ျမန္မာျပည္က ဟယ္လင္ အပိုင္း (၄၂)

ယင္းေနာက္ ရိုစလင္းႏွင့္အတူ ျမစ္ႀကီးနားမွ ေရာက္လာေသာ ေယဗြန္ႏွင့္ လက္စလီတို႕ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ဦးအတြက္ ေဆြမ်ိဳးရွာရျပန္သည္။ သူတိ႕၏ မိခင္မွာ အဂၤလိပ္ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္၍ ဖခင္မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳး ဦးပုျဖစ္သည္။ မိဘမဲ့မ်ားျဖစ္၍ သူတို႕၏ ေနာက္ဆုံးအမည္ကို အဂၤလိပ္ဆန္ေစရန္ 'ပု'အစား ပတ္(ခ) Pugh ဟု မိခင္က အမည္ေပးထားခဲ့သည္။ သူတို႕ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ဦးသည္လည္း ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ ပူးေပါင္း မိသြားပါသည္။

ကြယ္လြန္သြားရွာေသာ မစၥတာကင္း၏ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ကိုမူ သူတို႕အတြက္ ေနရာအတည္တက် မသတ္မွတ္ ႏိုင္ေသးသည္အထိ သီလရွင္မ်ားက တာ၀န္ယူ ေစာင့္ေရွာက္ ထားၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ကေလး မ်ား၏ အနာဂတ္သည္ ကၽြန္မႏွင့္ သက္ဆိုင္ျခင္း မရွိေစကာမူ သူတို႕အေပၚတြင္ ထားရွိေသာ ေမတၱာေႏွာင္ႀကိဳးက ခိုင္ၿမဲေနၿပီျဖစ္၍ ခြဲခြာရမည္ကို ေၾကာက္လန္႕ရြံမုန္းေနမိပါသည္။ မကြာေ၀းလွေသာ အခ်ိန္ အေတာအတြင္း မိခင္ျဖစ္သူအား ရွာေဖြရန္ အိႏၵိယျပည္သို႕ ထြက္ခြာသြား ရမည္ကို ကၽြန္မ ႀကိဳတင္ သိရွိ ေနပါသည္။

ကေလးမ်ားကို သက္ဆိုင္သူမ်ားသို႕ ျပန္မအပ္ရမီ တစ္ေန႕တြင္ ကၽြန္မသည္ သူတို႕ အားလုံးအား ဘုရား ရွိခိုးေက်ာင္းတစ္ခုသို႕ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ပါသည္။ မွန္အေရာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ စီျခယ္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္မ်ား ကြဲေနၾကၿပီး ဘုရားရွိခိုးေဆာင္မွာလည္း ပ်က္စီး ယိုယြင္းေနပါသည္။ ပုဆစ္တုပ္၍ ရွိခိုးေနစဥ္ ကၽြန္မ၏ ခႏၶာကိုယ္အတြင္း၌ ေအးခ်မ္းမႈမ်ား ယိုစီးသြားသည္ဟု ခံစားမိပါသည္။

ကၽြန္မတို႕ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမွ ထြက္လာၾကစဥ္ ကေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္မ၏ လက္ကိုကိုင္၍
    "အန္တီရယ္ စကားေျပာပါဦး" ဟု ေျပာပါသည္။
    ကၽြန္မသည္ ကေလးအားလုံးကို တစ္ေယာက္စီ ေပြ႕ဖက္၍
    "ဘာေျပာစရာ လိုေသးသလဲ ကေလးတို႕ရယ္၊ မင္းတို႕အားလုံးကို ခ်စ္ပါတယ္"ဟူ၍ ေျပာလိုက္မိပါသည္။
    ကၽြန္မတို႕သည္ ပါးျပင္ေပၚတြင္ မ်က္ရည္အျပည့္ႏွင့္ ခြဲခြာၾကပါသည္။ ဒီအခ်က္ကိုေတာ့ ဂ်ပန္မ်ားအား ေက်းဇူးတင္ရမည္သာျဖစ္ပါသည္။
    ကၽြန္မသည္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနၾကသူမ်ားႏွင့္ ခြဲခြာၿပီး အထီးက်န္ ဘ၀သို႕ ေရာက္သြားခဲ့၍ ၀မ္းနည္းမဆုံး ျဖစ္ေနပါသည္။ မ်ားမၾကာမီ စာတိုက္မွ စာတေစာင္ ေရာက္လာ၍ စိတ္ဓါတ္ျပန္လည္  တက္ႂကြ ခဲ့ရပါသည္။

အခ်စ္ဆုံး အန္တီ ဟယ္လင္

ကၽြန္မရဲ႕ အေပၚမွာ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ ေကၽြးေမြးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးေတြသည္ ကၽြန္မ၏ အသည္းႏွလုံးထဲ၀ယ္ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ စြဲမွတ္ေနတာကို စာဖြဲ႕သီကုံး၍ မရႏိုင္ပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္ခမ မိုက္မဲမိတာေတြကို အန္တီရဲ႕ ၾကင္နာတဲ့ စိတ္ႏွလဳံးက အႀကိမ္တိုင္းမွာပဲ သည္းခံခြင့္လႊတ္ ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မရဲ႕ ဖခင္ႏွင့္ အစ္မ ေဒါရစၥတို႕ကို အန္တီျပဳစုလုပ္ကိုင္ေပးခဲ့သည္တို႕ကို ယေန႕တိုင္ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိေနဆဲပါ။
ဟိုအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္မႈကို နားမလည္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုကဲ့သို႕ လူခ်င္းေ၀းကြာ ေနေသာအခါတြင္ မစၥတာေဂ်ေအကင္း၏ သားသမီးမ်ား အေပၚ၌ အန္တီ၏ ေစာင့္ေရွာက္ ထိန္းသိမ္း မႈမ်ားကို ေကာင္းစြာ နားလည္ခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္မႏွင့္တကြ ေမာင္ေလးႏွင့္ ညီမေလးတို႕သည္ မိဘမဲ့မ်ား အျဖစ္ ေလာက အလယ္တြင္ ေစာင့္ေရွာက္မည့္သူ မရွိဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ္ မည္သို႕ေသာ ဘ၀သို႕ ေရာက္သြား မည္ကို ဘုရားသခင္သာ သိပါလိမ့္မည္။
ခ်စ္လွစြာေသာ အန္တီရယ္၊ ကၽြန္မအေနႏွင့္ အမွားအယြင္းလုပ္ခဲ့မိသည္မ်ား ရွိမယ္ဆိုရင္ ခြင့္လႊတ္ၿပီး ကၽြန္မကို မိန္းကေလးေကာင္း တစ္ေယာက္အျဖစ္ အစဥ္အၿမဲ သတိရေနေစခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္မႀကီး လာခဲ့လွ်င္ အန္တီကဲ့သို႕ ႀကီးျမင့္ေသာ ေနရာကို ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါမည္။
အန္တီ သြားေလရာရာတြင္ ဘုရားသခင္က လိုက္ပါေစာင့္ေရွာက္ပါေစ။ အျမင့္ဆုံး ေနရာသို႕ ေရာက္ေအာင္ ခ်ီးျမႇင့္ ႏိုင္ပါေစ။ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ အေနနဲ႕ အန္တီ့ကို မိခင္လို အစဥ္အၿမဲ သတိရေနပါ့မယ္။
ကေလးငယ္ မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ရစ္ခ်တ္ႏွင့္ မာရီယာတို႕က 'အခ်စ္ေပါင္းမ်ားျဖင့္'ဟု ေရးသား ထားပါသည္။

ကၽြန္မသည္ စာတြင္ ပါရွိသည့္အတိုင္း တလုံးမက်န္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။ သူတို႕သည္ ကၽြန္မ၏ သားသမီး မ်ားသဖြယ္ ကၽြန္မ၏ အသည္းႏွလု့း၀ယ္ အစဥ္အၿမဲ ရွိေနၾကပါသည္။ ခြဲခြာေနရခ်ိန္၌ ေပးပို႕လိုက္ေသာ စာသည္ ကၽြန္မအတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ ပစၥည္းျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မ သြားေလရာရာသို႔ ကိုယ္ႏွင္႔ မကြာ ယူေဆာင္သြားခဲ႔ပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာခဲ႔ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ယင္းစာသည္ က်မ အတြက္ အလြန္ႀကီးမားေသာ စိတ္ခ်မ္းသာ မႈ႕ကိုေပးပါသည္။

ကေလးမ်ားႏွင္႔ ခြဲခြာခဲ႔ရေသာ ေဝဒနာသည္ ေအာလ္စိန္႕ ဘုရားရွစ္ခိုးေက်ာင္း၌ ရရွိလာခဲ႔ေေသာ ေအးခ်မ္း မႈ႕ ကို ဖံုးလႊမ္း သြားခဲ႔ပါသည္။
က်မ ဖခင္အား အိႏၵိယျပည္သို႕ ပို႕ေရးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ရာ၌ ယုတ္မာစြာ ဆက္ဆံခဲ႔သည္မ်ားကို ျပန္လည္ ေတြးေနမိၿပီး နာၾကည္းလာခဲ႔ပါသည္။
က်မ လုပ္ကိုင္လာခဲ႔ေသာ အလုပ္မ်ားကို ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ ၾကည္႕ပါသည္။ ကိုယ္႕ ကိုယ္ ကိုယ္ သနားၿပီး ဤ အတိုင္း ေနလွ်င္ ရြံႏြံ ထဲ၌ နစ္ေနေပေတာ႔မည္။

က်မသည္ လိုအပ္ေသာ အစီအစဥ္မ်ားကို ျပဳလုပ္၍ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ကာ မႏၱေလးတြင္ရွိေသာ ကုဌႏူနာ ေဆးရုံ တြင္ အလုပ္လုပ္ရန္ ထြက္လာခဲ႔ပါသည္။
စစ္အတြင္းက ဆာဝန္အရ က်မ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားသည္ ယခု သီလရွင္မ်ား၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားကို ျမင္ရေသာအခါ မေျပာပေလာက္ဟု ထင္ပါသည္။ သူတို႕သည္ ဂ်ပန္မ်ား သိမ္းပိုက္ထားေသာ ကာလ တေလွ်ာက္ လံုး ေရာဂါသည္ ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ကို ေကၽြးေမြး ေဆးကု သေပးခဲ႔ပါသည္။

အားလ့ုးကေတာ႔ ေရာဂါသည္မ်ားမဟုတ္ပါ။ ဂ်ပန္မ်ားက ႏူနာေရာဂါကို အလြန္ ေၾကာက္ၾကသည္။ ကိုယ္ပ်က္ သည္ကို မဆိုထားႏွင္႔ ေျခေခ်ာင္း လက္ေခ်ာင္းမ်ား၊ ႏွာေခါင္းမ်ား၊ နားရြက္မ်ား၊ မ်က္ႏွာမ်ား ပံုပ်က္ ပန္းပ်က္ ျမင္ရုံ ျဖင္႔ပင္ ဂ်ပန္တို႕သည္ ေဝးဝးက ေရွာင္ေနၾက၍ ေဘးရန္ ကင္းရွင္းစြာ လာေရာက္ ခိုလႈံသူ မ်ား ရွိပါသည္။
သီလရွင္မ်ားသည္ တာဝန္ကို အလြန္ ဂရုစိုက္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကေစကာမူ ဂ်ပန္ေခတ္အတြင္း၌ အခြင္႔ အေရးကို လက္ေတြ႕က်က် က်င္႔သံုးခဲ႔ၾကပါသည္။ ဂ်ပန္မ်ားက ကူးစက္တတ္ေသာ ႏူနာ ေရာဂါကို အလြန္႕အလြန္ ေၾကာက္တတ္ၾကသျဖင္႔ ထိုအခြင္႔ အေရးကို ပင္ တမင္သက္သက္ အသံုးခ် ၾကပါသည္။

ဂ်ပန္စစ္ကားမ်ား အုပ္ဖြဲ႕၍ အနီးပတ္ဝန္းက်င္မွ ျဖတ္ ေမာင္းသြားသည္႔ အခါမ်ား၌ မာသာ ေအာ္လိဗာက အနာႀကီး ေရာဂါသည္မ်ားကို ေစလႊတ္၍ ဂ်ပန္စစ္ကားမ်ားေနာက္ ေျပးလိုက္ၿပီး အစားအစာမ်ားကို ေတာင္းခိုင္းေလ႔ရွိပါသည္။
ဂ်ပန္စစ္သားမ်ားကလည္း ေၾကာက္ရြံ႕၍ ေရာက္ဂါသည္မ်ား အနီးအနားသို႕ မကပ္လာႏိုင္မီ အစားအစာမ်ား ပစ္ေပးၿပီး ကားကို တရၾကမ္း ေမာင္းေျပးၾကပါသည္။  ဤနည္းျဖင္႔ မာသားႀကီးႏွင္႔ တကြ သီလရွင္မ်ားပါ အသက္ရွင္ ေနၾကပါသည္ဟု မာသာႀကီးက က်မအား ေျပာျပပါသည္။

က်မ ေရာက္ေသာည တြင္ပင္ မာသာေအာ္လီဗာကို က်မ၏ ဖခင္အေပၚ တာဝန္မေက်ဟု ထင္မွတ္ခံစားေနရသည္႔အတြက္ က်မ ဘဝတေလွ်ာက္လံုးတြင္ နာၾကည္းခံျပင္းမႈေ၀ဒနာ ကို ခံစားေနရေတာ႔မည္ ျဖစ္၍ ထင္းေဝဒနာကို ကုစားေပးပါမည္႕ အေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။

သူမက က်မကို သနားၾကင္နာေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင္႔ ၾကည္႔၍ ကၽြႏု္ပ္၏ ခ်စ္လွစြာေသာ မိန္းကေလး ကၽြႏု္ပ္ က သင္႔အတြက္ ဘာမွ် လုပ္မေပးႏိုင္ပါ။ သင္႔အားဖန္တိးေပးခဲ႔ သူႏွင္႔ သင္တို႕၏ ျပသာနာ သာျဖစ္သည္။ သင္သည္ တိုေတာင္းေသာ အခ်ိန္ အတြင္း ေျမာက္ျမားလွေသာ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို ျဖတ္တန္းလာခဲ႔သည္႕ မိန္းမပွဳိတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္ မွာမူ အိုမင္းရင္႔ေရာ္ေနသူ ျဖစ္ၿပီး အရာရာကို ခြင္႔လႊတ္ႏိုင္ျခင္းက အျမင္႔မား ဆံုးေသာ ေအးခ်မ္းမႈကို ျဖစ္ေစႏိုင္သည္ဟူ၍ ေတြ႕ရွိထားပါသည္။ သင္သည္ လည္း ထိုသို႕ ျဖစ္လာရန္ ေလ႔လာ သင္ၾကားပါ။ သင္သည္ လည္း ထိုသို႕ ျဖစ္လာရန္ ေလ႔လာသင္ၾကားပါ။ သင္သည္ ဤေနရာ၌ ေနခ်င္ေသာ ဆႏၵ ရွိသမွ် ေနႏိုင္ပါသည္။ သင္႔အားၾကိဳဆိုပါ၏ ဟု ေျပာပါသည္။

က်မသည္ မာသာႀကီး ေျပာသြားေသာ စကားမ်ားကို အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ သံုးသပ္ၾကည္႕ေသာ္လည္း ခြင္႔လႊတ္ ႏိုင္ေသာ အင္အားကို ရွာမေတြ႕ခဲ႔ပါ။ က်မသည္ ဘုရားရွစ္ခိုးေက်ာင္း သို႕ သြား၍ သီလရွင္မ်ား၏ ညေနပိုင္း ဘုရားဝတ္တက္ျခင္း ကို ေစာင္႔ေနပါသည္။ သူတို႕တစ္ေတြ ျပန္ထြက္သြားေသာ အခါ ဘုရား ေက်ာင္းထဲသို႕ ဝင္သြားၿပီး ဒူးမတုပ္ဘဲ ထိုင္ကာ လဟာျပင္ကို ၾကည္႔ေနပါသည္။
အထဲ ၌ ဘာမွ်မရွိပါ။

ေဆးျဖဴသုတ္ထားေသာ နံရံမ်ားရွိေနၿပီး လက္ဝါးကပ္တိုင္ တစ္ခုကို နံရံေပၚတြင္ ခ်ိတ္ထားပါသည္။ ထုိသို႕ ထိုင္ေနစဥ္ က်မ၏ နားထဲတြင္ အသံတသံ ၾကားရၿပီး ရင္တြင္းဝယ္ ေအးခ်မ္းမႈ႕ ခံစားလာရပါသည္။ က်မ၏ ေရွ႕လုပ္ငန္း မ်ားကို လုပ္ကိုင္ရန္ အင္အားမ်ား အကူအညီမ်ား က်မ၏ ကိုယ္တြင္း`၌ လႊမ္းၿခံဳ သြားသည္ဟု ခံစားမိပါသည္။
က်မသည္ ဘုရားေက်ာင္း အတြင္း ၌ မည္မွ်ၾကာေအာင္ ထိုင္ေနမိသည္ကို မသိပါ။ သီလရွင္ တစ္ပါးက ေနာက္ဆံုး`၌ လာေရာက္ေခၚယူခဲ႔ပါသည္။ သူမက လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင္႔ က်မကို ေပြ႕ဖက္၍ စားစရာမ်ား တည္ခင္း ထားေသာ အခန္းတခုထဲသို႕ ေခၚေဆာင္သြားပါသည္။

ဆက္ရန္

.