ငယ္ဘဝမ်ား(၈)ႏွင္႔ က်ေနာ္႔ ေက်ာင္းသားဘဝတစိတ္တပိုင္း (၂)

က်ေနာ္႔ ရဲ႕ဘေလာ႔ေလး ၄ ရက္ေန႔ဆိုရင္ ၃လသား အရြယ္ေရာက္ သြားပါၿပီ၊ ဖတ္ရႈ႕အားေပးၾကေသာ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္းႏွင္႔ သတင္းစာ အေစာင္ ၅၀ (အဲ ေရးလို႕မရဘူးဗ်၊ တႏိုင္ငံလံုး ထြက္တာမွ ျမန္မာ႔အလင္း၊ ေၾကးမံု၊ ရတနာပံု၊ မႏၱေလးသတင္းစာ ဟဲ.ဟဲ ၄ေစာင္ဗ်ာ) မွ၄င္း၊ CDMA ဖုန္း အလံုး ၅၀၊ GSM ဖုန္း အလံုး ၁၀ဝ တို႔ျဖင္႔၄င္း လူကိုယ္တိုင္ လာေရာက္ ၍ အားေပးၾကေသာ ေက်းဇူးရွင္ (အေမေပး အေဖ၊ ႏွမေပး ေယာက္ဖ အဲအဲ ေယာင္လို႕) အဘ တို႕အား၄င္း e-mail လိပ္စာ ၁၀ဝ ႏွင္႔ Internet ဆိုေသာ ဘာႀကီးမွန္း မသိမွ အားေပးၾကေသာ ... အမေလးဗ်ာ သတင္းစာ ေလး၂ရက္ေလာက္ ဆက္ဖတ္လိုက္ မိပါတယ္ ....အက်င္႔ေတြ ကူး သြားလိုက္တာ ....ျမန္လိုက္တာ ျမန္လိုက္တာ...ဟဲ..ဟဲ။ အခ်ဳပ္အားျဖင္႔ဆိုရေသာ္ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

က်ေနာ္ ပံုျပင္ေလး တပုဒ္ ဖတ္မိတယ္ဗ်ာ ဘေလာ႔ေတြထဲမွာလား မဂၢဇင္း ေတြထဲမွာလား မသိေတာ႔ ဘူး၊ အတိအက် မေျပာႏိုင္တဲ႔ အတြက္ က်ေနာ္႔ ရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္ေလးကိုသာ ဝိုင္းၿပီး ရန္လုပ္ၾကပါေတာ႔။ က်ေနာ္ ကေတာ႔ ေရးစရာရွိတာ ဆက္ေရးရအုန္းမွာပါဘဲ။

အဲဒီပံုျပင္ထဲမွာဗ်ာ မွ်ားပစ္ၿပိဳင္ပြဲလုပ္တယ္ေပါ႔၊ အပစ္ခံတဲ႔လူက ဘုရင္ရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္ေပါ႔ သူ႕ေခါင္းေပၚမွာ ပန္းသီးတလံုး တင္ထားတယ္ဗ်ာ။ ပထမ တေယာက္ထြက္လာတယ္၊ ပန္းသီးေလးကို မွန္ေအာင္ပစ္ ႏိုင္တယ္၊ ပရိသတ္က ဝိုင္းၿပီးလက္ခုတ္တီး အားေပးၾကတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ မွ်ားပစ္သမားက ဂုဏ္ယူဝံ႔ ၾကြားစြာနဲ႔  I am အာႏိုး ေပါ႔၊ တခါေနာက္တေယာက္ ထြက္လာျပန္တယ္၊ သူကလည္း အဲဒီလိုဘဲ ပန္းသီးေလး ျပဳတ္ၾကသြားတဲ႔ အခါမွာ ပထမ တေယာက္လိုဘဲ I am ရမ္ဘို ေပါ႔။

ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ႀကီး ထြက္လာပါၿပီ၊ သူကလည္း အေသအခ်ာဘဲ ခ်ိန္ၿပီးေတာ႔ ပစ္လိုက္တယ္ဗ်ာ၊ တည္႔တည္႔ႀကီးပါဘဲ၊ ကိုယ္ရံေတာ္ရဲ႕ႏုလံုးသားကို အဲဒီေတာ႔ ကိုယ္ရံေတာ္လည္း ပက္လက္လန္ၿပီး ေသသြားေတာ႔တာေပါ႔၊ ပရိသတ္ႀကီးကလည္း ဘာေျပာရမွန္း မသိဘူး၊ ေၾကာင္ေနၾက တာေပါ႔၊ ဒါေပမဲ႔ ဇာတ္လိုက္ႀကီးကေတာ႔ မေၾကာင္ဘူးဗ်၊ I am sorry ဆိုၿပီးေတာ႔ ခပ္တည္တည္နဲ႕ ျပန္လွည္႔ ထြက္သြားတာေပါ႔။

က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ႔ဗ်ာ က်ေနာ္လည္း အင္တာနက္က သူမ်ားဘေလာ႔ ေတြ ဝက္ဘ္ဆိုက္ ေတြမွာ ေရးထားတာေတြဖတ္ ပရိသတ္ရဲ႕ အားေပးသံေတြကို သေဘာၾကၿပီးေတာ႔ ဘေလာ႔ေလးေထာင္ၿပီး ဟိုေရးဒီေရး ေရးလိုက္မိတာ ၃ လ ျပည္႕ပါေတာ႔မယ္။ အဆင္႔မမွီဘူး ထင္ရင္လည္း ခင္ဗ်ားတို႕ကေတာ႔ အားနာလို႕ ဘာမွေျပာမွာမဟုတ္ဘူး၊ က်ေနာ္ကေတာ႔ ခပ္တည္တည္ဘဲ I am sorry ပါဘဲ ဗ်ာ....ဟား..ဟား။

က်ေနာ္႔ရဲ႕ ဒီေန႔ post ကေတာ႔ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ၊ က်ေနာ္႔ရဲ႕ အူလည္လည္ လုပ္ပံုတခုနဲ႕ က်ေနာ္႕ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးဆရာ ဆရာႀကီး ဦးဝင္းလိႈင္ အေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႕ ၁၆ ေက်ာင္းထြက္ေတြ ဆိုရင္အားလံုးသိၾကမွာပါ၊ ဆရာႀကီးက ေက်ာင္းမွာ သခ်ၤာသင္တာပါ၊ အသင္လည္း အရမ္းေကာင္းသလို သေဘာလည္း အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ရီစရာလည္းတအား ေျပာတတ္ ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္။ တရုပ္အမ်ိဳးသားပါ။

က်ေနာ္ေတာင္ ဆရာႀကီးကို အတုယူၿပီးသခ်ၤာယူခဲ႔တာပါ။ ဘေလာ႔ထဲမွာ ဆရာႀကီးအေၾကာင္းေရးရမွာ ဆိုေတာ႔ ဖားထားရတာေပါ႔ဗ်ာ။

ဆရာႀကီးက အခုရွိပါေသးတယ္၊ အေမရိကားမွာ သားသမီးေတြနဲ႕ လိုက္ေနပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႕ အထက ၁၆ ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲဆိုရင္ေတာ႔ ျပန္လာတယ္ေျပာပါတယ္၊ က်ေနာ္လည္း ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲကို တခါမွ မေရာက္ပါဘူး။ ဆရာႀကီးနဲ႔ မေတြ႕တာႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသြားပါၿပီ။

ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲ ဆိုရင္က်ေနာ္လည္း ကန္ေတာ႔ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ က်ေနာ္ က ၁၆ ေက်ာင္းရဲ႕ဂုဏ္ကို လည္းမေဆာင္ႏိုင္ဘူး၊ ေငြေၾကးအရလည္း ဘိုင္ေကာင္ဆိုေတာ႔၊ အေရးမလုပ္တာလား မသိပါဘူးဗ်ာ။

ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲ ကို က်ေနာ္ဘယ္ေတာ႔မွ မသိလိုက္ပါဘူး။ အလကား စတာပါဗ်ာ။ သူငယ္ခ်င္း ေဟာင္းေတြနဲ႕ကို အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတာပါ။ အခု က်ေနာ္႔ဘေလာ႔ကို အားေပးေနတဲ႔ ၁၆ ေက်ာင္းသားေဟာင္း ကိုေနာင္ႀကီး တို႔ေရ အခုသိသြားရင္ ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲရက္ကေလး ကိုသိခ်င္ပါတယ္၊ အလႈေငြေလး လည္း ထည္႔ခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။

ကဲျပန္စလိုက္ၾကရေအာင္ က်ေနာ္ ၈တန္းႏွစ္ကေပါ႔၊ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္က ရွပ္အင္က်ီ ဘဲအၿမဲဝတ္ ပါတယ္၊ ေနတာထိုင္တာလည္း free စတိုင္ဆိုေတာ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ အျမင္မွာေတာ႔ သိပ္မၾကည္ဘူး ေပါ႔ဗ်ာ၊ တကယ္ေတာ႔ က်ေနာ္က ေတာ္ေတာ္ အ ၿပီး ဘာမွ  လည္လည္ဝယ္ဝယ္ မရွိပါဘူး။

ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ တြဲေနတာလည္း ခင္စန္းလြင္ ဆိုတဲ႔ခပ္ေခ်ာေခ်ာ သူငယ္ခ်င္းပါ။ က်ေနာ္ ကစာသင္ရင္ ေနာက္ဆံုးတန္းမွာ သူနဲ႕အၿမဲတြဲထိုင္ပါတယ္။ သူ႕နားေလးမွာ ပူးပူးကပ္ကပ္ေပါ႔ဗ်ာ၊ ေက်ာက္သင္ပံုး ေပၚစာေရးရင္လည္း က်ေနာ္က ေက်ာက္သင္ပုန္းကို မၾကည္႕ပါဘူး၊ ျမင္လည္းျမင္မွ မျမင္ရတာ၊ အဲဒီေတာ႔ သူ႕ထဲကၾကည္႕ၿပီးေတာ႔ စာေတြကူးေနရတာကိုးဗ်။  အဲဒါေၾကာင္႔ သူနားကို ကပ္ရတာပါ၊ အဲဒါကို ဆရာက မၾကည္ဘူးဗ်ာ။

က်ေနာ္ကစာကို တကယ္မျမင္ရတာပါ၊ အဲဒါကို က်ေနာ္လို အတီးအတ ကလည္း မ်က္ေစ႔မံႈေနမွန္း မသိဘူး၊ သူမ်ားျမင္ရၿပီး ကိုယ္ဘာေၾကာင္႔ မျမင္ရလည္း ဆိုတာလည္း မစဥ္းစားဘူး။ ခုနေျပာသလိုဘဲ သူငယ္ခ်င္းစာအုပ္ထဲကဘဲ လိုက္ကူးေနတာဘဲ။ ေနာက္ဆံုးဘယ္အခ်ိန္မွ သိသလည္း ဆိုေတာ႔ ေက်ာင္းက်န္းမာေရး အဖြဲ႔က ေက်ာင္းသားေတြကို ေဆးစစ္တဲ႔ အခ်ိန္ၾကမွ အဲဒီ အျဖစ္မွန္က ေပၚသြားပါတယ္။

မ်က္ေစ႔လည္း စစ္တာကိုးဗ်။ အဲဒီၾကမွ က်ေနာ္ဟာ မ်က္ေစ႔တအားမံႈ ေနတာ သိရပါတယ္။ အဲဒီကထဲက တတ္လိုက္ရတဲ႔ -၂၅၀° နဲ႔ မ်က္မွန္ဟာ အခုထိတတ္ရတုန္းပါဘဲ။ ကေလးျဖစ္ၿပီး ပါဝါလည္းမ်ားတယ္။ ဒီေလာက္အခ်ိန္ထိ မ်က္စိမႈန္ေနတာကို မိဘေတြ မသိလို႔ဆိုၿပီး ဆရာဝန္ေတြက အျပစ္တင္ပါတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ႔ ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ မ်က္မွန္ေလး တတ္လိုက္တဲ႔ အခ်ိန္က စၿပီးေတာ႔ အျမင္သစ္ေတြနဲ႔ ေလာကႀကီးတခုလံုး လွပသြားေတာ႔ တာပါဘဲဗ်ာ။ တခ်ိန္လံုး ေလာကႀကီးတခုလံုးကို မံႈဝါးဝါးၾကည္႕ လာတာ ကိုးဗ်။ အဲဒီေလာက္ထိ က်ေနာ္ အူလည္လည္ ေနခဲ႔တာပါ။

အဲဒါနဲ႔ ခုနက ဆရာနဲ႕ျပသနာ ဆက္လိုက္ၾကရေအာင္၊ က်ေနာ္ လည္းဆရာ႕အခ်ိန္မွာ ဆရာစာရွင္းျပတာကို နားေထာင္ေနရင္း မ်က္ေစ႔ကေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းထဲက လိုက္ၿပီးစာကူးေနတာေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္း က တစခန္း ထပါတယ္။

ေဟ႔ ေဟ႔ နင္ဘာအနံရလည္းတဲ႔၊ က်ေနာ္ လည္း ႏွာေခါင္းေလး ဟိုရံႈဒီရံႈ လုပ္ၿပီး မရပါဘူးဆိုေတာ႔၊ အဲဒါဆို နမ္းၾကည္႔စမ္း ဆိုၿပီး စာသင္ခံုေပၚ ေခါင္းေလး ေမွာက္ၿပီး လည္ပင္းေလး ေစာင္းေပးတယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္လည္း နဲနဲေတာ႔ ေမႊးသလိုလိုရွိသားဆိုေတာ႔၊ မေခ်ာက တခါ လက္ကေလး ေနာက္ပစ္ၿပီး ရင္ဘတ္ကို ေကာ႔ေပးတယ္ဗ်ာ၊ ငါ႔ရင္ဘတ္မွာ လည္းစြတ္ထားတယ္ ေမႊးၾကည္႔အုန္း ဆိုေတာ႔ က်ေနာ္လည္း ေမႊးၾကည္႔တာေပါ႔။

သူ႕ပါးစပ္ကလည္း ေျပာလိုက္ေသးတယ္ အဲဒါ ငါတို႕အမ ဝယ္လာတဲ႔ ျပင္သစ္ ေရေမႊးအစစ္တဲ႔၊ အဲဒီေတာ႔ မွ က်ေနာ္လည္း အေမႊးနံ ရသြားၿပီးေတာ႔ ခပ္ျပင္းျပင္းေလး ေမႊးလိုက္မိတယ္ဗ်ာ။ ဆရာ ဦးဝင္းလိႈင္ ကအဲဒါေတြကို ဘယ္အခ်ိန္ကထည္းက ၾကည္႔ေနမွန္းမသိပါဘူး။ ျမင္သြားတယ္ဗ်ာ ..ဟဲ..ဟဲ၊

အဲဒီေတာ႔ ဆရာက စာသင္တာကို ရပ္ၿပီးေတာ႕ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ငွက္၂ေကာင္ ႏႈတ္သီးျခင္း ေတ႔ေနတဲ႔ ပံုကိုဆြဲလိုက္တယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ႔ ေျမျဖဴ ကို အခန္းအျပင္ကို လႊတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ကီသြင္းၿပီးေအာ္လိုက္တယ္၊ ေဟ႔ေနာက္ဆံုးတန္းက ေကာင္မေလး ၂ ေယာက္တဲ႔။

က်ေနာ္လည္း လန္႕သြားတာဘဲ၊ အားလံုးကလည္း ဝိုင္းရီၾကတာေပါ႔။ က်ေနာ္ လည္းအူလည္လည္နဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ ဘာမွမဆိုင္သလိုနဲ႔ ခတ္တည္တည္နဲ႔ လိုက္ရီလိုက္ရတာေပါ႕၊ ဘယ္လို ရွင္းျပရမွန္းလည္း မသိပါဘူးဗ်ာ။ အားလံုး အရီရပ္သြားတဲ႔ အခ်ိန္ၾကမွ ဆရာက စာဆက္သင္ပါတယ္။

ဆရာက အဲလို အဲလို သေဘာေကာင္းတာပါဗ်ာ။
စာၾကြင္း (ဆရာက ပံုဆြဲ ဝါသနာပါတယ္ဗ်။ အဲဒီလိုဘဲ အခြင္႔အခါသင္႔လာရင္ ပံုေတြဆြဲ ဆြဲၿပီး တပည္႔ေတြကို သူဘယ္ေလာက္ပံုဆြဲ ေတာ္တယ္ဆိုတာ ပညာျပေလ႔ရွိပါတယ္။)

က်ေနာ္လည္း တကယ္ဆို ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ေမ႔ေနပါၿပီ၊ ဒါေပမဲ႔ ဒီေန႔ မနက္ေစာေစာ ျပစ္သစ္ ဂိုက္လုပ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေရာက္လာၿပီး သူ႕ကိုျပင္သစ္မတေယာက္က ေရေမႊး ပုလင္းလက္ေဆာင္ ေပးတယ္ တဲ႔၊ အနံမရဘူးလားတဲ႔၊ က်ေနာ္႔ရဲ႕ အနံခံမေကာင္းတဲ႔ ႏွာေခါင္းႀကီးကလည္းဗ်ာ သံုးစားလို႕ကိုမရပါဘူး၊ အင္းမရဘူး ဆိုေတာ႔ အဲဒါဆို ဒီနားေမႊးၾကည္႔ ဆိုၿပီး လက္ေလး၂ ဘက္ေနာက္ပစ္လို႕ ရင္ဘတ္ကေလး ေကာ႔ေပး ျပန္ပါတယ္။

က်ေနာ္လည္း ထံုးစံအတိုင္း ေမႊးရျပန္ေတာ႔ တာေပါ႔ဗ်ာ။ အင္းေမႊးတယ္ဗ်ာ၊ သင္းသင္းေလးလို႕။ အဲဒီေတာ႔ မွ မေခ်ာက ေက်နပ္ေတာ္မူသြားတယ္။ အဲဒါ တေတာင္ေလာက္ ရွိတဲ႔ပုလင္းႀကီးတဲ႔ဗ်။ ဟား..ဟား။ ဒီတခါေတာ႔ ေဂ်ာက္ေပါက္ၾကဘို႕ လမ္းမရွိေတာ႔ပါဘူး။

ဒါေပမဲ႔ စိတ္ကေလးက အတိတ္ ကို ျပန္ေရာက္သြားေတာ႔ ဆရာႀကီးဦးဝင္းလိႈင္ကိုလည္း သတိရသြားတယ္၊ သူငယ္ခ်င္း ခင္စန္းလြင္ ကိုလည္းသတိရသြားတာနဲ႔ ဒီပို႕စ္ ေလးကို ေရးျဖစ္သြားတာပါ။

တကယ္လို႕မ်ား ခင္ဗ်ားတို႕စိတ္မဝင္စားဘူးဆိုရင္ေတာ႔ I am sorry ပါဗ်ာ လို႕ေျပာရင္း ရပ္နားလိုက္ပရေစ ေတာ႔ဗ်ာ။