၁၁။
အိမ္မျပန္ဘဲ သူအခ်ိန္ျဖဳန္းလိုက္သည္။ ညရွစ္နာရီနီးမွ ေမသူတုိ႔ အိမ္နားကို သြား၏။ အိမ္ေဘးက ေလကာေက်ာက္တံုးၾကား၀င္ကာ အေျခအေနၾကည့္ေနသည္။ ခါတိုင္းေန႔ေတြ လိုပင္ ရွစ္နာရီေက်ာ္လွ်င္ အစ္ကုိၾကီးက ေရာက္လာသည္။ သတင္း ေၾကညာအျပီးမွာ လူစဲသြား၏။ ေမသူဆိုင္ပိတ္ကဲလားခ်မွ ဆုိင္ေရွ႕ သူေရာက္သြားသည္။ ကဲလားကို လက္ႏွင့္ ပုတ္၏။ ေမသူ လံုး၀အသံမျပဳဘဲ အတြင္းထဲက ကဲလားကို ျပန္ပုတ္သည္။ ပိုေသခ်ာျပီျဖစ္သျဖင့္ အိမ္ေနာက္ဘက္က ေလကာေက်ာက္တံုးနား သူထြက္လာသည္။ သူ႔ရန္ခုန္ိသံကို သူျပန္ၾကားေန၏။ တစ္ကိုယ္လံုး ကတုန္ကယင္ၾကီး ျဖစ္လာေန၏။ ေမသူ ဆင္းလာလိမ့္မည္ထင္ေသာ အိမ္အေနာက္ဘက္ကို စိုက္ၾကည့္ကာ ေလကာေက်ာက္တံုး နား သူ ထိုင္ခ်လိုက္၏။
ေလကာေက်ာက္တံုးၾကီးေပၚ ရုတ္တရက္ လာက်ေသာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေရာင္ေၾကာင့္ ပို၍ ရင္ခုန္သြား၏။ ကုိယ္ကို ေက်ာက္တံုးႏွင့္ ကြယ္ထားလိုက္သည္။ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး ေရာင္ႏွင့္အတူ လူရိပ္ကိုပါ ျမင္ရ၏။ သူရွိရာ ဘက္သို႔လာေနသည္။ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးက အေပၚကုိ မထိုး၊ ေျမျပင္ကိုသာ ထိုး၍ လာေန၏။
ကိုေအာင္တိုင္။
ေမသူ
ပုန္းေနေသာ ေက်ာက္တံုးၾကားမွ ခုန္ထြက္ျပီး ေမသူကို ဖက္ထားလိုက္၏။ ေမသူလက္ထဲမွ ဓာတ္မီးပင္ လြတ္က်သြားသည္။ သူက ေမသူ၏ လက္ႏိွပ္ဓာတ္မီးကို ငံု႔ေကာက္ရင္း ေမသူ၏ လက္တစ္ဖက္ကိုလည္း ဆြဲလိုက္၏။ ေမသူ ထိုင္ခ်လိုက္ေသာအခါ ေမသူ၏ ကိုယ္လံုးမွာ သူ႔ရင္ခြဲထဲ ေရာက္သြားေလ၏။ ေမသူက မသိမသာ ရုန္းသည္။ ဘာေျပာမွာလဲ ျမန္ျမန္ေျပာ၊ အေဖႏိုးလာလုိ႔ ေခၚေနရင္ သိေနဦးမယ္ ဟုဆို၏။
ညၾကီးမင္းၾကီး သမီးကို အေဖက ဘာကိစၥေခၚရမွာလဲ။
တစ္ခုခုခိုင္းခ်င္လုိ႔ ေခၚရင္ေျပာတာ။
ေနေကာင္းေနျပီ၊ ဘာမွ မခိုင္းဘူးစိတ္ခ်။
သူက သိတယ္ ဟူေသာ ေမသူ၏ စကားမဆံုးခင္ ရွည္လ်ားေသာ အနမ္းေၾကာင့္ ေမသူက ကိုယ္ကို ရြံ႕လိုက္၏။ ေအာင္တိုင္က ပို၍ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္ထားလိုက္မိ၏။
ကဲ....ေျပာေလ...ဘာေျပာမလဲ။
ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး၊ ဒီလုိေနတာပဲ ေကာင္းတယ္။
ေမသူက တြန္းဖယ္ပစ္လိုက္ေသာ္လည္း ယွက္ထားေသာ လက္က ျပဳတ္မသြား၊ ေအာင္တုိင္က တခစ္ခစ္ ရယ္ကာ ပို၍ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္ထားမိ၏။
ရယ္တာကလည္း က်ယ္လိုက္တာ၊ သူမ်ားမေနတတ္ဘူး၊ တစ္မ်ိဳးၾကီးပဲ ဟု ေမသူက ၾကားရံုမွ် ေလသံနွင့္ ေျပာ၏။
တိုးတုိးေလး ေျပာမယ္။
ေျပာ
သိပ္ခ်စ္တယ္။
ရွည္လ်ားေသာ သက္ျပင္းရႈိက္သံႏွင့္အတူ အနမ္းလည္း ရွည္လ်ားသြား၏။ ေမသူက ကို္ယ္ကို ရြံ႕ျပန္၏။
ေတာ္ျပီ။
ေနပါဦး၊ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာခ်င္လုိ႔ပါဆို။
ဘာေျပာမလဲ ေျပာေလ။
ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး၊ အိုး....နာတယ္ဗ်။
ေမသူက ဆြဲဆိတ္သျဖင့္ သူရယ္မိလိုက္သည္။
အေမနဲ႔ အစ္ကိုၾကီးကို ေျပာခိုင္းလိုက္မယ္။
ဘာေျပာခိုင္းမွာလဲ။
၀ါမ၀င္ခင္ ရက္ျမတ္ကိုေရြး...လက္ထက္ဖို႔အေရး။
သူ႔ကို သီခ်င္းဆိုခိုင္းတာ က်ေနတာပဲ.
ေပ်ာ္လို႔ပါေမသူရယ္၊ ဒီလုိေတြ႔ရဖို႔အေရး၊ တို႔ဘယ္ေလာက္ စြန္႔စားရတယ္မွတ္လဲ၊ ညေနကလည္း အေမ့ကို လိမ္ရ၊ အစ္ကိုၾကီးကို လိမ္ရနဲ႔ လူကို ေသခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္သြားတာ။
ဘယ္လို လိမ္ထားခဲ့လဲ။
အေမ့ကို အစ္ကုိၾကီးအိမ္ သြားအိပ္မယ္ေျပာျပီး အစ္ကိုၾကီးကို ေနမေကာင္းလုိ႔ ေဆးေတာင္း ေသာက္ဖို႔ လာတာ ေျပာရတယ္၊ ေဆးေသာက္ျပီးေတာ့ အိမ္ျပန္အိပ္ဦးမယ္ ေျပာရျပန္ေရာ၊ ေမသူနဲ႔ ေန႔ခင္းက ေတြ႔ျပီး မွ အစ္ကိုၾကီးက အမဲပစ္သြားရေအာင္တဲ့၊ စိတ္ညစ္လိုက္တာ၊ မနည္းဟန္ေဆာင္ျပီး လိမ္ခဲ့ရတယ္။
အစ္ကိုၾကီးက ယံုပါ့မလား။
ေမသူက သက္ျပင္းခ်၍ ေျပာ၏။
ယံုပါတယ္။
ယံုလိမ့္မယ္အားၾကီး၊ အစ္ကုိၾကီး ရိပ္မိလား မသိဘူး၊ တစ္ေန႔က ေမးတယ္သိလား။
ဘာေမးတာလဲ။
ေမသူ က ရုတ္တရက္ စကားမေျပာသျဖင့္ ဘာေမးတာလဲ ေျပာပါဦး ဟု ဆိုရ၏။
ေအာင္တိုင္နဲ႔ ေမသူနဲ႔ ၾကိဳက္ေနၾကလားတဲ့။
ေမသူက ဘာျပန္ေျပာလိုက္လဲ။
မဟုတ္ပါဘူး ေျပာရတာေပါ့။
ေသလိုက္ပါေတာ့၊ ဘာလုိ႔ အမွန္အတိုင္း မေျပာလိုက္လဲ။
ေျပာလုိ႔ ေကာင္းမလား။
ဘာလုိ႔ မေကာင္းလဲ၊ နားေဖာက္ျပီးသား ျဖစ္သြားတာေပါ့၊ ေနာက္တစ္ခါ ေမးရင္ ေျပာလိုက္ေနာ္။
ေမသူက ေတြေန၏။
ေမသူ
ကိုယ္ရြံ႕၍ ထူး၏။
ေနာက္တစ္ခါ ေမးရင္ ေျပာလိုက္ေနာ္။
မေျပာပါဘူး။
ေျပာလိုက္ပါဆို။
ရွက္စရာၾကီး။
ဘာမွ ရွက္မေနနဲ႔၊ တို႔ကိုမေမးလုိ႔၊ ေမးရင္ ေျပာလိုက္မယ္၊ ေမသူနဲ႔ တုိ႔ခ်စ္ေနၾကတယ္၊ ငယ္ငယ္တုန္းကပင္ ခ်စ္ခဲ့ၾကတာ၊ မုန္တိုင္းၾကီးတဲ့ ႏွစ္ကပင္ေပ့ါ၊ ခုလည္းေမသူတုိ႔ အိမ္ေနာက္က ေလကာေက်ာက္တံုးၾကီးနား ညတိုင္းခ်ိန္းေတြ႔ၾကတယ္ အစ္ကိုၾကီးရယ္လုိ႔ ေျပာလိုက္မယ္။
အိုး.....မဟုတ္တာ၊ ဘယ္မွာ... ညတုိင္း ခ်ိန္းေတြ႔ၾကလို႔လဲ။
ေနာက္ဆို ညတိုင္း ေတြ႕ၾကမယ္ေလ၊ ဒါမွ အစ္ကိုၾကီးကလည္း ။
အို....နားေထာင္စမ္း၊ ဟင္...ဘာေတြလဲဟင္။
ေမသူေျပာမွ ေအာင္တိုင္ နားစြင့္မိ၏။
သူတုိ႔ ေရနီပိုင္းက လူေတြ ေအာ္ေခၚေနၾကသံကို ၾကားရ၏။ ေနာက္ဆူညံံဆူညံ ေျပာၾက ဆိုၾကသံေတြကိုလည္း ၾကားလာရသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ၾကျပီဟူေသာ စိုးရိပ္စိတ္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ျပိဳင္တူ ထရပ္လိုက္မိၾကသည္။
ေမသူက သူ႔လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထား၏။ သူကလည္း ေမသူကို တင္းတင္း ျပန္ဖတ္ထားမိသည္။
ဆူညံဆူညံႏွင့္ ေျပာၾကဆိုၾကသံမ်ားသည္ ေရနီပိုင္း ေရာက္လာ၏။ ဦးေအာင္စိန္၏ အသံၾသၾကီးကို ၾကားရ၏။ ေဖတင္ရွိလာဟု အိမ္ေရွ႕က ေခၚေမးေနသည္။ ရွိတဲ့အေၾကာင္း ေဖတင္ျပန္ေျပာသံကို ၾကားရသည္။
ဘာပါလိမ့္ ဟုသူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အသက္ပင္ မရွဴပဲ နားစြင့္ေနၾက၏။
ညေနက ေနမေကာင္းဘူး အစ္ကိုၾကီးအိမ္ ေဆးေတာင္းေသာက္ဦးမယ္ ဆိုျပီး ထြက္သြားတာ။ ေမာင္ထြန္းေသာင္ အိမ္မွာ ကက္ဆက္ေခြအသစ္နားေထာင္ရင္း အိပ္မယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္ခ် ေနတာေပါ့၊ ေစာေစာကမွ ေမာင္ထြန္းေသာင္လာလုိ႔ သိရတာ၊ ေမာင္ထြန္းေသာင္ကို ေျပာေတာ့ အိမ္ျပန္မယ္ လို႔ ေျပာသြားတယ္တဲ့၊ ခုသန္းေခၚတုိင္ေနျပီ၊ ကၽြန္မသားေလး အိမ္ျပန္မေရာက္ေသးဘူး လုပ္ၾက ပါဦး။
ဒီအေမနဲ႔ေတာ့ ဒုကၡပဲ၊ ကဲေမသူတုိ႔ ျမန္ျမန္လစ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။
ေမသူကလည္း သြားသြား ျမန္ျမန္သြားဆိုသျဖင့္ သူ႔အေမအသံၾကားရာသို႔ ေအာင္တုိင္ အေျပးကေလး ထြက္လာရ၏။
တစ္ေနရာရာ သြားေနတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ အႏိုင္းရာ၊ ဒီေလာက္လည္း ပူမေနစမ္းပါနဲ႔။
ဦးေအာင္စိန္က ေျပာသည္။
ကၽြန္ေတာ္တု႔ိက ေအာင္တုိင္ကို ဘာဃာတမွ မထားပါဘူး အေဒၚႏိုင္းရာ၊ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း နည္းနည္း ပါးပါး ေသာက္စားလာလို႔ ေအာင္တိုင္ကို စာမိရာက ျဖစ္ၾကတာပါ။ အဘ ေအာင္စိန္ ေရွ႕မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀န္ခံျပီးပါျပီ။
ေဖတင္စကားမဆံုးခင္ပင္ ေအာင္တုိင္က လူအိုပ္နား ေရာက္သြားသည္။ အေမ့အနားတြင္ အစ္ကိုကိုလည္း ေတြ႕ရ ၏။ ဦးေအာင္စိန္၊ ေဖတင္တို႔အေဖ၊ ပုိးသီးတို႔ အေဖကိုပါ ေဖတင္တုိ႔အိမ္ေရွ႕တြင္ ရပ္၍ ေတြ႔ရ၏။ သူတုိ႔ ေနာက္တြင္လည္း မိန္းမေယာက်္ား ကေလးသူငယ္မ်ားက တစ္အုပ္ၾကီး။
သူ႔ကို ျမင္ေသာအခါ အားလံုးက အံ့အားသင့္သြားၾကသည္။
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဗ်။
သိျပီးျပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေအာင္တုိင္က မွင္ႏွင့္ေမာင္းႏွင့္ ၀င္ရ၏။
ေအာင္မယ္ေလး ေမာင္ရာ၊ မင္းအေမကုိသာ ေမးၾကည့္ပါေတာ့၊ မင္းေပ်ာက္သြားတယ္ဆို ျပီး ငါတို႔မွာ မအိပ္ရမေနရနဲ႔၊ ျမင္တဲ့အတုိင္းပဲ။
ဦးေအာင္စိန္က စေျပာ၏။
ဟုတ္ပါ့ေတာ္၊ ၾကားပဲ မၾကားဖူးဘူး၊ က်ဴပ္တုိ႔သားကပဲ အေကာင္ေပ်ာက္လုပ္လိုက္သလို မင္းမဲ့ တိုင္းျပည္ က်ေနတာပဲ။
ဟုတ္သားပဲ၊ အေမကလဲဗ်ာ။
ေဖတင္၏အေမ စကားမဆံုးခင္ ေအာင္တိုင္က သူ႔အေမကို ေစ့ေစ့ၾကည့္၍ ေျပာလိုက္၏။
ဘာအေမကလဲဟဲ့၊ င့ါမွနင့္တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္စိတ္ဆင္းရဲရ မွတ္လဲ၊ နင္ ေမာင္ထြန္းေသာင္ ကို ေျပာေတာ့ အိမ္္ျပန္အိပ္မယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္ဆို၊ အိမ္ကိုေရာက္ လို႔လား၊ ေနမေကာင္းဘူးဆိုေတာ့ ေမာင္ထြန္းေသာင္ကလည္း စိုးရိပ္ျပီး သက္သာလား၊ ဘယ္လိုေနလဲ၊ လာၾကည့္မွ နင္ဘယ္ေရာက္လုိ႔ ဘယ္ေရာက္မွန္း မသိ၊ ဘယ္ေပ်ာက္လို႔ ဘယ္ေပ်ာက္မွန္းမသိ၊ ငါကနင့္အေမဟဲ့ေအာင္တုိင္ရယ္၊ မစိုးရိမ္ ဘဲ ေနမလား၊ ကဲ...ခုနင္ ဘယ္ကျပန္လာတာလဲ ေျပာစမ္း။
ကမ္းၾကီးသတ္ဘက္က။
ေအာင္တိုင္ ၏ ေဒါသ ႏွင့္ တံုးတိတိအေျပာကို အားလံုးက ၀ိုင္းရယ္ၾက၏။
သူကလည္း ေျပာျပီးမွ ေနာင္တရမိလုိက္သည္။ ႏႈတ္ကၽြံသြားျပီ၊ ျပန္ႏုတ္မရေတာ့။ ျပန္ေျပာလွ်င္လည္း ယံုၾကည္ေတာ့မည္မဟုတ္။ အားလံုးူ၏ ၀ုိင္းအၾကည့္တြင္ ေအာင္တုိင္ သည္ ကမ္းၾကီးသတ္ဘက္က မိဇံဆီ သြားေနသည္ ဟု အဓိပၸာယ္ရသြား ၾကပံုတည္း။
အဲဒါပဲ အႏိုင္းရယ္၊ အခ်က္မသိေတာ့လည္း ဆက္ရက္ခ်ိဳးထင္ဆိုလား၊ ဟဲ...ဟဲ နင္တုိ႔ဟာ ကလည္း ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ ျဖစ္ေနတာပဲ။ ေပးစားရင္လည္း ျမန္ျမန္ ေပးစားလုိက္ၾက။
ဟုတ္သားပဲ ငွက္မသိေတာ့လည္း သမက္သူခိုးထင္တဲ့ ဟဲ..ဟဲ။
ဦးေအာင္စိန္ ၏ စကားကို ေဖတင္ တုိ႔အေမကပါ ႏႈတ္သီးေကာင္းလွ်ာပါး ေစာ္ကား၏။
မည္သူ႔ကုိမွ် စကားမေျပာေတာ့ဘဲ လူအုပ္ထဲကသာ သူလွမ္းထြက္လိုက္၏။
က်ဳပ္ကိုမွ မေျပာခဲ့တာ သိမလားေတာ့။
ဟဲ့...ဒီကိစၥက အေမ့ကို ေျပာရမယ့္ကိစၥလာဟဲ့၊ နင့္ကိုကေယက္ယက္ခတ္ေနတာ။
ၾကားေနရေသာ အသံမ်ားကို နားပိတ္၍ သူေျပးလာေလ၏။
၁၂။
အေမႏိုင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာခဲ့ေနာ္ညီေလး၊ ႏို႔မို႔ဟုိတစ္ေန႔ကလို သားေပ်ာက္ ရွာတာနဲ႔ တစ္ရြာလံုး အုတ္ေအာ္ ေသာင္းတင္းျဖစ္ေနဦးမယ္ကြာ၊.ဟဲ...ဟဲ။
အေမ က အလကားပါ အစ္ကိုၾကီးရာ။
မိခင္ကိုး ညီေလးရာ၊ ညီေလးတုိ႔ အစ္ကုိၾကီးတုိ႔လည္း မိဘျဖစ္လာမွ ခံစားတတ္မယ္၊ ခုေနေတာ့ ဘယ္သိဦးမလဲ။
ထိုေန႔က အျဖစ္အပ်က္ကို တစ္လမ္းလံုး သူေတြးလာသည္။ အိမ္ကို သူအလွ်င္ေရာက္၏။ အစ္ကိုၾကီးႏွင့္ အေမက ေနာက္မွ ေရာက္လာၾက၏။
ငါ့ကို ေျပာခဲ့ပါလားဟဲ့ မိဇံဆီကိုလုိ္႔ မေျပာခ်င္ရင္လည္း အစ္ကိုေဂါလာတုိ႔ဘက္လုိ႔ ေျပာပါလား၊ အဲဒီလိုဆို မသိဘဲ ေနပါ့မလား၊ ငါလည္း ငယ္ရာကၾကီးလာတာပါဟဲ့၊ ဘယ္သူမွ နတ္ေရကန္ထဲ ပစ္ခ်ျပီး ၾကီး လာၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေတာ္စမ္းပါ အေမရာ။
အစ္ကိုၾကီးေရွ႕မို႔ သူက ေအာ္ပစ္လိုက္၏။ အစ္ကိုၾကီးကေတာ့ ဘာမွ၀င္မေျပာ၊ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ ကို ၾကည့္ ၍ ျပံဳးေန၏။
မိဇံဆီ က်ဳပ္ဘယ္တုန္းက သြားလို႔လဲဟု ေျပာခ်င္၏။ သို႔ေသာ္ ေျပာ၍ မျဖစ္၊ မိဇံဆီ မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူ႔ဆီလဲ၊ ဟိုတရုတ္မဆီ ဆိုပါေတာ့ ဟုစကားရွည္လာမည္ စိုး၍ ျငိမ္ခဲ့ရ၏။
အိမ္ ေရာက္၍ ထမင္းစားျပီးမွ အေမ့ကို ေျပာသည္။
အေမရြာရိုး ကိုးေပါက္ ဟုိလူ႔ကို ဒီလူ႔ကို လုပ္မေနနဲ႔ဦး၊ ကၽြန္ေတာ္အစ္ကိုၾကီးနဲ႔ အမဲပစ္သြားမလုိ႔ဟု ေျပာျပီး အိမ္က ထြက္လာသည္။
ေမသူတို႔အိမ္ေရွ႕ ေရာက္ေသာအခါ ေစ်းဆိုင္ကို လွည့္ၾကည့္၏။ ေမသူအေဖ တရုတ္ၾကီးက ဆိုင္ေဘးတြင္ ေမွးထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ေမသူရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ၊ အစ္ကိုၾကီးနဲ႔ အမဲပစ္သြားဦးမယ္၊ ဒီေန႔ည တို႔ မလာဘူး ဟု ေျပာထားရေကာင္းသားဟု ေတြးမိသည္။
သူေပ်ာက္၍ အေမရွာကပင္ ျပႆနာအားလံုးေတာ့ ရွင္းသြားသလုိရွိသည္။ ညဦးတိုင္း ေမသူဆီကို သူသြားခြင့္ရသည္။ ေဖတင္တုိ႔ ပိုးသီတို႔လည္း ေမသူဆိုင္ေရွ႕တြင္ သူႏွင့္ပင္ ေခါင္းပန္းလွန္လိုက္ ေထြခင္းလိုက္ ပိုက္ဆံေၾကး ကစားေနၾကျပီ။
သူ႔စိတ္ထဲမေတြ႕ တာကေတာ့ ရွိေနေသး၏။ ကမ္းၾကီးသတ္က မိဇံႏွင့္ေမစီတုိ႔သည္ ညေနတိုင္း ဆိုင္မွာလာ ထိုင္ေနၾကျခင္းနွင့္ ေမသူကို ညညေတြ႔ၾကရေအာင္ အိမ္ေပၚက ေခၚခ်၍ မရျခင္းတုိ႔ပင္။ ထိုေန႔ကပင္ မသူႏွင့္ သူသည္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း စကားေျပာရန္ အကြက္မရ ျဖစ္ေန၏။ ဆိုင္ပိတ္၍ အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ျပန္ၾကလွ်င္ သူက ေမသူႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႕ရန္ေစာင့္ ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ အစ္ကိုၾကီးက လာ ညီေလး ျပန္ၾကမည္ ဟုေန႔တိုင္းေခၚတတ္၏။ အိမ္အေရာက္လည္း လိုက္ပို႔တတ္သည္။ အစ္မႏိုင္း၊ ေအာင္တိုင္ ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ပို႔ခဲ့ ျပီေနာ္။ မိဇံသြားေတြ႕မည္ဟု လိမ္ေျပာျပီး ျပန္ထြက္ရေကာင္း မလားဟုပင္ တစ္ခါတစ္ခါ ေတြးမိ၏။ သို႔ေသာ္ ယခင္က မိဇံႏွင့္ တိုက္ရိုက္မပတ္သတ္ေသာ ႏႈတ္ကၽြံမႈကိုပင္ သူ႔မွာ ျပန္ႏုတ္မရ ျဖစ္ခဲ့သျဖင့္ မိဇံႏွင့္ ပတ္သတ္၍ လံုး၀မဟရဲ၊ ယခုပင္ မဟုတ္ဘဲႏွင့္ ရပ္သိရြာထင္ ျဖစ္ေနၾက သည္ကို သူမေက်နပ္။
ရယ္ေမာၾကသံၾကား၍ သူလွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ကမ္းၾကီးသတ္ဘက္က ေမစီတုိ႔ အိမ္ေရွ႕ ေရာက္ေနျပီ ဆိုတာ သိလုိက္ရ၏။ ဘာေျပာေနၾကသည္ကို မသိ။ ေမစီတို႔ အိမ္ေရွ႕ အုန္းပင္ေအာင္တြင္ ေမသူ၊ မိဇံႏွင့္ မိဇံတုိ႔ကိုပါ ေတြ႕လိုက္သည္။
ဘယ္လဲဟု ေမစီက လွမ္းေမးသည္။
အစ္ကုိၾကီးက လြႊတ္လိက္လုိ႔ဟုသာ ႏႈတ္ထြက္မိေသး၏။ မိဇံစကားက ခ်က္ခ်င္း ေပါက္ေပါက္ ေဖာက္ပစ္ လိုက္သည္။
အစ္ကိုေအာင္တုိင္ ပဲ့ခ်ိတ္ထုတ္မလို႔ လာတာမဟုတ္လားဟင္၊ ဇံဇံတုိ႔လည္း လိုက္မယ္၊ မွ်ားေတြ သိပ္းျပီးကတည္းက ပင္လယ္နားမေရာက္ ျဖစ္တာအေတာ္ပဲ၊ ေမစီတုိ႔ ေမသူတို႔လည္း လိုက္မွာပဲ၊ လာေဟး တုိ႔ပဲ့ခ်ိတ္စီးျပီး ပင္လယ္နား သြားရေအာင္ ဟူေသာ အသံကို ခ်က္ခ်င္း ညံစီသြားသည္။ တကယ္ပင္ သံုးေယာက္ စလံုး သည္ ထလိုက္လာၾက၏။ ငါးတဲ သိမ္းလုိက္ျပီ ျဖစ္၍ မိဇံက ညေနတုိင္း အားေနသလို ေမသူ ကလည္း ယခု သူ႔အေဖကို ေစ်းေရာင္းခို္ငးထားျပီး လြတ္လပ္ေနပံုရ၏။ ေမသူက လည္း ပါမည္ ဆိုသျဖင့္ ေအာင္တုိင္က လံုး၀ကန္႔ကြက္စကားမဆို၊ ပဲ့ခ်ိတ္ေမာ္ေတာ္တြင္ သူတုိ႔သံုးေယာက္ကို တင္၍ ပင္လယ္ဘက္ ထြက္လာ၏။ ေရေသေခ်င္း၀အေရာက္တြင္ မိဇံက သူ႔ကို ဆားငန္ေရႏွင့္ တစ္ခ်က္ လွမ္းပက္၍ စ၏။
ငါေက်ာက္ေဆာင္နဲ႔ ၀င္တုိက္ပစ္လိုက္လို႔ အကုန္ေသကုန္မယ္ေနာ္၊ ျငိမ္ျငိမ္လိုက္တာ မဟုတ္ဘူး ဟု ေအာင္တုိင္က မာန္လိုက္၏။ ေမသူက သတိထားမိသည္။ ေမသူက မိဇံႏွင့္ ေအာင္တိုင္၏ မ်က္ႏွာကို မၾကာခဏ အကဲခတ္ၾကည့္သည္ဟု ထင္၏။ ေမစီကလည္း မိဇံေနာက္သလို ေရႏွင့္ လွမ္းပတ္၍ တစ္လမ္းလံုး ေနာက္လာ၏။
ကဲ နင္တို႔ ဒီမွာ ဆင္းၾကေတာ့။
အမယ္ေလး...ပင္လယ္နားမွာ က်ဳပ္တုိ႔ မေနခဲ့ပါဘူး၊ လူဖမ္းသြားေတာ့ ဘယ္ႏွယ့္ လုပ္မလဲေနာ္ ေမသူ၊ ငါးတဲေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ မေနရဲပါဘူး။
နင္ကေတာ့ ဖမ္းခ်င္စရာပဲ၊ ဘာလဲ ေရနီပို္င္းထိ နင္တို႔ လိုက္ၾကဦးမလုိ႔ေပါ့၊ သဲေခ်င္းစပ္မွာ အစ္ကိုၾကီးကို ေတြ႕ရင္ နင္တို႔ ဘာသာ နင္တို႔ လိုက္ခ်င္လုိ႔ လိုက္လာၾကတာပါ ေျပာၾကေနာ္၊ အေတာ္ၾကာ လူပိုေတြ တင္ လာရမလားလုိ႔ ငါ့ကို မာန္ေနဦးမယ္။
အမယ္ေလး၊ တစ္ေန႔ပဲ လိုက္မိပါတယ္၊ တုိ႔ကို မၾကည္ျဖဴလိုက္တာ၊ ေျပာျပမယ္ေတာ္ စိတ္ခ်ပါ၊ တို႔ အစ္ကိုၾကီး တုိ႔ပိုင္ပါတယ္။
သူကမိဇံကို ရည္ရြယ္ျပီး ေျပာသည္ကို ေမသူက ရန္ေထာင္စကား ဆုိသျဖင့္ သူစိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာမွ ေနာက္ထပ္ မေျပာေတာ့ဘဲ ပင္လယ္ကမ္း စပ္မွာသဲေခ်ာင္း၀ ေကြ႕ထဲ လွည့္၀င္လိုက္၏။
ေသနတ္ ကို အ၀တ္ႏွင့္ ပတ္ကိုင္ကာ မတ္တတ္ရပ္ ေစာင့္ေနေသာ အစ္ကိုၾကီးက အံ့ၾသသြားသည္။ သူတုိ႔ ကို ျပံဳးၾကည့္ေန၏။
အစ္ကိုၾကီးညီက ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပုတ္တယ္မွတ္လဲ၊ ကမ္းၾကီးသတ္က ဒီဘက္ခဏ လိုက္ပါရေစ ေျပာတာ ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႔ တိုက္ပစ္မယ္၊ ပဲ့ခ်ိန္ ျမဳပ္ပစ္မယ္နဲ႔ တစ္လမ္းလံုး က်ိန္းလာတာေတာ့၊ သူ႔ပစၥည္း က်ေနတာပဲ။
ညီအစ္ကိုဆိုတာ အိမ္ေထာင္မက်မခ်င္း ပစၥည္းအေမြမခြဲရေသးဘူးေလ၊ အစ္ကိုပစၥည္း ညီပစၥည္းရယ္လို႔ မသတ္မွတ္ ရေသးေတာ့ ဘယ္ေျပာလုိ႔ရမလဲ၊ အစ္ကုိ႔ပစၥည္းကို ညိလည္း ပိုင္တာပဲမဟုတ္လား ေနာ္။
အမယ္ေလး၊ သူ႔ညီအေပၚ သေဘာထား ၾကီးေနလိုက္တာ၊ အေတာ္ၾကာမွ သူ႔ညီက အားလံုးရွိသမွ် ပစၥည္း လုယူထား လိုက္လို႔ လက္ခ်ည္း ျဖစ္က်န္ရစ္ဦးမယ္ သိလား။
ေမသူ႔ စကားကို အစ္ကုိၾကီးက အတြန္႔မတက္။ ပဲ့ခ်ိတ္ေပၚသို႔သာ ဆင္းလာ၏။ ေမသူ၊ ေမစီ၊ မိဇံတုိ႔က ပဲ့ခ်ိတ္ေပၚ က ဆင္းသြားၾကသည္။
အေတာ္ၾကာ ညီအစ္ကိုေတြ ရန္ျစဖ္ျပီးေတာ့လည္း ျပန္မလာၾကနဲ႔ဦးေနာ္ ဟုေမသူက လွမ္းေျပာသည္ကို မိဇံက နင္က အေဒၚႏိုင္းက်ေနတာပဲ ဟုေျပာသံ ၾကားလိုက္ရသည္။
သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ အတြင္းကၽြန္းဘက္သို႔ ထြက္လာၾကေလသည္။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
အို ဒီေကာင္ေတာ့ မလည္မရွဳပ္လုပ္ၿပီး ကြိဳင္တက္ေတာ့မွာဘဲ
Post a Comment