ရွှေစင်ဦး နဲ့ အသစ်စက်စက် ကိုမှ ချစ်လျှက် နေချင်တဲ့ ....

ကျနော့် အဖွား မကြာခဏ ပြောတဲ့ ဂျပန် ပိုက်ဆံ အကြောင်း... ပစ္စည်း တွေ ဈေးကြီး လို့ ပိုက်ဆံ များများ ပေး ရရင်.. ပိုက်ဆံ တွေ က ဂျပန် ပိုက်ဆံ ဖြစ်နေပြီ .... လို့ သူ့ဟာသူ ညည်းညူ ရုံ အားမရလို့..  ... ဂျပန် ခေတ် ဈေးသည် တွေ စီ ဈေးဝယ်ရင် ပိုက်ဆံ အသစ်ချပ်ချွတ် မှ ယူတာတို့ ... အခု ငါ့မြေး တို့ သုံးနေတဲ့ ပိုက်ဆံ မျိုး ဆို ဘယ်ဈေးသည် မှ မယူဘူး တို့  ထောင်မလဲ သဲကော် မှ လက်ခံတာလေ  လို့ ပြောလေ့ ရှိတယ်... 

ငယ်တုန်းက တော့....  ထောင်မလဲ သဲကော် တွေ ဘာတွေ ပြောရင် မရှင်းလို့ ပြန်မေးမိတယ်... ပိုက်ဆံ နွမ်း နေရင် ထောင်မရဘူး ... သဲ လဲ ကော်လို့ မရဘူး... ဒါကြောင့် ထောင်မလဲ တဲ့ သဲကော် လို့ ရတဲ့ အသစ် ချပ်ချွတ် ပိုက်ဆံ မှ သုံးလို့ ရတာလေ လို့ ပြောလို့ အံသြမိရတယ်... ရွှေစင်ဦး တို့ သုံးနေတဲ့ ပိုက်ဆံ တွေ က ဟောင်းနွမ်းစုတ်ဖတ် နေတဲ့ ပိုက်ဆံလေးတွေ လေ.....

အခုလည်း တခါ အံသြမိပြန်ပြီ.... 

ရွှေစင်ဦး လွန်ခဲ့ တဲ့ တပတ်က ကိစ္စတခု ရှိလို့ ရန်ကုန် မြို့ ကြီးကိုရောက်ခဲ့ရပြန်တယ်.. သြ စာဖတ်သူ များ ကို တခုပြောချင်သေးတယ်... ရွှေစင်ဦး ဟာ ရန်ကုန် မလို့ မန္တလေး မလို့ ဆိုတဲ့ ဒေသ အစွဲ မရှိ ပါဘူး... ကိုယ်ရောက်တဲ့ နေရာမှာ ဖြစ်တဲ့ ပြဿနာလေး တွေ ကို ရိုးရိုးသားသား တင်ပြခြင်း သာဖြစ်ပါတယ်...

မန္တလေး မှာ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ပြဿနာလေး တွေ ကိုလည်း ကျနော် ရေးဖူးပါတယ်... ဖတ်ချင်သူများ ဒီနေရာ မှာ ဖတ်လို့ ရပါတယ်... ဒီစကားလေး ကျနော် ထဲ့ ပြောခြင်းဟာ ကျနော် ဟာ ဇာတိစွဲ လူမျိုးစွဲ ရှိသူ တယောက်လို့ ထင်မှာစိုးလို့ပါ... ဘယ်နေရာမှာ ဘဲ ဖြစ်ဖြစ် ဘယ်လိုလူမျိုးကဘဲ လုပ်လုပ် မှန်ကန် တယ် လို့ ကိုယ်ထင်တဲ့ ဘက်က ရပ်တည် မှာ သာ ဖြစ်ပါတယ်...

အင်း ရွှေစင်ဦး ဟာ ရောက်တဲ့ နေရာ သောက်ရုံ ပေါက်ရုံ မကဘူး.. ပြဿနာ လည်း ရှာတတ်သူ ဖြစ်နေ ပါပြီ... ရန်ကုန် မှာ တညအိပ် ရောက်ပါတယ်... အမတင့် အိမ်က မုံဟင်းခါး ကို စားဖြစ်အောင် သွားစားတယ် (မုန့်ဟင်းခါး ကလည်း စားကောင်းလွန်းလို့ .... လာဖြစ်လို့ တော်သေးရဲ့ ... နို့ မို့ဆို ဒီလောက်ကောင်း တဲ့ မုန့်ဟင်းခါး နဲ့ လွဲ ရမှာလို့ မှတ်ချက်ချမိပါတယ်) ... နောက်ထပ်... ပြဿနာ တခုရှာလာ ပါတယ်..

မုန့်ဟင်းခါး စားပြီး တော့ ပြန်မဲ့ နေရာကို အမတင့် က လိုက်ပို့တယ်.. သိပ်ဝေးလွန်းတယ် ... တက်စီ ငှားလို့ ရတဲ့ နေရာမှာ ချပေးခဲ့ပါလို့ ပြောမိတယ်... အတူ ပါလာတဲ့ ညီမငယ် အနော် က စိန်ဂေဟာ မှာဘဲ ချပေးလိုက်ပါ.. သူ ထီးဝယ်စရာရှိတယ် ပြောတာနဲ့ .. စိန်ဂေဟာ (ပါရမီ) မှာဆင်းပြီး ဟိုငေးဒီငေး ဝင်ငေး ကြတယ်... အနော် တယောက် ကတော့ သူကြိုက်တဲ့ ထီး ကို သဲကြီး မဲကြီး ရှာဖွေနေတယ်... 

ကိုယ်လည်း ငေးချင်ရာ ငေးပြီး ပြန်လှည့် လာတော့ အနော်တယောက် ငါးထောင်တန် လေး ဟိုထောင်ကြည့် ဒီလှဲ့ ကြည့် လုပ်နေတယ်... ဘာဖြစ်လို့ လည်း ညီမ လို့ မေးတော့ .. ဒီပိုက်ဆံ မှာ အစွန်းလေး နဲနဲ ပါလို့ ပြန်လဲခိုင်းနေလို့ တဲ့... ဒါနဲ့ ညီမ ပြန်လဲပေးနေတာ လို့ ပြောတယ်... သူ့ ပိုက်ဆံ ကို ကျနော် ယူကြည့်မိတယ်.. 

မပြောပ လောက်ပါဘူး... ဒီလောက်ကတော့ ညီမလေး ရယ် လူတွေ သုံး နေတာဘဲ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး လက်ခံသင့် ပါတယ်လို့ ပြောတော့ ကောင်တာ က ကလေး မလေးက ... ညီမ တို့ နံမည် နဲ့ ပိုက်ဆံ အပ်ရတာ... အဲလိုမျိုး လက်ခံမိရင် ညီမ တို့ စိုက်ပြီး ပြန်လဲ ပေးရတယ် တဲ့... အင်း ဒီကလေး မှာ အပြစ်မရှိ ပါဘူးလေ လို့ ပြောရင်း သည်းခံ ခွင့်လွှတ်ပြီး ဆက်ကြည့်နေတယ်...

ခဏနေတော့ အနော် က နှုတ်ခမ်းနီ အဆီ တဲ့ နောက်ဘာလဲ မသိဘူး အလှ ကုန်လေး တွေ ဝယ်တယ်... အလှကုန် ကောင်တာ မှာ ပိုက်ဆံရှင်းပြန်တယ်... ခုန ငါးထောင်တန် ပြန်ထဲ့ပေးမိပြန်တယ်.... ပိုက်ဆံ ကို ပြန်လဲ ခိုင်းပြန်တယ်... ဒီတခါတော့ ကျနော်လည်း နဲနဲ ပြောမိတယ်... ညီမ ရယ် ဒါက လူ တွေ လက်ထဲမှာ သုံးနေပြီဘဲ ... ဒီလောက်လေး စွန်းတာ လက်ခံသင့်ပါတယ်လို့ပြောတော့... ခုန ထီးကောင်တာ က ကလေးမလေး ပြောတဲ့ အတိုင်းပြန်ပြောပြန်တယ်.. သြ သူတို့ မန်နေဂျာ လား ပိုင်ရှင် လား ... ဒီလောက်စည်းကမ်း တင်းကြပ်ကြလား... အံသြမိတယ်... 

ဈေးဝယ်သူ မှာ ငါးထောင်တန် တရွက် ဘဲ ပါရင် ဘယ်လို့လုပ်မလဲ... နောက်ပြီး အဲလို မလိုအပ်ဘဲ ပြန်လဲ ခိုင်းတဲ့ အတွက် ဈေးဝယ်သူ မှာ စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်ရတယ်... ကောင်တာ က ဝန်ထမ်းကလေး တွေ လည်း စိတ်ညစ်ရတယ်.... မလိုအပ်တာ ကို အကျယ်ချဲ့ ပြီး ... ဂျပန်ခေတ် က ထောင်မလဲ သဲကော် တဲ့ ဂျပန်ပိုက်ဆံ နဲ့ ငါးထောင်တန် ကို အသွင်တူအောင် လုပ်နေတဲ့ အတွက် စိတ်ဆိုးတယ်...

တကယ်တော့ သာမာန် ဈေးဝယ်သူတွေ ဟာ ဂျပန်ခေတ်က ပိုက်ဆံလို ငါးထောင်တန် ကို ဂုံနီအိပ် နဲ့ ထဲ့ မသုံးနိုင်သလို ... သာမန် လူတန်းစားတွေ ဈေးဝယ်သွားရင် ငါးထောင်တန် သိပ်များများလည်း ထဲ့ နိုင်မယ်မထင်ပါဘူး... ဒီကြားထဲ က မရှိမဲ့ရှိမဲ့ ငါးထောင်တန်လေး ပြန်လဲခိုင်းလို့ အပိုပါမလာတဲ့ ဈေးဝယ်သူ ခမျာ သူလိုချင်တဲ့ ပစ္စည်း မရ ယုံမကဘူး ... ငါးထောင်တန် ကို တရွက်အပြင် ပို မကိုင် နိုင်တဲ့ အတွက် လူပုံ အလည် မှာ အရှက် ရစရာဖြစ်အုန်းမယ် (ညီမ အနော် မှာ တော့ ငါးထောင်တန် အပို ပါလို့ တော်ပါသေးတယ်) ....

အဲဒီလို စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်စရာ တွေ ကြုံရတဲ့ အတွက် စိန်ဂေဟာ က ချစ်ညီမ စစ ဝယ်ချင်တဲ့ အိုင်ဖုန်း တို့ အိုင်ပက် တို့ လည်း မဝယ်ဖြစ်တော့ သလို ... ချစ်ချစ်ကြီး မှာလိုက်တဲ့ ... ကုန်တိုက်ကြီး တတိုက်လုံး က ပစ္စည်း တွေ လည်း မဝယ်တော့ဘူး .... စိတ် ဆိုး တယ် လို့ အနော် ကိုပြောလိုက် တယ်... ပိုစ့် တခုလည်း ရေးမယ် လို့ ပြောတော့ ... အလွန်အလွန် မှ အကြောက်ကြီး ကြောက်တတ် ရှာသော သူရဲကောင်း ညီမ အနော် က အလုပ်ရှုတ်ပါတယ် မမ ရယ် ရေးမနေပါတော့ နဲ့ လို့ဆိုပြီး ရွှေစင်ဦး မသိအောင် တက်စီ သမား ကို အဲဒီ ပိုက်ဆံ ငါးထောင်တန် ပေးလိုက်တယ်.... 

သြ ချစ်ညီမ အနော် ရေ ကိုယ့် အမကြီး ကိုလျှော့တွက်လေရောသလား... ကားပေါ်ရောက်တော့ သုံးမိမှာ စိုးလို့ ... ဟိုပိုက်ဆံ မမ ကို ပေးထား ပိုစ့် တင်ရင် ဓါတ်ပုံ ရိုက်ရအုန်းမယ်လို့ ပြောတော့... မရှိ တော့ဘူး တဲ့... အခုလေးတင် ဘာမှ ဝယ်တာ မဟုတ်ဘဲနဲ့ ဘယ်ရောက်မှာလဲ ပြောမှ တက်စီ ဆရာကြီး ကို ပေးလိုက်ပြီတဲ့....

အင်း ဘယ်ရမလဲ ... ရွှေစင်ဦး တဲ့... တက်စီ ဆရာကြီး ရေ ဟောဒီက အသစ်လေး ယူနော် ခုန ပိုက်ဆံ လေး ပြန်ပေးပါလို့.. ပြောတော့ တက်စီ ဆရာ ခမျာလည်း ကားမောင်းရင်းတန်းလန်း ဟိုရှာ ဒီရှာ နဲ့ ရအောင်ရှာ ပြီး ပြန်ပေးရှာပါတယ်... ကဲ စာဖတ်သူများ ကြည့်လိုက်ကြပါအုန်း.. ဘာတွေ များ ဖြစ်နေ လို့လည်း...

စိန်ဂေဟာ မှ တာဝန်ရှိပုဂ္ဂိုလ်ကြီး များ ခင်ဗျား... ဂျပန် ခေတ်က ပိုက်ဆံ လို ငါးထောင်တန်  အသစ် စက်စက် ကို မှ မလိုချင်ပါနဲ့.. ခေတ်သစ် ကို လူဟောင်း .. စိတ်ဟောင်း ... လူဟောင်း ... စိတ်သစ် ... တွေ နဲ့ သွားနေတဲ့ ဒီမိုကရေစီ ခေတ်မှာ ... စိန်ဂေဟာ မှ ဝန်ထမ်းကလေး များ နဲ့ စိန်ဂေဟာ မှာ အားပေး နေကြတဲ့ ဈေးဝယ်သူ များ အဆင်ပြေ စေရေး အတွက်  ... တင်းကြပ် တဲ့ စည်းမျဉ်းစည်းကမ်း လေး များ ကို နဲနဲ လောက် လျှော့ ပါလို့ ... မေတ္တာရပ်ခံ ပါတယ်ဗျာ...

လေးစားစွာဖြင့်

စာရေးသူ - ရွှေစင်ဦး

.