒဏ္ ကလြတ္ေအာင္ေလ)။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္ ညီမ နဲ႔ ေမာင္တဝမ္း ကြဲေတြ (ေဒၚႀကီး သား၂ေယာက္ သမီး တေယာက္ ေပါ႔) သူတို႕ ရဲ႕ စာၾကည္႕ စားပြဲေပၚမွာ.. ဆိုင္းဘုတ္ ေထာင္ထားတယ္..၊ `........`  အား မည္သူ မွ စကားမေျပာရ..၊ ဆိုတဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ ေလးပါ..၊ က်ေနာ္ ကေတာ႔ ဘာျပသာနာ မွ မရွိဘူး..၊ စာအုပ္ ဖတ္ေနရရင္ ၿပီးၿပီ ဆိုေတာ႔ စာအုပ္ဘဲ ဖတ္ေနပါတယ္..၊ ေဒၚႀကီး မရွိတဲ႔ အခ်ိန္ဆိုရင္ ေတာ႔ ေမာင္ႏွမ တေတြ အေၾကာင္း စဥ္းစားၾကည္႔ ေပါ႔ဗ်ာ..ေတာ္ရုံ တန္ရုံ ေလမုန္တိုင္း ေတာင္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ သြားရေစမယ္..။

အခုေတာ႔ က်ေနာ္႔ ေမာင္ေတြ ညီမ ေတြဟာ ေဒၚႀကီး ရဲ႕ well train ေအာက္မွာ တသက္လံုး စာၾကည္႔ လို႕ မၿပီးႏိုင္ ျဖစ္ေနၿပီး အဂၤလန္က ဘြဲ႕ေတြယူ သမားေတာ္ႀကီး ေတြ ျဖစ္ၿပီး စာက်က္ရတာေတာ႔ လြတ္ေလာက္ၿပီ ထင္တာပါဘဲ..၊ က်ေနာ္ ကေတာ႔ ဘာမွ မျဖစ္ရင္လည္း ေနပါေတာ႔ .. သူတို႕လိုလည္း မက်က္ ႏိုင္ပါဘူး...။

က်ေနာ္ တို႕ ဘာမွ မျဖစ္တဲ႔ အေၾကာင္းေတြ အတြက္ က်ေနာ္႕ ေဖေဖ ကို လည္း ေျပာေသးတယ္ဗ်..၊ ေမာင္လွျမင္႔ မင္းသားသမီး ေတြက အားလံုး ဥာဏ္ေကာင္း ရဲ႕ သားနဲ႕ ဘာျဖစ္လို႕ စာမက်က္ ခိုင္း လဲ .. ဆိုေတာ႔ က်ေနာ္႕ အေဖ ကလည္း ရွင္းရွင္း ဘဲ ျပန္ေျပာခဲ႔ ပါတယ္..၊ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က ေဖေဖ (အဖိုး) က မနက္ ၄ နာရီ အိပ္ေကာင္းတဲ႔ အခ်ိန္ လာလာႏႈိးၿပီး စာက်က္ခိုင္းတာ က်ေနာ္ မႀကိဳက္လို႕ လို႕ ျပန္ေျပာတယ္.. အဲဒီၾက ေဒၚႀကီးက မင္းတို႕ကို အဲလို စာက်က္ခိုင္း လို႕ မင္းတို႕ မမ တို႕ ဒီလို ျဖစ္တာမဟုတ္လား လို႕ ျပန္ေျပာတယ္..၊ ဒါေပမဲ႔ မရပါဘူး က်ေနာ္႔ ေဖေဖ ကလည္း သူ႕စိတ္ကူးနဲ႕ သူပါဘဲ..။

ေဒၚႀကီး ဘယ္ေလာက္ဘဲ စည္းကမ္းႀကီးႀကီး... က်ေနာ္တို႕ မသြားရင္ မရတဲ႔ အေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္.. ၊ တမ်ဳိးလံုး တေဆြလံုးဟာ က်ေနာ္႔ ေဒၚႀကီး ရဲ႕ အေထာက္ အပံ႕ နဲ႔ ဘယ္သူ မွ မကင္းခဲ႔လို႕ပါဘဲ..။

အေျပာဆိုးေပမဲ႔ အားလံုးကိုေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ လွစ္လ်ဴ မရႈပါဘူး.. လိုအပ္သလို အားလံုး လုပ္ေပး ခဲ႔တာပါဘဲ..၊ ဆူလည္း ဆူေပါ႔.ေလ.. က်ေနာ္႔ ေဖေဖ မွ အပေပါ႔... က်ေနာ္႔ ေဖေဖ ကို ဆူခ်င္ရင္ေတာ႔ ၾကားထဲက ကိုယ္စားလွယ္ေကာင္ေလး ကို ဆူေပါ႔...၊ ေဖေဖ ေရွ႕ဆိုရင္ တခြန္းမွ မေျပာပါဘူး.. ေမာင္ တေယာက္ ထဲ ဆိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္  ခ်စ္ပါတယ္..။

အားလံုးဟာ ရန္ကုန္ကို သြားၿပီဆိုရင္  လည္ခ်င္ပတ္ခ်င္ၾကတယ္..၊ ကိုယ္႕ၿမိဳ႕မွ မဟုတ္တာ သြားခ်င္ စရာႀကီး.. စားခ်င္စရာႀကီးဘဲေပါ႔..၊ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီလို သြားတာ စားတာ ကို ေဒၚႀကီးက လံုးဝမႀကိဳက္ပါဘူး..၊ မနက္ဆိုရင္ က်ေနာ္ က မံုဟင္းငါး စားခ်င္တယ္..၊ ဒါေပမဲ႔ .. ေဒၚႀကီးရဲ႕ ရြတ္သံမၾကား ခ်င္ေတာ႔ ထမင္း ဟန္ျပစား.. (ဟန္ျပစား ပါတယ္ဆိုမွ ခ်စ္ေသာ ေဒၚႀကီး က စားတာ နဲ လိုက္တာ ဆိုၿပီး ထပ္ထပ္ ထည္႔တဲ႔ ဒုကၡ ကလည္းတမ်ဳိးပါ..)  ေကာ္ဖီ ဟန္ျပေသာက္ၿပီး မွ အျပင္ထြက္ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး နီွးရာ မုန္႔ဟင္းငါး ဆိုင္မွာ အျမန္ဝင္တြယ္ၿပီး အိမ္အျမန္ျပန္ရပါတယ္..၊ အဲဒီလို ေၾကာက္ရပါတယ္..။

တပတ္ ဆယ္ရက္ေတာင္ ေနဘို႕ခက္တဲ႔ အိမ္မွာ တလအနဲဆံုး ေနရမွာ ဆိုေတာ႔ ေရႊစင္ဦး ေလးရဲ႕ ေနာင္ေရးဟာ မေတြးရဲစရာပါဘဲ...၊ ကိုယ္႔ အဖိုးကလည္း ေနမေကာင္းေန ဆိုေတာ႔ သြားရေတာ႔မွာဘဲ ဆိုၿပီး စိတ္ညစ္ညစ္ နဲ႔ ထြက္လာခဲ႔ ရတယ္ဗ်ာ...၊ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီး ကို အေဖာ္စပ္ေတာ႔လည္း no ပါဘဲ..။

အင္း ဒါလည္း မိဘ ေက်းဇူးဆပ္နည္း တမ်ဳိးပါဘဲ ေလ ဆိုၿပီး ထြက္လာရပါတယ္..၊ မ်က္ခံုးကေတာ႔ ခပ္လႈတ္လႈတ္ ပါဘဲ...၊ ေဒၚႀကီး အိမ္က ျပည္လမ္း ၈မိုင္ခြဲမွာပါ.. ၊ ျပည္လမ္း ေပၚမွာ တလံုး၊ လမ္းသြယ္ထဲမွာ ၂လံုးပါ..၊ ၂လံုးကိုေတာ႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ငွားစားထားပါတယ္.. အခု ေနတဲ႔ တလံုးမွာ ေတာ႔ အိမ္သားအားလံုး နဲ႔ ဘဘႀကီး နဲ႔ ေနၾကပါတယ္..၊ ဘဘႀကီးကို အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲမွာ.. ေဆးခန္းႀကီး တခုအတိုင္းဘဲ ေသခ်ာ ျပင္ဆင္ၿပီး ထားပါတယ္..၊ေအာက္ဆီဂ်င္ ဗူးေတြနဲ႔ ခၽြဲစုတ္စက္ ေတြနဲ႔ ေသခ်ာ ထားတာပါ..၊ ဘဘႀကီး အသက္ရႈရတာ ေမာမွာ ဆိုးလို႕ ဆိုၿပီး ေအာက္ဆီဂ်င္ ကလည္း အၿမဲေပး ထားပါ တယ္..။

တအိမ္လံုးကလည္း ေဒၚႀကီးက စၿပီးေတာ႔ ဆရာဝန္ေတြႀကီးဘဲ ဆိုေတာ႔ လိုအပ္တဲ႕ ကုသမႈ႕ေတြအားလံုး ကေတာ႔ အျပည္႕ဘဲ ရမယ္ထင္ပါတယ္..၊ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္႔ အဖိုးကို  ျမင္လိုက္ရေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္သြားပါတယ္..၊ သတိ မရွိဘဲ အသက္ရွင္ေနျခင္းဟာ ဘာတန္ဘိုးမွ မရွိဘူးလို႕ ထင္ပါတယ္..၊ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္႔ ေဒၚႀကီးကေတာ႔ သူ႕ အေဖ ကို မေသေစရဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္ထားသလို ျဖစ္ၿပီး အသက္ ကို ေသမင္းဆီက အတင္းဆြဲ ယူထားသလိုျဖစ္ေနပါတယ္..။

သာမန္ မိသားစု သာမန္ ျပဳစုမႈ႕မ်ဳိးဆိုရင္ေတာ႔ က်ေနာ္႔ အဖိုးဟာ ေသတာၾကာၿပီထင္ပါတယ္...၊ အခုေတာ႔ သူ႕ခမ်ာ သနားစရာပါ..၊ အိပ္ယာ ေပၚမွာ ျပဳသမွ် ခံရတာေပါ႔ေလ..၊ သတိ မေကာင္း တဲ႔ အတြက္ ဦးေႏွာက္ နဲ မ်ားဆိုင္သလား ဆိုၿပီး ဦးေႏွာက္ နဲ႔ အာရံုေၾကာ သမားေတာ္ႀကီး ထံျပ.. မဂၤလာဒံု စစ္ေဆးရုံႀကီး မွာ ဦးေႏွာက္ ကို ဓါတ္မွန္ရိုက္...၊ စိတ္အထူးကု ဆရာဝန္ႀကီးေတြ ဆီမွာ အႀကံေတာင္း ေဆးေတြထိုး. ေဆးေတြတိုက္ ေပါ႔ေလ ဒုကၡမ်ားလိုက္တာ..၊ ဒါက က်ေနာ္ အေဒၚ ရဲ႕ အစြမ္းရွိသမွ် လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ေပါ႔ေလ..။

ကဲ က်ေနာ္ကေရာ....အဖိုးကို ျပဳစုဘို႕ ဘာမ်ား လုပ္ႏိုင္ပါသလည္း..ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး.. ထုိင္ၾကည္႕ ေနယံုပါဘဲ..၊ တကယ္ပါ.. အဖိုး ကို ျပဳစုဘို႕ မမဝင္း ရွိတယ္.က်ေနာ္ ရွိတယ္..၊   အဖိုး ကလည္း သတိမရွိတာမ်ားေနတယ္ ဆိုေတာ႔ က်ေနာ္ တို႕ ၂ေယာက္ မွာ ဘဘႀကီး ကို ထုိင္ၾကည္႕ ေနယံု အျပင္  လုပ္စရာမရွိပါဘူး..၊ ေရာဂါ ေဖာက္တဲ႔ အခ်ိန္က လြဲလို လုပ္စရာ မရွိေတာ႔ လည္း က်ေနာ္ တို႕ ၂ေယာက္ အတင္း တုတ္ရုံေပါ႔..၊ မမဝင္း ကလည္း သူေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီေပါ႔ .. ျပန္ခ်င္ၿပီေပါ႔..။

ဒါေပမဲ႔ လည္း သူ႕ခမ်ာလည္း က်ေနာ္တို႕ ေဆြမ်ဳိး တသိုက္လို ပါဘဲ ..၊ ေဒၚႀကီးကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ပါဘူး..၊  အေရးဟဲ႕ အေၾကာင္းဟဲ႕ ဆိုရင္ ဒီ ေဒၚႀကီးကဘဲ ကူညီတာဆိုေတာ႔ ေနရေတာ႔ တာပါဘဲ..၊ မမဝင္း ဘဝ ကလည္း တအား သနားစရာေကာင္းပါတယ္..၊ သူကေလး ကထဲက ပေထြးလုပ္သူ ကုလား အဖိုးႀကီး နဲ႕ အေမ လုပ္သူ ကို ရွာေကၽြးေနရတာပါ..၊ သူ႕ ပေထြးကလည္း ဆိုးလိုက္တာ.. တကယ္႕ အရက္သမား မေကာင္းတဲ႔ လူပါ..၊ မမဝင္း တို႕ သားအမိ ၂ေယာက္ ဆိုလည္း ႏိုင္လိုက္တာ တအားပါဘဲ...။

ျပည္မွာ က်ေနာ္ တို႕ အေဒၚေတြ ေနတုန္းက အေဒၚ အိမ္မွာ အလုပ္လုပ္တယ္..၊ က်ေနာ္႔ အေဒၚ ရန္ကုန္ ေျပာင္းလာေတာ႔ သူ႕ ပေထြးက မထည္႕ ေတာ႔ ပါဘူး..၊ မမဝင္း ကေစ်းေရာင္းေကၽြးရပါတယ္..၊ ေဒၚႀကီး ခမ်ာ ဘဘႀကီး အတြက္ မမဝင္း ကိုမွ လိုခ်င္ေတာ႔လည္း သူ႕ပေထြး ေက်နပ္ေအာင္ ေငြနဲ႔ ေပါက္ထားရတာပါ...၊ အင္း ပေထြး က အကြက္ေကာင္း ေတြ ေတြ႔ၿပီး ေတာင္းေကာင္းေနတာေပါ႔ .. မမဝင္း ကအဲဒါေၾကာင္႔ ျပန္ခ်င္ တာလည္းပါ ပါတယ္..။

အခု က်ေနာ္႔ အဖိုး ကိစၥ ဟာ က်ေနာ္ ေဒၚႀကီး အတြက္ တအားအေရးႀကီးတယ္.. တကယ္ ကို သူ႕အေဖ ကို ေသမင္း စီက လုယူေနတဲ႔ ပြဲႀကီး.. ဘယ္လိုမွ သူ႕ အေဖ ကို မေသရဘူး ဆိုၿပီး နည္းေပါင္းစံု နဲ႕ ဆြဲေခၚ ေနတာ..၊ က်ေနာ္ တို႕ အားလံုး မ်ား သူ႕စကား ေဖာက္ဖ်က္ရင္ တသက္လံုးစာ သြားၿပီေပါ႔...။

က်ေနာ္ တို႕ ကေတာ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ ရွိတယ္.၊ တလ ျပည္႔ရင္ အလွည္႔က ၿပီးသြားၿပီ..၊ မမဝင္း အတြက္ ကေတာ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ က အင္း.. ေျပာရရင္ အဖိုး ေသမွ တာဝန္ၿပီးသလိုျဖစ္မွာ ဆိုေတာ႔ သူခမ်ာလည္း.. ဘယ္လိုဆုေတာင္း ရမလည္း ဆိုတာ မသိေအာင္ျဖစ္ေနတာေပါ႔..၊ အဖိုးျပန္ေကာင္းဘို႕ ဆိုတာလည္း.. မလြယ္လိုက္တာ...၊ အင္း နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ားေရ က်ေနာ္႔ အဖိုးေလး ကို အနဲဆံုး သတိ တခ်က္ ေလာက္ မ်ားရေအာင္ တန္ခိုးေလးျပပါအုန္း...။

အပိုင္း (၄) ဆက္ရန္

.

( စာဖတ္သူမ်ားေရ ကိုရီးယား ကား အားက် လို႕ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ .. မအားတာရယ္.. ဖတ္ရတဲ႔ သူေတြ အၾကာႀကီး ဖတ္ေနရရင္ ပ်င္းေနမွာရယ္ကို ..အားနာလို႕ပါ...)

.