မေမေ ဘ၀ ရဲ့ ပျားရေစက် ကလေးတွေအကြောင်းပြောရင် ဖေဖေ ကျောင်းသွားနေတဲ့ အချိန်မှာ မေမေဟာ တနေကုန် အိမ်အလုပ်တွေလုပ်ပြီး ဖေဖေအလာ ကိုစောင့်ရတာပေါ့၊ ဖေဖေရောက်လာပြီး စားသောက်တနေ့တာ အလုပ်တွေပြီးဆုံးချိန် ရောက်တော့မှ မေမေတို့၂ယောက်ရဲ့ ဆည်းဆာချိန် ကိုရောက်လာ ပါတယ်။
အဲဒီအချိန်က ဖေဖေတက္ကသိုလ် သွားတက်တဲ့ အချိန်မှာ ဖေဖေမုံဘိုး ၂၅ ပြားဘဲ ရတယ်တဲ့၊ ဖေဖေ ဟာ အဲဒီ ပိုက်ဆံကို ကျောင်းမှာ ဘာမှမသုံးဘဲ ညနေ မေမေတို့ ရဲ့ ဆည်းဆာချိန်ကြမှ လမ်းလျှောက်ရင်း ကြံရည် သောက်ကြသတဲ့၊ မေမေခမျာ အဲဒီအချိန်ကြမှ အသက်ရှုဝမယ်ထင်တယ်၊ မေမေတို့ဟာကျုံးဘေး တလျှောက် ကိုးနဝင်းဘုရားတလျှောက် လမ်းလျှောက် ကြတာပေါ့။
ညရောက်ရင်တော့ ဖေဖေဟာ ခြင်ကိုက်မှန်း မသိ၊ ဘာမသိနဲ့ တညလုံး စာလုပ်ပါသတဲ့၊ ဖေဖေ သချာၤတွေ တွက်ဘို့ ရာ နိုင်ငံခြားကစာအုပ်တွေ ကိုဒေါ်ကြီးကမှာပေးပါသတဲ့၊ စာအုပ်တွေက အတွဲလိုက် အထူကြီး တွေပါ၊ အဲဒီခေတ်ကရှားရှားပါးပါး ပေါ့၊ ကျနော် တို့အလှည့်ရောက်တဲ့ ထိ အဲဒီစာအုပ်တွေ သုံးလို့ ရပါ သေးတယ်။
တချို့စာအုပ်တွေမှာ မှင်ကွက်တွေစွန်းနေတဲ့ အတွက် မေမေကိုမေးတော့ အဲဒါ ဒေါ်လတ် လက်ချက်တဲ့ သူဖေဖေကို မကျေနပ်တာရှိတော့ ဖေဖေကိုမလုပ်ရတဲ့ အတွက် ဖေဖေ စာအုပ်တွေထပ်ပြီးတော့ မှင်ဘူးနဲ့ လောင်း ပြစ်လိုက်တာတဲ့၊ ဒေါ်ကြီးဆိုထိုင်ငို တယ်တဲ့၊ စာအုပ်တွေ နှမြောလွန်းလို့တဲ့။
ဖေဖေက အဲဒီအဒေါ်ကို ကြောက်လည်း ကြောက်တယ် သိတ်လည်းမချစ်ဘူးထင်တယ်၊ နောက်တခါ ရှိသေးတယ် ဖေဖေ ကိုရင်ဝတ်တော့ ညကြီးသန်ခေါင်ကြမှ `အကိုလေးကို ခေါ်ပေး` ဆိုပြီးအော်အော် ငိုနေလို့ ဘဘကြီးတို့က ဖေဖေကို ဘုန်းကြီးကျောင်း ကနေခေါ်ပေးရတယ်တဲ့ ဖေဖေ ကတော့ ပြီးတော့လဲ ဘာမှ မဟုတ်ဘဲနဲ့ သူ့ကို ဒုက္ခပေးတယ်ဆိုပြီး မကြည်ဘူးပေါ့။
အဲဒီအဒေါ်က ဘဝမှာ ဒေါသ၊ မောဟ၊ မာန်မာနတွေ နဲ့ နေသွားပြီး အခုဆုံးသွားပါပြီ၊ ဖေဖေတို့ မောင်နှမ လေးယောက်ထဲမှာ အရင်ဆုံး ဆုံးသွားတာပါ..။
အဲဒီ့ အဒေါ်ကို ကြည့်ပြီးတော့ သင်ခဏ်းစာ ရမိတယ်...၊ လူသားအားလုံး ကိုယ့်အတွက်နဲ့ ဘယ်သူမှ စိတ်မဆင်းရဲ ကြစေချင်ဘူး...၊ လောကမှာ အမှတ်ရစရာ အလှတရားတွေကိုဘဲ ချန်ရစ်ခဲ့ စေချင်တာပါဘဲ..။
.
အဲဒီအချိန်က ဖေဖေတက္ကသိုလ် သွားတက်တဲ့ အချိန်မှာ ဖေဖေမုံဘိုး ၂၅ ပြားဘဲ ရတယ်တဲ့၊ ဖေဖေ ဟာ အဲဒီ ပိုက်ဆံကို ကျောင်းမှာ ဘာမှမသုံးဘဲ ညနေ မေမေတို့ ရဲ့ ဆည်းဆာချိန်ကြမှ လမ်းလျှောက်ရင်း ကြံရည် သောက်ကြသတဲ့၊ မေမေခမျာ အဲဒီအချိန်ကြမှ အသက်ရှုဝမယ်ထင်တယ်၊ မေမေတို့ဟာကျုံးဘေး တလျှောက် ကိုးနဝင်းဘုရားတလျှောက် လမ်းလျှောက် ကြတာပေါ့။
ညရောက်ရင်တော့ ဖေဖေဟာ ခြင်ကိုက်မှန်း မသိ၊ ဘာမသိနဲ့ တညလုံး စာလုပ်ပါသတဲ့၊ ဖေဖေ သချာၤတွေ တွက်ဘို့ ရာ နိုင်ငံခြားကစာအုပ်တွေ ကိုဒေါ်ကြီးကမှာပေးပါသတဲ့၊ စာအုပ်တွေက အတွဲလိုက် အထူကြီး တွေပါ၊ အဲဒီခေတ်ကရှားရှားပါးပါး ပေါ့၊ ကျနော် တို့အလှည့်ရောက်တဲ့ ထိ အဲဒီစာအုပ်တွေ သုံးလို့ ရပါ သေးတယ်။
တချို့စာအုပ်တွေမှာ မှင်ကွက်တွေစွန်းနေတဲ့ အတွက် မေမေကိုမေးတော့ အဲဒါ ဒေါ်လတ် လက်ချက်တဲ့ သူဖေဖေကို မကျေနပ်တာရှိတော့ ဖေဖေကိုမလုပ်ရတဲ့ အတွက် ဖေဖေ စာအုပ်တွေထပ်ပြီးတော့ မှင်ဘူးနဲ့ လောင်း ပြစ်လိုက်တာတဲ့၊ ဒေါ်ကြီးဆိုထိုင်ငို တယ်တဲ့၊ စာအုပ်တွေ နှမြောလွန်းလို့တဲ့။
ဖေဖေက အဲဒီအဒေါ်ကို ကြောက်လည်း ကြောက်တယ် သိတ်လည်းမချစ်ဘူးထင်တယ်၊ နောက်တခါ ရှိသေးတယ် ဖေဖေ ကိုရင်ဝတ်တော့ ညကြီးသန်ခေါင်ကြမှ `အကိုလေးကို ခေါ်ပေး` ဆိုပြီးအော်အော် ငိုနေလို့ ဘဘကြီးတို့က ဖေဖေကို ဘုန်းကြီးကျောင်း ကနေခေါ်ပေးရတယ်တဲ့ ဖေဖေ ကတော့ ပြီးတော့လဲ ဘာမှ မဟုတ်ဘဲနဲ့ သူ့ကို ဒုက္ခပေးတယ်ဆိုပြီး မကြည်ဘူးပေါ့။
အဲဒီအဒေါ်က ဘဝမှာ ဒေါသ၊ မောဟ၊ မာန်မာနတွေ နဲ့ နေသွားပြီး အခုဆုံးသွားပါပြီ၊ ဖေဖေတို့ မောင်နှမ လေးယောက်ထဲမှာ အရင်ဆုံး ဆုံးသွားတာပါ..။
အဲဒီ့ အဒေါ်ကို ကြည့်ပြီးတော့ သင်ခဏ်းစာ ရမိတယ်...၊ လူသားအားလုံး ကိုယ့်အတွက်နဲ့ ဘယ်သူမှ စိတ်မဆင်းရဲ ကြစေချင်ဘူး...၊ လောကမှာ အမှတ်ရစရာ အလှတရားတွေကိုဘဲ ချန်ရစ်ခဲ့ စေချင်တာပါဘဲ..။
.
2 comments:
ေၾသာ္....အဲဒီအေဒၚခမ်ာမွာ ပူေလာင္လုိက္တာ...
Post a Comment