က်ေနာ္ ေဗဒင္ ဆရာ

တခါ တေလ က်ေတာ႔ လည္း ေက်ာင္းေနတုန္းက ေဗဒင္ ဆရာ၊ လကၡဏာ ဆရာ ျဖစ္ခဲ႔ ရတဲ႔ ဘဝ ကို ျပန္သတိ ရမိတယ္၊ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝ က ကေလးမမယ္၊ အရြယ္ လည္းမေရာက္ ခင္ကေပါ႔။ စာေတြေလွ်ာက္ ဖတ္ ေတာ႔ ကိုင္ရုိ ရဲ႕ လကၡဏာ ၾကည္႕နည္း စာအုပ္ေတြ လည္း ဘယ္ေျပးလြတ္ မလည္း။

သိပ္ဖတ္လို႕ ေကာင္းတာေပါ႔ေလ၊ ေလေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ကိုင္ရုိ ကိုယ္ေတြ႕ေတြေျပာ၊ ဘယ္လို မွန္တာ၊ ဘယ္လို ေတာ္တာ ဆိုတာေတြ အာေဘာင္းအာရင္း သန္သန္ နဲ႕ ေျပာ၊ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ ထိုးေပးထားတဲ႔ လက္ကေလးေတြကို မွန္ဘီလူး အစား မ်က္မွန္ ထူထူႀကီး ကို ခၽြတ္လိုက္။ တတ္လိုက္ လုပ္ရင္း လက္ခေလး ဟိုပြတ္ ဒီပြတ္ လုပ္ရင္း လကၡဏာ ၾကည္႕ေပးခဲ႔တာေတြကို သတိရမိတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ေက်ာင္းစာ ၿပီးရင္ ကာတြန္းစာအုပ္ ေတာင္မွ အႏိုင္ႏိုင္ ဖတ္ၾကတာကိုး၊ က်ေနာ္ ကေတာ႔ သိတဲ႔ အတိုင္းဘဲ ေက်ာင္းစာ ကလြဲရင္ ဘယ္စာအုပ္လာလာေလ၊ ဖတ္ျပ  လိုက္မယ္၊ စာအုပ္ မၿပီးမၿခင္း၊ မစားဘူး၊ မအိပ္ဘူး .. အဲဘာဆိုဘာမွ မလုပ္ဘူး ဆိုတဲ႔ ဇြဲသတၱိ အျပည္႕နဲ႔ ေလ၊ အဲဒီလို အားမာန္ အျပည္႕နဲ႕ က်ဳိးစားထားတာ ဆိုေတာ႔ ဒီလို လူစြမ္းလူစ ျပလို႕ရတဲ႕ အခ်ိန္ဆိုရင္ က်ေနာ္႕ ရဲ႕ ရွိသမွ် ပညာအကုန္ သံုးၿပီး ေလေကာင္းေကာင္း နဲ႔ မရပ္မနား အားသြန္ခြန္စိုက္ ေလွ်ာက္ေျပာ ေတာ႔ တာဘဲ။

တကယ္ဆိုရင္ ဒိလို ပညာရပ္ ႀကီး တခုကို ဘယ္လိုလုပ္ ၿပီး စာအုပ္ဖတ္ရုံနဲ႕ ဘယ္သူက တတ္ မွာလည္း၊ ဒါေပမဲ႔  သိတယ္မဟုတ္လား မသိတဲ႔ လူေတြၾကား ထဲမွာ နဲနဲေလး တတ္တဲ႔ လူက ဆရာ လုပ္ၿမဲဆိုေတာ႔  ဘာမွ မသိတဲ႔ က်ေနာ္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲမွာ ေတာ႔ လုပ္စားလို႕ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတာေပါ႔။ ေနာက္ၿပီး ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုတာ ၁၆ ေက်ာင္းမွာ သူငယ္တန္းကေန စၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပါင္းလာခဲ႔ ၾကတာဆိုေတာ႔ အတြင္းသိ၊ အဆင္းသိ ေတြေပါ႔ ဗ်ာ။

က်ေနာ္ လည္း အခုေျပာမွ သမားေတာ္ ခ်န္ဂင္ ကိုးရီးကား ထဲက မယ္မယ္ ၂ေယာက္ရဲ႕ ထမင္းခ်က္ ၿပိဳင္ပြဲ ကိုျပန္သတိရတယ္၊ အႏိုင္ရသြားတဲ႔ မယ္မယ္ က ထမင္းတအိုးထဲမွာတင္ တဘက္ ကို အေပ်ာ႔၊ တဘက္ကို အမာ ခ်က္ထားၿပီး သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေကၽြး တဲ႔အခါ သူက ငယ္ကထဲက ေပါင္းလာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုေတာ႔ ဘယ္သူ အမာႀကိဳက္တယ္၊ ဘယ္သူ အေပ်ာ႔ ႀကိဳက္တယ္ ဆိုတာသိေတာ႔ သူက သူငယ္ခ်င္းေတြ အႀကိဳက္ကို ထည္႕ေကၽြးတာေပါ႔၊ အဲဒီမွာ အႏိုင္ရသြားတယ္ေလ။ က်ေနာ္က အဲဒီကားကို ႀကိဳက္လို႕ အခု စၿမံဳ ျပန္ၾကည္႕တာပါ။ ၾကည္႔ၿပီးသားလူမ်ားလည္း sorry ပါဘဲဗ်ာ။

အခုလည္း အဲဒီလိုေပါ႔၊ သူတို႔ စိတ္ထဲမွာ ဘာရွိေနလည္း၊ သူတို႕ ဘာျဖစ္ခ်င္လည္း ဆိုတာက စၿပီး က်ေနာ္သိေနတယ္ ဆိုတာ ေဗဒင္ ပညာေၾကာင္႔ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႕တို႕ အေၾကာင္းသိေနတာကိုးဗ်။ ဒါကို သူတို႕ကလည္း သတိမထားမိပါဘူး၊ က်ေနာ္ကလည္း အဲဒီ သိထားတာေလး အေျခခံၿပီး ေလွ်ာက္ေျပာ လိုက္ေတာ႕၊ မွန္လိုက္တာ၊ မွန္လိုက္တာ ဆိုၿပီး နံမည္ေတြႀကီးလို႕ေပါ႕။

အခုေခတ္ လို႕ ဆရာမင္းသိကၡရဲ႕ ေဗဒင္၊ လကၡဏ စာအုပ္ေတြ မေပၚ ေသးလို႕ ေပါ႔ဗ်ာ၊ ေပၚမ်ားေပၚရင္ က်ေနာ္ အခုေလာက္ဆိုရင္ တိုက္ေတြစီး၊ ကားေတြ ေဆာက္ ၿပီး အဲ ေယာင္လို႕ ေဘာစိ ေဘာစိ ေတာ႔ ျဖစ္ေလာက္ၿပီ၊

အဲဒီလို ေဗဒင္ ဆရာ လုပ္ခဲ႔တာ ဆိုေတာ႕ စားဘို႕ ေသာက္ဘို႕ မပူပင္ရေတာ႔ ဘူးေပါ႔ဗ်ာ၊ အဲဒီ အခ်ိန္က ၿမီးရွည္ တပြဲ ငါးမူး (ျပား၅၀) အဲဒီ တပြဲက အခုေခတ္ ၅၀၀ တန္ပြဲ အတိုင္းဘဲ၊ ၿမီးရွည္သည္ ႀကီးဆို လက္မလည္ ေအာင္ေရာင္းရတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္ တို႕ က ဗိုလ္ ေတြဆိုေတာ႔ က်ေနာ္ တို႕အတြက္က အဲဒီ ပြဲ ေတြထက္ကိုမ်ားတယ္။

ပံုမွန္ ပြဲထက္ မံုဖတ္ ကိုယ္သေဘာနဲ႕ ကိုယ္ ႀကိဳက္သေလာက္ ဆြဲထည္တယ္၊ က်န္တာေတြက ေတာ႔ ေျပာမေနနဲ႔ ေပါ႔လို႕ ပဲငါးပိ၊ အခ်ုိေပါ႔လို႕ ဟင္းခ်ဳိမႈံ ထည္႕၊ ငရုပ္သီးဆီ ထပ္ထည္႕၊ ပံုမွန္ ပြဲထက္ တဆခြဲ ေလာက္ပိုတာေပါ႔ဗ်ာ။ ၿမီးရွည္ သည္ႀကီး ကေတာ႔ က်ေနာ္တို႕ အဖြဲ ဆို လက္ေျမွာက္၊ ေျခေျမွာက္ အားလံုးေျမွာက္။ ေနာက္ တခါ မံုဟင္းငါး ဆိုရင္လည္း အဲဒီလိုဘဲ အေၾကာ္ နဲ႕မွ ငါးမူး ဘဲ။ အဲဒါေတြက ဂြင္ႀကီး တည္႔ မွ အထူးလိုက္ေကၽြး တာေတြေပါ႔၊

က်န္တဲ႔ ေနၾကာေစ႔တို႔။ အာလူးေၾကာ္ တို႕ အခ်ဥ္ ထုပ္ တို႕ကေတာ႔ မစားျခင္ အဆံုး က်ေနာ္ တို႕အဖြဲ႕ တဖြဲ႕လံုးစားမကုန္ဘူး၊ ေန႔တိုင္းေနာ္၊ ထမင္းစားခ်ိန္၊ မံုးစားခ်ိန္ ဆိုလက္မလည္ ဘူး၊ မ်က္ႏွာပြင္႔ လိုက္ပံုက၊  က်ေနာ္ တို႔ တတန္း ထဲတင္ ဘယ္ က မလည္း၊ တျခား အတန္း က မိန္းခေလးေတြလည္း လာေမးၾကတာေပါ႔။ ေယာက္က်ားေလးေတြ ကေတာ႔ ေမးတဲ႔ သူေတြကို လိုက္ေလာင္ေနၾကတာေပါ႔။ တခ်ဳိ႕ခင္တဲ႔ သူေတြ ကလည္း အတင္း လက္ထိုးေပးတာေပါ႔ အဲဒီေတာ႔ လည္း သူတို႕ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ တခြန္းႏွစ္ခြန္း ေျပာလိုက္တာေပါ႔။

ဒီလိုနဲ႔ တေန႔ေတာ႔ က်ေနာ္႔ စားေပါက္ႀကီးပိတ္မယ္႔ ေန႔ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီေန႕ က က်ေနာ္႔ နားမွာ မိန္းခေလးေတြ မဝိုင္းဘဲ ေယာက္က်ားေလးေတြ ဝိုင္းေနပါတယ္။ က်ေနာ္႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ႔ ဘယ္သူ႕ မွ အလြတ္ မေပးပါဘူး၊ ဘယ္သူလာလာ သူတို႕ကို အခြန္ ေပးမွ က်ေနာ္ ဆီမွာ လက္ျဖန္ခြင္႔ ရွိပါတယ္။

တန္ရာတန္ေၾကး ရရဲ႕လား ဆိုတာကိုလည္း တြက္ခ်က္ၿပီးမွ လက္ခံတယ္။ နည္း ေနရင္ လည္း မရဘူး ဆရာေရ။ ေဟ႔ ငါးမူးဘိုးဘဲ ေဟာေဟ႔၊ တမတ္ ဘိုးဘဲ ေဟာေဟ႔ ဆိုၿပီး ေဘးကေန ညႊန္႕ၾကားခ်က္ ေတြ ေပးေနပါတယ္။ ဘယ္႕သူ႕မ်က္ႏွာ မွ မေထာက္ထားဘဲ တိက်၊ မွန္ကန္၊ ျမန္ဆန္စြာနဲ႔ လာဘ္ေပး၊ ရန္မလို (အဲ..ဘာေတြမွန္း လည္း မသိဘူး၊ ေလွ်ာက္ေျပာေနျပန္ၿပီ)

က်ေနာ္ လည္း တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ထံုးစံအတိုင္း အေပ်ာ္မ်ားမ်ား တဟားဟား နဲ႕ ေလွ်ာက္ေျပာ ေနတာေပါ႔၊ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ ရဲ႕ အလားအလာေကာင္းလွတဲ႔ ဘဝကို ဖ်က္စီးမဲ႔ (အလဲ႔ ..) လဒႀကီး အလွည္႕ ေရာက္လာပါတယ္။ ထံုးစံ အတိုင္းေပါ႕ အခုတြဲေနတဲ႕ ေကာင္မေလး က မင္းရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဘက္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အေပ်ာ္တြဲ ရာကေန တေျဖးေျဖး သံေယာဇဥ္တြယ္ ၿပီး တသက္လံုး ေပါင္းရမယ္ေပါ႔။ ေလွ်ာက္ေျပာတာေပါ႔ဗ်ာ။ အဲ မၾကာပါဘူး ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက တဟင္းဟင္း နဲ႕ ငိုပါေလေရာ၊ အဲဒီၾကမွ က်ေနာ္လည္း ျပဴးၿပဲ ၾကည္႕ရေတာ႔တာေပါ႔။ ဟဲ...ဟဲ မိန္းမ မရခ်င္ ဘဲ  ေယာက္က်ားရခ်င္ေနတဲ႔ အေျခာက္ႀကီး မွ သြားရႊီးမိ ပါေလေရာဗ်ာ။

က်ေနာ္႔ ကိုလည္း ရန္ေထာင္လိုက္တာ၊ သူ အခုတြဲ ေနတဲ႔ မိန္းခေလး သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ စြပ္ဆြဲတယ္ေပါ႔၊ က်ေနာ္လည္း ဘုရားစူး လက္ျဖန္႔လို႕ သာ ၾကည္႕လိုက္ရတာ သူမွန္း လံုးလံုး ကို သတိမထားလိုက္မိဘူး၊ အဲဒါနဲ႔ ေမာင္မင္းႀကီးသားက ငိုခ်င္း ရွည္၊ အရစ္ရွည္၊ က်ေနာ္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက စြာစြာနဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမ  ေတြ ထိေရာက္ သြားပါေလေရာ။ အမႈ တြဲက ႀကီးသြားတာေပါ႔။

အဲဒီေတာ႔ အမႈ႕ စီရင္ခ်က္အရ က်ေနာ္႔ ရဲ႕ အတန္းထဲမွာ လကၡဏာ ၾကည္႕ျခင္းကို ဗီတို အာဏာ သံုးၿပီး ထာဝရ ပိတ္ပင္ျခင္းခံလိုက္ရပါတယ္ ခင္ဗ်ား။ အဲ... အဲ ေနာက္ဆက္တြဲ အျဖစ္ သိပ္ေဟာခ်င္ ေနရင္ျဖင္႔  ဘုရားႀကီးေစာင္းတန္း မွာ စားပြဲ ေလးခ်ၿပီး သြားေဟာခ်ီ ဆိုၿပီး အယူခံခြင္မရွိ ၊ ေရွ႕ေန ငွားခြင္႔ မရွိိ၊  တဘက္သတ္ စီရင္ခ်က္ အခ်ခံလိုက္ရ ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။

ေတာက္မဲ႔ မီးခဲ တရဲရဲ နဲ႕ ဝါသနာ ဗီဇ အရင္းအျမစ္ ေလး ကို မညွာမတာ ေရခဲေရ ေလာင္းၿပီး  ၿငိမ္း ျပစ္ လိုက္တဲ႔ အတြက္ က်ေနာ္ ဟာ အခုလို ဆင္းရဲ ပင္ပန္းစြာနဲ႕ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနရ ေၾကာင္းပါ၊ တကယ္ ဆိုရင္ က်ေနာ္ဟာ နံမည္ႀကီး ေဗဒင္၊ လကၡဏာ ဆရာတေယာက္ အျဖစ္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနရမွာအမွန္ပါ၊ ကံေကာင္းရင္ ျဖင္႔ ထင္ေပၚလို႕ စင္ေတာ္ အေကာက္ခံရၿပီး၊ ေထာင္နန္းစံ အဲေလ ၾကီးပြားခ်မ္းသာမွာ အမွန္ပါ ခင္ဗ်ား၊ အခုေတာ႔ ....အခုေတာ႔...လဒႀကီး အျပစ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြအျပစ္ ..ဆရာမ အျပစ္။ အဲ က်ေနာ္မွာေတာ႔  လံုးဝ အျပစ္မရွိ..။