ငယ္ဘဝမ်ား (၉) ႏွင္႔ က်ေနာ္႔႔ဘဝ ျဖစ္စဥ္တခ်ိဳ႕ဒုတိယပိုင္း

က်ေနာ္ အလုပ္ေတြလုပ္ခဲ႔ရပါတယ္၊ ဘဝမွာ ဘာအေရးႀကီးဆံုးလည္း ဆိုတာ ဘ၀ေပး အသိရသိခဲ႔ ရပါတယ္။ လူအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႕ ဆက္ဆံ ခဲ႔ရေတာ႔ လူေတြအေၾကာင္း ကိုနားလည္ခဲ႔ပါတယ္။

က်ေနာ္ အလုပ္ လုပ္ေတာ႔ စာတိုက္ႀကီးနဲ႔ စာပို႔သမား က ေတာ္ေတာ္ အေရးပါ ပါတယ္။ စာတိုက္ မွာ ေငြ သြားသြား ထုတ္ရတာကိုးဗ်။ စာပို႕သမား ကလည္း စာေတြယူလာေပး၊ ေငြပို႕လႊာေတြ ယူလာေပးဆိုေတာ႔ သူလာမဲ႔ အခ်ိန္ကိုေမွ်ာ္ၿပီး အလုပ္ လုပ္ရတယ္။ ျပန္စာေတြကိုလည္း သူနဲ႔ဘဲ ျပန္ထည္႔ေပးရတာကိုး။

ဒါေပမဲ႔ သူစာပို႕ရတာ က်ေနာ္တို႕ တအိမ္ထဲမွ မဟုတ္တာ၊ အဲဒီေတာ႔ က်ေနာ္တို႕အိမ္ကို ေနျမင္႔မွ ေရာက္လာ ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အေျခအေနအရ တခါတေလ အဲဒီအခ်ိန္ထိမေစာင္႔ႏိုင္ပ ါဘူး။ ေငြပို႔လႊာ ေရာက္လာရင္ သူ႕စီကယူၿပီးေတာ႔ စာတိုက္ႀကီးမွာ သြားထုတ္ရတာကိုး။ ေနာက္ၾကေနရင္ အဆင္မေျပ ပါဘူး။

အဲဒီမွာ ေဖေဖက ေျပာခိုင္းပါတယ္။ စာတိုက္ စာေရးမကို ေငြပို႕လႊာ တေစာင္ကို ၃က်ပ္ေပးမယ္။ အျမန္အေၾကာင္းၾကားေပး၊ အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးပါေပါ႔ ။ က်ေနာ္က မေျပာရဲပါဘူး၊ ေဖေဖ က နင္ပိုက္ဆံေပး မွာကို ဘယ္သူမွ ရုိက္မထုတ္ဘူး ေျပာၾကည္႔လို႕ေျပာတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ က်ေနာ္ အရဲစြန္႕ၿပီးေျပာၾကည္႕ရတယ္ ။ တံုတံုရင္ရင္ နဲ႕ေပါ႔၊ အဲဒီမွာ အားလံုးအဆင္ေျပသြား ပါေတာ႔တယ္။ စာေရးမက ဒီေန႔ေငြပို႕လႊာ ၁၀ ေစာင္ေရာက္တယ္၊ ၅ ေစာင္ေရာက္တယ္ေပါ႔။ ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ က်ေနာ္ သြားထုတ္ရတာ အဆင္ေျပသြားတာေပါ႔။

ေဖေဖ က က်ေနာ္စာတိုက္က ျပန္လာေတာ႔ နင္႔ကို ပိုက္ဆံေပးလို႕ စာေရးမက စိတ္ဆိုးေနလားလို႕ စပါတယ္၊ စာပို႔သမားတို႕ ဘာတို႔ၾကေတာ႔ ေပးရဲပါတယ္၊ စာေရးမလိုမ်ဳိး ကိုယ္နဲ႔ မရင္းႏွီးတဲ႔ သူစိမ္းသက္သက္ ကိုၾက ေျပာရတာ တမ်ဳိးႀကီးေပါ႔၊က်ေနာ္လည္း အဲဒီကစၿပီးေတာ႔ အေပးအယူ လုပ္တာေတြကို ေတာ္ေတာ္ နားလည္သြားပါတယ္။  က်ေနာ္ အေဖက ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီးေလ။

က်ေနာ္ ေဖေဖ တို႕ကေတာ႔ ျမစ္ႀကီးနားနဲ႔ မႏၱေလး လာလိုက္၊ ျပန္လိုက္ ေပါ႔။ က်ေနာ္နဲ႕ ဒီအလုပ္ေတြနဲ႔ ေမာင္ႏွမတစုနဲ႔ ဂတ္ဂတ္ႀကီးနဲ႔ ျပသ၁နာေပါင္း ၁၆၀၀၀ နဲ႔ ဘဝ ဇာတ္ခံု မွာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကျပခဲ႔ပါတယ္။က်ေနာ္႔ ေက်ာင္းလည္း က်ေနာ္ တက္ရပါေသးတယ္။ ပညာ ပါရမီပါတဲ႔ သူဆိုေတာ႔ ပထမ ႏွစ္ နဲ႔ ဒုတိယ ႏွစ္မွာ ၂ ႏွစ္စီေနခဲ႔ရပါတယ္။

ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေၾကာင္းဆက္စပ္မိလို႕ က်ေနာ္ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ က်ေနာ္တကၠသိုလ္ မွာ M.Sc (Qualify)၊ Part II ထိတက္ခဲ႔ပါတယ္။ က်ေနာ္ Part II ေရာက္ေတာ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳ ၿပီးသြားပါၿပီ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီႏွစ္က ေငြစကၠဴ ေတြသံုးစြဲခြင္႔ ပိတ္ၿပီး အေရးအခင္း ေတြျဖစ္ၿပီးမွ ျပန္ဖြင္႔တဲ႔ ပထမဆံုး ႏွစ္ပါ၊ ၃လ နဲ႔ စာေတြအၿပီးသင္ၿပီး စာေမးပြဲ စစ္ပါတယ္၊

က်ေနာ္ brain ကလံုး၀အလုပ္မလုပ္ပါဘူး။ ဘယ္လိုမွ အခ်ိန္တိုတို အတြင္း မမွတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ စာေမးပြဲ လံုး၀ မေျဖႏိုင္ တဲ႔ အတြက္ က်ပါတယ္။ ျပန္ၿပီး ေျဖဆိုခြင္႔လည္း မရွိေတာ႔တဲ႔ အတြက္ ပညာေရးနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ရပါတယ္ (good bye ေပါ႔)။ အဲဒီ ႏွစ္က စၿပီးေတာ႔ ျမန္မာျပည္ မွာ တကၠသိုလ္ စာေမးပြဲေတြမွာ ခိုးပြဲႀကီးစတင္ခဲ႔တာ ထင္ပါတယ္။ (သုေတသန ျပဳသူေတြရွိေနရင္ မွတ္လို႕ရေအာင္ပါ ဟဲ..ဟဲ) ဆရာေတြကလည္း စာသင္ရက္မရွိတဲ႔ အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြကို ညွာတာခဲ႔တာလည္း ပါပါတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းသား ေတြကလည္း ဘယ္လိုမွ မက်က္ႏိုင္ေတာ႔ ခိုးရေတာ႔တာေပါ႔။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္ရဲ႕ လူရည္ မလည္တာလား၊ အတာလား ေတာ႔ မသိပါဘူး၊ ဘယ္သူမွ ေျပာရရင္ စာေတြ ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ႏိုင္ၾကပါဘူး၊ ဒီလိုဘဲ ေအာင္မွတ္ေတာ႔ ရေအာင္ယူသြားၾကတာပါဘဲ။ က်ေနာ္႔ မွာဘဲ ဘယ္သူထဲက မွဘယ္လိုမွ မၾကည္႔တတ္ပါဘူး။

က်ေနာ္႔ ရဲ တဘက္စီက က်ေနာ္႔ ကိုေက်ာ္ၿပီး အပုဒ္ျခင္းလဲ ၿပီး ကူးယူသြားၾကတာဘဲ။ က်ေနာ္ လည္းၾကည္႕ေတာ႔ ၾကည္႔တာဘဲ ဒါေပမဲ႔ မျမင္ရဘူး၊ ဒီေလာက္ မ်က္မွန္ႀကီးတတ္ ၿပီး ၾကည္႔ေနတာ ေတာင္မျမင္ရဘူး ဆိုေတာ႔ က်တာေတာင္ နဲပါေသးတယ္၊ ဟဲ..ဟဲ တကယ္ဆို ဂုဏ္ထူး နဲ႕က်ရမွာ။

အခုေတာ႔ က်ေနာ္ရဲ႕ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြက တကၠသိုလ္က ကထိကႀကီးေတြ၊ ေဒါက္တာ ႀကီးေတြျဖစ္ေနၾကပါၿပီ၊ က်ေနာ္စီ လာလည္ရင္းနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕ ေက်ာင္းေနဘက္ေတြ လို႔ေျပာၾကတာေပါ႔ဗ်ာ၊ သူတို႕ အျခင္းျခင္း လည္းေျပာၾကတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႕အျခင္းျခင္းက် တက္တဲ႔ ႏွစ္ေတြ မတူၾကဘူးျဖစ္ေနလို႕ က်ေနာ္က ရွင္းျပေပးရတာပါ၊ က်ေနာ္ က ပထမႏွစ္နဲ႔ဒုတိယႏွစ္မွာ ၂ႏွစ္စီေနခဲ႔ရတဲ႔ အတြက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်ေနာ္႔ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ႔ၾကပါတယ္လ ို႕၊ သူငယ္ခ်င္းတို႕ မျငင္းၾကနဲ႔ေနာ္ အားလံုး ဒို႕အျပစ္ေတြပါ...ဟား..ဟား။

က်ေနာ္ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေရးရတာ အားနာပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ဘဝဆိုတာ အၿမဲတန္း အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ခဲ႔တာ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ လူတိုင္း ဒီလိုပါဘဲ၊ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္႔ ဘဝ မွာ က်ေနာ္ လုပ္ခဲ႔တာ ေလးေတြကို (မိဘနဲ႔ေမာင္ႏွမေတြ မေျပာနဲ႕) က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ကို ေမ႔သြားမွာစိုးလို႔ က်ေနာ္ ဘာသာ မွတ္တန္း  သေဘာမ်ဳိး ေရးခ်င္တာနဲ႔ ေရးထားတာပါ။ ထူးျခားလွတယ္ ေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး။

ေျပာရင္းနဲ႔ က်ေနာ္က်န္သြားျပန္ၿပီဗ်ာ၊ က်ေနာ္႔ မွာ ျပသ၁နာ ေပါင္းစံုနဲ႔ ရုန္းကန္ ေနရတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ေမေမ႔ရဲ႕ ေမာင္အငယ္ ဦးေလး တေယာက္က သူ႕ျပသ၁နာေတြကို တင္ျပရင္း အမ်ဳိးစံု ၿငီးညူ ျပေနတာဆိုေတာ႔ က်ေနာ္လည္း စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ႔ ဘဲ လူတိုင္းမွာကိုယ္႔အပူနဲ႔ကိ ုယ္ဘဲ၊ အားလံုးက ကိုယ္႔ အပူဘဲ အႀကီးဆံုးထင္ၾကတာလို႕ ျပန္ေျပာမိလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ စိတ္တအားဆိုးသြားၿပီး က်ေနာ္႔ကို ၅ ႏွစ္ေလာက္ စကားမေျပာဘဲ ေနပါတယ္။ (ေလကုန္ သက္သာ သြားတာေပါ႔ေနာ္)၊ ေနာက္တႀကိမ္ စိတ္ဆိုးသြား အုန္းမယ္၊ ဒီစကားဒီတင္ရပ္မွ ဟဲ...ဟဲ။

ေနာက္ post ေတြမွ က်ေနာ္နဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးရဲ႕ ၁၁ ႏွစ္ သမီးရည္းစားသက္တမ္း အေၾကာင္းကို ရင္ သိမ္႔ တံု ေဖာ္ျပေပးပါမယ္။ ေစာင္႔ေမွ်ာ္ သည္းခံအားေပးၾကပါလို႕ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။