ဖိုးေက်ာ႔ ၏ သမုဒယ ဤပင္လယ္ အပိုင္း (၂ဝ)

သဲတလင္းတြင္ ေက်ာက္ဒိုးပစ္ေနၾကေသာ ကာလသားအုပ္ကို ေငးေနၾကသည္။ ကာလသားေတြမွာလည္း မေန႔ကထက္ပင္ မ်ား၏။ ေထြခင္းသူ၊ ေခါင္းပန္းလွန္သူ၊ သက္သက္ထိုင္၍ သူမ်ားကစားသည္ကို ၾကည့္ ေနသူမ်ား လည္း ရွိ၏။ အစ္ကိုၾကီးကိုမူ မျမင္ရ၊ ကက္ဆက္ ကေတာ့ ဖြင့္ထား၏။

ေအာင္တိုင္သည္ စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ အလုိမက်ျဖစ္မိသြားသည္။ သူထင္ခဲ့သလုိပင္ တစ္ရြာလံုးရွိ ကာလသား ကာလသမီးမ်ားသည္ ေမသူ႔ဆိုင္သုိ႔ ေရာက္ေနၾက၏။ ယခင္က တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေသာ မိဇံ ကိုပင္ ယခု ေမသူ႔ဆိုင္တြင္ အက်ထိုင္၍ ေတြ႔ရ၏။ ေမစီႏွင့္ မိဇံမွာ အိမ္နီးခ်င္းျခံခ်င္းကပ္ျဖစ္သျဖင့္ ေမစီႏွင့္ အတူ လာပံုရသည္။ ကမ္းၾကီးသတ္ႏွင့္ ေရနီမွာ နီးနီးေလးျဖင့္သျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မွ ျပန္ၾကပါ့မလားဟု သူ ေတြးေနသည္။ ေမသူႏွင့္ ေမစီ၊ မိဇံတို႔ တြက္ထိုးေနၾကသည္ကိုလည္း ျမင္ရ၏။ အသံဗလံေတြက ဆူညံ ေနသျဖင့္ လႈပ္ရွားမႈ ရုပ္သြင္မ်ားကိုသာ ပီပီျပင္ျပင္ ေငးေနမိသည္။
အစ္ကိုၾကီး ၀င္လာသည္ကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါ အေတြးျပတ္သြား၏။ အစ္ကုိၾကီးက နာရီကုိ  ၾကည့္သည္။ ကက္ဆက္ကို ပိတ္၍ ေရဒီယိုဖြင့္၏။ သတင္းေၾကညာသံကို သဲ့သဲ့ၾကားရသည္။ ေအာင္တိုင္ ရင္ထဲ ပို၍ အခုန္ျမန္လာ၏။

အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ထြက္သာြားၾကေသာ ကာလသားအုပ္ႏွင့္ ေမသူ မိအိတု႔ိကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ မိဇံ မတ္တတ္ထ၏။ ေမသူက မိဇံလက္ကို လွမ္းဆြဲထားသည္။ ေမစီကရယ္လိုက္၏။ ေအာင္တိုင္ရင္ထဲ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားသည္။ သူမ်ားေတြ ျပန္သြားၾကျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေမစီႏွင့္ မိဇံက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မျပန္ၾကေသး၊ အစ္ကိုၾကီး ႏွင့္ စကားရွည္ေနၾကေသး၏။ မိဇံ၏ အရယ္အျပံဳးႏွင့္ ေမသူ၏ အရယ္အျပံဳး အေျပာစသည္တုိ႔ ကို တစ္လွည့္စီၾကည့္ကာ ေအာင္တိုင္မွာ ရင္ခုန္ေနေလသည္။

အစ္ကိုၾကီးႏွင့္ ေမစီ၊ မိဇံတို႔ ေနာက္ဆံုးအတူျပန္ထြက္သြားၾကသည္။ အစ္ကိုၾကီးက ေရဒီယို ကက္ဆက္ကို ဖြင့္လ်က္ လက္ဆြဲထြက္ခြာသြားေလ၏။
အခ်ိန္ေႏွာင္းေနရသည့္အထဲ ေမသူက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ကဲလ်ားခ် မပိတ္သျဖင့္ သူစိတ္ဆိုးခ်င္လာသည္။ မီးေရာင္ အလင္းအားေကာင္း သျဖင့္ ကဲလ်ားမခ်မခ်င္း ေမသူ႔ဆိုင္ေရွ႕ သူမထြက္၀ံ့၊ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေစာင့္ေနရသည္။

ဟုိဟိုသည္သည္ကို မသိမသာ ၾကည့္ကာ ေမသူ ကဲလ်ားခ်လိုက္၏။ ေအာင္တိုင္ ခ်က္ခ်င္း အေျပး ေရာက္ သြားသည္။
ေမာင္ထြန္းေအာင္ ျပန္သြားျပီလား ေမတူ။
တရုတ္ၾကီး ၏ အသံေၾကာင့္ ေအာင္တိုင္၏ ကဲလားထဲသြင္းမည့္လက္က ရပ္သြား၏။ ဟုတ္ကဲ့ဟူေသာ ေမသူ ၏ အသံကို ၾကားရသည္။ ေအာင္တိုင္ကဲလား ကို ပုတ္လိုက္သံႏွင့္ ေမသူ၏ အေဖသံက တစ္ျပိဳင္တည္း ျဖစ္၏။ ေအာင္တိုင္ နားမကြဲလိုက္၊ ေမသူ၏ ေအးပါအေဖရာ ဟူေသာ စကားကိုသာ ၾကားလိုက္ ရသည္။ ေအာင္တိုင္ မေန႔က ခ်ိန္းထားေသာ ေနရာသုိ႔ ထြက္လာေလသည္။
ေမသူ ခ်ိန္းထားေသာ အိမ္ေနာက္ဘက္က ေလကာေက်ာက္တံုးေျခရင္းတြင္ သူထိုင္ခ် လိုက္၏။ ေမသူကို သူ႔ အေဖ အိပ္ေပ်ာ္သည္အထိ ေစာင့္ေနရလိမ့္မည္အထင္ႏွင့္ သက္ျပင္းခ်မိ၏။ ေစာေစာက ေမသူ၏ ဆိုင္ေရွ႕ ျမင္ကြင္းကို သူျပန္ေတြးေနသည္။

အလင္းတန္းတစ္ခုက သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ တည့္တည့္လာက်၏။ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေရာင္မွန္း သူသိလိုက္သည္။ ရုတ္တရက္ ျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ကိုယ္ကိုေက်ာက္တံုးႏွင့္ ကြယ္ခ်ိန္မရလိုက္၊ မတ္တတ္ထရပ္လိုက္၏။ မ်က္ႏွာ ကိုလည္း လက္ႏွင့္ကာထားမိလိုက္သည္။ မီးေရာင္ ေပ်ာက္သြား၏။ ဘယ္ေနရာက လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးႏွင့္ ထိုးပါလိမပ့္ဟု သူစူးစမ္းသည္။ ေစာေစာက မ်က္ႏွာကို ဓာတ္မီးႏွင့္ အထူးခံထားရသျဖင့္ မ်က္လံုးအစံုက အေမွာင္ ကို ထြင္းမေဖာက္သာ၊ ပို၍ပင္ေမွာင္မည္းေန၏။ ဘယ္ေနရာက ထိုးလိုက္မွန္းမသိ၊ ေမသူအိမ္ေပၚက လွမ္းထိုးၾကည့္တာ ေနမွာပဲဟူေသာ အေတြးေၾကာင့္ ျပံဳးမိသြာ၏။ မီးေရာင္ကလည္း ေနာက္ထပ္ လံုး၀ေပၚမလာ၊ သူျပန္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သူေရာက္ေနျပီ ဆိုတာ ေမသူျမင္ျပီး၊ သူ႔အေဖ အိပ္ ရင္ ေမသူဆင္းလာမွာပဲ။

သူ႔ရင္ထဲ တဒိတ္ဒိတ္ အခုန္ျမန္လာျပန္သည္။ ေမသူဆင္းလာလိမ့္မည္ထင္ေသာ အိမ္ဘက္ကို စိုက္ၾကည့္ ေန၏။ အေမွာင္ထဲတြင္ မ်က္လံုးက်င့္သားရေနျပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း လူရိပ္လူေယာင္ပင္ မျမင္ရေသး။ ဒီဘိန္းစားၾကီးက အိပ္ခဲလိုက္တာဟု ေတြးရင္း လက္ကနာရီကို ေျမွာက္ၾကည့္၏။ ဆယ့္ႏွစ္ နာရီ ထိုးျပီး သြားျပီ၊ သက္မတစ္ခ်က္ခ်ကာ ေက်ာက္တံုးႏွင့္ ေက်ာကိုမွီထားလိုက္၏။ ရန္ခုန္သံကမူ ပို၍ျမန္လာသည္။

သန္းေခါင္ၾကက္တြန္သံကို ၾကားရသည္။ လကို မျမင္ရေသာ္လည္း လေရာင္က ပ်ပ်ထင္လာသည္။ သူသည္ အိမ္ဘက္သို႔သာ ၾကည့္ေန၏။ ေမသူဘာလို႔ ဆင္းမလာ ပါလိမ့္ဟု ေတြးေနသည္။ လက္ကနာရီ အၾကိမ္ အခါေပါင္း မည္မွ် ၾကည့္မိသည္ မမွတ္မိေတာ့။ တစ္နာရီေက်ာ္ျပီး မီးစုန္းလက္တံငယ္ႏွစ္ခုက သူ႔ကို သေရာ္ေနၾကသလိုပင္။ ရွည္လ်ားေသာ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္္ကို ေလးေလးပင္ပင္ၾကီး ခ်မိလိုက္သည္။

အိမ္ထဲတြင္ လႈပ္ရွားမႈ တစ္စံုတစ္ရာကိုမ်ား ျမင္ရေလမလားဟူေသာ အေတြးႏွင့္ အိမ္ဆီသို႔သာ ေငးေန မိ၏။ ဘာလႈပ္ရွားမႈမွ မျမင္ရ။ အိမ္က ပကတိတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္အုပ္ကာ တစ္ခ်က္ သမ္း၏။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ လတစ္ျခမ္းပဲ့ကို ျမင္ရ၏။ မြန္းတည့္ေတာ့မည္။ နာရီကို ၾကည့္ျပန္၏။ ႏွစ္နာရီခြဲ၊ ေမသူကို စိတ္ဆိုးေနမိသည္။ လာမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူးဟု ေတြးလိုက္ေသာ အခါ တစ္ကိုယ္လံုး ႏံုးေခြသြားသည္။

ေလးနာရီထိ သူေစာင့္ခဲ့၏။ မိုးလင္းပိုင္းတြင္ ပင္လယ္နားဆင္းေသာ ရြာသားအခ်ိဳ႕၏ ေအာ္ေခၚၾကသံႏွင့္ အျပန္အလွန္ ႏႈိးၾကသံေတြကို ၾကားရသည္။ ေလခၽြန္သံႏွင့္ လင္းၾကက္တြန္သံကိုလည္း သူၾကားရ၏။ ဆက္ေစာင့္ေန၍ အေၾကာင္းမထူးေတာ့ဆို သည္ကို သူသိသည္။ စိတ္ထဲမွာ ေမသူ၏ ညဦးက မ်က္ႏွာကိုလည္း ျမင္ေယာင္ မိေနသည္။ မတ္တတ္ထရပ္လိုက္၏။ မေယာင္မလည္ႏွင့္  အိမ္နား ပတ္လာသည္။ ေစ်းဆိုင္ေရွ႕တြင္ ေျခလွမ္းတံု႔၍ ခဏရပ္ေန၏။ ရင္ထဲ အသက္ရွဴက်ပ္လာမိသည္။ ရင္ထဲ ေဆြးျမည့္ လာသည္။ မ်က္လံုးထဲ စိုစြတ္လာသည္။

ပင္လယ္နား သြားသူလိုလို၊ ပင္လယ္ျပင္က လႈိင္းေလမသင့္၍ ျပန္လာသူလိုလိုနွင့္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ အိမ္ျပန္လာ၏။ မိမိအိမ္ေရွ႕က အုန္းပင္ရင္းတြင္ ခဏထိုင္သည္။ တစ္ကုိယ္လံုး ႏံုးခ်ည့္ေန၏။ စိတ္ကမူ ဂနာ မျငိမ္၊ အိမ္ေနာက္ဘက္သို႔ လာ၏။ ေလကာ ေက်ာက္တံုးကို ေက်ာမွီကာ ေမသူ႔ အေၾကာင္း ေတြးေနမိသည္။ သူ႔အေဖေရာဂါ ေဖာက္ေနလုိ႔ လာမေတြ႕တာ ေနမွာပါ။ အစ္ကုိၾကီးကိုလည္း ေမးသံ ၾကားလိုက္တယ္။ တရုတ္ၾကီး ဘိန္းျပတ္ျပန္ျပီနဲ႔ တူတယ္ဟု ေတြးမိလုိက္ေသာအခါ အိပ္ခ်င္ငိုက္မ်ဥ္း ျဖစ္သြားေလ၏။

၇။

ဟဲ့ ၾကည့္စမ္း၊ လန႔္ ေတာင္ လန္႔တယ္။
အေမ့အသံေၾကာင့္ သူမ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္၏။ မိုင္းလင္းေနျပီ၊ အေမ့မ်က္ႏွာကို ပီပီျပင္ျပင္ ျမင္ရ၏။
ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္လဲဟဲ့၊ နင္အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ မဟုတ္လား။
သူရယ္၍ မတ္တတ္ ထရပ္လိုက္၏။ သူ႔ကိုယ္မွ သလဲပြင့္ေတြကို ခါခ်လိုက္သည္။ အေမ က သူ႔မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေန၏။
ဟင္.....နင္ဘယ္တုန္းကပင္ ျပန္ေရာက္လဲ၊ ဘာလို႔မႏိႈးလဲ။

ခုေလးတင္ပါ အေမရာ၊ အေမ အျပင္ထြက္လာတာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္သားပဲ။
ဘာလို႔ အိမ္ထဲမ၀င္လဲ။
အေမ ဘာေျပာမလဲ လို႔ တမင္ၾကည့္ေနတာ။
နင္ကေတာ့ေလ ဟု အေမေျပာေသာအခါ သူရယ္ေနလိုက္သည္။ အေမသူ႔ကို အကဲမရသလို ေမးျပန္၏။
ဘာမွ မရခဲ့ၾကဘူးလား။
ဘာရခဲ့ရမွာလဲ၊ ကမ္းၾကီးသတ္။
ဟင္.....နင္ ညဦးက ေမာင္ထြန္းေသာင္နဲ႔ မေတြ႔ဘူး။

ဒုကၡပဲဟု ေတြးလိုက္၏။ ဘာေျပာရမွန္းမသိ၊ အေမကမူ အစ္ကုိၾကီးႏွင့္ အမဲလိုက္သြားၾက သည္ဟု ထင္ပံုရ၏။ ဘာမွ မရခဲ့ၾကဘူးလားဟု ပထမဦးဆံုး ေမးျခင္းမွာ ဤသေဘာပင္။ သူညဦးက ေမသူ႔ဆီ အလာ တြင္ အစ္ကိုၾကီးႏွင့္ အမဲပစ္သြားမယ္ဟုမ်ား ေျပာခဲ့မိေလသ လားဟုျပန္ေတြး၏။ ကမ္းၾကီးသတ္ ဘက္က မိဇံအေဖ ႏွင့္ မိဇံအစ္ကိုတုိ႔ရွိရာ ငါးတဲကို သြားမည္ဟုသာ ေျပာခဲ့သည္ဟု ထင္၏။ ေမသူစိတ္ႏွင့္ ကမန္း ကတန္း ေျပာခဲ့မိသျဖင္ သူမမွတ္မိတာလား၊ စိတ္အမေတြးက ကမ္းၾကီးသတ္ေျပာမည္ဟု ေတြးျပီး ပါးစပ္ က အစ္ကိုၾကီးႏွင့္ အမဲပစ္သြားမည္ဟုမ်ား ထြက္သြားမိေလသလား၊ သူေတြး၍ မရတာ့။ အိပ္ေရးပ်က္ လာသျဖင့္ ေခါင္းကလည္း ေနာက္လာ၏။ အေမ့စကားကို နားမရွင္းသျဖင့္ ေခါင္းခါမိ၏။

နင့္ညဦးက ေမာင္ထြန္းသာနဲ႔ မေတြ႕ဘူးေပါ့။
ဘယ္လိုလုပ္ေတြ႔မလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က အစ္ကိုၾကီးေဂါလာတို႔ ငါးတဲပင္လယ္နားဆင္းတာ။
နင့္ကို ေမာင္ထြန္းေသာင္က အမဲပစ္သြားရေအာင္ လာေခၚေတာ့ ငါက အဲဒီကို သြားတယ္လို႔ ေျပာ လိုက္တာ ပဲ မေရာက္ဘူးလား။
ဟင့္အင္း၊ မေရာက္ဘူး၊ ဟုအံ့ၾသစြာ ေျပာလိုက္၏။

အမွန္က အစ္ကိုေဂါလာတို႔တဲ ေရာက္မေရာက္ကိုလည္း သူမသိ၊ ေန႔ခင္းက်ရင္ အစ္ကိုၾကီးကို ဘယ္လို ညာေျပာရမလဲဟု ရင္ထဲ ထိတ္သြား၏။ ေဂါလာတို႔ ငါးတဲမွာ အစ္ကိုၾကီးလာရွာခ်ိန္ကုိ သူသိထားမွ ျဖစ္မည္။ အစ္ကုိၾကီး လာရွာခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ ဗထိုတို႔တဲဘက္ပဲ ေရာက္ေသးတာ အစ္ကိုၾကီးရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေဂါလာတို႔ဆီ မေရာက္ေသးဘူး၊ ဟုိသေဘာက္မသား စကားရွည္ေနတာနဲ႔ု အတည္ေပါက္ ေျပာလွ်င္ အစ္ကိုၾကီး ယံုပါ့မလား ဟု သူေတြးလိုက္၏။
ေၾသာ္ .... ဒီလိုဆို ခုနင္ပင္လယ္နား ေဂါလာတုိ႔ငါးတဲက ျပန္လာတာေပါ့။

ဟုတ္ကဲ့။
သူတို႔ ပင္လယ္ထြက္သြားၾကျပီေပါ့။
ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာတာ။
တဲေစာင့္ ဘယ္သူရွိလဲ။
သူတို႔က အေစာၾကီး ပင္လယ္ထြက္သြားၾကေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနခဲ့ရတယ္၊ မိုးလင္းခါနီးမွ အေဒၚဗီ လာလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာတာ။
နင့္ေယာကၡမက ဘာေျပာလဲ။

အေမကလည္းဗ်ာ။
အေမကရယ္သည္။
သူအိမ္ထဲ မ၀င္ဘဲ ျပန္ထြက္၏။
ဒါက ဘယ္လဲ။
အစ္ကိုၾကီးဆီကို။
ေအး....သြား...သြား..။

စိတထဲ ေဆာင္တည္ရာမရျဖစ္ခ်င္ေနသည္။ အစ္ကိုၾကီးဆီ ခ်က္ခ်င္းမသြားေသး၊ ကမ္းၾကီးသတ္ဘက္ အလ်င္ထြက္လာ၏။ ေရနီးပို္းေရာက္သည္ႏွင့္ ေမသူကို ဦးဆံုး သတိရ၏။ ျပီးမွ အစ္ကုိၾကီး သတိရသည္။ ေဖတင္ႏွင့္ပီးသီကိုမူ ထံုးစံအတိုင္း သူ႔စိတ္က သတိမရ။ အစ္ကိုၾကီးျမင္လွ်င္ လွမ္းေခၚမွာစိုး၍ ေရွာင္ကြင္း ေလွ်ာက္လာ၏။ ေမသူတုိ႔ အိမ္ေရွ႕အေရာက္မွာ ဆိုင္ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္သည္။ ကဲလား ပိတ္ထား၏။ ဆိုင္မပြင့္ေသး။ သူျမန္ျမန္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာသည္။
ေစာေစာစီးစီး ေရးၾကီးသုန္ပ်ာ ဘယ္လဲ။

သူတိ႔ုအိမ္ေရွ႕ ျဖတ္ေလွ်ာက္တြင္ အုန္းပင္ေအာက္၌ မ်င္ႏွာသစ္ေနေသာ ေမစီက လွမ္းေမး၏။
ပင္လယ္နားကိုဟုသာ သူေျပာထားခဲ့၏။
ေယာက္ဖၾကီးတုိ႔တဲလား။
နတ္ဆိုးမ ဟု စိတ္ထဲက ကၽြန္ဆဲမိ၏။ လွည့္မၾကည့္ခဲ့ေတာ့။ မိဇံတု႔ိ အိမ္ေရွ႕ကိုမူ ပို၍ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္၏။ မိစာၦမ မိဇံျမင္လွ်င္ စကားရွည္ေနမွာ သူစိုး၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္မလံု၊ တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္မိ၏။ ဦးဂ်လားကို ျမင္ရသျဖင့္ အံ့ၾသသြားသည္။ ဦးဂ်လားကလည္း သူ႔ကို ျမင္သြား၏။ ေျခလွမ္းတံု႔မိလုိက္သည္။

ဘယ္လဲကြ။
ရုတ္တရက္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိ။
ဘၾကီးတုိ႔ ပင္လယ္မထြက္ၾကဘူးလား။
မထြက္ေတာ့ဘူးကြ၊ မွ်ားတန္းသိမ္းလိုက္ျပီ။
မင္း...ဘယ္လဲ။
ပင္လယ္နားကိုဘၾကီး ဟုေျပာမိျပီးမွ သူတုိ႔မွ်ားတန္းသိမ္းလိုက္ျပီဆိုလွ်င္ ေဂါလာတို႔ ေကာင္းေက်ာ္ တို႔ကုိလည္း ပင္လယ္နား၌ ေတြ႕ရမည္မဟုတ္ေတာ့ဟု သူေတြးလိုက္၏။ ေဂါလာနွင့္ ေကာင္းေက်ာ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား ပတ္၀န္းက်င္ ဘယ္ညာကို ၾကည့္၏။ အရိပ္အေယာင္ပင္ မျမင္ရ။

ေကာင္းေက်ာ္တုိ႔ေကာ ဘၾကီး။
မွ်ားတန္းနားမ်ာ အိပ္ရတယ္ေလကြာ၊ ဘယ္ထၾကီဦးမလဲ၊ အိပ္ၾကတုန္း၊ လာေလကြာ၊
မ၀င္ေတာ့ဘူး ဘၾကီး။
ေအးေအး ဟုဘၾကီးကဆိုေသာအခါ သူ႔ေျခလွမ္း ဘယ္္ဘက္လွမ္းရမွန္း မသိျဖစ္သြား၏။ ပင္လယ္နား သြား၍ အလကားပင္။ ပင္လယ္နားတြင္ ေကာင္းေက်ာ္တု႔ိ မရွိၾကေတာ့၊ စခန္းသိမ္း အလုပ္နား လိုက္ၾကေလျပီ။ သူရြာဘက္သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာသည္။

ေမွ်ာ္ဦးေတာင္ေျခက အစ္ကုိၾကီး အုန္းျခံဘက္ သူထြက္လာ၏။ စိတ္ဂနာမျငိမ္တုန္း အုန္းျခံထဲ အဓိပၸာယ္မဲ့ ေလွ်ာက္ေန၏။ အုန္းလက္ အႏြမ္းအေျခာက္ေတြ ျမင္ေသာအခါ သူ႔လက္ထဲ ဘာမွမပါသည္ကို သိရ၏။ ဓားပါလာလွ်င္ ဤအုန္းလက္အေျခာက္အႏြမ္း ေတြကိုခုတ္၍ အပင္တြင္ ပံုရမည္ကို ေတြးမိလိုက္သည္။ ထမမ္းဟင္းခ်က္ျပီးလွ်င္ အုန္းျခံသို႔ အေမလာမလိမ့္မည္ကို သတိရသည္။ ေနေရာင္ျခည္တုိ႔ ေတာင္ထိပ္ေပၚကို ေက်ာ္လာၾကျပီ၊ အေမမလာခင္ သူျပန္သြားမွဟု ေတြးမိလုိက္၏။ သူ႔ကုိ အုန္းျခံ၌ ေစာေစာစီးစီး မေတြ႔စဖူး အေမေတြ႕လွ်င္ စစ္ေဆးေနဦးမည္။

ညကပင္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ထုိးထည့္ထားေသာ ႏွစ္ခဲထိုး လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကို ခိုးလိုးခုလု စမ္းမိေသာအခါ မ်က္လံုးျပဴးသြားမိသည္။ ေတာ္ေသး၏။ သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲတြင္ လက္ႏိွပ္ဓာတ္မီးကို မည္သူမွ် မျမင္၍၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကသာ ျမင္လွ်င္ ေန႔ခင္းေၾကာင္ ေတာင္ေအာင္တိုင္တစ္ေယာက္  လက္ႏိွပ္ဓာတ္မီးႏွင့္ ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္သြား ေနသည္ဟု သေရာ္ၾကဦးမည္။ သူေဘာင္းဘီအိတ္ထဲတြင္ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး ကို ပိပိရိရိ ရွိေအာင္ ပို၍သတိထားျပီး ရွာထဲျပန္၀င္လာ၏။ မိမိအိမ္ကို တန္းတန္းမတ္မတ္ လာသည္။ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး ျပန္ထား၏။ အ၀တ္လဲသည္။ အေမအုန္းျခံ အထြက္ခင္ သူအိမ္ေပၚက ျပန္ဆင္း လာသည္။

၈။

ဟာလာစက္နား ေ၇ာက္လာေသာ သူ႔ကို အစ္ကိုၾကီးက ထူးထူးျခားျခား တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္ဟု သူခံစား မိသည္။ ရင္ထဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြား၏။ ရြာသားတစ္ေယာက္ ၏စပါးကို အစ္ကိုၾကီးက ၾကိတ္ခြဲ ေပးေန၏။ သူက မလံုမလဲႏွင့္ အစ္ကုိၾကီးကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္သည္။ မ်က္လံုးခ်င္းမဆံုမိၾကသျဖင့္ သူစိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။
ဆန္ေတာင္းကို စပါးဖဲြခြံအစဥ္ သက္သာေသာဘက္သို႔ ေရႊ႕လိုက္၏။ ယခုထိ အစ္ကိုၾကီးက သူိ႔ကို ဘာစကားမွ မေျပာေသးသျဖင့္ သူအေနက်ံဳ႕ေန၏။ အစ္ကုိၾကီးႏွင့္ ေနခဲ့ရသမွ်ေသာ ကာလ တစ္ေလွ်ာက္ လံုး တြင္ ဤေန႔အေနအထိုင္ရ အက်ဥ္းက်ပ္ဆံုးဟု သူခံစားမိသည္။ မေနတတ္ အထိုင္တတ္ ျဖစ္ေနမိ သည္။

ကၽြန္ေတာ္ အုန္းျခံဘက္ ခဏသြားေနတာနဲ႔ နည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္ အစ္ကိုၾကီး။
ရပါတယ္ ညီေလးရာ၊ ထမင္းစားျပီးမွ လလည္းရပါတယ္၊ အစ္ကိုၾကီးရွိသားပဲ။
ေနသာထိုင္သာေတာ့ ရွိသြား၏။
ေနာက္ထပ္ ဆန္ၾကိတ္ခြဲရန္ ေရာက္လာၾကသူမ်ားကို ခါတုိင္းလိုပင္ သူေဆာင္ရြက္ေပး၏။ သူ ေရာက္လာျပီ ျဖစ္သျဖင့္ အစ္ကိုၾကီးကလည္း သူ႔ကို လက္လႊဲထားခဲ့ေလ၏။ မေန႔ညေနက သူလာရွာသည့္ အေၾကာင္းကိုမူ လံုး၀မေျပာ၊  လူမ်ားေန၍လားဟု သူေတြးေန၏။

၉။

နံနက္စာ ထမင္းသြားစာျပီး အစ္ကုိၾကီးဆီ ျပန္လာ၏။ စိတ္ထဲက တစ္ေန႔လံုး မရွင္းမလင္း ျဖစ္ေနသည္။ အစ္ကိုၾကီး မေန႔က လာရွာသည့္ အေၾကာင္းဘာေၾကာင့္ မေျပာပါလိမ့္ဟူ ေသာအေတြးသည္ သူ႔ေခါင္းထဲ ပူေန၏။ ထမင္းစားေနစဥ္၌ပင္ ထိုအေတြးကို သံုးေလးခါ ထက္မနည္း ေတြးမိခဲ့သည္။ ယခုထမင္းစားျပီး ျပန္အလာမွာလည္း ထိုအေတြးက သူႏွင့္ အတူပါလာေနသည္။
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေမသူႏွင့္ လမ္းတြင္ဆံုမိၾကေသာအခါမွာေတာ့ အေတြးအားလံုး ေပ်ာက္သြားေလသည္။ ရုတ္တရက္ သူ႔ကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ ေမသူလည္း ေျခလွမ္းတံုံ႔ သြား၏။
အစ္ကိုၾကီးအိမ္က ျပန္လာတာလား။
အသြားပါ။

သူက တိတိျပတ္ျပတ္ ေျဖ၏။ ေမသူက သူ႔မ်က္ႏွာကို အေသမ်က္လံုးမ်ိဳးႏွင့္ ၾကည့္၏။ သူကမူ ေမသူ႔မ်က္ႏွာထက္ ပတ္၀န္းက်င္ ဘယ္ညာကို သတိထား၏။ ညကသူေစာင့္ ေနသည္ကို သိလ်က္ ဘာေၾကာင့္ ဆင္းမလာလဲ ဆိုတာ ေမးခ်င္ေနသည္။
ေမသူေကာ ဘယ္က ျပန္လဲ၊ အစ္ကိုၾကီးဆီကလား။
ဟင့္အင္း....ဟင့္အင္း...မဟုတ္ပါဘူး၊ ေမသူ ဟိုဘက္ပိုင္းေစ်းေၾကြးသြားေတာင္းတာပါ။
ေၾသာ္...ဟုဆိုကာ သူပတ္၀န္းက်င္ဘယ္ညာကို ၾကည့္၏။ အနီးအနားတြင္ မည္သူမွ် မရွိ။
ညက ဘာလုိ႔ဆင္းမလာလဲ။
သူကေကာ လာလုိ႔လား။

ေမသူ အသံတိုးသြားသည္ကို သူသတိထာလိုက္သည္။
ဘာလို႔ မလာဘဲေနမလဲ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ိန္းထားတဲ့ဥစၥာ၊ ထရံေတာင္ လက္နဲ႔ ပုတ္ထားခဲ့ တဲ့ဥစၥာ၊
အေဖစကားလွမ္းေျပာတုန္းက ၾကားမိလိုက္သလုိေတာ့ ထင္သား၊ ခုအေဖက ထူထူ ေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနျပီ၊ ေစ်းေတာင္ ကူေရာင္းႏုိင္ေနျပီ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေၾကြးေတာင္းထြက္ ရတာ၊ ႏို႔မို႔ဆိုင္နဲ႔ ဘယ္မွ မေရာက္ျဖစ္ဘူး၊ မိုးခ်ဳပ္က ေန၀င္အိမ္မွာပဲ ေနေနရတာ ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းတယ္။
တုိ႔ေမးတာပဲ ေျပာစမ္းပါဦး။

ဘာကိုလဲ ဟု ေမသူက အျပံဳးႏွင့္ ေျပာ၏။
ေစာေစာက စိတ္ဆိုးေနေသာ သူ႔စိတ္လည္း ေျပသြားသည္။ တစ္ညလံုး တစ္မနက္လံုး ႏံုးေခြ ခ်ည့္နဲ႔ ေနခဲ့ရေသာ စိတ္သည္လည္း ခ်က္ခ်င္း လန္းဆန္း ဖ်တ္လက္သြားသည္။ ညက ခ်ိန္းထားလ်က္နဲ႔ ဘာလုိ႔ ဆင္းမလာလဲလို႔ ေမးေနတာ ဟုတိုးတိုး ေျပာလိုက္ရ၏။
အေဖ ေနေကာင္းေနေတာ့ ဆင္းဖုိ႔မလြယ္ဘူး။
မေန႔ည က သူမ်ား တစ္ညလံုး ေစာင့္ေနတာ ေတြ႔တယ္မဟုတ္လား၊ မိုးလင္းမွ ျပန္တာ။
မသိပါဘူးဆို၊ သိရင္။

ဘာမသိပါဘူးလဲ၊ ဓာတ္မီးနဲ႔ေတာင္ ထိုးၾကည့္ျပီးေတာ့။
ဟင္....ဘယ္သူက ဓာတ္မီးနဲ႔ ထိုးၾကည့္လို႔လဲ။
ေမသူ ထုိးၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူးလား။
ေမသူ မ်က္လံုးျပဴးသြား၏။ သူလည္း ရုတ္တရက္ ငိုင္သြားသည္။
ေမသူ ထိုးၾကည့္တာ တကယ္မဟုတ္ဘူးေနာ္။
ေမသူက သူ႔မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္၍ ေခါင္းငါ၏။

ေဖတင္တို႔မ်ား ကိုေအာင္တိုင္ကို လာေခ်ာင္းၾကာတာလားမွ မသိတာ။
ေအာင္တိုင္လည္း အေတြးရ ခက္သြားသည္။
မေျပာတတ္ဘူး ေမသူရယ္၊ တစ္ေယာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္ပဲ၊ တို႔က ေမသူ အခ်က္ေပးၾကည့္တယ္ထင္လုိ႔ တစ္ညလံုး ေစာင့္ေနမိတာ။
သူတုိ႔ပဲ ေနမွာေပါ့၊ လူကို ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိမ်ားသြားလား၊ ကိုေအာင္တုိင္က ဘယ္ေနရာမွာလဲ။
ေလကာေက်ာက္တံုးနားမွာေပါ့၊ မွတ္မိသလားေတာ့ မသိဘူး။
ေနာက္ကို ညမလာပါနဲ႔၊ ေန႔ခင္းလည္း ဆိုင္ဖြင့္ိထားတာပဲ။ ေန႔ခင္းလာေပါ့။

ေန႔ခင္းက အလုပ္မအားပါဘူး  ဆို၊ တုိ႔မရွိရင္ အစ္ကိုၾကီးက တစ္ေယာက္တည္း မႏိုင္ဘူး၊ ေန႔ခင္းလာလို႔ ခဏေလးပဲ၊ ဘယ္လိုလုပ္ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာလုိ႔ ရမလဲ၊ ဒီေကာင္ေတြကိုယ္မေၾကာက္ပါဘူး။
ေမသူက သူ႔မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္၍ သက္ျပင္းရႈိက္၏။
ေမသူက စိုးရိပ္ိတယ္သိလား၊ သူတို႔က ႏွစ္ေယာက္၊ ေခ်ာင္းရိုက္ရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ၊ ခုလည္းဓာတ္မီးနဲ႔ ထိုးၾကည့္တယ္ဆိုေတာ့ ိသိသြားျပီလားမွ မသိတာ။
အို...ဒီေကာင္ေတြ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ လူၾကီးေတြကေရာ အစ္ကိုၾကီးကပါ သူတို႔ကို ေျပာထားျပီးျပီတဲ့၊ အေလးအေပါ့ သြားတဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရမ္းထိုးတဲ့ ဓာတ္မီးေရာင္ကို ကိုယ္က ထင္လို႔လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာ၊ ညက်ရင္ ေမသူေနာ္..တို ဆက္ဆက္ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္။

အမယ္ ဒါက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္တတ္တယ္၊ မလာဘူး။
ေမသူက အျပံဳးလက္လက္ႏွင့္ ေျပာ၏။
ဆက္ဆက္ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္၊ ဒီတစ္ခါ မလာရင္ေတာ့ တုိ႔စိတ္ဆိုးမယ္ သိလား၊ သူမ်ားက မေတြ႕ရရင္ မေနႏိုင္ပါဘူးဆို၊ ေမသူဆီ လာရတာဘယ္ေလာက္ စြန္႔စားျပီး လာရတယ္မွတ္လဲ၊ အသက္နဲ႔ေတာင္ လဲလာရတာ၊ ဒါမွလည္း မသနားရင္ေတာ့....။
ေတာ္ပါေတာ့ေနာ္....သိပါတယ္၊ သိပါတယ္၊ ဒီကလည္း သိပ္ေတြ႔ခ်င္တာေပါ့၊ ဘယ္သူ မေတြ႔ခ်င္ပဲ ေနမလဲ။

အဲဒါဆို ဒီေန႔ညေနာ္ ရွစ္နာရီေက်ာ္ကတည္းက ဆိုင္ေရွ႕တို႔ေရာက္ေနျပီ၊ ေစ်းေရာင္းတာကို ေလကာေက်ာက္တံုးနားက ပုန္းၾကည့္ေနျပီ မွတ္ေပေတာ့၊ ကဲလားခ်တာနဲ႔ ဆိုင္ေရွ႕အေရာက္။
ဆိုင္ေရွ႕မလာနဲ႔ အေဖလည္း အိပ္တာမဟုတ္ေသးဘူး။
ဒါဆို ဘယ္လာရမလဲေျပာ၊ အိမ္ေပၚတက္လာရမွာလား။
ေမသူ မ်က္လံုးျပဴးသြား၏။

ေအာက္ကုိ ဆင္းမလာရင္၊ တကယ္တက္လာမွာ၊ မလာရဲဘူး မထင္နဲ႔ ဒီေကာင့္ရင္ မီး....။
ဟုိမွာ လူေတြလာေနျပီ သြားမယ္။
ဆက္ဆက္ေနာ္ ေမသူ။
ေအးပါ၊ ေအးပါ ဟု သူကရယ္၍ ေျပာသြား၏။

၁၀။

ေပ်ာ္လိုက္သည့္အျဖစ္၊ စက္ထဲလွမ္းအ၀င္ ခလုတ္ကန္သင္းပင္ တိုက္မိသြား၏။ အစ္ကုိၾကီးက သူ႔ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္၏။ အဟဲခနဲ သူအသံထြက္သြားေသာ အခါ အစ္ကိုၾကီးက ျပံဳးေလသည္။
သူ႔အမူအရာက ဘယ္လုိမ်ား ျဖစ္လာပါလိမ့္ဟု သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ဆန္းစစ္ရ၏။ အစ္ကုိၾကီး အျပံဳးကို ျမင္ရ၍လည္း စိတ္ခ်မ္းသာရသည္။ ဒီေန႔ညေတာ့ ေမသူႏွင့္ ဆက္ဆက္ေတြ႔ ရျပီ၊ ေတြးၾကည့္လွ်င္ ယခုပင္ ရင္ခုန္ေနေလသည္။
ေနျမန္ျမန္ ၀င္ေစခ်င္သည္။ ဆန္ၾကိတ္ခြဲေပးေနရေသာ္လည္း လံုး၀စိတ္မ၀င္စား၊ ေမသူဆီ သုိ႔သာ စိတ္က ေရာက္ေန၏။
စက္ကို လူျပတ္သည္ႏွင့္ ပိတ္လိုက္၏။ သိမ္းဆည္းစရာ ရွိသည္မ်ားကို သိမ္းဆည္းလွည္း က်င္း၏။ ျပီးသည္ႏွင့္ အက်ီၤကို ေကာက္၀တ္လိုက္သည္။
ျပန္ေတာ့မလား ညီေလး။
ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကိုၾကီး။

မေန႔ညေနက ညီေလးကို အစ္ကုိၾကီး လာရွာေသးတယ္။
ဟုတ္ကဲ့ အေမေျပာပါတယ္ အစ္ကုိၾကီး။
သူက သက္ျပင္းကို မခ်ရဲေသး၊ အသက္ေအာင့္၍ အစ္ကုိၾကီး မ်က္ႏွာကို လွည့္ၾကည့္ေန၏။
ညေနက်ရင္ ပဲ့ခ်ိန္ေစာေစာ ထုပ္လာခဲ့ကြာ၊ အစ္ကုိၾကီးတု႔ိ နတ္ေမွာင္ဘက္ အမဲသြားပစ္ရေအာင္။

သူအစ္ကုိၾကီးမ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ကာ ငိုင္သြားမိသည္။ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့။ စိတ္ထဲအားလံုး ေ၀၀ါးသြား၏။ အစ္ကိုၾကီး သူ႔အနားက ထြက္သြားသည္ကိုပင္ သတိမထား လိုက္မိ။
ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။ ေမသူနဲ႔ ခ်ိန္လိုက္တဲ့ေန႔မွ အစ္ကိုၾကီးက အမဲပစ္သြားရန္ ေျပာသည္။ ဖြင့္ေျပာရ ေကာင္းေလမလား၊ အမဲ်ေစာေစာရလုိ႔ ျပန္လာရင္ မီႏိုင္ပါ့မလား။ ေစာေစာစီးစီး ေမသူကို မနက္ျဖန္မွ ေျပာရ ေကာင္းေလမလား၊ အစ္ကိုၾကီးနဲ႔ အမဲပစ္မလိုက္ရေအာင္ ငါဘယ္လိုလုပ္ရပါ။ ကိုေဂါလာၾကီးကို ေခၚျပီး အစ္ကိ္ုၾကီးနဲ႔ အေဖာ္ထည့္လိုက္ရ ေကာင္းမလား။
မိမိအိမ္ သို႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္ ေရာက္လာ၏။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေသး။

လံုး၀ ထမင္းစား၍ မေျဖာင့္၊ စားခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့သျဖင့္ ထမင္းပြဲမွ ထလိုက္၏။ ယခုထိ မည္သို႔ ဆံုးျဖတ္ရမွန္းမသိေသး။
၀ပလားသား၊ ထမင္းစား နည္းလိုက္တာ၊ ေနမေကာင္းဘူးလား။
အေမ့ကို ထိုင္ျပီး ပုဆိန္ေပါက္ ရွိခိုးခ်င္စိတ္ ေပါက္သြား၏။ တစ္ညေနလံုး ေခါင္းေနာက္ ခဲ့ရသည္။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ ယခု အေမေျပာမွ သတိရ၏။ သူေနမေကာင္း။
ရင္ထဲ ျပည့္ေနသလိုပဲ အေမ ထမင္းစားမေကာင္းဘူး။
ေန႔ခင္းက နင္တုိ႔ ညီအစ္ကိုေတြ ဘာစားၾကလဲ််။

အေမ ခ်က္ခ်င္းထာျပီး နဖူူးကို စမ္းၾကည့္၏။ ကိုယ္လည္းမပူပါဘူးဟု ေျပာ၏။
အုန္းႏို႔နဲ႔ တညင္းသီးမ်ား စားမိလုိ႔လား မသိဘူးအေမ။
ဟုတ္မယ္၊ အစာေၾကေဆး ေသာက္ပါလား။
အစ္ကုိၾကီးဆီမွာ အဂၤလိပ္ေဆးရွိတယ္၊ သြားေသာက္ဦးမယ္။
အဲဒီဘက္ပုိင္းသြားရင္ မိုးခ်ဳပ္ေန၀င္ မေနနဲ႔ေနာ္ သား၊ ေစာေစာျပန္ခဲ့။

အစ္ကုိၾကီး အိမ္မွာပဲ အိပ္ေနလိုက္ေတာ့မယ္ အေမရာ၊ ကက္ဆက္ေခြ အသစ္ေတြလည္း ၀ေအာင္ နားေထာင္ရေသးဘူး။
ေအး...ေအး ..၊ ဟုိသိပ္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနရင္ေတာ့ အိမ္ျပန္လာခဲ့ေနာ္။
ဟုတ္ကဲ့။
လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကို ယူကာ မင္ေသေသႏွင့္ပင္ သူထြက္လာသည္။
အစ္ကိုၾကီး အေစာေၾကးေဆးရွိရင္ ေပးပါဦး။
လာျဖစ္လုိ႔လဲ ညီေလး။

ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ေနမေကာင္း ခ်င္ဘူး အစ္ကိုၾကီး၊ ထမင္းစားျပီး အန္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့၊ ခုလည္း လမ္းမွာ သံုးေလးခါ အန္လာတယ္။
သူကို အံ့ၾသသလိုၾကည့္၍ အစ္ကိုၾကီးက ေဆးပုလင္းေတြကို တစ္လံုးျပီးတစ္လံုး ယူၾကည့္ေနသည္။
ရုတ္တရက္ ေလခံတာ ျဖစ္ပါလိမ့္၊ ဗိုက္ထဲက ေအာင့္သလား။
ဟုတ္ကဲ့။
မင္း ဂက္စထရိတ္မ်ား ရွိလားကြာ။
ဗ်ာ။
ေၾသာ္....အစာအိမ္ေရာဂါမ်ား ျဖစ္ ခ်င္သလားလုိ႔ေလ၊ ညီေလး အရင္ကလည္း ေအာင့္ဖူးလား။

ဟုတ္ကဲ့၊ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ေအာင့္ပါတယ္ အစ္ကုိၾကီး။
သူက လူမမာသံႏွင့္ ေျပာသည္ကို အစ္ကိုၾကီးက တကယ္ထင္သြားပံုရ၏။ အစာအိမ ျဖစ္မွာပါ။ ေရာ့ ဒီေဆးႏွစ္ျပား ေသာက္လိုက္ဟု ေဆးႏွစ္ျပား လွမ္းေပး၏။.
မင္းအဆာမခံနဲ႔ေနာ္ ညီေလး၊ ထမင္း သိပ္ဆာလာလို႔ ဘာမွ စားစရာမရွိရင္ ေရပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္လိုက္ ရတယ္၊ အစာအိမ္ေရာဂါ စြဲသြားရင္ ေပ်ာက္ခဲတယ္။
ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ဦးမယ္အစ္ကိုၾကီး၊ အိမ္မွာပဲ အိပ္ေနေတာ့မယ္။

ေအး.... သြား...သြား....။
အစ္ကိုၾကီး အမဲပစ္သြားခ်င္ရင္ ေဂါလာၾကီး ေခၚသြားပါလား အစ္ကုိၾကီး၊ သူအိမ္မွာ ရွိတယ္ိ။
ရပါတယ္ကြာ၊ ဒါအေရးမၾကီးပါဘူး၊ တို႔ ညီအစ္ကို ေတြ ေနေကာင္းမွ သြားၾကတာေပါ့။

ဆက္ရန္
.