က်ေနာ္သိေသာလူအမ်ဳိးမ်ဳိး (၁)

က်ေနာ္တို႕႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘယ္လို လူမ်ဳိးေတြ အမ်ားဆံုးရွိေနပါသလည္း၊ လူေတြကို အမ်ဳိးအစားခြဲတဲ႔ ေနရာမွာ တခ်ဳိ႕က ဒီလို ခြဲျခားၾကပါတယ္တဲ႔၊

နံပါတ္     (၁) အမ်ဳိးအစားက ဥာဏ္ေကာင္းၿပီး တက္ၾကြတဲ႔သူေတြ၊ intelligent and eager ေပါ႔၊ သူက အေကာင္းဆံုး၊

နံပါတ္     (၂) အမ်ဳိးအစားကေတာ႔ ဥာဏ္ေကာင္းၿပီး ပ်င္းတဲ႔သူေတြေပါ႕၊ intelligent and lazy၊ သူကလည္း ဘာျပသာနာမွ မရွိဘူး၊ နံပါတ္ (၁) ေလာက္ေတာ႔မေကာင္းဘူးေပါ႔။

နံပါတ္     (၃) အမ်ဳိးအစားကေတာ႔ ဥာဏ္လည္း မေကာင္းဘူး ပ်င္းလည္းပ်င္းတယ္၊dull and lazy (ဥာဏ္ မေကာင္းဘူး ဆိုတဲ႔ေနရာမွာ ရုိးရုိးဥာဏ္မေကာင္း ရုံမဟုတ္ဘူး၊ ဥာဏ္မရွိတဲ႔ သေဘာပိုသက္ ေရာက္တယ္)၊ သူကလည္း နဲနဲေတာ႔ ေတာ္ေသးတယ္၊

နံပါတ္     (၄) အမ်ဳိးအစားက ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္တို႕ အေၾကာက္ရဆံုး အမ်ဳိးအစားေပါ႔၊  ဥာဏ္လည္း မရွိဘူး၊ တက္လည္းတက္ၾကြတဲ႔ သူမ်ဳိးေတြ ေပါ႔ဗ်ာ၊dull and eager ေပါ႔။

က်ေနာ္အရင္တုန္းကလည္း ဒါေတြကို သိတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ သိပ္ေလးေလးနက္နက္ မစဥ္းစားမိဘူး၊ ေနာက္ပိုင္း မွ နံပါတ္ (၄) အမ်ဳိးအစား လူမ်ဳိးေတြနဲ႕ ေတြ႕ရတာေတာ္ေတာ္မ်ားလာေတာ႔ မွ စိတ္ေတာ္ေတာ္ ညစ္မိၿပီး စဥ္းစားမိလာလို႕ ေရးမိတာပါ၊

က်ေနာ္တို႕ တိုင္းျပည္မွာဘဲ ေနာက္ပိုင္း ပိုမ်ားလာ သလားမသိဘူး၊ အထူးသျဖင္႔ က်ေနာ္႔ဆိုင္မွာ ေပါ႔ (က်ေနာ္႔ ဆိုင္ကလည္း က်ေနာ္တိုင္းျပည္ထဲမွာ ပါတယ္ေနာ္) ဟဲ..ဟဲ။

နံပါတ္     (၁) အမ်ဳိးအစားေတြသာ တိုင္းျပည္မွာ အမ်ားဆံုး ရွိေနရင္ေတာ႔ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလည္း၊ ဥာဏ္ပညာ အေျမွာ္အျမင္နဲ႕ ျပည္႕စံုၿပီး တက္တက္ၾကြၾကြ အလုပ္လုပ္ၾကတဲ႔ သူေတြေနတဲ႔ တိုင္းျပည္ ဆိုေတာ႔ တိုးတက္ႀကီးပြားမႈ႕ အျမန္ဆံုးရွိမွာေပါ႔။

နံပါတ္     (၂) အမ်ဳိးအစားကေတာ႔ ဥာဏ္ရိွတယ္၊ ပ်င္းတယ္၊ ဒါေပမဲ႕ ကိစၥမရွိဘူး၊ ခိုင္းတဲ႔ အခ်ိန္ေတာ႔ ဥာဏ္ရွိ တဲ႔ လူဆိုေတာ႔ အဆင္ေျပေအာင္လုပ္သြားမွာဘဲ၊

နံပါတ္    (၃) အမ်ဳိးအစားကေတာ႔ ဥာဏ္လည္းမရွိဘူး ပ်င္းလည္းပ်င္းတယ္ေပါ႔။ ေရြးစရာ တျခား မရွိရင္ေတာ႔ ဒါမ်ဳိးလူေတြကို ေရြးႏိုင္ေသးတယ္ေပါ႔၊ ပ်င္းတဲ႔သူဆိုေတာ႔ ခိုင္းထားတာထက္ဘာမွေတာ႔ ပိုလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒိီတာ႔ ခိုင္းတဲ႔သူက ဥာဏ္ရွိတဲ႔သူဆိုရင္ အဆင္ေျပသြားႏိုင္ေသးတယ္၊

နံပါတ္   (၄) အမ်ဳိးအစားကေတာ႔ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးေပါ႔၊ ဥာဏ္လည္းမရွိဘူး၊ တက္လည္း တက္ၾကြတဲ႔ သူေတြဆိုေတာ႔၊ အလုပ္ လုပ္မယ္ဆိုရင္ ထိပ္ဆံုးကေန အားက်ဳိးမာန္တက္ လုပ္ေတာ႔တာေပါ႔၊ ၿပီးေတာ႔ လည္း အမွားေတြႀကီးဘဲ ဆိုေတာ႔ ေနာက္ကသူတို႕လုပ္တဲ႔ အမွားေတြကို လိုက္ျပင္ရ၊ အဲဒီအမွားေတြအတြက္ တန္ဆာခံ ေပးဆပ္ရမႈ႕ေတြနဲ႕ ဒုကၡအၾကီးအက်ယ္ေရာက္ေတာ႔တာေပါ႕၊ အဲဒီလူရဲ႕ အေရးပါမႈ႕ကို လိုက္ၿပီး ဒုကၡ အနဲအမ်ား ရႏိုင္တယ္၊  ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြဟာ လုပ္ပိုင္ခြင္႔ အျပည္႕အ၀ရထားတဲ႕ သူမ်ဳိးေတြသာ ျဖစ္ေနခဲ႔ရင္ ေတာ႔ ခင္ဗ်ားတို႕ ေသဖို႕သာျပင္ေပေတာ႔ေပါ႕၊

က်ေနာ္  ေတြ႕ခဲ႔တဲ႔ နံပါတ္ေလး အမ်ဳိးအစားထဲက တေယာက္အေၾကာင္းကို နဲနဲေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္ တို႕ အိမ္မွာ ေမေမ ကုိအလုပ္ လာကူလုပ္ေပးတဲ႔ က်ေနာ္တို႕ရပ္ကြက္နားက လွသင္း ဆိုတဲ႕ ၁၂-၁၃ ႏွစ္အရြယ္ ကေလး တေယာက္ ရွိတယ္၊ က်ေနာ္႔ ရဲ႕ တပည္႕ေက်ာ္ေပါ႕ဗ်ာ၊ အဲဒီကေလးက ေမေမ အလုပ္ေတြကူလုပ္ ေပးတာဆိုေတာ႔ ေမေမက ေစ်းမသြားခင္ သူ႕ကိုမွာခဲ႔တာေပါ႔။ အိုးေတြ၊ခြက္ေတြ ေဆးထားေပါ႕၊ ျပန္လာရင္ အဆင္႔သင္႔ ခ်က္ရေအာင္ေပါ႔၊ အဲဒီေတာ႔ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႕စိတ္ခ်ေပါ႔၊

ေမေမလည္း ေစ်းကျပန္လာေရာ အိုးေတြခြက္ေတြအားလံုးလည္း ေျပာင္လက္လို႔ေပါ႕၊ ေမေမ လည္း ခ်က္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရင္းနဲ႔မွဘဲ သူ႕ဆီအိုးၾကီးပါ ေျပာင္လက္သြားမွန္းသိေတာ႔တာေပါ႕..ဟဲ...ဟဲ၊

ေမေမက ဆီတလစာေလာက္ကို အိုးအႀကီးနဲ႕ထည္႔ထားၿပီးေတာ႔မွ တေန႕စာခ်က္ရင္ ခြဲခြဲ သံုးတဲ႔အက်င္႔ ရွိေတာ႔ အိုးႀကီးထဲမွာ ဆီေတြထည္႔ထားတာေပါ႕၊ ဒီဆီအိုးကလည္း သိသာပါတယ္။ ခ်က္တဲ႔ ျပဳတ္တဲ႕ အိုးေတြနဲ႔လည္း တျခားစီထားတာပါ။

အဲဒါ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ရွာေဖြ ၿပီးမွ ေဆးေၾကာထားတာေလ၊ အိုးထဲမွာ ဆီေတြပါတာ မင္းမေတြ႕ဘူးလား ဆိုေတာ႔၊ ေတြ႕ပါတယ္တဲ႔၊ ေရေႏြးၾကမ္းေတြ မွတ္လို႔ ပါတဲ႔၊ ေသေသခ်ာခ်ာကို မၿပီးေတာ႔ လမ္းတဘက္က ေျမွာင္းထဲကိုသြားသြန္ ထားတာေလ၊ ေမေမက သူသြန္ထားတယ္ဆို႕တဲ႔ ေနရာထိကို သြားၾကည္႔ေသးတာ၊ မင္းကြာ အသိသာႀကီးပါေပါ႕၊

ဆီနဲ႕ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ ျဖစ္ႏိုင္မျဖစ္ႏိုင္ စဥ္းစားပါအုန္းဆိုၿပီး တဗ်စ္ ေတာက္ေတာက္ နဲ႔ေပါ႕၊ ဆီေတြကေတာ႔  တကယ္႔ကို ဆီပံုးျဖစ္ၿပီး ငရဲမင္းႀကီး ကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ ရေတာ႔တာေပါ႔။
ခုနက က်ေနာ္က က်ေနာ္႔ တပည္႔ေက်ာ္လို႕ ေျပာခဲ႔တယ္ေနာ္၊ က်ေနာ္႔ ရဲ႕တဦးတည္းေသာ တပည္႕ေက်ာ္ေလ၊ ကႀကီး၊ ခေခြး သင္ေပးခဲ႕တဲ႕ တပည္႕ေပါ႔။

က်ေနာ္တို႕ ေမာင္ႏွမေတြက ဆရာ႔သားသမီးေတြ ျဖစ္ေန လို႕လားေတာ႔ မသိဘူး၊ အလြန္ ဆရာႀကီး လုပ္ခ်င္တဲ႔ အမ်ဳိးေတြေပါ႕၊ အထူးသျဖင္႔ က်ေနာ္႔ ညီမ အငယ္ဆံုးေလ၊ စာသိပ္သင္ခ်င္တာ၊ အဲဒီေတာ႔ အရပ္ထဲက ကေလးေတြကို စာသင္ေပးတယ္၊ ေက်ာင္းမေနေသးတဲ႔ ကေလးေတြေရာ၊ ေက်ာင္းေနတဲ႔ ကေလး ေတြေရာေပါ႔၊ တအိမ္လံုး ဆူညံပြက္ေလာ ရုိက္လို႕ေပါ႔။

က်ေနာ္ က အဲဒီလို ကေလးေပါက္စေတြကို သင္တာ ၀ါသနာမပါဘူး၊ ၀ လံုးကိုဘယ္က စဆြဲရတယ္ေပါ႕၊ ကႀကီး ကို ဘယ္ေနရာ က ဘယ္လို စဆြဲရတယ္ေပါ႔၊ သူကေတာ႔ အေျခခံ က်က် သင္ေပးတာ၊ က်ေနာ္ ကေတာ႔ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဘယ္စာလံုးဘယ္လို ေရးမိမွန္းေတာင္မသိေတာ႔ သင္ဖို႕ဆိုတာေ၀းေရာေပါ၊ ခုနက တပည္႔ေက်ာ္ အေၾကာင္းဆက္လိုက္ရေအာင္၊ သူက စာမတတ္ ဘူးေလ၊ စာလည္း တတ္ခ်င္တယ္ ထင္ပါတယ္၊ ညီမ အငယ္က ကႀကီးခေခြး သင္ေပမဲ႔ သူက သူနဲ႔ အသက္သိပ္မကြာေတာ႔ ဆရာမတင္ခ်င္ဘူးနဲ႕ တူပါတယ္၊

က်ေနာ္႔ကို စာလာသင္ခိုင္းတယ္။
သူ ညည ဗြီဒီယို ရုံသြားရင္ ဒုကၡေရာက္တယ္ေပါ႔၊ မင္းသားမင္းသမီး နာမည္ေတြ မဖတ္တတ္ေတာ႔ မ်က္ႏွာငယ္တယ္ေပါ႔၊ က်ေနာ္ ကလည္း ကိုယ္႔ကို အထင္တႀကီး နဲ႕ မဟာပညာရွိ က၀ိတစူ လို႕သေဘာထား ၿပီး အားကိုးတႀကီး လာသင္ခိုင္းေတာ႔ ဟဲ..ဟဲ၊ တညအိပ္ ေလာက္စဥ္းစားၿပီး သင္ေပးရမွာေပါ႔ေလ ဆိုၿပီး၊ က်ေနာ္တို႕ ဆရာတေယာက္၊ တပည္႕တေယာက္ ကႀကီးခေခြး တန္းႀကီး ဟာ ရက္အနည္းငယ္ အတြင္းမွာဘဲ ေအာ္သံ၊ ေငါက္သံ၊ ဆူသံ၊ ပူသံ အသံမ်ဳိးစံုနဲ႕ စတင္ အေကာင္အထည္ ေပၚလာပါေတာ႔တယ္။

က်ေနာ္႔ ညီမအငယ္ ၆ တန္းေက်ာင္းသူ ကႀကီးခေခြး တန္းဆရာမႀကီး ကလည္း သူအတန္း ကိုလုသင္တယ္ ဆိုၿပီး မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုးနဲ႔ေပါ႔။ တအိမ္လံုး ကလည္းဒီေလာက္ ဥာဏ္မေကာင္းတဲ႔ ကေလးကို က်ေနာ္ ဘယ္လိုမ်ား စာတတ္ေအာင္ သင္မလည္း ဆိုတာစိတ္၀င္တစားေပါ႕၊။

က်ေနာ္လည္း သင္ရင္းတန္းလန္း နဲ႔ တအိမ္လံုးရဲ႕ေစာင္႔ၾကည္႔ ၾကည္႕ရႈျခင္းကို ခံရေတာ႔မွ ေတာ္ေတာ္ တုန္လႈတ္သြားတယ္၊ ငါဟာေတာ္ေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ႔ အလုပ္ႀကီးကို လုပ္ေနတာဘဲ၊ လွသင္း မ်ား မင္းသား၊ မင္းသမီး နံမည္ေတြ မဖတ္တတ္ရင္ ငါ႔ ရဲ႕ မဟာအရွက္ေတာ္ႀကီးေတာ႔ ကြဲပါၿပီ ဆိုၿပီး က်ဳိးစားပန္းစား နဲ႔ အခ်ိန္ပိုေတြေခၚ ၿပီး အနီးကပ္ေစာင္႔ၾကည္႕သင္တန္း ေတြနဲ႕ တလေလာက္ အျပင္းအထန္ သင္လိုက္ေတာ႔မွ ေမာင္မင္းႀကီးသားက ကႀကီးခေခြး ေရးေတးေတး ေလးသိလာတယ္။ စာဖတ္တတ္ဖို႔ ဆိုရင္ေတာ႔ က်ေနာ္ ဘဲအသက္ထြက္မလား အိမ္ကလူေတြဘဲ ဆူသံပူသံေတြေၾကာင္႔ နားေတြေလး ကုန္ၾကမလားမသိပါဘူး။

အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေနာက္ဆံုး ေပၚတိုက္ကြက္ကို ဘဲ သံုးရေတာ႔မယ္ဆိုၿပီး၊ ဆရာ တပည္႕၂ေယာက္ အေရးေပၚ တိတ္တိတ္ပုန္း အစည္းအေ၀းထိုင္ရပါတယ္၊ `မင္း ရုပ္ရုင္မင္းသား၊ မင္းသမီး နာမည္ ေတြဘဲ ဖတ္တတ္ရင္ ရၿပီ လားဆိုေတာ႔.. ` `ရၿပီ ဘာမွမလိုဘူး၊ အဲဒီေလာက္ သိရင္ကို က်ေနာ္က က်ေနာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္း ေတြၾကားမွာ ဆရာႀကီးျဖစ္ၿပီ` တဲ႔။

ကဲ အဲဒါဆိုရင္ေတာ႔ ရၿပီကြာ ဆိုၿပီး၊ က်ေနာ္က ေက်ာ္ရဲေအာင္ အခါတေထာင္၊ ေက်ာ္သူ အခါႏွစ္ေထာင္၊ ထက္ထက္မိုးဦး အခါတသိန္း စသည္စသည္႕ျဖင္႔ေပါ႕ ေလ၊ အသံတိတ္ ပံုတူးကူးေလ႔က်င္႔ခန္း ႀကီးကို မေလ်ာ႔ေသာ ဇြဲ၊ လံုလျဖင္႔ ၂လေလာက္ က်ိဳးပန္းလိုက္တဲ႔ အခါမွာေတာ႔ ပညာရွိက၀ိေလးက ေတာ္ေတာ္ေလး မွတ္မိသြားပါတယ္။

အဲဒီ အခ်ိန္မွာေတာ႔ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ အနီးကပ္လက္ေတြ႕ ကြင္းဆင္းသင္တန္း ႀကီးကစပါၿပီ၊ ဆရာတပည္႕ ၂ေယာက္ မရဲတရဲ နဲ႕ဗြီဒီယို ရုံေရွ႕ကို တိတ္တိတ္ပုန္း၊ လူမသိ သူမသိ ခ်ီတက္သြားၿပီး ဗီြဒီယို ရုံေရွ႕က သင္ပုန္းႀကီးေရွ႕မွာ စာေမးပြဲ စစ္ပါတယ္၊ ကဲ စေပေတာ႔ ဆိုေတာ႔ မွ မဟာပညာရွိက ခါးေကာ႔ရင္ေမာ႔ ၿပီး၊  ``ရဲကိုကို ႏွင္႔ လင္းဇာနည္ေဇာ္ တို႕ ရဲ႕ ဒီဘ၀ ဒီမွ်သာ`` ဆိုၿပီး က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ နဲ႕ ထစ္ေငါ႕ ထစ္ေငါ႔ ဆိုလိုက္တဲ႕ အသံကို ၾကားရေတာ႔ မွဘဲ က်ေနာ္ ရင္ထဲက အလံုးႀကီးလည္း ၀ုန္းကနဲ ျပဳတ္ၾကသြားပါတယ္။

က်ေနာ္တို႕ ရဲ႕သင္တန္းဆင္းပြဲ ႀကီးအျဖစ္ လဘက္ရည္နဲ႕ဆမူစာ ကို တအိမ္လံုး အ၀ေကြၽးၿပီး၊ က်ေနာ္ရဲ႕ ကႀကီး၊ ခေခြး သင္တန္းႀကီးဟာလည္း ` ဒီဘ၀ ဒီမွ်သာ` ဆိုၿပီး တသက္တာလံုး အတြက္ ေအာင္ျမင္စြာ အဆံုးသတ္ သြားေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။

က်ေနာ္ လည္း လွသင္းတို႕ ရဲ႕ မဟာ၀င္ဒါမီယာ ရပ္ကြက္ထဲမွာ လွသင္းရဲ႕ ဆရာမဆိုၿပီး နံမည္ေတြႀကီးလို႔ေပါ႔၊ ၀င္ဒါမီယာရပ္ကြက္ လို႕က်ေနာ္တို႕ ေခၚရတဲ႕အေၾကာင္းက တကယ္႕ real  ၀င္ဒါမီယာ နဲ႕ေျပာင္းျပန္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး လြန္းလို႔ ေျပာင္ၿပီး ေခၚၾကတာပါ၊ သူတို႕ရပ္ကြက္က ေရဆိုးေျမွာင္းရဲ႕ ေဘး မွာ တဲ ေသးေသး ေလးေတြ နဲ႔ ၁၂ ပြဲေစ်းသည္တို႕ ပလပ္စတစ္ေကာက္တဲ႔သူတို႕ တကယ္႔ကို ေအာက္ဆံုးအလြာက လူေတြ ေနတဲ႕ ရပ္ကြက္ျဖစ္ေနလို႕ပါဘဲ။

က်ေနာ္႔ ရဲ႕ သင္တန္းဆင္းပြဲႀကီး ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးဆံုးသြားၿပီးတဲ႔ေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာတဲ႔ အခ်ိန္ မွာေတာ႔၊ က်ေနာ္႕ တပည္႕ေက်ာ္ တခါေရာက္လာျပန္တယ္၊ ``ဆရာမေရ က်ေနာ္ ဟိုအဖြဲ႕ထဲ ၀င္မလို႕ သူတို႕က စာေကာင္းေကာင္းတတ္မွ လို႕ေျပာလို႕၊ က်ေနာ္က စာေတာ႔ ဖတ္တတ္ပါၿပီ၊ လက္မွတ္ ဆိုတာေလးလည္း ထိုးရမယ္ လို႔ ေျပာတယ္၊ လက္မွတ္ထိုး လွလွေလးလည္း သင္ေပးပါအုန္း`` ဆိုေတာ႔ ဘာရမလည္း က်ေနာ္လည္း ေနာက္ဆက္တြဲ အလွဆံုး လက္မွတ္ထုိးနည္း ေလးကို သင္ေပးလိုက္တာေပါ႕၊ ႏိုင္ငံ သားေကာင္းျဖစ္မဲ႔ က်ေနာ္႔ တျပည္႔ေက်ာ္ကို လက္လြတ္ခံလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလည္းဟဲ..ဟဲ။

ေနာက္ဆက္တြဲ ပန္႔ပိုးမႈ႕အျဖစ္ အလွဆံုးလက္မွတ္ထိုးနည္း ႏွင္႔ ပုဆိုး အစိမ္းတထည္ ကိုစြန္႕က်ဲ လိုက္ပါေၾကာင္း သတင္းေပးရင္း နံပါတ္ (၄) အမ်ဳိးအစား ထဲက က်ေနာ္သိေသာ dull and eager တေယာက္ အေၾကာင္းကို ခဏာတာ ရပ္နားလိုက္ပရေစ။

ေလးစားစြာျဖင္႔
စာေရးသူ - ေရႊစင္ဦး
.