ငယ်ဘဝများ(၇)နှင့်မတရားတဲ့အမိန့်အာဏာမှန်သမျှဆန့်ကျင်ကြ (၂)

ကျနော်ရဲ့ငယ်ဘဝများ(၇)ရဲ့Title နဲ့ကျနော်ရေးထားတဲ့ အကြောင်းအရာတွေကို conflict ဖြစ်တယ် လို့ထင်တဲ့ သူတွေအတွက် ကျနော်ပြန်လည်ဖြေရှင်းပြပရစေ၊ comment ထဲကပြောရင် အားလုံး မဖတ်မိ မှာစိုးလို့ post တခုအနေနဲ့တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။

ကျနော် ဖေဖေ အမိန့်ကို မဆန့်ကျင်ရဲပါဘူး၊ ကျနော်လို ဘာမဟုတ်တဲ့ သူငယ်နှပ်စား ၁၀ နှစ်၁၁နှစ် အရွယ် ကလေး တယောက်ဟာ အိမ်ရဲ့အာဏာရှင် အဲလေ ယောင်လို့ အိမ်ထောင်ဦးစီး တယောက်၊ အဖေ တယောက်ကို တိုက်ရိုက်တော့ ဘယ်ဆန့်ကျင် ရဲပါ့မလဲ။

ဆန့်ကျင်ခဲ့ရင် အနဲဆုံး အဆူတော့ခံရမယ်၊ (အရိုက်တော့ ခံချင်မှခံရမယ်) အဖေဖြစ်နေလို့လေ၊ ပထွေး ဆိုရင်တော့ သေနိုင်တယ်ဗျာ၊ မေမေ ကန်တော့နော်၊ ပထွေးဆိုတော့ နည်းမျိုးစုံနဲ့ နှိုတ်စက်တော့မှာဘဲ၊ ကျနော်တို့ လူမျိုးတွေက မျိုးချစ်စိတ် အပြည့် ရှိတယ် မဟုတ်လား၊ သူ့ရဲ့သမီးအရင်းမဟုတ်တဲ့ ကျနော့်ကို သူ့အမိန်နာခံအောင် လုပ်တော့မှာဘဲ၊ ခုနလိုမျိုး ရှုအိုးအိမ်ပေါ်က မှောက်ကြတာမျိုး (တမင်ဘဲဖြစ်ဖြစ်၊ မတော် တစ ဘဲဖြစ်ဖြစ်) များဖြစ်ခဲ့ရင် အသေသတ်တော့ မှာပေါ့။

အဲဒီတော့ ကျနော်တို့လည်းစဉ်းစားရမှာပေါ့၊ အဖေလားပထွေးလား၊ ပထွေး ဆိုရင်တော့၊ အဖေ ကိုလုပ်တဲ့ နည်း နဲ့တော့ ဘယ်ရတော့မလဲ၊ ကျနော်တို့မှာ ပထွေးကို ရင်ဆိုင်နိုင်တဲ့ စွမ်းအားတွေရှိပြီလား၊ ပထွေးကို ဆန့်ကျင့်နိုင်တဲ့ အင်အားတွေရှိရင်တော့ ရပါပြီ၊ ခင်ဗျားတို့ မတရားဘူးထင်တဲ့ အမိန့်အာဏာမှန်သမျှ ဆန့်ကျင် လို့ ရသွားပါပြီ။

အခုကျနော် ရင်ဆိုင်ရတာက အဖေ အရင်းဆိုတော့ ဒီလောက်တော့ လုပ်လို့ရတာပေါ့၊ ဖေဖေက ကျနော် မလုပ်ချင်တဲ့ အလုပ်၊ ကျနော် မတရားဘူးထင်တဲ့ အလုပ်တွေကို ခိုင်းခဲ့ရင် တတ်နိုင်သမျှတော့ အနဲဆုံး ကျနော်တော့ မလုပ်ရအောင် ကျနော်တတ်နိုင် သလောက်အစွမ်းနဲ့ လုပ်ဆောင်ခဲ့ပါတယ်ဆိုတာ ပြောပြတာပါ (အဖေ အရင်းအပေါ် ကိုပြောတာပါ) ။

ပထွေးဆိုရင်တော့ အခုနေ အသက်တောင် ရှင်ချင် မှရှင် မယ်နော်၊ နှိုတ်စက်ခံရတာတွေများလွန်းလို့ သေရင်တောင်သေသွားနိုင်တယ်။ ခင်ဗျားတို့လည်း သဘော ပေါက်ပေါ့ဗျာ၊ မတရားတဲ့ အမိန့်အာဏာ မှန်သမျှဆန့်ကျင်ကြ ဆိုပေမဲ့လည်း အဖေလား ပထွေး လား ဆိုတာကိုတော့ နားလည်ကြပေါ့။ ဒါပါဘဲဗျာ.....

အားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..
.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ငယ်ဘဝများ(၇)နှင့်မတရားတဲ့ အမိန့်အာဏာမှန်သမျှဆန့်ကျင်ကြ

ဟဲ ဟဲ ကျနော်ဂျောက်ပေါက်ကြအောင်တော့ လျှောက်ပြီးအတွေးမချော်ကြပါနဲ့နော်၊ ကျနော်က ကျနော်ငယ်ငယ် က ကျနော့်ဖေဖေ ရဲ့မတရားဘူးထင်တဲ့ အမိန့်တွေကို ဆန့်ကျင့်ခဲ့တာတွေ ပြောပြမလို့၊ ရိုးရိုးလေးပါနော်။

ကျနော် တို့အဖေနဲ့အမေက အသက်ငယ်ငယ်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျတာဆိုတော့ ကျနော်တို့ သားသမီးတွေကို ပြုစုပျိုးထောင်ပုံ တွေဟာ တမျိုးဖြစ်နေသလားမသိဘူးလို့ထင်မိတယ်၊ ကျနော်ကအကြီးဆုံး ဖြစ်နေတော့ ပြောရရင် စံပြပေါ့ဗျာ၊ ဖေဖေ လက်တည့်စမ်း တာတွေကိုခံခဲ့ရတာပေါ့၊ ကျနော် ပြောပြခဲ့သလိုပါဘဲ ကျနော်ကတော့ စာမတတ်ခင် ကထဲက စာတွေဖတ်ခဲ့တယ်၊ စာဖတ်တတ်တော့လည်း စာတွေဖတ်ခဲ့တယ်။

ကျနော် ဖေဖေ ကတော့ ကျနော်သိတတ်စ ကထဲက စာဖတ်တာဆိုရင် ကျောင်းစာတွေရယ်၊ အရင်တုန်းက လစဉ်ယူတဲ့ Times တို့ News Week တို့နဲ့ နောက်ပိုင်း Reader digest တွေကို ဖတ်တာဘဲ တွေ့ဖူးတယ်၊ ခင်ဗျားတို့သိတဲ့ အတိုင်းဘဲ ဒါတွေက သတင်းတွေရယ် ဆောင်းပါးတွေရယ်ဘဲမဟုတ်လား၊ ဝထ္ထူ ဆိုရင်လည်းအတိုချုပ် တွေဘဲဆိုတော့ ကျနော် ကတော့ ဖေဖေဟာ အနုပညာ ကိုခံစား တတ်တယ် လို့မထင်ဘူး။

မြန်မာ စာအုပ်ဆိုရင်ဖတ်တာ မတွေ့ဘူးပါဘူးဗျာ၊ ကျနော်တို့ နဲနဲကြီးလာမှ ဝတ္ထုတို အကောင်းလေးတွေ ဖေဖေကို ဖတ်ကြည့်ခိုင်းမှ ဖတ်တာပါ၊ ဆရာဦးဝင်းဖေရဲ့ ရေသန့် တို့၊ နောက် ဆရာဖေမြင့် ရဲ့ ချက်ကြီးအတွက် အရက်တခွက်တို့ နေဝင်းမြင့် ရဲ့ နက်စကဖီး တို့ ဆိုတာလေးတွေ ဖတ်ဘူးတာပါ၊ ဖေဖေက ကမ္ဘာကျော် စာရေးဆရာတွေရယ် စာအုပ်တွေရယ် ကိုသိပါတယ်၊ နံမယ်တွေလေ ဟား ဟား ဟား ကျနော့် ဘေးမှာရှိတယ်၊ သူ့အကြောင်း အသင်းတုတ် နေတာသိရင် ထရိုက်တော့မှာဘဲ။

ကျနော် ပြောခဲ့သလိုပါဘဲ ကျနော်တို့ငယ်ငယ်က ဖေဖေရဲ့မိသားစုနဲ့အတူနေခဲ့ရပါတယ်၊ အိမ်မှာ မေမေကို အလုပ်ကူပေးတဲ့ ကျနော်တို့ရဲ့စာတော်ဖတ် တယောက်မဟုတ်တယောက်တော့ ရှိနေတာပါဘဲ၊ အဲဒီကြားထဲက ကျနော် ၄တန်း၅တန်း လောက်မှာထင်တယ်၊ ဖေဖေက မေမေပင်ပန်းတယ်တဲ့ အလုပ် တွေကို အားလုံး ဝိုင်းကူလုပ်ကြရမယ်ပေါ့၊ ကျနော့် ဖေဖေက အမိန့်ထုတ်ပြန်တယ်၊ ကျနော့် တာဝန်က ရှုးအိုးသွန် တဲ့ နောက်ပြီး ဆက်တီတွေဖုန်သုတ်တဲ့၊ ကျနော်က ဖုန်တော့သုတ်ပါတယ်၊ ရှုအိုးတော့ မသွန် ချင်ဘူး၊ တအိမ်လုံးပေါက်ထားတဲ့ ရှုးအိုးကလည်း မနက်မနက်ဆို အပြည့်အလျှံဘဲ၊ နောက်ပြီး အိမ်ပေါ် ကနေ အောက်ချရတာဆိုတော့ လွယ်တဲ့ ကိစ္စတော့ မဟုတ်ဘူး၊ ကျနော်ကလည်း ငယ်ငယ်လေး၊ ရှုးအိုးကြီးကလည်း အပြည့်ကြီးဘဲ၊ နောက်ပြီး ကျနော်တို့ လှေကားကလည်း မတ်မတ်အမြင့်ကြီး ဆိုတော့ ခင်ဗျားတို့ဘဲ စဉ်းစားကြည့်ကြပါအုန်း။

ဒါပေမဲ့ ဖေဖေက မနက်ဆို ဖုန်သုတ်မသုတ်၊ ရှုအိုးသွန်မသွန် အမြဲတန်း စစ်တယ်၊ ကျနော်လည်း တတ်နိုင်သလောက်တော့ လုပ်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ နောက်ဆုံးတော့ ကျနော့်ရဲ့ တာဝန်ဟာ တပတ်လောက်နဲ့ ဇာတ်သိမ်းခန်း ရောက်သွားပါတယ်၊ တအိမ်လုံးလည်း ရှုးရှုးနံတွေ ထောင်းထောင်းထလို့ပေါ့ ဟဲ ဟဲ အပေါ်ဆုံးလှေကားထစ်ကနေ အောက်ဆုံးထပ်ထိ ရှုးအိုးလေးဟာ ဒလိမ့်ခေါက်ခွေးပေါ့၊ ကျနော် အတွက်တော့ စိတ်မပူကြပါနဲ့ လူမပါ ပါဘူး၊ အိုးကြီးပါဘဲ ခင်ဗျား။

နောက်တခါတော့ နွားနို့ သွားယူခိုင်းတာပေါ့ ကျနော်တို့ လမ်းထိပ်မှာ နွားမွေးတဲ့ အိမ်တွေရှိတယ်၊ ကျနော်တို့ အိမ်က နွားနို့ ယူတော့အမြဲတန်းလာပို့ပါတယ်၊ အဲဒီနေ့ကတော့ ဘာဖြစ်လို့လည်းမသိဘူး လာမပို့ဘူး၊ အဲတာ ကျနော်ကိုသွားယူခိုင်းတယ်၊ ကျနော်က မယူချင်ဘူး ပထမတချက်က သွားတဲ့လမ်းမှာ ကိုက်တဲ့ခွေးတွေရှိတယ်၊ ကျနော်နဲ့ မတည်တဲ့ ခွေးတွေပေါ့၊ (ခွေးနဲ့တောင်မတည့်ဘူးနော်) ဒုတိယ တချက်က ဂျိုင့်ဆွဲ ပြီး မသွားချင်တာ။

ဒါပေမဲ့ အမိန့်နဲ့ဆိုတော့ သွားရတာပေါ့၊ ကံကောင်းစွာဘဲ အိမ်ကိုရောက်လာပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကံမကောင်း စွာဘဲ ဖေဖေ ရှေ့တည့်တည့်မှာ တစက်မှ မကျန်အောင် မှောက်သွားပါတယ်၊ ဟဲ ဟဲ နောက်တော့ ကျနော် မလုပ် ချင်ဘူးဆိုတဲ့ အလုပ်တွေကို ခိုင်းတာ တော်တော် ရော့သွားပါတယ်၊ သဘော ပေါက်ကြပေါ့နော်၊ ကျနော် အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရရင် တကယ် ဆန့်ကျင်တာ တော့မဟုတ်ဘူး သူ့အလိုလို ဖြစ်သွားတာပါ၊ တကယ်ပါ၊ နောက်ဆုံးတော့ အာဏာနဲ့ခိုင်းတဲ့ အလုပ်တွေ၊ မနိုင်ဝန် တွေကို ထမ်းခိုင်း တာတွေဟာ ဘယ်လိုမှ မအောင်မြင် နိုင်ပါဘူးဆိုတာပါဘဲ။

ဆက်ရန်

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ကျနော်သိတဲ့ မန္တလေး (၁) နှင့် အညာစာ ဟင်းလေးများ

ကျနော်တို့ မန္တလေးသားတွေဟာ တခြားမြို့သူမြို့သားတွေထက်စာရင် ကိုယ့်မြို့ကိုယ် အစွဲအလန်း တော်တော်ကြီး ကြတာတွေ့ရတယ်။

နောက်ပြီး မန္တလေးသား ဖြစ်ရတဲ့အတွက် ဂုဏ်ယူကြတယ်၊ ဘယ်ရောက်ရောက် မန္တလေးသား ဆိုတာကို မမေ့ကြဘူး၊ ကျနော်လည်း မန္တလေးသားဖြစ်တဲ့အတွက် အရင်တုန်းကတော့ ဂုဏ်ယူဘူးတယ်၊ နောက်တော့ လူမျိုးစွဲ၊ ဒေသစွဲ တွေကြောင့် ကမ္ဘာကြီးမှာ ဖြစ်ပေါ်နေတဲ့ စစ်ပွဲတွေ၊ ပတိပက္ခတွေကို ကြည့်ပြီးတော့ လူမျိုးစွဲ၊ ဒေသစွဲတွေကို တတ်နိုင်သလောက် ဖျောက်ပြစ်ရမယ်ဆိုပြီး ကျနော် မန္တလေးသား ဖြစ်တာကို မေ့ထားတာတောင် အတော်ကြာခဲ့ပြီ။ ကျနော်တို့ မြန်မာပြည်မှာ မန္တလေးဟာ အရင်တုန်းကထိတော့ ဒုတိယမြို့တော် အခုတော့မသိတော့ဘူးဗျာ၊ ဘာမြို့တော် လည်းဆိုတာ၊ ဟား ဟား ခင်ဗျားတို့သိရင်တော့ ပြောကြအုန်းပေါ့။


တကယ်တန်း မန္တလေးဆိုတာ မြန်မာပြည်အလယ်ပိုင်းမှာ ရှိတဲ့ အညာရွာကြီးတရွာပါဘဲ၊ နိုင်ငံခြား မပြောနဲ့ ရန်ကုန်နဲ့ယှဉ်ရင်တောင် အဘက်ဘက်က တော်တော်ခေတ်နောက်ကြပြီး ကျန်ခဲ့တယ်ပြောရမှာဘဲ၊ ကျနော်တို့ ရန်ကုန်သွားတဲ့အခါဆိုရင် အမြဲတန်း မျက်စေ့လည်တယ်၊ ကျနော် အ တာလည်းပါတာပေါ့၊။

ဘတ်စကားမစီးတတ်၊ မသွားတတ်မလာတတ်နဲ့ အမြဲတမ်းအဟားခံရတယ်၊ နောက်ပြီး ကျနော်တို့ ဘာသာ ကျနော်တို့ ရွှေမန္တလေး သားလေး ဘာလေး လုပ်မနေနဲ့ ရန်ကုန်မှာတော့ အညာသားပဲစား ဘဲ၊ ဟဲ ဟဲ ပဲစားဆိုလို့ ပြောရ အုန်းမယ်၊ အညာသားတွေက ပဲတော့ တကယ်ကြိုက်ကြတယ်၊။

ပဲတမျိုးမျိုးကတော့ ထမင်းဝိုင်းမှာ အမြဲလိုလို ပါကြတယ်၊ နွေရာသီ ဆိုရင် ပဲကြီးဟင်းလေးပြစ်ပြစ်ချက်၊ မကျီးရွက်သုပ်ကလေးကို ပဲဟင်းရေလေးဆမ်း၊ ကြက်သွန်ဥ ပါးပါးလေး အကွင်းအကွင်းလှီးထည့်ပြီး သုပ်စားရင်ထမင်းဝိုင်းမှာ ခေါင်းတောင်မဖော်ဘူး၊ နောက်ပြီး ဆောင်းတွင်းဆိုရင်လည်း ပဲစိမ်းလို့ခေါ်တဲ့ ထောပတ်ပဲလေး ကို ဆီပြန်ချက်၊ ဒါမှမဟုတ် ရေလည်ဆီလည် လေးချက်၊ ခရမ်းချဉ်သီး ပန်ထွေဖျော်၊ ပန်းမုံလာနဲ့ ဘဲဥလေးနဲ့ ကြော်ဆိုရင်လည်း မြိန်မှမြိန်။

နေ့တိုင်း စားနေကြ ပဲတွေကတော့ ပဲနီလေးနဲ့ ကြာဇံ ဟင်းရေသောက်၊ ကုလားပဲနဲ့ ဆိတ်ရိုးချက်၊ ပခုက္ကူ ဘက်၊ နယ်ဘက် ကအမျိုး တွေပေးထားတဲ့ မောင်မခေါ်ပဲလေးများ ဆီပြန်ချက်စားလိုက်ရရင် အိမ်က လင်တော်မောင်တွေစိတ်ဆိုး သွားကြလိမ့်မယ်နော်။ မောင် လို့ မခေါ်နိုင်အောင် စားကောင်းလွန်းလို့၊ နောက်ပြီး ပဲကုလားဟင်းရေလေး များချက်ရင်ရော စားကောင်းလွန်းလို့ ထမင်းတောင်ထည့် မလောက်ဘူး၊ ကျနော်တို့ အိမ်မှာ ဆိုရင် မေမေက ငါးခြောက်ချက်ရင် အရိုးတွေချန်ထားတယ်၊ အရိုးတွေ နဲနဲများလာရင် ပဲကုလားဟင်းရည်ချက်တယ်၊ ငါးခြောက်ရိုးရယ်၊ ခရမ်းသီး၊ မုံလာထုပ်၊ ပဲသီး ဒန့်ဒလွန်သီး နဲ့ ကုလားပဲကိုရောချက်တယ်၊ မန်းကျီးမှည့် ရည်လေးနဲ့ ပေါ့၊ ကောင်းမှကောင်းပေါ့။

မနက်စာထမင်းဝိုင်း မှာတော့ အမြဲတန်း ပဲပြုပ် ကတော့ပါတာဘဲ၊ ကြက်သွန်နီ နဲ့သုတ် ဒါမှာမဟုတ် ကြက်သွန်နီ လေးဆီသတ်ပြီး ကြော်လိုက်ရင်လည်း ဟင်းတခွက်တန်းတော့ ဝင်တာပေါ့၊ နောက်ပြီး ပုန်းရေကြီး နဲ့ ဝက်သားနဲ့ချက်လေ၊ ကျနော်တို့ အညာသားတွေကတော့ ပုန်းရေကိုကြိုက်မှကြိုက်၊ ကျနော်တို့ အိမ်မှာမေမေချက်တဲ့ ပုန်းရေကြီးဝက်သားချက်လေးကို ကျနော်စာထဲမှာ ချက်ပြမယ်နော်၊ ခင်းဗျား တို့တော့သိသလားမသိဘူး လက်ပံပွင်ချိန် ခွေးရူးချိန် ဆိုတာလေ၊ အဲဒီလက်ပံပွင့်ချိန် ရောက်ရင် ဈေးထဲမှာ လက်ပံပွင် တွေအမြဲတန်းရောင်းတယ်။

အဲဒီအချိန်ဆိုရင် မေမေက ဝယ်ထားပြီး ခြောက်နေအောင်လှမ်းပြီး တနှစ်စာ ဒါမှမဟုတ် တော်တော်များများသိမ်းထားတယ်၊ နောက်ပြီး ဆောင်းတွင်း ခရမ်းသီးတွေ လှိုင်နေအောင်ပေါ်တဲ့ အချိန်ဆိုရင်လည်း ခရမ်းသီးတွေ နေ့တိုင်းနိုင်သလောက်ဝယ်လာပြီး ပါးပါးလှီးပြီး နေပူပူမှာ ခြောက်နေအောင်၊ လိပ်နေအောင် လှမ်းပြီး မှ သိမ်းသိမ်းထားတယ်၊ ဈေးထဲမှာ ပုန်းရေကြီး လပ်လပ်ဆပ်ဆပ်တွေ့လို့ ဒါမှမဟုတ် အညာကပုန်းရေကြီးလက်ဆောင် ရပြီ ဆိုရင်တော့ စိတ်မပူနဲ့တော့ ဟဲ ဟဲ ဝက်သားပုန်းရေ ချက်ပြီလေ၊ ပထမဆုံး ဝက်သားသုံးထပ်သား အဆီအသားတွဲရက် ကိုဝယ်ပြီးတော့ နူးနေအောင်ပြုတ်ထားတယ်။

ပြီးတော့ လက်ပံပွင့်ခြောက်ကိုလည်း နဲနဲလေးတော့ နုူးအောင် တရေလောက် ပြုတ်လိုက်သေးတယ်၊ ဝက်သား တော်တော်နူးတော့မှ ခုနက လက်ပံခေါင်းရယ် ခရမ်းသီး ခြောက်ရယ် ခရမ်းသီး အစို ၂လုံးလောက်ရယ်ရောပြီးချက်၊ နဲနဲလေးကြာမှ ပုန်းရေကြီး အရေဖျော်ပြီးထည့်လိုက် ရင် ထွက်လာတဲ့ ဝက်သားပုန်းရေအနံက သားရေတောင်မနဲထိန်း ရမှာ၊ ဝက်သားပုန်းရေနဲ့တွဲတဲ့ အညာငရုပ်သီး ထောင်းလေးကတော့ ငရုပ်သီးအခြောက်တောင့် ကိုကြက်သွန်နဲ့ဆားနဲ့ ရောထောင်းပြီး ဆီရွဲရွဲ လေးများ ဆမ်းစား လိုက်ရရင်တော့ တကယ်ကို တစ်ဆွေလုံးတစ်မျိုးလုံးမေ့လောက်ပါရဲ့ဗျာ။

သြ ခုနက ပုန်းရေ ဆိုတာလည်း ပဲနဲ့လုပ်ထားတာလေ၊ ဒီဟင်းလေးတွေက ကျနော်တို့ အညာမှာ (မန္တလေးမှာ) ချက်လေ့ချက်ထ ရှိတဲ့ ဟင်းလေးတွေပေါ့ ဗျာ။ ဒီအညာဟင်းတွေ အကြောင်းပြော နေရတာက ထမင်းစားမကောင်းလို့ အဲ ယောင်လို့ ပြောစရာလေးတခု ရှိလို့ intro ဝင်နေရတာလေ။


ဒီနေ့ ကျနော်ဆိုင်မှာထိုင်နေတုန်း vinyl ဆိုင်က အလုပ် (vinyl အပ်ထည်)လာယူတယ်၊ ဆိုင်က မနက်လာယူတယ်၊ ညနေလာပို့ရင်းနဲ့ ငွေပါရှင်းလိုက်ရတာပေါ့၊ ဒီနေ့ က ကျနော်တို့ ကအရေးကြီးနေလို့ မနေ့ညနေက သူတို့လည်း မလာတော့ ဒီနေ့ မနက်စောစော ပိုက်ဆံမရှင်းဘဲနဲ့ vinyl ချပ်တွေဘဲယူလာတယ်၊ သိပ်တော့ မများပါဘူး ကျနော်လည်း သွားတဲ့ကလေးကို ပိုက်ဆံပေးဘို့ မေ့သွားတယ်။

ဒါနဲ့ ကလေးမလေး လာတော့ ပိုက်ဆံ ရှင်းပေးမယ် လုပ်တော့ ငွေမခံသေးပါဘူးတဲ့၊ မနက်စောသေးလို့တဲ့၊ အဲဒီတော့ ညီမလုပ်တဲ့သူက အလုပ်ရှုတ်ပါတယ်၊ အမတို့မှာ ထုံးစံမရှိဘူး၊ ဘယ်အချိန်ဘဲဖြစ်ဖြစ် ပိုက်ဆံပေးလို့ လည်းရတယ်၊ အမတို့ ရစရာရှိရင်လည်း ဘယ်အချိန်ဘဲဖြစ်ဖြစ် တောင်းမှာဘဲတဲ့၊ အဲဒီလို့ ပြောတော့ ကျနော်လည်း နဲနဲ အတွေးပေါ်သွားတယ်၊ ညီမ လုပ်တဲ့သူကိုလည်း မပြောဘို့ပြောလိုက်တယ်။

ဒါဟာ မန္တလေး ဒါမှမဟုတ် မြန်မာလူမျိုးတွေရဲ့ ချစ်စရာ ဓလေ့ထုံးစံလေးတခုပေါ့၊ ကျနော်တို့ဆိုင်မှာ စက္ကူ လာပို့ရင်လည်း အဲဒီအတိုင်းဘဲ စောသေးရင် ဘယ်တော့မှ ငွေမခံဘူး၊ နောက်တခေါက် ဒုက္ခခံပြီးတော့ မှ ညနေဘက်မှ ပြန်လာတောင်းတယ်။ ဒါဟာ လူသားခြင်း၊ ဒါမှမဟုတ် အရောင်းအဝယ်လုပ်သူခြင်း ကိုယ်ခြင်းစာနာတတ်တဲ့ အကျင့်ကောင်းလေး တခုမဟုတ်လား၊ အလုပ်ခွင် စစခြင်း ငွေမရတတ်ကြ သေးတော့ ညနေဘက် ရောင်းဝယ်ပြီးမှ ငွေခံကြတဲ့ ဓလေ့ထုံးစံလေးတခုပေါ့။

လူသားခြင်းစာနာတတ်တဲ့ အကျင့်ကောင်းလေးတခုကို ဆက်လက်ရှင်သန်အောင် ထိန်းသိမ်းသင့်တယ် မဟုတ်လား၊ အဓိပ္ပါယ် မရှိဘူး ထုံးစံမရှိဘူး အယူမရှိဘူး အလုပ်ရှုတ်ပါတယ်၊ တခါထဲသာ ငွေယူသွားပါဆိုပြီး ကိုယ်ကငွေ ရှင်းရှင်း ပေးလိုက်ရင် တခြားမပြေလည်သူတွေ ဒါမှမဟုတ် မနက်စောစော ငွေမထွက်ချင်သေးတဲ့ သူတွေအတွက် အဆင်မပြေတော့ဘူးပေါ့၊ နောက်ပြီး လူသားခြင်း စာနာတတ်တဲ့ အကျင့်ကောင်းလေး တခုရှင်သန်နေတာ ကောင်းပါတယ်နော်။


ကျနော် ကတော့ ကမ္ဘာကြီးရဲ့ စစ်ပွဲတွေ ရက်စက်မှု့တွေကို ကြည့်ပြီးတော့ လူမျိုးစွဲ၊ ဒေသစွဲ ၊ပုဂ္ဂိုလ်စွဲ တွေနဲ့ ယောက်ကျားမိန်းမ ခွဲခြားမှု့တွေကို သိပ်မုန်းတာဘဲ၊ ဒါကြောင့် ဘယ်လို လူမျိုးဘဲဖြစ်ဖြစ်၊ ဘယ်ဒေသ ကဘဲဖြစ်ဖြစ်၊ လူတယောက်အနေနဲ့ လူပီသတဲ့ လုပ်ရပ်တွေရှိရင် ကျနော်တို့က လက်ခံ ရမှာပါဘဲ၊ ဘယ်လိုလူမျိုးဖြစ်လို့ မိန်းမဖြစ်နေလို့ ယောက်ကျားဖြစ်နေလို့ ဆိုပြီး ဘယ်တော့မှ ကျနော် မခွဲခြား ဘူးဆိုပြီး ဆုံးဖြတ်ထားတယ်လေ။

ဒါကြောင့် ကျနော့်ဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ ကျနော့်သမီးတွေ ချက်ကြွေးတဲ့ ဒေသစုံ ကဟင်းချက်နည်း မျိုးစုံတွေကို ကြိတ်မှိတ်စား နေရတာဘဲ၊ ကျနော့်တို့ အညာဟင်းတွေကိုမှ ကြိုက်တယ်ဆိုရင် ကျနော့်ကိုယ်ကျနော် ဒေသစွဲများ ရှိနေသလားဆိုပြီးတော့ ရဲရဲ ချက်မကြွေးခိုင်းရဲဘူးလေ။ အခုတော့ ကျနော့်ရဲ့ အစွန်းရောက်ချင်တဲ့ အတွေးအခေါ်တွေကို ပြင်ဆင်မှ ဖြစ်တော့ မယ်ဆိုပြီး ဒီဆောင်းပါးလေး ကိုရေးလိုက်တာလေ၊ ဟဲ ဟဲ သမီးတွေ သတိသာထားကြတော့။

ထုံးတမ်းစဉ်လာကောင်း လေးတွေကိုဆက်လက် ရှင်သန်အောင် ထိမ်းသိမ်းဘို့ တာဝန်ဟာ လူတိုင်းမှာတာဝန် ရှိပါတယ်၊ ဒေသဆိုင်ရာ အစွဲအလန်းလေး တွေ၊ ဓလေ့စရိုက်လေးတွေ ဟာ လူကျင့်ဝတ် တွေကို မထိပါးဘူးဆိုရင် ဆက်လက်ထိန်းသိမ်း ကောင်းပါတယ်။

အခုတော့ ကျနော်လည်း အမြင်မှန်တွေ ရပြီးတော့ ဝက်သားပုန်းရေ၊ အညာငရုပ်သီးထောင်း၊ ပဲကြီးဟင်းရည် ကျဲကျဲထဲကို ဆူးပုတ်ရွက်လေးခတ်ထားတဲ့ ဟင်းရည်လေးနဲ့ ထမင်းစား လိုက်ပါရစေ အုန်းဗျာ၊ ကြွားတာပါဗျို့၊ ကျနော်လည်း ခင်ဗျားတို့လို စိတ်ကူးထဲမှာဘဲ စားနိုင်တာပါ။

.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေမာင္သိကၡာ`ေရဆူလို႕ပြက္ကေရာ႔` Page 251-416

The End
စာမ်က္ႏွာ ၂၅၁ မွ ၄၁၆ ထိ

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေမာင္သိကၡာ ရဲ႕`ေရဆူလို႕ပြက္ကေရာ႔` Page 55-250

စာမ်က္ႏွာ ၅၅ မွ ၂၅၀ ထိ

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဆရာ ေမာင္သိကၡာရဲ႕ `ေရဆူလို႕ပြက္ကေရာ႔` စာမ်က္ႏွာ၁ မွ ၅၄

Page 1-54

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Nokia

*3370# Activate Enhanced Full Rate Codec (EFR) - Your phone uses the best sound quality but talk time is reduced my approx. 5%

#3370# Deactivate Enhanced Full Rate Codec (EFR)

*4720# Activate Half Rate Codec - Your phone uses a lower quality sound but you should gain approx 30% more Talk Time.
#4720# Deactivate Half Rate Codec.

*#0000# Displays your phones software version, 1st Line : Software Version, 2nd Line : Software Release Date, 3rd Line : Compression Type.

*#9999# Phones software version if *#0000# does not work.

*#06# For checking the International Mobile Equipment Identity (IMEI Number).

#pw+1234567890+1# Provider Lock Status. (use the "*" button to obtain the "p,w" and "+" symbols).

#pw+1234567890+2# Network Lock Status. (use the "*" button to obtain the "p,w" and "+" symbols).

#pw+1234567890+3# Country Lock Status. (use the "*" button to obtain the "p,w" and "+" symbols).

#pw+1234567890+4# SIM Card Lock Status. (use the "*" button to obtain the "p,w" and "+" symbols).

*#147# (vodafone) this lets you know who called you last.

*#1471# Last call (Only vodofone).

*#21# Allows you to check the number that "All Calls" are diverted to.

*#2640# Displays security code in use.

*#30# Lets you see the private number.

*#43# Allows you to check the "Call Waiting" status of your phone.

*#61# Allows you to check the number that "On No Reply" calls are diverted to.

*#62# Allows you to check the number that "Divert If Unreachable (no service)" calls are diverted to.

*#67# Allows you to check the number that "On Busy Calls" are diverted to.

*#67705646# Removes operator logo on 3310 & 3330.

*#73# Reset phone timers and game scores.

*#746025625# Displays the SIM Clock status, if your phone supports this power saving feature "SIM Clock Stop Allowed", it means you will get the best standby time possible.

*#7760# Manufactures code.

*#7780# Restore factory settings.

*#8110# Software version for the nokia 8110.

*#92702689# Displays - 1.Serial Number, 2.Date Made, 3.Purchase Date, 4.Date of last repair (0000 for no repairs), 5.Transfer User Data. To exit this mode you need to switch your phone off then on again.

*#94870345123456789# Deactivate the PWM-Mem.

**21*number# Turn on "All Calls" diverting to the phone number entered.

**61*number# Turn on "No Reply" diverting to the phone number entered.

**67*number# Turn on "On Busy" diverting to the phone number entered.

12345 This is the default security code.

press and hold # Lets you switch between lines

mannu ?March 14, 2007 ?05:32 - Did You Know
On the main screen type
*#06# for checking the IMEI (International Mobile Equipment Identity).
*#7780# reset to factory settings.
*#67705646# This will clear the LCD display(operator logo).
*#0000# To view software version.
*#2820# Bluetooth device address.
*#746025625# Sim clock allowed status.
#pw+1234567890+1# Shows if sim have restrictions.
*#92702689# - takes you to a secret menu where you may find some of the information below:
1. Displays Serial Number.
2. Displays the Month and Year of Manufacture
3. Displays (if there) the date where the phone was purchased (MMYY)
4. Displays the date of the last repair - if found (0000)
5. Shows life timer of phone (time passes since last start)
*#3370# - Enhanced Full Rate Codec (EFR) activation. Increase signal strength, better signal reception. It also help if u want to use GPRS and the service is not responding or too slow. Phone battery will drain faster though.
*#3370* - (EFR) deactivation. Phone will automatically restart. Increase battery life by 30% because phone receives less signal from network.
*#4720# - Half Rate Codec activation.
*#4720* - Half Rate Codec deactivation. The phone will automatically restart
If you forgot wallet code for Nokia S60 phone, use this code reset: *#7370925538#
Note, your data in the wallet will be erased. Phone will ask you the lock code. Default lock code is: 12345
Press *#3925538# to delete the contents and code of wallet.
Unlock service provider: Insert sim, turn phone on and press vol up(arrow keys) for 3 seconds, should say pin code. Press C,then press * message should flash, press * again and 04*pin*pin*pin# \
*#7328748263373738# resets security code.
Default security code is 12345
Change closed caller group (settings >security settings>user groups) to 00000 and ure phone will sound the message tone when you are near a radar speed trap. Setting it to 500 will cause your phone 2 set off security alarms at shop exits, gr8 for practical jokes! (works with some of the Nokia phones.) Press and hold "0" on the main screen to open wap browser.

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဆရာ ေမာင္သိကၡာရဲ႕ `ေရဆူလို႕ပြက္ကေရာ႕ ` စာျမည္း

ဆရာၾကယ္နီ ရဲ႕ ကိုတံငါ ဝထၳဳ ကိုေတာ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႕ဖတ္ဘူး ၾကမွာပါ၊ အခု လည္း ကိုတံငါ လုိ ဝထၳဳ အမ်ဳိးအစားဘဲ၊ ဖတ္လို႕ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္၊ ဆရာ ေမာင္သိကၡာ ရဲ႕ `ေရဆူလို႕ပြက္ကေရာ ` ဆိုတဲ႔ စာအုပ္ ကေလးပါဘဲ၊
က်ေနာ္တို႕ခင္ဗ်ားတို႕ ငယ္ငယ္ က ျမန္မာျပည္မွာ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ ထြန္းကားစဥ္ (ယခုကဲ႔သို႕ ျမန္မာနည္း ျမန္မာဟန္ ဒီမိုကေရစီ မထြန္းကားခင္)က သမဝါယမ ဆိုင္ဆိုတာ ရွိတယ္ေလ၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ လိုခ်င္တဲ႕ပစၥည္းေတြကို မလိုခ်င္တဲ႔ ပစၥည္းေတြနဲ႔ တြဲယူရတယ္၊ အခုလည္း အဲဒီလိုမ်ိဳးေပါ႔၊ က်ေနာ္ ဘေလာ႔ ထဲမွာ က်ေနာ္ မဟုတ္ကဟုတ္က ေရးတာေတြကို ခင္ဗ်ား တို႔ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ တြဲတြဲ တင္ေပးတာလို႔ မယူဆ ပါနဲ႔ မွားသြားမယ္ေနာ္ ဟား..ဟား...ဟား....
သူငယ္ခ်င္းေတြကို စာအုပ္ေကာင္းေလးေတြဖတ္ခ်င္တဲ႔ ေစတနာပါဗ်ာ။ ebook ထဲမွာလည္းမေတြ႕၊ ေကာင္းလည္းေကာင္းတဲ႔ စာအုပ္ကေလးေတြကို က်ေနာ္ဆက္လက္တင္ ေပးပါမယ္၊ က်ေနာ္ အိပ္ေရးပ်က္တဲ႔ အတြက္ မံုေကာင္းေကာင္းေလးေတြေတာ႔ ဝယ္ေကၽြးၾကပါဗ်ာ.....
အေျခအေနအရ မူရင္းစာေရးဆရာ မ်ားစီမွာ ခြင္႔ေတာင္းတာေတြ ဘာေတြလည္း မလုပ္ႏိုင္ေတာ႔ ေရာ္ေၾကးေတာင္း ရင္ေတာ႔ စုေပးၾကပါဗ်ဳိ႕ ....
ခင္ဗ်ားတို႕ ဖတ္ခ်င္တဲ႔ စာအုပ္ေလးေတြရွိရင္လည္း က်ေနာ္ကိုေျပာပါ၊ အတတ္ႏိုင္ဆံုး က်ဳိးစားၿပီး တင္ေပးပါမယ္၊

စာဖတ္သူမ်ားကိုအထူးေက်းဇူးတင္လွ်က္

ေႏြဖား(ရႈမဝ ရုပ္စံုမဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၃၃ အမွတ္ ၃၈၇)ေမာင္သိကၡာ
အခန္း(၁)
အဘဥာဏ္ ယခုလို ေႏြရာသီမွာမွ ဖားသားအလြန္ စားခ်င္ေနသည္။ တေလာကလည္း ေရခန္းေနျပီ ျဖစ္ေသာ ေရတြင္းပ်က္ႀကီး အတြင္းမွ ဖားမ်ဳိးစံု အေတာ္ကေလး ရလိုက္ေသးသည္၊။ ေက်ာ္စံေကး ဖာ:ကေလး မ်ားမွသည္ စားဖား၀ါ၀ါ ႀကီးမ်ားအထိ ဖားမ်ဳိးစံုပါ၀င္၏၊
တေပါင္းတန္ခူး အင္း၊ အိုင္၊ ေခ်ာင္း၊ ေျမာင္း၊ ေရကန္၊ ေရတြင္းမ်ား အေတာ္မ်ားမ်ား ေနပူရွိန္ေၾကာင္႔ ေရခန္းကုန္ ၾကသည္။ အဘဥာဏ္ႏွင္႔ ေျမးျဖစ္သူ ၾကြက္နီတို႕ ေမာင္ႏွမ၏ ၿပိဳပ်က္စျပဳေနေသာ အိမ္ေနာက္ေဖး မီးဖိုေဆာင္ကေလးကို မိုးမၾကမွီ ျပင္ဆင္ရန္လိုေနသည္။ သူတို႕ေနထိုင္ရာ ဇလြန္ဘက္တန္း ရြာႏွင္႔ မေ၀းလွေသာ စာျဖဴစု ရြာမွ အသိအိမ္ တအိမ္သို႔ သြားကာ ၀ါးနက္၀ါးတလံုးကို ခုတ္ယူလာ၏။ စာျဖဴစု ရြာမွ ဇလြန္ဘက္တန္း အထိ လာရမည္႔ခရီးက လယ္ကြင္းျပင္၊ အရိပ္ခိုစရာ ေနရာမရွိ ၊ ရုိးျပတ္မ်ား အၾကားမွ ေျမသည္ ပပ္ၾကားမ်ားပင္ အက္ေန၏၊ သို႔ေသာ္ တစ္ခုေတာ႔ရွိသည္၊ စာျဖဴစု ရြာမွလြန္ေရြ႕ ခရီးလမ္းအၾကားတြင္ ေရနက္ေျမွားင္းကေလး တခုရွိသည္။
မိုးတြင္းအခါ ေရရွိ ေရြ႕ ေခ်ာင္းကေလးတမွ် သာသာယာယာ ရွိခဲ႔ေသာ ေရႏုပ္ေျမာင္းကေလးမွာ ယခုေတာ႔ ေရခန္းေနၿပီ။
ေျမာင္းနဖူးတစ္ေနရာတြင္ ဆီးပင္အုပ္ကေလးမ်ား၊ ေဆးရုိးပင္ကေလးမ်ား ႏွင္႔၀ိုင္းရံထားေသာ ေရတြင္းပ်က္တစ္လံုးအနီးတြင္ သူတို႔ေျမအဘိုး ႏွစ္ေယာက္ ေခတၱ နားေရြ႕ အပန္းေျဖသည္။
အီတြင္ အဘဥာဏ္ စိတ္ကူူးတစ္ခုရလာ၏။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးအပူရွိန္ေၾကာင္႔ ခိုကိုးစရာ ေနရာမရွိ။ ေရတြင္းပ်က္အတြင္းေတာ႔ အပူရွိန္ ရုတ္တရက္ ထိုးေဖာက္ႏိုင္ေသးဟန္မတူ။
မၾကာေသးေသာ အခ်ိန္ကမွ ေရခန္းသြားေသာ တြင္းပ်က္ၾကီး၏ ေအာက္ေျခေပါင္(ေဘာင္) ေအာက္တြင္ အေအးဓါတ္က က်န္ေနေသးသည္။ ေျမမွာလည္းခပ္ေပ်ာ႕ေပ်ာ႔သာ ရွိေသးသည္။
ေရတြင္းထဲမ်ာဆိုေတာ႔ အလင္းေရာင္နည္းပါးၿပီး လူသြားလူလာလည္း လုပ္လို႕ရေသာ ေနရာမဟုတ္သမို႕ ဖားမ်ားခို၀င္ေနႏိုင္၏။

ဟဲ..ဟဲ စာျမည္းပါဗ်ာ pdf file လုပ္ၿပီးမွဘဲ တဝႀကီး ဖတ္လုိက္ၾကရေအာင္

cover

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

U Win Tin Queed Ch 26-32

အားလုံးပြီးစီးပါပြီဗျာ၊ ကျေးဇူးအထူးတင်ရှိပါတယ်။


The End

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

U Win Tin Queed Ch 19-25

ဖတ်နိုင်ရင်လည်းဆက်တိုက်ဖတ်တော့ဗျာ


နှိုပ်ပါ

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

U Win Tin Queed Ch 15-18

လိုင်းကောင်းတုန်း ဆက်တင်လိုက်အုန်းမယ်၊

နှိုပ်ပါ

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

U Win Tin Queed Ch 9-14

ဒီနေ့တော့ အခန်းတွေကို ရသလောက်တင်သွားပေးပါမယ်၊ မနက်စောစော ထစရာမလိုဘူးလေဗျာ၊

နှိုပ်ပါ

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

က်ေနာ္ရယ္ ၂ လသား blog ေလးရယ္ သူကေလးရယ္

က်ေနာ္ အင္တာနက္ သံုးတာ သိပ္မၾကာေသးပါဘူး၊ အခ်ိန္ေပးၿပီး မသြားႏိုင္တာလည္း ပါတာေပါ႔၊ ပ်င္းေနတာ ကေတာ႔ အဓိကေပါ႔၊ အခုကိုယ္နဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ အင္တာနက္သံုးဖို႔ အခ်ိန္ရသြားေတာ႔၊ က်ေနာ္လည္းတအားသေဘာၾက သြားမိတယ္၊ အင္တာနက္ အနားကမခြာႏိုင္ေအာင္ပါဘဲ၊ အဲဒီမွာ ဘေလာ႔ေတြဖတ္ရင္း နဲ႔ က်ေနာ္လည္း ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ႔ေလး တခုေလာက္ လိုျခင္တဲ႔ စိတ္ေတြ ေပၚလာၿပီးေတာ႔ ၄ရက္ ၈လ ၂၀၀၉ မွာ ဘေလာ႔ အသစ္ေလးနဲ႔ သေဘာေတြ႕လို႔ေပါ႔ဗ်ာ။

က်ေနာ္က စာေရးအရမ္းပ်င္းတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ စာေရးဆရာ တေယာက္ျဖစ္ခ်င္ တာကေတာ႔တပိုင္းေသလို႔၊ က်ေနာ္ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းကေတာ႔ အိမ္က ေမာင္ေလးေတြက စာေတြဖတ္ၿပီး စာမေရးလို႔ မေရးတတ္ဘူး ဘာဘူး နဲ႔ ေလွ်ာက္စတာနဲ႔ က်ေနာ္ က မေရးခ်င္လို႔ အခုေရးရင္အခုရတယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္ျဖစ္ညွစ္ညွစ္နဲ႔ တပတ္ေလာက္ မအိပ္မနား ေရးလိုက္တာ ထၳဳတို ၂ပုဒ္ ျဖစ္လာပါတယ္၊ ျမွားနတ္ေမာင္ မဂၢဇင္းမွာ ၂ လဆက္တိုက္ ပါလာ ၿပီးတဲ႔ေနာက္ေတာ႔ က်ေနာ္ဟာ ဘဝင္ေတြထိပ္ေရာက္ၿပီး တရားဝင္ အပ်င္းထူခြင္႔၊ အၾကြားသန္ ခြင္႔ရသြားပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကေရးလိုက္တဲ႔ ဝထၳဴတုိ ၂ ပုဒ္ဟာ က်ေနာ္အတြက္ အႏွစ္ ၂၀ စာေလာက္ ဖူလံုသြားၿပီး အခု အင္တာနက္ မွာ ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ႔ေလးရလာမွ ကိုယ္ မေရးရင္ ဗလာဘေလာ႔ ျဖစ္ေတာ႔ မွာမို႕ က်ဳိးစားအားထုတ္ၿပီးေရးေနရပါတယ္၊ က်ဳိးစားသီးခံၿပီးေတာ႔ဖတ္ၾကပါ ခင္ဗ်ား၊ ခင္ဗ်ားတို႕ သီးခံရတဲ႔ အက်ဳိးေက်းဇူးအတြက္ က်ေနာ္က အေကာင္းဆံုးဝထၳဳ ေလးေတြနဲ႔ တင္ဆက္ပါမယ္၊ စိတ္ပ်က္သြားၿပီလား ဟဲ..ဟဲ၊ က်ေနာ္႔ ဝထၳဳ မဟုတ္ပါဘူး၊ က်ေနာ္အႀကိဳက္ဆံုး ဝထၳဳ တိုေလးေတြကို ေရြးခ်ယ္ ၿပီးေတာ႔ ဘေလာ႔မွာတင္ေပးပါမယ္ေနာ္။

ေနာက္ ၿပီး ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကို က်ေနာ္႔ရဲ႕သူကေလးအေၾကာင္းလည္း ေျပာရအုန္းမယ္ သူက က်ေနာ္နဲ႔အတူ ဘေလာ႔ေတြ ဖတ္ေဖာ္ ဖတ္ဖက္ေတြေပါ႔ဗ်ာ၊ သူက ဘေလာ႔ ေတြဖတ္ရင္ cbox နဲ႔ comment ေတြကိုအရမ္း စိတ္ဝင္စားတယ္၊ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဝင္ေရးတယ္၊ သူမ်ားေတြ အေျခအတင္ ေျပာထားတာေတြကို လည္းဝင္ေရာက္ ျငင္းခံုေဆြးေႏြးတယ္၊ အခု က်ေနာ္ ဘေလာ႔အသစ္လုပ္မယ္ဆိုေတာ႔ သူကေလးက သိတ္စိတ္ဝင္စားတယ္၊ က်ေနာ္ေရးမဲ႔ စာေတြကိုမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ က်ေနာ္ရဲ႕ cbox ထဲမွာ၀င္ေရးမဲ႔ အေၾကာင္းေတြနဲ႔ comment ေတြကိုေပါ႔၊ က်ေနာ္ကဘာမွ မဟုတ္ေတာ႔ သူခမ်ာလည္း သနားစရာပါ၊ တေန႔တေန႔ ဘာ comment ဘာ cbox ထဲ ဘာမွ ေတြ႕မလာေတာ႔ တေျဖးေျဖးနဲ႕ ၿငိမ္သက္လာပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ တက္တက္ၾကြၾကြ နဲ႔ က်ေနာ္ရဲ႕ cbox ထဲကစာေတြအေၾကာင္း လာေျပာတယ္၊ က်ေနာ္လည္း အင္း အင္းေပါ႔၊ ဒီေန႔ေတာ႔ စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ က်ေနာ္အနားလာၿပီး က်ေနာ္ ေလာႀကီးသြားတယ္တဲ႔၊ ဘာလည္းဆိုေတာ႔ က်ေနာ္ ရဲ႕ cbox ထဲမွာ သူတေယာက္ထဲနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ ေလာက္ျငင္းခံု ေနတဲ႔ ပံုစံ နဲ႔ ေရးထားတာ အခုေတာ႔ သူဘာသာသူ send လုပ္တဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို သတိထားမိသြားလို႔ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ သြားတာ သနားစရာပါဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ႔ ေျပာေသးတယ္ က်ေနာ္ စိတ္ဓါတ္က်မွာ စိုးလို႔ သူက ကူညီတာပါတဲ႔၊ ဟဲ..ဟဲ၊ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္း သူကေလးပါဘဲ၊

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

U Win Tin Queed Ch 5-8

လိုင်းကောင်းတုန်းတင်ထားပေးလိုက်တယ်ဗျို့
ဆက်ဖတ်ပါအုန်း

နှိုပ်ပါ

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

U Win Tin Queed Ch 3-4

ကဲမပ်င္းရင္ ဆက္ဖတ္လိုက္ၾကရေအာင္ Ch 3-4

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

U Win Tin Queed Ch 1-2

ဒီနေ့ အခန်း ၁ ကနေ ၂ ထိပေါ့၊

ကွိ Chapter 1-2

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

U Win Tin Queed

ဦးဝင်းတင် ရဲ့ ကွိ ဘာသာပြန်၊ ဖြည်းဖြည်းခြင်း ဘဲတင်ပေးပရစေ၊ connection လည်း မကောင်းလို့ ၊သိပ်လည်း မတတ်လို့ ပါ၊ ဟဲ..ဟဲ

Queed Preface Pdf

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ (ေသာ္တာေဆြ)

ထိုေန႔ ေန႔လယ္ခင္းဝယ္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ႐ႉမဝတိုက္မွ ျပန္ခဲ့၍ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေစ်းကို ျဖတ္ခဲ့ၿပီး အေနာ္ရထာလမ္း ေရာက္သည္၌ အမွတ္ (၁၂) ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္တြင္ အျခား ကားေစာင့္ခရီးသည္ေတြ တပံုတပင္ႀကီးထဲမွာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အား ေတြ႔ရသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ဆီ ေလွ်ာက္သြားကာ …
ေဟ့လူႀကီး … ခင္ဗ်ား ဘုန္းေမာင္တေကာင္ထဲလား။ ဘယ္သြားမလို႔လဲ
သူသည္ ကြၽန္ေတာ့္အသံၾကားမွ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္၍ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲကိုင္ကာ …
ဟာ… ကိုေဆြ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာလိုက္တာဗ်ာ၊ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေနေကာင္းပါတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားသာ ေဆး႐ံုနဲ႔ ကူးသန္းေနတဲ့ လူ၊ အခု ေဆး႐ံုက ဆင္းလာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲၵ
အရက္ ၂၀ ေလာက္ရွိသြားၿပီဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ ေဆး႐ံုတက္ေနတုန္းက ခင္ဗ်ား ေငြ ၅၀ လာေပးတာ သိပ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာၵ
ခင္ဗ်ားကို လာေပးတာ မဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕၊ ေအာ္ ဒီလူႀကီး ေဆး႐ံုတက္ေနရတာလဲ ၾကာၿပီ။ စာလဲ မေရး ႏိုင္ေတာ့ ဘိုင္က်မွာဘဲဆိုၿပီး အိတ္ထဲေငြေလး ၁၅၀ ပါခဲ့တာက ခင္ဗ်ားကို ၅၀ ေပးခဲ့တာ၊ တယ္ၿပီး ေပးခ်င္လွ လို႔ မဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕၊ ခုေတာင္ ေတြးေတြးၿပီး ျပန္ႏွေျမာေနေသးတယ္ဗ်
သူသည္ တဟီးဟီးရယ္ေမာလ်က္ …
ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႔ရတာ ရီရတယ္ၵႁေအာ္ … ဒါ ရီစရာေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေျပာေနတာ၊ ေနာက္ကို ခင္ဗ်ား ေဆး႐ံုလဲ မတက္ ပါနဲ႔၊ က်ဳပ္ ေငြလဲ လာမေပးပါရေစနဲ႔၊ က်န္းက်န္းမာမာသာ ေနစမ္းပါ သိလား။ ခင္ဗ်ားကို သတိထားမိတယ္၊ ခင္ဗ်ားဟာ ေထာင္ထဲမွာ ေနရင္ေနမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဆး႐ံုမွာေနမယ္ဆိုတဲ့လူ၊ အိမ္မွာကို ေနတယ္မရွိဘူး။ ဘာလဲ ခင္ဗ်ား သားမယားနဲ႔ အဆင္မေျပလို႔လားၵ
သူသည္ တဟီးဟီး ရယ္ေမာျပန္လ်က္ …
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ က်ဴပ္ကလဲ ခင္ဗ်ားေျပာမယ္ဆို ေျပာစရာဘဲၵ
ထိုစဥ္က သူသည္ (လပိုင္းမွ် လိုေတာ့သည္) ေနာက္တႀကိမ္ ေဆး႐ံုသြားၿပီး ဘဝဇာတ္သိမ္းေတာ့ မည္ကို ကြၽန္ေတာ္ ပသို႔ ေတြးထင္ႏိုင္ပါအံ့နည္း။ ကြၽန္ေတာ့္ ဝါသနာအေလ်ာက္ ကိုယ္ႏွင့္ခင္မင္သူကို ကလိတိတိ ေျပာ၍ ရယ္ေမာေစျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ႁကိုယ့္ အခုလက္ရွိအိမ္ေထာင္ အဆင္မေျပလဲ ကြၽန္ေတာ့္လိုဘဲ ေနာက္တမယားယူေပါ့ဗ်ာ၊ ဘာလို႔ ေထာင္ထဲသြားလိုက္ ေဆး႐ံုတက္လိုက္ လုပ္ေနရမွာလဲၵ
ယင္းသို႔ ေျပာေနစဥ္မွာပင္ ဘတ္စ္ကားေရာက္လာ၍ လူႄပြတ္သိပ္ခဲထဲမွာ သူကားေပၚတက္ဘို႔ ႀကိဳးစား သည္။ သို႔ေသာ္ သူမရပါ။ သူ၏ ကိုယ္ခႏၶာက်န္းမာေရးအေျခအေနမွာလည္း အျခားလူမ်ားကဲ့သို႔ လက္တဖဝါး ေျခတဖဝါးမွ်ႏွင့္ ဘတ္စ္ကားကို တြယ္လိုက္သြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အင္အားမရွိရွာပါ။
ေမာင္းမယ္ အကိုေရ့၊ က်န္တဲ့လူေတြ ေနာက္ကားလိုက္ၵ
ဟူေသာ စပယ္ယာ၏ အသံႏွင့္အတူ ဘတ္စ္ကားထြက္သြားေသာအခါ သူသည္ သက္ျပင္းႀကီး ခ်လိုက္ၿပီး အားနည္းေသာ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္၏။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကို ျပန္၍ ႐ႊင္လန္းေစရန္ …
ဒီမွာ ကိုတင္ေအာင္၊ ခုႏွယ္ ဘတ္စ္ကားစီးရတာက ခင္ဗ်ား ေထာင္ထဲသြားရတာလို၊ ေဆး႐ံုတက္ရ တာလို လြယ္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ကဲ … ခင္ဗ်ား ဘယ္သြားမလို႔လဲဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ့္မေျပာေသးဘူးၵ
ဟံသာဝတီလမ္းကိုဗ်
ဟာ … ဟံသာဝတီဆို … ႀကံေတာေရာက္ရင္ ေရာက္တာေပါ့ဗ်
ႀကံေတာ ဆိုသည္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၏ သခ်ႋဳင္းျဖစ္ေန၍
ခင္ဗ်ားကလဲ ေျပာေရာ့မယ္
ေအာ္… အဲဒါ ခင္ဗ်ားကို အေကာင္းေျပာတာ ႀကံေတာသုသာန္နဲ႔ ဟံသာဝတီလမ္းဟာ ကပ္ေနတယ္ မဟုတ္လား၊ လာ… လာ… ခင္ဗ်ား အဲဒီကို လြယ္ကူစြာေရာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ပို႔ေပးမယ္။ သက္ေတာင့္ သက္သာ ကားစီးရမယ္။ အဆင္သင့္ရင္ မွန္ကားအေကာင္းစားကို စီးရမယ္
ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ သူ႔အား သိမ္ႀကီးေစ်းဘက္သို႔ လက္ဆြဲ၍ ေခၚခဲ့ေတာ့သည္။ သူ မလိုက္ခ်င္ လိုက္ခ်င္ ႏွင့္ ပါလာလ်က္။
ဟုတ္မွလဲ လုပ္စမ္းပါဗ်
အို… ခင္ဗ်ား ဒုကၡိတကို က်ဳပ္ကူညီမလို႔ပါ။ ခင္ဗ်ား ခႏၶာကိုယ္ဟာ ခုႏွယ္မွာ ဘတ္စ္ကားစီးဘို႔ကို မေကာင္းဘူး
ထိုအခ်ိန္တြင္ အမွန္ပဲ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ က်န္းမာေရးမွာ မေကာင္းေတာ့ပါ။ လူမွာ ပိန္ေၫႇာ္လ်က္။ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ႏွင့္ နားထင္နားရင္းခ်ိဳင့္၍ ေနေခ်သည္။ သူ၏ နဂိုမူလ႐ုပ္ႏွင့္ မ်ားစြာကြာျခားလ်က္ ရွိေလၿပီ။
စင္စစ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ လူေခ်ာလူခန္႔ တေယာက္ျဖစ္၏။ အရပ္အေမာင္း ေကာင္းသည္။ မ်က္လံုး မ်က္ဖန္၊ ႏွာတံ၊ ႏႈတ္ခမ္း လွပသူျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ဆရာသုခက ႐ုပ္ရွင္မင္းသားလုပ္ဘို႔ ေျပာခဲ့ဘူး သည္။ ေရႊလင္းယုန္၏ သူ ဝတၳဳကို ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ႏွင့္ ႐ိုက္ရန္ ဆရာသုခ ႀကံစည္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဗန္းေမာ္ႀကီးက သူ႐ုပ္ရွင္မင္းသား မလုပ္ခ်င္ပါဘူးဟု ျငင္းခဲ့၍ ထိုဇတ္ကားကို ေမာင္သင္ႏွင့္ ဆရာသုခ ႐ိုက္ခဲ့ ျခင္းျဖစ္၏။ ကြၽန္ေတာ္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အား …
ခင္ဗ်ားက ဘာျဖစ္လို႔ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား မလုပ္ခ်င္ရတာလဲၵ
ေမးေတာ့ သူက ရီက်ဲက်ဲႏွင့္
ကြၽန္ေတာ္က ရွက္တတ္တယ္ဗ်
ဒါကို ကြၽန္ေတာ္က မေက်နပ္၊ သူ႔အား စာေရးဆရာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ေစတနာရွိ၍…
“ရွက္တယ္ဆိုတာ အေၾကာင္းမဟုတ္ေသးပါဘူးဗ်ာ၊ ဘာမဆို ကိုယ္မလုပ္ဖူးတဲ့အလုပ္ကို အစမွာ ေတာ့ ရွက္သလို ရွိၾကတာခ်ည္းပါဘဲ။ သို႔ေသာ္ ဒါကို ငါမျဖစ္မေနလုပ္ေတာ့မေဟ့လို႔ အားမာန္တင္းလိုက္တယ္ ဆိုရင္ ဒီအပရိက ျဖစ္တတ္တဲ့အရွက္ဟာ သူ႔အလိုလို ေပ်ာက္သြားေတာ့တာပါဘဲ”
က်ေနာ္အေလးအနက္ေျပာမွန္းသိေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာ တည္သြားကာ …
“ကိုေဆြေျပာတာ ဟုတ္ပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္က ဒီ႐ုပ္ရွင္အလုပ္ကို ဝါသနာ မပါဘူးဗ်”
“ေအး၊ ဒါေတာ့ ဟုတ္ၿပီ၊ လူဆိုတာ ကိုယ္ဝါသနာမပါတဲ့အလုပ္ကို ဘယ္လိုမွ မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး”
စင္စစ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ဝါသနာျပင္းသည္က စာေပႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး။ သည္ႏွစ္ခုတြင္ သူ႔ဘဝကို အပ္ႏွင္းျမဳပ္ႏွံထားသူ ျဖစ္သည္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ႏိုင္ငံေရးအျမင္၊ ႏိုင္ငံေရးအယူအဆ ဘယ္လိုေန သနည္း။ ကြၽန္ေတာ္လံုးဝ မသိ။ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔လို ႏိုင္ငံေရးဝါသနာပါသူ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ယင္းကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ျဖင့္ တခါမွ စကားမစပ္မိခဲ့ၾက။ ေအး … သူ႔စာေပ လက္ရာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အမ်ားႀကီး သတိထား ခဲ့ဘူးသည္။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ လူ႔အသက္အားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ တႏွစ္ထက္ငယ္ေသာ္လည္း စာေပသက္တြင္ သူက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ တႏွစ္ေလာက္ႀကီးသည္။ သူ၏ ပထမဦးဆံုးေသာ လံုးခ်င္းဝတၱဳ “ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲရယ္” ႐ႊန္း႐ႊန္းေဝေနခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္သည္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းအိမ္ တြင္ ကေလာင္ကိုင္စ တာစူ႐ံုမွ်ရွိေသးသည္။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲရယ္၊ ထိုစဥ္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္က နာမည္အႀကီးဆံုး လူေျပာအမ်ားဆံုးျဖစ္ေန၍ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္းက ကြၽန္ေတာ့္အား
“ေဟ့ေကာင္ မင္းမွာ အဲဒီစာအုပ္ရွိလား၊ ငါ့ဖတ္ျပစမ္းကြာ”
ဆိုသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္က ဖတ္ျပလိုက္ရသည္။
ထိုစာအုပ္ထဲတြင္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ အေရးအသားမွာ အျခားဘယ္စာအုပ္ထဲတြင္မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မေတြ႔ခဲ့ဘူးေသးေသာ “ေတာ့ကာသာျဖင့္ရယ္ဘဲ” ေတြ ထပ္တလဲလဲ ေတြ႔ရသည္။ “ဘဲ”ႏွင့္ “အား” စာလံုးေတြ ကို အမ်ားႀကီးသံုးသည္။ “ကို”ဆိုတာ သူမသံုးတတ္သေလာက္။ ဥပမာ - အထက္၌ အမဲစာလံုးျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ ျပထားသည္ကို ၾကည့္ပါ။ သူသာဆိုလ်င္ (“ဘဲ”ႏွင့္ “အား” စာလံုးေတြအား အမ်ားႀကီးသံုးသည္) ဟု ေရးေပ လိမ့္မည္။ သူစာေတြသည္ ဝက္နင္းေတြမ်ားလွသည္။ ေထာင့္ေထာင့္ေအာင့္ေအာင့္ ရွိလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤစာအုပ္ကို ဆရာႀကီးအား ကြၽန္ေတာ္ၾကာၾကာပင္ ဖတ္မျပလိုက္ရပါ။ ဆယ့္ေလးငါးမ်က္ႏွာေလာက္ျဖင့္ ဆရာႀကီးမွာ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ
“ေဟ့ေကာင္ ေတာ္ေတာ့ကြာ၊ ေတာ္ေတာ့ နားကေလာလွတယ္”
ဟု ကြၽန္ေတာ့္ကို ေအာ္ေငါက္ပါေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုေခတ္ ထိုအခါက ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲရယ္ သည္ လူငယ္တို႔၏ အသဲစြဲ။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္း ဂ်ပန္ေခတ္၌ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာျပည္တြင္ စာေပအလွ်င္ျပတ္ေနရာမွ စစ္ႀကီးအၿပီး ေဝါကနဲ ေပၚလာေသာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲရယ္သည္ ထိုစဥ္က ဝတၳဳဖတ္ရမွန္း သိစ လူငယ္ပိုင္းႏွင့္ တန္းတိုးျခင္းျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ စာေပၾသဇာ မည္မွ်သက္ေရာက္သြားပါသနည္း။ ဤ ဘုန္းေမာင္ တေယာက္ထဲရယ္ ဝတၳဳထဲက ဇတ္လိုက္သည္ “ဘုန္းႏိုင္” ျဖစ္ေလရာ၊ ေဟာ .. ယခု နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာ “တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္” သည္ ဤနာမည္ယူေၾကာင္း ဝန္ခံေပသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ အေရးအသားကို ကြၽန္ေတာ္တို႔အ႐ြယ္ စာဖတ္သက္ ေတာ္ေတာ္ရင့္ေနသူမ်ား အေနႏွင့္ကား မႀကိဳက္၊ မႏွစ္သက္ၾကပါ။ ဆရာႀကီးေျပာသလို “နားကေလာ” လွပါ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္လည္း နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာ၊ ေသာ္တာေဆြလည္း နာမည္ရ စာေရးဆရာ၊ ႏွစ္ေယာက္သား ရင္ေဘာင္တန္းမိၾကေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္သည သူ႔အေရးအသာကို သေရာ္ ေသာ စာေတြ ကြၽန္ေတာ့္ဝတၳဳေတြမ်ားထဲ၌ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့ဘူးပါသည္။ သူ႔စာအေရးအသားတြင္ “ဘဲ” ေတြ “အား” ေတြ မ်ားလြန္းအားႀကီး၍ သူ႔ကို “ဘဲက်ီးကန္းႀကီး” ဟု ကြၽန္ေတာ္က ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ဘူး သည္။
ဤသို႔ ကြၽန္ေတာ္ေရးသားရာတြင္ ကြၽန္ေတာ္က မုန္းတီးစိတ္၊ မလိုတမာစိတ္ လံုးဝမရွိခဲ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ကလည္း သူ႔ကို မနာၾကည္းေစရန္ ဟာသျဖင့္ သေရာ္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္၏ “ျဖဴဝါပူစီ” ဝတၳဳတြင္ အပ်ိဳကေလးႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚတြင္ စာဖတ္ေနၾကစဥ္ အိမ္ေအာက္က ေအာင္နက္က ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ပါးစပ္ႀကီးၿပဲ၍ သြားရည္ တျမားျမားက်ေနသည္။ ထိုစဥ္ ဂုတ္က်ားေရာက္လာလ်က္ …
“ေဟ့ ေအာင္နက္ရ၊ မင္းက သြားရည္တျမားျမားနဲ႔ ဘာေတြ သေဘာက်ေနတာလဲကြ”
ေမးေတာ့၊ ေအာင္နက္က …
“ရွီး … နားေထာင္စမ္း၊ က်ီးကန္းသံေတြလို တအားအားနဲ႔ ဘဲေတြ အမ်ားႀကီး ၾကားရတယ္ကြ၊ ဧကႏၱ ငါ့အိမ္သားေတြဟာ နက္ဖန္ခါ ဘဲသားဟင္း ဝယ္ခ်က္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္ကြ။ ဒီေတာ့ ငါဘဲသား အ႐ိုးအရင္း စားရေတာ့မယ္ကြ”
ဟုေျပာသျဖင့္ ဂုတ္ၾကားက ေခတၱမွ်နားစြင့္၍ေထာင္ၿပီးေနာက္ ရယ္ေမာလ်က္။
“ဘယ္ကလာၿပီး က်ီးကန္းသံနဲ႔ ဘဲသားဝယ္ခ်က္မွာ ဟုတ္မလဲကြ၊ အဲဒါ ႏႈတ္ခမ္းနီ ပါးနီေလးေတြရဲ့ အသဲစြဲ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ့ ဝတၳဳကို ေကာင္မေလးေတြက တေယာက္ တေယာက္ ဖတ္ျပေနတာကြ”
ကြၽန္ေတာ္ေရးတာက ဒါမ်ိဳးေတြဘဲ ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ လူပုဂၢိဳလ္အေန အားျဖင့္ အင္မတန္ သေဘာသကာယေကာင္းမြန္သူျဖစ္ရကား သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုပင္ေရးေရး၊ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဆိုးသူမဟုတ္သည့္ျပင္ ဖဆပလေခတ္၌ သူသည္ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ေထာင္ထဲသို႔ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ သြားေရာက္ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး ျပန္ထြက္လာေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္အား ေျပာဘူး၏။
“ကိုေဆြ … ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို သေရာ္စာေတြေရးခဲ့တာ မွန္တယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ အခု ေထာင္ထဲ ေရာက္သြားေတာ့မွ ျမန္မာစာေတြကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္႐ႈေလ့လာခြင့္ ရခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ့စာ အေရးအသားေတြဟာ အမ်ားႀကီး ညံ့ဖ်င္းခဲ့တယ္။ အခု ကြၽန္ေတာ္ ျပင္ေတာ့မယ္”
ဟုတ္ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္း၌ သူ႔အေရးအသားသည္ အေတာ္ေကာင္းမြန္လာပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ စိတ္သေဘာမွာလည္း တစံုတေယာက္အေၾကာင္းကို ေရးလွ်င္ ထိုသူကို ခ်စ္ခင္လို႔သာ ျဖစ္၏။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ အေရးအသားေနာက္လိုက္၍ ဝါက်ေတြ ခ်ိဳ႕ယြင္းေနခဲ့ေသာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ ကိုလည္း ျမဝတီမဂၢဇင္းတြင္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ျဖင့္ သူ႔ဝတၳဳေတြ ကြၽန္ေတာ္ေဝဖန္ခဲ့ဘူးသည္။ ဘုန္းႏိုင္လည္း ႏွစ္သက္လက္ခံ၍ ဝီစကီတပုလင္းျဖင့္ပင္ လာ၍ ကန္ေတာ့ခဲ့ပါ၏။ ထိုေနာက္ သူ၏ ဝါက်ေတြလည္း လွပ၍ လာခဲ့ေပေတာ့သည္။
စင္စစ္ စာေပအႏုပညာ၌ အဘယ္မွာလွ်င္ “ၿပီးျပည့္စံုၿပီ” ရွိပါအံ့နည္း။ တစံုတေယာက္သည္ တခုခု၌ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ရွိမည္သာ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း ရွိပါလိမ့္မည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ကို ျပသျပဳျပင္ေပးမည္ ဆိုပါက ကြၽန္ေတာ္သည္ ဝမ္းသာအားရ လက္ခံဘို႔ အသင့္ပင္။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ စာေပအရာ၌လည္းေကာင္း၊ သူယံုၾကည္ေသာ ႏိုင္ငံေရးရာ၌လည္းေကာင္း၊ မည္သို႔ပင္ ရွိလင့္ကစား လူပုဂၢိဳလ္အေနအားျဖင့္ကား အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းသူျဖစ္၏။ စိတ္ႏွလံုး သိမ္ေမြ႔ ႏူးညံ့၏။ မည္သူႏွင့္မဆို ၿပံဳး႐ႊင္ေဖာ္ေ႐ႊစြာ ေနတတ္သူျဖစ္၏။
သူသည္ ေသရည္ေသရက္ ေသာက္စားျခင္း၊ ေလာင္းကစားျခင္းႏွင့္ အျခားအေပ်ာ္အပါးတြင္ လံုးဝ ကင္းရွင္းသူျဖစ္၏။ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း သူ၏ဘဝကို စာေပႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးတြင္သာ ျမဳပ္ႏွံထားသူ ျဖစ္၏။ သို႔ႏွင့္ သူ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္သည့္အပိုင္း ေရာက္သည္၌ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕ယြင္းလာခဲ့သည္။ ကုသရန္ ခဲယဥ္းေသာ ကင္ဆာေရာဂါ စြဲကပ္ခဲ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ ယခု စာအစ၌ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာအခ်ိန္မွာ သူ႔က်န္းမာေရးသည္ လြန္စြာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခဲ့၍ ဘတ္စ္ကားတြင္ တိုးလွ်ိဳးတြယ္ကပ္စီးႏိုင္ေသာ အေျခပင္ မရွိေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသြားလိုသည့္ ဟံသာဝတီ လမ္းသို႔ လြယ္ကူစြာ သြားေရာက္ႏိုင္ေသာ နည္းလမ္းကို ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားမိသျဖင့္ သူ႔အား ၁၂ ကားမွတ္တိုင္ မွ အေနာ္ရထာ လမ္းတေလွ်ာက္ အေရွ႕ဘက္သို႔ ေခၚခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေလဟာျပင္ေစ်းေထာင့္ ေရာက္သည္၌ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားလမ္းကို ျဖတ္၍ ေဆး႐ံုႀကီးဝင္းထဲ သူ႔ကို ေခၚခဲ့သည္၌ သူက …
“ေဟ့လူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခု ဘယ္သြားမလို႔လဲ”
“ခင္ဗ်ား သြားခ်င္တဲ့ ဟံသာဝတီလမ္းကို ေရာက္ေအာင္လဗ်ာ၊ ေဟာဒီမွာ ၾကည့္လိုက္စမ္း၊ အဲဒီ ကားႀကီးကားငယ္အသြယ္သြယ္ေတြဟာ ႀကံေတာ သုႆန္ကို မသာပို႔သြားၾကမွာခ်ည္းဘဲ၊ ခင္ဗ်ား ႀကိဳက္တဲ့ ကား တက္စီးသြား”
႐ုတ္တရက္ သူ႔မ်က္ႏွာ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္လ်က္ …
“ဟာ … ျဖစ္ပါ့မလားဗ်”
“ဘာျဖစ္လို႔ မျဖစ္ရမွာလဲ၊ ဒီမသာ တို႔ခ်ည္းပို႔မယ္၊ မင္းမပို႔ရဘူးလို႔ ဘယ္သူကမွ မတားဘူး။ ဘာမွ မစိုးရိမ္နဲ႔၊ ကြၽန္ေတာ္လဲ ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူ လိုက္ခဲ့မွာဘဲ။ အစဦးေတာ့ နံပါတ္ ၉ စီး အိမ္ျပန္ေတာ့မလို႔ဘဲ။ ခုေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ႀကံဳတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လဲ ႀကံေတာလိုက္ၿပီး ေနာက္နာနတ္ေတာျဖတ္ၿပီး ျပည္လမ္းရိပ္သာက အမႀကီးခင္မ်ိဳးခ်စ္ အိမ္ သြားမယ္။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ဟံသာဝတီလမ္း သြားေပေရာ့”
ဒီေတာ့မွ သူ႔မ်က္ႏွာ ၿပံဳး႐ႊင္လာကာ..
“ဟုတ္ဗ်ာ”
“ဒါနဲ႔ ခဏေနအံုး၊ ဒီကားအုပ္စု ႀကံေတာ မဟုတ္ဘဲ တာေမြသုႆန္ျဖစ္ေနမွာလဲ စိုးရေသးတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္သြားစံုစမ္းလိုက္အံုးမယ္”
ဆိုၿပီး ဘတ္စ္ကားဒ႐ိုင္ဘာတေယာက္ထံ သြားေမးလိုက္ရသည္။
“ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ႕၊ ႀကံေတာဘဲ၊ လာ … လာ၊ လူေခ်ာင္တဲ့ကား တက္စီး႐ံုဘဲ၊ အား.. အား ေနအံုးဗ်ိဳ႕၊ အေလာင္းက အသုဘယာဥ္ေပၚတင္ေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္ရွိေသးတယ္။ ပ႐ိုက္ဗိတ္ဆလြန္းကား စီးရ ေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္အသိကားမ်ား လာမလားၾကည့္လိုက္အံုးမယ္”
ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္မ်က္စိကစားလိုက္ေတာ့ အဆင္သင့္ပင္ ကြၽန္ေတာ္မိတ္ေဆြ ဆရာဝန္လင္မယား သူတို႔ ခ်က္ပလက္ကား ႀကီးႀကီးရွည္ရွည္ႀကီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ထဲ ေရွ႕ခန္းထိုင္လာတာ ျမင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အား လက္ဆြဲေခၚသြားလ်က္…
“ဟဲလို ေဒါက္တာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီေဒၚျမဇင္မသာ ပို႔ရေအာင္ဘဲလား”
ဘတ္စ္ကားနံရံေပၚမွာ ေဒၚျမဇင္ အသက္(၇၅)ႏွစ္ ဆိုသည္ကို ကြၽန္ေတာ္က ဖတ္ၿပီးသား။ ဆရာဝန္ ကလည္း…
“ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ဆရာတို႔ေကာ”
“ဒီအဖြားႀကီး ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အင္မတန္ ခင္တာ ခင္ဗ်ာ”
“ဆရာတို႔ ကားပါလား”
“မပါဘူး၊ ႀကံဳရာကားနဲ႔ လိုက္မလို႔ဘဲ”
“ဒါျဖင့္ လာဆရာ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတာဘဲ”
ဟု ဆိုၿပီး သူ႔ကားေနာက္တံခါးဖြင့္ေပးေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ အႀကီးအက်ယ္ၿငိမ္က်သြား ေလသတည္း။ ခ်က္ပလက္ ဘဲလ္အဲယား ကားႀကီးဗ်။
ထိုဆရာဝန္အား ကြၽန္ေတာ္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ေတာ့ ဆရာဝန္ကလည္း စာဖတ္သမားျဖစ္ေလရာ..
“ဟာ … ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ဆရာရဲ့ “ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲရယ္” ကို အသဲစြဲေပါ့ဆရာ”
ဤဆရာဝန္လည္း ယခု တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆရာႀကီးျဖစ္ေနေသာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ အရြယ္ ေပတည္း။ စင္စစ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ စာဖတ္ပရိသတ္ျဖစ္လွ်င္ ဘုန္းေမာင္တေယာက္ထဲကို ေရွ႕ ဦးစြာ သတိရရမည္။ ေနာက္ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းသူ ဂါဝန္ျပာမေလးဆီက မုန္႔ဘိုးေတာင္းစားေသာ ပါေမာကၡ။ သူအဂၤလိပ္စာ သင္ေပးေသာ ေက်ာင္းသားေလးေတြထံမွ “ေပါ့ကက္မန္းနီး” ေတာင္းေလ့ရွိေသာ ေဒါက္တာ အုန္းေက်ာ္၊ ေတာ၏ သမီးပ်ိဳ၊ ဆန္႔က်င္ဘက္၏ သမီးပ်ိဳ၊ “ကြၽန္ေတာ္ကဘာတတ္ႏိုင္ေတာ့ဦးမည္နည္း” ဟူေသာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဝတၳဳထဲက ဇတ္လိုက္၏ ညည္းညဴသံ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခ်က္ပလက္ကားႀကီးေပၚေရာက္ၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ေဒၚျမဇင္၏ အသုဘယာဥ္သည္ ေဆး႐ံုႀကီးဝင္းထဲမွ ထြက္ၿပီျဖစ္၍ ကားေတြ တသီတသန္းႀကီး လိုက္ၾကေလရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကားလည္း ၿငိမ့္ေညာင္းစြာပင္ မ်ားစြာေသာ ကားယာဥ္ေၾကာ၌ ေမ်ာေလၿပီ။
ဤကားႀကီးက ကိုယ္ထည္ရွည္လ်ားလွသျဖင့္ ဆရာဝန္လင္မယားႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ေတာ္ေတာ္ လွမ္းေန၏။ သည္လို ကားေမာင္းေနစဥ္မွာ စကားခပ္တိုးတိုး ေျပာလွ်င္ ေရွ႕ႏွင့္ေနာက္ မၾကားႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အား ပညာေပး၏။
“ေနာက္မွတ္ထား၊ တာေမြသြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေန႔လယ္ (၁၂)နာရီေက်ာ္ မသာခ်ခ်ိန္ေတြမွာ ဒီေဆး႐ံု ဝင္းထဲကိုသာ လာခဲ့၊ အသုဘပို႔တဲ့ ကားေတြဟာ မျပတ္ရွိေနတာဘဲ။ ကားလဲ မၾကပ္ဘူး၊ ပိုက္ဆံလဲ တျပားမွ မေပးရဘူး”
သူသည္ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို ဖ်စ္ၫႇစ္လ်က္…
“ခင္ဗ်ား ေျပာတာ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ”
“ဒါတင္ မကေသးဘူး။ ဒီမသာ ဘယ္ေန႔ရက္လည္ဆြမ္းသြပ္မလဲဆိုတာ ေမးထားၿပီး သြားလဲ စားႏိုင္ေသးတယ္ဗ်။ ဒီလို ပ႐ိုက္ဗိတ္ကားမ်ားမ်ားနဲ႔ လူခ်မ္းသာပံုေပၚတဲ့ မသာကို သတိထား၊ ဒန္ေပါက္နဲ႔ အိုက္စ္ကရင္ေတာင္ စားရတတ္တယ္ဗ်”
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ ရယ္ေမာလ်က္ …
“ႏွိိပ္လိုက္ေလဗ်ာ … ခင္ဗ်ားအႀကံ”
“အဲဒါ ခင္ဗ်ားအတြက္ ေျပာေနတာ၊ အခု ခင္ဗ်ားေဆး႐ံုက ဆင္းစ၊ နာလန္ထမွာ အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္း လိုေနတယ္မဟုတ္လား။ ဒါကို ဘိုင္က်လို႔ “ကြၽန္ေတာ္က ဘာတတ္ႏိုင္ေတာ့ဦးမည္နည္း” ေတြ ဘာေတြ ညည္းမေနနဲ႔၊ အဲဒီမသာမ်ိဳးေတြသာ ရွာႀကံစား၊ ေန႔တိုင္း မနက္စာတနပ္ေတာ့ အိုေကဘဲ၊ ေန႔စဥ္ သတင္းစာေတြမွာ နာေရး ေၾကာ္ျငာေတြ ဖတ္ဗ်ာ၊ ဘယ္မသာ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာတယ္၊ ဘယ္ေန႔ ရက္လည္ ဆြမ္းသြပ္မယ္ ဆိုတာ သိႏိုင္တာဘဲ။ ဖိတ္စာနဲ႔တကြ ႂကြပါဆိုတာ ဘယ္မသာမွ မရွိဘူး။ က်ဳပ္တို႔ စာေရးဆရာေတြ စာေပ ဆုေပးပြဲမွာသာ ရွိတာဗ်”
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာလ်က္ရွိ၏။ ကိုတင္ေအာင္၏ ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္မွာ သည္လို ရယ္စရာ ေမာစရာမ်ိဳးတြင္ သူမ်ားႏွင့္ စကားၿပိဳင္ေျပာေလ့မရွိ။ ဆိတ္ၿငိမ္စြာသာ နားေထာင္ ေနတတ္ သူျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ စကားေျပာေနစဥ္ ၿပံဳး႐ႊင္လ်က္ရွိ၍ ကြၽန္ေတာ္စကားျပတ္လွ်င္ သူ႔မ်က္ႏွာၫႇိဳးငယ္ သြားတတ္သည္ကို ကြၽန္ေတာ္သတိထားမိသည္။ ထိုစဥ္မွာ သူ၏ က်န္းမာေရးသည္လည္းေကာင္း၊ စာေရးဆရာ မက်န္းမာေတာ့ ေငြေရးေၾကးေရးသည္လည္းေကာင္း ခ်ိဳ႕တဲ့လ်က္ရွိမည္ကို အထူးစဥ္းစားၿပီး မ်က္ႏွာ မ႐ႊင္လမ္း ႏိုင္ျဖင္းျဖစ္ေပသည္။ ဒါကို ကြၽန္ေတာ္က ေတြးေတာမိေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ရယ္ေမာစရာ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ မသာပို႔ကားမ်ားသည္ ဘုရားလမ္းမွ ဦးဝိစာရလမ္းခ်ိဳး၊ နဝရတ္ရိပ္သာေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေခတၱစကားျပတ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ဟံသာဝတီအဝိုင္းနားေရာက္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ေျပာစရာ ေတြ႔ျပန္ပါ သည္။ ႀကံေတာသုႆန္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ကာရန္ေတြ စဥ္းစားမိ၍ ..
“ဒီမွာဗ် ကိုတင္ေအာင္”
သူ႔မ်က္ႏွာသည္ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေငးေၾကာင္ ေၾကာင္ေနရာမွ …
“အမွန္ေျပာရမွာျဖင့္ ႀကံေတာက သုႆန္ဗ်”
သူက ကြၽန္ေတာ္ ဘာရည္ရြယ္သည္ကို မသိေသးပဲ…
“ဟုတ္တာေပါ့ဗ်”
“ျမဳပ္ႏွံတာက လူေသမ်ားဗ်။ အပူေတြ ပြားတာက မသာ့ရွင္၊ က်မလင္ ဆိုတာက သူ႔မယား”
ဒီေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ရယ္စရာ ေျပာၿပီကို သူသိလာ၍ သူ႔မ်က္ႏွာ ၿပံဳး႐ႊင္လာပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ဆက္လက္၍
“က်မလင္ဆိုတာက သူ႔မယား၊ မုသားဆိုတာက မဟုတ္တာအေျပာ၊ သမုဒၵရာေမ်ာတာက ဆင္ေသနဲ႔ က်ီးကန္း၊ ဟင္… လင္ေသလို႔ မၿပီးစတမ္းဆိုရင္ျဖင့္ မုဆိုးမခ်ည္းေပါ့ဗ်။ က်ဳပ္တို႔ဂိုးရမယ့္ ခရီးလမ္းကလဲ ဒါဘဲ။ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ဆိုေတာ့ အေတြးနဲ႔ ႀကံလိုက္ရင္ ဒီမွာ ကိုတင္ေအာင္ေရ.. ခင္ဗ်ားတို႔ သွ်င္ဥကၠ႒ က လူေသရင္ ဘာျဖစ္သတဲ့ဗ်”
ဒီေတာ့မွ သူ႐ႊင္ၿပီး စကားတလံုးထြက္လာ၏။
“လူေသ လူျဖစ္သတဲ့ဗ်ာ”
“အဲဒါ မေသခ်ာဘူး၊ ျပာျဖစ္တာကေတာ့ မသာအစစ္ပဲဗ်ိဳ႕၊ အခုၾကည့္ပါလား ေဒၚျမဇင္ မသာ မီးသၿဂႋဳလ္ တဲ့ စက္ေရွ႕မွာရပ္ၿပီး”
မွန္ပါသည္။ ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြႀကီး ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္လည္း ၁၉၇၈ ခု ေအာက္တိုဘာလ (၂၃) ရက္ေန႔တြင္ ေသဆံုး၍၊ ထိုလ (၂၇) ရက္ေန႔၌ ဤႀကံေတာသုႆန္မွာပဲ ျပာျဖစ္သြား ပါၿပီတည္း။

ဆရာေသာ္တာေဆြ ေဆာင္းပါးေလးကို မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္
ကိုသက္ဦး Blog မွ ကူးယူတင္ျပပါသည္။

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဝါးဖြူတောင်သွား ကင်မရာကစား

ဒီရွာကလေးကို ဒီလိုသွားရင်ဒီလို ဆိုင်းပုဒ် ကလေးတွေကြည့်ပြီး သွားကြနော် တော်တော်ကြာ တောဆင်ရိုင်းကြီးတွေ နဲ့ တွေ့နေရင်
(စိတ်မပူပါနဲ့ သူတို့တွေလမ်းမမှတ်မိလို့ မလာကြတာ အနှစ် ၂၀ နီးပါပြီတဲ့ ခင်ဗျားတို့ဆန္ဒရှိရင်တော့ လမ်းမှန်ရောက်အောင်ပို့ပေးလိုက်လေ၊ ကိုယ့်လမ်းကိုယ် ရွေးတတ်အောင် ဟဲ ဟဲ တော်တော်တော့ခက်မယ်နော် ..တောဆင်ရိုင်းကြီးတွေတဲ့ ..ကြောက်ကြောက်)

ဒီလို အိမ်လေးတွေကိုတော့ သူတို့မဆောက်တတ်ကြဘူး ဒါပေမဲ့ ဒါမျိုးအိမ်လေးတွေကိုတော့ ဆောက်တတ် ကြပါတယ်။ သိပ်မထူးပါဘူးနော်၊ အားလုံး ကတော့ နေစရာတွေဘဲမဟုတ်လား

ဒီလို ရေကျော်လေးတွေတော့လမ်းပေါ်မှာ အများကြီးတွေ့ခဲ့တယ် ဟဲ..ဟဲ

ဒီလမ်းလေးလောက်တော့မလှပေမဲ့ နဲနဲတော့လှပါသေးတယ်

ဘာပင်တွေမှန်းတော့ မသိဘူး၊ ကျွန်တော်တို့ အပင်တွေကတော့ ကျွန်းစစ်စစ်တွေပါဗျာ၊ ဟဲ ဟဲ ဥပဒေလည်းထုတ်ထားတယ်နော်၊ သစ်တပင်ခုတ် ထောင် ၃ နှစ်တဲ့၊
ခင်ဗျားတို့ အခုမြင်ရတဲ့ သစ်ပုံကြီး တွေကြည့် ပြီးတော့ စိတ်ညစ်မသွားနဲအုန်း၊ အဲဒါနိုင်ငံခြား ငွေရဘို့အတွက် ရောင်းရမှာပါဗျာ။ ဒီလိုဒီလိုလည်း ပြန်စိုက်ထားပါတယ်၊

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဆောင်းခိုငှက်

မာနနှင့်ဒေါသ ပေါင်းစပ်ထားတဲ့ အကြင်နာမဲ့တဲ့နှုတ်ခမ်းများ၊ ညစ်ညမ်းတဲ့ စကားသံများသာ ထွက်ကျလေ့ရှိတဲ့ ရက်စက်တဲ့ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံကရော၊ အားလုံးထဲမှာ ကျမ ရှာဖွေနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံ ကတော့ ခပ်ဖျော့ဖျော့တောင် တွေ့မလာပါဘူး၊ ကျမ မုန်းတီးတဲ့နှုတ်ခမ်းများကသာ ကျမ ခန္ဓာကိုယ်အနှံအပြားမှာ....၊ ကြောက်ရွံခြင်း၊ နာကြင်ခြင်းတွေနဲ့ ကျမ သေဆုံးသွားခဲ့ပြီလား...၊ မသတီစရာကောင်းလှတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေ ကျမ နှုတ်ခမ်းပေါ် ပြိုကျလာချိန်မှာတော့ မွန်းကျပ်ခြင်း၊ နာကြင်ခြင်းနဲ့ ရွံရှာခြင်းတွေ ပေါင်းစပ်ပြီး ပြို့တက်လာတဲ့ အန်ပစ်လိုက်ချင်တဲ့စိတ်တွေကို ထိမ်းလို့ မရတော့ဘူး၊ ကျမ အားရပါးရ အန်ပစ်လိုက်တယ်၊ ရွံရှာခြင်းများ၊ ကြောက်ရွံခြင်းများ၊ အားလုံး..........အားလုံး ပါသွားကြစမ်းပါ၊

အန်ဖတ်တွေထဲမှာ ကျမ ဝိုးတဝါးတွေ့လိုက်တာက ချစ်တတ်တဲ့နှလုံးသားတစုံနဲ့ ကလီစာများ၊ ဒါတွေမရှိမှ ကျမ အသက်ရှင်နိုင်တာ သူတို့သိကြရဲ့လား၊ တကယ်တော့ နှလုံးသားမပါဘဲ အသက်ရှင်နေတာ ကျမ တစ်ယောက်ထဲမှမဟုတ်တာ၊ တစ်ချိန်တုန်းက ကျမ ရဲ့...မောင်..၊ ကျမ အတွက်တော့ အခုလည်း ကျမ ရဲ့...မောင်.... ပါဘဲ၊ ............မောင်.......ရော နှလုံးသားမပါဘဲ အသက်ရှင်နေသလား၊ ကျမ ဘာမှမသိ၊ ကျမ သိရမှာကတော့ အန်ဖတ်တွေ ကြားထဲက ကျမ ပြန်လည်ရှင်သန်နိုးထလာဖို့ တစ်ခုတည်း ပါဘဲ၊ အနည်းဆုံး ကျမ ရဲ့ ရှင်သန်ခြင်းဟာ ကျမရဲ့ မိသားစုအတွက်တော့ တန်ဖိုးတခု ရှိမှာပါ၊ ကျမ အတွက်တော့...၊

အန်ဖတ်တွေကြားထဲက ပြန်လည်ရှင်သန်ဖို့ ကျမ အလိုချင်ဆုံး သန့်ရှင်းစင်ကြယ်တဲ့ အေးစက်သင်းပျံ့တဲ့ ရေစက်ရေပေါက်တွေ ဘယ်မှာလည်း၊ ကျမ တကိုယ်လုံး စင်ကြယ်သွားအောင် ဆေးကြောပြစ်လိုက်စမ်းပါ၊ မင်းတို့ အနည်းဆုံး ဒို့အရေပြား တွေကိုတော့ သန့်စင်စေမှာပါနော်၊ ဒို့စိတ်တွေသန့်စင်စေဖို့ရော ဘာတွေနဲ့ ဆေးကြောရမှာလည်း၊ အခုအချိန်မှာတော့ ကျမ ခန္ဓာကိုယ်ကြီး သန့်စင်သွားဖို့ကသာ အရေးကြီးဆုံးပါ၊

ကျမ မှာ နှလုံးသား မရှိတာတောင်မသိတဲ့ လူတွေ ကျမ စိတ်တွေမသန့်စင်တာ သူတို့ဘယ်လို သိနိုင်မှာလည်း လူကွယ်ရာမှာ အန်ဖတ်တွေနဲ့ လူးလိမ့်နေတဲ့ ကျမ၊ အန်ဖတ်တွေကြားထဲက ရုန်းထွက်ဖို့ နှလုံးသွေးတွေနဲ့အမြဲတမ်း ဆေးကြောနေရတဲ့ နှလုံးသား မရှိဘဲအသက်ရှင်နေတဲ့ ကျမ၊ သူတို့အားလုံး အတွက်တော့ ဒါတွေဟာ အရေးမကြီးတဲ့ ကိစ္စတွေပေါ့၊ အထူးသဖြင့် ကျမ ယောကျာ်းဆိုတဲ့ လူကြီးလူကောင်း အရေခြုံမြေခွေးကြီး အတွက်တော့ ကျမ ခန္ဓာကိုယ်ကြီး သန့်စင်နေရမယ်၊ မွေးပျံ့ နေရမယ်၊ သူ့အတွက်တော့ ဒါတွေဟာအရေးကြီးဆုံးပေါ့၊ ကျမ အတွက်တော့ ရှင်ဟာအညစ်ပတ် ဆုံး၊ ရှင့်ရဲ့အပြာရောင်လွှမ်းတဲ့ နှုတ်ခမ်းအစုံက ရွံစရာအကောင်းဆုံး၊ မုန်းလိုက်တာ၊ ကျမ အရမ်းမုန်းတယ်၊ ပြို့တက်လာတဲ့ အမုန်းတရားတွေနဲ့ မသတီစရာကောင်းတဲ့ စက်ဆုတ်စရာ အားလုံးကို အန်ပစ်လိုက်စမ်းပါ၊ အဲ့ဒီ နှုတ်ခမ်းတွေကြားထဲကို အန်ပစ်လိုက်စမ်းပါ၊ အားလုံးပါသွားအောင် အန်ပစ်လိုက်စမ်းပါ။


အဖြူရောင်နဲ့ ပန်းနုရောင်တွေရောယှက်နေတဲ့ အေးမြသန့်စင်တဲ့ ရေချိုးခန်းလေးရေ၊ မင်းဘယ်မှာ လည်းကွယ်၊ မင်းကို ငါ ချစ်တယ်၊ အားလုံးနဲ့ ဝေးကွာစေတဲ့၊ ငါ့အန်ဖတ်တွေကိုဆေးကြော ပေးတဲ့ မင်းကို ငါ ချစ်တာနော်၊ မင်းရဲ့ ငွေကြေးနဲ့တိုင်းတာတဲ့ တန်ဖိုးတွေ ငါတကယ်မသိဘူး၊ အန်ဖတ်တွေကြားထဲမှာ မြောနေတဲ့ ငါ့ကို မင်းဆေးကြောပေးနေကြပဲမဟုတ်လား၊ မင်းတစ်ယောက်တော့ ငါဘာကိုချစ်တာလည်း ဆိုတာ နားလည်နိုင်လည်နိုင်မှာပါနော်၊ လူတွေသတ်မှတ်ကြတဲ့ မင်းရဲ့တန်ဖိုးကို ငါချစ်တာမဟုတ်ဘူး ဆိုတာ မင်းတယောက်လောက်တော့ ထောက်ခံလိုက်စမ်းပါ၊ ဒို့ရဲ့အသဲနှလုံး စမ်းချောင်းကလေး ထဲမှာလည်း မင်းနဲ့ဘဝတူ အေးမြသန့်စင်တဲ့ရေတွေ စီးမြောနေတာရော မင်းသိရဲ့လား၊ ဆိတ်ငြိမ်ခြင်း၊ လွတ်လပ်ခြင်းနဲ့ ပျော်ရွှင်ခြင်းတွေ ရောစပ်ပေါင်းဖက်နေတဲ့ ဒို့ရင်ထဲက စမ်းချောင်းကလေးရေ မင်းရော ဘယ်မှာလည်းကွယ်၊ မင်းရဲ့ အရိပ်မှာခိုနေကြတဲ့ ပန်းရိုင်းလေးတွေရော...၊ မင်းအရိပ်ခိုနေရတဲ့ ဒို့တတွေရဲ့ ဆော့ကစားဘက် အပင်ကြီးတွေရော ...၊

ဒို့တွေကို သတိမှရသေးရဲ့လားလို့၊ ဒို့တွေ မင်းရင်ခွင်မှာ မခိုလှုံရတာ ဘယ်လောက်ကြာသွားခဲ့ပြီလဲ၊ ဆောင်းခိုငှက်ကလေးတွေတော့ သိတတ်ကောင်းပါရဲ့၊ သူတို့ လာတဲ့အချိန် သူတို့ ပြန်တဲ့အချိန်တွေဟာ ပြက္ခဒိန် မလိုအောင် တိကျပြီးသား မဟုတ်လား၊ ငှက်ကလေးတွေရေ မင်းတို့ရဲ့ ဇာတိမြေက ရက်စက်ကြမ်းတမ်း လွန်းတဲ့ရာသီဥတုဒဏ်ကို မင်းတို့ မခံနိုင်လွန်းလို့ ချောင်းကလေးရဲ့ ထွေးပိုက်ခြင်းကို နွေးထွေးစွာခံယူ ရပေမဲ့.....၊ ငွေခိုခဲ့တဲ့ ကျီးမိုက်တစ်ကောင် ကတော့...........၊ ငှက်ကလေးတွေရေ မင်းတို့ရဲ့ ပြန်ရက် ကသတ်မှတ်ပြီးသားနော်၊ ချောင်းကလေးသိချင်ရင်တော့ မေးလို့ရမှာပါ၊ ဒို့အတွက်တော့ ပြန်ရက်မရှိတဲ့ ထောင်ချောက် တခုထဲမှာ၊ နာရီတွေလည်းမရှိတော့ဘူး၊ ပြက္ခဒိန်တွေလည်း ပျောက်ဆုံးသွားပြီ၊ အချိန်မသိ၊ နှလုံးသားမရှိဘဲ ဒို့တွေအသက်ရှင်နေတာရော ချောင်းကလေး သိရဲ့လား၊ ဒို့ကလွဲရင် မင်းအပါးမှာ ခိုနားခွင့်ရကြတဲ့ သူတွေအားလုံးအတွက် အချိန်တစ်ခုထိတော့ ဒို့တွေရှင်သန် နေအုံးမှာပါ၊ ဒို့အတွက် သူတို့အားလုံးစိတ် မညစ်ကြပါစေနဲ့၊ သူတို့ကိုသာ ဒို့တွေကိုယ်စား ပျော်ရွှင်ခွင့်ပေးလိုက်ပါတော့ ချောင်းကလေးရေ။


ဒို့တွေ ငယ်ငယ်တုန်းက ဘယ်လောက်ထိ ပျော်ခဲ့ကြတယ်ဆိုတာ ချောင်းကလေးလည်း သိတယ်၊ သစ်ပင်ကြီးနဲ့ ပန်းကလေးတွေလည်း သိတယ်၊ ငှက်ကလေးတွေလည်း မမေ့တတ်ရင် မှတ်မိမှာပါ၊ နွေနံနက်ခင်းတွေမှာ ဒို့မောင်နှမတွေ နဲ့ ]မောင်... ချောင်းကလေးရဲ့ ရင်ခွင်မှာ လွတ်လပ်ခြင်းတွေကို ထွေးပွေ့ရင်း ပျော်ရွှင်ခြင်းတွေနဲ့ ဆော့ကစားခဲ့ကြတာ ဟာ အိမ်မက်တွေမဟုတ်ခဲ့တာတော့ သေချာပါတယ်၊ စမ်းချောင်းကလေးရဲ့ဘေးမှာ မောင်တို့တတွေ ဖမ်းမိလာတဲ့ ငါးတွေနဲ့ မီးပုံပွဲလုပ်ခဲ့ကြပြီး တောပန်းကလေး တွေရဲ့ရင်ခွင်ကြားမှာ မူးရစ်ရီဝေရင်း အရိုင်းဆန်တဲ့ မောင့်ရဲ့ဂစ်တာသံတွေနဲ့အတူ ဒို့တွေစားခဲ့ရတဲ့ချိုမြိန်ခြင်း အရသာတွေကိုရော ဘယ်လိုမေ့နိုင်မှာလည်း၊ ဒို့တွေ စားခဲ့တာတွေဟာ တကယ့်ကိုဘဲ ပျော်ရွှင်ခြင်း၊ လွပ်လပ်ခြင်း၊ ကြည်နူးခြင်းတွေပါ ဆိုတာတော့ မင်းတို့အားလုံး ယုံကြည်လိုက်စမ်းပါ။


ကြမ်းတမ်းရိုင်းစိုင်းတဲ့ မုန်းတိုင်းတခုရဲ့ ခြေဆင်းဟာ သိပ်ကိုနူးညံသိမ်မွေ့တဲ့ လေပြေညှင်းလေး ပါဆိုတာ တခါတခါတော့ ကျမတို့မေ့သွားတတ်ကြတယ်နော်၊ ကျမဘဝရဲ့ မုန်းတိုင်းခေါ်သံ ၁၀တန်းအောင်စာရင်း တေးသံသာ ကလေးကလည်း ချိုသာအေးမြလွန်းတော့ ကျမရဲ့ဝေဖန်ပိုင်းခြားတတ်တဲ့ အသိဉာဏ် တွေလည်း ကျမနဲ့ အဝေးဆုံးမှာ...၊ လူသားအားလုံးအတွက် ရယူပိုင်ဆိုင်ဘို့ အခွင့်အရေးတွေကို သဘာဝတရားကြီးက ကန့်သတ် ပေးထားပြီးသားလို့ပြောခဲ့ရင် ဘယ်သူတွေများ ငြင်းချက်ထုတ်ကြ အုံးမှာလဲ၊ ကိုယ်ရသင့်တာထက်ပိုပြီး ရချင်ရင်တော့ လောကကြီးရဲ့ ဒဏ်ခတ်ခြင်းကို ခံရလိမ့်မယ်၊ ရယူသင့်တာနဲ့ ရယူချင်တာ သိပ်ကိုကွာခြားလွန်းတဲ့ ကျမကတော့ ရယူချင်တာတခုထဲကိုကြည့်ပြီး ဒေါင်းယောင်ဆောင်တဲ့ ခေတ်သစ်ကျီးမိုက် တကောင်အဖြစ် အယောင်ဆောင်မြို့ပြမှာစီးမြော လိုက်ပါရင်း မြို့ပြယဉ်ကျေးမှု့တွေနဲ့ အကျွမ်းတဝင်ဖြစ်နေလေရဲ့။


ရိုးသားဖြူစင်ကြတဲ့ အပြစ်မရှိတဲ့မိသားစုဝင် ၅ယောက်ရဲ့ အသွေးအသား တွေကိုစုတ်ယူရ လောက်အောင် ဒီအင်ဂျင်နီယာဘွဲ့ဟာ အဖိုးထိုက်တန်ပါရဲ့လားဆိုတာတောင် ကောင်းကောင်းမစဉ်းစား ခဲ့တဲ့ ခေတ်သစ် ကျီးမိုက်တကောင် တကယ်ရှိခဲ့ဘူးတယ်ဆိုတာ မန္တလေးနည်းပညာတက္ကသိုလ်၊ မန်းချယ်ရီဆောင်ရဲ့ ၁၀ပေ ၁၂ပေ ကျယ်တဲ့ ၂ယောက်ခန်းလေး ကလည်း ထောက်ခံလိမ့်မယ်၊ အခန်းဝရံတာလေး ကနေ အတားအဆီး မရှိ မြင်နေရတဲ့ အပြာရောင်လိမ်းကျံ ထားတဲ့ရှမ်းရိုးမ တောင်တန်းကြီးကလည်း သက်သေလိုက်လိမ့်မယ်၊ ဟန်ဆောင်မှု့တွေနဲ့ ပိတ်ဆို့နေတဲ့ မြို့ပြလူမှု့ ဆက်ဆံရေး အောက်မှာ ဒို့တွေ ပိတ်လှောင် မွန်းကျပ်နေတုန်းက တောင်တန်းပြာကြီးက ဒို့အတွက် အကောင်းဆုံး အဖော်မွန်ဘဲလေ၊ သူ အားလုံး သိပါတယ်။


အခြေခံမတူတဲ့ လူတန်းစားတွေကြားထဲမှာ ဟန်ဆောင်မှု့တွေနဲ့မိတ်ဆွေဖွဲ့ရင်း မြို့ပြပညာသင်စနစ်ရဲ့ အဆောင်စရိတ်၊ ကျောင်းစရိတ်၊ ကျူရှင်စရိတ်၊ မဆုံးနိုင်တဲ့ စရိတ်တွေကြားမှာ မိသားစုကို စတေးခဲ့တဲ့ ဒို့အတွက် ပေးဆပ်ရခြင်းက အနံ့ဆိုးတဲ့ အပြာရောင် နှုတ်ခမ်းတစုံ၊ ငွေကလွဲရင် ဘာမှမသိတဲ့ ဦးနှောက်တလုံး၊ ရက်စက်ကြမ်းတမ်းတဲ့ နှစ်လုံးသားတစ်စုံ၊ ဘာတွေဘဲဖြစ်ဖြစ်လေ ဒို့တွေနဲ့ ထိုက်တန်ပါတယ်၊ အမှန်တရားနဲ့ ၅နှစ်လောက်ကင်းကွာခဲ့တဲ့ ဒို့အတွက် အမှားတွေနဲ့ တသက်လုံး ရင်ဆိုင်ခဲ့ရရင် လည်း မောင်ရေ အဲ့ဒါ တရားတယ်နော်။


အကြင်နာကြီးမားတဲ့မိသားစု၊ အချစ်တွေအပြည့်အဝပေးနေတဲ့ ]မောင်}၊ နောက်ပြီး သိပ်ကိုတန်ဘိုးရှိ တယ်လို့ ကျမ ထင်ထားခဲ့တဲ့ အင်ဂျင်နီယာဘွဲ့၊ ကျမ မှာရှိတာ ဒါအကုန်ဘဲ၊ ဘယ်မှာလည်း အားလုံးအတွက် လိုအပ်နေတဲ့ငွေ၊ ကျမမောင်လေး ၂ ယောက်အတွက် ကျောင်းစရိတ်ရော၊ နောက်ကျမှ ရခဲ့တဲ့နောင်တ တွေနဲ့ မြို့ပြပညာရေးစနစ်အကြောင်း ကျမရှင်းပြခဲ့ရင်တော့ ကျမကိုချစ်တဲ့၊ လေးစားတဲ့၊ ဉာဏ်ပညာ မသေးတဲ့ မောင်လေးတွေ နားလည်ကြမှာပါ။ ဒါပေ့မဲ့ ဒါဟာ တရားမျှတမှု့ရော ရှိပါသလား၊ ကိုယ်ပျော်ရွှင်စွာ ပြီးဆုံးစွာ လျှောက်ခဲ့တဲ့ လမ်းကြောင်းတခုကို မောင်လေးတွေကို ပေးမလျှောက်စေတာ ဟာငွေတခုထဲအတွက်တင် မဟုတ်ဘူး ဆိုတာကိုရော မောင်လေးတွေ ကောင်းကောင်း နားလည်ကြ ပါ့မလား၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ ငွေရှိရင်တော့အားလုံး ပြေလည်သွားမှာပါ၊ အဲ့ဒီ ငွေကို ကျမဘယ်လို ရှာရမှာလဲ၊ ပညာနဲ့ငွေနဲ့ လဲရင် ပေးရမဲ့ ကိုယ့်ကျင့်တရား၊ ဂုဏ်သိက္ခာ တွေကို ကျမပေးရဲသလား၊ ကျမ မပေးရဲခဲ့ဘူးနော်။


မောင် ရော ဆင်းရဲသား လူနာတွေဆီက ကြေမွတွန့်လိတ်နေတဲ့ ပိုက်ဆံတွေကို အေးစက်တဲ့နှလုံး သားတွေနဲ့ယူရက်သလား၊ ကိုယ့်နဲ့ပတ်သက်သူတွေ အတွက် နည်းမျိုးစုံနဲ့ရှာဖွေပြီး ကုသပေးနေကြတဲ့ မိသားစုဝင်တွေဆီက ရလာတဲ့ပိုက်ဆံတွေနဲ့ လိပ်ပြာသန့်စွာနဲ့ ကားဝယ်စီးနိုင်ရဲသလား၊ တိုက်ဆောက်နိုင် သလား၊ ကျမ မထင်ပါဘူး၊ နှလုံးသားလှတဲ့ မောင် ပညာနဲ့ငွေနဲ့ မလဲပါဘူး ကျမနဲ့လည်း မောင် မလဲဘူးမဟုတ်လား၊ ဆရာဝန် တယောက်ဖြစ်ဘို့ ပေးဆပ်ရတဲ့ တန်ဘိုးတွေကို ဆရာဝန်တယောက် ဖြစ်လာတဲ့ မောင် သိမှာပါ၊ ဒါပေ့မဲ့ မောင်ရေ ကျမတို့ နိုင်ငံမှာ ဆင်းရဲတဲ့ လူတွေသိပ်များနေသေးတယ်၊ ထိုက်တန်တဲ့ရင်းနှီးမှု့အတွက် ထိုက်တန်တဲ့ ရယူမှု့ကို မောင်မရနိုင်သေးဘူး၊ ဒါတွေ မောင်သိပါတယ်နော်၊ မောင်အတွက် ကျမ ကျေနပ်နေပါတယ်။


ကျမ တခုခုကို ရွေးချယ်ရတော့မယ်နော်၊ မောင်ရယ်၊ ဂုဏ်သိက္ခာရယ်၊ ငွေရယ်၊ ကျမ ဘာကို ရွေးချယ်ခဲ့သလဲဆိုတာ မောင်သိခဲ့ပြီးသားဘဲ၊ သစ္စာမရှိတဲ့ ကျမကို ဘယ်တော့မှ ခွင့်မလွှတ်နဲ့လို့ ပြောခဲ့ရင် လည်း မောင် ခွင့်လွှတ်မှာ ကျမသိပါတယ်။ ကျမအတွက် ပင်ပန်းဆင်းရဲခဲ့ကြတဲ့ မိသားစုကို ပြစ်မထားနိုင်ဘူး၊ ကျမ ရချင်တဲ့ ငွေတခုအတွက် တတ်နိုင်သမျှ အားလုံးပေးဆပ်နိုင်ရမယ်လေ၊ ကျမကို မယူမနေရ ဆိုပြီး ဘယ်သူမှ မပေးစားခဲ့ဘူးနော်၊ ကျမ ကိုယ်တိုင်ကျေကျေနပ်နပ် လက်ထပ်ခဲ့တဲ့ ယောက်ကျားတယောက်၊ သူ လိုချင်တာနဲ့ ကျမ ရချင်တာကို အပေးအယူလုပ်ခဲ့တဲ့ လက်ထပ်ပွဲကြီးတစ်ခုကို ခမ်းနားကြီးကျယ်စွာ ကျင်းပခဲ့တာ ကျမ ကိုယ်တိုင်တဲ့ မောင်ရေ။


သိပ်ကိုလွယ်တဲ့ ခပ်ညံညံမိန်းမ တယောက်ရဲ့ ဈေးကွက်ရှာဖွေရေး လက်ထပ်ပွဲကြီးတခုပေါ့၊ ကိုယ့်ကို ကိုယ့် အမြဲတန်း အထင်ကြီးပြီး အမှားတွေကို တချိန်လုံး ကျူးလွန်ခဲ့တဲ့မိန်းမ တယောက် တသက်လုံးအတွက် အမှားကြီးမှားခဲ့ပြီ မောင်ရေ၊ လူသားစားကျားတကောင်ရဲ့ မာယာတွေကို မုဆိုးမဟုတ်တဲ့ သာမန်လူ တယောက် ဘယ်လိုနားလည်နိုင်မှာလည်း၊ အင်မတန်ကောက်ကျစ်စင်းလဲပြီး ပါးနပ်တဲ့ စိတ္တဇ လူသားတယောက်ရဲ့ ထောင်ချောက်ကိုရော၊ ရှေးဦးလူသားတွေရဲ့ အရောင်းအဝယ် စနစ်တခုကို ၂၁ရာစုထိ အသုံးပြုနေဆဲ ဖြစ်တဲ့ ကျမလို ခပ်ခပ်ညံညံ မိန်းမတယောက်ကရော ဘယ်လိုစဉ်းစားတွေးခေါ်ပြီး သိနိုင်မှာလဲ၊ ကိုယ်မှားခဲ့တဲ့ အမှားတခုအတွက် ဘယ်လိုဘဲ ပေးဆပ်ရ ပေးဆပ်ရ၊ ပေးဆပ်မယ် ဆိုတဲ့ မိန်းမ တယောက် သိတာက မချစ်မနှစ်သက်တဲ့သူနဲ့ အတူနေရခြင်း ချစ်ခင်နှစ်သက်တဲ့သူနဲ့ ခွဲခွာနေရခြင်း ဆိုတဲ့ ခပ်ရိုးရိုး အဆိုအမိန့်တခုထဲဘဲ၊ အခုတော့ ကျမ ရင်ဆိုင်နေရတာက လောကငရဲ၊ ပူလောင်ခြင်း ရက်စက်ခြင်း နာကြင်ခြင်း ဆိုတဲ့ ငရဲနဲ့ တူတဲ့ တနေရာမှာ ကျမ ရှိနေတယ် မောင်--။


လောကကြီးရဲ့ မျက်နှာစာမှာတော့ လှပတင့်တယ်တဲ့ မျက်နှာဖုံးစွတ်ထားတဲ့ မိန်းမတယောက်၊ လောကကြီးရဲ့ နောက်ကွယ်မှာတော့ အံဖတ် တွေကြားမှာလူးလိမ့်ရင်း ရက်စက်ရိုင်းစိုင်းလှတဲ့ လူယုတ်မာတယောက်ရဲ့ ခြေရင်းမှာ လည်းစင်းခံ နေရတယ်ဆိုတာ လမင်းကြီး သက်သေရှိတယ်၊ နေမင်းကြီးလည်း ထောက်ခံ ပေးလိမ့်မယ်။


]မောင်} ရေ ...လူတစ်ယောက် ဒါမှမဟုတ် သတ္တဝါတမျိုးမျိုးကို ညှင်းပန်းနှိတ်စက်ရတာကို ကြိုက်နှစ်သက်တဲ့၊ အဲ့ဒီသတ္တဝါ နာကြင်ခြင်းဝေဒနာ ခံစားရတာကို အရသာခံပြီး စိတ်ကျေနပ်မူ့ဖြစ်စေတဲ့၊ ဒါမှမဟုတ် သူကိုယ်တိုင် နှိတ်စက်ခံရမှ စိတ်ကျေနပ်မူ့ ရတဲ့ ှေိသာေျသခ့ငျာ လို့ခေါ်တဲ့ စိတ်တ္တဇရောဂါ တမျိုးအကြောင်း ကျမ တို့ ဆွေးနွေးခဲ့ကြတာကို မှတ်မိသေးရဲ့လား၊ ဆရာဝန် တယောက်ဖြစ်တဲ့ မောင် ကတော့ အသေးစိတ် ပိုသိတာပေါ့နော်၊ အဲ့ဒီတုန်းက မောင့်ဆရာ ရဲ့ ဆေးခန်းကိုရောက်လာတဲ့ မိန်းမတယောက်ရဲ့ခန္ဒာကိုယ် အတွင်းပိုင်း က ဒဏ်ရာတွေကို ဆေးကုပေးရင်း၊ မိန်းမတယောက်ကို ဒီလောက်လူမဆန်စွာနှိတ်စက်ထားတာ ရူးနေလို့ ဖြစ်ကြောင်း၊ အဲ့ဒီ ယောက်ကျားကို ရဲစခန်းတိုင်မယ်၊ အရူးထောင်ပို့မယ်လို့ပြောတော့ အဲ့ဒီမိန်းမက မောင့်ဆရာ ကို အမူ့မဖွင့်ဘို့ အကြောင်း တောင်းပန်ပြီး၊ မောင့်ဆရာရဲ့ဆေးခန်းကို ဘယ်တော့မှမလာတော့တဲ့ အကြောင်း မောင့်ဆရာ ပြောပြတာကို မောင်ပြန်ပြောပြီး အဲ့ဒီရောဂါအကြောင်း ကျမကို မောင် ရှင်းပြတယ်လေ။


ကျမက မတောက်တခေါက် အသိဉာဏ်လေးနဲ့ အဲ့ဒီမိန်းမကလည်း ညှင်းပန်းနှိတ်စက်ခံရတာကို ကြိုက်တဲ့ အဲဒီရောဂါရှင် ဘဲဖြစ်လို့ နေမှာပေါ့လို့မညှာမတာ ဝေဖန်ခဲ့တဲ့ ကျမတယောက် ဝဋ္ဌ်လည်နေပြီလို့ပြောရင် မောင်သိပ်စိတ်မကောင်း ဖြစ်မှာလား.......၊ ကျမကို အမြန်ဆုံး ဒီယောက်ကျားနဲ့ ကွာရှင်းခိုင်းမှာဘဲနော်၊ ငွေရှိတဲ့ယောက်ကျား တယောက်နဲ့ ခန်းနားကြီးကျယ်စွာ လက်ထပ်၊ ကိုယ်လိုချင်တာတွေရယူခဲ့ပြီးမှ သိတ်မကြာခင်မှာဘဲ ဇာတ်သိမ်းခန်းကို အလွယ်တကူ ကပြရလောက်အောင် ကျမ သတ္တိ မရှိသေးဘူးမောင်၊


နောက်ပြီး အခုမှအေးချမ်းခါစရှိသေးတဲ့ အရှက်အကြောက် ကြီးပြီး ရိုးသားအေးဆေးလှတဲ့ မိသားစုကို ကျမအတွက် မပူလောင်စေချင်တော့ဘူး မောင်ရေ၊ ကျမအလှည့်တုန်းကတော့ မိသားစုဝင်အားလုံး နှစ်ပေါင်းများစွာ အနစ်နာခံခဲ့ကြတယ်၊ အခု ကျမ အလှည့်လေ၊ ကျမသိတ်ပျော်နေတယ်လို့၊ အားလုံးသိကြပါစေ၊ ဒါမှသူတို့ အားလုံးလည်း ပျော်ကြမယ် မဟုတ်လား။


ပြန်လမ်းမရှိတဲ့ ထွက်ပေါက်ပိတ်နေတဲ့ ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲလှတဲ့ မြေခွေးတကောင်ရဲ့ ထောင်ချောက် ထဲက သားကောင်ငယ် တကောင်ရဲ့ ထိတ်လန့်တုံလှုပ်ခြင်း တွယ်ရာမဲ့ခြင်းကို မောင်တို့အားလုံး မသိကြပါစေနဲ့၊ စမ်းချောင်းလေးလည်း မသိနဲ့၊ ပန်းပွင့်လေးတွေလည်း မသိကြနဲ့။


လမင်းကြီးရေ မင်းကို ငါ သိပ်ချစ်တယ်၊ နာကြင်ခြင်း ရက်စက်ခြင်းတွေနဲ့ဝေးတဲ့ အချိန်လေးမှာ မင်းတယောက်သာ ငါ့ရဲ့အဖော်မွန်ဘဲ မဟုတ်လား၊ ငါ့မျက်ရေတွေကို မင်းသုတ်ပေးခဲ့တယ်နော်၊ ငါ့ဒဏ်ရာတွေကိုလဲ မင်းဘဲဆေးကုပေးခဲ့တယ်လေ၊ မင်းနဲ့လွဲရမှာကြောက်လွန်းလို့ ဒို့တွေမအိပ်ခဲ့တဲ့ ညပေါင်းများစွာ အကြောင်း ကိုလည်း မင်းအသိဆုံးပါ၊ လမင်းကြီးရေ မင်းရင်ထဲကဒို့ အကြောင်းတွေကို မင်းနဲ့အတူ ကမ္ဘာကြီးရဲ့ အပြင်ဘက်ကို သယ်သွားလိုက်နော်၊ လမင်းကြီးရယ် ကြယ်ကလေးတွေရယ် နေမင်းကြီးရယ် မင်းတို့အားလုံး သိပ်ကောင်းကြတယ်နော်၊ မင်းတို့အားလုံးပေးခဲ့တဲ့ ကြင်နာမှု့တွေနဲ့ ဒို့တွေတချိန်ချိန်ထိတော့ ရှင်သန်နေအုန်းမှာပါ။


နေမင်းကြီးကလည်း နွေးထွေးမှု့အပြည့်နဲ့ ကျမကိုနှုတ်ဆက်နေတယ်.......သနားစရာမိန်းခလေးရေ မင်းပျော်နေသလားတဲ့....... ပန်းပွင့်ကလေးတွေကလည်း မွှေးရနံ့တွေ အပြည့်နဲ့ ကြိုဆိုနေလေရဲ့၊ အလှပဆုံး ပန်းကလေးတွေရေ မင်းတို့ဘယ်မှာလည်း.......၊ သေဆုံးသွားတဲ့မြေခွေးတကောင်ရဲ့ အသုဘ အခမ်းအနားကို ဒို့တွေနဲ့ အတူတူသွားကြမယ်နော်၊ မင်းတို့အားလုံး အဝင့်ြွကားဆုံးပွင့်လိုက်ကြစမ်းပါ၊ ကမ္ဘာပေါ်မှာရှိတဲ့ အတော်ဆုံး ပန်းချီဆရာတွေနဲ့ အလှဆုံးဆေးရောင်တွေ ချယ်လိုက်စမ်းပါ၊ အမွှေးဆုံး ရနံ့တွေကိုလည်း ပက်ဖျန်းလိုက်ကြအုန်းနော်၊ ဒို့အတွက် လွတ်လပ်မှု့ လေပြေညှင်းလေးဟာ ညစ်ပတ်နံဟောင်နေတဲ့ မြေခွေးတကောင်ရဲ့ အသုဘ အခမ်းအနားမှာ တသုန်သုန် တိုက်ခတ်နေလေရဲ့၊


ပန်းကလေးတွေရေ မင်းတို့မျှော်ရတာမောနေပြီလားဟင်၊ သူတို့လာခေါ်ကြတော့မှာပါ၊ မင်းတို့ယုံလိုက် ကြနော်၊ ဒို့တတွေမပါဘဲ သူတို့ဘယ်လို အခမ်းအနား လုပ်ကြမှာလည်း၊ အသုဘအခမ်းအနားတခုဟာ ဒီလောက်ထိ လှပကြည်နူးမှု့တွေနဲ့ ပြည့်စုံနိုင်သလား လွတ်လပ်မှု့ လေပြေညှင်းတွေ ဒီလောက်တောင် တိုက်ခတ်နိုင်သလား၊

သေဆုံးသွားတဲ့မြေခွေးတကောင်ဆီက လွတ်လပ်မှု့တခုအတွက် အပြုံးတပွင့် .......၊ ရက်စက်မှု့တွေနဲ့ ပြည့်နှက် နေတဲ့အပြာရောင် နှုတ်ခမ်းတစုံ၊ သူတကယ်ဘဲ သေဆုံးသွားပြီလား၊ သေချာမှု့ တခုအတွက် နောက်ဆုံးအပြုံး တပွင့် ........။

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>