မဂၤလာရွိတဲ့အခ်ိန္
တင္ေမာင္သန္း
ဟုိ ... လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ေလးဆယ္ေလာက္ က အထက္ျမန္မာျပည္ ေရစႀကဳိၿမိဳ႕မွာ ေမာင္ဘဂ်မ္း ဆုိတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ ရွိသတဲ့။ သူ႔အသက္က ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္။ ေက်ာင္းပညာက ဆယ္တန္း။ ကဗ်ာ စာ ၀ါသနာ ပါတယ္။ ေရးလည္းေရးတယ္။ တျခားၿမိဳ႕ရြာက ကဗ်ာဆရာေတြ နဲ႔လည္း စာခ်င္း အဆက္ အသြယ္ ရွိတယ္။
ေမာင္ဘရဂ်မ္း ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့တာက ကန္ၿမဲဇဂ်မ္း ဆုိတဲ့ ရြာကေလးရယ္၊ ေရစႀကိဳ ဆုိတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလး ရယ္ ဒါပါပဲ။ ျမင္းျခံကို တစ္ခါတစ္ရံ ေရာက္ဖူးတယ္။ မႏၱေလး ေရႊေရးေဆာင္တုိက္ မွာ ကုိရင္၀တ္နဲ႔ ေနဖူး တယ္။ ရန္ကုန္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးဆုိရင္ ေရာက္ဖူးဖို႔ မေျပာပါနဲ႔ အနား ေတာင္သီဖူးခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေမာင္ဘဂ်မ္း ဆယ္တန္းေျဖၿပီး ေအာင္စာရင္း မထြက္မီမွာ လုပ္အားေပးဆရာအျဖစ္နဲ႔ ေက်ာင္းမွာ စာသင္ေပး ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီရက္က ေနာက္တစ္ေန႔ (၇)တန္း မွာ သင္ရမယ့္ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ သခ်ၤာ အတြက္ ေမာင္ဘဂ်မ္း ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။ အခ်ိန္က ညဦးပုိင္း။ ဆရာဦးေသာင္းညြန္႔က ေမာင္ဘဂ်မ္း ဆီကို ရြာကား ခ်က္ပလက္ေခါင္းတုိ နဲ႔ စာတစ္ေစာင္ လူႀကံဳပါးလိုက္ပါတယ္။
စာထဲမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ျမန္မာစာပါေမာကၡ ဦးဧေမာင္ ကို ေမာင္ဘဂ်မ္း သြားေတြ႔ပါတဲ့။
ဆယ္တန္းစာေမးပြဲႀကီး မွာ ေမာင္ဘဂ်မ္းေျဖခဲ့ တဲ့ ျမန္မာစာ အေျဖလႊာက ေကာင္းလြန္းလို႔တဲ့။
ေမာင္ဘဂ်မ္း သူ႔မ်က္စိ သူ မယုံခ်င္ဘူး။ မျဖစ္ႏုိင္လိုက္တာ။ သူက သူေျဖခဲ့တဲ့ ျမန္မာစာ အေျဖလႊာကုိ အားရ ေက်နပ္ခဲ့တာ မွ မဟုတ္ဘဲ။ သူ မယုံခ်င္ဘူး။
ၿပီးေတာ့ အခုလို ေျပာတာဟာ သူ ဆယ္တန္းေအာင္တယ္ဆုိတဲ့ သေဘာမဟုတ္လား။ ေအာင္စာရင္းမွ မထြက္ ေသးတာ။ ေအာင္စာရင္း မထြက္ေသးခင္မွာ ႀကိဳသိတဲ့လူဆုိတာ ၾကားလည္း မၾကားဖူး။ ရွိလည္း မရွိဖူး ဘူးေလ။
ဒါ့ထက္ပိုၿပီး မယုံခ်င္စရာ ေကာင္းတာက ရွိေသးတယ္။ ျမန္မာစာပါေမာကၡကို သြားေတြ႔ပါလုိ႔ ေျပာသြားတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ က ျပည္ေထာက္ကု ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရရဲ႕ ပညာေရး၀န္ႀကီးတဲ့။ ျမန္မာျပည္ အထက္ပိုင္းကို ခရီး လွည့္မယ့္ ၀န္ႀကီးကုိ ျမန္မာစာ ပါေမာကၡက မွာလိုက္တဲ့ အတြက္ ေရစႀကိဳေရာက္လာတဲ့ ၀န္ႀကီးက ထပ္ဆင့္ မွာၾကားလိုက္တာပါတဲ့။
ဘယ့္ႏွယ္ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။
ပါေမာကၡႀကီး တစ္ေယာက္က ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္း အညာေတာၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕က ဘယ္လိုလူမ်ိဳးမွန္း မသိ တဲ့ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္ကုိ အာရုံထဲ ထည့္ထားခဲ့သတဲ့။
ဘယ္ႏွယ္ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။
ၿပီးေတာ့ ပညာေရး၀န္ႀကီးလို ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတစ္ဦးက ဆယ္တန္းမွ်ေသာ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္ အတြက္ ပါေမာကၡ မွာလိုက္တဲ့ အတိုင္း မေမ့မေလ်ာ့ စကားလက္ဆင့္ပါးေပး ပါသတဲ့။
မျဖစ္ႏုိင္လိုက္တာေနာ္ ...။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က အဲဒီအတိုင္း တကယ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေအာင္္စာရင္းေတြ ထြက္ေတာ့ ၀ုိင္ဇက္ဂ်ီ-၇၄ ဆုိတဲ့ ခုံနံပါတ္ေနာက္မွာ ေမာင္ဘဂ်မ္းျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူး ထြက္ပါတယ္။
တကယ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေမာင္ဘဂ်မ္းရဲ႕ အေျဖလႊာကို စစ္ေတာ့ ဂုဏ္ထူးေပးထုိက္တဲ့ အေျဖလႊာျဖစ္လို႔ စာစစ္သူ က ဆရာ ဦးဧေမာင္ ကို တင္ျပသတဲ႕ ဦးဧေမာင္ က စစ္ေဆးၿပီး သိပ္ေကာင္းလြန္းတယ္ လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်သတဲ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းသား ကို သူ ေတြ႔ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းလည္း သူ႔လက္ေအာက္ က ဆရာေတြကို ေျပာ သတဲ့။
ဒါ ... တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
သူ႔လက္ေအာက္က ဆရာေတြကို ေျပာသလုိ သူ႔အထက္ အထက္ဆုံးက ပညာေရး၀န္ႀကီး ဦးသန္းေအာင္ ကိုလည္း နယ္လွည့္ေက်ာင္းသားေတြ စစ္ေဆးတဲ့အခါ ေရစႀကိဳေရာက္ရင္ သူ႔ကို လာေတြ႔ဖုိ႔ ခုံအမွတ္ ၀ိုင္ဇက္ဂ်ီ- ၇၄ ေက်ာင္းသား ကို ေျပာေပးဖို႔ ပါေမာကၡ က မွာခဲ့ပါတယ္။
ဒါ .....တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
၀န္ႀကီးကလည္း ေရစႀကိဳေရာက္ေတာ့ တာ၀န္ေတြကို ေျပာသတဲ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္ဘဂ်မ္းဆီ သတင္းစကား ေရာက္လာခဲ့တာကိုး။
ဒါေပမဲ့ ပါေမာကၡကို ေမာင္ဘဂ်မ္း သြားမေတြ႔ခဲ့ပါဘူး။ ေရစႀကိဳကေန ရန္ကုန္သြားဖို႔ဆိုတာ ေမာင္ဘဂ်မ္း အတြက္ လြယ္တာမွ မဟုတ္ေပပဲ။
သူ ဆယ္တန္းေအာင္တယ္ ၾကားေတာ့ ေတာင္သာ ဖဆပလ ဦးထြန္းရွိန္က ေမာင္ဘဂ်မ္းကို သူ႔ရြာမွာ ဆရာ လာလုပ္ဖုိ႔ ကမ္းလွမ္းပါတယ္။ အဲဒီေခတ္အခါက ခုႏွစ္တန္းေအာင္ရင္ကို ဆရာအျဖစ္ ခန္႔တဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ ဆရာဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ရွားတာကလား။
ေမာင္ဘဂ်မ္းက စာျပဖို႔လည္း ၀ါသနာပါတယ္။ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ကလည္း စီးပြားေရး အေျခအေနက မေပး ေလေတာ့ ဆရာအလုပ္ကုိ လက္ခံလုိက္ေတာ့တာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ တကၠသိုလ္ေတြ ဖြင့္ပါေရာ။ ပါေမာကၡဦးဧေမာင္ဟာ ေမာင္ဘဂ်မ္း သူ႔ကို ဘလာမေတြ႔ လို႔ ေနပေစ လို႔ သေဘာမထားဘဲ ၀ုိင္ဇက္ဂ်ီ-၇၄ တကၠသုိလ္တက္မတက္ ေစာင့္ၾကည့္ပါတယ္။ ေရာက္မလာဘူး ဆုိေတာ့ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ျမန္မာစာ ပါေမာကၡကို ေမာင္ဘဂ်မ္း တကၠသိုလ္ တက္ႏုိင္ေအာင္ တာ၀န္ယူ စီစဥ္ေပး ဖုိ႔ မွာပါတယ္။ ျမန္မာစာ အတြက္ အေျမာ္ အျမင္ရွိရွိ မ်ိဳးဆက္သစ္ေမြးတဲ့ သေဘာပါ။ ေမာင္ဘဂ်မ္း ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း တကၠသိုလ္ေရာက္ေန တဲ့ ကိုလွေမာင္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာၿပီး စာေရးေခၚခိုင္း ပါတယ္။
ေမာင္ဘဂ်မ္း ကသာ မသိတာ ေမာင္ဘဂ်မ္း ကို တကၠသိုလ္ထဲမွာ သိေနၾကပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္အခါ မန္းတကၠသိုလ္ မွာ ေျပာစမွတ္ေလး ျဖစ္ သြားတာေပါ့။
'ဇ' ရွိတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ပညာေရးဆုိင္ရာ ပုဂၢိဳလ္ေတြက အလြတ္မခံ တဲ့ ဆြဲထုတ္ေျမ ေတာင ္ေျမာက္ခဲ့ၾကပုံ ေလးကုိ ၾကားရတာကျဖင့္ ေစတီျဖဴျဖဴရဲ႕ ထီးေတာ္က ေညာင္ရြက္ခတ္ သံေလးေတြက္ို ေႏြဦး မွာ ၾကားရသလိုပါပဲ။ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးလုိက္တာေလ။ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခု သုံးခုမွာတစ္ခါသာ ေပၚတဲ့ ၾကည္ႏူးရပုံမ်ိဳး .....။
အဲဒီေန႔က ဧၿပီလ (၇) ရက္။ ၁၉၉၅ ၊ နံနက္ခင္းရွစ္နာရီခြဲေလာက္ ထင္ပါရဲ႕။ ဆရာဂ်မ္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ ေနမိတယ္။ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ miracle တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ေနရတယ္။
အဲသည္လုိပဲ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရသလို ေျပာခ်င္တယ္။ အဂၤလိပ္စာလုံးေတြကို ျမန္မာစာေရးရာမွာ ထည့္ သုံးတာ မသင့္ဘူးဆုိေပမယ့္ အဲဒီ တဒဂၤရင္ထဲ၀င္လာတဲ့ စာလုံးကာ အဲဒီစာလုံးပါပဲ။ ( miracle ရဲ႕ အဓိပၸာယ္က အံ့ဖြယ္ထူျခားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္။ ဘယ္ေလာက္ အံ့ဖြယ္ေကာင္းလဲဆုိရင္ မျဖစ္ႏုိင္တာေတြက ျဖစ္လာ လုိ႔ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဖန္ဆင္းမႈမ်ိဳးလို႔ ေတာင္ အဓိပၸာယ္ရတာမ်ိဳး။)
ေနရာက လူထုတုိက္မွာပါ။ အစ္မ မတင္၀င္းရဲ႕ စားပြဲေရွ႕က ကုလားထုိင္ႏွစ္လုံးမွာ ထုိင္ၾကလို႔။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္က ဆရာဂ်မ္းကိုဘယ္လိုလုပ္ 'တင္မိုး' ျဖစ္လာတာလဲ လို႔ ေမးခဲ့တာကိုး။ ကဗ်ာဆရာဟာ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္ခ်က္ ရိႈက္ဖြာ လိုက္တယ္။ ေဆးလိပ္ေငြ႔ ေတြ လြင့္ပါလာေတာ့ အလင္းျပျပေတြကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လက္ခနဲ၊ လက္ခနဲ ေတြ႔ ေနရတယ္။ ကဗ်ာဆရာဟာ သူ႔မ်က္လုံးထဲမွာ ဖန္မီးအိမ္ေလးေတြ ခ်ိတ္ထားသလား မသိဘူး။
ေရစႀကိဳမွာကတည္းက ကဗ်ာေရးခဲ့တဲ့ ေမာင္ဘဂ်မ္းဟာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ေရာက္ေတာ့ လည္း ကဗ်ာ ဆက္ေရးပါတယ္။ ဆယ္တန္းမေအာင္မီ ကတည္းက လူထုဂ်ာနယ္မွာ ကဗ်ာ ရးခဲ့တာ။ 'ကန္ၿမဲ နန္းျမင့္ႏြယ္' ဆုိတဲ့ နာမည္နဲ႔။ ဒါေပမဲ့ 'တင္မိုး' ရယ္လိုေတာ့ ျဖစ္မလာေသး ဘူး။ ႐ႈမ၀၊ ျမ၀တီ၊ ေသြးေသာက္ မဂၢဇင္းႀကီးေတြ ပို႔တာ အပယ္ခ်ည္းခံေနရတဲ့အခ်ိန္။
ဒါနဲ႔ ၁၉၅၆ မွာ ကဗ်ာေလးေတြ စုစည္းၿပီး စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ဖန္တီးပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ ေလးအတြက္ အမွာစာ ကို အဲဒီေခတ္ မႏၱေလးတကၠသုိလ္က ျမန္မာစာ ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ ဆီမွာ သြား ေမတၱာရပ္ခံေတာ့ ''မင္းက ေက်ာင္းသား၊ ငါက ဆရာ၊ မသင့္ဘူး'' တဲ့။ ၿပီးေတာ႕ ''မင္းကဗ်ာေတြက ကဗ်ာစပ္နည္း လည္း မစုံဘူး ဆုိၿပီး အမွာေရးမေပးပါဘူး။ ဒါ့အျပင္''စာအုပ္ ကို ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ေရာင္းမွာလည္း'' ေမးေတာ့ တင္မုိး အမည္ခံ ေက်ာင္းသား ေမာင္ဘဂ်မ္း က ''တစ္က်ပ္ခြဲ'' လို္႔ ေျဖပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာႀကီးက ''ငါးမူးေလာက္ဆုိလည္း ေတာ္ေသးရဲ႕။ သူငယ္ခ်င္းေတြ က အားနာၿပီး ၀ယ္ၾကဦးမွာ။ ခု ေစ်းႏႈန္းဆုိရင္ေတာ့ မင္းေရာင္းရမွာ မဟုတ္ေပ ဘူး'' ရယ္လို႔ တပည့္အတြက္ ပူရွာ ပါသတဲ့။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာႀကီးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာဆုိၿပီး လူထုတုိက္ကုိ ေမာင္ဘဂ်မ္း တန္း သြားပါတယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ေလး ရဲ႕ ေၾကာ္ျငာ ကို လူထုသတင္းစာမွာ ထည့္ဖုိ႔ အပ္ထားတာ ကုိး။ အဲသည္ ေၾကာ္ျငာ မွာ တစ္က်ပ္ခြဲ လို႔ စာအုပ္တန္ဖိုး ကုိ ေရးထားတာ။ ဆရာႀကီးက ငါးမူးဆုိ ေတာ္ေသးရဲ႕လို႔ ေျပာ လိုက္တာ မဟုတ္လား။ ေမာင္ဘဂ်မ္း လည္း လူထုတုိက္ကုိ သြား၊ ေၾကာ္ျငာထဲက ကဗ်ာစာအုပ္ရဲ႕ တန္ဖိုး ကုိ အခ်ိန္မီ ျပင္ပစ္လိုက္ပါတယ္။
''ႏွစ္က်ပ္''
အဲဒီကဗ်ာစာအုပ္ေလးကေတာ့ 'ဖန္မီးအိမ္' ပါပဲ။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္အတြက္ စာေပဗိမာန္ဆု ေနာင္မွာ ..အမ်ိဳးသားစာေပဆု) ရပါတယ္။
ဒီကတည္းက ကဗ်ာေကာင္းကင္ မွာ တင္မုိး ထြက္ျပဴ လာတာပါ။
အဲသည္ ဧၿပီ (၇)ရက္၊ ေန႔ခင္းမွာပဲ ဆရာဂ်မ္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ထဲ သြားဖို႔ ဆုံၾက ျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သုေတသနကိစၥ တစ္ခုအတြက္ ဆရာ ဦးခင္ေမာင္သန္း (စိတ္ပညာ)နဲ႔ သြား ေတြ႔တာ။ ဆရာဂ်မ္းကေတာ့ (သူ႔စကားအတိုင္းဆိုရင္) ဟုိးတုန္းက ကာလ ကုိလြမ္းခ်င္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ ကိစၥၿပီးေတာ့ ဆရာ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိႏုိင္ေလာက္တဲ့ ျမန္မာစာဌာန ကို ကူးၾကပါတယ္။ စာေပသမား ေတြဆုိေတာ့ ပုံစံ က ခပ္ကုတ္ကုတ္နဲ႔ပါ။ ပခုံးမွာလည္း ႀကံတုိင္းေအာင္ က လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ မီးခုိးေရာင္ လြယ္အိတ္တစ္လုံး စီ လြယ္ၾကလို႔။ ဘယ္လို လုပ္လို႔မွ သားနားစရာမရွိတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ ကလည္း မႏၱေလးေနေရာင္ မွာ အဆီတေျပာင္ေျပာင္ နဲ႔။
''ဆရာ ဦးတင္ျမင့္ ရွိပါသလား'' လုိ႔ ရုံးခန္းေလးမွာ ေမးေတာ့ အစည္းအေ၀း သြားေနတယ္တဲ့။ ဘာကိစၥ ရွိလို႔လဲတဲ့။ ကိစၥမရွိပါဘူးဆုိၿပီး ဆရာဂ်မ္း က ေရွ႕၊ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္က ထြက္လာ ၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာ ေတြ ရွိတတ္တဲ့ အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔ ၾကည့္ျပန္ ပါတယ္။ ဆရာဂ်မ္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ေတြကို မေတြ႔ပါဘူး။ ဆရာငယ္ေတြကသာ စားပြဲအရွည္ႀကီး တစ္လုံးမွာ ထုိင္ၿပီး အေျဖလႊာ ေတြကို စစ္ေနၾကပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ဆရာဂ်မ္းက ေရွ႕ျပန္ထြက္၊ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ကလိုက္ျပန္ေပါ့ေလ။ ေက်ာင္းထုိင္ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ေလးလို။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စႀကၤန္အတိုင္း နည္းနည္းေလွ်ာက္ၾက ျပန္တယ္။
ျမန္မာစာ ဌာနက စာသင္ခန္းမက်ယ္ႀကီးကို အခန္းကန္႔ထားတာပါ။ အခန္းကန္႔တယ္ ဆုိတာ အေသ ကန္႔ ထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ စာအုပ္ဗီရုိႀကီးေတြနဲ႔ ကန္႔ထားတာ။ အေနာက္ဘက္ဆုံးမွာ ပါေမာကၡေတြရဲ႕ အခန္း ရွိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဧည့္သည္ထုိင္ ဆက္တီတစ္စုံရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ စားပြဲေတြ ဆက္ထားတဲ့ စားပြဲရွည္ႀကီး။ အဲသည္မွာ ဆရာငယ္ေတြ ထုိင္ၿပီး စာစစ္ေနၾကတာ။ ခန္းမရဲ႕ေနရာအမ်ားဆုံး အလယ္ဧရိယာ မွာ ဆက္တီနဲ႔ အဲဒီဆရာငယ္ေတြစားပြဲ ေနရာယူထား တာေပါ့။ အေရွ႕ဘက္ဆုံး ေရာက္သြား ျပန္ေတာ့ ဗီရုိေတြနဲ႔ ကန္႔ထားျပန္တဲ့ အခန္းတစ္ခန္း ျဖစ္သြားျပန္တယ္။ အဲသည္အခန္းက လ/ထ ကထိက နဲ႔ ကထိကေတြရဲ႔ အခန္းပါ။
ဆရာဂ်မ္းက အဲဒီကထိက ေတြရဲ႕ အခန္းထဲကို ေခါင္းျပဴၾကည့္လိုက္တယ္။ ''ေဟာေတာ့ ကိုတင္မိုးႀကီး ရယ္'' ဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အံ့ၾသ၀မ္းသာ အသံတစ္သံကို ၾကားလိုက္ ရတယ္။ ဆရာမႀကီးေတြက ဆရာဂ်မ္း ပိန္မသြားဘူး တဲ့။ ဆံပင္ေတြနက္သြားတယ္တဲ့။ အရင္လုိပဲတဲ့။ က်မ္းမာပုံရတယ္တဲ့။ ေဆးလိပ္ ေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ရံ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ ဆုိးတာကလြဲၿပီး ဆရာဂ်မ္း က်န္းမာပါတယ္။
''ကဲ...ကဲ... ဟိုမွာ သြားထုိင္ရေအာင္''ဆုိၿပီး ဆရာမႀကီးက ဆက္တီခုံရွိရာကို လက္ညိႈး ညြန္ျပပါတယ္။ ဆရာငယ္ တစ္ေယာက္က ဆရာဂ်မ္းကို တစ္ခ်က္လွမ္း ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး စာစစ္တဲ့အလုပ္ ဆက္လုပ္ ေနတယ္. အားလုံးဟာ ဆရာမႀကီးေတြရဲ႕ သာမန္ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္လာသလိုပဲ။
ဆရာမႀကီး တစ္ေယာက္ က ဦးေဆာင္ၿပီး အဲသည္ ဆရာငယ္ေတြ စာစစ္ေနတဲ့ အခန္းက်ယ္ ႀကီးထဲကို ၀င္ လိုက္ၾကတယ္။ ဆရာမႀကီးေနာက္က ဆရာဂ်မ္း၊ ဆရာဂ်မ္းေနာက္က ကၽြန္ေတာ္ ... ၿပီးေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမႀကီး ေတြ။ ဆရာငယ္ေတြရဲ႕ စားပြဲထိပ္နားအေရာက္မွာ ဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္က ေဟာသလို ေျပာ လိုက္တယ္။
''ဒါ ကဗ်ာဆရာႀကီး တင္မုိး''
ငုံ႔ေနတဲ့ ဆရာင္ယေတြရဲ႕ ေခါင္းေတြ ဆတ္ခနဲ ေမာ့လာတယ္။ ပိတ္ေနတဲ့ ပါးစပ္ေတြပြင့္သြား တယ္။ ''ေၾသာ္'' ဆုိတဲ့ အံ့ၾသတဲ့၊ ေလးစားတဲ့၊ အႏွစ္ႏွစ္အလလက ရင္းႏွီးၿပီး ေတြ႕ဖူးခ်င္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကို ရုတ္ျခည္း ေတြ႕လုိက္ရတဲ့အခါ အံ့အားသင့္သြားတဲ့ အသံတုိးညွင္းညွင္း ေတြ ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူကမွ မခိုင္းေစ၊ မမွာၾကားရပါဘဲ အလိုအေလ်ာက္ပါပဲ ဆရာငယ္ေတြဟာ ထုိင္ေနရာက မတ္တတ္ ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ ကဗ်ာဆရာႀကီး တင္မိုးသူတို႔ေရွ႕မွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ ေနၿပီကိုး။
ဆရာဂ်မ္းက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္၊ အၿပံဳးနဲ႔ ျပန္ႏႈတ္ဆက္လို႔၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာငယ္ ေတြရဲ႕ ႀကိဳဆိုပုံ ကို အံံ့အားသင့္၊ ၀မ္းသာ၊ ၾကည္ႏူး။ ဒါ...ကဗ်ာဆရာ။ လူထုကဗ်ာဆရာ။ ရင္ထဲမွာ ရင့္က်ဴး လိုက္မိ။ ေခါင္းေတြ ဆတ္ခနဲေမာ့။ ပါးစပ္ေတြ ပြင့္။ ထုိင္ရာက ထၾက။ ဒါ... လူထု ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္တယ္။
ဆက္တီခုံမွာ ထုိင္ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေကာဖီတုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ ေတြခ်ည္း သူတို္႔ေျပာၾကတယ္။ မိတ္ေဆြေတြအေၾကာင္း၊ အေဆာက္အအုံေတြ အေၾကာင္း၊ သတို႔ေခတ္က ဆရာေတြအေၾကာင္း၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၊ စားေသာက္ဆုိင္ေတြ အေၾကာင္း။ ၅၀ ေႏွာင္းပိုင္း မန္းတကၠသုိလ္။
အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ တကၠသိုလ္ထဲ လွည့္ၾကည့္ဦးမယ္ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထလုိက္ၾက တယ္။ ၀င္ခဲ့တဲ့ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္ထြက္ၾကတယ္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ဆရာငယ္ေတြက တစ္ၿပိဳင္တည္း မရပ္ၾကေတာ့ဘူး။ ထိပ္ဆုံးမွာရွိတဲ့ ဆရာငယ္ က သူ႔ေရွ႕ ကို ကဗ်ာဆရာႀကီး ျဖတ္တဲ့အခါ မတ္တတ္ရပ္လိုက္တယ္။ ေက်ာ္သြားေတာ့ သူ ျပန္ထုိင္တယ္။ သူထုိင္ခ်ိန္ မွာ သူနဲ႔ကပ္လ်က္ ဆရာငယ္က မတ္တတ္ရပ္ေနၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ ကဗ်ာ ဆရာႀကီးတင္မုိး ျဖတ္ေလွ်ာက္ ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ဆရာ၊ ဆရာမငယ္ေတြက ထလုိက္ ထုိင္လုိက္နဲ႔။ လိႈင္းလုံးႀကီး တစ္လုံး ဟာ နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ ျဖတ္သြားေနသလုိပဲ။
အဲသည္ လိႈင္းႀကီး ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ လာရုိက္ေနခဲ့တာ အခုထိ။ ရင္ထဲမွာ ေအးလို႔။ လင္းလို႔။ ၾကည္လို႔။ ၀င္းလက္လို႔။
ဒါ့ထက္ မဂၤလာရွိတဲ့အခ်ိန္ ဘယ္အခ်ိန္ ရွိပါဦးမလဲ။
တင္ေမာင္သန္း
၁၉၉၅ ၾသဂုတ္ သင္႔ဘဝ မဂၢဇင္း
.
ေတာ္ေတာ္ေလး ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ေနာ္... စာဖတ္ရင္း ရင္ထဲမွာ ၾကက္သီးေမြးညင္း ေတာင္ထမိတယ္။ စာေပေကာင္းေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါ မၾကီး ေရႊဇင္ဦး...
ReplyDeleteThank you for the post,Ma Shwezin.It's wonderful and i feel like there at that time.This post has so many personal touches.Though i was born at Yesagyo,i attended school only one year{6 grade}there.In my memory..sayargyi U Thaung Nyint Was an old but still active teacher.At Mann Uni,sayargyi U Tin Myint was one of my teachers from Burmese Deparment.Tks again.
ReplyDeleteGyidaw
ၾကည္နူးစရာပဲ မမ ဆရာၾကိးတင္မိုး အေၾကာင္း ခုမွပဲ မမတင္ေပးလို႕ ဖတ္ဖူးေတာ့တယ္... ေက်းဇူးပါမမေရ..
ReplyDeletedear daw shwe zin u,
ReplyDeletethanks for posting memorable account of unforgettable talented poet u tin moe.