ဒါးသြားေပၚက ပ်ားရည္တစက္

အခန္း (၁)

ေျပာတာေတြကို ၾကားေနရတယ္၊ ျမင္လည္းျမင္ေနရတယ္၊ နားလည္း လည္ေနပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႕ ျပန္ေျပာဘို႕ ခက္ေနတယ္။ ဘယ္မွာလည္း ငယ္လင္ ငယ္မယား လို႕ေခၚလို႔ရတဲ႔ ဇနီးသည္ ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ေတြ၊ သူေတြးရင္း ေတြးရင္း ၀မ္းနဲလာတယ္၊ မ်က္ရည္ေတြက်လာ ျပန္တယ္၊ စိတ္ကို ထိမ္းၿပီးေတာ႔ အာရုံေတြကို လြဲလိုက္ရတယ္၊ မ်က္ေရေတြကို သူဇနီး ျမင္သြားရင္ ပိုၿပီးေတာ႔ သူအတြက္၀မ္းနဲစရာေတြ ျဖစ္လာအုန္းမယ္။

ငါ႕ အတြက္လမ္းဆံုးဟာ ေရာက္ေနၿပီလား၊ ငါ ဒီအတိုင္းဘဲ အေလွ်ာ႕ေပးၿပီးေတာ႔ ေလာကႀကီးထဲက ထြက္သြား ရေတာ႔ မွာလား၊ `ေအး ေရ မင္းက ငါဟာဒီအတိုင္းဘဲ ေလာကႀကီးကို စြန္႔လႊတ္သြားေတာ႔မယ္ ထင္ၿပီး ငါ႔ကို မေလးမခန္႔ ေတြေျပာေနတာလား၊ ငါကို ကုေနရတဲ႔ ကုန္က်စရိတ္ ေတြဟာအပိုကုန္ေတြဘဲ ဆိုၿပီးေတာ႔ မင္းကုမေပးခ်င္ေတာ႔ ဘူးလား` ၀မ္းနဲမႈ႕ေတြဟာ ေဒါသေတြ အျဖစ္ကူးေျပာင္း သြားျပန္တယ္၊ ဒီတခါ သူ႔ ညီ ေရွ႕ေနေပါက္စလာရင္ေတာ႔ ဒီမိန္းမနဲ႕ ကြာလိုက္ ၿပီးေတာ႔ ပစၥည္းေတြ တေယာက္တ၀က္ခြဲ ၿပီး ေဆးရုံ ေပၚမွာ ဘဲေနေတာ႔မယ္ လို႔ေျပာလိုက္ေတာ႔မယ္၊ သူ႕ညီကလည္း ဒီမိန္းမနဲ႕ သိပ္တည္႕တာ မဟုတ္ေတာ႔ သူုခိုင္းရင္လုပ္ေပးမွာပါ။ ေခါင္းေတြမူးလာျပန္ၿပီ၊ ေတာက္ တခ်က္ကို မပီမသရြတ္ဆိုရင္း သူျပန္အိပ္ေပ်ာ္ သြားျပန္တယ္။

အို ေရေသာက္လိုက္ခ်င္လိုက္တာ၊ ရာသီဥတုကလည္းပူလိုက္တာ၊ ေရ ေရ လို႔ ကုန္းေအာ္ ျပစ္လိုက္တယ္၊ ဒါေပမဲ႔ မပီမသနဲ႔ အားမရွိတဲ႔ သူ႔အသံကို ဘယ္သူၾကားရမွာလည္း၊ ၾကားရင္လည္း လာခ်င္မွလာၾကမွာပါ၊ သူ႕မွာ အစြမ္းအစ မရွိေတာ႔ တာ သူတို႕သိေနၾကၿပီေလ၊ သူျပန္လည္ မရွင္သန္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးလို႕ ယူဆေနၾကၿပီ၊ အို သူ၀မ္းနဲ႕မႈ႕ေတြနဲ႕ မ်က္ရည္စေတြၾကလာျပန္တယ္၊ ကံေကာင္းျခင္းတခုလား၊ အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလး သူ႕အနား ေရာက္လာတယ္၊ ေရတခြက္ကို အဖိတ္ဖိတ္အစဥ္စဥ္ နဲ႔ ေသာက္ၿပီး သြားတယ္။ နဲနဲေလး ေနသာ ထိုင္သာရွိသြားၿပီး သူ႕စိတ္ေတြ ေက်ာင္းကိုျပန္ေရာက္ သြားျပန္တယ္။

ဌာနက သူ႔စားပြဲမွာ ဘယ္သူမ်ားထိုင္ေနၿပီလည္း၊ သူ႕ဘီရုိထဲက ပစၥည္းေတြ သူ႕မိန္းမကို သြားသိမ္းခိုင္း ရေကာင္းမလား၊ အဲဒါဆိုရင္ သူျပန္ မလာႏိုင္ေတာ႔ဘူး ဆိုတာ ေသခ်ာသြားၿပီ ဆိုၿပီး ဟိုအေကာင္ေတြေတာ႔ ေပ်ာ္သြားေတာ႔ မွာဘဲ၊ ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ ဒင္းတို႕ေပ်ာ္ေအာင္ေတာ႔ ငါမလုပ္ဘူး၊ ေသခါမွေသေရာ၊ သူ႕စာအုပ္ေတြ PhD လုပ္တုန္း က၀ယ္ထားတဲ႔ စာအုပ္ေတြ၊ Singapore ကသူ႕ညီအလတ္ ပို႕ ေပးလိုက္တဲ႔ စာအုပ္ေတြဆို သိတ္အဖိုးတန္တာ၊ internet က print ထုတ္ထားတဲ႔ file ေတြေရာ၊ သူ ရွာထားတဲ႔ data ေတြကလည္း PhD ၃ေယာက္စာေလာက္ လုပ္လိုရတယ္၊ သူ႕ေအာက္ကေကာင္ေတြ၊ သူ႕ကို မေလးမစား လုုပ္ၿပီး ပါေမာကၡကိုဘဲ တဖားထဲဖားေနတဲ႔ေကာင္ေတြ၊ အဲဒီေကာင္ေတြ ရသြားရင္ေတာ႔ သြားပါၿပီ၊။

သူ႕မိန္းမကို သြားသိမ္းခိုင္းရေကာင္းမလား၊ ေတာ္ၿပီ ဒီမိန္းမ ကလည္း PhD ကိုလည္းတန္ဘိုးထားတာ မဟုတ္ဘူး၊ စာအုပ္ေတြဆိုတာ ေ၀းေရာ၊ သူစာအုပ္ေတြ ၀ယ္တုန္းကေတာင္ မေျပာရဲလို႕ ၾကည္႔ေနတာ၊ ေနာက္ၿပီး သူ႕ရွာထားတာေတြ ဆိုေတာ႔ ဘာေျပာရဲမွာလည္း၊ ဒါေတာင္ စာအုပ္ေတြက ေစ်းႀကီးလိုက္တာ ငွားဖတ္လို႕ မရဘူးလားတဲ႔၊ သူ တခ်က္ေလာက္ မ်က္ေမွာင္ကုပ္ ၾကည္႔လိုက္မွ မေျပာရဲေတာ႔တာ၊ ေနာက္ၿပီး ဒီမိန္းမစိတ္ထဲ သူ PhD ၿပီးရင္ ပါေမာကၡ၊ ဌာနမႈးေတာ႔ ျဖစ္ေတာ႔မွာ ဘဲဆိုၿပီး အသာေျမွာလိုက္ေနတာေလ၊ အခုေတာ႔ သူ PhD အၿပီး ေခၚတဲ႔ရာထူးတိုးထဲမွာ သူ႕နာမည္ မပါေတာ႔ကတည္းက အခ်ဳိးေျပာင္းေနတာ၊။

ဒီမိန္းမ အခ်ိဳးေျပာင္းတာေလာက္ေတာ႔ ဒီေကာင္က ထည္႔တြက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပ႔မဲက်ဳပ္ေအာက္က တပည္႔ အရင္းေခါက္ေခါက္ေတြကေတာင္ က်ဳပ္အေပၚ အခ်ဳိးေျပာင္းေနတာ ေန႔တိုင္းခံေနရတာေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသ ျဖစ္မိတယ္၊ ပါေမာကၡ ဌာနမႈးဆိုတဲ႔ သူက လည္းၾကည္႔အုန္းဗ်ာ၊ က်ဳပ္ဆရာ ေပါက္စဘ၀ကေတာင္ သူတို႕ Practical ခန္းမွာ သင္ဘူးပါေသးတယ္၊ က်ဳပ္ထက္ အမ်ားႀကီး Junior ၾကပါတယ္၊ အခုေတာ႔ PhD ေလး ၃ႏွစ္ေလာက္ေစာၿပီးသြားတာနဲ႔ က်ဳပ္အထက္ကျဖစ္ေနသတဲ႔၊ တကယ္ဆို ဒါ မျဖစ္သင္႔တာပါဗ်ာ၊ အဲဒီစားပြဲက က်ဳပ္ထိုင္ရမယ္စားပြဲ။ အဲဒီပါေမာကၡအခန္းဆိုတာ က်ုဳပ္ေနရမယ္႔ အခန္း၊ အခုေတာ႔ သူဟာဌာနတြင္းမွာ ေတာင္ ေနခြင္႔မရွိေတာ႔ပါလား။

ေနေကာင္း ေနတဲ႔တခ်ိန္လံုးလည္း သူမေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး၊ ပါေမာကၡ မျဖစ္တဲ႔အျပင္ သူေလာက္ေတာင္ မေတာ္တဲ႕ သူက ကိုယ္႔ အထက္ကဆိုေတာ႔ ဘယ္လို႔မွ မေပ်ာ္ႏုိင္ေတာ႔ဘူး၊ သူ႕ကို PhD တက္ဘို႕ အားမေပးဘဲ က်ဴရွင္ဘဲသင္ခိုင္းၿပီးေငြဘဲ ရွာခိုင္းတဲ႔ မိန္းမကိုလည္း မေက်နပ္ဘူး၊ သူသာ PhD စေခၚေခၚျခင္း တက္ခဲ႔ရင္ အခုေနရာဟာသူ႕ေနရာဘဲေပါ႔၊ သူဘာလို႕မ်ား ေငြေနာက္လိုက္ လိုက္ရတာပါလိမ္႔၊ အေမွ်ာ္အျမင္ မရွိတဲ႔ မိန္းမစကား ဘာေၾကာင္႔နားေယာင္မိပါလိမ္႔။

အခန္း (၂)

တကယ္ေတာ႔ သူက စာသမားသက္သက္ သူ႕တသက္လံုး စာတခုဘဲ လုပ္လာတာ အားလံုးသိတယ္၊ မိန္းမ ဆိုတာေတာင္ သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ သူ မစဥ္းစားခဲ႔မိလို႔ ဒီမိန္းမနဲ႔ ရလာခဲ႔တာ၊ သူ က်ဴတာေပါက္စ MSc စတက္တဲ႔ အခ်ိန္တုန္းက သူနဲ႔ အတူတူ တသုတ္ထဲ Tutor ျဖစ္လာတဲ႔ ျမေလး ဆိုရင္ သူ႕ကိုခ်စ္လိုက္တာ၊ အားလံုးကလည္း ၀ိုင္းၿပီး တြန္းအားေပးၾက၊ ျမေလး ကလည္းသူ႕ကို တယုတယ နဲ႕ ဂရုစိုက္လိုက္တာ၊ ဌာနမွာ စာဖတ္ေနရင္ အခန္းထဲထိ လဘက္ရည္ လာပို႕ခိုင္းရတာနဲ႔၊ မုန္႕ေတြ၀ယ္လာေပးရတာနဲ႕၊ သူ႕ကို ခြံမေကၽြးရုံ တမယ္၊ သူ တေယာက္ထဲကဘဲ စာတခုထဲဘဲ အာရုံစိုက္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ခရီး အတြက္ ျပင္ဆင္ ေနလိုက္ရတာ၊ ျမေလးနဲ႕ေ၀းသြားတဲ႔ အထိဘဲေပါ႔၊ ျမေလး သူ႕ကို ခ်စ္လြန္းလို႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ ေပးခဲ႔တာေတြ သူမွတ္မိေနေသးတယ္။

`ကိုေအာင္ ျမေလး လက္ထပ္ရေတာ႔မယ္` ဆိုၿပီး ရႈိက္၀င္သြားတဲ႔ ျမေလး အသံကို မသိခ်င္ေရာင္ေဆာင္ၿပီး မ်က္ကြယ္ျပဳ ခဲ႔တာေတြ အတြက္ ၀တ္လည္ တာမ်ားလား၊ ျမေလး ကေတာ႔ သူေစတနာသူ႕ကို အက်ဳိးေပးၿပီး၊ ကိုယ္ လိုမပင္မပန္းနဲ႔ ဘ၀ကိုေက်ာ္ျဖတ္ေနတာေတြ ၾကားေနရပါတယ္၊ ျမေလး ကစိတ္ရင္း ျဖဴစင္တယ္၊ စာလည္းသိပ္ဖတ္တယ္။ အျပင္စာေတြကိုဖတ္တာေလ။

ေက်ာင္းစာ ကိုေတာ႔ ဖတ္ဖို႕ ပ်င္းေနလို႕ သူနဲ႔ အၿမဲတမ္း တက်က္က်က္၊ သူ႔ကို စာရွင္းခိုင္းရင္ `ျမေလး နင္ကငါကို စာရွင္းခိုင္းဖို႔ ေပါင္းေနတာမဟုတ္ လားလို႔ ` သူ ေျပာခဲ႔ မိလို႕ ျမေလး က သူ႕ကို စာမေမးဘဲနဲ႔ အၾကာႀကီး ဆႏၵ ျပေနခဲ႔ မွ သူက`ျမေလး စာေမးအုန္းေလ လို႕ ေျပာေတာ႔` `ျမေလးက ကိုေအာင္ကုိစာမေမးေတာ႔ ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတာ၊ ျမေလး ခင္မင္တာကို အေရာင္စြန္း မခံခ်င္လို႕၊ ျမေလး ခင္တာက ကိုေအာင္ စီက ဘာကိုမွ ေမွ်ာ္လင္႔ၿပီး ခင္တာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ကိုေအာင္ သိေစခ်င္လို႔` လိုေျပာၿပီး ငိုသြားခဲ႔တယ္ေလ ။

အဲဒါကို စဥ္းစားစဥ္ခ်င္ ဥာဏ္နဲတဲ႔ သူကဘာမွ အေရးမႀကီး သလို နဲ႔ နားမလည္ခ်င္ေရာင္ ေဆာင္ေနမိတာ၊ ေလာကမွာ ပညာထက္၊ ရာထူးထက္ အေရးၾကီးတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္ ဆိုတာ သူအိပ္ရာ ေပၚမွာ ေနရေတာ႔မွ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သြားတယ္၊ သူ႔ ဘ၀မွာ ပညာမွပညာ ဆိုၿပီး ဦးစားေပးခဲ႔လို႕ ျမေလး လို ခ်စ္တတ္တဲ႕ သူနဲ႕လြဲခဲ႔ရတယ္။

လူကဲခတ္မေကာင္းတဲ႔ သူဟာ ေအး ရဲ႕ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ အမူအရာ ေတြကို အဟုတ္မွတ္ၿပီး လက္ထပ္တဲ႔ အဆင္႔ထိေရာက္ခဲ႔ ရတာေလ၊ ၾကာၾကာေပါင္းလာေတာ႔ မွ ဒီမိန္းမ ရဲ႕ေငြတခုထဲသာ ၾကည္႔တတ္တဲ႔ အက်င္႔ေတြနဲ႕ စိတ္ရင္းမမွန္တာေတြကို သူအကဲခတ္ လာမိတယ္၊ ဒါေပမဲ႕ သူ႕မွာ ေရြးခ်ယ္စရာ လည္း မရွိေတာ႔ဘူး၊ ေနာက္ၿပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွ မခ်စ္ဘူးတဲ႔ သူ႕အသဲႏုလံုး ကလည္း သံေယာဇဥ္တြယ္မိ သြားၿပီေလ၊ သူ႕မိန္းမမွာ အေကာင္းေျပာစရာရွိတာ ဆိုလို႕ ရုပ္ကေလးနဲနဲ လွတာေေတာ႔ ရွိတာေပါ႔ေလ၊ က်န္တာေတာ႔ ေငြကိုသဲႀကီးမဲႀကီး ရွာတယ္၊ ၾကြားဘို႔ ၀ါဘို႔နဲ႕ အလွအပ အတြက္ေလာက္ဘဲ ေငြသံုးတယ္၊ က်န္တဲ႔ ေနရာမွာေတာ႔ ေငြရွာေနတဲ႔ သူ႕ကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္း ခ်က္ျပဳတ္ မေကၽြးခ်င္ဘူး။

ဒါေပမဲ႔ ဒီမိန္းမက က်ဳပ္ကိုေငြဘယ္လို ရွာခိုင္းရမလဲ ဆိုတာေတာ႔ နားလည္တယ္ဗ်၊ က်ဳပ္က တသက္လံုးစာဘဲ လုပ္လာတာ၊ စာသင္ရတာလည္း သိပ္၀ါသနာပါေတာ႔ က်ဳပ္ကို အျပင္မွာ က်ဴရွင္ဖြင္႔ခိုင္း တယ္ေလ၊ ၿမိဳ႕ေပၚကို က်ဳပ္က ျပန္ေျပာင္းခ်င္တာ၊ ေတာမွာ ဘာစာလုပ္လို႕ ရမွာလည္း၊ က်ဳပ္ကစာသမား ဆိုေတာ႔ MSc တန္းေတြ၊ အခုေနာက္ပိုင္းလုပ္လာတဲ႔ MRes သမားေတြကို စာသင္ခ်င္တယ္။ စာေတြဖတ္ရတာလည္း စိတ္မကုန္ေသး ဘူးေလ၊ ဒါေပမဲ႔ မိန္းမ သေဘာၾက အဲဒီၿမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး ေငြရွာခဲ႔ပါတယ္၊ သူ႕မိန္းမ ေထာင္တဲ႔ ၁၀ တန္းေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ သူစိတ္မ၀င္စားတဲ႔ ၉တန္း၁၀တန္းစာေတြကို က်ိတ္မွိတ္ၿပီးေတာ႔ သင္ခဲ႕ပါတယ္၊ ေဘာ္ဒါေဆာင္ကလည္း ေအာင္ျမင္ပါတယ္၊ အခု မန္းတေလးမွာ ၀ယ္ထားတဲ႔ ေျမကြက္ေတြ၊ အခုေဆာက္ထား တဲ႔တိုက္၊ စီးေနတဲ႔ကား၊ ဒါေတြက ဒီေဘာ္ဒါေဆာင္က ရတာေတြဘဲေပါ႔၊ ဒီၾကားထဲက က်ဳပ္ေလျဖတ္ခ်င္ သလိုျဖစ္ၿပီး ပါးတဘက္စရြဲ႕ သြားေတာ႔၊ ဆရာက ေန႔တိုင္း လာႏိႈပ္္ပါဆိုေတာ႔၊ ရက္ျခားလာလို႕ မရဘူးလားတဲ႕၊ ဒါ ဘာသေဘာလည္းဗ်ာ၊ ေတာက္--။

က်ဳပ္လည္း စကားမမ်ားျခင္တာနဲ႕အသာေနလိုက္တာ၊ ေနာက္ေတာ႕ မထူးျခား မထူးျခား နဲ႕ `ေမာင္ရယ္တဲ႔ ဆက္ႏိႈပ္္မေနပါနဲ႔ ေတာ႔တဲ႔` `အဲဒီေတာ႕ ငါကဘာလုပ္ရမွာလည္း ` ဆိုေတာ႔ ဆရာေျပာင္းရေအာင္တဲ႕၊ `ေမာင္႕ ကို ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ေစခ်င္လို႔ ပါတဲ႕` က်ဳပ္လို႕ ေဆးပညာဗဟုသုတ မရွိတဲ႔ ေကာင္ကလည္း သေဘာ ဘဲေပါ႔၊ ေနာက္ေတာ႕ ပါးရြဲ႕ရုံတင္မကေတာ႕ဘူး၊ ကုရင္းတန္းလန္းနဲ႕ ပိုပိုဆိုးလာၿပီး ဒီအေျခအေန ထိေရာက္ လာေတာ႔တာပါဘဲဗ်ာ၊ ဒီမိန္းမ ေဆးပညာ ဗဟုသုတ မရွိတာနဲ႔ ေငြကုန္မွာ ေၾကာက္ၿပီး၊ ဟိုကု ဒီကုလုပ္လို႕ ပိုဆိုးလာတာ၊ ဒီမိန္းမကို မေက်နပ္ဘူးဗ်ာ၊ စဥ္းစားရင္းစဥ္းစားရင္းနဲ႔ သူေ၀ဒနာေတြ ေပၚလာျပန္တယ္၊ နာတာေတြ၊ ကိုက္တာေတြက သူကိုဘာမွ မေတြးႏိုင္ေတာ႔ ေလာက္ေအာင္ဘဲ၊ ၾသ ဘုရား --ဘုရား။

သူ႕ စျဖစ္တာ အခုဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီ၊ (၆) လေလာက္ရွိသြား ျပီထင္တယ္၊ ေျဖးေျဖးျခင္းပိုဆိုး လာတဲ႔ သူ႕အေျခအေနကို အားမရျခင္းနဲ႔ သူ႕စိတ္ေ၀ဒနာပါ ရလာတယ္၊ ေလျဖတ္တဲ႔ေ၀ဒနာရွင္ ေတြဟာ စိတ္အားငယ္တတ္တယ္၊ စိတ္ဓါတ္က်တတ္တယ္၊ ေဒါသႀကီးတတ္တယ္ ဆိုတာ သူသိထားတယ္၊ သူ ကိုယ္သူ အဲဒီလို မျဖစ္ရဘူး လို႔ဆင္ခ်င္ရင္း၊ သူပိုၿပီးအားငယ္ တတ္လာတယ္၊ ေဒါသႀကီးတတ္လာတယ္၊ ေလာကႀကီးကို ပိုပိုၿပီး မေကာင္းျမင္ တတ္လာတယ္။

အခန္း (၃)

တေန႕က သူဌာနက သူ႕တပည္႔ ေတြလူနာလာေမးၾကတယ္၊ သူကလည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီေန႔က ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး နဲနဲ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္ေနတာနဲ႕ dream bed ေပၚ မွာ လွဲေနတုန္း ေရာက္လာတာ ဆိုေတာ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဧည္႔ခံလိုက္ႏိုင္တယ္၊ (အတၱမာနေတြနဲ႔၊ ငါမေသေသးဘူး ျပန္လာအုန္းမယ္ေပါ႕)၊ ျမေလး ဟုတ္တယ္ ျမေလးေရာက္လာတဲ႔ ေန႕ကေတာ႔ သူစိတ္ဓါတ္က်က် နဲ႕ ခုတင္ေပၚမွာ အိပ္ေနတုန္း ေရာက္လာခဲ႔တယ္၊ ျမေလး နဲ႕ေတာ႔ သူ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ႕ဘူး၊ မ်က္ေရေတြက်လာတယ္၊ ျမေလး ကိုဟန္ေဆာင္ေလး ေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး၊ ရင္႔က်က္မႈ႕ေတြနဲ႕ လွပေနတဲ႔ ျမေလး က သူ႔ကို စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာသြားတယ္၊ သူ႔ရင္ထဲကို ထြင္းေဖာက္ျမင္တတ္တဲ႔ ျမေလးက သူ႔ကိုတရားျပသြားတယ္ေလ၊ အားလံုးကို ၿမဲမယ္ မွတ္ၿပီး ခံစားေနရတဲ႔ သူ႕ကို ဘယ္အရာမွ မၿမဲတဲ႔ အေၾကာင္းေတြေပါ႔။

သူမ ပါေမာကၡ၊ ဌာနမႈး လုပ္ေနေပမဲ႔၊ မေပ်ာ္ပိုက္တဲ႔ အေၾကာင္း သူ႕ေက်ာင္းေလးမွာ ေက်ာင္းသားနဲ႕ ဆရာအခ်ဳိးခ်ရင္ ဆရာက မ်ားေနတဲ႔ အတြက္ သူ႔မွာ ဆရာေတြကို ထိမ္းသိမ္း ရတာခက္ခဲတဲ႔ အေၾကာင္း၊ အားလံုးဟာ မႏၱေလး ကိုဘဲ ျပန္ခ်င္ေနၾကေၾကာင္း၊ သူ႔စကား ကိုလည္းနားမေထာင္ ၾကတဲ႔အေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႕ ဆရာေတြက ကိုယ္ဘာသာ ကိုယ္လည္း အလုပ္မထြက္ဘဲနဲ႕ အလုပ္ထြက္ရလည္း ဂရုမစိုက္ဘူးဆိုတဲ႔ သေဘာနဲ႔ စည္းကမ္းေတြကို မလိုက္နာၾကတဲ႔အေၾကာင္း၊ သူမ သေဘာအတိုင္း ဆိုရင္ေတာ႔ အစိုးရအလုပ္ကို မလုပ္ခ်င္လည္း တခါထဲ ထြက္ျပစ္ လိုက္ၿပီးေတာ႔အျပင္အလုပ္ကို ေဇာက္ခ် လုပ္ေစခ်င္ ေၾကာင္း၊ ဒါေပမဲ႔ အခုေခတ္ဆရာငယ္ေတြက အဲဒီလို လည္းမဟုတ္ဘဲ ၂ခုခြၿပီးေတာ႔ မေလးမစားေတြလုပ္ ေနေတာ႕ သူမ လုပ္ရကိုင္ရတာ အဆင္မေျပတဲ႔ အေၾကာင္းေတြနဲ႔ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ရဲ႕ သေဘာထား ေတြ ကိုလည္း သူမ မႏွစ္သက္တဲ႔ အေၾကာင္းေတြကိုေပါ႔။

သူမတို႔ေက်ာင္းက မန္းတေလးၿမိဳ႕ နဲ႔ မနီးမေ၀းဆိုေတာ႔ ေသာက္ၾကာေန႔ ဆိုရင္ မန္းတေလးက ဆရာေတြက အျမဲ ျပန္ၾကေတာ႔ ပါေမာကၡခ်ဳပ္က အၿမဲတန္း ေသာက္ၾကာေန႔ ညေနမွ အစည္းအေ၀း ေခၚေလ႔ ရွိတဲ႔အတြက္ ဆရာေတြမွာ အခက္ေတြ႕ ေလ႔ရွိေၾကာင္း၊ သူမ လည္း PhD မလုပ္တဲ႔ အေၾကာင္း၊ စာလည္း သိပ္မေတာ္ေတာ႔ သူမ ကိုယ္ သူမ PhD နဲ႔ မထိုက္တန္ဘူးလို႔ ထင္ေၾကာင္း၊ စံုလို႔ပါဘဲ၊ သူ လည္းျပန္ေျပာခ်င္လိုက္တာ သူေနေကာင္းရင္ PhD ကူလုပ္ေပးမယ္႔အေၾကာင္း၊ PhD ကို လုပ္သင္႔တဲ႔ အေၾကာင္း၊ ျမေလး ေလာက္ မေတာ္တဲ႔သူေတြေတာင္ လုပ္ေနၾကတာ ျမေလးကို သူအကုန္ ကူညီမဲ႔ အေၾကာင္းေတြေပါ႔၊ ဒါေပ႔မဲ႔ ျမေလး ရဲ႕ေရွ႕မွာ မပီမသနဲ႔ ၀ူး၀ါး၀ူ၀ါး မလုပ္ခ်င္တဲ႔ အတြက္ ဘာမွ မေျပာေတာ႔ပါဘူး။

ေနာက္ဆံုးေတာ႔ သူ႔ကို တရားအမွတ္နဲ႔ ၀င္ေလထြက္ေလ မွတ္ေနဘုိ႔ တုိ္က္တြန္းသြားတယ္၊ သူကလည္း ၀ိပသာနာအားထုတ္ ဘို႕မေျပာနဲ႔ ၊စာသာ တသက္လံုး ဖတ္လာတာ တရားစာအုပ္လည္း တအုပ္မွ မပါဘူး၊ လက္ေတြ႕လည္းမရွိ စာေတြ႔လည္း မရွိတဲ႔ သူ ဘယ္လို တရား အမွတ္နဲ႔ေနရမလည္း၊ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ ျမေလး၊ ဒို႔ အတြက္ေတာ႔ ဘာမွ ထူးေတာ႔မယ္မထင္ဘူး၊ ဒီတခါ ျပန္ေကာင္းလာရင္ေတာ႔ က်ဳိးစားၿပီးေတာ႔ လုပ္ပါေတာ႔မယ္၊ ျမတ္စြာဘုရား တပည္႔ေတာ္ အတြက္ တႀကိမ္ေလာက္ေတာ႔ က်ိဳးစားခြင္႔ ေလးျပန္ေပးပါအုန္း ဘုရား၊ တပည္႔ေတာ္ ဘ၀ကို အႏိုင္နဲ႔ဘဲပိုင္းပရေစ၊ အရႈံးသမား ဘ၀နဲ႔ ေလာကႀကီးထဲ ကထြက္ မသြားပရေစနဲ႔။

အခန္း (၄)

သူက ပညာေတာ္သေလာက္ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကံမေကာင္းတတ္ဘူး။ သူ AL ဘ၀နဲ႔ ႏိုင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္သြားရဘို႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးက်ဳိးစားၿပီး ေနာက္ဆံုးအဆင္႔ ေရာက္မွ သူ႕တက္မဲ႔ တကၠသိုလ္ ကဖြင္႔ ေနၿပီဆိုၿပီး ေက်ာင္းတက္ဘို႔ ေနာက္က်ေနတာေၾကာင္႔ သူမသြားလိုက္ရေတာ႔ဘူး၊ ေနာက္ႏွစ္ေပါ႔တဲ႔၊ သူတို႔ ဘ၀မွာ ေနာက္ႏွစ္ဆိုတာ မရွိေတာ႔ဘူး၊ အသက္ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြရွိတယ္၊ တျခားအေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြ လည္းရွိေသးတယ္၊ ဘယ္သူ႕ေၾကာင္႕ ဘာေၾကာင္႔ေနာက္ၾက ေနတာလည္းဆိုေတာ႔ ရုံးခန္းထဲမွ အိပ္ေပ်ာ္ ေနေသာအပ်င္းထူတဲ႔ အေၾကာင္းၾကား စာတေစာင္ေၾကာင္႔ေပါ႔။

ေနာက္ေတာ႔ ႏိုင္ငံျခား ခရီးစဥ္ေတြ အတြက္ လက္ေျမွာက္ အရႈံးေပးၿပီးေငြေနာက္ လိုက္ေနခဲ႔တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။ PhD ေတြလုပ္ရမယ္ ဆိုေတာ႔ သူပညာဘက္ စိတ္လည္လာၿပီးေတာ႔ လုပ္မယ္ လုပ္ေတာ႔ သူ႕မိန္းမက ေနာက္ႏွစ္ေတြမွ လုပ္ပါတဲ႔၊ ေငြရွာလို႔ ေကာင္းေနတုန္း အခ်ိန္ အခါေလး ေပးေနတုန္းဘဲ ဆိုၿပီးေတာ႔ သူ႔ကိုတားျမစ္ခဲ႔တာေၾကာင္႔ PhD လုပ္တာ ၃ႏွစ္ေလာက္ ေနာက္ၾကသြားတယ္၊ ေနာက္ေတာ႔ PhD မၿပီးရင္ ရာထူးမတက္ဘူး ဆိုမွ ပါေမာကၡ ကေတာ္ ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ သူ႕မိန္းမရဲ႕ ခြင္႔ျပဳ မိန္႔ နဲ႕ သူ PhD ျပန္လုပ္ခဲ႔ရတယ္၊ စာခ်စ္တဲ႔ သူ႕အတြက္ စာေတြက မခက္ခဲ ေပမဲ႔ က်န္တဲ႔ လူမႈ႕ ဆက္ဆံေရးေတြ မွာ အခက္ေတြ႕ခဲ႔ ရတယ္။ သူ လုပ္ထားတဲ႔ Data ေတြက မ်ားလြန္းေနေတာ႔ အမ်ားႀကီး ျဖဳတ္ခ်ခဲ႔ရတယ္၊ တကယ္ေတာ႔ သူ PhD ကိုအထင္ႀကီး လြန္းခဲ႔တာလည္း ပါတယ္ေပါ႕၊ သူ႔ဘက္က လိုေလးေသးမရွိ ျပင္ဆင္ထားတာေတြကို သူ႕အမွားလို႕ ေတာ႔ မထင္မိပါဘူး၊ သူ စာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘယ္ေတာ႔ မွ ဘယ္သူကိုမွ အရႈံးေပး ခဲ႔တာမွ မဟုတ္တာ၊။

သူ MSc ေက်ာင္းသား ဘ၀တုန္းက ဆရာသင္ရင္းတန္းလန္းနဲ႕ သူ မရွင္းတဲ႔ အခ်က္ေတြ ကိုဆရာကို ထေမးလိုက္ေတာ႔ ဆရာက သူစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ အေျဖမေပးေတာ႔ သူ ကလည္း မွန္တယ္ဆိုၿပီး ဆက္ေျပာရင္း နဲ႔ အခန္းထဲက ေမာင္းထုတ္ခံရတာ မဟုတ္လား။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ႔ မင္းရဲ႕ အသိတရား မရွိမႈ႕က ေတာ႔ လြန္ လြန္းတယ္တဲ႔။ အရိပ္ ၃ ပါး လည္းနားမလည္၊ အရိပ္အေျခလည္း မသိနဲ႔ မင္းလူလုပ္ဘို႔ ခက္ေသးတယ္ ဆိုၿပီး ၀ိုင္းေျပာခဲ႔ၾကတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ မွ အဲဒီဆရာအေၾကာင္းကို သူသိခဲ႔ ရတယ္၊ ဒီဆရာ သူတို႔ကို အခုသင္တဲ႔ field ကသူသင္ေနၾက မဟုတ္ဘူးတဲ႔၊ အခု ေျပာင္းလာတဲ႔ ပါေမာကၡ နဲ႔ အလွ်င္းသင္႔တဲ႔ ဆရာမတေယာက္ ကလိုခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ ပါေမာကၡ ကေျပာင္းေပးလိုက္လို႕၊ ဆရာက သူ သင္ေနၾက မဟုတ္တဲ႔ ဘာသာကို ျပင္ဆင္ဘို႔ အခ်ိန္လည္း သိပ္မရေတာ႔ ဖတ္သင္ သင္ေနတယ္ေပါ႔၊ အဲဒီ အခ်ိန္ မွာ သူက သြားေထာက္ လိုက္ေတာ႔ ဆရာက သူ႔ကို ခၽြတ္တယ္ ထင္ေတာ႔တာေပါ႔၊ ဒီၾကားထဲ သူကအလိုက္ကမ္းဆိုး မသိ ဆက္ေျပာေနေတာ႔ ပိုရႈတ္ကုန္ေတာ႔ တာေပါ႕၊ ဆရာ ႏွင္ထုတ္တာလည္း နည္းပါေသးတယ္။ သူလည္း အေၾကာင္းစံု သိေတာ႔မွ ဆရာကိုေသခ်ာ သြားေတာင္းပန္ရတယ္။

အခန္း (၅)

သူ႕ ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ႔မွ အိပ္ရာေပၚ လွဲၿပီး ေ၀ဒနာခံစားရင္း အခ်ိန္ေတြျဖဳန္းေနရလိမ္႔မယ္လို႔ မေတြးမိဘူး၊ သူ ေရေသာက္ခ်င္လား၊ ဘိုက္စာလား၊ ဆီးသြားခ်င္လား၊ အားလံုးဟာ တျခားလူတေယာက္ ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔မွ ျဖစ္မွာလား၊ ဟုတ္တယ္၊ သူဟာဘယ္သူ႔ အကူအညီမွ မပါဘဲနဲ႕ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ ေတာ႔ဘူးဆိုတာ သူ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သေဘာေပါက္သြားတဲ႔ အခ်ိန္မွာဘဲ သူပိုၿပီးစိတ္ဓါတ္က် သြားတယ္၊ တတ္ႏိုင္သမွ် အားလံုးကို ခ်ဳပ္တည္းထားတတ္ခဲ႔တယ္။

ေရေသာက္ခ်င္လား၊ သူမေနႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ျဖစ္မွ ေသာက္ျဖစ္ေတာ႔တယ္၊ ဆီးသြားခ်င္တာ ကိုလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိမ္းထားတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ သူ႕ေရာဂါ အေနအထားရ မထိမ္းႏိုင္ မသိမ္းႏိုင္ျဖစ္လာတဲ႔ အေျခအေန ေတြကိုလည္း သူလက္မခံခ်င္ေပမဲ႔ လက္ခံခဲ႔လိုက္ရတယ္၊ သူစိတ္ဆင္းရဲ ရတာေတြကို ဘယ္လို႔မွ တားဆီးလို႔မရဘူး၊ ဒီေနာက္မွာ သူ႕ေရာဂါ အေျခအေနလည္း ပိုပိုၿပီး ဆိုးလာေတာ႔တယ္။ ဧည္႔သည္ ေတြလာတာကိုလည္း သူမေတြ႔ခ်င္ေတာ႔ဘူး၊ ဒီေနာက္ပိုင္းေတာ႔ သူ႕မိန္းမကို ေျပာထားတယ္ `ဧည္႕သည္ေတြ လာရင္ အခန္းထဲကို မ၀င္ခိိုင္းပါနဲ႔ ၊ ငါ မေတြ႕ခ်င္ဘူးလို႕ေျပာထားတယ္` ဒါေပမဲ႕ ဒီမိန္းမက ေျပာလို႕မရဘူး၊ သူေခၚခ်င္ေခၚလာတာဘဲ၊ သူ႕ရဲ႕ဒုကၡအိုးႀကီးကို ေခၚျပတဲ႔ သေဘာလား၊ အို သူမေက်နပ္တာေတြကေတာ႔ အမ်ားႀကီးပါ။

ဒီမိန္းမနဲ႔ သူသာျပန္ေနေကာင္းလာရင္ အကြဲဘဲ၊ အို သူကေကာ ျပန္ေနေကာင္းလာအုန္းမွာ လား၊ သူ႔ေ၀ဒနာ ေတြထဲမွာ အဆိုးဆံုးက အားလံုးကို သိေနတာဘဲ ျပန္မေျပာႏိုိင္ဘူး၊ ျပန္မေျပာႏိုင္ေပမဲ႔ ခံစားႏိုင္တယ္ေလ၊ ပိုပိုၿပီး စိတ္ဓါတ္က်လာတယ္၊ အားလံုးသြား ၾကပါေတာ႔၊ ဘယ္သူမွ မလာၾကနဲ႔၊ ဘာမွမေျပာၾကနဲ႔၊ အားလံုး အားလံုး သြားၾကပါ။

သူ႕ စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတဲ႔ သူ႕PhD စာအုပ္အစိမ္းေလးက ဖံုတက္စျပဳေနၿပီ၊ သူ႕စာအုပ္ကို သူကလြဲၿပီး တန္ဘိုးထားသူ ဒီအိမ္မွာ ဘယ္သူရွိမွာလည္း၊ သူ PhD အၿပီး ပါေမာကၡ Promotion ေတြထြက္ၿပီး ကထဲ က သူ႕စိတ္ေတြ မၾကည္လင္ေတာ႔ဘူး၊ ေပ်ာ္လည္း မေပ်ာ္ေတာ႔ဘူး၊ တကယ္ဆိုရင္ သူေလာက္ ေက်ာင္းေပ်ာ္တာ သူဘဲ၇ွိတာဘဲ၊ စာေတြကိုျမတ္ႏိုးတဲ႔ ေနရာမွာ လည္း သူ႕ကို ဘယ္သူမွ မမွီႏိုင္ပါဘူး၊ သူ ငယ္ငယ္တုံးက စာေတြ တညလံုး ထိုင္ထိုင္ ဖတ္ေနလို႕ မနက္မနက္ သူ႕စာသင္ခိ်န္ အမွီေရာက္ေအာင္ မနဲ သြားခဲ႔ရတာေတြ၊ အတန္း၀င္တာေနာက္ၾက မွာ စိုးၿပီး ဘာမွ မစားခဲ႔ေတာ႔ စာသင္ရင္း နဲ႔ ဘိုက္ထဲက တဂြီဂီြ အသံေတြ ျမည္လာတယ္၊ ေရွ႕တန္းက ေက်ာင္းသူေတြ ၾကားသြားရင္ဆိုၿပီး စာသင္ခံုနဲ႕ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ သူေလွ်ာက္သြားခဲ႔ တာကိုလည္း သူ မေန႔ တေန႔က လုပ္ခဲ႔ သလိုဘဲ။

သူ Tutor ဘ၀တုန္းက ေပ်ာ္ခဲ႔ တဲ႔ အေပ်ာ္ေတြကို ျပန္လည္ သတိရရင္း စိတ္ကေလးနဲနဲၾကည္လာတယ္။ အိပ္ရာေပၚက ထထိုင္လိုက္ရင္း သူ႕PhD စာအုပ္ကို လွမ္းယူလိုက္တယ္၊ စာအုပ္ရဲ႕ ၀န္ကိုေတာင္ သူထမ္းဘို႕ခက္ေနတယ္၊ စာအုပ္ထဲက စာေတြ၀န္ကို သူထမ္းခဲ႔ရတာ ၅ ႏွစ္၊ သူသိပ္ပင္ပန္း ခဲ႔လို႔မ်ား အခုလို ေ၀ဒနာေတြရလာတာလား။ မဟုတ္ဘူး PhD နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူး၊ သူစာေတြကို တကယ္ခ်စ္ပါတယ္၊ သူ မေက်နပ္တာက သူလိုခ်င္တဲ႔ ပါေမာကၡ ရာထူး မရလို႕၊ ဌာနမႈးမရလို႔၊ သူ လိုခ်င္တာလဲ တကယ္ဆိုရင္ သူ နဲ႔ ထိုက္တန္တယ္ ထင္လို႔ ရခ်င္တာပါ၊ အို ဘာေတြလည္း ၊ သူ PhD ေနာက္က်တာ တခုေလးနဲ႔ သူေလာက္မေတာ္တဲ႔၊ သူ ထက္ငယ္တဲ႔ သူတေယာက္ရဲ႕ေအာက္မွာ သူလုပ္ေနရမွာလား၊ သူ စိတ္ေလွ်ာ႔ခဲ႔ပါေသးတယ္။

သူ စိတ္ထိမ္း ၿပီးေတာ႔ ေနခဲ႔ပါတယ္၊ဒါေပ႔မဲ႔ မရခ႔ဲဘူး၊ သူရင္ဆုိင္ေနရတာက ေန႔တိုင္းအခက္အခဲေတြ၊ သူက စာကို တသက္လံုး crazy ျဖစ္လာတာ၊ စာတပုဒ္နားမလည္ရင္ ထမင္းမစား၊ လက္ဘက္ရည္ မေသာက္နဲ႕ အေျဖမရမျခင္း ေတာက္ေလွ်ာက္ စာဖတ္ေနခဲ႔ တာ၊ သူ႕ စိတ္ထဲမွာ ရွင္းသြားၿပီဆိုရင္လည္း၊ တေယာက္ထဲ ပိတိေတြျဖစ္ၿပီး ေပ်ာ္ေနခဲ႔တာ၊ သူစာေတြကို သိပ္ခ်စ္တယ္၊ အခုေတာ႔ဗ်ာ PhD seminar တဲ႔၊ ဌာနတြင္း အစမ္းဖတ္တဲ႔၊ က်ဳပ္ကလည္း စာကို ၀ါသနာပါတဲ႔ သူဆိုေတာ႔ သူတို႕ စာအုပ္ေတြကို တကယ္ ဖတ္ၾကည္႔ပါတယ္၊ က်ဳပ္သေဘာ မေပါက္တဲ႔ ေနရာေတြကိုလည္း ေမးစမ္း ၾကည္႔ပါတယ္၊ နားလည္တဲ႔ အထိ သူတို႔ နဲ႔ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ဗ်ာ သူတို႔က က်ဳပ္ဒီလိုေမးတာကို ခၽြတ္တယ္ထင္တာဗ်၊။

ေနာက္ျပီး ပါေမာကၡ pass ေပးၿပီးသားတဲ႔၊ supervisor ကဒီအတုိင္း ဘဲလုပ္ခိုင္းတာတဲ႔၊ ဒါဆိုရင္ သူတို႔က ဘာသိတာလည္း၊ သူတို႔ စာအုပ္မွ သူတို႕ အခုအခ်ိန္မွာ နားလည္ေအာင္မရွင္းႏိုင္ရင္ တကယ္ seminar လုပ္တဲ႔ အခ်ိန္၊ steering committee ကေမးရင္ဘယ္လိုေျဖမလဲလို႔၊ ဒါကက်ဳပ္အေတြးပါ၊ သူတို႔ကေတာ႔ ထဲ႔မတြက္ပါဘူး၊ သူတို႔ကို ကာကြယ္ေပးမဲ႔၊ defense လုပ္ေပးမဲ႔ သူတို႔ supervisor ေတြ၊ ပါေမာကၡ ေတြရွိေနတာဘဲလို႔ ထင္ၾကမွာဘဲေလ၊ အဲဒီမွာ က်ဳပ္ feel ျဖစ္တာေလ၊ က်ဳပ္ပါေမာကၡ မဟုတ္လို႔ ေျပာခြင္႔မရွိတာ ဆိုၿပီး ကုိယ္႔ဒုကၡ ကိုယ္ရွာေနတာေလ၊ က်ဳပ္ကသာ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္ေနတာပါ၊ ဘယ္သူ pass ေပးေပး က်ဳပ္နဲ႔ မဆိုင္ပါဘူးဗ်ာ သိပ္သဘာ၀မက်တာေလး ေတြကိုသာအမွန္အတိုင္း ျဖစ္ေစခ်င္တာပါ၊ ဒါေပမဲ႔ မရပါဘူး၊ က်ဳပ္မွာ အာဏာ မရွိဘူး၊ က်ဳပ္ ဘာမွ ေျပာပိုင္ခြင္႔ မရွိဘူး၊ အဲဒီမွာ က်ဳပ္ေဒါသေတြ ပိုႀကီးလာတာဘဲ။

ေနာက္ၿပီး က်ဳပ္တပည္႔မ က်ဳပ္နဲ႔ PhD လုပ္တဲ႔ တပည္႔ေပါ႔၊ က်ဳပ္ကို supervisor လုပ္ခိုင္းၿပီးေတာ႔ ျပစ္ထားလိုက္တာဗ်ာ၊ ေပၚကိုမလာေတာ႔ဘူး၊ သူ႕က နယ္မွာေန ေနရလို႔ internet သံုးရတာကအစ အခက္အခဲ ရွိပါတယ္ေပါ႔ေလ၊ အဲဒီလို ဆိုေတာ႔ က်ဳပ္ကလည္း internet ခဏာထားအုန္း၊ ဒီစာအုပ္ေတြ ဖတ္အုန္း ဆိုၿပီး သူနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ႔ စာအုပ္ေတြ ရွာေပးလိုက္တယ္၊ စာအုပ္ေတြ ၾကည္႔ၿပီးေတာ႔ မ်က္စိမ်က္ႏွာေတြ ပ်က္လို႔ က်ဳပ္ကဘဲ တမင္ဘဲရစ္ေနသလိုလို၊ ေနာက္ၿပီး ဒီစာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီးရင္ ျပန္ၿပီး ေဆြးေႏြးမယ္လို႔လဲေျပာေရာ၊ ဟန္ေတာင္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး ငိုေတာ႔မလိုနဲ႕၊ က်ဳပ္လည္း အျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ ျပစ္ထားလို္က္တယ္၊ ေနာက္ တလေလာက္ေနေတာ႔ လက္ေဆာင္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။

က်ဳပ္မိန္းမကေတာ႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ေပါ႔၊ က်ဳပ္ကေတာ႔ ဘာရမလည္း နင္ဘာေတြဖတ္ခဲ႔ လည္းဆိုၿပီး စာအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးမယ္လည္း လုပ္ေရာ ငိုေတာ႔မဲ႔ ပံုနဲ႔၊ က်ဳပ္လည္း စာေတြေမးေရာ ဟင္း ဟင္း ဘာမွ မသိဘူး၊ က်ဳပ္လည္းေျပာေတာ႔တာေပါ႔ နင္ဘာဖတ္လည္းဆိုေတာ႔၊ ငိုၿပီး ေျပာေတာ႔တာဘဲ၊ သူမညာပါဘူး ဖတ္ပါတယ္ေပါ႔၊ က်ဳပ္ကလည္း နင္မညာနဲ႔ ေပါ႔ စာတကယ္ဖတ္ရင္ ဒါေလးေတာ႔ သိရမယ္ေပါ႔၊ သူကလည္း သူမညာတတ္ပါဘူး၊ အာဇီ၀တ္ဌမက သီလ ေဆာက္တည္ပါတယ္ေပါ႔၊ က်ဳပ္လည္း ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ နင္က ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ အာဇီ၀တ္ဌမက ေလးဘာေလးနဲ႔ ရြတ္စမ္းဆိုေတာ႔ ငိုငိုယိုယို နဲ႔ ရြတ္တယ္၊ က်ဳပ္က လည္း တျခားဟာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သည္းခံႏိုင္တယ္၊ စာနဲ႕ ပတ္သက္ရင္ေတာ႔ သည္းမခံႏိုင္ဘူး၊ အဲဒီကထဲက က်ဳပ္နဲ႔ Thesis လုပ္ရတာ ရစ္တယ္ေပါ႔ေလ။

ေနာက္ေတာ႔ က်ဳပ္မိန္းမက ေျပာတယ္ သူက ေရးေပးေစခ်င္တာေပါ႔၊ က်ဳပ္လည္း ေရးေပးခ်င္ပါတယ္၊ စာ လုပ္ရတာ ႀကိဳက္တာကိုး၊ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔က ဘာတတ္မွာလည္း၊ နဲနဲ ေတာ႔ က်ဳိးစားအုန္းမွေပါ႔၊ သူတို႔ ကေတာ႔ PhD မၿပီးရင္လည္းေနေတာ႔၊ အလုပ္ကလည္း ထြက္မယ္၊ ဆက္မလုပ္ေတာ႔ဘူးေပါ႔၊ ဒါေပမဲ႔ ဒီ Thesis မၿပီးရင္ က်ဳပ္မွာလည္း တာ၀န္ရွိတာကိုး က်ဳပ္လည္းသိကၡက်မွာေပါ႔၊ အဲဒီေတာ႔ဗ်ာ၊ သူ႔ စာဖတ္ခိုင္းဖို႔ ေနေနသာသာ seminar ရွိရင္ေတာင္ ေမးႏိုင္မဲ႔ ေမးခြန္းေတြကို မမကို ေခ်ာ႕ေမာ႔ ၿပီးေတာ႔ ရွင္းျပရတာနဲ႔တင္ က်ဳပ္ေတာ႔ supervisor လုပ္ရတာ စိတ္ကုန္ပါၿပီ၊ အခုက်ဳပ္ေရာဂါ ျဖစ္ေတာ႔ မွ မယ္မင္းႀကီးမ လည္း တငိုငိုတယိုယိုနဲ႔ က်ဳပ္ေက်းဇူးေတြ သိတတ္ေနတာေလ၊ အင္းေျပာလို႕သာ ေျပာေနရတာ သူလည္း ၁ခါဘဲဖတ္ ရေသးတာဆိုေတာ႔ လုပ္ဘို႔ အမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္၊ က်ဳပ္ကလည္း ၿပီးစီးေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္ပါတယ္၊ အမယ္ေလး အားလံုးဟာ ဒုကၡ ေတြပါလား၊။

အခန္း (၆)

ျမေလး လာသြားၿပီးတဲ႔ ေနာက္မွာ က်ဳပ္ေရာဂါနဲနဲ သက္သာလာသလိုဘဲ ဘာဆိုင္လို႔လည္း ေတာ႔ မေျပာနဲ႔ေလ၊ ျမေလး က အေျပာေကာင္း သူေျပာသလိုပါဘဲ၊ ေလာကႀကီးမွာ ျပည္႔စံုတယ္ ဘယ္ရွိပါမလည္း၊ အားလံုးဟာ မျပည္႔စံုမႈ႕ေတြနဲ႔ ၂ပါးသြားေနရတာကိုး၊ သူေျပာသလိုဘဲ၊ စိတ္ကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုး ေလွ်ာ႔ထားၿပီး၊ ၀င္ေလထြက္ေလ မွတ္ေနမိတယ္၊ ဘာမွမသိေပမဲ႔ သိသေလာက္ေပါ႔ေလ၊ စိတ္ ကိုဘာမွမေတြးဘဲ ဘုရားတခုဘဲ အာရုံျပဳထားမိတယ္၊ ေနာက္ဆံုးတေခါက္ ေနာက္ဆံုးျပတဲ႔ ဆရာစီ သြားေတာ႔ေတာင္ ဆရာက ေျပာလိုက္ေသးတယ္၊ အေျခအေနေကာင္းတယ္၊ တိုးတက္လာတယ္၊ ဒီအတိုင္းဆက္ၿပီးေတာ႔ ၁လေလာက္သြားရင္ သူလမ္းေကာင္းေကာင္း ျပန္ေလွ်ာက္လာႏိုင္ေတာ႔မယ္တဲ႔၊ သူေပ်ာ္သြားတယ္၊ သူ႔မိန္းမကိုလည္း ေျပာလိုက္တယ္၊ ေနာက္ထပ္ဘယ္ဆရာမွ မေျပာင္းေတာ႔ဘူး ေသရင္လည္း ေသပါေစေတာ႔။

ဆရာ၊ ဆရာ လို႔ ေအာ္ၿပီး၀င္လာတဲ႔ သူတပည္႔မကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ဘဲ ျပန္ၾကည္႔လိုက္တယ္၊ ဘာလဲလို႕ အမူအရာနဲ႔ေျပာေတာ႔ `ဆရာ ရာထူးတိုးေတြ ဒီေန႔ထြက္တယ္၊ ဆရာ ပါေမာကၡ၊ ဌာနမႈး အျဖစ္ က်မတို႕ ေက်ာင္းကို ေျပာင္းရတယ္တဲ႔` သူ ရုတ္တရက္ ၀မ္းသာသြားလိုက္တာ၊ ဟုတ္တယ္ သူေမ႔ေနလိုက္တာ၊ ဘာမွကို အာရုံထဲ မေရာက္ေလာက္ေအာင္ ေရာဂါနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနလိုက္ရတာေလ၊ `ဆရာ သက္သာတယ္ မဟုတ္လားဟင္` ဆိုတဲ႔ တပည္႕မေလးအေမးကို ျမန္ျမန္ေခါင္းျငိမ္႔ ျပရင္း၊ သူ႕ တပည္႕မေလး ဒုတိယအႀကိမ္ ဖတ္ဖို႔ သူဘာေတြျပင္ဆင္ေပးရမလည္း ဆိုတာ သူ႕ေခါင္းထဲမွာ...


ေလးစားစြာျဖင္႔
စာေရးသူ - ေရႊစင္ဦး
.