"ကဲ-ေသာက္ရမယ္ကြ"ဟု ဆုိဆိုေျပာေျပာ အတင္းတက္၍ တိုက္ေနေသာ ထြန္းတင္အသံႏွင့္ ျငင္းဆန္ ေနေသာ ေစာျမေအးအသံတို႕မွာ၊ ေရတံခြန္မွေရက်သံမ်ားႏွင့္ အတူအတန္ၾကာ ဆူညံ ရယ္ေမာ ေနၾကရာမွ၊ မၾကာမွီ ျငိမ္သက္သြားၾက ေလရာ၊ ျပဳံးျပဳံးၾကီး ၾကည့္ရင္း တေယာက္ တည္းက်န္ရစ္ေသာ မစၥတာဟဲရစ္ၾကီး မွာ လူေရာအသံပါ ေခတၱေပ်ာက္ကြယ္ေနၾကေသာ ခ်စ္သူမ်ားအတြက္ ေလးေလးနက္နက္ ခ်ဲ႕ထြင္စဥ္းစားရင္း၊ ေရတံခြန္ၾကီးကို စိုက္ၾကည့္ေနရာမွ မူးယစ္ယစ္ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္လာျပီး၊ အနီးရိွေက်ာက္တုံးၾကီး တခုကိုမွီကာ၊ တေမွးေမွး တေရးေရး ႏွင့္တေျဖးေျဖး အိပ္ေပ်ာ္ သြားေလေတာ့ သတည္း။
"မစၥတာဟဲရစ္ ထ-ထ အမယ္ေလး ဟ၊ အိပ္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း"ဟု ေျပာေနေသာ ထြန္းတင္၏အသံ ကိုၾကားရ၍ အိမ္ရာမွထလိုက္ေသာအခါ၊ မိမိလက္ပက္ဒန္နာၾကီးမွ သုံးနာရီဂဏန္းကိုျပလ်က္ရိွ ေလျပီ။ ေစာျမေအး ႏွင့္ ထြန္းတင္ တို႕မွာ ေရတံခြန္းစမ္းအိုင္ထဲမွ ေရမ်ားခ်ိဳးျပီးၾကရုံမက၊ ကၽြင္းက်န္ ေသာ ေန႕လည္စာ မ်ားကိုပင္ စားေသာက္ျပီး၍ သိမ္းဆည္းစျပဳေနသည္ကိုေတြ႕ရေလ၏။
"ကဲ မစၥတာဟဲရစ္ အိပ္တာနဲ႕ ေသြးေအးသြားျပန္ျပီထင္တယ္။ ေရာ့ပူလာေအာင္ တခြက္ေလာက္ ခ်လိုက္ ပါအုံး"
ဟုဆိုခါထြန္းတင္သည္ မိမိေသာက္ေနေသာ ဖလ္ခြက္ကိုအသာခ်ထားျပီး အျခားဖလ္ခါက္တခုကို ထည့္၍ ေပးျပန္ေလ၏။
"မစၥတာထြန္းတင္ ခင္ဗ်ားလြန္ေနမယ္ေနာ္၊ ခုထက္ထိ ဆက္ခ်ေနတုန္းဆိုရင္ ကားမေမာင္း ႏိုင္ဘဲ ေနမယ္"
"နဲဗါးမိုင္း-ေရာ့ပါ၊ ခင္ဗ်ား၊ လုပ္မွာသာလုပ္စမ္းပါ က်ဳပ္အတြက္ပူမေနစမ္းပါနဲ႕"ဟုဆိုကာ မိမိလည္း ထပ္ေသာက္ ၍၊ မစၥတာဟဲရစ္ကိုလည္း ထပ္ခါ တိုက္ ေနျပန္ျပီ၊ ညေနေလးနာရီ နီးနီးရီမွ လားရိွဴး သို႕ တဆင့္ထြက္လာၾကျပန္ေလ၏။ ထြန္တင္ကားအေနာ္မူးေနျပီျဖစ္၍ ကားကိုေကာင္း စြာမွ ေမာင္းႏိုင္ ပါမည္လားဟု စိုးရိမ္မိေသာ မစၥတာဟဲရစ္မွာ ထြန္းတင္ေစာေစာကထပ္ပင္ ၾကင္လည္ သြက္လက္စြာႏွင့္ ခတ္ ၾကမ္းၾကမ္း၊ ခတ္ ရမ္းရမ္း၊ ေမာင္းႏိုင္လာျပန္သည္ကိုေတြ႕ရေသာေၾကာင့္၊ အသဲတယားယားႏွင့္ မ်က္လုံးမ်ား ျပဴး၍ ျပဴး၍ သြားမိေလေတာ့၏။
"မစၥတာထြန္းတင္ ခင္ဗ်ားနဲနဲမူးေနတယ္၊ သတိထား ျပီးခပ္မွန္မွန္ေမာင္းရင္ေကာင္းမွာဘဲ"
"ကိစၥမရိွပါဘူး မစၥတာဟဲရစ္ရဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ့္အက်င့္ကမူးမွပိုျပီး ေမာင္းေကာင္းတယ္၊ ဒီလမ္းမွာ ဒီမိုင္ အတိုင္း ေမာင္းေနၾကပါခင္ဗ်၊ ႏို႕ျပီးေတာ့ အခုေလးနာရီေတာင္ ထိုးျပီးေနျပီ၊ လားရိွဴးမွာ ညစာစား မွီေအာင္ သြားရမွာ နဲ႔ ဟိုကတခါအိမ္အေရာက္ ျပန္ရမွာနဲ႕ဆိုရင္ ခုလိုျမန္ျမန္ေမာင္းမွ အခ်ိန္ရမယ္ဗ်"
ဟုေျပာကာ၊ ေမာင္းျမဲတိုင္း သာတဇြတ္ထိုးေမာင္း ႏွင္လာခဲ့ေလ၏။ မစၥတာဟဲရစ္မွာ ထြန္းတင္ ေမာင္းေသာ ကားကိုဤတစ္ၾကိမ္သာစီးဘူးသူျဖစ္၍၊ တလမ္းလုံး မ်က္စိျပဴး၍ လာခဲ့သ ေလာက္စီးေနၾက၊ လိုက္ပါေနၾက၊ ျဖစ္ေသာေစာျမေအးတြက္ကား၊ ရိုးေနျပီျဖစ္၍ အေရးမၾကီးလွ သည့္အတြင္ႏွင့္ ျပဳံးျပဳံး ရႊင္ရႊင္ လိုက္ပါလာႏိုင္ေလ၏။
ထြန္းတင္ကား၊ လမ္းေျဖာင့္မ်ားတြင္ တနာရီလွ်င္မိုင္ငါးဆယ္မွ ေျခာက္ဆယ္ၾကားအထိေမာင္း လ်က္၊ ေတာင္ကမၻာ့ယံ အေကြ႕အေကာက္မ်ားမွာ အရိွန္ကိုေလ်ာ့ပါသည္ဆိုရရုံေလ်ာ့ျပီး၊ ကားၾကီး ေစာင္းေတာင္ သြားမေလာက္ ေျမာက္ခနဲေျမာက္ခနဲ၊ ကားဘီးႏွစ္ဘက္ ေျမမထိဘဲ၊ အေကြ႕ၾကီး ေကြ႕၍ပစ္လိုက္တတ္ရာ တခါတရံ ကားတခုလုံး ေစာင္း လဲသြားေတာ့မည္ထင္ရာျပီးမွ ပကတိအ တိုင္းဘီးေလးလုံးစလုံး ေျမသို႕ ျပန္က်ျပီး ေျပးျမဲေျပးေလသည္တြင္မွ ရင္တမ၊ မႏွင့္ဘုရားတ၍ လိုက္ခဲ့ရေသာ မစၥတာဟဲရစ္၏ ရင္ထည္းက အလုံးၾကီးက်သြားရွာကာ "အင္း-ဒီအေကြ႕ေတာ့ ငါ့အသက္မေသဘူးဟ"ဟု စိတ္ထဲက ေျပာမိ ေလေတာ့၏။
ယင္းသို႕မူးမူးႏွင့္ ခပ္ရမ္းရမ္း၊ ခတ္ၾကမ္းၾကမ္းေမာင္းႏွင္ခဲ့သည္ျဖစ္ရာ အခါတိုင္းအရက္မႈးေလ ေမာင္းေကာင္းေလ ဆိုသည့္တိုင္ေအာင္ ယခုအၾကိမ္ထြန္းတင္၏ ေရခ်ိန္မွာ အခါတိုင္းထက္ပိုလြန္ ေနေသာ ေၾကာင့္ ေမာင္းေနၾကမိမိပိုင္ကားႏွင့္ သြားေနၾက က်င့္သားရေနေသာလမ္းပင္ျဖစ္ျငား ေသာ္လည္း၊ ကားေမာင္းစ တနာရီေလာက္တြင္ ေမာင္း၍ေကာင္းေနေသာ္လည္း ခရီးထြက္ခါနီး ႏွစ္ခြက္ဆင့္ ခ်ခဲ့ေသာအရိွန္က ကားေမာင္းစဥ္ ေလတဟူးဟူး တိုက္ေပးျခင္းျဖင့္ မူးယစ္ျခင္းတည္း ဟူေသာ ေလွခါးအျမင့္ကို တဆင့္ျပီးတဆင့္တက္လာသကဲ့ သို႕ျဖစ္လာရကား ေနာက္ဆုံးေန၀င္ရီ သေရာ အခ်ိန္တြင္ ေတာင္မျမင္ေျမာက္မျမင္ႏွင့္ ကားကို တြင္တြင္ေမာင္လာရာ၌ ဒိန္းကနဲတိုက္ ခိုက္လိုက္သည့္ တခဲနက္အသံၾကီးကိၾကားရျပီး ကားတခုလုံး အိုးထမ္းစက္ကဲ့သို႕ သြက္သြက္လယ္ သြားသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ေစာျမေအး၏ ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္လိုက္ေသာအသံကေလးသည္ ေမွာင္စျပဳေနေသာ ေတာလမ္း ခရီးၾကီးအလယ္မွာ က်ယ္ေလာင္စြာ ေပၚလာျပီး ေနာက္ လူသံေရာ၊ ကားသံေရာ၊ အေမွာင္ၾကီး အတြင္းရိွဣေျႏၵရႈတင္းလွေသာေတာအုပ္ၾကီးမွာ၊ မိမိေျခရင္းနားတြင္ ေမာ္ေတာ္ကား ေမွာက္ေသာ ဒုကၡသည္မ်ာကို ဂရုမသား အသနားမဘက္ အေရးမစိုက္သည့္ သ႑ာန္၊ ဟန္ၾကီး ပန္ၾကီးလုပ္၍ ေနေလေတာ့သတည္း။
"ကိုကိုတင္၊ ေအးကိုမခြဲပါနဲ႕ေနာ္၊ ေအးေတာ့ကိုကိုတင္နဲ႕မခြဲခ်င္ ဘူး ကိုကိုတင္အနားမွာ အျမဲေန ပါရေစ၊ အန္ကယ္ ကိုလဲေျပာပါ၊ ေအးကိုအလုပ္ထုတ္မပစ္ပါေစနဲ႕၊ အန္ကယ္က ေအးကိုအလုပ္ ထုတ္ ပစ္ရင္၊ ကိုကိုတင္ နဲ႕ေအးနဲ႕၊ တခါထဲကြဲၾကရေတာ့မယ္၊ ေအးမခြဲႏိုင္ဘူး၊ ကိုကိုတင္ရဲ႕"
ဟု မ်က္ႏွာညိႇဳး၊ မ်က္ႏွာငယ္၊ ကေလးတြင္ မ်က္ေရအသြယ္သြယ္က်ဆင္းလ်က္၊ တသက္သက္ ရိႈက္၍ ေျပာေနေသာ ေစာျမေအးအား။
"အို-ေအးရယ္၊ ဘာစကားေတြ ေျပာေနရတာလဲ၊ ကို ေအး ကို ဘယ္ေတာ့မွမခြဲဘူး၊ မစၥတာဟဲရစ္ ကလဲ ေအးကို အင္မတန္ခ်စ္တယ္၊ အားလဲထားတယ္၊ သူကေအးကို အလုပိထုတ္ပစ္ဘို႕၊ ေနေန သာသာ၊ ေအး-ကိုကို နဲ႕ လက္ထပ္ျပီးတဲ့ေနာက္၊ အလုပ္ထြက္သြားမွာကိုေတာင္ အင္မတန္စိုးရိမ္ ေနရွာတာ၊ ဒါလင္ အသိသားနဲ႕ကြယ္"
ဟု၊ ေျပာသည္တိုင္ေအာင္ ေစာျမေအးမွာ မ်က္ႏွာကေလးညိႇဳးလ်က္ႏွင့္ပင္။
"အို-ကိုကိုတင္ မသိဘူးေနာ္၊ ေအးအေၾကာင္းေအးသိပါတယ္၊ ကိုကိုတင္ရယ္၊ အန္ကယ္ကိုသာ ေအးကို အလုပ္ထုတ္ မပစ္ဖို႕ေျပာေပးပါ၊ ေအးလဲအန္ကယ္နဲ႕ သြားေတြ႕ျပီးေျပာခဲ့ပါျပီ၊ ဒါေပမဲ့ကိုကို တင္ ေျပာေတ့ာ သာေကာင္းတာေပါ့၊ ဟုတ္လားေနာ္ကိုကိုတင္၊ ေအးသြားလိုက္အုံးမယ္ေနာ္၊ တာ့တာ"
တခေယာင့္ခယာ မ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ျပီးလွမ္းထြက္သြားလွ်င္။
-ေအးဘယ္သြားမွာလဲ မသြားပါနဲ႕အုံး၊ ကိုကိုတင္အနား ထိုင္စမ္းပါအုံး ဒါလင္ရယ္ဟုဆိုကာ ၊ လက္လွမ္း ဆြဲထားလိုက္စဥ္
ေမာင္ထြန္းတင္- ေမာင္ထြန္းတင္သတိရျပီလား
ဟူေသာေမးလိုက္သည့္အသံတခုက၊ နားထဲစူး၀င္လာေသာေၾကာင့္ ထြန္းတင္သည္ရုတ္ခနဲ၊ မ်က္လုံး ဖြင့္ၾကည့္ မိရာ၊ မိမိအားျဖဴေဖြးေသာအိပ္ရာတခုေပၚတြင္၊ ေခါင္းႏွင့္ရင္ပတ္မွာ၊ ၾကပ္စီးျပီး တင္ထားၾကကာ အနား မွာလည္း ဆရာ၀န္ဆရာမႏွင့္ အသိမိတ္ေဆြမ်ား၀ိုင္းအုံးေနၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရေသာေၾကာင့္၊ အလြန္အမင္းအံ့ၾသသြားမိေလ၏။
"ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲဟင္"
ကၽြန္ေတာ္ဘာျဖစ္လို႕လဲ
ဟူးျပဴးတူးျပဲတဲႏွင့္ထ၍ေမးေလ၏။
မိတ္ေဆြဆရာ၀န္မွာ ထြန္းတင္ကိုအာယာအယာအိပ္ရာထဲ ျပန္သိပ္ေပးကာ ကိုထြန္းတင္ ခင္ဗ်ား သတိရလာျပီးေနာ္၊ ျဗဳံးကနဲမထနဲ႕အုံး မူးျပဳသြားမယ္ ဒဏ္ရာကေတာ့ သိပ္မၾကီးလွပါဘူး၊ ခင္ဗ်ား မေသတာ အားၾကီးကံေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ ထြန္းတင္မွာမေၾကနပ္ႏိုင္ျဖစ္၍ ထိုင္ရာမွ ထလ်က္။
"အိုကၽြန္ေတာ္ဘာလို႕ ဒီေရာက္ရတာလဲေဒါက္တာ လာျဖစ္လို႕လဲ။"
ဟုမရမကေမးသည္တြင္မွ
"ေၾသာ္ကိုထြန္းတင္ ခင္ဗ်ားကို မေန႕ကလာရိွဳးလမ္းမွာ ေမာ္ေတာ္ကားသစ္ ပင္နဲ႕၀င္တိုက္ျပီး ေမွာက္သြား လို႕ ဒဏ္ရာရျပီး ေမ့ေျမာေနၾကတယ္ေလ၊ ည၁၂နာရီေလာက္မွ မိုင္းက မန္ေနဂ်ာၾကီး ကားက ေတြ႕လာလို႕ ဒီေဆးရုံကို အားလုံးသယ္ယူလာၾကတယ္၊ မစၥတာဟဲရစ္ၾကီးလဲ အေတာ္ကံ ေကာင္းတာ၊ ေနက္စိ နဲနဲကေလး ကြဲသြားတယ္၊
သူလဲအခုဘဲ သတိရလာတယ္၊ ဟိုမယ္ေလ ခင္ဗ်ား ခုတင္နဲ႕ယွက္ရက္ဘဲ၊ သူ႕မစၥ္စ္ၾကီးကလဲတေမွာင့္ဗ်ာ၊ ခုနင္က လာပြက္ေနလို႕ က်ဳပ္တို႕ အေတာ္ေခ်ာ့ေခ်ာက္ထုတ္လိုက္ရတယ္"
ဟုေျပာမွ ထြန္းတင္မွာ ယမန္ေန႕က မိမိတို႕ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ၾကရာ၌ ကားေမွာက္ပုံကိုသတိရကာ မိမိကိုယ္ကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္အားဘဲ "ဟင္ဒါျဖင့္ ေစာျမေအးေကာ ေစာျမေအ၊ ေတာ္ေတာ္ထိသြားသ လား ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မစၥတာဟဲရစ္ေတာ့ ကိစၥမရိွဘူး သူ႕အတြက္စိတ္မေအးဘူး၊ ေျပာစမ္းပါအုံး ေဒါက္တာ ေစာျမေအး ဘယ္မလဲ။"
ဟုအေရးတၾကီးေမးလိုက္ရာ။
"ရိွပါတယ္ဗ်ာ၊ ရိွပါတယ္ ဟိုဘက္မွာ"
ဟုေဒါက္တာက ခပ္ေအးေအးေျပာသည္တိုင္ေအာင္။
"လာဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္သြားၾကည့္ခ်င္တယ္၊ လိုက္ပို႕ပါ ဒါလင္၊ ဒါလင္၊ ကိုယ္မိုက္လို႕သူ႕ချမာ အနာ တရျဖစ္တယ္။"
ဟု ညည္းညဴတာ မစၥတာဟဲရစ္ကိုပင္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေသးဘဲ ထသြားရန္ျပင္ေနေသာေၾကင့္။
"အို မသြားခ်င္ပါနဲ႕ဗ်ာ ခင္ဗ်ားေခါင္းမူးေနလိမ့္မယ္ ဆရာ၀န္ၾကီးကလဲ မထေစနဲ႕လို႕မွာထားတယ္ ဗ်"
"ဟာဗ်ာ မွာ မွာ ကၽြန္ေတာ္ကိစၥမရိွပါဘူး၊ ေအးအတြက္ စိုးရိမ္တာပါဘဲ၊ သူ႕ကိုခဏေလးၾကည့္ ပါရေစ ေဒါက္တာရယ္"
"ေနာက္ေတာ့ ၾကည့္တာေပါ့ကိုထြန္းတင္ ခင္ဗ်ားထရင္ မေကာင္းေသးလို႕ပါ။"
"တယ္ခက္တာကိုးဗ် ေျပာစမ္းပါအုံး ေအးမွာသိပ္ဒဏ္ရာမ်ားသလား။"
"မမ်ာပါဘူးေလ။"
"ခင္ဗ်ားကလဲ ေအးစက္စက္နဲ႕ဗ်ာ။"
ဟုဆိုခါ မရိုးမယြႏွင့္ပင္ မစၥတာဟဲရစ္ဘက္သို႕ လွမ္းၾကည့္ကာ။
"မစၥတာဟဲရစ္သက္သာရဲ႕လား ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႕ဒီလိုျဖစ္ရတာ သိပ္၀မ္းနဲပါတယ္ဗ်ာ မစၥတာဟဲရစ္"ဟု လွမ္း၍ေတာင္းပန္လွ်င္ မစၥတာဟဲရစ္လည္း......
"က်ဳပ္ေတာ့ေဘးထိလိမ့္မယ္ဆိုတာ ေစာေစာထဲက အထင္သားပဲဗ်ာ၊ ဒါေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာ ေလာက္ မဆိုးေသးလို႕ အင္မတန္ကံေကာင္းတယ္လို႕ ေအာက္ေမ့ရမွာဘဲ၊ က်ဳပ္ထင္တဲ့အတိုင္း သာဆိုရင္ ္ခုလို ခင္ဗ်ားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အသက္နဲ႕ျပန္ေတြ႕ဘို႕ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာကလား၊ ဒါထက္ ကစ္ဒီ တေယာက္ေတာ့ အေတာ္ကံေကာင္းတယ္ဗ်ာ ဒဏ္ရာဆိုလို႕ ဘာမွမရခဲ့ဘူး၊ ခုတင္ဘဲ က်ဳပ္အနားက ျပန္ သြားတယ္" ဟုဆိုလွ်င္ ေဒါက္တာမွာအံ့အားသင့္သလို ၾကည့္ေနမိလ်က္ ထြန္းတင္ကမူအလွ်င္စလိုႏွင့္
"ဟင္ ခုတင္ကျပန္သြားတယ္ ဟုတ္လား က်ဳပ္မေတြ႕လိုက္ရပါကလား ဒါလင္စိတ္ဆိုးေနျပီထင္... ဟင္ ဟုတ္ေသးဘူး၊ က်ဳပ္ဆီလဲခုနကလာတယ္ သူ႕ကိုမခြဲပါနဲ႕လို႕လဲေျပာတယ္၊ ျပီးေတာ့ၾကံၾကီး စီရာဗ်ာ မစၥတာဟဲရစ္ကိုေျပာေပးပါတဲ့ သူ႕ကိုအလုပ္ထုတ္ မပစ္ပါနဲ႕လို႕တဲ့။"
"ဟင္ဟုတ္လား က်ဳပ္ကိုလဲဒီစကားေျပာသြားတယ္၊ သူ႕ကိုအလုပ္ထုတ္မပစ္ပါနဲ႕အန္ကယ္တဲ့၊ ကိုကိုတင္ ကိုလဲ က်မနဲ႕ခဏခဏေတြ႕ရေအာင္ ေခၚေပးပါတဲ့ သူဘာျဖစ္တာလဲမသိဘူး၊ လန္႕ျပီး ဦးေႏွာက္မ်ား ပ်က္ေနသလားဘဲ မစၥတာထြန္းတင္ရဲ႕"ဟုေျပာေနရာ အနားကေဒါက္တာလည္း ေတာင္ေယာင္ေယာင္ ေျမာက္ေယာင္ေယာင္ လုပ္ခါ နားေထာင္ေနေလ၏။ ထြန္တင္ကား အားမရ နိုင္ေသး။
"ေဒါက္တာ ရဲ႕ လုပ္စမ္းပါဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ မထရရင္လဲေအးကို ခဏေခၚေပးပါ၊ သူ႕မ်က္ႏွာျမင္ရရင္ ေၾကနပ္ ပါျပီ။"
ဟုဆိုလွ်င္ ေဒါက္တာလည္းေခါင္းကုတ္ခါ တခဏတာစဥ္းစားေနရာမွ....
"သူ သူေဆးရုံမွာမရိွေတာ့ဘူးဗ် ဆင္းသြားျပီ။"
"ဟင္ ခုနတုန္းကေတာ့ရိွတယ္ဆို ခုဆင္းသြားျပန္ျပီတဲ့။ ဒီလိုမဟုတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ၊ သူကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆီ လာမၾကည့္ဘဲ ဆင္းသြားမွာမဟုတ္ပါဘူး"
"ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ားတို႕သတိမရေသးလို႕ပါ၊ ေနာက္တေခါက္ျပန္လာခဲ့မယ္လို႕ေတာင္ မွာသြား ပါေသးတယ္။"
ထြန္းတင္ သည္ ေအးစက္စက္ႏိုင္လွေသာ ေဒါက္တာစကားကို မယုံတ၀က္၊ ယုံတ၀က္၊ ႏွင့္မ်က္ ေႏွာင္ကုတ္ခါ စဥ္းစားေနမိျပီး ေရွးစကားေနာက္စကား မညီပုံကိုအေတာ္ မယုံမၾကည္ျဖစ္လာမိရုံ မကေစာေစာ က ေစာျမေအး မိမိႏွင့္ေတြ႕ဆုံေျပာဆိုရပုံ မစၥတာဟဲရစ္ထံမွၾကားေရေသာ စကားမ်ား ကိုျပန္လည္ ခ်င့္ခ်ိန္ကာ။
"ဟုတ္မွလဲလုပ္ပါ ေဒါက္တာရယ္၊ ကဲ-ကဲ- မွန္ မွန္ေျပာစမ္းပါ ေစာျမေအးတေယာက္ ရိွမွရိွေသး ရဲ႕လား"
"ဟာဗ်ာ-မဟုတ္တာဘဲ၊ ရိွပါတယ္၊ ကဲ-ခင္ဗ်ားအားနဲေနတယ္၊ ခဏအိပ္ေနလိုက္ရင္ေကာင္မယ္ ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္လဲဒီျပင္လူနာေတြ လိုက္ၾကည့္စရာရိွေသးတယ္ သြားလိုက္အုံးမွဘဲ။"
ဟု ဆိုဆုိုေျပာေျပာ ေဒါက္တာထြက္သြားသည္မွာလည္း၊ မိမိႏွင့္စကားစျပတ္ေစရန္၊ တမင္ဥာဏ္ ဆင္ ထြက္သြားသည္ဟု အတတ္အထင္ေတြးမိေသာေၾကာင့္ ထြန္းတင္၏စိတ္ထဲမွာ၊ ေစာျမေအး အတြက္ တသက္သက္မေၾကမခ်င္းျဖစ္၍ က်န္ရစ္ေလရာ၊ မိမိ၏ထိခိုက္ပြန္းပဲ့ေသာဒဏ္ရာမ်ားကို ပင္လုံး၀ ဂရုမစိုက္ႏိုင္၊ နာရမွန္းေအာင့္ရမွန္းလည္းမသိဘဲ မအူမလယ္ေဆးရုံ အေစခံတဦးဦးကို ႏွဴးႏွပ္အစ္ေအာက္ ေမးရန္ ၾကံစည္ေစာင့္စားေနမိေလ၏။
မ်ားမၾကာမွီပင္ ေဆးရုံမီတယ္ ကုလားတေယာက္ေပါက္လာသည္ႏွင့္၊ အသာလက္ယပ္ေခၚလိုက္ခါ။
"ေဟ့-မီတယ္၊ မေန႕ကငါတို႕နဲ႕ အတူတူယူလာတဲ့မိန္းမေကာ၊ ဘယ္ယူသြားသလဲ။"
ဟု၊ ဘု-ခပ္က်က်ေမးလိုက္ရာ
"နံနက္ကဘဲအေလာင္းကိုသူ႕အိမ္ယူသြားတယ္ဆပ္"ဟု အမွတ္မဲ့ေျပာလိုက္ရာ၊ ထြန္းတင္မွာဟိုက္ ကနဲျဖစ္သြားျပီး အေရးတၾကီးထိုင္ရာမွ ခုန္ေပါက္ထလ်က္။
"မစၥတာဟဲရစ္-မစၥတာဟဲရစ္-ေအးမရိွဘူး ေသျပီတဲ့။ အမယ္ေလး-ဒါလင္-ဒါလင္-ဒါေၾကင့္ခုနက လာျပ ီးစကားေျပာတပါလား၊ မစၥတာဟဲရစ္-ခင္ဗ်ားကိုလာျပီး စကားေျပာတာ ဒါလင္ရဲ႕၀ိညာဥ္ဘဲ၊ အို-က်ဳပ္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ မစၥတာဟဲရစ္၊ က်ဳပ္အခ်စ္ကေလးကို က်ဳပ္သတ္ပစ္မိျပီ၊ ေအးေရ... ေအးကို ကိုကို သတ္တာေနာ္၊ ကိုကိုတင္ ရူးက်န္ရစ္ေတာ့မွာဘဲ ေအးရဲ႕ ကဲ-မစၥတာဟဲရစ္ ဒီေဆးရုံ မွာလဲ မေနခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ ေအးတေယာက္လုံးေတာင္မွဆုံးရေသးတာ၊ ဒီအနာကေလးေလာက္ မ်ားဘာ အေရးလဲ၊ လာသြားၾကမယ္၊
က်ဳပ္အခ်စ္ကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကို၊ ေသလို႕မွ၀၀မၾကည့္လိုက္ရ ဘဲေနေတာ့မယ္သြားစို႕"ဟု အေရးတၾကီး မီးခဲနင္း မိသလိုေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္အပူအျပင္းေခၚလာလွ်င္၊ မစၥတာဟဲရစ္မွာလည္း၊ စိတ္ထဲတြင္ ယူက်ံဳး မရျဖစ္ခါ၊ မိမိ၏ညာလက္ရုံတဘက္၊ ျပဳတ္ထြက္သည့္ အလား၊ စိတ္၌မ်ားစြာထိခိုက္လ်က္၊ တသက္သက္ သနားမိကာ၊ မိမိ၏ဒဏ္ရာကိုဂရုမထား၊ အေရး မစိုက္၊ ကတိုက္ကရိုက္၊ အလစ္တြင္ဆင္းေျပးမိၾကေလရာ ေဆးရုံအ၀တ္အစားၾကီးမ်ားကိုပင္၊ လဲရေကာင္းေစ သတိမရႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ၊ ေစာျမေအးအေလာင္းရိွရာ အိမ္ထဲ သို႕ေရာက္လာၾကျ႔ပီး၊ အေလာင္းအနီးတြင္ ေခါင္းၾကီးေတြ ေအာက္ခ်လ်က္ မ်က္ရည္ မဆယ္ႏိုင္ေအာင္ ရိွၾကေလေတာ့၏။
ေစာျမေအးမွာ လူခ်စ္၊ လူခင္မ်ားသူကေလးျဖစ္သည့္အျပင္၊ ထြန္းတင္ႏွင့္မၾကာမွီလက္ထပ္ေတာ့ မည္ဆိုေသာ သတင္းကိုလည္း၊ ရင္းႏွီးသူမွန္သမွ် သိရိွၾကျပီးျဖစ္၍ ေစာျမေအး ကားေမွာက္ျပီး၊ ကားေမွာက္သည့္ ေနရာတြင္ ပြဲခ်င္းျပီးရွာျပီ၊ ထြန္းတင္ႏွင့္မစၥတာဟဲရစ္တို႕မ်ာ ေဆးရုံတင္ထားရ သည္။ ဟူေသာ သတင္းသည္တခဏခ်င္း ျပန္႕ႏွံ႕သြားကာ၊ ၾကားရသူတို႕မွာ စုတ္တသတ္သတ္ႏွင့္ သနားၾကင္နာ မဆုံး၊ မသာအိမ္သို႕တစုတရုံးၾကီး ေရာက္လာၾကသူမ်ားမွာ၊ ထြန္တင္၏ျဖစ္အင္ကို ထပ္မံ ေတြ႕ျမင္ရသူမ်ားလည္း၊ မသနားဘဲမေနႏိုင္ေအာင္ ရိွေလေတာ့၏။
ထြန္းတင္ကား ေစာျမေအးေသရသည္မွာ မိမိေၾကာင့္ဟု တျဖစ္ေတာက္ေတာက္ေျပာျပီး၊ ယူက်ဳံးမ ရၾကီးရိွတိုင္း ၊ အံတခဲခဲႏွင့္ငုိပြဲဆင္၍ေနေလရာ၊ မစၥတာဟဲရစ္မွာလည္း၊ စိတ္မေကာင္းရွာဘဲ၊ မ်က္ႏွာၾကီး ညိဳမဲ၍ ေနေလ၏။ တဘန္လည္း မိမိတို႕သတိမရခင္က၊ ေစာျမေအး၏၀ိညာဥ္လိပ္ျပာ ႏွင့္ ေတြ႕ရာတြင္၊ သူ မွာထား သြားရွာေသာ စကားလုံးတို႕ကို၊ ႏွစ္ေယာက္စလုံးစဥ္းစားမိၾကျပန္ ေသာေၾကာင့္.....
"ဒါနဲ႕မစၥတာဟဲရစ္၊ ေစာျမေအးဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕အလုပ္သမားေနာ္၊ ဒါေၾကာင့္သူကိုအလုပ္ထုတ္ မပစ္ပါနဲ႕လို႕လာေျပာတာ၊ ထုံးစံ က အလုပ္သမား ေသတယ္ဆိုရင္ အလုပ္ရွင္ကအေလာင္းေျမျမႇဳပ္ တဲ့အခါ သြားခ်င္ရာသြားေတာ့ဆိုျပီး အခြင့္လြတ္တဲံစာကို ဘတ္ရတယ္မဟုတ္လား၊ အဲ-ဒါကို သူ မလုပ္ေစခ်င္လို႕ တမင္လာျပီးမွာရွာတာဘဲ မစၥတာဟဲရစ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလဲ အတန္တန္မွာသြား တယ္၊ ဒါမွသူနဲ႕ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အတူတူေနႏိုင္မယ္ဆိုလား၊ ေတြ႕ႏိုင္မယ္ဆိုလား၊ ေျပာသြားတာဘဲ၊ ဒီေတာ့ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူတမင္တကာ လာျပီးမွာရွာတဲ့အတိုင္း ခင္ဗ်ားအခြင့္လြတ္စာကို ေရးမေပး ပါနဲ႕ဗ်ာေနာ္၊ အမွတ္ တမဲ့ ေနလိုက္ပါဟုတ္လား။"
ဟု ထြန္းတင္ကတီးတိုးၾကိတ္ခါ ေျပာထားျခင္းျဖင့္ မစၥတာဟဲရစ္လည္း သူ႕ကိုပါ ေစာျမေအး၏ ၀ိညာဥ္ လိပ္ျပာ က လာေရာက္မွာထားျခင္းျဖစ္၍၊ နားေထာင္ပါမည္ဟု၊ ေကာင္းစြာ၀န္ခံထားလိုက္ ေလ၏။
ဆက္ရန္
.
"မစၥတာဟဲရစ္ ထ-ထ အမယ္ေလး ဟ၊ အိပ္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း"ဟု ေျပာေနေသာ ထြန္းတင္၏အသံ ကိုၾကားရ၍ အိမ္ရာမွထလိုက္ေသာအခါ၊ မိမိလက္ပက္ဒန္နာၾကီးမွ သုံးနာရီဂဏန္းကိုျပလ်က္ရိွ ေလျပီ။ ေစာျမေအး ႏွင့္ ထြန္းတင္ တို႕မွာ ေရတံခြန္းစမ္းအိုင္ထဲမွ ေရမ်ားခ်ိဳးျပီးၾကရုံမက၊ ကၽြင္းက်န္ ေသာ ေန႕လည္စာ မ်ားကိုပင္ စားေသာက္ျပီး၍ သိမ္းဆည္းစျပဳေနသည္ကိုေတြ႕ရေလ၏။
"ကဲ မစၥတာဟဲရစ္ အိပ္တာနဲ႕ ေသြးေအးသြားျပန္ျပီထင္တယ္။ ေရာ့ပူလာေအာင္ တခြက္ေလာက္ ခ်လိုက္ ပါအုံး"
ဟုဆိုခါထြန္းတင္သည္ မိမိေသာက္ေနေသာ ဖလ္ခြက္ကိုအသာခ်ထားျပီး အျခားဖလ္ခါက္တခုကို ထည့္၍ ေပးျပန္ေလ၏။
"မစၥတာထြန္းတင္ ခင္ဗ်ားလြန္ေနမယ္ေနာ္၊ ခုထက္ထိ ဆက္ခ်ေနတုန္းဆိုရင္ ကားမေမာင္း ႏိုင္ဘဲ ေနမယ္"
"နဲဗါးမိုင္း-ေရာ့ပါ၊ ခင္ဗ်ား၊ လုပ္မွာသာလုပ္စမ္းပါ က်ဳပ္အတြက္ပူမေနစမ္းပါနဲ႕"ဟုဆိုကာ မိမိလည္း ထပ္ေသာက္ ၍၊ မစၥတာဟဲရစ္ကိုလည္း ထပ္ခါ တိုက္ ေနျပန္ျပီ၊ ညေနေလးနာရီ နီးနီးရီမွ လားရိွဴး သို႕ တဆင့္ထြက္လာၾကျပန္ေလ၏။ ထြန္တင္ကားအေနာ္မူးေနျပီျဖစ္၍ ကားကိုေကာင္း စြာမွ ေမာင္းႏိုင္ ပါမည္လားဟု စိုးရိမ္မိေသာ မစၥတာဟဲရစ္မွာ ထြန္းတင္ေစာေစာကထပ္ပင္ ၾကင္လည္ သြက္လက္စြာႏွင့္ ခတ္ ၾကမ္းၾကမ္း၊ ခတ္ ရမ္းရမ္း၊ ေမာင္းႏိုင္လာျပန္သည္ကိုေတြ႕ရေသာေၾကာင့္၊ အသဲတယားယားႏွင့္ မ်က္လုံးမ်ား ျပဴး၍ ျပဴး၍ သြားမိေလေတာ့၏။
"မစၥတာထြန္းတင္ ခင္ဗ်ားနဲနဲမူးေနတယ္၊ သတိထား ျပီးခပ္မွန္မွန္ေမာင္းရင္ေကာင္းမွာဘဲ"
"ကိစၥမရိွပါဘူး မစၥတာဟဲရစ္ရဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ့္အက်င့္ကမူးမွပိုျပီး ေမာင္းေကာင္းတယ္၊ ဒီလမ္းမွာ ဒီမိုင္ အတိုင္း ေမာင္းေနၾကပါခင္ဗ်၊ ႏို႕ျပီးေတာ့ အခုေလးနာရီေတာင္ ထိုးျပီးေနျပီ၊ လားရိွဴးမွာ ညစာစား မွီေအာင္ သြားရမွာ နဲ႔ ဟိုကတခါအိမ္အေရာက္ ျပန္ရမွာနဲ႕ဆိုရင္ ခုလိုျမန္ျမန္ေမာင္းမွ အခ်ိန္ရမယ္ဗ်"
ဟုေျပာကာ၊ ေမာင္းျမဲတိုင္း သာတဇြတ္ထိုးေမာင္း ႏွင္လာခဲ့ေလ၏။ မစၥတာဟဲရစ္မွာ ထြန္းတင္ ေမာင္းေသာ ကားကိုဤတစ္ၾကိမ္သာစီးဘူးသူျဖစ္၍၊ တလမ္းလုံး မ်က္စိျပဴး၍ လာခဲ့သ ေလာက္စီးေနၾက၊ လိုက္ပါေနၾက၊ ျဖစ္ေသာေစာျမေအးတြက္ကား၊ ရိုးေနျပီျဖစ္၍ အေရးမၾကီးလွ သည့္အတြင္ႏွင့္ ျပဳံးျပဳံး ရႊင္ရႊင္ လိုက္ပါလာႏိုင္ေလ၏။
ထြန္းတင္ကား၊ လမ္းေျဖာင့္မ်ားတြင္ တနာရီလွ်င္မိုင္ငါးဆယ္မွ ေျခာက္ဆယ္ၾကားအထိေမာင္း လ်က္၊ ေတာင္ကမၻာ့ယံ အေကြ႕အေကာက္မ်ားမွာ အရိွန္ကိုေလ်ာ့ပါသည္ဆိုရရုံေလ်ာ့ျပီး၊ ကားၾကီး ေစာင္းေတာင္ သြားမေလာက္ ေျမာက္ခနဲေျမာက္ခနဲ၊ ကားဘီးႏွစ္ဘက္ ေျမမထိဘဲ၊ အေကြ႕ၾကီး ေကြ႕၍ပစ္လိုက္တတ္ရာ တခါတရံ ကားတခုလုံး ေစာင္း လဲသြားေတာ့မည္ထင္ရာျပီးမွ ပကတိအ တိုင္းဘီးေလးလုံးစလုံး ေျမသို႕ ျပန္က်ျပီး ေျပးျမဲေျပးေလသည္တြင္မွ ရင္တမ၊ မႏွင့္ဘုရားတ၍ လိုက္ခဲ့ရေသာ မစၥတာဟဲရစ္၏ ရင္ထည္းက အလုံးၾကီးက်သြားရွာကာ "အင္း-ဒီအေကြ႕ေတာ့ ငါ့အသက္မေသဘူးဟ"ဟု စိတ္ထဲက ေျပာမိ ေလေတာ့၏။
ယင္းသို႕မူးမူးႏွင့္ ခပ္ရမ္းရမ္း၊ ခတ္ၾကမ္းၾကမ္းေမာင္းႏွင္ခဲ့သည္ျဖစ္ရာ အခါတိုင္းအရက္မႈးေလ ေမာင္းေကာင္းေလ ဆိုသည့္တိုင္ေအာင္ ယခုအၾကိမ္ထြန္းတင္၏ ေရခ်ိန္မွာ အခါတိုင္းထက္ပိုလြန္ ေနေသာ ေၾကာင့္ ေမာင္းေနၾကမိမိပိုင္ကားႏွင့္ သြားေနၾက က်င့္သားရေနေသာလမ္းပင္ျဖစ္ျငား ေသာ္လည္း၊ ကားေမာင္းစ တနာရီေလာက္တြင္ ေမာင္း၍ေကာင္းေနေသာ္လည္း ခရီးထြက္ခါနီး ႏွစ္ခြက္ဆင့္ ခ်ခဲ့ေသာအရိွန္က ကားေမာင္းစဥ္ ေလတဟူးဟူး တိုက္ေပးျခင္းျဖင့္ မူးယစ္ျခင္းတည္း ဟူေသာ ေလွခါးအျမင့္ကို တဆင့္ျပီးတဆင့္တက္လာသကဲ့ သို႕ျဖစ္လာရကား ေနာက္ဆုံးေန၀င္ရီ သေရာ အခ်ိန္တြင္ ေတာင္မျမင္ေျမာက္မျမင္ႏွင့္ ကားကို တြင္တြင္ေမာင္လာရာ၌ ဒိန္းကနဲတိုက္ ခိုက္လိုက္သည့္ တခဲနက္အသံၾကီးကိၾကားရျပီး ကားတခုလုံး အိုးထမ္းစက္ကဲ့သို႕ သြက္သြက္လယ္ သြားသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ေစာျမေအး၏ ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္လိုက္ေသာအသံကေလးသည္ ေမွာင္စျပဳေနေသာ ေတာလမ္း ခရီးၾကီးအလယ္မွာ က်ယ္ေလာင္စြာ ေပၚလာျပီး ေနာက္ လူသံေရာ၊ ကားသံေရာ၊ အေမွာင္ၾကီး အတြင္းရိွဣေျႏၵရႈတင္းလွေသာေတာအုပ္ၾကီးမွာ၊ မိမိေျခရင္းနားတြင္ ေမာ္ေတာ္ကား ေမွာက္ေသာ ဒုကၡသည္မ်ာကို ဂရုမသား အသနားမဘက္ အေရးမစိုက္သည့္ သ႑ာန္၊ ဟန္ၾကီး ပန္ၾကီးလုပ္၍ ေနေလေတာ့သတည္း။
"ကိုကိုတင္၊ ေအးကိုမခြဲပါနဲ႕ေနာ္၊ ေအးေတာ့ကိုကိုတင္နဲ႕မခြဲခ်င္ ဘူး ကိုကိုတင္အနားမွာ အျမဲေန ပါရေစ၊ အန္ကယ္ ကိုလဲေျပာပါ၊ ေအးကိုအလုပ္ထုတ္မပစ္ပါေစနဲ႕၊ အန္ကယ္က ေအးကိုအလုပ္ ထုတ္ ပစ္ရင္၊ ကိုကိုတင္ နဲ႕ေအးနဲ႕၊ တခါထဲကြဲၾကရေတာ့မယ္၊ ေအးမခြဲႏိုင္ဘူး၊ ကိုကိုတင္ရဲ႕"
ဟု မ်က္ႏွာညိႇဳး၊ မ်က္ႏွာငယ္၊ ကေလးတြင္ မ်က္ေရအသြယ္သြယ္က်ဆင္းလ်က္၊ တသက္သက္ ရိႈက္၍ ေျပာေနေသာ ေစာျမေအးအား။
"အို-ေအးရယ္၊ ဘာစကားေတြ ေျပာေနရတာလဲ၊ ကို ေအး ကို ဘယ္ေတာ့မွမခြဲဘူး၊ မစၥတာဟဲရစ္ ကလဲ ေအးကို အင္မတန္ခ်စ္တယ္၊ အားလဲထားတယ္၊ သူကေအးကို အလုပိထုတ္ပစ္ဘို႕၊ ေနေန သာသာ၊ ေအး-ကိုကို နဲ႕ လက္ထပ္ျပီးတဲ့ေနာက္၊ အလုပ္ထြက္သြားမွာကိုေတာင္ အင္မတန္စိုးရိမ္ ေနရွာတာ၊ ဒါလင္ အသိသားနဲ႕ကြယ္"
ဟု၊ ေျပာသည္တိုင္ေအာင္ ေစာျမေအးမွာ မ်က္ႏွာကေလးညိႇဳးလ်က္ႏွင့္ပင္။
"အို-ကိုကိုတင္ မသိဘူးေနာ္၊ ေအးအေၾကာင္းေအးသိပါတယ္၊ ကိုကိုတင္ရယ္၊ အန္ကယ္ကိုသာ ေအးကို အလုပ္ထုတ္ မပစ္ဖို႕ေျပာေပးပါ၊ ေအးလဲအန္ကယ္နဲ႕ သြားေတြ႕ျပီးေျပာခဲ့ပါျပီ၊ ဒါေပမဲ့ကိုကို တင္ ေျပာေတ့ာ သာေကာင္းတာေပါ့၊ ဟုတ္လားေနာ္ကိုကိုတင္၊ ေအးသြားလိုက္အုံးမယ္ေနာ္၊ တာ့တာ"
တခေယာင့္ခယာ မ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ျပီးလွမ္းထြက္သြားလွ်င္။
-ေအးဘယ္သြားမွာလဲ မသြားပါနဲ႕အုံး၊ ကိုကိုတင္အနား ထိုင္စမ္းပါအုံး ဒါလင္ရယ္ဟုဆိုကာ ၊ လက္လွမ္း ဆြဲထားလိုက္စဥ္
ေမာင္ထြန္းတင္- ေမာင္ထြန္းတင္သတိရျပီလား
ဟူေသာေမးလိုက္သည့္အသံတခုက၊ နားထဲစူး၀င္လာေသာေၾကာင့္ ထြန္းတင္သည္ရုတ္ခနဲ၊ မ်က္လုံး ဖြင့္ၾကည့္ မိရာ၊ မိမိအားျဖဴေဖြးေသာအိပ္ရာတခုေပၚတြင္၊ ေခါင္းႏွင့္ရင္ပတ္မွာ၊ ၾကပ္စီးျပီး တင္ထားၾကကာ အနား မွာလည္း ဆရာ၀န္ဆရာမႏွင့္ အသိမိတ္ေဆြမ်ား၀ိုင္းအုံးေနၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရေသာေၾကာင့္၊ အလြန္အမင္းအံ့ၾသသြားမိေလ၏။
"ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီကိုေရာက္ေနတာလဲဟင္"
ကၽြန္ေတာ္ဘာျဖစ္လို႕လဲ
ဟူးျပဴးတူးျပဲတဲႏွင့္ထ၍ေမးေလ၏။
မိတ္ေဆြဆရာ၀န္မွာ ထြန္းတင္ကိုအာယာအယာအိပ္ရာထဲ ျပန္သိပ္ေပးကာ ကိုထြန္းတင္ ခင္ဗ်ား သတိရလာျပီးေနာ္၊ ျဗဳံးကနဲမထနဲ႕အုံး မူးျပဳသြားမယ္ ဒဏ္ရာကေတာ့ သိပ္မၾကီးလွပါဘူး၊ ခင္ဗ်ား မေသတာ အားၾကီးကံေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ ထြန္းတင္မွာမေၾကနပ္ႏိုင္ျဖစ္၍ ထိုင္ရာမွ ထလ်က္။
"အိုကၽြန္ေတာ္ဘာလို႕ ဒီေရာက္ရတာလဲေဒါက္တာ လာျဖစ္လို႕လဲ။"
ဟုမရမကေမးသည္တြင္မွ
"ေၾသာ္ကိုထြန္းတင္ ခင္ဗ်ားကို မေန႕ကလာရိွဳးလမ္းမွာ ေမာ္ေတာ္ကားသစ္ ပင္နဲ႕၀င္တိုက္ျပီး ေမွာက္သြား လို႕ ဒဏ္ရာရျပီး ေမ့ေျမာေနၾကတယ္ေလ၊ ည၁၂နာရီေလာက္မွ မိုင္းက မန္ေနဂ်ာၾကီး ကားက ေတြ႕လာလို႕ ဒီေဆးရုံကို အားလုံးသယ္ယူလာၾကတယ္၊ မစၥတာဟဲရစ္ၾကီးလဲ အေတာ္ကံ ေကာင္းတာ၊ ေနက္စိ နဲနဲကေလး ကြဲသြားတယ္၊
သူလဲအခုဘဲ သတိရလာတယ္၊ ဟိုမယ္ေလ ခင္ဗ်ား ခုတင္နဲ႕ယွက္ရက္ဘဲ၊ သူ႕မစၥ္စ္ၾကီးကလဲတေမွာင့္ဗ်ာ၊ ခုနင္က လာပြက္ေနလို႕ က်ဳပ္တို႕ အေတာ္ေခ်ာ့ေခ်ာက္ထုတ္လိုက္ရတယ္"
ဟုေျပာမွ ထြန္းတင္မွာ ယမန္ေန႕က မိမိတို႕ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ၾကရာ၌ ကားေမွာက္ပုံကိုသတိရကာ မိမိကိုယ္ကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္အားဘဲ "ဟင္ဒါျဖင့္ ေစာျမေအးေကာ ေစာျမေအ၊ ေတာ္ေတာ္ထိသြားသ လား ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မစၥတာဟဲရစ္ေတာ့ ကိစၥမရိွဘူး သူ႕အတြက္စိတ္မေအးဘူး၊ ေျပာစမ္းပါအုံး ေဒါက္တာ ေစာျမေအး ဘယ္မလဲ။"
ဟုအေရးတၾကီးေမးလိုက္ရာ။
"ရိွပါတယ္ဗ်ာ၊ ရိွပါတယ္ ဟိုဘက္မွာ"
ဟုေဒါက္တာက ခပ္ေအးေအးေျပာသည္တိုင္ေအာင္။
"လာဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္သြားၾကည့္ခ်င္တယ္၊ လိုက္ပို႕ပါ ဒါလင္၊ ဒါလင္၊ ကိုယ္မိုက္လို႕သူ႕ချမာ အနာ တရျဖစ္တယ္။"
ဟု ညည္းညဴတာ မစၥတာဟဲရစ္ကိုပင္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေသးဘဲ ထသြားရန္ျပင္ေနေသာေၾကင့္။
"အို မသြားခ်င္ပါနဲ႕ဗ်ာ ခင္ဗ်ားေခါင္းမူးေနလိမ့္မယ္ ဆရာ၀န္ၾကီးကလဲ မထေစနဲ႕လို႕မွာထားတယ္ ဗ်"
"ဟာဗ်ာ မွာ မွာ ကၽြန္ေတာ္ကိစၥမရိွပါဘူး၊ ေအးအတြက္ စိုးရိမ္တာပါဘဲ၊ သူ႕ကိုခဏေလးၾကည့္ ပါရေစ ေဒါက္တာရယ္"
"ေနာက္ေတာ့ ၾကည့္တာေပါ့ကိုထြန္းတင္ ခင္ဗ်ားထရင္ မေကာင္းေသးလို႕ပါ။"
"တယ္ခက္တာကိုးဗ် ေျပာစမ္းပါအုံး ေအးမွာသိပ္ဒဏ္ရာမ်ားသလား။"
"မမ်ာပါဘူးေလ။"
"ခင္ဗ်ားကလဲ ေအးစက္စက္နဲ႕ဗ်ာ။"
ဟုဆိုခါ မရိုးမယြႏွင့္ပင္ မစၥတာဟဲရစ္ဘက္သို႕ လွမ္းၾကည့္ကာ။
"မစၥတာဟဲရစ္သက္သာရဲ႕လား ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႕ဒီလိုျဖစ္ရတာ သိပ္၀မ္းနဲပါတယ္ဗ်ာ မစၥတာဟဲရစ္"ဟု လွမ္း၍ေတာင္းပန္လွ်င္ မစၥတာဟဲရစ္လည္း......
"က်ဳပ္ေတာ့ေဘးထိလိမ့္မယ္ဆိုတာ ေစာေစာထဲက အထင္သားပဲဗ်ာ၊ ဒါေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာ ေလာက္ မဆိုးေသးလို႕ အင္မတန္ကံေကာင္းတယ္လို႕ ေအာက္ေမ့ရမွာဘဲ၊ က်ဳပ္ထင္တဲ့အတိုင္း သာဆိုရင္ ္ခုလို ခင္ဗ်ားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အသက္နဲ႕ျပန္ေတြ႕ဘို႕ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာကလား၊ ဒါထက္ ကစ္ဒီ တေယာက္ေတာ့ အေတာ္ကံေကာင္းတယ္ဗ်ာ ဒဏ္ရာဆိုလို႕ ဘာမွမရခဲ့ဘူး၊ ခုတင္ဘဲ က်ဳပ္အနားက ျပန္ သြားတယ္" ဟုဆိုလွ်င္ ေဒါက္တာမွာအံ့အားသင့္သလို ၾကည့္ေနမိလ်က္ ထြန္းတင္ကမူအလွ်င္စလိုႏွင့္
"ဟင္ ခုတင္ကျပန္သြားတယ္ ဟုတ္လား က်ဳပ္မေတြ႕လိုက္ရပါကလား ဒါလင္စိတ္ဆိုးေနျပီထင္... ဟင္ ဟုတ္ေသးဘူး၊ က်ဳပ္ဆီလဲခုနကလာတယ္ သူ႕ကိုမခြဲပါနဲ႕လို႕လဲေျပာတယ္၊ ျပီးေတာ့ၾကံၾကီး စီရာဗ်ာ မစၥတာဟဲရစ္ကိုေျပာေပးပါတဲ့ သူ႕ကိုအလုပ္ထုတ္ မပစ္ပါနဲ႕လို႕တဲ့။"
"ဟင္ဟုတ္လား က်ဳပ္ကိုလဲဒီစကားေျပာသြားတယ္၊ သူ႕ကိုအလုပ္ထုတ္မပစ္ပါနဲ႕အန္ကယ္တဲ့၊ ကိုကိုတင္ ကိုလဲ က်မနဲ႕ခဏခဏေတြ႕ရေအာင္ ေခၚေပးပါတဲ့ သူဘာျဖစ္တာလဲမသိဘူး၊ လန္႕ျပီး ဦးေႏွာက္မ်ား ပ်က္ေနသလားဘဲ မစၥတာထြန္းတင္ရဲ႕"ဟုေျပာေနရာ အနားကေဒါက္တာလည္း ေတာင္ေယာင္ေယာင္ ေျမာက္ေယာင္ေယာင္ လုပ္ခါ နားေထာင္ေနေလ၏။ ထြန္တင္ကား အားမရ နိုင္ေသး။
"ေဒါက္တာ ရဲ႕ လုပ္စမ္းပါဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ မထရရင္လဲေအးကို ခဏေခၚေပးပါ၊ သူ႕မ်က္ႏွာျမင္ရရင္ ေၾကနပ္ ပါျပီ။"
ဟုဆိုလွ်င္ ေဒါက္တာလည္းေခါင္းကုတ္ခါ တခဏတာစဥ္းစားေနရာမွ....
"သူ သူေဆးရုံမွာမရိွေတာ့ဘူးဗ် ဆင္းသြားျပီ။"
"ဟင္ ခုနတုန္းကေတာ့ရိွတယ္ဆို ခုဆင္းသြားျပန္ျပီတဲ့။ ဒီလိုမဟုတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ၊ သူကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆီ လာမၾကည့္ဘဲ ဆင္းသြားမွာမဟုတ္ပါဘူး"
"ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ားတို႕သတိမရေသးလို႕ပါ၊ ေနာက္တေခါက္ျပန္လာခဲ့မယ္လို႕ေတာင္ မွာသြား ပါေသးတယ္။"
ထြန္းတင္ သည္ ေအးစက္စက္ႏိုင္လွေသာ ေဒါက္တာစကားကို မယုံတ၀က္၊ ယုံတ၀က္၊ ႏွင့္မ်က္ ေႏွာင္ကုတ္ခါ စဥ္းစားေနမိျပီး ေရွးစကားေနာက္စကား မညီပုံကိုအေတာ္ မယုံမၾကည္ျဖစ္လာမိရုံ မကေစာေစာ က ေစာျမေအး မိမိႏွင့္ေတြ႕ဆုံေျပာဆိုရပုံ မစၥတာဟဲရစ္ထံမွၾကားေရေသာ စကားမ်ား ကိုျပန္လည္ ခ်င့္ခ်ိန္ကာ။
"ဟုတ္မွလဲလုပ္ပါ ေဒါက္တာရယ္၊ ကဲ-ကဲ- မွန္ မွန္ေျပာစမ္းပါ ေစာျမေအးတေယာက္ ရိွမွရိွေသး ရဲ႕လား"
"ဟာဗ်ာ-မဟုတ္တာဘဲ၊ ရိွပါတယ္၊ ကဲ-ခင္ဗ်ားအားနဲေနတယ္၊ ခဏအိပ္ေနလိုက္ရင္ေကာင္မယ္ ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္လဲဒီျပင္လူနာေတြ လိုက္ၾကည့္စရာရိွေသးတယ္ သြားလိုက္အုံးမွဘဲ။"
ဟု ဆိုဆုိုေျပာေျပာ ေဒါက္တာထြက္သြားသည္မွာလည္း၊ မိမိႏွင့္စကားစျပတ္ေစရန္၊ တမင္ဥာဏ္ ဆင္ ထြက္သြားသည္ဟု အတတ္အထင္ေတြးမိေသာေၾကာင့္ ထြန္းတင္၏စိတ္ထဲမွာ၊ ေစာျမေအး အတြက္ တသက္သက္မေၾကမခ်င္းျဖစ္၍ က်န္ရစ္ေလရာ၊ မိမိ၏ထိခိုက္ပြန္းပဲ့ေသာဒဏ္ရာမ်ားကို ပင္လုံး၀ ဂရုမစိုက္ႏိုင္၊ နာရမွန္းေအာင့္ရမွန္းလည္းမသိဘဲ မအူမလယ္ေဆးရုံ အေစခံတဦးဦးကို ႏွဴးႏွပ္အစ္ေအာက္ ေမးရန္ ၾကံစည္ေစာင့္စားေနမိေလ၏။
မ်ားမၾကာမွီပင္ ေဆးရုံမီတယ္ ကုလားတေယာက္ေပါက္လာသည္ႏွင့္၊ အသာလက္ယပ္ေခၚလိုက္ခါ။
"ေဟ့-မီတယ္၊ မေန႕ကငါတို႕နဲ႕ အတူတူယူလာတဲ့မိန္းမေကာ၊ ဘယ္ယူသြားသလဲ။"
ဟု၊ ဘု-ခပ္က်က်ေမးလိုက္ရာ
"နံနက္ကဘဲအေလာင္းကိုသူ႕အိမ္ယူသြားတယ္ဆပ္"ဟု အမွတ္မဲ့ေျပာလိုက္ရာ၊ ထြန္းတင္မွာဟိုက္ ကနဲျဖစ္သြားျပီး အေရးတၾကီးထိုင္ရာမွ ခုန္ေပါက္ထလ်က္။
"မစၥတာဟဲရစ္-မစၥတာဟဲရစ္-ေအးမရိွဘူး ေသျပီတဲ့။ အမယ္ေလး-ဒါလင္-ဒါလင္-ဒါေၾကင့္ခုနက လာျပ ီးစကားေျပာတပါလား၊ မစၥတာဟဲရစ္-ခင္ဗ်ားကိုလာျပီး စကားေျပာတာ ဒါလင္ရဲ႕၀ိညာဥ္ဘဲ၊ အို-က်ဳပ္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ မစၥတာဟဲရစ္၊ က်ဳပ္အခ်စ္ကေလးကို က်ဳပ္သတ္ပစ္မိျပီ၊ ေအးေရ... ေအးကို ကိုကို သတ္တာေနာ္၊ ကိုကိုတင္ ရူးက်န္ရစ္ေတာ့မွာဘဲ ေအးရဲ႕ ကဲ-မစၥတာဟဲရစ္ ဒီေဆးရုံ မွာလဲ မေနခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ ေအးတေယာက္လုံးေတာင္မွဆုံးရေသးတာ၊ ဒီအနာကေလးေလာက္ မ်ားဘာ အေရးလဲ၊ လာသြားၾကမယ္၊
က်ဳပ္အခ်စ္ကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကို၊ ေသလို႕မွ၀၀မၾကည့္လိုက္ရ ဘဲေနေတာ့မယ္သြားစို႕"ဟု အေရးတၾကီး မီးခဲနင္း မိသလိုေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္အပူအျပင္းေခၚလာလွ်င္၊ မစၥတာဟဲရစ္မွာလည္း၊ စိတ္ထဲတြင္ ယူက်ံဳး မရျဖစ္ခါ၊ မိမိ၏ညာလက္ရုံတဘက္၊ ျပဳတ္ထြက္သည့္ အလား၊ စိတ္၌မ်ားစြာထိခိုက္လ်က္၊ တသက္သက္ သနားမိကာ၊ မိမိ၏ဒဏ္ရာကိုဂရုမထား၊ အေရး မစိုက္၊ ကတိုက္ကရိုက္၊ အလစ္တြင္ဆင္းေျပးမိၾကေလရာ ေဆးရုံအ၀တ္အစားၾကီးမ်ားကိုပင္၊ လဲရေကာင္းေစ သတိမရႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ၊ ေစာျမေအးအေလာင္းရိွရာ အိမ္ထဲ သို႕ေရာက္လာၾကျ႔ပီး၊ အေလာင္းအနီးတြင္ ေခါင္းၾကီးေတြ ေအာက္ခ်လ်က္ မ်က္ရည္ မဆယ္ႏိုင္ေအာင္ ရိွၾကေလေတာ့၏။
ေစာျမေအးမွာ လူခ်စ္၊ လူခင္မ်ားသူကေလးျဖစ္သည့္အျပင္၊ ထြန္းတင္ႏွင့္မၾကာမွီလက္ထပ္ေတာ့ မည္ဆိုေသာ သတင္းကိုလည္း၊ ရင္းႏွီးသူမွန္သမွ် သိရိွၾကျပီးျဖစ္၍ ေစာျမေအး ကားေမွာက္ျပီး၊ ကားေမွာက္သည့္ ေနရာတြင္ ပြဲခ်င္းျပီးရွာျပီ၊ ထြန္းတင္ႏွင့္မစၥတာဟဲရစ္တို႕မ်ာ ေဆးရုံတင္ထားရ သည္။ ဟူေသာ သတင္းသည္တခဏခ်င္း ျပန္႕ႏွံ႕သြားကာ၊ ၾကားရသူတို႕မွာ စုတ္တသတ္သတ္ႏွင့္ သနားၾကင္နာ မဆုံး၊ မသာအိမ္သို႕တစုတရုံးၾကီး ေရာက္လာၾကသူမ်ားမွာ၊ ထြန္တင္၏ျဖစ္အင္ကို ထပ္မံ ေတြ႕ျမင္ရသူမ်ားလည္း၊ မသနားဘဲမေနႏိုင္ေအာင္ ရိွေလေတာ့၏။
ထြန္းတင္ကား ေစာျမေအးေသရသည္မွာ မိမိေၾကာင့္ဟု တျဖစ္ေတာက္ေတာက္ေျပာျပီး၊ ယူက်ဳံးမ ရၾကီးရိွတိုင္း ၊ အံတခဲခဲႏွင့္ငုိပြဲဆင္၍ေနေလရာ၊ မစၥတာဟဲရစ္မွာလည္း၊ စိတ္မေကာင္းရွာဘဲ၊ မ်က္ႏွာၾကီး ညိဳမဲ၍ ေနေလ၏။ တဘန္လည္း မိမိတို႕သတိမရခင္က၊ ေစာျမေအး၏၀ိညာဥ္လိပ္ျပာ ႏွင့္ ေတြ႕ရာတြင္၊ သူ မွာထား သြားရွာေသာ စကားလုံးတို႕ကို၊ ႏွစ္ေယာက္စလုံးစဥ္းစားမိၾကျပန္ ေသာေၾကာင့္.....
"ဒါနဲ႕မစၥတာဟဲရစ္၊ ေစာျမေအးဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕အလုပ္သမားေနာ္၊ ဒါေၾကာင့္သူကိုအလုပ္ထုတ္ မပစ္ပါနဲ႕လို႕လာေျပာတာ၊ ထုံးစံ က အလုပ္သမား ေသတယ္ဆိုရင္ အလုပ္ရွင္ကအေလာင္းေျမျမႇဳပ္ တဲ့အခါ သြားခ်င္ရာသြားေတာ့ဆိုျပီး အခြင့္လြတ္တဲံစာကို ဘတ္ရတယ္မဟုတ္လား၊ အဲ-ဒါကို သူ မလုပ္ေစခ်င္လို႕ တမင္လာျပီးမွာရွာတာဘဲ မစၥတာဟဲရစ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလဲ အတန္တန္မွာသြား တယ္၊ ဒါမွသူနဲ႕ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အတူတူေနႏိုင္မယ္ဆိုလား၊ ေတြ႕ႏိုင္မယ္ဆိုလား၊ ေျပာသြားတာဘဲ၊ ဒီေတာ့ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူတမင္တကာ လာျပီးမွာရွာတဲ့အတိုင္း ခင္ဗ်ားအခြင့္လြတ္စာကို ေရးမေပး ပါနဲ႕ဗ်ာေနာ္၊ အမွတ္ တမဲ့ ေနလိုက္ပါဟုတ္လား။"
ဟု ထြန္းတင္ကတီးတိုးၾကိတ္ခါ ေျပာထားျခင္းျဖင့္ မစၥတာဟဲရစ္လည္း သူ႕ကိုပါ ေစာျမေအး၏ ၀ိညာဥ္ လိပ္ျပာ က လာေရာက္မွာထားျခင္းျဖစ္၍၊ နားေထာင္ပါမည္ဟု၊ ေကာင္းစြာ၀န္ခံထားလိုက္ ေလ၏။
ဆက္ရန္
.
ေမွာ္ဆရာမွတ္တမ္းကို ၾကားဖူးရုံပဲရွိၿပီး တစ္ခါမွမဖတ္ဖူးခဲ့တာမို႔ မေရႊစင္ရဲ႕ေစတနာကို ေလးေလးစားစားနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းအထိ အားပါးတရဖတ္ဖို႔ အားခဲထားပါေၾကာင္း...
ReplyDeleteဒီဟာေလး ၾကိုက္တယ္ မၾကီးေရႊစင္ ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္ဗ်ာ
ReplyDelete