ေအာင္ထိပ္ ၏ မစၥတာမရမ္းသီး ႏွင့္ လူႀကီးလူေကာင္း ေဆးေက်ာင္းသားမ်ား

မစၥတာမရမ္းသီး ႏွင့္ လူႀကီးလူေကာင္း ေဆးေက်ာင္းသားမ်ား

ေအာင္ထိပ္

ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္ မစၥတာမန္းနီး (ေခၚ) မစၥတာမရမ္းသီး ၏ ဆယ္ေပအျမင့္ အုတ္တံတိုင္း ခတ္ထားေသာ ၿခံက်ယ္၀င္းက်ယ္ႀကီးထဲသို႔ ေျခခ်မိလိုက္ကတည္းကပင္း ေနရာမွား ေရာက္လာတဲ့ ေမ်ာက္ႏွစ္ေကာင္ လို ဟုိၾကည့္ဒီၾကည့္ႏွင့္ အထူးအဆန္းေတြခ်ည့္သာ စေတြ႔ လိုက္ရေတာ့သည္။ ၿခံက်ယ္၀င္းက်ယ္ႀကီး ဟုဆုိလုိက္ျခင္းမွာ မႏၱေလး နန္းေရွ႕လိုေနရာမ်ိဳးမွာ ေပ ၂၀၀ ပတ္လည္ေလာက္ ရွိေသာ ၿခံံႀကီးမို႔လို႔ ျဖစ္သည္။ ၿခံႀကီး၏ ေခါင္းရင္းဘက္တြင္မူ အစိမ္းးႏုေရာင္ ဂုိေဒါင္တစ္လုံးတို႔ ရွိေနၾကသည္။ ေျခရင္းဘက္ပိုင္းမွာ ေပ ၈၀-၁၂၀ ေပေလာက္ရွိသည့္ သုံးထပ္တုိက္စိမ္းစိမ္း မွည့္မွည့္ ဟီးဟီးႀကီး ရွိသည္။

ၿခံအတြင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ေထာင္ေထာက္ေမာင္းေမာင္း၊ ေတာင့္ေတာင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ကုလားလူမ်ိဳး လုံၿခံဳေရး၀န္ထမ္း လူငယ္ႏွစ္ေယာက္က ရင္ကြဲဘာဂ်ာတံခါးႀကီး ကုိတြန္းၿပီး ပိတ္လုိက္ရာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ ႏုိင္ငံျခားတိုင္းျပည္တစ္ျပည္၏ ၿမိဳ႕စြန္က ၿခံႀကီးတစ္ၿခံထဲ ေရာက္သြားသလို က်ီးကန္း ေတာင္းေမွာက္ ျဖစ္သြားရျပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ပစၥတာမရမ္းသီး စံျမန္းရာ သုံးထပ္သို႔ ေျခဆြဲႀကိဳးမွာ ေရႊေခါင္း ေလာင္းေလး ေတြ တပ္ၿပီး၀တ္ထားသည့္ ကုလားမေလး ႏွစ္ေယာက္ ဦးေဆာင္ေခၚငင္လာ သည့္အတုိင္း တက္လာ ၾကျပန္ေတာ့လည္း ေတာေမွာက္ရြာသားေတြလုိ ျဖစ္သြားရျပန္ပါ သည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုေတြခ်ည့္ ေျပာမိေနရပါသနည္း ...ဆုိေသာ္ ဒုတိယတုိက္အထပ္ကို ျဖတ္လာစဥ္ ေတြ႕လုိက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းဆန္း အံ့အားသင့္စရာေတြ ေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ျမင္းကြင္းက ဧရာမဘဏ္ႀကီး တစ္ခုထဲ ေရာက္ေနသည္ႏွင့္ တူ၏။ ေဆးလိပ္ ဖင္စီခံလုံး ရုံတစ္ခုထဲ ေရာက္ေနရသည္ ႏွင့္လည္း တူ၏။ ေငြေရတြက္စက္ အလုံးႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္ေလာက္ျဖင့္ တစ္ေထာင္တန္ကို တစ္သိန္းအုပ္၊ ငါးေထာင္တန္ ကို ငါးသိန္းထုပ္ ပက္ကင္ထုပ္ ေတြကုိ စည္းေႏွာင္ေနေသာ မစၥတာမန္းနီ၏ ၀န္ထမ္းေကာင္မေလး ေတြကုိ ေတြ႔လိုက္ရလို႔ ဒီသို႔ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီအျပင္ အဲဒီပုိက္ဆံစည္း ထုပ္ေတြကုိ ေျမြေရခြံအိတ္ထဲ ထည့္ေနေသာ ေကာင္ေလးေတြကလည္း သုံးေလးေယာက္။

ထုိ္႔ေၾကာင့္ မစၥတာမန္းနီး(ေခၚ) ဟုိတုန္းက မိမိတို႔ ေဆးေက်ာင္းေဆာင္မွာ ဒုိဘီလုပ္စားသည့္ ကိုမရမ္းသီး သည္ ယခုအခါ စြန္႔ပစ္ခံထားရေသာ ျမင္းအိုႀကီးတစ္ေကာင္ လို ဘ၀မိ်ဳးလုံးလုံး မဟုတ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ေပၿပီ။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆုိသည္ကလည္း သျခားလူေတြ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့ဆရာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ က ဓာတ္မွန္ပါရဂူ၊ ပါေမာကၡဆရာ၀န္ႀကီးျဖစ္ၿပီး မိမိက သူ႔လက္ေအာက္က လက္ေထာက္ ဆရာ၀န္ျဖစ္သည္။ ထုိ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာႀကီးသည္ မိမိႏွင့္ အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းပင္ ျဖစ္၏။ အေဆာင္ တစ္ေဆာင္တည္းမွာ ၇-ႏွစ္၊ ၈-ႏွစ္အတူေနလာၾကတဲ့ ငယ္ေပါင္းေတြလည္း ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ မိမိက ဘြဲ႔လြန္ဒီပလိုမာေတြ၊ မာစတာ ဒီဂရီေတြ၊ အဆင့္ျမင့္ေတာ္၀င္ပညာဘြဲ႔ေတြ ဆက္မတက္ ႏုိင္၍ လက္ေထာက္ျဖစ္ေနရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ဟူေသာ ရဥာထူးျဖင့္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္လုိုက္၍ ျပင္ပေလာ ကမွာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုမူ လက္ေထာက္ျဖစ္ သြားရျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သစ္တစ္ပင္ေကာင္း ငွက္တစ္ေသာင္းနားဆုိရုိးအတုိင္း မိမိ သူငယ္ခ်င္းႀကီး ၏  လက္ေထာက္ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္လည္း မိမိတို႔ႏွစ္ေယာက္အနက္ မစၥတာမန္းနီးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မမွတ္မိေပ။ ဒါသည္ ပင္ ေရွ႕တည့္တည့္ က ပစၥုပန္မွာ ကံေကာင္းျခင္းဟု ဆိုရမည္လား မေျပာတတ္ပါေခ်။  စီးပြား ေပ်ာက္တိမ္၍ ဂုဏ္မထြန္း လွ်င္ လူစြမ္းညံ့ရာ ေရာက္သည္လို႔ပဲဆုိဆုိ၊ ႀကံပါေသာ္လည္း ၾကမၼာ နည္း၍ စီးပြားယိုယြင္း လွ်င္ တစ္ဖန္ လူေတြက ေမ့ေလ်ာ့တတ္ျခင္း ရွိေခ်သည္ဟုပဲ ေျပာေျပာ ဒါသည္ပင္ ေကာင္းေနသည္ဟု မိမိ စိတ္ထဲ ႀကိတ္ခဲေအးေဆးေနမိပါသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာႀကီးတို႔ အ၀တ္ေဟာင္း ေတြကို ေလွ်ာ္ဖို႔အေဆာင္မွာ လာသိမ္းေနတဲ႔ ကာလတုန္းက ဆရာႀကီးတို႔လို ေဆးေက်ာင္းသားေတြကို အားက်ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဆရာ၀န္ သိပ္ျဖစ္ခ်င္တာ။ အခုေတာ႔ မျဖစ္ခဲ႔တာပဲေကာင္းပါတယ္ေလ။

မိမိဆရာႀကီးကား ဘယ္လိုေနသည္မသိ။ မိမိကေတာ႔ ႏြားသိုးတစ္ေကာင္က ရင္၀တည္႔တည္႔ ပစ္ေဆာင္႔ လိုက္ရသည္ႏွယ္ အင္းထိုးသြားသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ မရမ္းသီးသည္ေဂါက္ၿပိဳင္ ပြဲတစ္ခုတြင္ တစ္ခ်က္တည္း က်င္း၀င္ၿပီး ဆုဖလားႀကီး ပိုက္မိသြားသူလို ေလာကကိုသိမ္း ပိုက္ရရွိေနသူလို ကၽြန္ေတာ္သတ္မွတ္မိသည္။ မိမိစိတ္ထဲမွာလည္း စိတ္ကူးေတြတြန္႔ေခါက္ သလို ခံစားရသည္။ ဒီလိုဆိုရင္ ကိုမန္းနီး (ခ) ကိုမရမ္းသီးသည္ မ်က္ႏွာစူေအာက္ပုပ္သိုးေနတဲ႔ ဘယ္ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးကိုမဆို မင္းမွီ စိုးကပ္ျပဳလုပ္ရာ မွာ အဲဒီလိုျပဳလုပ္ၿပီး စီးပြားေရးကို ကြန္ပစ္ဖမ္း ရာမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လက္ေျဖာင္႔ ေနၿပီနည္း။ ဒါမွမဟုတ္ လိုခ်င္သလိုသုံးလို႔မရတဲ႔ လူေတြကိုလည္း စကားေျပာၿပီး လက္တစ္ဖ်စ္ အတြင္းမွာ သုံးျပီးသား တစ္သ်ဴးစကၠဴတစ္စလို ျဖစ္သြားေအာင္ ဘယ္လိုေတာင္အစြမ္းထက္ေနၿပီလဲ။

ဒီလိုျဖစ္လာဖို႔အတြက္လည္း ကိုမရမ္းသီးဆီမွာ အေၾကာင္းခံေတြကလည္း မ်ားမ်ားေျမာင္ ေျမာင္္ ရွိေနခဲ႔တာ အမွန္ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ၾကားမိေသာ သတင္းအရ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ မျပည္႔မီကာလအတြင္း မႏၱေလးစီးပြားေရး ကို သူသိမ္းပိုက္ပုံကလည္း အလြန္ပင္ျမန္ဆန္ ေသသပ္ ကၽြမ္းက်င္လွေခ်သည္။ ႏွစ္သုံးဆယ္ ကာလသည္ မိမိတို႔အတြက္ ႏွစ္သုံးဆယ္မက ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔အတြက္ေတာ႔ သုံးရက္တည္း ႏွယ္ပင္ျဖစ္သည္။ ႏွစ္သုံးဆယ္ကာကကို သုံးရက္အျဖစ္ သုံးပိုင္းပိုင္းရင္ ပထမရက္တြင္ ကိုမရမ္းသီးသည္ ရပ္ကြက္ထဲ၊ ၀င္းထဲက ၿခံကြက္အေသးစားေလးကို ၀ယ္စုေဆာင္းသည္။ သိမ္းထားသည္ ဒုတိယရက္ကားတက္ေစ်း ၊ေခါင္းေစ်းျဖင္႔ ၿခံအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ငန္းေတြကို စိုးမိုးမိသည္။ ၿခံအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ငန္း ေတြြကိုလည္း သိမ္းပိုက္အုပ္စိုးမိသည္။ တတိယရက္မွာေတာ႔ သူသည္ၾသဇာ အသိုင္းအ၀ိုင္း တစ္ခုကို အတည္တက် ထူေထာင္ကာ အကုန္သိ၊ အကုန္တတ္၊ အကုန္နပ္ေသာ အဖြဲ႕အစည္း အသီးသီးကို ၀ယ္ၿပီးသြားၿပီ။

အဲဒီေလာက္ေတာင္ အကင္းပါးလက္သြက္ေသာ ကိုမရမ္းသီးထံ ကၽြန္ေတာ္႔အထက္အရာရွိ ကၽြန္ေတာ္႔ ဆရာၽႏွင္႔ မိိမိတို႔ ေရာက္ေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ ေရာက္ေနရသည္႔အေၾကာင္းကလည္း ကိုမရမ္းသီးက မိမိဆရာႀကီး ကို တိုင္ပင္စရာရွိလို႔ဟု ဆက္သြယ္ဖိတ္ေခၚလာ၍  ဆရာသမား ႀကီး အႀကိဳက္ ခ်စ္တီးထမင္း ျဖင္႔ ဂါ၀ရျပဳ ဧည္႔ခံမည္ဆုိ၍ ဆရာႀကီးကလည္း ရႈပ္ေထြးေသာ သူတို႔ေလာကထဲက ေကာက္္ရိုးမွ်င္ ပါးပါးေလး လို အခြင္႔အေရးေလးကို အမိအရ ဖမ္းကာ တစ္ေနရာသို႔ မေျပာင္းရဖို႔ ကိုမရမ္းသီး (ခ) မစၥတာမန္းနီးကို လာေရာက္ အကူအညီယူ ေနရျခင္းလည္းျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ အဲကြန္းေလေအးစိမ္႔ျမေနေသာ အခန္းထဲတြင္ ကုပ္ကုပ္ရို႕ရို႕ထိုင္ရင္း ယခုအခါ က်ဳိးလြယ္ေၾကလြယ္ အလုပ္သမားေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ၊ မြဲေတျခင္းေၾကာင္႔ ၾကက္ေသေသလ်က္ရွိေသာ လူသားေပါင္း မ်ားစြာ၏ ဘ၀ဗိသုကာျဖစ္ေနေသာ မစၥတာမန္းနီး အေၾကာင္းကိုသာ ခ်ိန္သားကိုက္စိတ္တစ္ခုျဖင္႔ ေစာေၾကာေနမိဆဲ။ ၿငိမ္ေနမိဆဲျဖစ္သည္။ ထုိအခါ မင္းျဖစ္မည္႔သူ ေသွ်ာင္ကေလး ႏွင္႔ ဆိုသလိုပဲ သူ႔ရုပ္ဆင္းသြင္ျပင္ကေတာင္ ႀကိဳတင္အထာ ေပးေနခဲ႔သေယာင္ ရွိခဲ႕တာ ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္အမွတ္ရလာပါသည္။ ယခုေတာ႔ သူသည္ ဆာေလာင္ေနသူမိသားစုမ်ား၏။ ၀မ္းမီးေတာက္ မ်ားကို ၿငိွမ္းသတ္ေပး ႏိုင္ေသာ မီးသတ္ကားႀကီးတစ္စီးလား။ ညံ႔သည္႔၊ႏုံသည္႔၊ အသည္႔၊ ဖ်င္းသည္႔ ေနရာတြင္ အေတာ္ပါရမီထူးေသာ လူသားေတြဆီက အစြန္းထြက္တန္ဖိိုးကို တန္ခိုးရွင္ တစ္ပါး က လက္ေတာ္ ေျခာက္ဖက္ႏွင္႔ စြန္႔ၾကဲျခင္း ခံေနရသလိုလည္း စီးပြားျဖစ္လွ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိလက္ေျခာက္ဖက္ သခင္မကပဲ ဒဏ္ျပန္ခတ္ေလသည္လားမသိ။ ကုိမရမ္းသီး၏ ရုပ္က ဥပဓိရုပ္ အလြန္ညံ့ေလသည္ျဖစ္ရာ ရုပ္ရည္႐ူပကာမွာ ဆုိးရြားလွစြာ၏။ သူသည္ လူမ်ိဳး တစ္ရာ့တစ္ပါး တြင္ ေျခာက္ဆယ္ကုလားထဲက တစ္မ်ိဳးျဖစ္၏။ 
သူ႔ပုံပန္း႐ူပါ ကို ေရးျပရေသာ္ ထက္ေအာက္ ရွည္ေမ်ာေသာ မ်က္ႏွာမွာ ကန္႔လန္႔က်ယ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္း ထူထူ ႏွင့္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ပါးစပ္၊ ထူထဲမည္းနက္ေသာ မ်က္ခုံး၊ ျပဴးက်ယ္ေသာ္လည္း မ်က္လႊာ ခ်ထားေလ့ ရွိေသာ မ်က္လုံး၊ ဟုိတုန္းကတည္းကပင္ တြန္႔လိမ္အျဖဴေဖာက္ေနေသာ ဆံပင္ႏွင့္ စုတ္ခၽြန္းရွည္ေမ်ာ ေသာ ႏွာတံတုိ႔ ရွိ၏။ ပိန္လွီးပါးလ်ားသည့္ ခႏၶာရွိ၍ ဒူးဆန္ရွည္ ရွည္မို႔ အရပ္က ျမင့္သြယ္ ကာ ပိန္ပါးေပသည္။

ကိုမရမ္းသီးသည္ ညေနမိုးခ်ဳပ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေဆာင္မွာ ေလွ်ာ္စရာ အ၀တ္ေတြ လာယူ သည္။ ေလွ်ာ္ၿပီး မီးပူတုိက္ၿပီးသား အ၀တ္ေတြကုိ ျပန္ပုိ႔သည္။ သူ အေဆာင္သို႔ လာရာမွာ သူ႔ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ ပါလာသည္က သူ႔သားႏွစ္ေယာက္ပင္။ သူ႔သားေတြက ၁၃-၁၄ ႏွစ္အရြယ္ေတြ။ ကေလး ႏွစ္ေယာက္က စက္ဘီးတစ္စီးစီႏွင့္ ကိုမရမ္းသီးက စက္ဘီး တစ္စီးႏွင့္။ ကေလးေတြရဲ႕ စက္ဘီး ေနာက္မွာသူတုိ႔ တစ္ႏုိင္အ၀တ္ထုပ္ေတြႏွင့္။ ကိုမရမ္းသီး ကေတာ့ လူတစ္ရပ္စာေလာက္ အ၀တ္ထုပ္ အႀကီးႀကီးေပါ့။ အရင္ေန႔က ေဆးေက်ာင္းသား ေတြ အပ္လိုက္သည့္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ၿပီးသား၊ မီးပူတိုက္ၿပီးသား အ၀တ္ထုပ္ႀကီး ပင္ ျဖစ္သည္။

သူတုိ႔သားအဖတစ္ေတြ အေဆာင္ဆင္၀င္ေအာက္ေရာက္သည္ ႏွင့္ အ၀တ္ထုပ္ေတြကုိ နဂုိရွိၿပီးုသား စားပြဲႀကီး တစ္လုံးေပၚမွာ တင္လုိက္ၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္က ကိုမရမ္းသီးသည္ ေဆးေက်ာင္းသား ႀကီးငယ္ ေတြကို သူတို႔အ၀တ္ေတြ ေလွ်ာ္ဖြပ္ခ်င္ေအာင္၊ ဒိုဘီေပးခ်င္ေအာင္ ပိုပိုသာသာ ခယစြာ ဆက္ဆံသည္။ သူ႔ထက္ ႀကီးသည္ ငယ္သည္မေရြး 'အစ္ကို၊ အစ္ကို'ႏွင့္ အလြန္ခ်ိဳသာသည္။ တကယ္ေတာ့ မိမိတို႔ အရြယ္ တန္းေက်ာင္းသားေတြထက္ သူက ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးသည္။

အ၀တ္ထုပ္ႀကီးေတြကို စားပြဲေပၚမွာ ျဖည္ၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုမရမ္းသီးသည္ သားတစ္ေယာက္ကို အ၀တ္ထုပ္ ေစာင့္ခုိင္းထားသည္။ ၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့သားတစ္ေယာက္ကို ေခၚကာ အေဆာင္ အခန္းလွည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို္႔ ေဆးေက်ာင္း အဓိက အမ်ိဳးသားေဆာင္က ႏွစ္ထပ္ အေဆာင္။ အေပၚမွာ ၄၄ ခန္း၊ ေအာက္ထပ္ ၄၄ ခန္း။ တစ္ခန္းႏွစ္ေယာက္ေနရလုိ႔ ေက်ာင္းသား ၁၇၆ ေယာက္ ရွိသည္။ တျခား သစ္သားေဆာင္၊ အမ်ိဳးသားေဆာင္လည္း ရွိေသး လို႔ ကိုမရမ္းသီး ေဖာက္သည္ေတြက လူသုံးရာ ေက်ာ္ရွိသည္။

သူသည္ ဒိုဘီက် အ၀တ္အစား ေတြကို လူမမွားရေအာင္ တစ္ခန္း၀င္ တစ္ခန္းထြက္ လုိက္ေပးသည္။ အ၀တ္ေဟာင္း ေတြကို အမွားအယြင္း ကင္းေအာင္ မွတ္ၿပီးလက္ခံသည္။ သူသားေလးက ဆင္၀င္ေအာက္ သို႔ ေျပးပိုု႔သည္။ စြပ္က်ယ္တစ္မတ္၊ ရွပ္ႏွင့္ပုဆုိး ျပားေလးဆယ္။ တုိက္ပုံ၊ ဂ်ာကင္သုံးမတ္။ ျခင္ေထာင္၊ ေစာင္ ငါးမတ္ စသည္ျဖင့္။ ယခုအခါတြင္ ကိုိမရမ္းသီး အဘိဓာန္ကို မိမိျပန္လွန္ ၾကည့္ေတာ့မွ ထုိအခိ်န္က သူ႔၀င္ေငြ သည္ ဆရာ၀န္လစာ ၄၅၀-၂၅-၇၀၀ ႏႈန္းေခတ္မွာ တစ္ေထာက္ေကာင္းေကာင္းေက်ာ္တာ တြက္ မိသည္။ ဒီလိုႏွင့္ တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီေလာက္ အတြင္းမွာ ကိုမရမ္းသီးလည္း သူ႔ကိစၥေတြ အားလုံးၿပီးသြားၿပီ။ သူတို႔သားအဖအားလုံး အေဆာင္ဆင္၀င္ေအာက္ကေန လူတစ္ရပ္စာေလာက္ ဧရာမ အ၀တ္ထုပ္ႀကီး ေတြ တင္ၿပီး စက္ဘီးနင္းထြင္သြားၾကၿပီ။

ဘယ္အရာမဆို အေတြ႕အႀကဳံက်ယ္လာရင္ ျမင္ကြင္းက်ယ္လာသည္သာ ရွိသည္။ ျမင္ကြင္း က က်ယ္လာရင္ အလုပ္က ပင္လယ္ႀကီး ျဖစ္လာလိမ့္မည္။ ပင္လယ္ထက္ ပိုက်ယ္၀န္းလာရင္ ေတာ့ ထပ္မံကာ အာကာသတစ္ခြင္ တစ္ျပင္ ျပန္ျဖစ္လာသည္သို႔ ႏွယ္ပင္၊ ကိုမန္းနီး (သို႔) ကၽြန္ေတာ့္လို လူႀကီးလူေကာင္း ေဆးေက်ာင္းသားေတြအေခၚ ကိုမရမ္းသီးသည္ စုေဆာင္း ရမိေသာ ေငြစေၾကးစ ကေလး ေတြႏွင့္ ေဆးေက်ာင္းေဆာင္ ၀န္းက်င္က ၿခံကြက္ကေလးေတြ ၀ယ္စုထားတာ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသည္။ အေဆာင္လခ ၁၂၀က်ပ္ သြင္းထားရင္ ေဆးေက်ာင္း သားတစ္ေယာက္ကို လူႀကီးလူေကာင္း လုိ ေကၽြးေမြးေသာ ေခတ္တြင္ အိမ္ႏွင့္ၿခံတစ္တြဲသည္ အေကာင္းအဆိုးအလိုက္ ေငြေလး ငါးေျခာက္ေသာင္း သာ တန္ပါသည္။

''ကၽြန္ေတာ္ က ကေလးမ်ားတယ္ဆရာႀကီးရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ ပင္မင္းလုပ္စားခ်ိန္တုန္းက ေယာကၡမဘက္က အမ်ိဳး ေတြကုိ နာမည္ခံခိုင္းၿပီး ၿခံကြက္ေတြ၀ယ္စုထားခဲ့တာ။ ကၽြန္ေတာ္ စီးပြားတက္တာ အဲဒီက စတာပဲ''
၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ကိုမရမ္းသီး ကၽြန္ေတာ့္ကို မွတ္မိေနေသးခ်ိန္က ေျပာျပခဲ့ေသာ စကားေတြ ျဖစ္သည္။ အမွန္မွာ သူသည္ သူ၏ေဖာက္သည္ လူႀကီးလူေကာင္း ေဆးေက်ာင္းသား ဆရာ၀န္ေလာင္းကုိ တရို႕ရို႕ ေခါင္းငုံ႔ခစားရင္း လုပ္သင့္တာေတြ တည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သလို မ်က္ႏွာစူေအာင့္ ပုပ္သိုးေနတက္ေသာ ကုလားထုိင္မ်ားကိုလည္း ေက်နပ္ေအာင္ ေပးဆပ္ ေပါင္းသင္ေပလိမ့္မည္။ ကုလားထုိင္တုိ႔၏ ေပါ့လွ်ပ္လွ်ပ္ အရာမေရာက္ အေလဏေတာ ျပက္လုံးမ်ားကိုလည္း အလိုက္သင့္ ၀င္ေရာက္ ရယ္ရႊန္းေပး ေပလိမ့္မည္။ သူဒီေလာက္အလုံး အထည္ထြားက်ိဳင္းလာျခင္းသည္ ကုလားထုိင္ေတြ အမ်ားႀကီး ၀ယ္ထားလို႔သာ ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ တြတ္မိသည္။ အခုဆုိရင္ သူသည္ ပထမတန္းစား ႏုိင္ငံသား အဆင့္ ေတာင္ ျဖစ္ေနေလာက္ပါၿပီ။

ကိုမရမ္းသီးသားေလးေတြက အားကိုးရသည္။ ဘ၀အသိရွိသည္ ဆိုရမည္။ သူ႔သားအႀကီး ေကာင္ေလးက လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း အေရာင္းဆုိင္မွာ ေန႔ခင္းဘက္ အလုပ္၀င္လုပ္သည္။ ပလာယာ တစ္လက္ျဖင့္ လွ်ပ္စစ္မီးႀကိဳး အေဟာင္းေတြထဲက ေၾကးနန္းမွ်င္ေတြကုိ ဆြဲထုတ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလး။ အလတ္ တစ္ေကာင္ က ေရပုိက္ဆုိင္မွာ ေန႔ခင္းဘက္ အလုပ္လုပ္သည္။ ပလတ္ စတစ္ပိုက္၊ သံပုိက္လုံးေတြ အေရာင္းဆိုင္မွာ ေတာက္တုိမယ္ရ အလုပ္သမား။ ဘာပဲေျပာေျပာ အမႈိက္ေကာက္စားမည္ဆုိရင္ေတာင္ စားက်က္ သိမွ ျဖစ္တဲ့ လူ႔ေလာကမွာ ကိုမရမ္းသီးက ေဆးေက်ာင္းေဆာင္ ဒိုဘီေစ်းကြက္ကို အခိုင္အမာ စိုးမိုးထားႏုိင္သလို သူ႔သားေလးေတြ ကလည္း စီးပြားစားက်က္အေျခခံသင္ရုိးေတြ ေက်ေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိုမရမ္းသီး၏ ရုပ္ၾကြပန္းခ်ီကားေတြသည္ ပ်ားပန္းခပ္ေလာက္ေအာင္ ေတာက္ေလာင္ လွပေနရသည္လား၊ ကၽြန္ေတာ္ လက္လွမ္းမမီ။

အဲဒီလုိ သားသမီးေတြအတြက္ အကြက္စခ်ၿပီး ေျမကြက္ေတြခ်ည္၀ယ္စုထားေသာ ကိုမရမ္း သီးသည္ ယခုအခါ ကိုယ္ပိုင္ၿခံေျမႏွင့္ တုိက္တာအေဆာက္အအုံေပါင္း သုံးရာေလာက္ပုိင္ေန ၿပီ။ အရာ အားလုံး သည္ ကုိမရမ္းသီးေခၚ မစၥတာ မန္းနီးအတြက္ အမွန္မထင္၊ မထင္မွတ္မႈ ကေန ၾကြယ္၀ လာဖို႔ ဖန္ဆင္းခ်က္ေတြခ်ည္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ဒီအျပင္ မိမိတို႔ကို ဘ၀တစ္ခု ဘယ္လို တည္ေဆာက ္ရတယ္၊ စီးပြားရွာတယ္ဆုိတာ ဘယ္လုိဟာမ်ိဳးဆုိတာ သင္ၾကားေပးဖို႔ လူ႔ဘ၀အျဖစ္ကို ရလာသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္း မသိလည္း ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့သည္။

ဒီအရာေတြအားလုံးကို ကၽြန္ေတာ့္ဆရာႀကီးႏွင့္ မိမိတုိ႔တေတြ ေဆးေက်ာင္းစတက္ခ်ိန္မွ စကာ နယ္တကာ အႏွံ႔မွာ လူ႔အသက္ကယ္ပြဲႀကီး ၀ွဲခ်ီးလွည္လည္ ထမ္းေဆာင္ေနခ်ိန္မွာ ကိုမရမ္းသီး ႀကီးေသာအဟုန္ျဖင့္ တည္ေဆာက္ လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ ေတာက္ပ လာေသာ သိမႈေတြျဖင့္ ေရႊေရာင္ ေခတ္ႀကီး တစ္ခုလုိ လွလွပပ ျဖတ္သန္းႏုိင္ခဲ့ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ဆရာပါေမကၡႀကီးကုိ ျပန္ေျပာျပေနပါသည္။ မိမိတို႔ နယ္မွာ တာ၀န္ေတြႏွင့္ ေစးကပ္ ေနခဲ့၍ မသိလိုက္ေသာ ကာလႀကီးတစ္ခုေပတကား။

''အဲဒီအခိ်န္တုန္းကဆုိ တရုန္းရုန္း၊ တအုန္းအုန္းနဲ႔ စီးပြားေရးသမားေတြအတြက္ မယုံႏုိင္စရာ ဗရမ္းပတာ ပြေပါက္ တုိးတဲ့ ေခတ္ႀကီးပဲဗ်။ ဆရာတုိ႔က အလုပ္ထဲမွာဆုိေတာ့ မသိလုိက္ဘူး ထင္တယ္။ လူတခ်ိဳ႕ဆုိရင္ နာရီပိုင္း အတြင္း သူေဌးႀကီးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ညတြင္းခ်င္း သူေဌးေတြ ျဖစ္ကုန္ ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဆရာတို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ အေဆာင္မွာ ရွိေနတုန္းက ငါးေသာင္း ေျခာက္ေသာင္း တန္ၿခံေတြဟာ အဲဒီတုန္းက ေလးငါးရာ ျဖစ္ကုန္တယ္။ အခုဆုိရင္ေတာ့ သိန္း ေလး ငါးေထာင္ ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြဟာ မၾကား၀ံ့မနာ သာ ေငြေၾကးပမာဏေတြ ပုိင္ဆုိင္ကုန္ၾကတယ္။

 စဥ္းစားဗ်ာ၊ အဲဒီအခ်ိန္က ဗင္လိုမွန္လုံကား တစ္စီးကိုမွ ေစ်းက ဆယ္သိန္းေအာက္ဆိုေတာ့''
ဧရာမ စီးပြားေရးလိႈင္းႀကီး ၿငိမ္သြားေသာအခါ ကိုမန္းနီးသည္ ၿခံေတြ၊ အိမ္ေတြ ေရာင္းလိုက္ ၀ယ္လိုက္ႏွင့္ ၿခံကုန္ုသည္လုပ္သည္။ အရြယ္ေရာက္လာေသာ သူ႔သားသမီးေတြက အရာရွိ အရာခံမျဖစ္ေပမယ့္ သူၾကြယ္ေလာင္းေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။ ၀ုိင္ယာႀကိဳးဆို္င္က သူ႔သားက ကုိယ္ပိုင္ဆိုင္က သားကလည္း ကုိယ္ပိုင္ဆိုင္ႏွင့္ စက္ရုံေတြႏွင့္။ ၿမိဳ႕သစ္စက္မႈဇုန္ဘက္မွာ ဂုိေဒါင္ေတြစက္ရုံေတြႏွင့္. ယခုအခါ အိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံေတြမွာ ျမႈပ္ႏွံမႈေတြ၊ တုိက္ရုိက္အဆက္ အသြယ္ေတြႏွင့္။

ထုိအခိုက္တြင္ပင္ ကိုမန္းနီး၏ သားအႀကီးေကာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားေျပာေနေသာ အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာရာ ကိုမန္းနီး က မိတ္ဆက္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီေကာင္ေတြဘယ္မွာ မွတ္မိေတာ့ပါမည္နည္း။
''ဂိုေဒါင္မရမး္ေရာင္ ထဲက အိတ္ဘ၀ကုိ ကားေပၚတင္သြား၊ တစ္အိတ္ကို သိန္းငါးေထာင္ဆုိ ေတာ့ တြတ္စမ္း''
ကိုမန္းနီး၏သားက ဂဏန္းေပါင္းစက္ႏွင့္ တြက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားလည္ေသာ ဘာသာ စကား တစ္မ်ိဳး ျဖင့္ ဖုန္းဆက္လိုက္သည္။ မရမ္းေရာင္ဂိုေဒါင္တံခါးႀကီး ပြင့္သြားၿပီး အေအးခန္း ကားလို ကားတစီး ဂိုေဒါင္ထဲ ဘက္ဆုပ္ကာ ၀င္သြားသည္။ ကိုမန္းနီး၏သား အခန္္းထဲက ျပန္ထြက္သြားသည္။

''ေငြေတြကို ဘဏ္မွာမထားဘူးလား ကုိမရမ္းသီး''
''ထားပါတယ္။ သြင္းလုိက္ထုတ္လိုက္ဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံေရရတာ အလုပ္႐ႈပ္လို႔ လြယ္ေအာင္ ဂိုေဒါင္ထဲ ထည့္ ထားတာပါ။ မတ္တတ္ လည္ပတ္ေလာက္ပါပဲ''
ကုိမန္းနီးက ကၽြန္ေတာ့္ဆရာႀကီးကုိ ယခုမွပင္ စကားေျပာႏုိင္လာေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီးတုိ႔ ၾကြပါဟု ဖိတ္မႏၱကျပဳလာသည္။ သူကပင္ ဦးေဆာင္ၿပီး အခန္းတစ္ခန္းထဲသို႔ ဦးေဆာင္ေခၚလာရာ စားပြဲရွည္ တစ္လုံး ေပၚတြင္ ခ်စ္တီးထမင္း၊ ခ်စ္တီးပဲဟင္း၊ ခ်စ္တီးဟင္း လ်ာေတြကို စတီးပန္းကန္ေတြႏွင့္ က်က် နန ျပင္ေေပးထား၍ မိမိမွာ အံ့ၾသသြားရပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ မိမိသူငယ္ခ်င္း ပါေမာကၡႀကီး သည္ ခ်စ္တီးထမင္းဟင္းကုိ အလြန္ၾကိဳက္သည္ မဟုတ္လား။ ဒီအႀကိဳက္ကိုမွ ကိုမန္းနီးက ျပင္ ေပးထား၍ အံ့ၾသမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

''ဆရာႀကီး ကိစၥကိုလည္း စိတ္ခ်ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေျပာေပးပါမယ္။ ရၿပီလို႔သာ စိတ္ထဲ ထားလိုက္ပါ''
မိမိဆရာႀကီး ကိစၥကို မစၥတာမရမ္းသီးက တိတိက်က် ကတိေပးသည္။

''အခု ဆရာႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ဖိတ္ၾကားရျခင္းအေၾကာင္း က ႏွလုံးအစားထုိး ကုရင္၊ ေက်ာက္ကပ္၊ အသည္း၊ အဆုတ္ ကလီစာ ေတြ လဲရင္ ဘယ္ေလာက္ႏႈန္း ေတြ ရွိသလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႔ပါ''
မိမိဆရာႀကီးွ ႏွင့္ မိမိ တို႔ ခ်စ္တီးထမင္းကုိ ၿမိန္ေရရွက္ေရ စားေနၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုမန္းနီး အေပၚ တစ္လုတ္ စားဖူး သူ႔ေက်းဇူး ဆုိသည့္အတိုင္း ...
''သတင္းစာမွာ ပါတယ္ဗ် မစၥတာမန္းနီ။ အင္တာနက္မွာလည္း ရွာရင္ရမွာပါေလ။ တရုန္ျပည္ မွာ ႏွလုံး၊ အဆုတ္၊ အသည္း၊ ေက်ာက္ကပ္၊ အူသိမ္၊ ဆီးအိမ္၊ ကိုယ္အဂၤါေျခာက္ခုကို အစား ထုိးတာ ၁၅ နာရီပဲ ခြဲစိတ္ခ်ိန္ ၾကာသတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ ဘယ္၍ ကုန္တယ္ရယ္ေတာ့ မေျပာ တတ္ဘူး'' အသိေပးလိုက္ မိသည္။

ႏွလုံးတစ္ခုတည္း ျဖဳတ္လဲမယ္ ဆုိရင္ ေဒၚလာ ၂သန္းခဲြေလာက္ကုန္ႏုိင္သည္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာ ပါေမာကၡႀကီး က ရွင္းျပသည္။ ဆုိေတာ့ က်ပ္သိန္း ႏွစ္ေသာင္းေပါ့။
''ကၽြန္ေတာ္ အလုံး ၁၀၀ ေလာက္မကဘူး လဲႏုိင္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးကုိ လဲပစ္ခ်င္လုိ႔ ဆရာတို႔ကို ဖိတ္ၿပီး ေမးတာပါ။ စီးပြားေရးကလည္း အခုကာလမွာ ငင္တိုင္းေရပါတဲ့ ေရပုံးလို ျဖစ္ေနေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ေလာက္အထိ ေနခ်င္ေသးတယ္ဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္ ေနာက္ႏွစ္ ၂၀၀ ေလာက္ က်ရင္လည္း အနိစၥ ကို ေငြနဲ႔ ပိုက္ဆံ နဲ႔ တားလုိ႔ ရေလာက္ ၿပီထင္တယ္''
မိမိဆရာ ပါေမာကၡႀကီးက ေနာက္၁၀ႏွစ္ေလာက္ၾကာရင္ ၂၀၂၀ ခုႏွစ္ ေလာက္က်ရင္ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္း ၇၀ ရာခို္င္ႏႈန္းေလာက္ကို ပိုက္ဆံတတ္ႏုိင္ရင္ အစားထုိး ကုသႏုိင္ မည္။ ေငြသာ အဓိက က်ပါသည္လို႔ ရွင္းျပေတာ့ မစၥတာမန္းနီး (ခ) မစၥတာမရမ္းသီး အားတက္ ေနသည္။ သူ႔သားစဥ္ ေျမးဆက္ ကိုလည္း လိုအပ္တာ ၀ယ္လဲေပးမည္လုိ႔ ေျပာသည္။

မိမိဆရာ ပါေမာကၡ ႀကီးေရာ မိမိပအါ မစၥတာ မန္းနီး၏ ခ်စ္တီးပီတိ ထမင္း ကို အ၀အနင့္ေလြး လို႔ ၿပီး သြားပါၿပီ။ ခ်စ္တီးပဲဟင္း ကလည္း အလြန္ ဆိမ့္လ်က္ ေကာင္းလွပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ဆရာ၀န္ႀကီး တို႔ အျဖစ္က ပီတိ ေတြကုိ စားေနရသလိုရွိ၏။ တစ္သက္လုံး လည္း ပီတိေတြႏွင့္သာ နင့္ ကားကာ အသက္ ၅၀ ေတာ္ေတာ္ ေက်ာ္လာခဲ့တာ မဟုတ္လား။ မုဒိတာပြား၀မ္းသာ စရာပင္။ သို႔ေသာ္ ဒါေပမဲ့ သို႔ရာတြင္မူ ကၽြန္ေတာ္သည္ လည္းေကာင္း၊ မိမိ ဆရာ ပါေမာကၡ ဆရာသခင္ ေက်းဇူးရွင္ႀကီး သည္ ေကာင္း ပီတိထမင္းဟင္းကုိ စားရ၍ အရင္က လိုပဲ ပဲ၀မ္းေတြ သြားေခ်ဦးေတာ့မည္။ ဟုတ္၏။ ပီတိ ကို စား ပဲေခ်း ပါ၏။

(ကန္ေတာ့- ကန္ေတာ့)

စာေရးသူ - ေအာင္ထိပ္
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာမဂၢဇင္း ဇန္နဝါရီလ ၂ဝ၁၁
.