အခန်း (၁)
ပြောတာတွေကို ကြားနေရတယ်၊ မြင်လည်းမြင်နေရတယ်၊ နားလည်း လည်နေပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ပြန်ပြောဘို့ ခက်နေတယ်။ ဘယ်မှာလည်း ငယ်လင် ငယ်မယား လို့ခေါ်လို့ရတဲ့ ဇနီးသည် ရဲ့ သံယောဇဉ်တွေ၊ သူတွေးရင်း တွေးရင်း ဝမ်းနဲလာတယ်၊ မျက်ရည်တွေကျလာ ပြန်တယ်၊ စိတ်ကို ထိမ်းပြီးတော့ အာရုံတွေကို လွဲလိုက်ရတယ်၊ မျက်ရေတွေကို သူဇနီး မြင်သွားရင် ပိုပြီးတော့ သူအတွက်ဝမ်းနဲစရာတွေ ဖြစ်လာအုန်းမယ်။
ငါ့ အတွက်လမ်းဆုံးဟာ ရောက်နေပြီလား၊ ငါ ဒီအတိုင်းဘဲ အလျှော့ပေးပြီးတော့ လောကကြီးထဲက ထွက်သွား ရတော့ မှာလား၊ `အေး ရေ မင်းက ငါဟာဒီအတိုင်းဘဲ လောကကြီးကို စွန့်လွှတ်သွားတော့မယ် ထင်ပြီး ငါ့ကို မလေးမခန့် တွေပြောနေတာလား၊ ငါကို ကုနေရတဲ့ ကုန်ကျစရိတ် တွေဟာအပိုကုန်တွေဘဲ ဆိုပြီးတော့ မင်းကုမပေးချင်တော့ ဘူးလား` ဝမ်းနဲမှု့တွေဟာ ဒေါသတွေ အဖြစ်ကူးပြောင်း သွားပြန်တယ်၊ ဒီတခါ သူ့ ညီ ရှေ့နေပေါက်စလာရင်တော့ ဒီမိန်းမနဲ့ ကွာလိုက် ပြီးတော့ ပစ္စည်းတွေ တယောက်တဝက်ခွဲ ပြီး ဆေးရုံ ပေါ်မှာ ဘဲနေတော့မယ် လို့ပြောလိုက်တော့မယ်၊ သူ့ညီကလည်း ဒီမိန်းမနဲ့ သိပ်တည့်တာ မဟုတ်တော့ သူုခိုင်းရင်လုပ်ပေးမှာပါ။ ခေါင်းတွေမူးလာပြန်ပြီ၊ တောက် တချက်ကို မပီမသရွတ်ဆိုရင်း သူပြန်အိပ်ပျော် သွားပြန်တယ်။
အို ရေသောက်လိုက်ချင်လိုက်တာ၊ ရာသီဥတုကလည်းပူလိုက်တာ၊ ရေ ရေ လို့ ကုန်းအော် ပြစ်လိုက်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ မပီမသနဲ့ အားမရှိတဲ့ သူ့အသံကို ဘယ်သူကြားရမှာလည်း၊ ကြားရင်လည်း လာချင်မှလာကြမှာပါ၊ သူ့မှာ အစွမ်းအစ မရှိတော့ တာ သူတို့သိနေကြပြီလေ၊ သူပြန်လည် မရှင်သန်နိုင်တော့ဘူးလို့ ယူဆနေကြပြီ၊ အို သူဝမ်းနဲ့မှု့တွေနဲ့ မျက်ရည်စတွေကြလာပြန်တယ်၊ ကံကောင်းခြင်းတခုလား၊ အိမ်ဖော်ကောင်မလေး သူ့အနား ရောက်လာတယ်၊ ရေတခွက်ကို အဖိတ်ဖိတ်အစဉ်စဉ် နဲ့ သောက်ပြီး သွားတယ်။ နဲနဲလေး နေသာ ထိုင်သာရှိသွားပြီး သူ့စိတ်တွေ ကျောင်းကိုပြန်ရောက် သွားပြန်တယ်။
ဌာနက သူ့စားပွဲမှာ ဘယ်သူများထိုင်နေပြီလည်း၊ သူ့ဘီရိုထဲက ပစ္စည်းတွေ သူ့မိန်းမကို သွားသိမ်းခိုင်း ရကောင်းမလား၊ အဲဒါဆိုရင် သူပြန် မလာနိုင်တော့ဘူး ဆိုတာ သေချာသွားပြီ ဆိုပြီး ဟိုအကောင်တွေတော့ ပျော်သွားတော့ မှာဘဲ၊ တော်ပြီ တော်ပြီ ဒင်းတို့ပျော်အောင်တော့ ငါမလုပ်ဘူး၊ သေခါမှသေရော၊ သူ့စာအုပ်တွေ PhD လုပ်တုန်း ကဝယ်ထားတဲ့ စာအုပ်တွေ၊ Singapore ကသူ့ညီအလတ် ပို့ ပေးလိုက်တဲ့ စာအုပ်တွေဆို သိတ်အဖိုးတန်တာ၊ internet က print ထုတ်ထားတဲ့ file တွေရော၊ သူ ရှာထားတဲ့ data တွေကလည်း PhD ၃ယောက်စာလောက် လုပ်လိုရတယ်၊ သူ့အောက်ကကောင်တွေ၊ သူ့ကို မလေးမစား လုပ်ပြီး ပါမောက္ခကိုဘဲ တဖားထဲဖားနေတဲ့ကောင်တွေ၊ အဲဒီကောင်တွေ ရသွားရင်တော့ သွားပါပြီ၊။
သူ့မိန်းမကို သွားသိမ်းခိုင်းရကောင်းမလား၊ တော်ပြီ ဒီမိန်းမ ကလည်း PhD ကိုလည်းတန်ဘိုးထားတာ မဟုတ်ဘူး၊ စာအုပ်တွေဆိုတာ ဝေးရော၊ သူစာအုပ်တွေ ဝယ်တုန်းကတောင် မပြောရဲလို့ ကြည့်နေတာ၊ နောက်ပြီး သူ့ရှာထားတာတွေ ဆိုတော့ ဘာပြောရဲမှာလည်း၊ ဒါတောင် စာအုပ်တွေက ဈေးကြီးလိုက်တာ ငှားဖတ်လို့ မရဘူးလားတဲ့၊ သူ တချက်လောက် မျက်မှောင်ကုပ် ကြည့်လိုက်မှ မပြောရဲတော့တာ၊ နောက်ပြီး ဒီမိန်းမစိတ်ထဲ သူ PhD ပြီးရင် ပါမောက္ခ၊ ဌာနမှုးတော့ ဖြစ်တော့မှာ ဘဲဆိုပြီး အသာမြှောလိုက်နေတာလေ၊ အခုတော့ သူ PhD အပြီး ခေါ်တဲ့ရာထူးတိုးထဲမှာ သူ့နာမည် မပါတော့ကတည်းက အချိုးပြောင်းနေတာ၊။
ဒီမိန်းမ အချိုးပြောင်းတာလောက်တော့ ဒီကောင်က ထည့်တွက်တာ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါပေ့မဲကျုပ်အောက်က တပည့် အရင်းခေါက်ခေါက်တွေကတောင် ကျုပ်အပေါ် အချိုးပြောင်းနေတာ နေ့တိုင်းခံနေရတာတော့ တော်တော် ဒေါသ ဖြစ်မိတယ်၊ ပါမောက္ခ ဌာနမှုးဆိုတဲ့ သူက လည်းကြည့်အုန်းဗျာ၊ ကျုပ်ဆရာ ပေါက်စဘဝကတောင် သူတို့ Practical ခန်းမှာ သင်ဘူးပါသေးတယ်၊ ကျုပ်ထက် အများကြီး Junior ကြပါတယ်၊ အခုတော့ PhD လေး ၃နှစ်လောက်စောပြီးသွားတာနဲ့ ကျုပ်အထက်ကဖြစ်နေသတဲ့၊ တကယ်ဆို ဒါ မဖြစ်သင့်တာပါဗျာ၊ အဲဒီစားပွဲက ကျုပ်ထိုင်ရမယ်စားပွဲ။ အဲဒီပါမောက္ခအခန်းဆိုတာ ကျုုပ်နေရမယ့် အခန်း၊ အခုတော့ သူဟာဌာနတွင်းမှာ တောင် နေခွင့်မရှိတော့ပါလား။
နေကောင်း နေတဲ့တချိန်လုံးလည်း သူမပျော်နိုင်ခဲ့ဘူး၊ ပါမောက္ခ မဖြစ်တဲ့အပြင် သူလောက်တောင် မတော်တဲ့ သူက ကိုယ့် အထက်ကဆိုတော့ ဘယ်လို့မှ မပျော်နိုင်တော့ဘူး၊ သူ့ကို PhD တက်ဘို့ အားမပေးဘဲ ကျူရှင်ဘဲသင်ခိုင်းပြီးငွေဘဲ ရှာခိုင်းတဲ့ မိန်းမကိုလည်း မကျေနပ်ဘူး၊ သူသာ PhD စခေါ်ခေါ်ခြင်း တက်ခဲ့ရင် အခုနေရာဟာသူ့နေရာဘဲပေါ့၊ သူဘာလို့များ ငွေနောက်လိုက် လိုက်ရတာပါလိမ့်၊ အမျှော်အမြင် မရှိတဲ့ မိန်းမစကား ဘာကြောင့်နားယောင်မိပါလိမ့်။
အခန်း (၂)
တကယ်တော့ သူက စာသမားသက်သက် သူ့တသက်လုံး စာတခုဘဲ လုပ်လာတာ အားလုံးသိတယ်၊ မိန်းမ ဆိုတာတောင် သူ့အသက်အရွယ်နဲ့ သူ မစဉ်းစားခဲ့မိလို့ ဒီမိန်းမနဲ့ ရလာခဲ့တာ၊ သူ ကျူတာပေါက်စ MSc စတက်တဲ့ အချိန်တုန်းက သူနဲ့ အတူတူ တသုတ်ထဲ Tutor ဖြစ်လာတဲ့ မြလေး ဆိုရင် သူ့ကိုချစ်လိုက်တာ၊ အားလုံးကလည်း ဝိုင်းပြီး တွန်းအားပေးကြ၊ မြလေး ကလည်းသူ့ကို တယုတယ နဲ့ ဂရုစိုက်လိုက်တာ၊ ဌာနမှာ စာဖတ်နေရင် အခန်းထဲထိ လဘက်ရည် လာပို့ခိုင်းရတာနဲ့၊ မုန့်တွေဝယ်လာပေးရတာနဲ့၊ သူ့ကို ခွံမကျွေးရုံ တမယ်၊ သူ တယောက်ထဲကဘဲ စာတခုထဲဘဲ အာရုံစိုက်ပြီး နိုင်ငံခြားပညာတော်သင်ခရီး အတွက် ပြင်ဆင် နေလိုက်ရတာ၊ မြလေးနဲ့ဝေးသွားတဲ့ အထိဘဲပေါ့၊ မြလေး သူ့ကို ချစ်လွန်းလို့ နောက်ဆုံးအချိန်ထိ ရွေးချယ်ခွင့် ပေးခဲ့တာတွေ သူမှတ်မိနေသေးတယ်။
`ကိုအောင် မြလေး လက်ထပ်ရတော့မယ်` ဆိုပြီး ရှိုက်ဝင်သွားတဲ့ မြလေး အသံကို မသိချင်ရောင်ဆောင်ပြီး မျက်ကွယ်ပြု ခဲ့တာတွေ အတွက် ဝတ်လည် တာများလား၊ မြလေး ကတော့ သူစေတနာသူ့ကို အကျိုးပေးပြီး၊ ကိုယ် လိုမပင်မပန်းနဲ့ ဘဝကိုကျော်ဖြတ်နေတာတွေ ကြားနေရပါတယ်၊ မြလေး ကစိတ်ရင်း ဖြူစင်တယ်၊ စာလည်းသိပ်ဖတ်တယ်။ အပြင်စာတွေကိုဖတ်တာလေ။
ကျောင်းစာ ကိုတော့ ဖတ်ဖို့ ပျင်းနေလို့ သူနဲ့ အမြဲတမ်း တကျက်ကျက်၊ သူ့ကို စာရှင်းခိုင်းရင် `မြလေး နင်ကငါကို စာရှင်းခိုင်းဖို့ ပေါင်းနေတာမဟုတ် လားလို့ ` သူ ပြောခဲ့ မိလို့ မြလေး က သူ့ကို စာမမေးဘဲနဲ့ အကြာကြီး ဆန္ဒ ပြနေခဲ့ မှ သူက`မြလေး စာမေးအုန်းလေ လို့ ပြောတော့` `မြလေးက ကိုအောင်ကိုစာမမေးတော့ ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာ၊ မြလေး ခင်မင်တာကို အရောင်စွန်း မခံချင်လို့၊ မြလေး ခင်တာက ကိုအောင် စီက ဘာကိုမှ မျှော်လင့်ပြီး ခင်တာမဟုတ်ဘူး ဆိုတာ ကိုအောင် သိစေချင်လို့` လိုပြောပြီး ငိုသွားခဲ့တယ်လေ ။
အဲဒါကို စဉ်းစားစဉ်ချင် ဉာဏ်နဲတဲ့ သူကဘာမှ အရေးမကြီး သလို နဲ့ နားမလည်ချင်ရောင် ဆောင်နေမိတာ၊ လောကမှာ ပညာထက်၊ ရာထူးထက် အရေးကြီးတာတွေ အများကြီး ရှိသေးတယ် ဆိုတာ သူအိပ်ရာ ပေါ်မှာ နေရတော့မှ ကောင်းကောင်း သဘောပေါက်သွားတယ်၊ သူ့ ဘဝမှာ ပညာမှပညာ ဆိုပြီး ဦးစားပေးခဲ့လို့ မြလေး လို ချစ်တတ်တဲ့ သူနဲ့လွဲခဲ့ရတယ်။
လူကဲခတ်မကောင်းတဲ့ သူဟာ အေး ရဲ့ ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် အမူအရာ တွေကို အဟုတ်မှတ်ပြီး လက်ထပ်တဲ့ အဆင့်ထိရောက်ခဲ့ ရတာလေ၊ ကြာကြာပေါင်းလာတော့ မှ ဒီမိန်းမ ရဲ့ငွေတခုထဲသာ ကြည့်တတ်တဲ့ အကျင့်တွေနဲ့ စိတ်ရင်းမမှန်တာတွေကို သူအကဲခတ် လာမိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူ့မှာ ရွေးချယ်စရာ လည်း မရှိတော့ဘူး၊ နောက်ပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှ မချစ်ဘူးတဲ့ သူ့အသဲနုလုံး ကလည်း သံယောဇဉ်တွယ်မိ သွားပြီလေ၊ သူ့မိန်းမမှာ အကောင်းပြောစရာရှိတာ ဆိုလို့ ရုပ်ကလေးနဲနဲ လှတာေတော့ ရှိတာပေါ့လေ၊ ကျန်တာတော့ ငွေကိုသဲကြီးမဲကြီး ရှာတယ်၊ ကြွားဘို့ ဝါဘို့နဲ့ အလှအပ အတွက်လောက်ဘဲ ငွေသုံးတယ်၊ ကျန်တဲ့ နေရာမှာတော့ ငွေရှာနေတဲ့ သူ့ကိုတောင် ကောင်းကောင်း ချက်ပြုတ် မကျွေးချင်ဘူး။
ဒါပေမဲ့ ဒီမိန်းမက ကျုပ်ကိုငွေဘယ်လို ရှာခိုင်းရမလဲ ဆိုတာတော့ နားလည်တယ်ဗျ၊ ကျုပ်က တသက်လုံးစာဘဲ လုပ်လာတာ၊ စာသင်ရတာလည်း သိပ်ဝါသနာပါတော့ ကျုပ်ကို အပြင်မှာ ကျူရှင်ဖွင့်ခိုင်း တယ်လေ၊ မြို့ပေါ်ကို ကျုပ်က ပြန်ပြောင်းချင်တာ၊ တောမှာ ဘာစာလုပ်လို့ ရမှာလည်း၊ ကျုပ်ကစာသမား ဆိုတော့ MSc တန်းတွေ၊ အခုနောက်ပိုင်းလုပ်လာတဲ့ MRes သမားတွေကို စာသင်ချင်တယ်။ စာတွေဖတ်ရတာလည်း စိတ်မကုန်သေး ဘူးလေ၊ ဒါပေမဲ့ မိန်းမ သဘောကြ အဲဒီမြို့ငယ်လေးမှာ ကြိတ်မှိတ်ပြီး ငွေရှာခဲ့ပါတယ်၊ သူ့မိန်းမ ထောင်တဲ့ ၁၀ တန်းဘော်ဒါဆောင်မှာ သူစိတ်မဝင်စားတဲ့ ၉တန်း၁၀တန်းစာတွေကို ကျိတ်မှိတ်ပြီးတော့ သင်ခဲ့ပါတယ်၊ ဘော်ဒါဆောင်ကလည်း အောင်မြင်ပါတယ်၊ အခု မန်းတလေးမှာ ဝယ်ထားတဲ့ မြေကွက်တွေ၊ အခုဆောက်ထား တဲ့တိုက်၊ စီးနေတဲ့ကား၊ ဒါတွေက ဒီဘော်ဒါဆောင်က ရတာတွေဘဲပေါ့၊ ဒီကြားထဲက ကျုပ်လေဖြတ်ချင် သလိုဖြစ်ပြီး ပါးတဘက်စရွဲ့ သွားတော့၊ ဆရာက နေ့တိုင်း လာနှိုပ်ပါဆိုတော့၊ ရက်ခြားလာလို့ မရဘူးလားတဲ့၊ ဒါ ဘာသဘောလည်းဗျာ၊ တောက်--။
ကျုပ်လည်း စကားမများခြင်တာနဲ့အသာနေလိုက်တာ၊ နောက်တော့ မထူးခြား မထူးခြား နဲ့ `မောင်ရယ်တဲ့ ဆက်နှိုပ်မနေပါနဲ့ တော့တဲ့` `အဲဒီတော့ ငါကဘာလုပ်ရမှာလည်း ` ဆိုတော့ ဆရာပြောင်းရအောင်တဲ့၊ `မောင့် ကို မြန်မြန်ပျောက်စေချင်လို့ ပါတဲ့` ကျုပ်လို့ ဆေးပညာဗဟုသုတ မရှိတဲ့ ကောင်ကလည်း သဘော ဘဲပေါ့၊ နောက်တော့ ပါးရွဲ့ရုံတင်မကတော့ဘူး၊ ကုရင်းတန်းလန်းနဲ့ ပိုပိုဆိုးလာပြီး ဒီအခြေအနေ ထိရောက် လာတော့တာပါဘဲဗျာ၊ ဒီမိန်းမ ဆေးပညာ ဗဟုသုတ မရှိတာနဲ့ ငွေကုန်မှာ ကြောက်ပြီး၊ ဟိုကု ဒီကုလုပ်လို့ ပိုဆိုးလာတာ၊ ဒီမိန်းမကို မကျေနပ်ဘူးဗျာ၊ စဉ်းစားရင်းစဉ်းစားရင်းနဲ့ သူဝေဒနာတွေ ပေါ်လာပြန်တယ်၊ နာတာတွေ၊ ကိုက်တာတွေက သူကိုဘာမှ မတွေးနိုင်တော့ လောက်အောင်ဘဲ၊ သြ ဘုရား --ဘုရား။
သူ့ စဖြစ်တာ အခုဆိုရင် တော်တော်ကြာသွားပြီ၊ (၆) လလောက်ရှိသွား ပြီထင်တယ်၊ ဖြေးဖြေးခြင်းပိုဆိုး လာတဲ့ သူ့အခြေအနေကို အားမရခြင်းနဲ့ သူ့စိတ်ဝေဒနာပါ ရလာတယ်၊ လေဖြတ်တဲ့ဝေဒနာရှင် တွေဟာ စိတ်အားငယ်တတ်တယ်၊ စိတ်ဓါတ်ကျတတ်တယ်၊ ဒေါသကြီးတတ်တယ် ဆိုတာ သူသိထားတယ်၊ သူ ကိုယ်သူ အဲဒီလို မဖြစ်ရဘူး လို့ဆင်ချင်ရင်း၊ သူပိုပြီးအားငယ် တတ်လာတယ်၊ ဒေါသကြီးတတ်လာတယ်၊ လောကကြီးကို ပိုပိုပြီး မကောင်းမြင် တတ်လာတယ်။
အခန်း (၃)
တနေ့က သူဌာနက သူ့တပည့် တွေလူနာလာမေးကြတယ်၊ သူကလည်း တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် အဲဒီနေ့က ရေမိုးချိုးပြီး နဲနဲ လန်းလန်းဆန်းဆန်း ဖြစ်နေတာနဲ့ dream bed ပေါ် မှာ လှဲနေတုန်း ရောက်လာတာ ဆိုတော့ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဧည့်ခံလိုက်နိုင်တယ်၊ (အတ္တမာနတွေနဲ့၊ ငါမသေသေးဘူး ပြန်လာအုန်းမယ်ပေါ့)၊ မြလေး ဟုတ်တယ် မြလေးရောက်လာတဲ့ နေ့ကတော့ သူစိတ်ဓါတ်ကျကျ နဲ့ ခုတင်ပေါ်မှာ အိပ်နေတုန်း ရောက်လာခဲ့တယ်၊ မြလေး နဲ့တော့ သူ ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ဘူး၊ မျက်ရေတွေကျလာတယ်၊ မြလေး ကိုဟန်ဆောင်လေး တောင် နှုတ်မဆက်နိုင်ခဲ့ဘူး၊ ရင့်ကျက်မှု့တွေနဲ့ လှပနေတဲ့ မြလေး က သူ့ကို စကားတွေ အများကြီးပြောသွားတယ်၊ သူ့ရင်ထဲကို ထွင်းဖောက်မြင်တတ်တဲ့ မြလေးက သူ့ကိုတရားပြသွားတယ်လေ၊ အားလုံးကို မြဲမယ် မှတ်ပြီး ခံစားနေရတဲ့ သူ့ကို ဘယ်အရာမှ မမြဲတဲ့ အကြောင်းတွေပေါ့။
သူမ ပါမောက္ခ၊ ဌာနမှုး လုပ်နေပေမဲ့၊ မပျော်ပိုက်တဲ့ အကြောင်း သူ့ကျောင်းလေးမှာ ကျောင်းသားနဲ့ ဆရာအချိုးချရင် ဆရာက များနေတဲ့ အတွက် သူ့မှာ ဆရာတွေကို ထိမ်းသိမ်း ရတာခက်ခဲတဲ့ အကြောင်း၊ အားလုံးဟာ မန္တလေး ကိုဘဲ ပြန်ချင်နေကြကြောင်း၊ သူ့စကား ကိုလည်းနားမထောင် ကြတဲ့အကြောင်း၊ တချို့ ဆရာတွေက ကိုယ်ဘာသာ ကိုယ်လည်း အလုပ်မထွက်ဘဲနဲ့ အလုပ်ထွက်ရလည်း ဂရုမစိုက်ဘူးဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ စည်းကမ်းတွေကို မလိုက်နာကြတဲ့အကြောင်း၊ သူမ သဘောအတိုင်း ဆိုရင်တော့ အစိုးရအလုပ်ကို မလုပ်ချင်လည်း တခါထဲ ထွက်ပြစ် လိုက်ပြီးတော့အပြင်အလုပ်ကို ဇောက်ချ လုပ်စေချင် ကြောင်း၊ ဒါပေမဲ့ အခုခေတ်ဆရာငယ်တွေက အဲဒီလို လည်းမဟုတ်ဘဲ ၂ခုခွပြီးတော့ မလေးမစားတွေလုပ် နေတော့ သူမ လုပ်ရကိုင်ရတာ အဆင်မပြေတဲ့ အကြောင်းတွေနဲ့ ပါမောက္ခချုပ်ရဲ့ သဘောထား တွေ ကိုလည်း သူမ မနှစ်သက်တဲ့ အကြောင်းတွေကိုပေါ့။
သူမတို့ကျောင်းက မန်းတလေးမြို့ နဲ့ မနီးမဝေးဆိုတော့ သောက်ကြာနေ့ ဆိုရင် မန်းတလေးက ဆရာတွေက အမြဲ ပြန်ကြတော့ ပါမောက္ခချုပ်က အမြဲတန်း သောက်ကြာနေ့ ညနေမှ အစည်းအဝေး ခေါ်လေ့ ရှိတဲ့အတွက် ဆရာတွေမှာ အခက်တွေ့ လေ့ရှိကြောင်း၊ သူမ လည်း PhD မလုပ်တဲ့ အကြောင်း၊ စာလည်း သိပ်မတော်တော့ သူမ ကိုယ် သူမ PhD နဲ့ မထိုက်တန်ဘူးလို့ ထင်ကြောင်း၊ စုံလို့ပါဘဲ၊ သူ လည်းပြန်ပြောချင်လိုက်တာ သူနေကောင်းရင် PhD ကူလုပ်ပေးမယ့်အကြောင်း၊ PhD ကို လုပ်သင့်တဲ့ အကြောင်း၊ မြလေး လောက် မတော်တဲ့သူတွေတောင် လုပ်နေကြတာ မြလေးကို သူအကုန် ကူညီမဲ့ အကြောင်းတွေပေါ့၊ ဒါပေ့မဲ့ မြလေး ရဲ့ရှေ့မှာ မပီမသနဲ့ ဝူးဝါးဝူဝါး မလုပ်ချင်တဲ့ အတွက် ဘာမှ မပြောတော့ပါဘူး။
နောက်ဆုံးတော့ သူ့ကို တရားအမှတ်နဲ့ ဝင်လေထွက်လေ မှတ်နေဘို့ တိုက်တွန်းသွားတယ်၊ သူကလည်း ဝိပသာနာအားထုတ် ဘို့မပြောနဲ့ ၊စာသာ တသက်လုံး ဖတ်လာတာ တရားစာအုပ်လည်း တအုပ်မှ မပါဘူး၊ လက်တွေ့လည်းမရှိ စာတွေ့လည်း မရှိတဲ့ သူ ဘယ်လို တရား အမှတ်နဲ့နေရမလည်း၊ ကျေးဇူး တင်ပါတယ် မြလေး၊ ဒို့ အတွက်တော့ ဘာမှ ထူးတော့မယ်မထင်ဘူး၊ ဒီတခါ ပြန်ကောင်းလာရင်တော့ ကျိုးစားပြီးတော့ လုပ်ပါတော့မယ်၊ မြတ်စွာဘုရား တပည့်တော် အတွက် တကြိမ်လောက်တော့ ကျိုးစားခွင့် လေးပြန်ပေးပါအုန်း ဘုရား၊ တပည့်တော် ဘဝကို အနိုင်နဲ့ဘဲပိုင်းပရစေ၊ အရှုံးသမား ဘဝနဲ့ လောကကြီးထဲ ကထွက် မသွားပရစေနဲ့။
အခန်း (၄)
သူက ပညာတော်သလောက် ပညာရေးနဲ့ ပတ်သက်ရင် ကံမကောင်းတတ်ဘူး။ သူ AL ဘဝနဲ့ နိုင်ငံခြား ပညာတော်သင်သွားရဘို့ အမျိုးမျိုးကျိုးစားပြီး နောက်ဆုံးအဆင့် ရောက်မှ သူ့တက်မဲ့ တက္ကသိုလ် ကဖွင့် နေပြီဆိုပြီး ကျောင်းတက်ဘို့ နောက်ကျနေတာကြောင့် သူမသွားလိုက်ရတော့ဘူး၊ နောက်နှစ်ပေါ့တဲ့၊ သူတို့ ဘဝမှာ နောက်နှစ်ဆိုတာ မရှိတော့ဘူး၊ အသက်ကန့်သတ်ချက်တွေရှိတယ်၊ တခြားအကြောင်း အမျိုးမျိုးတွေ လည်းရှိသေးတယ်၊ ဘယ်သူ့ကြောင့် ဘာကြောင့်နောက်ကြ နေတာလည်းဆိုတော့ ရုံးခန်းထဲမှ အိပ်ပျော် နေသောအပျင်းထူတဲ့ အကြောင်းကြား စာတစောင်ကြောင့်ပေါ့။
နောက်တော့ နိုင်ငံခြား ခရီးစဉ်တွေ အတွက် လက်မြှောက် အရှုံးပေးပြီးငွေနောက် လိုက်နေခဲ့တာ တော်တော်ကြာသွားတယ်။ PhD တွေလုပ်ရမယ် ဆိုတော့ သူပညာဘက် စိတ်လည်လာပြီးတော့ လုပ်မယ် လုပ်တော့ သူ့မိန်းမက နောက်နှစ်တွေမှ လုပ်ပါတဲ့၊ ငွေရှာလို့ ကောင်းနေတုန်း အချိန် အခါလေး ပေးနေတုန်းဘဲ ဆိုပြီးတော့ သူ့ကိုတားမြစ်ခဲ့တာကြောင့် PhD လုပ်တာ ၃နှစ်လောက် နောက်ကြသွားတယ်၊ နောက်တော့ PhD မပြီးရင် ရာထူးမတက်ဘူး ဆိုမှ ပါမောက္ခ ကတော် ဖြစ်ချင်တဲ့ သူ့မိန်းမရဲ့ ခွင့်ပြု မိန့် နဲ့ သူ PhD ပြန်လုပ်ခဲ့ရတယ်၊ စာချစ်တဲ့ သူ့အတွက် စာတွေက မခက်ခဲ ပေမဲ့ ကျန်တဲ့ လူမှု့ ဆက်ဆံရေးတွေ မှာ အခက်တွေ့ခဲ့ ရတယ်။ သူ လုပ်ထားတဲ့ Data တွေက များလွန်းနေတော့ အများကြီး ဖြုတ်ချခဲ့ရတယ်၊ တကယ်တော့ သူ PhD ကိုအထင်ကြီး လွန်းခဲ့တာလည်း ပါတယ်ပေါ့၊ သူ့ဘက်က လိုလေးသေးမရှိ ပြင်ဆင်ထားတာတွေကို သူ့အမှားလို့ တော့ မထင်မိပါဘူး၊ သူ စာနဲ့ ပတ်သက်ရင် ဘယ်တော့ မှ ဘယ်သူကိုမှ အရှုံးပေး ခဲ့တာမှ မဟုတ်တာ၊။
သူ MSc ကျောင်းသား ဘဝတုန်းက ဆရာသင်ရင်းတန်းလန်းနဲ့ သူ မရှင်းတဲ့ အချက်တွေ ကိုဆရာကို ထမေးလိုက်တော့ ဆရာက သူစိတ်ကျေနပ်အောင် အဖြေမပေးတော့ သူ ကလည်း မှန်တယ်ဆိုပြီး ဆက်ပြောရင်း နဲ့ အခန်းထဲက မောင်းထုတ်ခံရတာ မဟုတ်လား။ သူ့ သူငယ်ချင်းတွေကတော့ မင်းရဲ့ အသိတရား မရှိမှု့က တော့ လွန် လွန်းတယ်တဲ့။ အရိပ် ၃ ပါး လည်းနားမလည်၊ အရိပ်အခြေလည်း မသိနဲ့ မင်းလူလုပ်ဘို့ ခက်သေးတယ် ဆိုပြီး ဝိုင်းပြောခဲ့ကြတယ်။
နောက်တော့ မှ အဲဒီဆရာအကြောင်းကို သူသိခဲ့ ရတယ်၊ ဒီဆရာ သူတို့ကို အခုသင်တဲ့ field ကသူသင်နေကြ မဟုတ်ဘူးတဲ့၊ အခု ပြောင်းလာတဲ့ ပါမောက္ခ နဲ့ အလျှင်းသင့်တဲ့ ဆရာမတယောက် ကလိုချင်တယ် ဆိုလို့ ပါမောက္ခ ကပြောင်းပေးလိုက်လို့၊ ဆရာက သူ သင်နေကြ မဟုတ်တဲ့ ဘာသာကို ပြင်ဆင်ဘို့ အချိန်လည်း သိပ်မရတော့ ဖတ်သင် သင်နေတယ်ပေါ့၊ အဲဒီ အချိန် မှာ သူက သွားထောက် လိုက်တော့ ဆရာက သူ့ကို ချွတ်တယ် ထင်တော့တာပေါ့၊ ဒီကြားထဲ သူကအလိုက်ကမ်းဆိုး မသိ ဆက်ပြောနေတော့ ပိုရှုတ်ကုန်တော့ တာပေါ့၊ ဆရာ နှင်ထုတ်တာလည်း နည်းပါသေးတယ်။ သူလည်း အကြောင်းစုံ သိတော့မှ ဆရာကိုသေချာ သွားတောင်းပန်ရတယ်။
အခန်း (၅)
သူ့ ဘဝမှာ ဘယ်တော့မှ အိပ်ရာပေါ် လှဲပြီး ဝေဒနာခံစားရင်း အချိန်တွေဖြုန်းနေရလိမ့်မယ်လို့ မတွေးမိဘူး၊ သူ ရေသောက်ချင်လား၊ ဘိုက်စာလား၊ ဆီးသွားချင်လား၊ အားလုံးဟာ တခြားလူတယောက် ရဲ့ အကူအညီနဲ့မှ ဖြစ်မှာလား၊ ဟုတ်တယ်၊ သူဟာဘယ်သူ့ အကူအညီမှ မပါဘဲနဲ့ ဘာမှမလုပ်နိုင် တော့ဘူးဆိုတာ သူ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သဘောပေါက်သွားတဲ့ အချိန်မှာဘဲ သူပိုပြီးစိတ်ဓါတ်ကျ သွားတယ်၊ တတ်နိုင်သမျှ အားလုံးကို ချုပ်တည်းထားတတ်ခဲ့တယ်။
ရေသောက်ချင်လား၊ သူမနေနိုင်လောက် အောင်ဖြစ်မှ သောက်ဖြစ်တော့တယ်၊ ဆီးသွားချင်တာ ကိုလည်း အတတ်နိုင်ဆုံး ထိမ်းထားတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ရောဂါ အနေအထားရ မထိမ်းနိုင် မသိမ်းနိုင်ဖြစ်လာတဲ့ အခြေအနေ တွေကိုလည်း သူလက်မခံချင်ပေမဲ့ လက်ခံခဲ့လိုက်ရတယ်၊ သူစိတ်ဆင်းရဲ ရတာတွေကို ဘယ်လို့မှ တားဆီးလို့မရဘူး၊ ဒီနောက်မှာ သူ့ရောဂါ အခြေအနေလည်း ပိုပိုပြီး ဆိုးလာတော့တယ်။ ဧည့်သည် တွေလာတာကိုလည်း သူမတွေ့ချင်တော့ဘူး၊ ဒီနောက်ပိုင်းတော့ သူ့မိန်းမကို ပြောထားတယ် `ဧည့်သည်တွေ လာရင် အခန်းထဲကို မဝင်ခိုင်းပါနဲ့ ၊ ငါ မတွေ့ချင်ဘူးလို့ပြောထားတယ်` ဒါပေမဲ့ ဒီမိန်းမက ပြောလို့မရဘူး၊ သူခေါ်ချင်ခေါ်လာတာဘဲ၊ သူ့ရဲ့ဒုက္ခအိုးကြီးကို ခေါ်ပြတဲ့ သဘောလား၊ အို သူမကျေနပ်တာတွေကတော့ အများကြီးပါ။
ဒီမိန်းမနဲ့ သူသာပြန်နေကောင်းလာရင် အကွဲဘဲ၊ အို သူကကော ပြန်နေကောင်းလာအုန်းမှာ လား၊ သူ့ဝေဒနာ တွေထဲမှာ အဆိုးဆုံးက အားလုံးကို သိနေတာဘဲ ပြန်မပြောနိုင်ဘူး၊ ပြန်မပြောနိုင်ပေမဲ့ ခံစားနိုင်တယ်လေ၊ ပိုပိုပြီး စိတ်ဓါတ်ကျလာတယ်၊ အားလုံးသွား ကြပါတော့၊ ဘယ်သူမှ မလာကြနဲ့၊ ဘာမှမပြောကြနဲ့၊ အားလုံး အားလုံး သွားကြပါ။
သူ့ စားပွဲပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ သူ့PhD စာအုပ်အစိမ်းလေးက ဖုံတက်စပြုနေပြီ၊ သူ့စာအုပ်ကို သူကလွဲပြီး တန်ဘိုးထားသူ ဒီအိမ်မှာ ဘယ်သူရှိမှာလည်း၊ သူ PhD အပြီး ပါမောက္ခ Promotion တွေထွက်ပြီး ကထဲ က သူ့စိတ်တွေ မကြည်လင်တော့ဘူး၊ ပျော်လည်း မပျော်တော့ဘူး၊ တကယ်ဆိုရင် သူလောက် ကျောင်းပျော်တာ သူဘဲရှိတာဘဲ၊ စာတွေကိုမြတ်နိုးတဲ့ နေရာမှာ လည်း သူ့ကို ဘယ်သူမှ မမှီနိုင်ပါဘူး၊ သူ ငယ်ငယ်တုံးက စာတွေ တညလုံး ထိုင်ထိုင် ဖတ်နေလို့ မနက်မနက် သူ့စာသင်ချိန် အမှီရောက်အောင် မနဲ သွားခဲ့ရတာတွေ၊ အတန်းဝင်တာနောက်ကြ မှာ စိုးပြီး ဘာမှ မစားခဲ့တော့ စာသင်ရင်း နဲ့ ဘိုက်ထဲက တဂွီဂွီ အသံတွေ မြည်လာတယ်၊ ရှေ့တန်းက ကျောင်းသူတွေ ကြားသွားရင်ဆိုပြီး စာသင်ခုံနဲ့ ခပ်ဝေးဝေးမှာ သူလျှောက်သွားခဲ့ တာကိုလည်း သူ မနေ့ တနေ့က လုပ်ခဲ့ သလိုဘဲ။
သူ Tutor ဘဝတုန်းက ပျော်ခဲ့ တဲ့ အပျော်တွေကို ပြန်လည် သတိရရင်း စိတ်ကလေးနဲနဲကြည်လာတယ်။ အိပ်ရာပေါ်က ထထိုင်လိုက်ရင်း သူ့PhD စာအုပ်ကို လှမ်းယူလိုက်တယ်၊ စာအုပ်ရဲ့ ဝန်ကိုတောင် သူထမ်းဘို့ခက်နေတယ်၊ စာအုပ်ထဲက စာတွေဝန်ကို သူထမ်းခဲ့ရတာ ၅ နှစ်၊ သူသိပ်ပင်ပန်း ခဲ့လို့များ အခုလို ဝေဒနာတွေရလာတာလား။ မဟုတ်ဘူး PhD နဲ့ ဘာမှမဆိုင်ဘူး၊ သူစာတွေကို တကယ်ချစ်ပါတယ်၊ သူ မကျေနပ်တာက သူလိုချင်တဲ့ ပါမောက္ခ ရာထူး မရလို့၊ ဌာနမှုးမရလို့၊ သူ လိုချင်တာလဲ တကယ်ဆိုရင် သူ နဲ့ ထိုက်တန်တယ် ထင်လို့ ရချင်တာပါ၊ အို ဘာတွေလည်း ၊ သူ PhD နောက်ကျတာ တခုလေးနဲ့ သူလောက်မတော်တဲ့၊ သူ ထက်ငယ်တဲ့ သူတယောက်ရဲ့အောက်မှာ သူလုပ်နေရမှာလား၊ သူ စိတ်လျှော့ခဲ့ပါသေးတယ်။
သူ စိတ်ထိမ်း ပြီးတော့ နေခဲ့ပါတယ်၊ဒါပေ့မဲ့ မရခဲ့ဘူး၊ သူရင်ဆိုင်နေရတာက နေ့တိုင်းအခက်အခဲတွေ၊ သူက စာကို တသက်လုံး crazy ဖြစ်လာတာ၊ စာတပုဒ်နားမလည်ရင် ထမင်းမစား၊ လက်ဘက်ရည် မသောက်နဲ့ အဖြေမရမခြင်း တောက်လျှောက် စာဖတ်နေခဲ့ တာ၊ သူ့ စိတ်ထဲမှာ ရှင်းသွားပြီဆိုရင်လည်း၊ တယောက်ထဲ ပိတိတွေဖြစ်ပြီး ပျော်နေခဲ့တာ၊ သူစာတွေကို သိပ်ချစ်တယ်၊ အခုတော့ဗျာ PhD seminar တဲ့၊ ဌာနတွင်း အစမ်းဖတ်တဲ့၊ ကျုပ်ကလည်း စာကို ဝါသနာပါတဲ့ သူဆိုတော့ သူတို့ စာအုပ်တွေကို တကယ် ဖတ်ကြည့်ပါတယ်၊ ကျုပ်သဘော မပေါက်တဲ့ နေရာတွေကိုလည်း မေးစမ်း ကြည့်ပါတယ်၊ နားလည်တဲ့ အထိ သူတို့ နဲ့ အပြန်အလှန် ဆွေးနွေးပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ဗျာ သူတို့က ကျုပ်ဒီလိုမေးတာကို ချွတ်တယ်ထင်တာဗျ၊။
နောက်ပြီး ပါမောက္ခ pass ပေးပြီးသားတဲ့၊ supervisor ကဒီအတိုင်း ဘဲလုပ်ခိုင်းတာတဲ့၊ ဒါဆိုရင် သူတို့က ဘာသိတာလည်း၊ သူတို့ စာအုပ်မှ သူတို့ အခုအချိန်မှာ နားလည်အောင်မရှင်းနိုင်ရင် တကယ် seminar လုပ်တဲ့ အချိန်၊ steering committee ကမေးရင်ဘယ်လိုဖြေမလဲလို့၊ ဒါကကျုပ်အတွေးပါ၊ သူတို့ကတော့ ထဲ့မတွက်ပါဘူး၊ သူတို့ကို ကာကွယ်ပေးမဲ့၊ defense လုပ်ပေးမဲ့ သူတို့ supervisor တွေ၊ ပါမောက္ခ တွေရှိနေတာဘဲလို့ ထင်ကြမှာဘဲလေ၊ အဲဒီမှာ ကျုပ် feel ဖြစ်တာလေ၊ ကျုပ်ပါမောက္ခ မဟုတ်လို့ ပြောခွင့်မရှိတာ ဆိုပြီး ကိုယ့်ဒုက္ခ ကိုယ်ရှာနေတာလေ၊ ကျုပ်ကသာ မနေနိုင် မထိုင်နိုင်ဖြစ်နေတာပါ၊ ဘယ်သူ pass ပေးပေး ကျုပ်နဲ့ မဆိုင်ပါဘူးဗျာ သိပ်သဘာဝမကျတာလေး တွေကိုသာအမှန်အတိုင်း ဖြစ်စေချင်တာပါ၊ ဒါပေမဲ့ မရပါဘူး၊ ကျုပ်မှာ အာဏာ မရှိဘူး၊ ကျုပ် ဘာမှ ပြောပိုင်ခွင့် မရှိဘူး၊ အဲဒီမှာ ကျုပ်ဒေါသတွေ ပိုကြီးလာတာဘဲ။
နောက်ပြီး ကျုပ်တပည့်မ ကျုပ်နဲ့ PhD လုပ်တဲ့ တပည့်ပေါ့၊ ကျုပ်ကို supervisor လုပ်ခိုင်းပြီးတော့ ပြစ်ထားလိုက်တာဗျာ၊ ပေါ်ကိုမလာတော့ဘူး၊ သူ့က နယ်မှာနေ နေရလို့ internet သုံးရတာကအစ အခက်အခဲ ရှိပါတယ်ပေါ့လေ၊ အဲဒီလို ဆိုတော့ ကျုပ်ကလည်း internet ခဏာထားအုန်း၊ ဒီစာအုပ်တွေ ဖတ်အုန်း ဆိုပြီး သူနဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့ စာအုပ်တွေ ရှာပေးလိုက်တယ်၊ စာအုပ်တွေ ကြည့်ပြီးတော့ မျက်စိမျက်နှာတွေ ပျက်လို့ ကျုပ်ကဘဲ တမင်ဘဲရစ်နေသလိုလို၊ နောက်ပြီး ဒီစာအုပ်တွေဖတ်ပြီးရင် ပြန်ပြီး ဆွေးနွေးမယ်လို့လဲပြောရော၊ ဟန်တောင်မဆောင်နိုင်တော့ဘူး ငိုတော့မလိုနဲ့၊ ကျုပ်လည်း အမြင်ကပ်ကပ်နဲ့ ပြစ်ထားလိုက်တယ်၊ နောက် တလလောက်နေတော့ လက်ဆောင်တွေ အများကြီးနဲ့ ရောက်လာတယ်။
ကျုပ်မိန်းမကတော့ ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ပေါ့၊ ကျုပ်ကတော့ ဘာရမလည်း နင်ဘာတွေဖတ်ခဲ့ လည်းဆိုပြီး စာအကြောင်း ဆွေးနွေးမယ်လည်း လုပ်ရော ငိုတော့မဲ့ ပုံနဲ့၊ ကျုပ်လည်း စာတွေမေးရော ဟင်း ဟင်း ဘာမှ မသိဘူး၊ ကျုပ်လည်းပြောတော့တာပေါ့ နင်ဘာဖတ်လည်းဆိုတော့၊ ငိုပြီး ပြောတော့တာဘဲ၊ သူမညာပါဘူး ဖတ်ပါတယ်ပေါ့၊ ကျုပ်ကလည်း နင်မညာနဲ့ ပေါ့ စာတကယ်ဖတ်ရင် ဒါလေးတော့ သိရမယ်ပေါ့၊ သူကလည်း သူမညာတတ်ပါဘူး၊ အာဇီဝတ်ဌမက သီလ ဆောက်တည်ပါတယ်ပေါ့၊ ကျုပ်လည်း ဒေါသဖြစ်ဖြစ်နဲ့ နင်က ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် အာဇီဝတ်ဌမက လေးဘာလေးနဲ့ ရွတ်စမ်းဆိုတော့ ငိုငိုယိုယို နဲ့ ရွတ်တယ်၊ ကျုပ်က လည်း တခြားဟာနဲ့ ပတ်သက်ရင် သည်းခံနိုင်တယ်၊ စာနဲ့ ပတ်သက်ရင်တော့ သည်းမခံနိုင်ဘူး၊ အဲဒီကထဲက ကျုပ်နဲ့ Thesis လုပ်ရတာ ရစ်တယ်ပေါ့လေ။
နောက်တော့ ကျုပ်မိန်းမက ပြောတယ် သူက ရေးပေးစေချင်တာပေါ့၊ ကျုပ်လည်း ရေးပေးချင်ပါတယ်၊ စာ လုပ်ရတာ ကြိုက်တာကိုး၊ ဒါပေမဲ့ သူတို့က ဘာတတ်မှာလည်း၊ နဲနဲ တော့ ကျိုးစားအုန်းမှပေါ့၊ သူတို့ ကတော့ PhD မပြီးရင်လည်းနေတော့၊ အလုပ်ကလည်း ထွက်မယ်၊ ဆက်မလုပ်တော့ဘူးပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ဒီ Thesis မပြီးရင် ကျုပ်မှာလည်း တာဝန်ရှိတာကိုး ကျုပ်လည်းသိက္ခကျမှာပေါ့၊ အဲဒီတော့ဗျာ၊ သူ့ စာဖတ်ခိုင်းဖို့ နေနေသာသာ seminar ရှိရင်တောင် မေးနိုင်မဲ့ မေးခွန်းတွေကို မမကို ချော့မော့ ပြီးတော့ ရှင်းပြရတာနဲ့တင် ကျုပ်တော့ supervisor လုပ်ရတာ စိတ်ကုန်ပါပြီ၊ အခုကျုပ်ရောဂါ ဖြစ်တော့ မှ မယ်မင်းကြီးမ လည်း တငိုငိုတယိုယိုနဲ့ ကျုပ်ကျေးဇူးတွေ သိတတ်နေတာလေ၊ အင်းပြောလို့သာ ပြောနေရတာ သူလည်း ၁ခါဘဲဖတ် ရသေးတာဆိုတော့ လုပ်ဘို့ အများကြီးကျန်သေးတယ်၊ ကျုပ်ကလည်း ပြီးစီးအောင် လုပ်ပေးချင်ပါတယ်၊ အမယ်လေး အားလုံးဟာ ဒုက္ခ တွေပါလား၊။
အခန်း (၆)
မြလေး လာသွားပြီးတဲ့ နောက်မှာ ကျုပ်ရောဂါနဲနဲ သက်သာလာသလိုဘဲ ဘာဆိုင်လို့လည်း တော့ မပြောနဲ့လေ၊ မြလေး က အပြောကောင်း သူပြောသလိုပါဘဲ၊ လောကကြီးမှာ ပြည့်စုံတယ် ဘယ်ရှိပါမလည်း၊ အားလုံးဟာ မပြည့်စုံမှု့တွေနဲ့ ၂ပါးသွားနေရတာကိုး၊ သူပြောသလိုဘဲ၊ စိတ်ကိုအတတ်နိုင်ဆုံး လျှော့ထားပြီး၊ ဝင်လေထွက်လေ မှတ်နေမိတယ်၊ ဘာမှမသိပေမဲ့ သိသလောက်ပေါ့လေ၊ စိတ် ကိုဘာမှမတွေးဘဲ ဘုရားတခုဘဲ အာရုံပြုထားမိတယ်၊ နောက်ဆုံးတခေါက် နောက်ဆုံးပြတဲ့ ဆရာစီ သွားတော့တောင် ဆရာက ပြောလိုက်သေးတယ်၊ အခြေအနေကောင်းတယ်၊ တိုးတက်လာတယ်၊ ဒီအတိုင်းဆက်ပြီးတော့ ၁လလောက်သွားရင် သူလမ်းကောင်းကောင်း ပြန်လျှောက်လာနိုင်တော့မယ်တဲ့၊ သူပျော်သွားတယ်၊ သူ့မိန်းမကိုလည်း ပြောလိုက်တယ်၊ နောက်ထပ်ဘယ်ဆရာမှ မပြောင်းတော့ဘူး သေရင်လည်း သေပါစေတော့။
ဆရာ၊ ဆရာ လို့ အော်ပြီးဝင်လာတဲ့ သူတပည့်မကို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ဘဲ ပြန်ကြည့်လိုက်တယ်၊ ဘာလဲလို့ အမူအရာနဲ့ပြောတော့ `ဆရာ ရာထူးတိုးတွေ ဒီနေ့ထွက်တယ်၊ ဆရာ ပါမောက္ခ၊ ဌာနမှုး အဖြစ် ကျမတို့ ကျောင်းကို ပြောင်းရတယ်တဲ့` သူ ရုတ်တရက် ဝမ်းသာသွားလိုက်တာ၊ ဟုတ်တယ် သူမေ့နေလိုက်တာ၊ ဘာမှကို အာရုံထဲ မရောက်လောက်အောင် ရောဂါနဲ့ ရင်ဆိုင်နေလိုက်ရတာလေ၊ `ဆရာ သက်သာတယ် မဟုတ်လားဟင်` ဆိုတဲ့ တပည့်မလေးအမေးကို မြန်မြန်ခေါင်းငြိမ့် ပြရင်း၊ သူ့ တပည့်မလေး ဒုတိယအကြိမ် ဖတ်ဖို့ သူဘာတွေပြင်ဆင်ပေးရမလည်း ဆိုတာ သူ့ခေါင်းထဲမှာ...
လေးစားစွာဖြင့်
စာရေးသူ - ရွှေစင်ဦး
.
အားလုံးသတိထားကြပါဗျာ အင်တာနက်မှာ သင်ယူစရာတွေမကုန်ပါဘူး သိပ်မချက်ကြပါနဲ့ အကျိုးရှိစေချင်ပါတယ်
