ဝင္းၿငိမ္းႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား ေပဖူးလႊာစာေပအင္တာဗ်ဴး အပိုင္း (၁)

စာေရးဆရာမ်ားနဲ႕ အမွတ္တရ

၁၉၈၁ ခုႏွစ္မွာ ဆရာဦးျမလႈိင္က ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္းကုိ ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္လည္ထုတ္ေ၀ရာမွာ ကြ်န္ေတာ့္ ကိုလည္း တစ္တပ္တစ္အား ပါ၀င္ေစခဲ့သည္။ အင္တာဗ်ဴးသန္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အင္တာဗ်ဴးမ်ား ေရးဖုိ႔ တာ၀န္ ေပးခဲ့သည္။ ပထမဆုံး အင္တာဗ်ဴးျဖစ္တာကေတာ့ စတီရီယုိအဆုိေက်ာ္  ခင္ေမာင္တုိးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ကာလတုန္းက သေျပေတးမဂၢဇင္းမွာ ကြယ္လြန္သူ ဆရာေမာင္တည္ျငိမ္က အဆုိ္ေက်ာ္ မ်ားနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးေနခ်ိန္ျဖစ္လုိ႔ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္တစ္အုပ္ ကြဲျပားေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေၾကာင့္ ဆရာဦးျမလႈိင္က ကြ်န္ေတာ့္ ကုိ စာေရးဆရာမ်ားနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ပါလုိ႔ လုိုင္းခဲြေပးခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆုံး အင္တာဗ်ဴးဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္ ေပးခဲ့သူက ဆရာမ စမ္းစမ္းႏဲြ႔(သာယာ၀တီ) ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီ ကာလတုန္းက ဆရာမ စမ္းစမ္းႏဲြ႕(သာယာ၀တီ)က ကမာၻၾကီးနဲ႔ ကုိင္ေပါက္မယ္၊ ေခါက္ထီးကေလး မလု႔ံတလုံ ၀တၳဳမ်ားနဲ႕စာဖတ္သူမ်ားၾကားမွာ ေရပန္းစားေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ နဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းဆုိေပမယ့္ စာေပမွာေတာ့သူ႔၀ါက အမ်ားၾကီး ရင့္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာမ ကုိ အင္တာဗ်ဴးႏုိင္ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္စာေတြအမ်ားၾကီး ဖတ္ရပါတယ္။ အခုေခတ္လုိ ကက္ဆက္ ေသးေသးကေလး မ်ား မေပၚေသးတာေၾကာင့္ အိမ္က ကက္ဆက္အၾကီးကုိ မ, သြားျပီး တစ္ထုိင္တည္း ေမး၊ တစ္ထုိင္တည္း ျဖခဲ့ၾကတာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္အေမးမ်ားကုိ ဆရာမက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျဖၾကား ေပးခ့ဲပါတယ္။ ေရးျပီးရင္ ျပန္ဖတ္ပါရေစလုိ႔လည္း မေတာင္းဆုိခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီကအစ အယ္ဒီတာအဖဲြ႕ ေရြးခ်ယ္ေပးတဲ့ ဆရာၾကီးမ်ားကုိ တစ္လတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္တုိက္ အင္တာဗ်ဴး ခဲ့ပါတယ္။ ေမးသမွ် ဆရာအားလုံးက တစ္ထုိင္တည္း ေျဖေပးၾကတာေၾကာင့္ အခုျပန္ဖတ္တဲ႕ အခါ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အေမးအေျဖမ်ားဟာ သက္၀င္ေနတဲ့အတြက္ ေရးေျဖ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိသာ လွပါတယ္။ ဆရာမ်ားနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးခဲ့တာ မေန႔တစ္ေန႔ကလုိ စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနဆဲျဖစ္ေပမဲ့တကယ္ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ အင္တာဗ်ဴးကုိ ေပါင္းျပီး ၀င္းျငိမ္းနဲ႔ စာေရးဆရာဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ အမွတ္၁၊ ၂၊ ၃ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အမွတ္၄ ကုိ ျပင္ဆင္ျပီးခါမွ အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ မထုတ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီစာအုပ္ေတြအျပင္ ဆရာျမသန္းတင့္နဲ႔ ေတြ႔ဆုံခဲ့တဲ့ ဓါးေတာင္ကုိေက်ာ္၍ မီးပင္လယ္ကုိ ျဖတ္ခဲ့သူူႏွင့္ ေတြ႕ဆုံျခင္္း၊ ဆရာေမာင္သာရနဲ႔ ေတြ႕ဆုံခဲ့တဲ့ ေမာင္သာရရဲ႕ ဆရာေအာင္သင္းနဲ႔ ေတြ႔ဆုံခဲ့တဲ့ လူၾကမ္းမင္းသား နဲ႔ ေတြ႕ဆုံျခင္းေတြျခင္းေတြကေတာ့ လုံးခ်င္းမ်ားအျဖစ္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ 

ဒါေပမဲ့ ဒီစာအုပ္ေတြက ဒီကေန႔ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားလက္မွာ မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူူး။ ကြ်န္ေတာ္ လက္ထဲ မွာလည္း စုံေအာင္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အမွတ္ ၁၊၂၊၃ မွာ ပါခဲ့တာေတြရာ ၊လုံးခ်င္း သီးျခားထြက္ ေတြေရာ စုေပါင္းျပီး ကံံံ့ေကာ္၀တ္ရည္ စာေပရဲ႕ အစီအစဥ္နဲ႔ ထုတ္ေ၀ဖုိ႔ စီစဥ္ခဲ့တာပါ။ စာေရးဆရာ အင္တာဗ်ဴးကုိ စတင္လမ္းေဖာက္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဆရာမ်ားရဲ႕ပုံမ်ား ေဖာ္ျပတဲ့အခါ ပထမပုိင္းမွာ ရုပ္ရွင္မင္းသားမ်ားလုိ ဓါတ္ပုံဆရာ တကၠသုိလ္ေအးျမင့္က ရုိက္ကူးခဲ့ပါတယ္။ ရုပ္ေခ်ာတဲ့ ဆရာႏြယ္ဂ်ာသုိ္င္း ဆုိရင္ ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသုိ္လ္၀င္းထဲမွာ ပုံစံမ်ဳိးစုံနဲ႔ ဓါတ္ပုံအရုိက္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာမေဒၚခင္ေဆြဦး အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေတာ့ ေနာက္ခံမွာ ဆရာမနဲ႕ ဖခင္ၾကီးျဖစ္သူ ဆရာၾကီးမဟာေဆြရဲ႕ ပန္းခ်ီကားၾကီး ပါေအာင္ ေရြ႕ၾက ေျပာင္းၾက လုပ္ျပီး ရုိက္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။

ဆရာမင္းသိခၤကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းက ေနအိမ္မွာအင္တာဗ်ဴး သြား လုပ္ေတာ့ ဆရာက ေပဖူးလႊာ မွာ ျပည္ေထာင္၀င္ စေနေမာင္ေမာင္ ဆုိတဲ့ အခန္းဆက္ ၀တၳဳရွည္ေရးေနတဲ့ကာလ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာက အင္တာဗ်ဴး မစခင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ တကၠသုိလ္ေအးျမင့္ကုိ ေဗဒင္တြက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆုံး ကြ်န္ေတာ္႕ လက္၀ါးပုံ စာရြက္ေပၚမွာ အလြတ္ခ်ဆဲြလုိက္ျပီး ဒီေနရာမွာ ဒီလမ္းေၾကာင္းရွိရမယ္စသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ လက္၀ါးျပင္ ေပၚမွာရွိမယ့္လကၡဏာမ်ားကုိ အရင္ေရးဆဲြပါတယ္။

ျပီးေတာ့မွ လက္၀ါးကုိ ေပါင္ဒါျဖဴးလုိက္ျပီး သူဆဲြထားတဲ့ပုံထဲက လကၡဏာလမ္းေၾကာင္းမ်ားနဲ႔ တုိက္ျပ ပါတယ္။ ဆရာ့ပညာကုိေလးစား ခ့ဲဲ ရပါတယ္။  ဆရာစိန္ခင္ေမာင္ရီကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ ေအာက္ပုဇြန္ေတာင္က တုိက္ခန္း မွာလုိက္ျပီး အင္တာဗ်ဴး ေျဖေပးပါတယ္။ အဲဒီကာလတုန္းက ဆရာက ရုပ္ရွင္ေ၀ဖန္ေရး မ်ား လက္သံေျပာင္ေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္ဒမီဆုနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတာ့လည္း ထဲထဲ ၀င္၀င္ ေရးသားသူ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အင္တာဗ်ဴးျပီးခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္စာအုပ္စင္က လွ်ဳိ႕၀ွက္သည္းဖုိ စာေရးဆရာ၊ ဒါရုိက္တာၾကီး ဟစ္ခ်္ေကာ့ရဲ႕ လက္ေရြးစင္၀တၳဳတုိ စာအုပ္ကုိ ယူျပီး ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကုိ ဆရာ ျမည္းၾကည့္ပါ လုိ႔ ေပးလုိက္ပါတယ္။ ၀တၳဳနာမည္က Death Is A Dream   ျဖစ္ပါတယ္။ ပထမစာမ်က္ႏွာ ဖတ္ျပီးခ်ိန္မွာပဲ ဆရာက ’’ဟာ....ဒါ ေဆာင္းအိပ္မက္ပဲ’’ လုိ႔အသံထြက္ လာပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဦး၀င္းဦး က ဤသည္မလြဲ၀တၳဳထဲကအတုိင္း ရုိက္သြားတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ႏုိင္ငံျခားရုပ္ရွင္မ်ား ျမန္မာမႈျပဳျပီး ရုိုက္ရင္ အကယ္ဒမီ မေပးဘူးဆုိတဲ့မူ ရွိပ့ါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ့ကုိ ကြ်န္ေတာ္က ဒီ၀တၳဳျပ လုိက္တာပါ။

ဆရာၾကီးဦးသုခနဲ႔ ဆုံခဲ့ရတဲံ အင္တာဗ်ဴးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီေန႔က ကြ်န္ေတာ္ အင္တာဗ်ဴးသြားတဲ့ ဆရာဦးသုခ အိမ္ကုိ ကြယ္လြန္သူ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာ (ေနာင္မွာ မေဟသီမဂၢဇင္း တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာ) ဦးခင္ေမာင္ျမင့္လည္း လုိက္ပါခဲ့တယ္။ ဆရာ ဦးသုခ ေျဖ ခဲ့တဲ့ အေမအေၾကာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ တုိ႕ႏွစ္ေယာက္စလုံး မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္ က်ခဲ့ၾကရပါတယ္။

ေပဖူးလႊာအတြက္ ဆရာမၾကီးေဒၚခင္ႏွင္းယုု ကုိ အင္တာဗ်ဴးပါဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ သြားပါတယ္။ ဆရာမၾကီးရဲ႕ စာမ်ားကုိ တရႈိက္ရႈိက္မက္မက္ ဖတ္ခဲ့သူျဖစ္ တာေၾကာင့္ ေမးမယ္ဆိုရင္ ေမးစရာေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ အဲဒီကာလတုန္းက ဆရာမၾကီးက  ျပည္ေထာင္စုလမ္း (ကုကၠိဳင္းေရကူးကန္ အနီး) မွာ တုိက္ၾကီးတစ္လုံး ထဲ ေခြးတစ္ေကာင္ နဲ႔ တစ္ေေယာက္တည္း ေနတဲ့ကာလ ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္းမာေရး ကလည္း မေကာင္းတာေၾကာင့္ စာမေရးဘဲ စိတ္ဓါတ္ေတြလည္း က်ဆင္းေနပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးျပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ စာေရးဖုိ႔ စိတ္အားထက္သန္လာျပီး ေပဖူးလႊာ အတြက္ ၁၅၀၀ ညမ်ား၏ အိပ္မက္မ်ား ဆုိတဲ့ မဂၢဇင္း၀တၳဳရွည္ကုိ ပထမဆုံး ျပန္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ေဒၚခင္ႏွင္းယု နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ သားအမိ လုိ ခင္တြယ္သြားခဲ့ၾကတာ စုေမ ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ အထိပါပဲ။

မွတ္မွတ္ရရ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ပါ။ ဆရာမၾကီးကုိ အင္တာဗ်ဴး ရမယ္ဆုိေတာ့ ဆရာမ ပင္တုိင္ေရးေနတဲ့ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာက ေဆာင္းပါးေတြကုိ အမ်ားဆုံး ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးတုိင္းမွာ အဂၤလိပ္ေ၀ါဟာရမ်ားရဲ႕ အဓိပၸာယ္ၾကြယ္၀ပုံကုိ ေရးသားျပီး ျမန္မာလုိ မျပန္ရက္ေၾကာင္း ေရးသားျခင္းက ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ စလုံးစခု ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အင္တာဗ်ဴး ၾကခ်ိန္ ေနာက္ဆုံးေမးခြန္းအေနနဲ႔ အဲဒီလုိေရးသားျခင္းဟာ ျမန္မာေ၀ါဟာရမ်ားက အဂၤလိပ္ ေ၀ါဟာရ မ်ားလုိ မပီျပင္လုိ႔လားဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ကြ်န္ေတာ္ ေမးခ်လုိက္ပါတယ္။ ဆရာမၾကီး ေဒါသျဖစ္ျပီး ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ပါေတာ့တယ္။ ’’မင္းနဲ႔ငါ ဘယ္ရတု ကုိ ျပိဳင္ရြတ္မလဲ’’လုိ႔ စိန္ေခၚတဲ့အဆင့္ကုိ ေရာက္သြား ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဒီေမးခြန္းကုိ ေမးလိုက္ရင္ ဒီလုိပဲ ျဖစ္လာမယ္ဆုိတာ တြက္ထားျပီးသား ျဖစ္လုိ႔ မတုန္လႈပ္ခဲ့ပါဘူး။ မဂၢဇင္း ထြက္လာျပန္ေတာ့လည္္း အယ္ဒီတာအဖဲြ႕က အျဖည့္ပုံမ်ားအျဖစ္ ပန္းခ်ီ မုတ္သုန္ ကုိ ကယ္ရီေကးခ်ာ ဆဲြဲခုိင္းျပီး ထည့္ခဲ့တာကုိ ဆရာမၾကီးေတြ႕ေတာ စာအုပ္သြားေပးတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကုိ ’’မင္းတို႔က ငါ့ကုိ စုန္းမလုိ႔ ဆုိလုိခ်င္တာလား’’လုိ႔ ေငါက္ျပီး မဂၢဇင္းကုိ ပစ္လုိက္တာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ လစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အခုေန ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ကုိယ့္အဘြားအရြယ္ေလာက္ကုိ ေဒါသ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးခဲ့တာအျပစ္ရွိသလုိ ခံစားရပါတယ္။၂၀၀၁ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ခရီးစဥ္မွာ ဆန္ဖရန္စစၥကုိမွာ ေနထုိင္တဲ့ ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ရဲ႕ေျမး ကုိေမာင္ေမာင္၀င္းနဲ႕ ေတြ႕ဆုံခဲ့ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ကုိ၀င္းက အင္တာဗ်ဴးေမးေနစဥ္က အနားမွာ သူရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ဆရာႀကီးေဇာ္ဂ်ီန႔ဲ ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္တို႔ကို ေမးရမယ့္ အလွည့္မွာေတာ့ ဘယ္သူ႔ကို အရင္ ဦးစားေပးမလဲ စဥ္းစားရခက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ေနရာတည္း မွာ ဆံုၿပီး ေမးခြန္းတစ္ခု ကုိ ကုိယ့္အျမင္နဲ႔ ကုိယ္ႏွစ္ေယာက္ေျဖတဲ့အင္တာဗ်ဴး လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာၾကီးမင္းသု၀ဏ္ ရဲ႕ ဦးထြန္းလင္းလမ္း ေနအိမ္မွာ လုပ္ခဲ့တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ရည္္ရြယ္ခ်က္ ကေတာ့ ေမးခြန္းတစ္ခုေပၚမွာ ျခားနားတဲ့ အျမင္ ႏွစ္ခုေပၚလာရင္ စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ အျမတ္ထြက္မယ္လုိ႔ တြက္ခဲ့တာပါ။

ဒါေပမဲ့ အေျဖအမ်ားစုက တစ္သေဘာတည္း ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအင္တားဗ်ဴးဟာ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ ထူးျခား တဲ့ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုပါပဲ။ ဆရာၾကီးဦးတက္တုိး အလွည့္မွာေတာ့ ရုိက္သြားတဲ့ ဓါတ္ပုံကုိ အယ္ဒီတာအဖဲြ႕က ပန္းခ်ီဆရာၾကီး ဦးစံတုိးထံမွာ ပုံတူေရးဆဲြဖုိ႔ တာ၀န္ေပးခဲ့ျပီး ေဖာ္ျပပါတယ္။ ပုံက တူလြန္း ေကာင္းလြန္းတဲ့အတြက္ ဆရာၾကီး အမွတ္တရ သိမ္းႏုိင္ေအာင္ ေမတၱာလက္ေဆာင္ စာအုပ္နဲ႔ အတူ ပန္းခ်ီပုံကုိ လက္ေဆာင္ေပးေတာ့ ဆရာၾကီးက စိတ္ဆုိးပါတယ္။ ’’ဒီမွာၾကည့္စမ္း ၊ငါ့သြားတစ္ေခ်ာင္း မွ မက်ဳိးဘူး၊ မင္းတို႕ပံုမွာ သြားက်ဳိးေနတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ ဆရာၾကီး ရဲ႕ ေရွ႕သြားတစ္ေခ်ာင္းမွာ စုိက္ထားတဲ့ ေငြသြားက ဖလက္ရွ္ ထိျပီးကပ္ရက္ကသြား မည္းသြားပါတယ္။ ဆရာစံတုိး ကလည္းဓါတ္ပုံအတိုင္း ေရးသားတာေၾကာင့္ သြားက်ဳိးသလုိ ျဖစ္သြားတာပါ။ ပန္းခ်ီကားကုိ ဆဲြဆုတ္မယ္ လုပ္လုိ႔ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ယူခဲံတာပါ။

ေပဖူးလႊာ အင္တာဗ်ဴးမွာ ဆရာသာဓုနဲ႔အတူ သုံးေယာက္လည္း ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ အယ္ဒီတာအဖဲြ႕ရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ က ဘယ္စာေရးဆရာကုိမွ လဆက္ မေဖာ္ျပဘဲလျပတ္ ျဖစ္ေစရမယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ခ်က္ ထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာသာဓုအလွည့္မွာ စာေပေရာ၊ ရုပ္ရွင္ပါ ေမးျမန္းတာျဖစ္တဲ့အတြက္ တစ္လ တည္း နဲ႔ မျပတ္ႏုိင္္ခဲ့ပါတယ္။ အမ်ဳိးသားစာေပဆုကုိ ေနာက္တုိး၀တၳဳနဲ႔ ဆြတ္ခူးခဲ့တဲ့ ဆရာမ တကၠသုိလ္ျမစိမ္း နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးမွာလည္း အမွတ္တရပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ေမးခြန္းတခ်ဳိ႕ကုိ ဆရာမက ’’ဒီေမးခြန္းကုိ ကြ်န္မ မေျဖႏုိင္ဘူး’’လုိ႔ ျငင္း ပါတယ္။ ဒီအခါ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ျပန္ခ်ေရးတဲ့အခါ ေမးခြန္းကုိ ေရးျပီး ဆရာမ အေျဖကုိလည္း ခြင့္ျပဳ တာေၾကာင့္ အဲဒီအတုိင္း ပါခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တုိး ၀တၱဳမွာ စိန္ေဗဒါၾကီးနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေရးသားထားတာ ပါပါတယ္။ စိန္ေဗဒါ ရဲ႕ ဇာတိက လူထုေဒၚအမာ ေရးတဲ့ စိန္ေဗဒါအေၾကာင္း စာအုပ္ထဲက ဇာတိနဲ႔ ကဲြျပား ေနပါတယ္။ ဒီေမးခြန္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေနာင္မွာအေမမာက ’’မင္းအင္တာဗ်ဴးေတြမွာ အဲဒီလုိ တုိက္ ေမးတာ ေတြ မေမးသင့္ဘူး။’’လုိ႔ဆုိခဲ့ဖူး ပါတယ္။

ဆရာေသာ္တာေဆြ ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးကေတာ့ ခပ္ျမဴးျမဴး၊ ခပ္ရႊင္ရႊင္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အေမးခ်င္ဆုံး ဆရာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ကုိ ေမးရမယ့္ အလွည့္မွာေတာ့ ဆရာဦးျမလႈိင္ က  သူေနထုိင္ရာ ရန္ကင္းတုိက္ခန္းကုိ ခ်ိန္းပါတယ္။ ဆရာဘုန္းႏုုိင္က အဲဒီတုိက္ ေအာက္ဆုံးထပ္ မွာ တည္းခုိလုိ႔ပါပဲ။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းကေတာ့ ဆရာတကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္လုိ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေပါက္ကရေမးလုိက္မွာ စုိးရိမ္တာလည္း ပါပါတယ္။

ဆရာ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အေမးအေျဖ လုပ္ေနၾကခ်ိန္မွာ ဆရာၾကီးဦးျမလႈိင္က ပတ္လက္ကုလားထုိင္ တစ္ခုမွာ ထုိင္ရင္း ပုတီးစိပ္ေနပါတယ္။ တစ္ခုမွ ၀င္မေျပာပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူ႔ေရွ႕မွာ ေမးေနရေတာ့ ခါတုိင္း လုိ မလြတ္လပ္ဘူး။ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနတယ္။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ကုိ တစ္ၾကိမ္သာ ဆုံခြင့္ ရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ရင္ထဲမွာ ကလိကလိနဲ႔ ေမးခ်င္ေနတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုကုိ ခ်ိန္ဆေနရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး မွာေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ဆုိျပီး ေမးပစ္လုိက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေမးခြန္း ၾကားေတာ့ ဆရာဦးျမလႈိင္ က မ်က္လုံးတစ္ခ်က္ လွန္ၾကည့္လုိကျပီး လက္ထဲက ပုတီးကုိ ကုလားထုိင္လက္တန္းမွာ စြပ္ကာ ဘုုရားခန္းထဲ ၀င္သြားလုိက္တာ ဆရာဘုန္းႏုိင္ ျပန္ဆင္းသြားတဲ့အထိ ထြက္မလာေတာ့ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ေမးခြန္း ကုိ ဆရာတကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးမွာ ဖတ္ၾကည့္ပါ။

အမွန္ကေတာ့ ကံ့ေကာ္၀တ္ရည္စာေပနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ မူလရည္ရြယ္ထားတဲ့အတုိင္း တစ္စုတစ္ေပါင္းတည္း ထုတ္ဖုိ႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ စာမ်က္ႏွာမ်ားျပီး တန္ဖုိးၾကီးသြားရင္ စာဖတ္ ပရိသတ္လက္ထဲ လြယ္လြယ္ကူကူ မေရာက္မွာ စုိးတာေၾကာင့္ ႏွစ္ပုိင္း ပုိင္းလုိက္ၾကပါတယ္။

ေပဖူးလႊာမွာ ေမးခဲ့တဲ့ အစီအစဥ္အတုိင္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာ ေဖာ္ျပတဲ့ အေမးအေျဖမ်ားဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း၃၀ ေလာက္က အေမးအေျဖေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀င္းျငိမ္းႏွင့္ စာေရးဆရာမ်ား-၁ ထုတ္ေ၀စဥ္ ကာလတုန္းက ဆရာခ်စ္ဦးညဳိက အင္တာဗ်ဴး အေဟာင္းကုိ ေဖာ္ျပတဲ့အတြက္ စိတ္မၾကည္မလင္ စကားဆုိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတစ္ၾကိမ္ စုစည္းရာမွာ ဆရာခ်စ္ဦးညုိ ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴး ကုိေတာ့ ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ပါတယ္။

စာေပေလာကမွာ လမ္းသစ္တစ္ခုကုိ ေဖာက္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာဦးျမလႈိင္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ေမးသမွ် ေျဖၾကား ေပးခဲ့ၾက တဲ့ စာေရးဆရာၾကီးမ်ား၊ လစဥ္္ေစာင့္ဆုိင္း ဖတ္ရႈအား ေပးခဲ့ၾကတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား အားလုံး ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

 ဝင္းၿငိမ္း
.

ကမာၻၾကီးနဲ႕ ကိုင္ေပါက္မယ့္
စမ္းစမ္းႏြဲ႕ (သာယာ၀တီ)

ေပးဖူးလႊာရဲ႕ ေတြ႔ဆံုခန္းမွာ စာေပေလာက ကပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ ေတြ႕ဆံုရတဲ့ စမ္းစမ္းႏြဲ႔ (သာယာ၀တီ) ကလည္း လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ကၽြန္ေတာ္ ေမးသမွ် မညည္းမညဴ ေျဖေပးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့သမွ် ေပဖူးလႊာစာခ်စ္သူမ်ားအတြက္ ေဖာ္ျပေပးရရင္....
''မမနဲ႕ စာေပကိစၥ ေဆြးေႏြးစရာ အေၾကာင္းအရာကေလးေတြ မေဆြးေႏြးခင္မွာ မမကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ေလး တခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ေမးခ်င္ပါသည္။ ကေလာင္နာမည္မွာ (သာယာ၀တီ)  ဆိုတာ ထည့္ထားျပီးသား မုိ႔ သာယာ၀တီ ဇာတိ ပဲ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

မမမိဘ၊ ေမာင္ႏွမ စာေပမ်ိဳးရိုးရွိ မရွိ အဲဒါကေလးေတြကစ, ေျပာၾကရေအာင္''
ရပါတယ္၊ အဲဒါေလးေတြက စ, ေျပာရမယ္ဆိုရင္ မမကို ၁၉၄၅ ခုႏွစ္က သာယာ၀တီမွာ ေမြးခဲ့ပါတယ္။ မိဘ ေတြကေတာ့ ဦးတင္ေမာင္၊ ေဒၚပုစိန္။ ကုန္သည္ေတြေပါ့။ ခင္ပြန္းကေတာ့ ကိုထြန္းညြန္႔ဦးပါ။ မ်ိဳးရိုး ထဲမွာလည္း စာေရးတဲ့သူ မရွိခဲ့ဘူး။ ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာလည္း မပါပါဘူး။ မမတို႔ ေမာင္ႏွမ ရွစ္ေယာက္ ရွိတယ္။
    ''မမက..... ''
    ''နံပါတ္၀မ္း.....အၾကီးဆံုးေလ''
    '' မမ စာစာ, ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္က''
    ''၁၉၅၈ ခုႏွစ္က စ, ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ တိုင္းရင္းေမဂ်ာနယ္မွာ ကဗ်ာ စေရးခဲ့တယ္''
    ''ကေလာင္နာမည္က စမ္းစမ္းႏြဲ႕(သာယာ၀တီ) ပဲလား''
    ''ဒီနာမည္နဲ႔လည္း ေရးခဲ့တယ္၊ ေနာက္ စမ္းစမ္းႏြဲ႕ (သတင္းေထာက္) ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔လည္း ေရးတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ကုန္းက သာယာ၀တီခရိုင္ အမ်ိဳးသမီး သတင္းေထာက္လုပ္ေန တာကို္း။ ကဗ်ာလည္း ေရးရင္း ၀တၳဳ၊ သတင္းေဆာင္းပါးေတြေရာ စာနယ္ဇင္းေတြမွာ ေရးခဲ့တယ္''
    ''သတင္းေဆာင္းပါးက ဘယ္သတင္းစာေတြအတြက္ ေရးခဲ့တာလဲ''
    ''ဗိုလ္တေထာင္ရွိတယ္၊ ျပည္ေတာင္စု၊ ႏိုင္ငံသစ္၊ အိုးေ၀တုိ႔မွာ ေရးခဲ့တယ္''
    ''အဲဒီကေန တုိင္းရင္းေမ မွာ ပထမဆံုး ၀တၳဳစေရးတယ္ ဆိုပါေတာ့''

    ''ဟုတ္ပါတယ္၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကေလာင္နာမည္ေတြက အမ်ားၾကီးပါပဲ၊ တုိင္းရင္းေမမွာ စေရးျဖစ္တဲ့ ၀တၳဳက 'ေၾကြေလေသာ ခ်စ္ဖူးတစ္ငံု'၊ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ေလာက္က ျဖစ္္မယ္ထင္တယ္၊ ဘယ္လ လဲ ဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး''
    ''အဲဒီ၀တၳဳ ေရးခဲ့တဲ့ ကေလာင္နာမည္ကေကာ''
''၀တီႏြဲ႕ေလး....တဲ့၊ အဲဒီိက စျပီးေတာ့ ကဗ်ာေတြကို ရႈမ၀၊ ျမ၀တီ၊ ေငြတာရီ၊ အိုးေ၀စတဲ့ မဂၢဇင္းေတြမွာ အစဥ္တစိုက္ ေရးလာတယ္။ ေၾကီးမံုမွာေတာ့ သတင္းေဆာင္းပါးေတြ ေရးတယ္။ လံုးခ်င္း၀တၳဳကိုေတာ့ ၁၉၇၄ခုႏွစ္မွ စေရးျဖစ္တယ္''
    ''ပထမဆံုး ေရးတဲ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳက''
    ''ျမမရွား၊ စိန္မရွား အလြန္ပင္မ်ားပါရဲ႕''
    ''ဒုတိယလံုးခ်င္းကေကာ''
    ''ကမာၻၾကီးနဲ႔ ကိုင္ေပါက္မယ္၊ တတိယလံုးခ်င္းကေတာ့ မဟူရာ အက်ဥ္းေထာင္၊ ေနာက္ 'ႏွစ္ဆယ္ရာစု ျငိမ္းျငိမ္းႏု'၊ ေနာက္'ေခါက္ထီးကေလး မလံု႔တလံု'၊ ေနာက္ 'ကိုကိုကံရာဇာ' တို႔ေရးခဲ့ပါတယ္''

    ''ခုေလာေလာ ဆယ္ မမလံုးခ်င္းအစီအစဥ္ မရွိေသးဘူးေပါ့''
    ''စာေပစိစစ္ေရးကို တင္ထားတာ တခ်ိဳ႕ေတာ့ က်ေနပါျပီ၊ ၀တၳဳလတ္ေခၚမွာေပါ့၊     တျခား စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ တဲြထုတ္တာမ်ိဳးေလ''
    ''မမ၀တၳဳေတြထဲက ကမာၻၾကီး၊ ႏွစ္ဆယ္ရာစု၊ မဟူရာအက်ဥ္းေထာင္တုိ႔ကို ဖတ္မိတဲ့အခါ မွာ မမအယူအဆတစ္ခုကို ေတြ႕လာတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ မိဘရဲ႕ နာမည္ကို သားသမီးမွာ ထည့္မွည့္ျခင္း အားျဖင့္ သားသမီးအေပၚမွာ မိဘရဲ႕အရိပ္အာ၀ါသာ ထိုးက်တယ္။  ဒါမ်ိဳးကို မမ မၾကိဳက္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြး အေခၚ တစ္ခု ေတြ႕ရတယ္''

    ''ဟုတ္ပါတယ္၊ မမေရးခဲ့တယ္''
    ''ဒါဆိုရင္ ေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ မိဘမ်ိဳးရိုး အစဥ္အဆက္ကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႔ 'ဆားနိမ္း' Sur Name တပ္တဲ့ အေလ့အထကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ဒီေန႔ လက္ခံက်င့္သံုးတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး မမဘ၀င္မက်ဘူးေပါ့''
    ''ကို၀င္းျငိမ္း ေမးလာတဲ့ 'ဆားနိမ္း' နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေျဖရမည္ဆိုရင္ နာမည္ကအဓိက မဟုတ္ပါဘူး။ မိဘေတာ္တိုင္း သားသမီးက မေတာ္ႏိုင္ဘူး။ ေတာ္တဲ့ မိဘရဲ႕နာမည္ကို ဆက္ခံလိုက္ရံုနဲ႔ ဒီသားသမီးဟာ ေတာ္မလာဘူး ဆိုတာ သိေစခ်င္လို႔ပါ။ မိဘကစာေရးစရာ ျဖစ္ေပမယ့္ သားသမီးတိုင္းဟာ စာေရးဆရာ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဥပမာကို မမ 'ကမာၻၾကီးနဲ႔ ကိုင္ေပါက္မယ္' မွာ ေရးခဲ့ပါတယ္။

ဥပမာ-ကိုညြန္႔၀င္း ဆိုရင္ ရုပ္ရွင္မွာ သရဖူေဆာင္းတယ္၊ အကယ္ဒမီ ရတယ္။ထူးခၽြန္တယ္ ေပါ့ေလ။ မိဘက ဇာတ္သဘင္မွာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေပမယ့္ ဇာတ္သဘင္ မ်ာ သူေနရာမယူဘူး။ သူဟာ ဒုတိယ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ လည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုညႊန္း၀င္းပဲ။ အဲသလိုပဲ ကိုယ္အစြမ္း အစနဲ႔ သီးျခား ေအာင္ျမင္မႈ ရေအာင္ ၾကိဳးစားေစခ်င္တယ္။  အဲဒါေၾကာင့္ မိဘနာမည္ကို သားသမီးက ယူျပီးေတာ့ ဆက္ခံျပီးေတာ့ ဒီအရွိန္အ၀ါ ကေလး ကိုပဲ ခိုလႈံျပီးေတာ့ ကိုယ္က မိဘလိုပဲ ေအာင္ျမင္လာလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ေစခ်င္ဘူး။ အခ်ိဳ႕ သားသမီးေတြ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ မိဘနာမည္ ေနာက္ကထည့္ျပီး ဘာမွမျဖစ္ၾကတာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ မမက နာမည္အဓိကမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အယူအဆကို တင္ျပခဲ့တာပါ၊ အဲဒါပါပဲ''
    ''ကမာၻၾကီးနဲ႔ ကိုင္ေပါက္မယ္ ေရးတုန္းက စတီယုိေလာကကို ေတာ္ေတာ္ကေလး ေလ့လာခဲ့မယ္ ထင္ပါတယ္။ စတိတ္ရႈိးေတြ ဘာေတြလဲ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ထားပံု ေပၚပါတယ္။ ဥပမာ အဲဒီတုန္းက စတီရီယို သီခ်င္းေတြဟာ စာသားထက္ သံစဥ္ကို ဂရုစိုက္ ၾကတဲ့အခ်ိန္ ဆိုေတာ့ စာသားေတြက ဗမာစကား ကို ဗမာလူမ်ိဳးေတြကို နားမလည္ေလာက္ ေအာင္ေရးခဲ့ၾကတာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ 'ကမာၻၾကီးနဲ႔ ကိုင္ေပါက္မယ္' ထဲမွာ ဘာေတြ႔လိုက္သလဲဆိုေတာ့ စတီရီယို သီခ်င္းဆိုတာ ဗမာ ေတြ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ စကားလံုးစာသားေတြ ေခြေခါက္ျပီး ေရးထားတာ ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိး တြ႕လိုက္ ရပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က မမေလ့လာခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြနဲ႔ ဒီေန႔ စတီရီယိုသီခ်င္းေတြ ႏႈိင္းယွဥ္ေလ့လာ လာေတာ့ ဘယ္လိုမ်ား ျမင္မိသလဲ''
ဒီေန႔ စတီရီယိုသီခ်င္းေတြမွာ စာသားေတြ အင္မတန္ အႏွစ္သာရ ပါလာပါတယ္။ ေလးေလးနက္နက္  ဆိုလာ ၾကတယ္။ ေကာ္ပီသီခ်င္းမွာေတာင္မွ စကားလံုး သိပ္ေကာင္း လာတယ္။ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ ဆိုတာ ေတာ့ ေျပာမေနဲ႔ေတာ့။ သံစဥ္ကလည္း ကိုယ္ပိုင္ျဖစ္ျပန္၊ စကားလံုးေတြကလည္း အဓိပၢာယ္ ျပည့္ျပည့္၀၀ နဲ႔ သိပ္ေကာင္းလာတယ္။ အေကာင္းရွိရင္  အည့ံရွိတယ္ ဆိုတာလို အညံ့ေတြလည္း ရွိမွာေပါ့ေလ။

''ႏွစ္ဆယ္ရာစု ျငိမ္းျငိမ္းႏုမွာ ဇာတ္သဘင္ ေဆာင္းပါးရွင္တစ္ဦးက ျငိမ္းျငိမ္းႏိုကို ေလဘာတီ မျမရင္ရဲ႕ အကေတြ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ပါလားလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ အခါမွာ ျငိမ္းၿငိမ္းႏု က အေဟာင္းေတြကို ျပန္လည္ဆန္းသစ္တယ္ ဆိုတာ အသစ္ တီထြင္ႏိုင္စြမ္းမရွိတဲ့ သူေတြလုပ္တဲ့ အလုပ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေနာက္ ကမာၻၾကီးနဲ႔ ကိုင္ေပါက္မယ္မွာလည္း စတီရီယို အဆိုေတာ္ ေအးေအးႏုက ဒီသေဘာမ်ိဳးပဲ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါဆို ဒီဇာတ္ေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ကုိ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ မမကုိယ္တုိင္က ျပန္လည္ ဆန္းသစ္္ျခင္း ဆုိတာကုိ လက္မခံတဲ့သေဘာမ်ား ရွိသလား။ ကြ်န္ေတာတုိ႕ စတီရီယိုေလာကမွာ ျပန္လည္ ဆန္းသစ္ေတး ေတြ ေခတ္စားေနတာကုိေကာ ဘယ္လုိမ်ား ျမင္လုိ႔လဲ’

’’ျပန္လည္ဆန္းသစ္ျခင္းကုိ လက္မခံဘူးရယ္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ဒါေပမဲ့ကုိယ္ပုိင္သာ အသစ္ တီထြင္ေစခ်င္တယ္။ အရင္ အေဟာင္းကုိ ျပန္လည္ ဆန္းသစ္တာဟာေညာင္းေနတဲ့သူရဲ႕ အလုပ္လုိ႔ မမ ျမင္တယ္။ စိတ္ေညာင္းေနတဲ့ လူေတြ၊ စိတ္မအား လက္မအား ရွိေနတဲ့ သူေတြ လုပ္လုိ႔ပဲ ျမင္တယ္။ ကုိယ္ပုိင္ ဆန္းသစ္မႈ၊ ကုိယ္ပုိင္တီတြင္မႈ မဟုတ္ေတာ့ သိပ္ျပီးေတာ့ ေျပာပေလာက္တဲ့၊ ခ်ီးမြမ္းေလာက္တဲ့ အႏုပညာ ေတာ့ ျဖစ္မလာဘူးေပါ့’’

ဒါဆုိ ဒီေန႔ နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္ သီခ်င္းေတြကုိ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ေနၾကတာေကာ
’’ျပန္လည္ဆန္းသစ္တာကေတာ့ ကုိယ့္မူ ကုိယ္ဟန္နဲ႔ ျပန္ဆုိၾကတာ ဆုိေတာ့ တခ်ဳိ႕လည္း အရင္ကထက္ ပုိေကာင္း လာတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတးေရးသူေတြအေနနဲ႔ဆုိရင္ အသစ္ ဖန္တီးတာပဲ ေကာင္း ပါတယ္။ ဆုိတာကေတာ့ ဆုိၾကေပါ့’’
’’ေနာက္တစ္ခု ေမးရရင္ေတာ့ ေခါက္ထီးကေလး မလု႔ံတလုံံ႔ ဇာတ္သိမ္းခါနီးေလာက္မွာ တရားသူၾကီး အဖဲြ႕၀င္ ကုိခင္ေဇာ္ဦးနဲ႔ ဥပေဒအက်ဳိးေဆာင္မေလး အမြန္တုိ႔ ပ်က္စီး ေလလြင့္ခဲ့ရရွာတဲ့ ခေရ လုိ႔ ေခၚတဲ့ ေႀကြရဲ႕ အေၾကာင္းနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဗီဇနဲ႔ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေဆြးေႏြးၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ မမ အယူအဆ ေျပာပါဦး။ ’’

’’အဲဒီကိစၥကေတာ့ သိပ္ျပီး ျပသနာျဖစ္တဲ့ ကိစၥပါပဲ။ ဒီစာအုပ္ ထြက္ျပီးကတည္းက စာေပေလာကမွာ အရမ္းဂယက္ ရုိက္တာပဲ။ ေဆြးေႏြးပဲြေတြ ၊စာတမ္းဖတ္ပဲြေတြမွာလည္း ဒီကိစၥကုိ ေတာ္ေတာ္ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ဟုိတစ္ေလာကလည္း တကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာစာဌာနက ၾကီးမွဴးတဲ့ စာတမ္းဖတ္ပဲြမွာ စာတမ္းတစ္ခု ဖတ္သြားတယ္။ မုုိးမုိး (အင္းလ်ား)နဲ႔ စမ္းစမ္းႏြဲ႕ (သာယာ၀တီ) တုိ႔ရဲ႕၀တၳဳမ်ား  ႏႈိင္းယွဥ္ ေ၀ဖန္ခ်က္ ဆုိျပီးေတာ့ ဖတ္သြားတယ္။ အဲဒီမွာလည္းပဲ စမ္းစမ္းႏဲြ႕ ၀တၳဳမ်ားဆုိတဲ့ အပုိင္းနဲ႔ ပတ္သက္ ျပီးေတာ့ ေခါက္ထီးကေလး မလုံ႔တလုံ႔၀တၳဳမွာ ပါတဲ့ ဒီဗီဇနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကိစၥကုိ စာေရးဆရာက တင္ျပထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြ ပ်က္စီးတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔႔ေပါ့ေလ။ အဲဒါ သူတုိ႔အေနနဲ႔ လက္မခံႏုိင္ဘူးေပါ့ေလ။ အဲဒါ သူတို႔အေနနဲ႔ လက္မခံႏုိင္ဘူးေပါ့ေလ။ အဲဒီဥစၥာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေ၀ဖန္တုိက္ခုိက္ၾကပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ ကြ်န္မတုိ႔ ဒီအရြယ္ေရာက္စ ငယ္ငယ္ကတည္း ဖတ္လာတဲ့၀တၱဳေတြမွာ သိပ္ ျပီး ေရပန္း စားခဲ့တယ္။ သိပ္ျပီးေတာ့ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေတြမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ မိန္းကေေလး ေတြ ပ်က္စီးရတာ ကုိ ျပတယ္။ အင္မတန္ သနားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဖဲြႏဲြ႕တယ္။ ပ်က္စီးရတဲ့ မိန္းကေလးေတြကုိ ဂုဏ္ျပဳစရာေကာင္းေလာက္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္္အျဖစ္နဲ႔ သူတုိ႔က ဖြဲ႔တယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ဒီမိန္းကေလးေတြ ဘာေၾကာင့္ ပ်က္စီးရသလဲဆုိတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တရားခံရွာေတာ့ ေခတ္ၾကီးက မေကာင္းလုိ႔၊စနစ္ၾကီးက ေခတ္နဲ႔ စနစ္ေပၚမွာပဲ ပုံခ်လုိက္သည္။ ဒီ မိန္းကေလးေတြ ဘက္က ဗီဇဆိုုုုုုုုုုုုုုုုုတဲ့ပဋိသေႏၶစိတ္က ေလ်ာ့ရဲမႈေတြကုိ လုံးလုံးမျပဘူး။ ေဖ်ာက္ထား လုိက္တယ္..

ဆက္ရန္
.