က်ေနာ္သိေသာလူအမ်ဳိးမ်ဳိး (၂)

အခန္း (၂)

အခုေလာက္ ဝန္ထမ္းကေလးေတြ မမ်ားခင္က စာအုပ္ေတြ ကို ခ်ဳပ္ဆိုင္ပို႕ခ်ဳပ္ရေတာ႔ ဘာျပသ၁နာမွ မရွိပါဘူး၊ လူေတြမ်ားေနေတာ႔ က်ေနာ္လည္း သူတို႕မံုဘိုးဘဲရရ ဆိုၿပီးေတာ႔ ဆိုင္မွာလုပ္ႏိုင္တဲ႔ အလုပ္မွန္သမွ် သူတို႔ကို အကုန္လုပ္ခိုင္းရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ျပသ၁နာ ကစတာပါဘဲ။

စာအုပ္ခ်ဳပ္ေတာ႔ စာအုုပ္ေရက တခါတေလ ၁၀၀၀၊ ၂၀၀၀ ေလာက္ရွိပါတယ္၊ စာရြက္တရြက္ျခင္းစီ အရင္ေကာက္ ၿပီးမွ ထပ္ခ်ဳပ္ရပါတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ စာမ်က္ႏွာ ၁၊၂၊၃၊၄ ေက်ာကပ္ပံုစံအတိုင္း ေခါက္ရပါတယ္။

အဲဒီလို ေခါက္တဲ႔အခါတိုင္း အစဥ္လိုက္ေခါက္ရမယ္ဆိုတာ ကေလးေတာင္သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႕ မၾကာခဏ ၃၊၄၊၂၊၁ ပံုစံအတိုင္း ေခါက္ထားလို႕ ေနာက္ကလုိက္ လိုက္ျပင္ရတာ ၂ဆေလာက္ ပိုေမာပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ခဏခဏ မွားၾကပါတယ္။

အုပ္ေရမ်ားတဲ့အခါဆိုရင္ အားလံုးေမာေၾကာဆိုက္သြားတာေပါ့၊ အဲဒါ ဘယ္ေတာ့မွ တရားခံမေပၚဘူး။ ၀ိုင္းလုပ္ၾကတာကိုး အားလံုးသတိမမူၾကတာေပါ့။ က်ေနာ္မွာ သူတို႔ စာရြက္ေကာက္ရင္ ေနာက္က တဟဲ့ဟဲ့နဲ႔ နံပါတ္ေတြလိုက္လိုက္စစ္ရတာ မ်က္မွန္ပါ၀ါေတြေတာင္ ပိုပိုတိုးလာသလိုပါဘဲဗ်ာ။ သူတို႔အားလံုး စာတတ္ၾကပါတယ္၊ ဘြဲ႕ရၿပီးသားနဲ႔ ဘြဲ႕မရေသးတာပဲ ကြာပါတယ္၊ ၂ေယာက္ ၃ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ၁၀တန္း မေအာင္တာပါပါတယ္။ ဘက္ မွားခ်ဳပ္တာေတာ့ ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး ခဏခဏပါဘဲ။

မိတၱဴကူးရင္လည္း ဒီလိုပါဘဲ၊ ဘယ္လိုဘဲသင္ထားထား သူတို႔ ကူးခ်င္သလိုကူးတာပါဘဲ။ riso copy ဆိုရင္လညး္ ခဏေလးနဲ႔ အမ်ားႀကီးရတာဆိုေတာ့ မွားရင္ အရႈံးမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အၿမဲတန္းမွာ မွားပါတယ္။ ၁နဲ႔၂ေက်ာကပ္ရမွာကို ၁နဲ႔၁ဘဲ ျပန္ကပ္ပစ္လိုက္တာတို႔ နံပါတ္ေက်ာ္ကပ္လိုက္ တာတို႔ေပါ့ဗ်ာ။

ဆိုင္မွာလည္း ေယာက်္ားေလး၀န္ထမ္း ၄၊ ၅ေယာက္ေလာက္ ေနပါတယ္၊ ဆိုင္ေနတဲ့အထဲက လုပ္သက္အနဲဆံုး သမားက ၂ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ရွိပါၿပ၊ီ ဆုိင္မွာ ခ်က္စားတာဆိုေတာ့ အျပင္အေဆာင္ မွာေနတဲ့ မိန္းခေလးေတြက ထမင္း၊ ဟင္း ခ်က္ေပးပါတယ္၊ ညီမနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔က ေစ်း၀ယ္ေပးပါတယ္၊ ေယာက်္ားေလး ေတြကေတာ့ အိုးေတြခြက္ေတြ ေဆးကူေပါ့။

အဲဒီမွာ ကံေကာင္းလို႔ မီးမေလာင္ခဲ့တဲ့အျဖစ္တစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ မိန္းခေလးေတြ အဆင္မေျပလို႔ မနက္ေစာေစာ မေရာက္တဲ့ ေန႔ေတြဆို က်ေနာ္ကအိမ္မွာ စားတဲ့သူေတြအတြက္ အေစာစာစားဖို႔ စီစဥ္ေပးပါ တယ္။ ထမင္းေတြဘာေတြလည္း က်ေနာ္ေၾကာ္ေပးပါတယ္၊ သူတို႔ကေတာ့ ၾကက္သြန္ႏြာ ဘာညာလုပ္ေပးပါ တာေပါ့။ တေန႔ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ထမင္းေၾကာ္ရမွာ ပ်င္းတာနဲ႔ ေယာက်ာ္းေလး ထဲကတစ္ေယာက္ကို ေၾကာ္ေပးလိုက္အုန္းလို႔ ေျပာၿပီး တျခားလုပ္စရာေတြ လုပ္ေနပါတယ္။

ခဏာေနေတာ့ ေညႇာ္နံရတာနဲ႔ ေနာက္ထဲေျပးၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက gas မီးဖိုေပၚမွာ လွ်ပ္စစ္ ဒယ္အိုး တင္ၿပီးေတာ့ ေၾကာ္ေနတာ၊ အသိျမန္လို႔ မဟုတ္ရင္ ထမင္းထုပ္ တင္မကဘူး ေထာင္ထဲထိ ေရာက္အုန္းမွာ။

က်ေနာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ဆူၿပီးေတာ့ မင္းေန႔တုိင္း ဒီဒယ္အုိးကိုေဆးေနတာ၊ ပလပ္ေပါက္ပါမွန္း မသိဘူးလား၊ လွ်ပ္စစ္နဲ႔မွ တယ္ရတယ္ဆိုတာ မသိဘူးလားဆိုေတာ့ သိတယ္တဲ့၊ ဒါဆို ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုလုပ္လည္းဆုိေတာ့  ဆက္စပ္မႈ႔ကို ေသခ်ာမစဥ္းစားမိလို႔တဲ့၊ ဒီပစၥည္းေတြ က်ေနာ္သံုးေနတာ သူမေရာက္ခင္ကထဲက အဲဒီကေလး ဆုိင္မွာ ေနတာ ၂ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီဆိုေတာ့၊ ခင္ဗ်ားတို႔ဘဲ စဥ္းစားၾကည့္ၾကစမ္းပါ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရိုက္ခ်င္စရာ ေကာင္းလည္းဆိုတာ။

က်ေနာ္လည္း အဲဒီကေလးဟာ ဒီေလာက္ႀကီးမားတဲ့ အျပစ္မလုပ္ခင္ကထဲက မၾကာခဏ အမွားေတြ အမ်ားဆံုး လုပ္ေလ့ရွိတဲ့အတြက္ သူ႔ကို ေသခ်ာေမးၾကည့္တယ္၊  မင္းမိဘေတြက မင္းကိုဘာမွ မခိုင္းဘူးလား၊ အိမ္မွာ ဘာမွ မလုပ္ရဘူးလားဆုိေတာ့ မခုိင္းဘူးတဲ့၊ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ က်ေနာ္ အမွားအယြင္းေတြ လုပ္တာမ်ားလို႔ ဆံုးရႈံးမႈ႔ေတြမ်ားလို႔တဲ့၊ ခုိင္းမိတဲ့ က်ေနာ္သာလွ်င္ အမွားယြင္းဆံုးနဲ႔ အျပစ္အရွိဆံုးပါလို႔ က်ေနာ္ကိုယ္ က်ေနာ္သာ အႀကိမ္ႀကိမ္ အျပစ္တင္မိပါေၾကာင္း။

အဲဒါေတြက အလုပ္လုပ္ရင္ အမွားေတြ႕မွာဘဲ၊ အမွားေတြ႕မွ အမွန္ကိုရွာေတြ႕ႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့ က်ေနာ္ရဲ႕ ခံယူခ်က္ ေတြကို ေျပာင္းပစ္ရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ အလုပ္ ဘယ္ေလာက္လုပ္လုပ္ အမွန္ကို ဘယ္ေသာအခါမွ ရွာမေတြ႕ ႏိုင္တဲ့ က်ေနာ္ရဲ႕ ခ်စ္တပည့္မ်ားအတြက္ ၿငိမ္ၿငိမ္ထုိင္ခုိင္းရင္ ပိုၿပီးေတာ့ အဆင္ေျပႏိုင္မလားဆိုတာ စဥ္းစား ရေတာ့ မလိုျဖစ္လာတယ္။

သူတို႔ကို ၿငိမ္ၿငိမ္ထုိင္ခုိင္းဖို႕ computer ကိုင္ခုိင္းမလားဆို ၿပီးေတာ့ computer မွာခုိင္းေတာ့လည္း customer က စိတ္ေက်နပ္ပါၿပီ ဆိုတာေတာင္ သူတို႔မွာ ျပင္လို႔ မၿပီးႏိုင္ဘူး၊ customer က အေရးႀကီးလို႔ ရပါၿပီ ေျပာတာေတာင္ သူတို႔က ေက်နပ္ေအာင္ မလုပ္ေပးရလို႔ စိတ္ေကာက္ခ်င္ေသးတယ္။ အရိပ္၃ပါးထဲက တပါးမွ နားမလည္သူ ေတြပါဗ်ာ။

က်ေနာ္နဲ႔ အလုပ္အတူတူတြဲ လုပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းညီမ ရွိပါေသးတယ္၊ သူက စိတ္လည္းသိပ္ျမန္တယ္။ အလုပ္လည္း လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ သူက က်ေနာ္တပည့္ ေရြးထားတာေတြ ၾကည့္ၿပီး ခင္ဗ်ားက ဒီထက္ အ တဲ့ တပည့္ေတြ ေရြးလို႔မရဘူးလားလို႔ ေမးတယ္။

က်ေနာ္က အဲဒီေမးခြန္းကို ဒီလိုေျဖခဲ့ပါတယ္။ မ်ိဳးရိုးကိုၾကည့္ၿပီး အေျဖထုတ္လုိ႔ ရပါတယ္လို႔၊ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္၀မ္းကြဲ တေယာက္ရွိပါတယ္။ သူက ၁၀တန္းမေအာင္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ စီးပြားေရးအရေတာ့ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္း လုပ္ၿပီး ထုိက္သင့္သေလာက္ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ သူက ၀န္ထမ္းအၿမဲတန္းလိုေနေတာ့ သူ႔ဆိုင္ေရွ႕မွာ ဆိုင္းဘုတ္ကေလးခ်ိတ္ထားပါတယ္။ ၈တန္း၊ ၉တန္း၊ ၁၀တန္း အဆင့္ရွိ ၀န္ထမ္း(   )ဦး အလိုရွိပါသည္လို႔ ေရးထားပါတယ္။ သူက ၁၀တန္း မေအာင္ဘူးကိုး၊ အဲဒီေတာ့ သူ႔ဆိုင္က ၀န္ထမ္းေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ၁၀တန္း ေအာင္၊ ဘြဲ႕ရမေခၚပါဘူး။

အခုက်ေနာ္လည္း အဲဒီလိုဘဲေပါ့၊ က်ေနာ္ကို ညီမက အၿမဲတန္း အ တယ္၊ အ တယ္ ေျပာေနေတာ့ က်ေနာ္ဆိုင္ က ၀န္ထမ္းေတြကိုလည္း က်ေနာ္က က်ေနာ္တုိ႔ မ်ိဳးရုိးထံုးစံ အတုိင္း ေရြးခ်ယ္ပါတယ္လို႔၊ က်ေနာ္ထက္ လည္ သူမ်ား က်ေနာ့္ဆိုင္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မခန္႔ပါေၾကာင္းခင္ဗ်ား။

ေနာက္ဆက္တြဲအေနနဲ႔ ေျပာစရာရွိပါေသးတယ္၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းညီမက က်ေနာ္ကို အၿမဲတန္း အ တယ္ ေျပာေျပာေနလို႔ က်ေနာ္လည္း မခံႏိုင္ ျဖစ္ၿပီး စကားနဲနဲေလာက္ ေျပာျပလိုက္တာ အခုေတာ့ က်ေနာ္လည္း လူလည္ႀကီး နာမည္ေျပာင္းသြားပါၿပီ။

တကယ္လည္တဲ့ သူေတြက သူတို႔လည္တာ လူမသိေစရဘဲနဲ႔ လည္တာလို႔၊ လည္တယ္လို႔ အမည္ခံထားတဲ့ သူေတြက တကယ္မလည္ေသးလို႔ သူတို႔ လည္မွန္းလူသိတာ၊ တကယ္လည္တဲ့ သူေတြက သူတို႔လည္တာလူ မသိဘူး။ ဒါမ်ိဳးကိုမွ တကယ္လည္တယ္လို႔ ေခၚတာလို႔ ေျပာလိုက္လို႔၊ အခုေတာ့ က်ေနာ္လည္း လူလည္ႀကီး ျဖစ္သြားပါၿပီ။

က်ေနာ့္ရဲ႕တခ်ဳိ႕တပည့္ေတြဘယ္လုိလူစားထဲမွာ ပါသလည္း ဆိုတာေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ဘဲ ဆံုးျဖတ္ၾက ပါေတာ့ ဗ်ာ။ က်ေနာ္ တခ်ဳိ႕တပည္႔  လို႔ ေျပာခဲ႔တယ္ေနာ္၊ အားလံုးဆိုရင္ စိတ္ေကာက္သြားၾကလို႕၊ က်ေနာ္ နဲ႔ ဆိုင္ႀကီးနဲ႔ က်န္ေနအုံးမယ္။

ေနာက္ post ေတြမွာ က်ေနာ္ရဲ႕ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ တပည့္ေတြအေၾကာင္းနဲ႔ ေနာက္ထပ္ က်ေနာ္သိေသာ  လူမ်ား အေၾကာင္းကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါအုန္းမယ္။

အခန္း (၂) ၿပီးပါၿပီ။
အခန္း (၃) ဆက္ဖတ္ပါ