ထိုေန႔ ေန႔လယ္ခင္းဝယ္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ႐ႉမဝတိုက္မွ ျပန္ခဲ့၍ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေစ်းကို ျဖတ္ခဲ့ၿပီး အေနာ္ရထာလမ္း ေရာက္သည္၌ အမွတ္ (၁၂) ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္တြင္ အျခား ကားေစာင့္ခရီးသည္ေတြ တပံုတပင္ႀကီးထဲမွာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အား ေတြ႔ရသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ဆီ ေလွ်ာက္သြားကာ …
ေဟ့လူႀကီး … ခင္ဗ်ား ဘုန္းေမာင္တေကာင္ထဲလား။ ဘယ္သြားမလို႔လဲ
သူသည္ ကြၽန္ေတာ့္အသံၾကားမွ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္၍ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲကိုင္ကာ …
ဟာ… ကိုေဆြ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာလိုက္တာဗ်ာ၊ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေနေကာင္းပါတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားသာ ေဆး႐ံုနဲ႔ ကူးသန္းေနတဲ့ လူ၊ အခု ေဆး႐ံုက ဆင္းလာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲၵ
အရက္ ၂၀ ေလာက္ရွိသြားၿပီဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ ေဆး႐ံုတက္ေနတုန္းက ခင္ဗ်ား ေငြ ၅၀ လာေပးတာ သိပ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာၵ
ခင္ဗ်ားကို လာေပးတာ မဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕၊ ေအာ္ ဒီလူႀကီး ေဆး႐ံုတက္ေနရတာလဲ ၾကာၿပီ။ စာလဲ မေရး ႏိုင္ေတာ့ ဘိုင္က်မွာဘဲဆိုၿပီး အိတ္ထဲေငြေလး ၁၅၀ ပါခဲ့တာက ခင္ဗ်ားကို ၅၀ ေပးခဲ့တာ၊ တယ္ၿပီး ေပးခ်င္လွ လို႔ မဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕၊ ခုေတာင္ ေတြးေတြးၿပီး ျပန္ႏွေျမာေနေသးတယ္ဗ်
သူသည္ တဟီးဟီးရယ္ေမာလ်က္ …
ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႔ရတာ ရီရတယ္ၵႁေအာ္ … ဒါ ရီစရာေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေျပာေနတာ၊ ေနာက္ကို ခင္ဗ်ား ေဆး႐ံုလဲ မတက္ ပါနဲ႔၊ က်ဳပ္ ေငြလဲ လာမေပးပါရေစနဲ႔၊ က်န္းက်န္းမာမာသာ ေနစမ္းပါ သိလား။ ခင္ဗ်ားကို သတိထားမိတယ္၊ ခင္ဗ်ားဟာ ေထာင္ထဲမွာ ေနရင္ေနမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဆး႐ံုမွာေနမယ္ဆိုတဲ့လူ၊ အိမ္မွာကို ေနတယ္မရွိဘူး။ ဘာလဲ ခင္ဗ်ား သားမယားနဲ႔ အဆင္မေျပလို႔လားၵ
သူသည္ တဟီးဟီး ရယ္ေမာျပန္လ်က္ …
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ က်ဴပ္ကလဲ ခင္ဗ်ားေျပာမယ္ဆို ေျပာစရာဘဲၵ
ထိုစဥ္က သူသည္ (လပိုင္းမွ် လိုေတာ့သည္) ေနာက္တႀကိမ္ ေဆး႐ံုသြားၿပီး ဘဝဇာတ္သိမ္းေတာ့ မည္ကို ကြၽန္ေတာ္ ပသို႔ ေတြးထင္ႏိုင္ပါအံ့နည္း။ ကြၽန္ေတာ့္ ဝါသနာအေလ်ာက္ ကိုယ္ႏွင့္ခင္မင္သူကို ကလိတိတိ ေျပာ၍ ရယ္ေမာေစျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ႁကိုယ့္ အခုလက္ရွိအိမ္ေထာင္ အဆင္မေျပလဲ ကြၽန္ေတာ့္လိုဘဲ ေနာက္တမယားယူေပါ့ဗ်ာ၊ ဘာလို႔ ေထာင္ထဲသြားလိုက္ ေဆး႐ံုတက္လိုက္ လုပ္ေနရမွာလဲၵ
ယင္းသို႔ ေျပာေနစဥ္မွာပင္ ဘတ္စ္ကားေရာက္လာ၍ လူႄပြတ္သိပ္ခဲထဲမွာ သူကားေပၚတက္ဘို႔ ႀကိဳးစား သည္။ သို႔ေသာ္ သူမရပါ။ သူ၏ ကိုယ္ခႏၶာက်န္းမာေရးအေျခအေနမွာလည္း အျခားလူမ်ားကဲ့သို႔ လက္တဖဝါး ေျခတဖဝါးမွ်ႏွင့္ ဘတ္စ္ကားကို တြယ္လိုက္သြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အင္အားမရွိရွာပါ။
ေမာင္းမယ္ အကိုေရ့၊ က်န္တဲ့လူေတြ ေနာက္ကားလိုက္ၵ
ဟူေသာ စပယ္ယာ၏ အသံႏွင့္အတူ ဘတ္စ္ကားထြက္သြားေသာအခါ သူသည္ သက္ျပင္းႀကီး ခ်လိုက္ၿပီး အားနည္းေသာ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္၏။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကို ျပန္၍ ႐ႊင္လန္းေစရန္ …
ဒီမွာ ကိုတင္ေအာင္၊ ခုႏွယ္ ဘတ္စ္ကားစီးရတာက ခင္ဗ်ား ေထာင္ထဲသြားရတာလို၊ ေဆး႐ံုတက္ရ တာလို လြယ္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ကဲ … ခင္ဗ်ား ဘယ္သြားမလို႔လဲဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ့္မေျပာေသးဘူးၵ
ဟံသာဝတီလမ္းကိုဗ်
ဟာ … ဟံသာဝတီဆို … ႀကံေတာေရာက္ရင္ ေရာက္တာေပါ့ဗ်
ႀကံေတာ ဆိုသည္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၏ သခ်ႋဳင္းျဖစ္ေန၍
ခင္ဗ်ားကလဲ ေျပာေရာ့မယ္
ေအာ္… အဲဒါ ခင္ဗ်ားကို အေကာင္းေျပာတာ ႀကံေတာသုသာန္နဲ႔ ဟံသာဝတီလမ္းဟာ ကပ္ေနတယ္ မဟုတ္လား၊ လာ… လာ… ခင္ဗ်ား အဲဒီကို လြယ္ကူစြာေရာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ပို႔ေပးမယ္။ သက္ေတာင့္ သက္သာ ကားစီးရမယ္။ အဆင္သင့္ရင္ မွန္ကားအေကာင္းစားကို စီးရမယ္
ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ သူ႔အား သိမ္ႀကီးေစ်းဘက္သို႔ လက္ဆြဲ၍ ေခၚခဲ့ေတာ့သည္။ သူ မလိုက္ခ်င္ လိုက္ခ်င္ ႏွင့္ ပါလာလ်က္။
ဟုတ္မွလဲ လုပ္စမ္းပါဗ်
အို… ခင္ဗ်ား ဒုကၡိတကို က်ဳပ္ကူညီမလို႔ပါ။ ခင္ဗ်ား ခႏၶာကိုယ္ဟာ ခုႏွယ္မွာ ဘတ္စ္ကားစီးဘို႔ကို မေကာင္းဘူး
ထိုအခ်ိန္တြင္ အမွန္ပဲ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ က်န္းမာေရးမွာ မေကာင္းေတာ့ပါ။ လူမွာ ပိန္ေၫႇာ္လ်က္။ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ႏွင့္ နားထင္နားရင္းခ်ိဳင့္၍ ေနေခ်သည္။ သူ၏ နဂိုမူလ႐ုပ္ႏွင့္ မ်ားစြာကြာျခားလ်က္ ရွိေလၿပီ။
စင္စစ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ လူေခ်ာလူခန္႔ တေယာက္ျဖစ္၏။ အရပ္အေမာင္း ေကာင္းသည္။ မ်က္လံုး မ်က္ဖန္၊ ႏွာတံ၊ ႏႈတ္ခမ္း လွပသူျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ဆရာသုခက ႐ုပ္ရွင္မင္းသားလုပ္ဘို႔ ေျပာခဲ့ဘူး သည္။ ေရႊလင္းယုန္၏ သူ ဝတၳဳကို ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ႏွင့္ ႐ိုက္ရန္ ဆရာသုခ ႀကံစည္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဗန္းေမာ္ႀကီးက သူ႐ုပ္ရွင္မင္းသား မလုပ္ခ်င္ပါဘူးဟု ျငင္းခဲ့၍ ထိုဇတ္ကားကို ေမာင္သင္ႏွင့္ ဆရာသုခ ႐ိုက္ခဲ့ ျခင္းျဖစ္၏။ ကြၽန္ေတာ္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အား …
ခင္ဗ်ားက ဘာျဖစ္လို႔ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား မလုပ္ခ်င္ရတာလဲၵ
ေမးေတာ့ သူက ရီက်ဲက်ဲႏွင့္
ကြၽန္ေတာ္က ရွက္တတ္တယ္ဗ်
ဒါကို ကြၽန္ေတာ္က မေက်နပ္၊ သူ႔အား စာေရးဆရာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ေစတနာရွိ၍…
“ရွက္တယ္ဆိုတာ အေၾကာင္းမဟုတ္ေသးပါဘူးဗ်ာ၊ ဘာမဆို ကိုယ္မလုပ္ဖူးတဲ့အလုပ္ကို အစမွာ ေတာ့ ရွက္သလို ရွိၾကတာခ်ည္းပါဘဲ။ သို႔ေသာ္ ဒါကို ငါမျဖစ္မေနလုပ္ေတာ့မေဟ့လို႔ အားမာန္တင္းလိုက္တယ္ ဆိုရင္ ဒီအပရိက ျဖစ္တတ္တဲ့အရွက္ဟာ သူ႔အလိုလို ေပ်ာက္သြားေတာ့တာပါဘဲ”
က်ေနာ္အေလးအနက္ေျပာမွန္းသိေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာ တည္သြားကာ …
“ကိုေဆြေျပာတာ ဟုတ္ပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္က ဒီ႐ုပ္ရွင္အလုပ္ကို ဝါသနာ မပါဘူးဗ်”
“ေအး၊ ဒါေတာ့ ဟုတ္ၿပီ၊ လူဆိုတာ ကိုယ္ဝါသနာမပါတဲ့အလုပ္ကို ဘယ္လိုမွ မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး”
စင္စစ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ဝါသနာျပင္းသည္က စာေပႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး။ သည္ႏွစ္ခုတြင္ သူ႔ဘဝကို အပ္ႏွင္းျမဳပ္ႏွံထားသူ ျဖစ္သည္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ႏိုင္ငံေရးအျမင္၊ ႏိုင္ငံေရးအယူအဆ ဘယ္လိုေန သနည္း။ ကြၽန္ေတာ္လံုးဝ မသိ။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔လို ႏိုင္ငံေရးဝါသနာပါသူ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ယင္းကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ျဖင့္ တခါမွ စကားမစပ္မိခဲ့ၾက။ ေအး … သူ႔စာေပ လက္ရာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အမ်ားႀကီး သတိထား ခဲ့ဘူးသည္။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ လူ႔အသက္အားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ တႏွစ္ထက္ငယ္ေသာ္လည္း စာေပသက္တြင္ သူက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ တႏွစ္ေလာက္ႀကီးသည္။ သူ၏ ပထမဦးဆံုးေသာ လံုးခ်င္းဝတၱဳ “ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲရယ္” ႐ႊန္း႐ႊန္းေဝေနခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္သည္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းအိမ္ တြင္ ကေလာင္ကိုင္စ တာစူ႐ံုမွ်ရွိေသးသည္။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲရယ္၊ ထိုစဥ္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္က နာမည္အႀကီးဆံုး လူေျပာအမ်ားဆံုးျဖစ္ေန၍ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းက ကြၽန္ေတာ့္အား
“ေဟ့ေကာင္ မင္းမွာ အဲဒီစာအုပ္ရွိလား၊ ငါ့ဖတ္ျပစမ္းကြာ”
ဆိုသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္က ဖတ္ျပလိုက္ရသည္။
ထိုစာအုပ္ထဲတြင္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ အေရးအသားမွာ အျခားဘယ္စာအုပ္ထဲတြင္မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မေတြ႔ခဲ့ဘူးေသးေသာ “ေတာ့ကာသာျဖင့္ရယ္ဘဲ” ေတြ ထပ္တလဲလဲ ေတြ႔ရသည္။ “ဘဲ”ႏွင့္ “အား” စာလံုးေတြ ကို အမ်ားႀကီးသံုးသည္။ “ကို”ဆိုတာ သူမသံုးတတ္သေလာက္။ ဥပမာ - အထက္၌ အမဲစာလံုးျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ ျပထားသည္ကို ၾကည့္ပါ။ သူသာဆိုလ်င္ (“ဘဲ”ႏွင့္ “အား” စာလံုးေတြအား အမ်ားႀကီးသံုးသည္) ဟု ေရးေပ လိမ့္မည္။ သူစာေတြသည္ ဝက္နင္းေတြမ်ားလွသည္။ ေထာင့္ေထာင့္ေအာင့္ေအာင့္ ရွိလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤစာအုပ္ကို ဆရာႀကီးအား ကြၽန္ေတာ္ၾကာၾကာပင္ ဖတ္မျပလိုက္ရပါ။ ဆယ့္ေလးငါးမ်က္ႏွာေလာက္ျဖင့္ ဆရာႀကီးမွာ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ
“ေဟ့ေကာင္ ေတာ္ေတာ့ကြာ၊ ေတာ္ေတာ့ နားကေလာလွတယ္”
ဟု ကြၽန္ေတာ့္ကို ေအာ္ေငါက္ပါေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုေခတ္ ထိုအခါက ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲရယ္ သည္ လူငယ္တို႔၏ အသဲစြဲ။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္း ဂ်ပန္ေခတ္၌ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္တြင္ စာေပအလွ်င္ျပတ္ေနရာမွ စစ္ႀကီးအၿပီး ေဝါကနဲ ေပၚလာေသာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲရယ္သည္ ထိုစဥ္က ဝတၳဳဖတ္ရမွန္း သိစ လူငယ္ပိုင္းႏွင့္ တန္းတိုးျခင္းျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ စာေပၾသဇာ မည္မွ်သက္ေရာက္သြားပါသနည္း။ ဤ ဘုန္းေမာင္ တေယာက္ထဲရယ္ ဝတၳဳထဲက ဇတ္လိုက္သည္ “ဘုန္းႏိုင္” ျဖစ္ေလရာ၊ ေဟာ .. ယခု နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာ “တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္” သည္ ဤနာမည္ယူေၾကာင္း ဝန္ခံေပသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ အေရးအသားကို ကြၽန္ေတာ္တို႔အ႐ြယ္ စာဖတ္သက္ ေတာ္ေတာ္ရင့္ေနသူမ်ား အေနႏွင့္ကား မႀကိဳက္၊ မႏွစ္သက္ၾကပါ။ ဆရာႀကီးေျပာသလို “နားကေလာ” လွပါ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္လည္း နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာ၊ ေသာ္တာေဆြလည္း နာမည္ရ စာေရးဆရာ၊ ႏွစ္ေယာက္သား ရင္ေဘာင္တန္းမိၾကေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္သည သူ႔အေရးအသာကို သေရာ္ ေသာ စာေတြ ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳေတြမ်ားထဲ၌ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့ဘူးပါသည္။ သူ႔စာအေရးအသားတြင္ “ဘဲ” ေတြ “အား” ေတြ မ်ားလြန္းအားႀကီး၍ သူ႔ကို “ဘဲက်ီးကန္းႀကီး” ဟု ကြၽန္ေတာ္က ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ဘူး သည္။
ဤသို႔ ကြၽန္ေတာ္ေရးသားရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္က မုန္းတီးစိတ္၊ မလိုတမာစိတ္ လံုးဝမရွိခဲ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ကလည္း သူ႔ကို မနာၾကည္းေစရန္ ဟာသျဖင့္ သေရာ္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္၏ “ျဖဴဝါပူစီ” ဝတၳဳတြင္ အပ်ိဳကေလးႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚတြင္ စာဖတ္ေနၾကစဥ္ အိမ္ေအာက္က ေအာင္နက္က ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ပါးစပ္ႀကီးၿပဲ၍ သြားရည္ တျမားျမားက်ေနသည္။ ထိုစဥ္ ဂုတ္က်ားေရာက္လာလ်က္ …
“ေဟ့ ေအာင္နက္ရ၊ မင္းက သြားရည္တျမားျမားနဲ႔ ဘာေတြ သေဘာက်ေနတာလဲကြ”
ေမးေတာ့၊ ေအာင္နက္က …
“ရွီး … နားေထာင္စမ္း၊ က်ီးကန္းသံေတြလို တအားအားနဲ႔ ဘဲေတြ အမ်ားႀကီး ၾကားရတယ္ကြ၊ ဧကႏၱ ငါ့အိမ္သားေတြဟာ နက္ဖန္ခါ ဘဲသားဟင္း ဝယ္ခ်က္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္ကြ။ ဒီေတာ့ ငါဘဲသား အ႐ိုးအရင္း စားရေတာ့မယ္ကြ”
ဟုေျပာသျဖင့္ ဂုတ္ၾကားက ေခတၱမွ်နားစြင့္၍ေထာင္ၿပီးေနာက္ ရယ္ေမာလ်က္။
“ဘယ္ကလာၿပီး က်ီးကန္းသံနဲ႔ ဘဲသားဝယ္ခ်က္မွာ ဟုတ္မလဲကြ၊ အဲဒါ ႏႈတ္ခမ္းနီ ပါးနီေလးေတြရဲ့ အသဲစြဲ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ့ ဝတၳဳကို ေကာင္မေလးေတြက တေယာက္ တေယာက္ ဖတ္ျပေနတာကြ”
ကြၽန္ေတာ္ေရးတာက ဒါမ်ိဳးေတြဘဲ ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ လူပုဂၢိဳလ္အေန အားျဖင့္ အင္မတန္ သေဘာသကာယေကာင္းမြန္သူျဖစ္ရကား သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုပင္ေရးေရး၊ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဆိုးသူမဟုတ္သည့္ျပင္ ဖဆပလေခတ္၌ သူသည္ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေထာင္ထဲသို႔ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ သြားေရာက္ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး ျပန္ထြက္လာေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္အား ေျပာဘူး၏။
“ကိုေဆြ … ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို သေရာ္စာေတြေရးခဲ့တာ မွန္တယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ အခု ေထာင္ထဲ ေရာက္သြားေတာ့မွ ျမန္မာစာေတြကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္႐ႈေလ့လာခြင့္ ရခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ့စာ အေရးအသားေတြဟာ အမ်ားႀကီး ညံ့ဖ်င္းခဲ့တယ္။ အခု ကြၽန္ေတာ္ ျပင္ေတာ့မယ္”
ဟုတ္ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္း၌ သူ႔အေရးအသားသည္ အေတာ္ေကာင္းမြန္လာပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ စိတ္သေဘာမွာလည္း တစံုတေယာက္အေၾကာင္းကို ေရးလွ်င္ ထိုသူကို ခ်စ္ခင္လို႔သာ ျဖစ္၏။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ အေရးအသားေနာက္လိုက္၍ ဝါက်ေတြ ခ်ိဳ႕ယြင္းေနခဲ့ေသာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ ကိုလည္း ျမဝတီမဂၢဇင္းတြင္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ျဖင့္ သူ႔ဝတၳဳေတြ ကြၽန္ေတာ္ေဝဖန္ခဲ့ဘူးသည္။ ဘုန္းႏိုင္လည္း ႏွစ္သက္လက္ခံ၍ ဝီစကီတပုလင္းျဖင့္ပင္ လာ၍ ကန္ေတာ့ခဲ့ပါ၏။ ထိုေနာက္ သူ၏ ဝါက်ေတြလည္း လွပ၍ လာခဲ့ေပေတာ့သည္။
စင္စစ္ စာေပအႏုပညာ၌ အဘယ္မွာလွ်င္ “ၿပီးျပည့္စံုၿပီ” ရွိပါအံ့နည္း။ တစံုတေယာက္သည္ တခုခု၌ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ရွိမည္သာ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း ရွိပါလိမ့္မည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ကို ျပသျပဳျပင္ေပးမည္ ဆိုပါက ကြၽန္ေတာ္သည္ ဝမ္းသာအားရ လက္ခံဘို႔ အသင့္ပင္။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ စာေပအရာ၌လည္းေကာင္း၊ သူယံုၾကည္ေသာ ႏိုင္ငံေရးရာ၌လည္းေကာင္း၊ မည္သို႔ပင္ ရွိလင့္ကစား လူပုဂၢိဳလ္အေနအားျဖင့္ကား အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းသူျဖစ္၏။ စိတ္ႏွလံုး သိမ္ေမြ႔ ႏူးညံ့၏။ မည္သူႏွင့္မဆို ၿပံဳး႐ႊင္ေဖာ္ေ႐ႊစြာ ေနတတ္သူျဖစ္၏။
သူသည္ ေသရည္ေသရက္ ေသာက္စားျခင္း၊ ေလာင္းကစားျခင္းႏွင့္ အျခားအေပ်ာ္အပါးတြင္ လံုးဝ ကင္းရွင္းသူျဖစ္၏။ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း သူ၏ဘဝကို စာေပႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးတြင္သာ ျမဳပ္ႏွံထားသူ ျဖစ္၏။ သို႔ႏွင့္ သူ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္သည့္အပိုင္း ေရာက္သည္၌ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕ယြင္းလာခဲ့သည္။ ကုသရန္ ခဲယဥ္းေသာ ကင္ဆာေရာဂါ စြဲကပ္ခဲ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ ယခု စာအစ၌ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာအခ်ိန္မွာ သူ႔က်န္းမာေရးသည္ လြန္စြာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခဲ့၍ ဘတ္စ္ကားတြင္ တိုးလွ်ိဳးတြယ္ကပ္စီးႏိုင္ေသာ အေျခပင္ မရွိေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသြားလိုသည့္ ဟံသာဝတီ လမ္းသို႔ လြယ္ကူစြာ သြားေရာက္ႏိုင္ေသာ နည္းလမ္းကို ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားမိသျဖင့္ သူ႔အား ၁၂ ကားမွတ္တိုင္ မွ အေနာ္ရထာ လမ္းတေလွ်ာက္ အေရွ႕ဘက္သို႔ ေခၚခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေလဟာျပင္ေစ်းေထာင့္ ေရာက္သည္၌ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားလမ္းကို ျဖတ္၍ ေဆး႐ံုႀကီးဝင္းထဲ သူ႔ကို ေခၚခဲ့သည္၌ သူက …
“ေဟ့လူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခု ဘယ္သြားမလို႔လဲ”
“ခင္ဗ်ား သြားခ်င္တဲ့ ဟံသာဝတီလမ္းကို ေရာက္ေအာင္လဗ်ာ၊ ေဟာဒီမွာ ၾကည့္လိုက္စမ္း၊ အဲဒီ ကားႀကီးကားငယ္အသြယ္သြယ္ေတြဟာ ႀကံေတာ သုႆန္ကို မသာပို႔သြားၾကမွာခ်ည္းဘဲ၊ ခင္ဗ်ား ႀကိဳက္တဲ့ ကား တက္စီးသြား”
႐ုတ္တရက္ သူ႔မ်က္ႏွာ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္လ်က္ …
“ဟာ … ျဖစ္ပါ့မလားဗ်”
“ဘာျဖစ္လို႔ မျဖစ္ရမွာလဲ၊ ဒီမသာ တို႔ခ်ည္းပို႔မယ္၊ မင္းမပို႔ရဘူးလို႔ ဘယ္သူကမွ မတားဘူး။ ဘာမွ မစိုးရိမ္နဲ႔၊ ကြၽန္ေတာ္လဲ ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူ လိုက္ခဲ့မွာဘဲ။ အစဦးေတာ့ နံပါတ္ ၉ စီး အိမ္ျပန္ေတာ့မလို႔ဘဲ။ ခုေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ႀကံဳတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လဲ ႀကံေတာလိုက္ၿပီး ေနာက္နာနတ္ေတာျဖတ္ၿပီး ျပည္လမ္းရိပ္သာက အမႀကီးခင္မ်ိဳးခ်စ္ အိမ္ သြားမယ္။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ဟံသာဝတီလမ္း သြားေပေရာ့”
ဒီေတာ့မွ သူ႔မ်က္ႏွာ ၿပံဳး႐ႊင္လာကာ..
“ဟုတ္ဗ်ာ”
“ဒါနဲ႔ ခဏေနအံုး၊ ဒီကားအုပ္စု ႀကံေတာ မဟုတ္ဘဲ တာေမြသုႆန္ျဖစ္ေနမွာလဲ စိုးရေသးတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္သြားစံုစမ္းလိုက္အံုးမယ္”
ဆိုၿပီး ဘတ္စ္ကားဒ႐ိုင္ဘာတေယာက္ထံ သြားေမးလိုက္ရသည္။
“ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ႕၊ ႀကံေတာဘဲ၊ လာ … လာ၊ လူေခ်ာင္တဲ့ကား တက္စီး႐ံုဘဲ၊ အား.. အား ေနအံုးဗ်ိဳ႕၊ အေလာင္းက အသုဘယာဥ္ေပၚတင္ေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္ရွိေသးတယ္။ ပ႐ိုက္ဗိတ္ဆလြန္းကား စီးရ ေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္အသိကားမ်ား လာမလားၾကည့္လိုက္အံုးမယ္”
ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္မ်က္စိကစားလိုက္ေတာ့ အဆင္သင့္ပင္ ကြၽန္ေတာ္မိတ္ေဆြ ဆရာဝန္လင္မယား သူတို႔ ခ်က္ပလက္ကား ႀကီးႀကီးရွည္ရွည္ႀကီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ထဲ ေရွ႕ခန္းထိုင္လာတာ ျမင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အား လက္ဆြဲေခၚသြားလ်က္…
“ဟဲလို ေဒါက္တာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီေဒၚျမဇင္မသာ ပို႔ရေအာင္ဘဲလား”
ဘတ္စ္ကားနံရံေပၚမွာ ေဒၚျမဇင္ အသက္(၇၅)ႏွစ္ ဆိုသည္ကို ကြၽန္ေတာ္က ဖတ္ၿပီးသား။ ဆရာဝန္ ကလည္း…
“ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ဆရာတို႔ေကာ”
“ဒီအဖြားႀကီး ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အင္မတန္ ခင္တာ ခင္ဗ်ာ”
“ဆရာတို႔ ကားပါလား”
“မပါဘူး၊ ႀကံဳရာကားနဲ႔ လိုက္မလို႔ဘဲ”
“ဒါျဖင့္ လာဆရာ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတာဘဲ”
ဟု ဆိုၿပီး သူ႔ကားေနာက္တံခါးဖြင့္ေပးေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ အႀကီးအက်ယ္ၿငိမ္က်သြား ေလသတည္း။ ခ်က္ပလက္ ဘဲလ္အဲယား ကားႀကီးဗ်။
ထိုဆရာဝန္အား ကြၽန္ေတာ္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ေတာ့ ဆရာဝန္ကလည္း စာဖတ္သမားျဖစ္ေလရာ..
“ဟာ … ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ဆရာရဲ့ “ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲရယ္” ကို အသဲစြဲေပါ့ဆရာ”
ဤဆရာဝန္လည္း ယခု တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆရာႀကီးျဖစ္ေနေသာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ အရြယ္ ေပတည္း။ စင္စစ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ စာဖတ္ပရိသတ္ျဖစ္လွ်င္ ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲကို ေရွ႕ ဦးစြာ သတိရရမည္။ ေနာက္ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းသူ ဂါဝန္ျပာမေလးဆီက မုန္႔ဘိုးေတာင္းစားေသာ ပါေမာကၡ။ သူအဂၤလိပ္စာ သင္ေပးေသာ ေက်ာင္းသားေလးေတြထံမွ “ေပါ့ကက္မန္းနီး” ေတာင္းေလ့ရွိေသာ ေဒါက္တာ အုန္းေက်ာ္၊ ေတာ၏ သမီးပ်ိဳ၊ ဆန္႔က်င္ဘက္၏ သမီးပ်ိဳ၊ “ကြၽန္ေတာ္ကဘာတတ္ႏိုင္ေတာ့ဦးမည္နည္း” ဟူေသာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဝတၳဳထဲက ဇတ္လိုက္၏ ညည္းညဴသံ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခ်က္ပလက္ကားႀကီးေပၚေရာက္ၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ေဒၚျမဇင္၏ အသုဘယာဥ္သည္ ေဆး႐ံုႀကီးဝင္းထဲမွ ထြက္ၿပီျဖစ္၍ ကားေတြ တသီတသန္းႀကီး လိုက္ၾကေလရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကားလည္း ၿငိမ့္ေညာင္းစြာပင္ မ်ားစြာေသာ ကားယာဥ္ေၾကာ၌ ေမ်ာေလၿပီ။
ဤကားႀကီးက ကိုယ္ထည္ရွည္လ်ားလွသျဖင့္ ဆရာဝန္လင္မယားႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ေတာ္ေတာ္ လွမ္းေန၏။ သည္လို ကားေမာင္းေနစဥ္မွာ စကားခပ္တိုးတိုး ေျပာလွ်င္ ေရွ႕ႏွင့္ေနာက္ မၾကားႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အား ပညာေပး၏။
“ေနာက္မွတ္ထား၊ တာေမြသြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေန႔လယ္ (၁၂)နာရီေက်ာ္ မသာခ်ခ်ိန္ေတြမွာ ဒီေဆး႐ံု ဝင္းထဲကိုသာ လာခဲ့၊ အသုဘပို႔တဲ့ ကားေတြဟာ မျပတ္ရွိေနတာဘဲ။ ကားလဲ မၾကပ္ဘူး၊ ပိုက္ဆံလဲ တျပားမွ မေပးရဘူး”
သူသည္ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို ဖ်စ္ၫႇစ္လ်က္…
“ခင္ဗ်ား ေျပာတာ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ”
“ဒါတင္ မကေသးဘူး။ ဒီမသာ ဘယ္ေန႔ရက္လည္ဆြမ္းသြပ္မလဲဆိုတာ ေမးထားၿပီး သြားလဲ စားႏိုင္ေသးတယ္ဗ်။ ဒီလို ပ႐ိုက္ဗိတ္ကားမ်ားမ်ားနဲ႔ လူခ်မ္းသာပံုေပၚတဲ့ မသာကို သတိထား၊ ဒန္ေပါက္နဲ႔ အိုက္စ္ကရင္ေတာင္ စားရတတ္တယ္ဗ်”
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ ရယ္ေမာလ်က္ …
“ႏွိိပ္လိုက္ေလဗ်ာ … ခင္ဗ်ားအႀကံ”
“အဲဒါ ခင္ဗ်ားအတြက္ ေျပာေနတာ၊ အခု ခင္ဗ်ားေဆး႐ံုက ဆင္းစ၊ နာလန္ထမွာ အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္း လိုေနတယ္မဟုတ္လား။ ဒါကို ဘိုင္က်လို႔ “ကြၽန္ေတာ္က ဘာတတ္ႏိုင္ေတာ့ဦးမည္နည္း” ေတြ ဘာေတြ ညည္းမေနနဲ႔၊ အဲဒီမသာမ်ိဳးေတြသာ ရွာႀကံစား၊ ေန႔တိုင္း မနက္စာတနပ္ေတာ့ အိုေကဘဲ၊ ေန႔စဥ္ သတင္းစာေတြမွာ နာေရး ေၾကာ္ျငာေတြ ဖတ္ဗ်ာ၊ ဘယ္မသာ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာတယ္၊ ဘယ္ေန႔ ရက္လည္ ဆြမ္းသြပ္မယ္ ဆိုတာ သိႏိုင္တာဘဲ။ ဖိတ္စာနဲ႔တကြ ႂကြပါဆိုတာ ဘယ္မသာမွ မရွိဘူး။ က်ဳပ္တို႔ စာေရးဆရာေတြ စာေပ ဆုေပးပြဲမွာသာ ရွိတာဗ်”
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာလ်က္ရွိ၏။ ကိုတင္ေအာင္၏ ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္မွာ သည္လို ရယ္စရာ ေမာစရာမ်ိဳးတြင္ သူမ်ားႏွင့္ စကားၿပိဳင္ေျပာေလ့မရွိ။ ဆိတ္ၿငိမ္စြာသာ နားေထာင္ ေနတတ္ သူျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ စကားေျပာေနစဥ္ ၿပံဳး႐ႊင္လ်က္ရွိ၍ ကြၽန္ေတာ္စကားျပတ္လွ်င္ သူ႔မ်က္ႏွာၫႇိဳးငယ္ သြားတတ္သည္ကို ကြၽန္ေတာ္သတိထားမိသည္။ ထိုစဥ္မွာ သူ၏ က်န္းမာေရးသည္လည္းေကာင္း၊ စာေရးဆရာ မက်န္းမာေတာ့ ေငြေရးေၾကးေရးသည္လည္းေကာင္း ခ်ိဳ႕တဲ့လ်က္ရွိမည္ကို အထူးစဥ္းစားၿပီး မ်က္ႏွာ မ႐ႊင္လမ္း ႏိုင္ျဖင္းျဖစ္ေပသည္။ ဒါကို ကြၽန္ေတာ္က ေတြးေတာမိေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ရယ္ေမာစရာ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ မသာပို႔ကားမ်ားသည္ ဘုရားလမ္းမွ ဦးဝိစာရလမ္းခ်ိဳး၊ နဝရတ္ရိပ္သာေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေခတၱစကားျပတ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ဟံသာဝတီအဝိုင္းနားေရာက္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ေျပာစရာ ေတြ႔ျပန္ပါ သည္။ ႀကံေတာသုႆန္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ကာရန္ေတြ စဥ္းစားမိ၍ ..
“ဒီမွာဗ် ကိုတင္ေအာင္”
သူ႔မ်က္ႏွာသည္ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေငးေၾကာင္ ေၾကာင္ေနရာမွ …
“အမွန္ေျပာရမွာျဖင့္ ႀကံေတာက သုႆန္ဗ်”
သူက ကြၽန္ေတာ္ ဘာရည္ရြယ္သည္ကို မသိေသးပဲ…
“ဟုတ္တာေပါ့ဗ်”
“ျမဳပ္ႏွံတာက လူေသမ်ားဗ်။ အပူေတြ ပြားတာက မသာ့ရွင္၊ က်မလင္ ဆိုတာက သူ႔မယား”
ဒီေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ရယ္စရာ ေျပာၿပီကို သူသိလာ၍ သူ႔မ်က္ႏွာ ၿပံဳး႐ႊင္လာပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ဆက္လက္၍
“က်မလင္ဆိုတာက သူ႔မယား၊ မုသားဆိုတာက မဟုတ္တာအေျပာ၊ သမုဒၵရာေမ်ာတာက ဆင္ေသနဲ႔ က်ီးကန္း၊ ဟင္… လင္ေသလို႔ မၿပီးစတမ္းဆိုရင္ျဖင့္ မုဆိုးမခ်ည္းေပါ့ဗ်။ က်ဳပ္တို႔ဂိုးရမယ့္ ခရီးလမ္းကလဲ ဒါဘဲ။ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ဆိုေတာ့ အေတြးနဲ႔ ႀကံလိုက္ရင္ ဒီမွာ ကိုတင္ေအာင္ေရ.. ခင္ဗ်ားတို႔ သွ်င္ဥကၠ႒ က လူေသရင္ ဘာျဖစ္သတဲ့ဗ်”
ဒီေတာ့မွ သူ႐ႊင္ၿပီး စကားတလံုးထြက္လာ၏။
“လူေသ လူျဖစ္သတဲ့ဗ်ာ”
“အဲဒါ မေသခ်ာဘူး၊ ျပာျဖစ္တာကေတာ့ မသာအစစ္ပဲဗ်ိဳ႕၊ အခုၾကည့္ပါလား ေဒၚျမဇင္ မသာ မီးသၿဂႋဳလ္ တဲ့ စက္ေရွ႕မွာရပ္ၿပီး”
မွန္ပါသည္။ ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြႀကီး ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္လည္း ၁၉၇၈ ခု ေအာက္တိုဘာလ (၂၃) ရက္ေန႔တြင္ ေသဆံုး၍၊ ထိုလ (၂၇) ရက္ေန႔၌ ဤႀကံေတာသုႆန္မွာပဲ ျပာျဖစ္သြား ပါၿပီတည္း။
ဆရာေသာ္တာေဆြ ေဆာင္းပါးေလးကို မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္
ကိုသက္ဦး Blog မွ ကူးယူတင္ျပပါသည္။
ေဟ့လူႀကီး … ခင္ဗ်ား ဘုန္းေမာင္တေကာင္ထဲလား။ ဘယ္သြားမလို႔လဲ
သူသည္ ကြၽန္ေတာ့္အသံၾကားမွ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္၍ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲကိုင္ကာ …
ဟာ… ကိုေဆြ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာလိုက္တာဗ်ာ၊ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေနေကာင္းပါတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားသာ ေဆး႐ံုနဲ႔ ကူးသန္းေနတဲ့ လူ၊ အခု ေဆး႐ံုက ဆင္းလာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲၵ
အရက္ ၂၀ ေလာက္ရွိသြားၿပီဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ ေဆး႐ံုတက္ေနတုန္းက ခင္ဗ်ား ေငြ ၅၀ လာေပးတာ သိပ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာၵ
ခင္ဗ်ားကို လာေပးတာ မဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕၊ ေအာ္ ဒီလူႀကီး ေဆး႐ံုတက္ေနရတာလဲ ၾကာၿပီ။ စာလဲ မေရး ႏိုင္ေတာ့ ဘိုင္က်မွာဘဲဆိုၿပီး အိတ္ထဲေငြေလး ၁၅၀ ပါခဲ့တာက ခင္ဗ်ားကို ၅၀ ေပးခဲ့တာ၊ တယ္ၿပီး ေပးခ်င္လွ လို႔ မဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕၊ ခုေတာင္ ေတြးေတြးၿပီး ျပန္ႏွေျမာေနေသးတယ္ဗ်
သူသည္ တဟီးဟီးရယ္ေမာလ်က္ …
ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႔ရတာ ရီရတယ္ၵႁေအာ္ … ဒါ ရီစရာေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေျပာေနတာ၊ ေနာက္ကို ခင္ဗ်ား ေဆး႐ံုလဲ မတက္ ပါနဲ႔၊ က်ဳပ္ ေငြလဲ လာမေပးပါရေစနဲ႔၊ က်န္းက်န္းမာမာသာ ေနစမ္းပါ သိလား။ ခင္ဗ်ားကို သတိထားမိတယ္၊ ခင္ဗ်ားဟာ ေထာင္ထဲမွာ ေနရင္ေနမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဆး႐ံုမွာေနမယ္ဆိုတဲ့လူ၊ အိမ္မွာကို ေနတယ္မရွိဘူး။ ဘာလဲ ခင္ဗ်ား သားမယားနဲ႔ အဆင္မေျပလို႔လားၵ
သူသည္ တဟီးဟီး ရယ္ေမာျပန္လ်က္ …
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ က်ဴပ္ကလဲ ခင္ဗ်ားေျပာမယ္ဆို ေျပာစရာဘဲၵ
ထိုစဥ္က သူသည္ (လပိုင္းမွ် လိုေတာ့သည္) ေနာက္တႀကိမ္ ေဆး႐ံုသြားၿပီး ဘဝဇာတ္သိမ္းေတာ့ မည္ကို ကြၽန္ေတာ္ ပသို႔ ေတြးထင္ႏိုင္ပါအံ့နည္း။ ကြၽန္ေတာ့္ ဝါသနာအေလ်ာက္ ကိုယ္ႏွင့္ခင္မင္သူကို ကလိတိတိ ေျပာ၍ ရယ္ေမာေစျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ႁကိုယ့္ အခုလက္ရွိအိမ္ေထာင္ အဆင္မေျပလဲ ကြၽန္ေတာ့္လိုဘဲ ေနာက္တမယားယူေပါ့ဗ်ာ၊ ဘာလို႔ ေထာင္ထဲသြားလိုက္ ေဆး႐ံုတက္လိုက္ လုပ္ေနရမွာလဲၵ
ယင္းသို႔ ေျပာေနစဥ္မွာပင္ ဘတ္စ္ကားေရာက္လာ၍ လူႄပြတ္သိပ္ခဲထဲမွာ သူကားေပၚတက္ဘို႔ ႀကိဳးစား သည္။ သို႔ေသာ္ သူမရပါ။ သူ၏ ကိုယ္ခႏၶာက်န္းမာေရးအေျခအေနမွာလည္း အျခားလူမ်ားကဲ့သို႔ လက္တဖဝါး ေျခတဖဝါးမွ်ႏွင့္ ဘတ္စ္ကားကို တြယ္လိုက္သြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အင္အားမရွိရွာပါ။
ေမာင္းမယ္ အကိုေရ့၊ က်န္တဲ့လူေတြ ေနာက္ကားလိုက္ၵ
ဟူေသာ စပယ္ယာ၏ အသံႏွင့္အတူ ဘတ္စ္ကားထြက္သြားေသာအခါ သူသည္ သက္ျပင္းႀကီး ခ်လိုက္ၿပီး အားနည္းေသာ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္၏။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကို ျပန္၍ ႐ႊင္လန္းေစရန္ …
ဒီမွာ ကိုတင္ေအာင္၊ ခုႏွယ္ ဘတ္စ္ကားစီးရတာက ခင္ဗ်ား ေထာင္ထဲသြားရတာလို၊ ေဆး႐ံုတက္ရ တာလို လြယ္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ကဲ … ခင္ဗ်ား ဘယ္သြားမလို႔လဲဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ့္မေျပာေသးဘူးၵ
ဟံသာဝတီလမ္းကိုဗ်
ဟာ … ဟံသာဝတီဆို … ႀကံေတာေရာက္ရင္ ေရာက္တာေပါ့ဗ်
ႀကံေတာ ဆိုသည္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၏ သခ်ႋဳင္းျဖစ္ေန၍
ခင္ဗ်ားကလဲ ေျပာေရာ့မယ္
ေအာ္… အဲဒါ ခင္ဗ်ားကို အေကာင္းေျပာတာ ႀကံေတာသုသာန္နဲ႔ ဟံသာဝတီလမ္းဟာ ကပ္ေနတယ္ မဟုတ္လား၊ လာ… လာ… ခင္ဗ်ား အဲဒီကို လြယ္ကူစြာေရာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ပို႔ေပးမယ္။ သက္ေတာင့္ သက္သာ ကားစီးရမယ္။ အဆင္သင့္ရင္ မွန္ကားအေကာင္းစားကို စီးရမယ္
ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ သူ႔အား သိမ္ႀကီးေစ်းဘက္သို႔ လက္ဆြဲ၍ ေခၚခဲ့ေတာ့သည္။ သူ မလိုက္ခ်င္ လိုက္ခ်င္ ႏွင့္ ပါလာလ်က္။
ဟုတ္မွလဲ လုပ္စမ္းပါဗ်
အို… ခင္ဗ်ား ဒုကၡိတကို က်ဳပ္ကူညီမလို႔ပါ။ ခင္ဗ်ား ခႏၶာကိုယ္ဟာ ခုႏွယ္မွာ ဘတ္စ္ကားစီးဘို႔ကို မေကာင္းဘူး
ထိုအခ်ိန္တြင္ အမွန္ပဲ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ က်န္းမာေရးမွာ မေကာင္းေတာ့ပါ။ လူမွာ ပိန္ေၫႇာ္လ်က္။ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ႏွင့္ နားထင္နားရင္းခ်ိဳင့္၍ ေနေခ်သည္။ သူ၏ နဂိုမူလ႐ုပ္ႏွင့္ မ်ားစြာကြာျခားလ်က္ ရွိေလၿပီ။
စင္စစ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ လူေခ်ာလူခန္႔ တေယာက္ျဖစ္၏။ အရပ္အေမာင္း ေကာင္းသည္။ မ်က္လံုး မ်က္ဖန္၊ ႏွာတံ၊ ႏႈတ္ခမ္း လွပသူျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ဆရာသုခက ႐ုပ္ရွင္မင္းသားလုပ္ဘို႔ ေျပာခဲ့ဘူး သည္။ ေရႊလင္းယုန္၏ သူ ဝတၳဳကို ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ႏွင့္ ႐ိုက္ရန္ ဆရာသုခ ႀကံစည္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဗန္းေမာ္ႀကီးက သူ႐ုပ္ရွင္မင္းသား မလုပ္ခ်င္ပါဘူးဟု ျငင္းခဲ့၍ ထိုဇတ္ကားကို ေမာင္သင္ႏွင့္ ဆရာသုခ ႐ိုက္ခဲ့ ျခင္းျဖစ္၏။ ကြၽန္ေတာ္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အား …
ခင္ဗ်ားက ဘာျဖစ္လို႔ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား မလုပ္ခ်င္ရတာလဲၵ
ေမးေတာ့ သူက ရီက်ဲက်ဲႏွင့္
ကြၽန္ေတာ္က ရွက္တတ္တယ္ဗ်
ဒါကို ကြၽန္ေတာ္က မေက်နပ္၊ သူ႔အား စာေရးဆရာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ေစတနာရွိ၍…
“ရွက္တယ္ဆိုတာ အေၾကာင္းမဟုတ္ေသးပါဘူးဗ်ာ၊ ဘာမဆို ကိုယ္မလုပ္ဖူးတဲ့အလုပ္ကို အစမွာ ေတာ့ ရွက္သလို ရွိၾကတာခ်ည္းပါဘဲ။ သို႔ေသာ္ ဒါကို ငါမျဖစ္မေနလုပ္ေတာ့မေဟ့လို႔ အားမာန္တင္းလိုက္တယ္ ဆိုရင္ ဒီအပရိက ျဖစ္တတ္တဲ့အရွက္ဟာ သူ႔အလိုလို ေပ်ာက္သြားေတာ့တာပါဘဲ”
က်ေနာ္အေလးအနက္ေျပာမွန္းသိေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာ တည္သြားကာ …
“ကိုေဆြေျပာတာ ဟုတ္ပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္က ဒီ႐ုပ္ရွင္အလုပ္ကို ဝါသနာ မပါဘူးဗ်”
“ေအး၊ ဒါေတာ့ ဟုတ္ၿပီ၊ လူဆိုတာ ကိုယ္ဝါသနာမပါတဲ့အလုပ္ကို ဘယ္လိုမွ မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး”
စင္စစ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ဝါသနာျပင္းသည္က စာေပႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး။ သည္ႏွစ္ခုတြင္ သူ႔ဘဝကို အပ္ႏွင္းျမဳပ္ႏွံထားသူ ျဖစ္သည္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ႏိုင္ငံေရးအျမင္၊ ႏိုင္ငံေရးအယူအဆ ဘယ္လိုေန သနည္း။ ကြၽန္ေတာ္လံုးဝ မသိ။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔လို ႏိုင္ငံေရးဝါသနာပါသူ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ယင္းကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ျဖင့္ တခါမွ စကားမစပ္မိခဲ့ၾက။ ေအး … သူ႔စာေပ လက္ရာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အမ်ားႀကီး သတိထား ခဲ့ဘူးသည္။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ လူ႔အသက္အားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ တႏွစ္ထက္ငယ္ေသာ္လည္း စာေပသက္တြင္ သူက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ တႏွစ္ေလာက္ႀကီးသည္။ သူ၏ ပထမဦးဆံုးေသာ လံုးခ်င္းဝတၱဳ “ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲရယ္” ႐ႊန္း႐ႊန္းေဝေနခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္သည္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းအိမ္ တြင္ ကေလာင္ကိုင္စ တာစူ႐ံုမွ်ရွိေသးသည္။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲရယ္၊ ထိုစဥ္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္က နာမည္အႀကီးဆံုး လူေျပာအမ်ားဆံုးျဖစ္ေန၍ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းက ကြၽန္ေတာ့္အား
“ေဟ့ေကာင္ မင္းမွာ အဲဒီစာအုပ္ရွိလား၊ ငါ့ဖတ္ျပစမ္းကြာ”
ဆိုသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္က ဖတ္ျပလိုက္ရသည္။
ထိုစာအုပ္ထဲတြင္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ အေရးအသားမွာ အျခားဘယ္စာအုပ္ထဲတြင္မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မေတြ႔ခဲ့ဘူးေသးေသာ “ေတာ့ကာသာျဖင့္ရယ္ဘဲ” ေတြ ထပ္တလဲလဲ ေတြ႔ရသည္။ “ဘဲ”ႏွင့္ “အား” စာလံုးေတြ ကို အမ်ားႀကီးသံုးသည္။ “ကို”ဆိုတာ သူမသံုးတတ္သေလာက္။ ဥပမာ - အထက္၌ အမဲစာလံုးျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ ျပထားသည္ကို ၾကည့္ပါ။ သူသာဆိုလ်င္ (“ဘဲ”ႏွင့္ “အား” စာလံုးေတြအား အမ်ားႀကီးသံုးသည္) ဟု ေရးေပ လိမ့္မည္။ သူစာေတြသည္ ဝက္နင္းေတြမ်ားလွသည္။ ေထာင့္ေထာင့္ေအာင့္ေအာင့္ ရွိလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤစာအုပ္ကို ဆရာႀကီးအား ကြၽန္ေတာ္ၾကာၾကာပင္ ဖတ္မျပလိုက္ရပါ။ ဆယ့္ေလးငါးမ်က္ႏွာေလာက္ျဖင့္ ဆရာႀကီးမွာ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ
“ေဟ့ေကာင္ ေတာ္ေတာ့ကြာ၊ ေတာ္ေတာ့ နားကေလာလွတယ္”
ဟု ကြၽန္ေတာ့္ကို ေအာ္ေငါက္ပါေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုေခတ္ ထိုအခါက ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲရယ္ သည္ လူငယ္တို႔၏ အသဲစြဲ။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္း ဂ်ပန္ေခတ္၌ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္တြင္ စာေပအလွ်င္ျပတ္ေနရာမွ စစ္ႀကီးအၿပီး ေဝါကနဲ ေပၚလာေသာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲရယ္သည္ ထိုစဥ္က ဝတၳဳဖတ္ရမွန္း သိစ လူငယ္ပိုင္းႏွင့္ တန္းတိုးျခင္းျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ စာေပၾသဇာ မည္မွ်သက္ေရာက္သြားပါသနည္း။ ဤ ဘုန္းေမာင္ တေယာက္ထဲရယ္ ဝတၳဳထဲက ဇတ္လိုက္သည္ “ဘုန္းႏိုင္” ျဖစ္ေလရာ၊ ေဟာ .. ယခု နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာ “တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္” သည္ ဤနာမည္ယူေၾကာင္း ဝန္ခံေပသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ အေရးအသားကို ကြၽန္ေတာ္တို႔အ႐ြယ္ စာဖတ္သက္ ေတာ္ေတာ္ရင့္ေနသူမ်ား အေနႏွင့္ကား မႀကိဳက္၊ မႏွစ္သက္ၾကပါ။ ဆရာႀကီးေျပာသလို “နားကေလာ” လွပါ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္လည္း နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာ၊ ေသာ္တာေဆြလည္း နာမည္ရ စာေရးဆရာ၊ ႏွစ္ေယာက္သား ရင္ေဘာင္တန္းမိၾကေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္သည သူ႔အေရးအသာကို သေရာ္ ေသာ စာေတြ ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳေတြမ်ားထဲ၌ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့ဘူးပါသည္။ သူ႔စာအေရးအသားတြင္ “ဘဲ” ေတြ “အား” ေတြ မ်ားလြန္းအားႀကီး၍ သူ႔ကို “ဘဲက်ီးကန္းႀကီး” ဟု ကြၽန္ေတာ္က ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ဘူး သည္။
ဤသို႔ ကြၽန္ေတာ္ေရးသားရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္က မုန္းတီးစိတ္၊ မလိုတမာစိတ္ လံုးဝမရွိခဲ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ကလည္း သူ႔ကို မနာၾကည္းေစရန္ ဟာသျဖင့္ သေရာ္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္၏ “ျဖဴဝါပူစီ” ဝတၳဳတြင္ အပ်ိဳကေလးႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚတြင္ စာဖတ္ေနၾကစဥ္ အိမ္ေအာက္က ေအာင္နက္က ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ပါးစပ္ႀကီးၿပဲ၍ သြားရည္ တျမားျမားက်ေနသည္။ ထိုစဥ္ ဂုတ္က်ားေရာက္လာလ်က္ …
“ေဟ့ ေအာင္နက္ရ၊ မင္းက သြားရည္တျမားျမားနဲ႔ ဘာေတြ သေဘာက်ေနတာလဲကြ”
ေမးေတာ့၊ ေအာင္နက္က …
“ရွီး … နားေထာင္စမ္း၊ က်ီးကန္းသံေတြလို တအားအားနဲ႔ ဘဲေတြ အမ်ားႀကီး ၾကားရတယ္ကြ၊ ဧကႏၱ ငါ့အိမ္သားေတြဟာ နက္ဖန္ခါ ဘဲသားဟင္း ဝယ္ခ်က္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္ကြ။ ဒီေတာ့ ငါဘဲသား အ႐ိုးအရင္း စားရေတာ့မယ္ကြ”
ဟုေျပာသျဖင့္ ဂုတ္ၾကားက ေခတၱမွ်နားစြင့္၍ေထာင္ၿပီးေနာက္ ရယ္ေမာလ်က္။
“ဘယ္ကလာၿပီး က်ီးကန္းသံနဲ႔ ဘဲသားဝယ္ခ်က္မွာ ဟုတ္မလဲကြ၊ အဲဒါ ႏႈတ္ခမ္းနီ ပါးနီေလးေတြရဲ့ အသဲစြဲ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ့ ဝတၳဳကို ေကာင္မေလးေတြက တေယာက္ တေယာက္ ဖတ္ျပေနတာကြ”
ကြၽန္ေတာ္ေရးတာက ဒါမ်ိဳးေတြဘဲ ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ လူပုဂၢိဳလ္အေန အားျဖင့္ အင္မတန္ သေဘာသကာယေကာင္းမြန္သူျဖစ္ရကား သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုပင္ေရးေရး၊ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဆိုးသူမဟုတ္သည့္ျပင္ ဖဆပလေခတ္၌ သူသည္ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေထာင္ထဲသို႔ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ သြားေရာက္ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး ျပန္ထြက္လာေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္အား ေျပာဘူး၏။
“ကိုေဆြ … ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို သေရာ္စာေတြေရးခဲ့တာ မွန္တယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ အခု ေထာင္ထဲ ေရာက္သြားေတာ့မွ ျမန္မာစာေတြကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္႐ႈေလ့လာခြင့္ ရခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ့စာ အေရးအသားေတြဟာ အမ်ားႀကီး ညံ့ဖ်င္းခဲ့တယ္။ အခု ကြၽန္ေတာ္ ျပင္ေတာ့မယ္”
ဟုတ္ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္း၌ သူ႔အေရးအသားသည္ အေတာ္ေကာင္းမြန္လာပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ စိတ္သေဘာမွာလည္း တစံုတေယာက္အေၾကာင္းကို ေရးလွ်င္ ထိုသူကို ခ်စ္ခင္လို႔သာ ျဖစ္၏။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ အေရးအသားေနာက္လိုက္၍ ဝါက်ေတြ ခ်ိဳ႕ယြင္းေနခဲ့ေသာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ ကိုလည္း ျမဝတီမဂၢဇင္းတြင္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ျဖင့္ သူ႔ဝတၳဳေတြ ကြၽန္ေတာ္ေဝဖန္ခဲ့ဘူးသည္။ ဘုန္းႏိုင္လည္း ႏွစ္သက္လက္ခံ၍ ဝီစကီတပုလင္းျဖင့္ပင္ လာ၍ ကန္ေတာ့ခဲ့ပါ၏။ ထိုေနာက္ သူ၏ ဝါက်ေတြလည္း လွပ၍ လာခဲ့ေပေတာ့သည္။
စင္စစ္ စာေပအႏုပညာ၌ အဘယ္မွာလွ်င္ “ၿပီးျပည့္စံုၿပီ” ရွိပါအံ့နည္း။ တစံုတေယာက္သည္ တခုခု၌ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ရွိမည္သာ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း ရွိပါလိမ့္မည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ကို ျပသျပဳျပင္ေပးမည္ ဆိုပါက ကြၽန္ေတာ္သည္ ဝမ္းသာအားရ လက္ခံဘို႔ အသင့္ပင္။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ စာေပအရာ၌လည္းေကာင္း၊ သူယံုၾကည္ေသာ ႏိုင္ငံေရးရာ၌လည္းေကာင္း၊ မည္သို႔ပင္ ရွိလင့္ကစား လူပုဂၢိဳလ္အေနအားျဖင့္ကား အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းသူျဖစ္၏။ စိတ္ႏွလံုး သိမ္ေမြ႔ ႏူးညံ့၏။ မည္သူႏွင့္မဆို ၿပံဳး႐ႊင္ေဖာ္ေ႐ႊစြာ ေနတတ္သူျဖစ္၏။
သူသည္ ေသရည္ေသရက္ ေသာက္စားျခင္း၊ ေလာင္းကစားျခင္းႏွင့္ အျခားအေပ်ာ္အပါးတြင္ လံုးဝ ကင္းရွင္းသူျဖစ္၏။ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း သူ၏ဘဝကို စာေပႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးတြင္သာ ျမဳပ္ႏွံထားသူ ျဖစ္၏။ သို႔ႏွင့္ သူ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္သည့္အပိုင္း ေရာက္သည္၌ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕ယြင္းလာခဲ့သည္။ ကုသရန္ ခဲယဥ္းေသာ ကင္ဆာေရာဂါ စြဲကပ္ခဲ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ ယခု စာအစ၌ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာအခ်ိန္မွာ သူ႔က်န္းမာေရးသည္ လြန္စြာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခဲ့၍ ဘတ္စ္ကားတြင္ တိုးလွ်ိဳးတြယ္ကပ္စီးႏိုင္ေသာ အေျခပင္ မရွိေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသြားလိုသည့္ ဟံသာဝတီ လမ္းသို႔ လြယ္ကူစြာ သြားေရာက္ႏိုင္ေသာ နည္းလမ္းကို ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားမိသျဖင့္ သူ႔အား ၁၂ ကားမွတ္တိုင္ မွ အေနာ္ရထာ လမ္းတေလွ်ာက္ အေရွ႕ဘက္သို႔ ေခၚခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေလဟာျပင္ေစ်းေထာင့္ ေရာက္သည္၌ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားလမ္းကို ျဖတ္၍ ေဆး႐ံုႀကီးဝင္းထဲ သူ႔ကို ေခၚခဲ့သည္၌ သူက …
“ေဟ့လူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခု ဘယ္သြားမလို႔လဲ”
“ခင္ဗ်ား သြားခ်င္တဲ့ ဟံသာဝတီလမ္းကို ေရာက္ေအာင္လဗ်ာ၊ ေဟာဒီမွာ ၾကည့္လိုက္စမ္း၊ အဲဒီ ကားႀကီးကားငယ္အသြယ္သြယ္ေတြဟာ ႀကံေတာ သုႆန္ကို မသာပို႔သြားၾကမွာခ်ည္းဘဲ၊ ခင္ဗ်ား ႀကိဳက္တဲ့ ကား တက္စီးသြား”
႐ုတ္တရက္ သူ႔မ်က္ႏွာ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္လ်က္ …
“ဟာ … ျဖစ္ပါ့မလားဗ်”
“ဘာျဖစ္လို႔ မျဖစ္ရမွာလဲ၊ ဒီမသာ တို႔ခ်ည္းပို႔မယ္၊ မင္းမပို႔ရဘူးလို႔ ဘယ္သူကမွ မတားဘူး။ ဘာမွ မစိုးရိမ္နဲ႔၊ ကြၽန္ေတာ္လဲ ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူ လိုက္ခဲ့မွာဘဲ။ အစဦးေတာ့ နံပါတ္ ၉ စီး အိမ္ျပန္ေတာ့မလို႔ဘဲ။ ခုေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ႀကံဳတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လဲ ႀကံေတာလိုက္ၿပီး ေနာက္နာနတ္ေတာျဖတ္ၿပီး ျပည္လမ္းရိပ္သာက အမႀကီးခင္မ်ိဳးခ်စ္ အိမ္ သြားမယ္။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ဟံသာဝတီလမ္း သြားေပေရာ့”
ဒီေတာ့မွ သူ႔မ်က္ႏွာ ၿပံဳး႐ႊင္လာကာ..
“ဟုတ္ဗ်ာ”
“ဒါနဲ႔ ခဏေနအံုး၊ ဒီကားအုပ္စု ႀကံေတာ မဟုတ္ဘဲ တာေမြသုႆန္ျဖစ္ေနမွာလဲ စိုးရေသးတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္သြားစံုစမ္းလိုက္အံုးမယ္”
ဆိုၿပီး ဘတ္စ္ကားဒ႐ိုင္ဘာတေယာက္ထံ သြားေမးလိုက္ရသည္။
“ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ႕၊ ႀကံေတာဘဲ၊ လာ … လာ၊ လူေခ်ာင္တဲ့ကား တက္စီး႐ံုဘဲ၊ အား.. အား ေနအံုးဗ်ိဳ႕၊ အေလာင္းက အသုဘယာဥ္ေပၚတင္ေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္ရွိေသးတယ္။ ပ႐ိုက္ဗိတ္ဆလြန္းကား စီးရ ေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္အသိကားမ်ား လာမလားၾကည့္လိုက္အံုးမယ္”
ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္မ်က္စိကစားလိုက္ေတာ့ အဆင္သင့္ပင္ ကြၽန္ေတာ္မိတ္ေဆြ ဆရာဝန္လင္မယား သူတို႔ ခ်က္ပလက္ကား ႀကီးႀကီးရွည္ရွည္ႀကီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ထဲ ေရွ႕ခန္းထိုင္လာတာ ျမင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အား လက္ဆြဲေခၚသြားလ်က္…
“ဟဲလို ေဒါက္တာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီေဒၚျမဇင္မသာ ပို႔ရေအာင္ဘဲလား”
ဘတ္စ္ကားနံရံေပၚမွာ ေဒၚျမဇင္ အသက္(၇၅)ႏွစ္ ဆိုသည္ကို ကြၽန္ေတာ္က ဖတ္ၿပီးသား။ ဆရာဝန္ ကလည္း…
“ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ဆရာတို႔ေကာ”
“ဒီအဖြားႀကီး ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အင္မတန္ ခင္တာ ခင္ဗ်ာ”
“ဆရာတို႔ ကားပါလား”
“မပါဘူး၊ ႀကံဳရာကားနဲ႔ လိုက္မလို႔ဘဲ”
“ဒါျဖင့္ လာဆရာ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတာဘဲ”
ဟု ဆိုၿပီး သူ႔ကားေနာက္တံခါးဖြင့္ေပးေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ အႀကီးအက်ယ္ၿငိမ္က်သြား ေလသတည္း။ ခ်က္ပလက္ ဘဲလ္အဲယား ကားႀကီးဗ်။
ထိုဆရာဝန္အား ကြၽန္ေတာ္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ေတာ့ ဆရာဝန္ကလည္း စာဖတ္သမားျဖစ္ေလရာ..
“ဟာ … ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ဆရာရဲ့ “ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲရယ္” ကို အသဲစြဲေပါ့ဆရာ”
ဤဆရာဝန္လည္း ယခု တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆရာႀကီးျဖစ္ေနေသာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ အရြယ္ ေပတည္း။ စင္စစ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ စာဖတ္ပရိသတ္ျဖစ္လွ်င္ ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲကို ေရွ႕ ဦးစြာ သတိရရမည္။ ေနာက္ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းသူ ဂါဝန္ျပာမေလးဆီက မုန္႔ဘိုးေတာင္းစားေသာ ပါေမာကၡ။ သူအဂၤလိပ္စာ သင္ေပးေသာ ေက်ာင္းသားေလးေတြထံမွ “ေပါ့ကက္မန္းနီး” ေတာင္းေလ့ရွိေသာ ေဒါက္တာ အုန္းေက်ာ္၊ ေတာ၏ သမီးပ်ိဳ၊ ဆန္႔က်င္ဘက္၏ သမီးပ်ိဳ၊ “ကြၽန္ေတာ္ကဘာတတ္ႏိုင္ေတာ့ဦးမည္နည္း” ဟူေသာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဝတၳဳထဲက ဇတ္လိုက္၏ ညည္းညဴသံ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခ်က္ပလက္ကားႀကီးေပၚေရာက္ၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ေဒၚျမဇင္၏ အသုဘယာဥ္သည္ ေဆး႐ံုႀကီးဝင္းထဲမွ ထြက္ၿပီျဖစ္၍ ကားေတြ တသီတသန္းႀကီး လိုက္ၾကေလရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကားလည္း ၿငိမ့္ေညာင္းစြာပင္ မ်ားစြာေသာ ကားယာဥ္ေၾကာ၌ ေမ်ာေလၿပီ။
ဤကားႀကီးက ကိုယ္ထည္ရွည္လ်ားလွသျဖင့္ ဆရာဝန္လင္မယားႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ေတာ္ေတာ္ လွမ္းေန၏။ သည္လို ကားေမာင္းေနစဥ္မွာ စကားခပ္တိုးတိုး ေျပာလွ်င္ ေရွ႕ႏွင့္ေနာက္ မၾကားႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အား ပညာေပး၏။
“ေနာက္မွတ္ထား၊ တာေမြသြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေန႔လယ္ (၁၂)နာရီေက်ာ္ မသာခ်ခ်ိန္ေတြမွာ ဒီေဆး႐ံု ဝင္းထဲကိုသာ လာခဲ့၊ အသုဘပို႔တဲ့ ကားေတြဟာ မျပတ္ရွိေနတာဘဲ။ ကားလဲ မၾကပ္ဘူး၊ ပိုက္ဆံလဲ တျပားမွ မေပးရဘူး”
သူသည္ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို ဖ်စ္ၫႇစ္လ်က္…
“ခင္ဗ်ား ေျပာတာ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ”
“ဒါတင္ မကေသးဘူး။ ဒီမသာ ဘယ္ေန႔ရက္လည္ဆြမ္းသြပ္မလဲဆိုတာ ေမးထားၿပီး သြားလဲ စားႏိုင္ေသးတယ္ဗ်။ ဒီလို ပ႐ိုက္ဗိတ္ကားမ်ားမ်ားနဲ႔ လူခ်မ္းသာပံုေပၚတဲ့ မသာကို သတိထား၊ ဒန္ေပါက္နဲ႔ အိုက္စ္ကရင္ေတာင္ စားရတတ္တယ္ဗ်”
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ ရယ္ေမာလ်က္ …
“ႏွိိပ္လိုက္ေလဗ်ာ … ခင္ဗ်ားအႀကံ”
“အဲဒါ ခင္ဗ်ားအတြက္ ေျပာေနတာ၊ အခု ခင္ဗ်ားေဆး႐ံုက ဆင္းစ၊ နာလန္ထမွာ အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္း လိုေနတယ္မဟုတ္လား။ ဒါကို ဘိုင္က်လို႔ “ကြၽန္ေတာ္က ဘာတတ္ႏိုင္ေတာ့ဦးမည္နည္း” ေတြ ဘာေတြ ညည္းမေနနဲ႔၊ အဲဒီမသာမ်ိဳးေတြသာ ရွာႀကံစား၊ ေန႔တိုင္း မနက္စာတနပ္ေတာ့ အိုေကဘဲ၊ ေန႔စဥ္ သတင္းစာေတြမွာ နာေရး ေၾကာ္ျငာေတြ ဖတ္ဗ်ာ၊ ဘယ္မသာ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာတယ္၊ ဘယ္ေန႔ ရက္လည္ ဆြမ္းသြပ္မယ္ ဆိုတာ သိႏိုင္တာဘဲ။ ဖိတ္စာနဲ႔တကြ ႂကြပါဆိုတာ ဘယ္မသာမွ မရွိဘူး။ က်ဳပ္တို႔ စာေရးဆရာေတြ စာေပ ဆုေပးပြဲမွာသာ ရွိတာဗ်”
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာလ်က္ရွိ၏။ ကိုတင္ေအာင္၏ ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္မွာ သည္လို ရယ္စရာ ေမာစရာမ်ိဳးတြင္ သူမ်ားႏွင့္ စကားၿပိဳင္ေျပာေလ့မရွိ။ ဆိတ္ၿငိမ္စြာသာ နားေထာင္ ေနတတ္ သူျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ စကားေျပာေနစဥ္ ၿပံဳး႐ႊင္လ်က္ရွိ၍ ကြၽန္ေတာ္စကားျပတ္လွ်င္ သူ႔မ်က္ႏွာၫႇိဳးငယ္ သြားတတ္သည္ကို ကြၽန္ေတာ္သတိထားမိသည္။ ထိုစဥ္မွာ သူ၏ က်န္းမာေရးသည္လည္းေကာင္း၊ စာေရးဆရာ မက်န္းမာေတာ့ ေငြေရးေၾကးေရးသည္လည္းေကာင္း ခ်ိဳ႕တဲ့လ်က္ရွိမည္ကို အထူးစဥ္းစားၿပီး မ်က္ႏွာ မ႐ႊင္လမ္း ႏိုင္ျဖင္းျဖစ္ေပသည္။ ဒါကို ကြၽန္ေတာ္က ေတြးေတာမိေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ရယ္ေမာစရာ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ မသာပို႔ကားမ်ားသည္ ဘုရားလမ္းမွ ဦးဝိစာရလမ္းခ်ိဳး၊ နဝရတ္ရိပ္သာေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေခတၱစကားျပတ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ဟံသာဝတီအဝိုင္းနားေရာက္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ေျပာစရာ ေတြ႔ျပန္ပါ သည္။ ႀကံေတာသုႆန္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ကာရန္ေတြ စဥ္းစားမိ၍ ..
“ဒီမွာဗ် ကိုတင္ေအာင္”
သူ႔မ်က္ႏွာသည္ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေငးေၾကာင္ ေၾကာင္ေနရာမွ …
“အမွန္ေျပာရမွာျဖင့္ ႀကံေတာက သုႆန္ဗ်”
သူက ကြၽန္ေတာ္ ဘာရည္ရြယ္သည္ကို မသိေသးပဲ…
“ဟုတ္တာေပါ့ဗ်”
“ျမဳပ္ႏွံတာက လူေသမ်ားဗ်။ အပူေတြ ပြားတာက မသာ့ရွင္၊ က်မလင္ ဆိုတာက သူ႔မယား”
ဒီေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ရယ္စရာ ေျပာၿပီကို သူသိလာ၍ သူ႔မ်က္ႏွာ ၿပံဳး႐ႊင္လာပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ဆက္လက္၍
“က်မလင္ဆိုတာက သူ႔မယား၊ မုသားဆိုတာက မဟုတ္တာအေျပာ၊ သမုဒၵရာေမ်ာတာက ဆင္ေသနဲ႔ က်ီးကန္း၊ ဟင္… လင္ေသလို႔ မၿပီးစတမ္းဆိုရင္ျဖင့္ မုဆိုးမခ်ည္းေပါ့ဗ်။ က်ဳပ္တို႔ဂိုးရမယ့္ ခရီးလမ္းကလဲ ဒါဘဲ။ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ဆိုေတာ့ အေတြးနဲ႔ ႀကံလိုက္ရင္ ဒီမွာ ကိုတင္ေအာင္ေရ.. ခင္ဗ်ားတို႔ သွ်င္ဥကၠ႒ က လူေသရင္ ဘာျဖစ္သတဲ့ဗ်”
ဒီေတာ့မွ သူ႐ႊင္ၿပီး စကားတလံုးထြက္လာ၏။
“လူေသ လူျဖစ္သတဲ့ဗ်ာ”
“အဲဒါ မေသခ်ာဘူး၊ ျပာျဖစ္တာကေတာ့ မသာအစစ္ပဲဗ်ိဳ႕၊ အခုၾကည့္ပါလား ေဒၚျမဇင္ မသာ မီးသၿဂႋဳလ္ တဲ့ စက္ေရွ႕မွာရပ္ၿပီး”
မွန္ပါသည္။ ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြႀကီး ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္လည္း ၁၉၇၈ ခု ေအာက္တိုဘာလ (၂၃) ရက္ေန႔တြင္ ေသဆံုး၍၊ ထိုလ (၂၇) ရက္ေန႔၌ ဤႀကံေတာသုႆန္မွာပဲ ျပာျဖစ္သြား ပါၿပီတည္း။
ဆရာေသာ္တာေဆြ ေဆာင္းပါးေလးကို မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္
ကိုသက္ဦး Blog မွ ကူးယူတင္ျပပါသည္။
4 comments:
မမေရ...ေကာင္းလုိက္တဲ့ ေသာ္တာေဆြ႕အၾကံပါလား...ဖတ္ေနရင္း တခြိခြိနဲ႕ကုိ သေဘာက်မိပါရဲ႕ ... ဘာပဲေၿပာေၿပာ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာအပထား ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ “ဘုန္းေမာင့္တစ္ေယာက္တည္းရယ္” ကုိေတာင္ဖတ္ခ်င္လာၿပီ...ဘဲသံေတြခ်ည္း ၾကားရမယ္ဆုိလို႕ေလ...ဟားဟား
ခ်စ္ညီမေလး
ေသတာေတာင္ ယံုႀကည္ခ်က္ကို မလႊတ္တမ္းဖမ္းဆုပ္သြားတဲ့ ဆရာႀကီးကို ထာ၀ရ အေလးနီျပဳေနပါတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ အတၱဆိုလို႔ မဦးကို ခ်စ္မိတာေလးပဲရွိတာပါ ဆိုတဲ့ လြမ္းစရာစကားေလးကို က်ေနာ္တို႔တစ္သက္မေမ့ဘူး။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကား ကြယ္လြန္ေလပီ..ဆရာႀကီးသက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစသတည္း။
ေသာ္တာေဆြရဲ႕ ျဖစ္ေလရာ ဘဝဝယြကို တင္ေပးပါလားခင္ဗ်ာ
အခုလို မူရင်းစာပါ မှန်နေတဲ့သတ်ပုံတွေကို မှားအောင်မပြင်ဘဲ တင်ရကောင်းမှန်းသိသူက ခုခေတ်မှာ အလွန်ရှားတယ်။ တင်ထားသူ ကျေးဇူး + ကွန်ဂရက်ကျူလေးရှင်း။
Post a Comment