ငယ်ဘဝ များ (၁ဝ) နှင့် ကျနော့် ချစ်ခရီး ၁၁ နှစ် အပိုင်း (၄)

 ချစ်ခရီးကာလ(၁၁) နှစ် ကိုပြောရင် ကျနော်တို့ ၂ဘက် မိသားစု type ကိုလည်း ပြောပြမှ အဆင် ပြေမယ် ထင်တဲ့ အတွက် နဲနဲ ပြောပရစေ။

မိသားစု ဆက်ဆံရေး ပုံစံဟာတော်တော် ကွဲပြားပါတယ်၊ ဥပမာ ပြောရရင် အဲဒီခေတ်က ကျနော်တို့ မန္တလေးမြို့က အိမ်တိုင်း မှာ စက်ဘီး တစီးတော့ အနဲဆုံးရှိကြပါတယ်၊ တချို့ အိမ်တွေ တော့ လူစေ့ စက်ဘီးရှိကြပါတယ်၊ ကျနော် တို့အိမ်ကတော့ အဲဒီအချိန်မှာ စီးပွားရေး အဆင်မပြေနေတဲ့  အချိန်ဆိုတော့ စက်ဘီးတစီးတောင် အနိုင်နိုင် ပါဘဲ။

အဲဒီတော့ လူအများကြီးရှိတဲ့ ကျနော် တို့အိမ်အတွက် အဆင်မပြေပါဘူး၊ အဲဒီ စက်ဘီးကလည်း ဖေဖေ ကျောင်းသွားတဲ့ အခါ စီးသွားတာဆိုတော့ ကိုယ့်အတွက် သုံးဘို့ မျှော်မနေနဲ့၊ သွားစရာရှိရင် ခြေလျှင်သာ ကြိတ်ပေတော့၊  ကျနော်အတွက်တော့ ပြသာနာ သိပ်မရှိပါဘူး၊ သူငယ်ချင်း တွေ စက်ဘီး နဲ့သွားလို့ ရပါတယ်။ သွားလည်းသွားပါတယ်။

နောက်ပြီး အဲဒီအချိန်မှာ မိန်းခလေး တွေ သဘာဝ နဲ့ လူ့သဘာဝ ပေါ့ ဗျာ၊ ကိုယ့် မှာ စက်ဘီးအပိုင် မရှိဘူး သူ့များ စက်ဘီးနဲ့ လိုက်စီးရမယ် ဆိုရင် အဲဒီ စက်ဘီးပိုင်ရှင် ကို တင်နင်းပေတော့ ဗျာ၊ အသွားရော အပြန်ရော၊ ကျနော့် သူငယ်ချင်း တွေထဲမှာ တော့ သိပ်မပါ ပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော် ကလည်း ဘယ်တော့ မှ သူများနောက်က အဲဒီလို လိုက်မစီးတတ်ဘူး၊ ကိုယ် ကဘဲ သူတို့ကို တင်နင်းတာဆိုတော့ ဘာပြသာနာ မှ မရှိပါဘုူူး။ ကိုယ့် စက်ဘီးနဲ့ လိုက်လည်း ကိုယ်ကဘဲ တင်နင်း၊ သူတို့ စက်ဘီးနဲ့ လိုက်လည်း ကိုယ်ကဘဲ တင်နင်းခဲ့ပါတယ်။

အဲဒါ ခဏထား လိုက်အုန်းမယ်၊ ခုနက ပြောသလိုဘဲ စက်ဘီး တစီး ထဲ စီးနေရတာ ဆိုတော့ စက်ဘီး အားတဲ့ အချိန်မှာ မောင်နှမ တတွေ လုစီးရပါတယ်။ သူကလည်း သွားချင်၊ ကိုယ်ကလည်း သွားချင် ဆိုတော့ အဲဒီမှာ ပြသာနာတွေ ဖြစ်ကြပါတယ်၊ ပြောရရင် ဘယ်သူ့ဘယ်သူ့မှညှာတာ၊ ထောက်ထား ရမှန်း နားမလည် ကြပါဘူး၊ ကိုယ့် အတွက် ဘဲကိုယ် ကြည့်ကြတာပါ။

ဒါပေမဲ့ သူတို့ အိမ် ပုံစံ ကြတော့ ကျနော်တို့ နဲ့ ဆန့်ကျင့်ဘက်ပါ။ သူတို့ က ညီအကို ၃ ယောက်၊ ညီမ အငယ် တယောက် ရှိပါတယ်။ သူက အကြီးဆုံးပါ၊ တယောက်နဲ့ တယောက် တော်တော် ချစ်ခင် လေးစား ကြပါတယ်။

အဖြစ်အပျက် တခုပြောမယ် ဗျာ အဲဒီအချိန်မှာ သူတို့အိမ်မှာ ဂျပန်ကလာတဲ့ ဖီးဆင့် ဆိုတဲ့ မန္တလေး အခေါ်တော့ ပန်းဘီး ပေါ့ဗျာ အဲဒါ အသစ်လေး တစီးဝယ်ထားပါတယ်၊ အားလုံးက အဲဒီ စက်ဘီး လေး စီးချင်ကြမှာပေါ့၊ ဥပမာ- ကျနော်တို့ ရုပ်ရှင်သွားမယ်။ အဲဒီဘီးလေးနဲ့ သွားမယ်၊ ဒါပေမဲ့ မသွားခင် အားလုံးကို လိုက်မေးတယ်ဗျာ၊ သွားစရာ ရှိလား၊ မရှိရင် ကိုကို ယူသွားမလို့ လို့ ပြောပြီးမှ ယူပါတယ်။

သွားချင်ရင်တောင် သွားမဲ့လူက ကိုကိုပြန်လာမှ သွားမယ် ယူသွားပါဆိုပြီး၊ ကြည်ကြည် ဖြူဖြူ ခွင့်ပေး ကြတယ်ဗျာ၊ သူ့စိတ်ထဲ  သူ့ ညီတွေ၊ ညီမတွေ သွားစရာက အရေးကြီးတယ် ထင်ရင် သူ့ညီ၊ ညီမတွေကို လိုက်ပို့ လိုက်သေးတယ်၊ ပြီးရင် ကောင်းကောင်းမွန်မွန် သွားကြို တယ်၊ အဲဒီလိုမျိုးတွေပေါ့၊ ကျနော်တို့ အိမ်လို လုယက် ဘို့ဆိုတာ ဝေးပေါ့၊ အားလုံး ဟာ တယောက်နဲ့ တယောက် ချစ်ခင် ညှာတာကြပါတယ်။

ဒါဟာ ဆင်းရဲခြင်း၊ ချမ်းသာခြင်း နဲ့ မဆိုင်ပါဘူး၊ ချမ်းသာတယ် ဆိုရင်လည်း ပိုကောင်းတာ ကို လုယက် နေကြ အုန်းမှာပါ၊ ကျနော် ဘဝမှာ အဲဒါတွေကို မသိခဲ့ ပါဘူး၊ မိသားစု ချစ်ခင်ခြင်း၊ ညှာတာဖေးမခြင်း ဆိုတာ နားမှ မလည်ခဲ့တာ။ ကျနော် ကိုယ်တိုင်လည်း အဲဒီလို မခံစားခဲ့ရဘူးလေ။

ကြုံတုန်း ပြောပြလိုက်ရအုန်းမယ်။ ကျနော် ၁၀ တန်းဖြေတော့ ကျနော် တို့သူငယ်ချင်းတွေ နဲ့ ဖြေရမယ့် ကျောင်းတွေ ကွဲ သွားပါတယ်၊ ကျနော်က အ.ထ.က (၆) မှာ ဖြေရပါတယ်။ ကိုယ် စာမေးပွဲ ဖြေရမယ့် ကျောင်းကို ကိုယ် သိပါတယ်၊ အိမ်ကနေ လမ်း လျှောက်မယ်ဆိုရင် ဖြေးဖြေး လျှောက်ရင် ၄၅  မိနစ် ၊ မြန်မြန် လျှောက်ရင် နာရီဝက် လောက်ခရီးပေါ့။ ဝေးတယ် မပြောနိုင်သလို သိပ်လည်းမနီးပါဘူး၊ စက်ဘီးနဲ့ သွားရင်တော့ အဆင်ပြေဆုံး ပေါ့။

အဲဒီအချိန်မှာ တအိမ်လုံး မှာ စက်ဘီးတစီး၊ လက်ပတ်နာရီ တလုံး ဘဲရှိပါတယ်၊ စက်ဘီး ကလည်း ဖေဖေ ကျောင်းသွားရမှာမို့၊ နာရီ ကလည်း ဖေဖေ စာသင်ရင် အချိန်ကြည့် ရမှာ မို့ဆိုပြီး ၂မျိုးစလုံး စာမေးပွဲ ဖြေချိန်မှာ တခုမှ ကျနော်မသုံးရပါဘူး၊ နာရီ ယူမယ် ဆိုရင် စားပွဲတင် နာရီ ယူသွားတဲ့၊ ဘယ်လို လုပ် ယူချင်မှာ လည်းဗျာ။ 

သူငယ်ချင်း တွေကတော့ သူတို့ သွားရမယ့် ကျောင်းတွေက ဝေးတော့ တချို့က ကျောင်းကားနဲ့ တချို့က မိဘ တွေက လိုက်ပို့ကြပါတယ်။ ကျနော်လည်း အဲဒီ အချိန်ထိ ဘာ ပြသာနာ မှ မရှိသေးပါဘူး၊ တော်ရုံနဲ့ ဝမ်းနဲအားငယ်တဲ့ စိတ်ဓါတ်မျိုး ကျနော့် မှာ မရှိပါဘူး၊ကျနော်ဘာသာ ကျနော် ကျောင်းကို စာမေးပွဲဖြေဘို့ ခြေလျှင် လျှောက်သွားပါတယ်။

အဲဒီ မှာ ထင်တားတဲ့ အချိန်ထက် နဲနဲ ပိုလျှောက်လိုက်ရတာရယ်၊ ကျောင်းက ဝင်ပေါက် ၂ ခုရှိတာ ဆိုတော့ ကျနော် သိတဲ့ အပေါက်က အသေပိတ်ထားပြီး လမ်းတခြားဘက်က အပေါက်ကို လှည့်ဝင်ရတာ ဆိုတော့ မောလည်းမော ဆိုတော့ စိတ်မကြည်တော့ပါဘူး၊ နောက်ပြီး ကျောင်းဝန်း အပြင်မှာ စိတ်ပူပင်စွာနဲ့ သားသမီးတွေကို စောင့် ရှောက်နေ  ကြတဲ့ မိဘတွေကို တွေ့တော့ ဝမ်းလည်း နဲသွားပါတယ်။

စာမေးပွဲ ဖြေရမဲ့ အခန်းကို လည်း လိုက်ရှာ နေရပါတယ်၊ အဲဒါနဲ့  စာမေးပွဲခန်းထဲကို  နောက်ကျမှ ရောက်သွား ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်ကျမှ ကြည့်စရာ နာရီ မပါတာလည်း သတိရသွား ပါတယ်။ နောက်ပြီး ဖေဖေ ယူခိုင်းတဲ့ စားပွဲတင် နာရီ ကြီး ကိုလည်း သတိရပြီး စိတ်လည်းတို သွားပါတယ် (ဟား....ဟား)၊ အားလုံး စုံသွားတယ် ဆိုပါတော့ ၊ စာမေးပွဲ ခန်းထဲမှာ စာမေးပွဲ ဖြေရင်း မျက်ရည် ကျပါတယ်။ ကျနော် သိတတ် မှ ဘဝအတွက် ဝမ်းနဲအားငယ်မှု့ နဲ့ ကျတဲ့  မှတ်မိတဲ့ မျက်ရည် တစပေါ့။

နောက်ပြီး အစားအသောက်စားတာက အစ ကျွန်တော် ပထမပိုင်း မှာ ရေးထားတဲ့ အတိုင်းပါဘဲ ဖေဖေရဲ့ သားသမီး အစားအသောက်စားတာကို မဟန့်တားရဘူးဆိုတဲ့ မူနဲ့ ဆိုတော့ စားကောင်းတဲ့ ဟာဆိုရင်  ကိုယ့်နောက်မှာ မစားရသေးတဲ့ သူ ဘယ်သူတွေ ရှိသေးလည်း ဘာမှနားမလည် ပါဘူး၊ အကုန်စား ပစ်တော့တာပါဘဲ၊ မောင်နှမ အားလုံးပါဘဲ၊ မေမေ ကဟင်းမလောက်ရင် အပြင်မှာ ထပ်ဝယ်၊ မောင်နှမ  တယောက် နဲ့ တယောက် ညှာတာ ရမှန်းမသိကြပါဘူး။

ဘယ်သူ ကမှလည်း သင်ကြား မပေးကြပါဘူး၊ နောက်တော့မှ ကျနော့် ရဲ့ ချစ်ချစ်ကြီး က ကျနော့် ကို သင်ကြား ပေးပါတယ်၊ လူမှု့ ဆက်ဆံရေးက စပြီးတော့ ပေါ့ ဗျာ၊ ပြောရရင်တော့ ကျနော်ဟာ သူတို့ စံချိန်နဲ့ ကြည့်ရင် ရိုင်းတဲ့ အထဲထိကို ပါနေပါတယ်။ တကယ် လည်းဟုတ်ပါတယ်၊ လူမှု့ ဆက်ဆံရေး ဆို တာလည်း လွယ်မှမလွယ်တာ။ ကျနော် နားလည်တာ စာသိ ဘဲကိုး၊ အပြင်က လူတွေနဲ့ ဆက်ဆံရေး မှာ တော့ တော်တော်ညံခဲ့ပါတယ်။

လူကြီး ကို လူကြီးမှန်း သိရမယ်၊  တခါတလေ မှားနေလည်း ငြိမ်နေရတယ်၊ နောက်မှ သေချာ ပြန်ရှင်းပြတို့ ဘာတို့ ဆိုတာ နားလည်ခဲ့ရပါတယ်။ သိလာ ပါတယ်၊ လူ့ ဂုဏ်သိက္ခာ ဆိုတာရှိ သေးတာကိုးဗျ၊ ပြောသင့် တဲ့ အချိန်ကြမှ ပြောရမယ်။ ကလေးလည်း ကလေးအလျှောက်၊ လူကြီးလည်း လူကြီး အလျှောက် ကိုး၊ ကိုယ် မှန်တာဘဲ ဆိုပြီး သူတို့ ကို ဖိပြီး ၊သိပ်ထိခိုက်အောင် မပြောသင့်တဲ့ အခြေအနေလေးတွေ ရှိနေတာ ကိုး။

ကျနော် နဲ့ ဖေဖေ နဲ့ ဆိုတာ စိတ်သဘော တိုက်ဆိုင်မှု့ မရှိဘူးဆိုရင်၊ ငြင်းခုံ ပြောဆိုနေတာ၊ ဖေဖေ မမှန်ဘူး ထင်ရင် ကျနော် ပြန်ပြောတာဘဲ၊ ဘယ်သူ့ရှေ့မှ မရှောင်ခဲ့ပါဘူး၊ အဲဒါတွေ ဟာသူတို့ မျက်စိ ထဲမှာ အရမ်းကို ထူးဆန်း နေပါတယ်၊ ကျနော့် အတွက် တော့လည်း သူတို့ လူကြီး၊ မိဘ တွေ မှားနေတဲ့  အချိန် မှာ ဘာမှ ပြန်မပြော ဘဲ နားထောင် နေနိုင်ကြတာကို အံသြ နေတာပေါ့။

တခါတလေ သားသမီးက မှန်နေရင် လည်း မိဘ ပြောတဲ့ အချိန်မှာ နားထောင်နေတာဘဲ၊ ကျနော်က ဘာဖြစ်လို့ အဲဒီအတိုင်းမဟုတ်ဘူး ဆိုတာ ပြန်ရှင်းမပြတာလည်း၊ ပြောတာကို ဘာကြောင့် ခံနေတာလည်း ဆိုတော့၊ သူတို့ စိတ်အေး သွားတဲ့ အချိန်ကြမှ အေးအေးဆေးဆေး ရှင်းပြမှာပါ လို့ပြန်ပြောတယ်။ ကျနော် လည်း အရမ်းအံသြမိတယ်၊ ကျနော်တို့ သားအဖ စတိုင်နဲ့တော့ တခြားစီကိုး။

ဘယ်လိုမှ အသွင်မတူတဲ့ ၂ယောက်ပါဘဲ၊ အသွင်မတူ ရင် အိမ်သူမဖြစ်ဆိုတဲ့ စကားသာမှန်ရင် ကျနော် တို့ ၂ ယောက် ရှေ့ ခရီးဆက်စရာ မရှိပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ လုပ်ပြီးတဲ့ အလုပ်တခု (ချစ် ခြင်းဟာလည်း အလုပ်တခု ဘဲနော်)၊ (ဘဝ တခုကို ဖန်တီးရမှာ ဆိုတော့ အရေးကြီး တဲ့ အလုပ်တခု ပါဘဲ၊ ) ကို နောက်မဆုတ်ချင် တဲ့ ဆန္ဒ နဲ့ မတူတာ ကို တူအောင်ညှိမယ် ဆိုပြီး ရှေ့ဆက် ခဲ့ကြတာပါ။

ကျနော်တို့ ၂ယောက်မှာ စကားပြောရင်တောင် ကောင်းကောင်းပြောလို့ မရပါဘူး၊ ကျနော် ကအမြဲတန်း ကျယ်ကျယ် ဘဲပြောတတ်တယ်၊ စိတ်အားထက်သန်ရင် ပိုကျယ်လာတယ်။ အဲဒါကို အမြဲတန်း တိုးတိုး၊ တိုးတိုး နဲ့ ဆိုတော့ စကား ပြောရတာ တခါတလေ စိတ် ညစ်ညစ် သွားတယ်၊ ပြောချင်စိတ်တောင် ကုန်ကုန် သွားတယ်၊ တရက်တလေ အလုပ်မှ မဟုတ်တာ၊ ပြောတိုင်း သတိထားနေရတာဆိုတော့၊ အဲဒီ လို စကားပြော တဲ့ အကျင့် က ကျနော့် အတွက် တသက်လုံး ပါလာတာကိုး။

ဒါပေမဲ့ တယောက် မကြိုက်တဲ့ အရာကို ဒါ ငါ့ အကျင့် ဘဲ တသက်လုံး ဒီလိုပြောလာတာဘဲ ဆိုပြီး နေမြဲတိုင်း နေလို့မရပါဘူး၊ ခဏတော့ ဘာမှ မဖြစ်ဘူးပေါ့ ကြာလာရင် ဘယ်သည်းခံနိုင်တော့ မှာလည်း၊ ကျနော် လည်း ကျနော် တတ်နိုင်တာဆိုရင် သူမကြိုက်ဘူး ဆိုရင် လျှော့ပေးပါတယ်၊ မလျှော့နိုင် တာကတော့ နိုင်ငံရေး နဲ့ ပတ်သက် တဲ့ အယူအဆတွေပါဘဲ။ 

ချစ်ခြင်းဟာ လေးစားခြင်းပါမှ တည်မြဲပါတယ်၊ လေးစားခြင်း မရှိတဲ့ ချစ်ခြင်းဟာ ရေရှည် မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ တယောက် အတွေးအခေါ်၊ အယူအဆ တွေကို တယောက်က နားထောင် ပြီး အပြန်အလှန် လက်ခံနိုင် အောင်ကျိုးစားရပါတယ်။ သူ့ က တခုကောင်းသွားတာက အမှန်ကို လက်ခံနိုင်ခြင်းပါဘဲ၊ ကျနော့် ရဲ့ အထောက် အထား တွေနဲ့ အမြဲတန်း ပြောဆို နေတာကို လက်ခံပြီး၊ မဆလ စနစ်ဆိုးကြီး ကို ခါးသီး စပြု လာပါတယ်။

 ဒါကြောင့်လည်း ကျနော်တို့ ၂ယောက် ရှေ့လျှောက်လို့ ရခဲ့တာပါ။ ကျနော် အဲဒီအချိန် ကသိနေတဲ့ အသိတခုရှိတယ်၊ ဘယ်မှာ ဖတ်ဘူးလည်းတော့ မမှတ်မိတော့ဘူး၊ အဲဒီ စာအုပ်ထဲမှာ ပါတဲ့ ဇာတ်လိုက် ဘဲဆိုပါတော့ သူငယ်ငယ်က လူတွေဟာ မကောင်းမှုတွေ၊ မမှန်တာ တွေကို လုပ်တယ်ဆိုတာ မသိလို့ လုပ်တယ် လို့ ထင်တာ၊ သူတို့ကို သေချာပြန်ရှင်း ပြလိုက်ရင် သိသွားရင် မလုပ်တော့ဘူးပေါ့၊ တကယ်တန်း တော့ အဲဒါမဟုတ်ပါဘူး ဆိုတာ သူကြီးလာမှ တဖြေးဖြေးသိလာတယ် လို့ပြောပါတယ်၊ ဒီလိုပါဘဲ တကမ္ဘာလုံးက ဝိုင်းပြီး ကန့်ကွက်၊ အားလုံးက မှားပါတယ် ဆိုတာတောင် သူတို့ မှ မှန်ပါတယ် လို့ ဗျောင်ညာနေတဲ့ သူတွေရှိ နေတာ ကိုကြည့်ရင်သိနိုင်ပါတယ်။


သူက ကျနော်ပြောပြတဲ့ နိုင်ငံရေးတွေကို သဘောပေါက် ပါတယ်။ လက်လည်း ခံပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဒီစနစ်ဆိုး ကြီး ဟာပြုတ်မကျ နိုင်သေးဘူးပေါ့၊ ကျနော် ဒီလို ပြောနေတာတွေကိုလည်း စိတ်ကူးယဉ် လွန်းတယ်လို့ ထင်တယ်၊ သူပြောတာလည်း မမှားပါဘူး၊ အဲဒီ အချိန်က ဒီလို အရေးအခင်းကြီးဖြစ်ပြီး အဲဒီလို အစိုးရကြီး ပြုတ်ကျ သွားမယ် ဆိုတာ ယုံနိုင်စရာမှ မရှိတာ။

တကယ်လို့ ကျနော် ပြောသလို့ဖြစ်ဘို့ဆိုရင်တောင် နှစ်ပေါင်းများစွာကြာမယ်ပေါ့၊ အဲဒီတော့ ကျနော့်ကို အေးအေးနေဘို့ ပြောပါတယ်။ ကျနော်ကလည်း အေးအေးနေပါတယ်၊ ကျနော် လို့ ဘာမှ မဟုတ်တဲ့ မိန်းမ တယောက်က ဘာတွေများ လုပ်လို့ရမှာလည်း။

ဒါပေမဲ့ ကျနော့် သိသလောက်တော့ ပြောနေမှာဘဲ၊ လေသေနပ် နဲ့တော့ တိုက်နေမှာဘဲပေါ့၊ သူက မြန်မာ လူမျိုးတွေရဲ့ထုံးစံအတိုင်း အကြောက်တရားက ကြီးစိုးထားပါတယ်၊ အပြောင်းအလဲ တွေကို လက်ခံလိုက် ရင် ဖြစ်လာမှာတွေကို ကြောက်တတ်တဲ့ စိတ်ရှိပါတယ်။ မူလ အနေအထား တခုပျက်သွားမှာကို ကြောက်ပါတယ်။ အဲဒါ ကျနော်သိတဲ့ မြန်မာ အများစုရဲ့စိတ်ဓါတ်ပါဘဲ။

နောက်ပြီး လူတွေရဲ့ ခံယူချက် ဆိုတာ ကိုယ်ရောက်နေတဲ့ အနေအထား ပေါ်မှာ လိုက်ပြီး ပြောင်းလဲ သွားတတ် ကြပါတယ်၊ ဥပမာသူ့ အတွက် ပြည်တော်သာ နေတဲ့ လူတယောက်ဟာ၊ အပြောင်းအလဲ တခုဖြစ်လိုက်ရင် သူ့အတွက် ဘယ်လို ထိခိုက်သွားမလည်းဆိုတာ အရင်ကြည့်ပါတယ်။

ဒီအပြောင်းအလဲ ဟာ အားလုံး အတွက် ဘယ်လောက် အကျိုးရှိရှိ သူ့အတွက် နဲနဲလောက်ထိခိုက် မယ်ထင်ရင် ဒီအပြောင်းအလဲ ကို လက်မခံဘို့ များပါတယ်။ အမှန်တော့ အဲဒီလို ပြောင်းလဲခြင်းဟာ သူ့အတွက်လည်း ပိုကောင်းရင် ကောင်းသွားမှာ အဲဒါကို လက်မခံ ကြပါဘူး။ ဒါဟာ သာမန်လူတွေ အတွက်ဘဲ ပြောတာပါ။

တချို့ ကတော့ ရှိတာပေါ့ ဗျာ၊ တခုခုပြောင်းလဲ သွားရင် ကြိုးစင်တက်ရမယ့် သူတွေ သူတို့ကတော့ ဘယ်လိုမှ အပြောင်းအလဲ ကိုမှ လက်မခံနိုင်တဲ့ လူမိုက်ကြီးတွေပေါ့၊ လူမိုက်ကြီးတွေ လို့ ကျနော် ပြောတာနော်၊ လူမိုက်ကြီး တွေ ဟဲ..ဟဲ။

ကျနော် စာဖတ်တာတော့ ပြောပြီး ပြီ နော်၊ သူ ကလည်း စာဖတ်ပါတယ်၊ ကျနော် လောက်တော့ ဘယ်ဖတ် မလည်း၊ ဒါပေမဲ့ မဆိုးတဲ့ အဆင့်မှာ တော့ ပါပါတယ်၊ စာအုပ် တအုပ် ဖတ်ပြီးရင် ကျနော်တို့ ဆွေးနွေး နိုင်တဲ့ အဆင့် ရှိပါတယ်၊ ကျနော် က စာဖတ်တာကို ကြိုက်တော့ ပိုပြီး အချိန်ပေးဖတ်ပါတယ်။

ကျနော် သူ့အပေါ်မှာ ဘယ်တော့မှ အလျှော့ မပေးတာကတော့ နိုင်ငံရေး အယူအဆတွေ ပါဘဲ၊ ကျနော် က ဒီအစိုးရဟာ ဘယ်လိုမှ မကောင်းဘူး၊ မြန်မာပြည် ဟာ ဒီအစိုးရ လက်ထက်မှာတော့ ဘယ်တော့ မှ ဘာမှ အောင်မြင်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဘယ်လို အကျင့်ပျက်နေတာ၊ ဘယ်လို မဟုတ်တာ တွေလုပ်နေတာ၊ လုပ်ခဲ့တာ ဆိုတာတွေကို အထောက် အထားတွေနဲ့ ပြောပါတယ်။ တချိန်မှာ ဒီအစိုးရ ပြုတ်ကျလိမ့်မယ်၊ မတရားမှု့တွေ ဒီလောက်လုပ်ထားတာ တွေ အတွက် ပြည်သူ့ ရဲ့ ဒဏ်ခတ် ခြင်းကို ခံရလိမ့်မယ် ဆိုတာ တွေကို အမြဲတန်းပြောပါတယ်။

(မိတ်ဆွေ များ သည်းခံပါ၊ မေ့မသွားဘို့ သတိပေးပရစေ၊ ကျနော် ပြောတာ မဆလ အစိုးရ ဖြစ်ပါတယ်၊ အထင် မှားသွားမှာကို ကြောက်လှပါတယ်။)

အပိုင်း (၅) ဆက်ရန်၊