ဝင္းေဖဝင္း ဘာသာျပန္ စိန္မင္းသမီး အဆက္ အၿပိဳင္အဆိုင္အႏိုင္, အပိုင္း (၃ဝ)

(၃၀)

စင္တိန္႔သည္ သူမ၏ ၿခံ၀င္းႀကီးႏွင့္ အိမ္ေဂဟာႀကီးတြင္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ားႏွင့္ အငယ္တန္းပိုလို ဖိတ္ေခၚ ပြဲကို တခမ္းတနား က်င္းပသည္။
စင္တိန္သည္ ေတာင္အာဖရိက တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ အေကာင္းဆံုး ပိုလိုအားကစားသမားမ်ားကို ဖိတ္ၾကား သည့္အျပင္ က႑အသီးသီးမွ ၾသဇာတိကၠမ အရွိဆံုးႏွင့္ အေရးႀကီးဆုံုး ပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုလည္း ဖိတ္ၾကား သည္။ သူမ ဖိတ္ၾကားသူမ်ားမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား၊ ပညာရွင္မ်ား၊ ေျမပိုင္ရွင္ႀကီးမ်ား၊ သတၱဳတြင္း ပုိင္ရွင္ႀကီးမ်ား၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ား၊ သတင္းစာအယ္ဒီတာမ်ားႏွင့္ ပန္းခ်ီဆရာႏွင့္ စာေရးဆရာ အခ်ိဳ႕တို႔ ပါ၀င္သည္။

သူမ ၀ယ္တာဗီဒင္ အိမ္ႀကီးေဂဟာတြင္ ထုိဧည့္သည္အားလုံး တည္းခိုရန္မဆံ့သျဖင့္ အနီးအနားရွိ အယ္ဖင္ဟိုတယ္ကိုပင္ ငွားထားရသည္။ ထုိဧည့္သည္မ်ားအားလံုးအနက္တြင္ တျခားၿမိဳ႕မ်ားမွလာသူ ၂၀၀ ပါ၀င္သည္။ ႏိုင္ငံအတက္ပိုင္းမွ ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ သူတို႔၏ ျမင္းမ်ားကို စင္းလံုးငွားရထားျဖင့္ သယ္ယူလာသည္။ ငါးရက္လံုးလံုး ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ား၊ ဧည့္ခံပြဲမ်ား မျပတ္တမ္းက်င္းပသည္။
နံနက္ပိုင္း၌ အငယ္တန္းပိုလိုၿပိဳင္ပြဲကို က်င္းပသည္။ ေန႔လယ္ပိုင္း၌ ေန႔လယ္စာစားပြဲတည့္ခင္း ဧည့္ခံ သည္။ မြန္းလြဲပိုင္းတြင္ အႀကီးတန္း ပိုလိုၿပိဳင္ပြဲကို က်င္းပသည္။ ညစာစားပြဲကို ႀကိဳက္တာ ႀကိဳက္ သေလာက္ ယူစား ဘူးေဖးတည့္ခင္းၿပီး ညလံုးေပါက္ ကပြဲႀကီး က်င္းပသည္။

ဘင္ခရာအဖြဲ႕ေျခာက္ဖြဲ႕က ေန႔ညမျပတ္တမ္း အလွည့္က် တီးမႈတ္ေျဖေဖ်ာ္ေပးသည္။ ကက္ကေရးကပြဲ၊ ဖက္ရွင္ျပပြဲ၊ အႏုပညာပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ရွားပါးေသာ ၀ိုင္အရက္မ်ား၊ အလွဴပြဲေစ်းေရာင္း ပြဲမ်ား အပါအ၀င္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ား စုံလင္စြာ က်င္းပသည္။

အငယ္တန္းပိုလိုၿပိဳင္ပြဲ ေနာက္ဆံုး ဗိုလ္လုပြဲတြင္ ရွာဆာဦးေဆာင္ေသာ ၀ယ္တာဗီဒင္အသင္းႏွင့္ နာတယ္အငယ္တန္းအသင္းတို႔ ေတြ႕ၾကသည္။ ပထမပိုင္းတြင္ ရွာဆာတို႔ အသင္းက ရႈံးေနသည္။ ေခတၱ ပြဲရပ္နားခ်ိန္တြင္ ဘလိန္းက ရွာဆာအား လုိအပ္ခ်က္မ်ား ဟာကြက္မ်ားကို သင္ၾကားျပေပးၿပီး စင္တိန္ရွိရာ အထူးတန္းစင္ျမင့္ဆီသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။
ေယာက်ာ္းသားမ်ား ၀ိုင္း၀ိုင္းလယ္ေနေသာ စင္တိန္ကို အ၀ါေရာင္ဦးထုပ္ႏွင့္အတူ ဘလိန္း လွမ္းျမင္ လုိက္ ရသည္။ စင္တိန္ကလည္း ဘလိန္း ကို ျမင္သြားၿပီး တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ စင္တိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး စမတ္ဘက္သို႔ လွည့္ၿပီး သူ႔စကားကို သေဘာက်ကာ ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ ရယ္လုိက္သည္။

ဘလိန္းသည္ စင္တိန္႔နားသို႔ သြားခ်င္သည္။ သူမထံမွ ေရေမႊးနံ႔သင္းသင္းေလးကို ရွဴခ်င္သည္။ ျပင္သစ္သံ ၀ဲ၀ဲေလးျဖင့္ ေျပာေနေသာ သူမ၏ အဂၤလိပ္စကားကို နားေထာငခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဘလိန္း သည္ သူမထံသို႔ မသြားဘဲ အထူးတန္း အေရွ႕ဘက္၌ လက္တြန္းကုလားထုိင္ျဖင့္ ထုိင္ေန ေသာ အစၥဘယ္လာ ထံသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။
အစၥဘယ္လာ သည္ ယေန႔မွ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ထူထူေထာင္ေထာင္ျဖင့္ ၿပိဳင္ပြဲကို လာၾကည့္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ စင္တိန္က အစၥဘယ္လာ၏ လက္တြန္းကုလားထုိင္ကို တြန္းတင္ၿပီး ၾကည့္ႏိုင္ရန္ ေနရာ သီးသန္႔ ေဆာက္ေပးထားပါသည္။ အထူးတန္း ခံုတန္းမ်ား၏ ပထမဆံုးအဆင့္တြင္ ေနရာ စီစဥ္ ေပး ထားသည္။

အစၥဘယ္လာ၏ ေဘးတစ္ဘက္တြင္ သူ႔ မိခင္က ထုိင္သည္။ အစၥဘယ္လာ၏ ရင္းႏွီးေသာ အမ်ိဳးသမီး ေလးဦး ႏွင့္ သူတုိ႔ ခင္ပြန္းမ်ားက ေဘးတြင္ ၀ိုင္းထုိင္ေနၾကသည္။ ဘလိန္းအစၥဘယ္လာနား ေရာက္လာ သည္ကို ျမင္လုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ သမီးႏွစ္ေယာက္က အေပၚဆင့္ခံုတန္းမ်ားမွေန၍ စကတ္ကို ဒူးေခါင္းခန္႔ အထိမကာ ေျပးဆင္းလာၾကသည္။
ဘလိန္း က အစၥဘယ္လာ၏ ပါးေလးကို ၀တ္ေက်တမ္းေက် နမ္းကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

"ကၽြန္မ ေမာင့္ကို သိပ္လြမ္းတာပဲကြယ္"
အစၥဘယ္လာ က တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္သည္။ သူမ စကားသည္ မွန္ကန္ေသာ သစၥာစကား ျဖစ္သည္။ ဘလိန္းသည္ အစၥဘယ္လာေဘးမွ ေနရာလြတ္တြင္ ၀င္ထုိင္ကာ ၿပိဳင္ပြဲကို ၾကည့္သည္။
ပုိလိုပြဲ ဒုတိယပိုင္း ျပန္စသည္။ အသင္းႏွစ္သင္း ေျပာင္းလဲ ကစားၾကသည္။ ဒုတိယပိုင္းအစတြင္ ရွာဆာသည္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ကစားသျဖင့္ သတိအေပးခံရသည္။ တကယ္ေတာ့ ထုတ္ပစ္ရႏိုင္ေလာက္ ေသာ ကိစၥျဖစ္ေသာ္လည္း မိခင္မ်က္ႏွာႏွင့္ အိမ္ရွင္အသင္းကပၸတိန္ ျဖစ္ေန၍ သက္ညႇာစြာ အျပစ္ေပး ခံရျခင္း ျဖစ္သည္။
ဒုတိယပိုင္းတြင္ ရွာဆာ၏ ဦးေဆာင္ေကာင္းမႈ၊ သတၱိရွိမႈ၊ ကၽြမ္းက်င္မႈတို႔ေၾကာင့္ အရွံဳးဂိုးေခ်ပႏိုင္သည့္ အျပင္ အႏိုင္ဂိုးပါသြင္းႏိုင္ကာ အႏိုင္ရသြားသည္။

ၿပိဳင္ပြဲၿပီးေသာအခါ ဘလိန္းသည္ အျခားမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ သြားၿပီး စကားေျပာလုိက္သည္။ စင္တိန္က မိမိေနာက္ေက်ာဘက္မွေန၍ စကားေျပာလိုက္မွ စင္တိန္ မိမိအနားေရာက္လာမွန္း သိလုိက္သည္။
ကၽြန္မသားကို ရွင္ ဘာေတြမ်ား သင္ေပးလုိက္လဲ မသိဘူး၊ တစ္ခါတည္း အႏိုင္ရသြားတာပဲ ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ ပြဲ နားခ်ိန္တုန္းက ရွင္ သူ႔ကို စကားေျပာေနတာ ကၽြန္မ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
"နည္းနည္းပါးပါး နည္းေပးလမ္းျပလုပ္ရုံေလာက္ပါ"

"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူႏိုင္သြားတာပဲ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဘလိန္း"
"ကၽြန္ေတာ့္ကို သိပ္ေက်းဇူးတင္ဖုိ႔ မလိုပါဘူး၊ ကေလးကိုယ္တုိင္ကလဲ ေတာ္လို႔ပါဗ်ာ၊ သူ႔အတြက္ ေရွ႕ အလားအလာ အမ်ားႀကီး ေကာင္းပါတယ္"
"ကၽြန္မ ရွာဆာတုိ႔ ဗိုလ္လုပြဲ ၾကည့္ရင္း ဘာေတြးေနတယ္ဆိုတာ ရွင္သိလား"
စင္တိန္က ခပ္တိုးတိုး ေမးလုိက္သည္။ ဘလိန္းက မသိေၾကာင္း ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။
စင္တိန္႔စကားကို ဘလိန္း ရုတ္တရက္ အဓိပၸာယ္မေပါက္ဘဲ နားရႈပ္သြားသည္။ ေနာက္မွ အဓိပၸာယ္ ေပါက္သြားသည္။

၁၉၃၆ခု၌ က်င္းပမည့္ ဘာလင္အိုလံပစ္ၿပိဳင္ပြဲကို ရည္မွန္းကာ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာ ေပါက္သြား၍ ဘလိန္း ရယ္လုိက္သည္။ သို႔ေသာ္ ဤကိစၥမွာ စင္တိန္ ေနာက္ေျပာ ေျပာျခင္းသာ ျဖစ္ရ မည္။ ရွာဆာ သည္ အငယ္တန္းအဆင့္သာ ရွိေသးရာ အႀကီးတန္း လက္ေရြးစဥ္ျဖစ္လာဖုိ႔ ဆိုသည္မွာ မိုး ႏွင့္ ေျမေလာက္ ကြာလွမ္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ စင္တိန္အမူအရာမွာ ေနာက္ေျပာင္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ မသျဖင့္ ဘလိန္း အရယ္ရပ္လုိက္သည္။

"ခင္ဗ်ား အဲဒါအတြက္ တကယ့္ကို စိတ္သန္ေနသလား"
"ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္၊ သူ႔ျမင္းေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မ ဆက္ၿပီး ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္စြမ္း ရွိေတာ့မယ္ မထင္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေဖႀကီးက သူ႔ေျမး ပိုလိုကစားတာကို ျမင္ခ်င္မွာဆိုေတာ့ ကူညီ မွာပါ၊ ရွာဆာ အတြက္ တကယ့္ထိပ္တန္း ပိုလိုသမားတစ္ဦးကသာ နည္းေပးလမ္းျပလုပ္ၿပီး ကူညီမယ္၊ အားေပးမယ္ဆိုယင္ ..."
စင္တိန္က စကားကို တစ္ပိုင္းတစ္စ ျဖတ္လိုက္ၿပီး ပခံုးကို မသိမသာေလး တြန္႔ျပသည္။

"ခင္ဗ်ားအတြက္ေရာ၊ ရွာဆာအတြက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ ကူညီဖုိ႔ အသင့္ ရွိပါတယ္"
ဘလိန္းစကားေၾကာင့္ စင္တိန္ ၿပံဳးလာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အေၾကာင္းအရာသစ္တစ္ခုကို ေျပာင္းၿပီး ေျပာ လာသည္။
"ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးစမတ္က ရွင့္ကို ေမးေနတယ္၊ အထူးတန္းစင္ေနာက္က ၀က္သစ္ခ်ပင္အုပ္ေအာက္မွာ ကၽြန္မ တုိ႔ ထုိင္ေနၾကတာ၊ ရွင့္ဇနီးပါေခၚၿပီး လာခဲ့ၾကပါလား"
စင္တိန္ က ဘလိန္းႏွင့္ စကားေျပာၿပီး တစ္ဘက္သို႔ လွည့္ထြက္သြားသည္။ ဧည့္သည္မ်ားက စင္တိန္ အတြက္ လမ္းဖယ္ေပးၾကသည္။

ဘလိန္းသည္ အစၥဘယ္လာ၏ လက္တြန္း ကုလားထိုင္ကို ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေပၚမွ ျဖတ္ၿပီး ၀က္သစ္ခ် ပင္အုပ္ေအာက္ သို႔ တြန္းသြားသည္။ ရာသီဥတု ၾကည္လင္ သာယာေနသည္။ ဘလိန္းလာေနသည္ကို ျမင္ေသာအခါ စင္တိန္က သူ႔ေဘးရွိ စားပြဲထုိး၏ လင္ပန္းထဲမွ ရွန္ပိန္ပုလင္းကို ယူကာ ဖန္ခြက္တစ္လံုး ထဲသို႔ သူမ ကိုယ္တိုင္ ေလာင္းထည့္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဖန္ခြက္ကို ယူၿပီး အစၥဘယ္လာအား လွမ္း ေပးလိုက္သည္။

"ဟင့္အင္း ... ေတာ္ပါၿပီရွင္၊ မ်ားေနၿပီ"
အစၥဘယ္လာက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေလး ျငင္းလိုက္ရာ စင္တိန္ ရိႈးတို႔ရွန္႔တန္႔ ျဖစ္သြားသည္။ ဘလိန္းက လွမ္းယူၿပီး အေျခအေနကို ထိန္းလိုက္မွ စင္တိန္ ၿပံဳးႏိုင္သြားသည္။ အစၥဘယ္လာ ကုလားထုိင္ စကား၀ုိင္း ၌ ၀င္ႏိုင္ရန ေနရာေပးၾကသည္။

အားလံုး ေနသားတက် ၀ိုင္းထုိင္မိသြားေသာအခါ စတင္းဒတ္ဘဏ္ဥကၠ႒က ကမၻာ့စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ႏွင့္ ေငြေရးေၾကးေရး ကိစၥမ်ားကို ဆက္လက္ ေဆြးေႏြးသည္။ တစ္ခဏၾကာေသာအခါ စင္တိန္ ေနာက္ေက်ာ ဘက္မွေန၍ ေလွ်ာက္လာေနေသာ ရွာဆာကို လွမ္းျမင္ရသျဖင့္ ဘလိန္းက လက္ခုပ္ကို ျငင္ျငင္သာသာ တီးၿပီး စတင္ၾသဘာေပးရာ က်န္လူမ်ားကပါ ၾသဘာေပးၾကသည္။
"ေအာင္ႏိုင္သူ သူရဲေကာင္းကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္"

တစ္ေယာက္က ေျပာလိုက္သည္။ စင္တိန္က ထုိင္ရာမွ ေနာက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူမ ေနာက္ေက်ာဘက္၌ ရပ္ေနေသာ ရွာဆာကို ေတြ႕ရသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးကာစ ဖလန္နယ္ရွပ္အက်ႌ၊ ေဘာင္းဘီ ႏွင့္ ဘေလဇာကုတ္ကို ၀တ္ထားေသာ ရွာဆာက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ရပ္ေနသည္။
"သားရယ္ ... မင္းရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ေမေမ ဂုဏ္ယူပါတယ္"
စင္တိန္က မတ္တတ္ထလိုက္ၿပီး သားျဖစ္သူကို ဖြဖြေလး နမ္းကာ ဂုဏ္ျပဳလုိက္သည္။

ထို႔ေနာက္ အားလံုးကပင္ ရွန္ပိန္ခြက္ကို ကိုယ္စီကိုင္ကာ ဂုဏ္ျပဳဆုေတာင္းျဖင့္ ေသာက္ၾကသည္။
ဆာဂါရီက သူ႔ေဘးတြင္ ကုလားထုိင္တစ္လံုး ခ်ခိုင္းၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"ဒီမွာလာထိုင္ င့ါေျမး၊ မင္းတို႔ ဗိုလ္လုပြဲမွာ အႏိုင္ရၿပီး ခ်န္ပီယံျဖစ္ရတာ ဘယ္လို ခံစားရတယ္ ဆိုတာ ေျပာျပစမ္းပါဦး"
"ခြင့္ျပဳပါဦး အေဖႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္စရာေလး တစ္ခုရွိေသးလို႔ပါ၊ အားလံုး အံ့အားသင့္စရာ တစ္ခု လုပ္ၾကမလို႔ စီစဥ္ေနတာ"
"အံ့အားသင့္စရာ ... ဟုတ္လား၊ ဘာမ်ားလဲ သားရယ္"

"ကၽြန္ေတာ္ အခုေျပာလိုက္ယင္ အံ့အားသင့္စရာ ဘယ္ျဖစ္ပါေတာ့မလဲ ေမေမး၊ ခဏေစာင့္လိုက္ပါ၊ ဆုေတာင္းပြဲ က်ယင္ အားလံုး ျမင္ရပါလိမ့္မယ္"
ရွာဆာသည္ ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ပင္ သူ႔အဖြဲ႕သားမ်ား ေစာင့္ေနရာဆီသို႔ ျပန္ေျပးသြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရွာဆာ၏ ဖို႔ဒ္ကားျဖင့္ အိမ္ႀကီးဘက္သို႔ ေမာင္းထြက္သြားၾကသည္။ ဘလိန္းႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးစမတ္က ၀က္သစ္ခ်ပင္အုပ္ေတာတန္းေလးထဲသို႔ ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္ သြားေနသည္ကို စင္တိန္ ျမင္လုိက္သည္။ သူတို႔ စကားေျပာသံကိုမူ ေ၀းသြားသျဖင့္ မၾကားရေတာ့ေပ။
"မင္းဘယ္ေတာ့ ၀င္းဟုပ္ၿမိဳ႕ကို ျပန္မလဲ ဘလိန္း"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး စမတ္က ေမးလုိက္သည္။

"ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေနယင္ ဒီကိပ္ေဟာင္းၿမိဳ႕ကေနၿပီး အဂၤလန္ႏိုင္ငံေဆာက္သမ္တန္ကို ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကို သေဘၤာနဲ႔ သြားလိမ့္မယ္၊ သေဘၤာထြက္သြားၿပီးယင္ ကၽြန္ေတာ္လဲ ၀င္းဟုပ္ကို ျပန္မယ္" ဘလိန္းက ေျဖသည္။
"မင္း ဒီထက္ၾကာၾကာ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးလား၊ ႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္ေလာက္အထိေပါ့၊ အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ ငါေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္"
"ဘာကိစၥဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ အရိပ္အျမြက္ မသိရဘူးလား"

"မင္းကို ငါလႊတ္ေတာ္အမတ္ ျပန္ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ပါ၊ အင္းေလ ... ဒါကလဲ မင္းအတြက္ စြန္႔စားရမႈ စြန္႔လႊတ္ရမႈ ျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္၊ ၀င္းဟုပ္မွာ မင္း အခုလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကလဲ အလုပ္ ေကာင္းပဲ၊ ဂုဏ္သိကၡာ ရွိတယ္၊ အာဏာလဲ ရွိတယ္၊ မင္းအဲဒီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးအလုပ္က ထြက္ၿပီး လာမယ့္ ၾကားျဖတ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဂါဒင္း မဲဆႏၵနယ္မွာ ငါ့ရဲ႕ ေတာင္အာဖရိကပါတီကေန ဂါဒင္း မဲဆႏၵနယ္မွာ ငါ့ရဲ႕ ေတာင္အာဖရိကပါတီကေန ၀င္အေရြခံဖုိ႔ ေျပာခ်င္လို႔ပါ"
ဘလိန္း ဘာမွျပန္မေျဖဘဲ ၿငိမ္ေနသည္။ မိမိအတြက္ တစ္ဘက္မွ စြန္႔လႊတ္ရမည့္ကိစၥမွာ ႀကီးမားလြန္း လွသည္။ ထုိဂါဒင္း မဲဆႏၵနယ္တြင္ အာဏာရ ရဟတ္ေဇာ့ပါတီႏွင့္ ၿပိဳင္၍ မိမိႏိုင္လွ်င္ အတိုက္အခံ ပါတီမွ အမတ္တစ္ဦးသာ ျဖစ္လာေပမည္။ ယင္းအတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးရာထူးကို စြန္႔လႊတ္ဖို႔ ဆုိသည္ မွာ ႀကီးမားေသာ ေပးဆပ္ရမႈပင္ ျဖစ္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အတိုက္အခံ ပါတီပဲ ရွိေသးတယ္"

ဘလိန္းက ေျပာလိုက္သည္။
"ဟုတ္တယ္ ဘလိန္း၊ ဒါေပမယ့္ ငါမင္းမုိ႔ ေျပာလိုက္မယ္၊ ဘယ္သူ႔မွ မေျပာနဲ႔၊ မင္းငါ့ကို ယံုၾကည္ယင္ ေနာက္ေျခာက္လအတြင္း မင္း ၀န္ႀကီးတစ္ေနရာရမယ္၊ မင္း အံ့အားသင့္သြားသလား၊ မသင့္နဲ႔၊ ငါ ရွင္းျပမယ္၊ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရဖြဲ႕လိမ့္မယ္ ဘလိန္း၊ ဟတ္ေဇာ့နဲ႔ငါ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရဖြဲ႕ဖို႔ စီစဥ္ေနတယ္။ အဲဒါ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိေနၿပီ၊ ေရွ႕ႏွစ္ မတ္လမွာ ေၾကညာမယ္ဆိုေတာ့ သံုးလပဲလိုေတာ့တယ္၊ ငါက တရားေရး၀န္ႀကီး ရာထူးယူမယ္ ေနာက္ထပ္ ငါ့ပါတီက ၀န္ႀကီးေလးေနရာရမယ္၊ အဲဒီစာရင္းမွာ မင္းကို ငါထည့္ထားတယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ပါၿပီ"

ဘလိန္းအၿမဲတမ္း လိုလားေတာင့္တေနေသာ ၀န္ႀကီးတစ္ေနရာကို စမတ္က ကမ္းလွမ္းလာျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
"ဒါေပမယ့္ ဟတ္ေဇာ့က ဘာျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ညြန္႔ေပါင္းလာဖြဲ႕ရတာလဲ"

"သူ႔အေပၚမွာ တုိင္းျပည္လူထုရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ က်ဆင္းလာေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ပါတီကိုလဲ ႏိုင္ႏိုင္ နင္းနင္း မကိုင္တြယ္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ သူ႔အစိုးရအဖြဲ႕ကလဲ ပရမ္းပတာ ျဖစ္ေနၿပီ"
"ဟုတ္တယ္၊ ဒါေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ အခြင့္အေရးပဲ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္လကိုပဲ ၾကည့္ေလ၊ ဂါမင္စတန္ၾကားျဖတ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာေရာ၊ ထရန္စဗယ္ျပည္နယ္ ေရြးေကာက္ပြဲေတြမွာေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပတ္ျပတ္သားသား အႏိုင္ရခဲ့တာပဲ၊ အခုခ်ိန္မွာ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အၾကပ္ကိုင္ႏိုင္ယင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပါတီ အႏိုင္ရမွာပဲ၊ ဒါဆိုယင္ ဟတ္ေဇာ့ရဲ႕ ေနရွင္နယ္လစ္ပါတီနဲ႔ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရ ဖြဲ႕စရာေတာင္ မလိုဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေတာင္အာဖရိကပါတီ တစ္ခုတည္း အမတ္အမ်ားစုနဲ႔ အစိုးရဖြဲ႕ႏိုင္မွာ"
အၿငိမ္းစား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ေခတၱ ၿငိမ္ေနလုိက္သည္။ ၿပီးမွ ျပန္ေျပာသည္။

"မင္းေျပာတာ မွန္ႏိုင္ပါတယ္ ဘလိန္း၊ အခုအခ်ိန္မွာ ငါတုိ႔ ႏိုင္ႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ကို ႀကိဳက္လုိ႔ ဆိုတာထက္ ဟတ္ေဇာ့ပါတီကို ဆန္႔က်င္ခ်င္လို႔ တုိ႔ကို မဲေပးၿပီး ႏိုင္တာမ်ိဳး ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ ႏိုင္ငံအက်ိဳး အတြက္ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ခုိင္းတာမ်ိဳး ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္၊ ဒါမ်ိဳး ငါမလုပ္ခ်င္ဘူး"
ဘလိန္း ဘာမွ ျပန္မေျဖႏိုင္။ စမတ္၏ အျမင္မွာ ေလးစားတုိက္ေသာ အျမင္ျဖစ္၍ ပိုၿပီး ယံုၾကည္ အားကိုး စိတ္၀င္စားလာသည္။

"ဒီမွာ ဘလိန္း၊ အေျခအေနကေတာ့ အားရစရာ မရွိဘူး၊ ျပည္သူ႔ေတြ စည္းလံုးညီညြတ္ဖုိ႔ လိုေနတယ္၊ ေတာင့္တင္းခုိင္မာတဲ့ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရဖြဲ႕ဖုိ႔ လိုေနတယ္၊ ပါတီမတူတဲ့အတြက္ ပါလီမန္ထဲမွာ ကြဲလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ တို႔ရဲ႕စီးပြားေရးဟာ ယိမ္းယိုင္စျပဳေနတယ္၊ ေရႊတြင္းလုပ္ငန္းေတြ ထိခုိက္ဆံုးရွံဳးေနတယ္၊ အခုလက္ရွိ ေရႊေစ်းႏႈန္းနဲ႔ဆိုယင္ ေရႊတြင္းအေဟာင္းေတြ ပိတ္ပစ္ေနရၿပီ၊ တျခားတြင္းေတြပါ လိုက္ပိတ္ ရမလို ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါဆိုယင္ ငါတို႔ခ်စ္တဲ့ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံႀကီး နိဂံုးခ်ဳပ္ရမယ့္ သေဘာပဲ၊ အဲဒီ အျပင္ ငါတုိ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ တစ္ျခားထြက္ကုန္ျဖစ္တဲ့ သိုးေမြႊးစိန္ေတြလဲ ေစ်းက်ေနတယ္"
ဘလိန္းက သေဘာေပါက္နားလည္စြာ ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။ ဤအခ်က္မ်ားသည္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက စိုးရိမ္ေနေသာ အခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။

"စိန္ေကာ္မရွင္ေတြရဲ႕ ေတြ႕ရွိတင္ျပခ်က္ေတြကို ငါအထူးျပဳေျပာျပေနစရာ မလိုဘူး၊ ငါတို႔ လူျဖဴဦးေရ ငါးပံုတစ္ပံုဟာ မုိးေခါင္တဲ့ဒဏ္ကို ခံေနရတယ္၊ ကမၻာဦးထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးျခင္းေတြ ျပန္လုပ္ေနရတယ္၊ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတယ္၊ ငါတုိ႔ရဲ႕ စိုက္ပ်ိဳးေျမ ၂၀ ရာခုိင္ႏႈန္းဟာ ေျမဆီတိုက္စားလို႔ စိုက္ပ်ိဳးမရေအာင္ ပ်က္စီးသြားၿပီ"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ သူတို႔အေျခအေနက အေတာ္သနားဖို႔ ေကာင္းေနပါတယ္၊ အလုပ္အကိုင္ မရွိ၊ ကၽြမ္းက်င္မႈ မရွိ အတတ္ပညာမရွိနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ ဘ၀မ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကတယ္။"
"ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ တို႔ႏိုင္ငံမွာ ရွိေနတဲ့ လူမည္းေတြပဲ၊ လူမ်ိဳးစုလိုက္ အုပ္စုႏွင့္ ဆယ္ကြဲေန တယ္၊ ဒီလူေတြဟာ ေနထိုင္မႈအဆင့္ ပိုေကာင္းေအာင္ဆိုၿပီး ေတာကေနၿပီး ၿမိဳ႕ကို တက္လာၾကတယ္၊ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ၊ သူတို႔ ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ေနထုိင္မႈ အဆင့္ပိုေကာင္းမလာဘဲ ၿမိဳ႕ေတြမွာ အလုပ္ လက္မဲ့ ပိုမ်ားလာတယ္၊ ရာဇ၉တ္မႈပိုေပါလာတယ္၊ အရက္ပုန္းဆုိင္ေတြနဲ႔ မေကာင္းတဲ့အိမ္ေတြ ပိုမ်ား လာတယ္"

"ဟုတ္တယ္၊ ဒီျပႆနာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ ျပႆနာပဲ"
"ကမၻာ့အေျခအေနကလဲ မေကာင္းဘူး၊ အေမရိကန္မွာ ေငြေခ်းစနစ္ ၿပိဳကြဲသြားၿပီး အေမရိကန္က ဥေရာပနဲ႔ တျခား အစိတ္အပိုင္းေတြကို ကုန္သြယ္မႈဟာ ရပ္ဆုိင္းသြားၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ ဆင္းရဲသား ေတြ၊ ပ်ံက်ေတြ ဦးတည္ရာမဲ့ ေလွ်ာက္သြားေနၾကၿပီ၊ ဂ်ာမဏီမွာဆုိယင္လဲ စီးပြားေရး ၿပိဳကြဲသြားၿပီး ၀ိုင္မာသမၼတႏိုင္ငံ ပ်က္စီးသြားၿပီ၊ ျပာပံုထဲကေန ၿပီးေတာ့ ဟစ္တလာဆိုတဲ့ အာဏာရွင္အသစ္ ေပၚလာေနၿပီ၊ ရက္စက္မႈ အၾကမ္းဖက္မႈနဲ႔ ေသြးေခ်ာင္းစီးတဲ့ေပၚမွာ အေျခခံၿပီး ေပၚလာတာ၊ ရုရွားမွာ ဆိုယင္လဲ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြကို သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ျပန္သတ္ေနၿပီ။

ဂ်ပန္မွာဆိုယင္လဲ မင္းမဲ့ တိုင္းျပည္ကို ဦးတည္ေနၿပီ၊ စစ္၀ါဒါကို ဦးတည္ေနၿပီ၊ ႏိုင္ငံေပါင္းခ်ဳပ္အဖြဲ႕ႀကီးက ထြက္ဖို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ေနလို႔ က်န္ႏိုင္ငံေတြက ၀ုိင္းၿပီး ကန္႔ကြက္ေနရတယ္၊ အဂၤလန္မွာဆိုယင္လဲ ေရႊစံခ်ိန္စနစ္ကို လက္လႊတ္ လိုက္ရၿပီ၊ ကမၻာဘယ္ေနရာကိုၾကည့္ၾကည့္ ဒုကၡေတြ အႏၱရာယ္ ပင္လယ္ေ၀ေနၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီအနိဌာရုံေတြေပၚ အမွီျပဳၿပီး ဒီႏိုင္ငံမွာ ငါအျမတ္မထုတ္ခ်င္ဘူး၊ ဒီမွာ ... ဘလိန္း၊ ငါ ပဋိပကၡကို မလိုလားဘူး၊ ညြန္႔ေပါင္းဖြဲ႕စည္းဖို႔နဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖို႔ပဲ လိုလားတယ္"

"ဒါေတြဟာ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ႀကီး ျဖစ္လာရတာလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္က မေန႔က ခ်မ္းသာ၀ေျပာ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ဒီေန႔ ဒုကၡေရာက္ ဆင္းရဲသြားသလို ျဖစ္ေနၿပီ"
"ဒီေတာင္အာဖရိကမွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ အရုဏ္တက္ခ်ိန္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းေနႏိုင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ မြန္းတည့္ခ်ိန္လဲေရာက္ေရာ စိတ္ပ်က္စရာနဲ႔လဲ ႀကံဳရေရာ ျဖစ္တတ္ တယ္"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးစမတ္သည္ ဆက္မေျပာေသးဘဲ ေခတၱၿငိမ္သြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္မွ အာတက္သေရာ ေျပာလိုက္သည္။

"ငါမင္းကို လုိခ်င္တယ္ ဘလိန္း၊ မင္းစဥ္းစားဖို႔ အခ်ိန္ လိုေသးလား"
ဘလိန္းက ေခါင္းခါၿပီး ေျဖလိုက္သည္။
"စဥ္းစားဖို႔ မလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဘက္က ပါပါ့မယ္"
"ေအး၊ မင္းဒီလို ေျဖလိမ့္မယ္လို႔ ငါထင္ၿပီးသားပါ"
ဘလိန္းသည္ ၀က္သစ္ခ်ပင္ေအာက္၌ ထုိင္ေနေသာ စင္တိန္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူ၏ ၀မ္းသာမႈကို ေျပးေျပာခ်င္စိတ္ေပၚလာေသာ္လည္း ရင္ထဲမ်ိဳသိပ္ထားလိုက္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးစမတ္က ဆက္ေျပာျပန္သည္။

"ငါ ဒီအိမ္ႀကီးမွာ ဧည့္သည္အျဖစ္ ေနာက္ထပ္ေလးရက္ဆက္ေနဦးမယ္ ဘလိန္း၊ ဆာဂါရီက ငါရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိကို ေရးေနတယ္၊ ပထမမူၾကမ္းကို သူနဲ႔ငါ အၿပီး ျပဳစုမယ္၊ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ၊ ငါဘာရီဟတ္ေဇာ့နဲ႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္ၿပီး ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရဖြဲ႕အတြက္ အေလးစိတ္ေတြ အၿပီးသတ္ ေရးဆြဲမယ္၊ မင္းပါရွိမယ္ဆုိယင္ ပိုေကာင္းမယ္"
"ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး လိုအပ္သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာ ေနပါမယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္အတြက္ ႏႈတ္ထြက္စာ တင္လိုက္ရေတာ့မလား"
"မင္း ႏႈတ္ထြက္စာကို အၾကမ္းေရးထားကြာ၊ မင္း ဘာေၾကာင့္ ႏႈတ္ထြက္ရတယ္ဆိုတာ ငါဟတ္ေဇာ့ကို ရွင္းျပလိုက္ပါ့မယ္၊ ၿပီးေတာ့ မင္းကိုယ္တိုင္ သူ႔ကို ႏႈတ္ထြက္စာ ေပးလုိက္ေပါ့"
ဘလိန္းက သူ၏လက္ပတ္နာရီကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ စမတ္က ခပ္ျမန္ျမန္ ေျပာလိုက္ သည္။

"ကဲ၊ မင္းလဲ့ပိုလိုကစားဖို႔ ျပင္ရဦးမယ္၊ ဆုေပးပြဲမွာ ငါလဲ ပါ၀င္ ဆုေပးဖို႔ စင္တိန္ေျပာတာကို သေဘာတူ ထားတယ္။ ဒီေတာ့ ငါဆုေပးရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆုယူတဲ့လူဟာ မင္း ျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္"
ဘလိန္း ေခါင္းေဆာင္ေသာ ကိတ္(ေအ)အသင္းႏွင့္ ထရန္စဗယ္ (ေအ) အသင္းတို႔ ေနာက္ဆံုး ပိုလို ဗိုလ္လုပြဲ ကစားၾကသည္။ ဘလိန္းအသင္းက သိုးဂိုးအသာျဖင့္ ႏိုင္ေနသည္။ ထုိပြဲၿပီးေသာအခါ ဆုေပး ပြဲက်င္းပသည္။ အထူးတန္း ေရွ႕ျမက္ခင္းေပၚသို႔ အသင္းအားလံုး စုေ၀းေရာက္ရွိၾကသည္။ အထူးတန္း ရွိ စင္ျမင့္ေပၚတြင္ ေငြဖလားမ်ားက တလက္လက္ေတာက္ပေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဆုေပးပြဲကို မစႏိုင္ ေသးဘဲ ရွိေနသည္။ ပိုလိုအသင္းမ်ားထဲတြင္ တစ္သင္းလိုေနသည္။ အငယ္တန္း ခ်န္ပီယံဆုရထား ေသာ ရွာဆာ့အသင္း ျဖစ္သည္။
"ရွာဆာ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ"

စင္တိန္၏ ေမးျမန္းသံတြင္ ေဒါသသံေလးပါေနသည္။
"သူအခ်ိန္မီေရာက္လာမယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာသြားတာပဲ"
အခမ္းအနားမွဴးလုပ္သူ စင္တိန္ အတြင္းေရးမွဴး လိန္းက ျပန္ေျဖသည္။
"သူေျပာတဲ့ အံ့အားသင့္စရာဆိုတာ ဒါပဲလား၊ ေကာင္းၿပီေလ၊ သူမရွိလဲ ဘာျဖစ္လဲ အခမ္းအနားကို ေတာ့ အစီအစဥ္ တုိင္းစမယ္"
စင္တိန္သည္ ဂုဏ္သေရရွိ ဧည့္သည္မ်ားေရွ႕တြင္ ေဒါသသံမပါေအာင္ မ်ိဳသိပ္ထားသည္။ ေရွ႕ဆံုးတန္း အလယ္ေကာင္ရွိ သူမအတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာ ေနရာတြင္ ထိုင္လိုက္သည္။ သူမေဘးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး စမတ္ ထုိင္ေနသည္။ သူမလက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေျမႇာက္လုိက္ၿပီး အားလံုးၿငိမ္သြားရန္ အခ်က္ျပကာ စတင္ေျပာလုိက္သည္။

"ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး စမတ္၊ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးမင္းမ်ားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၊ ဂုဏ္သေရရွိ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားနဲ႔ ခင္မင္ရေသာ မိတ္ေဆြမ်ားရွင့္"
မိမိအသံကို အုပ္မုိးသြားေသာ က်ယ္ေလာင္သည့္ အသံတစ္သံ ေကာင္းကင္မွ ေပၚလာသည္။ စင္တိန္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ လူအားလံုးက ေကာင္းကင္ေပၚသို႔ ေမာ့ၿပီး အသံလာရာကုိ လုိက္ၾကည့္သည္။ ပိုလိုကစားကြင္း၏ ဟိုဘက္စြန္းရွိ ၀က္သစ္ခ်ပင္မ်ားအေပၚမွ ခပ္နိမ့္နိမ့္ ပ်ံသန္းလာေသာ ေလယာဥ္ တစ္စင္း၏ အေတာင္ပံကို သူတုိ႔ လွမ္းျမင္လုိက္ၾကရသည္။ ထုိေလယာဥ္ကို စင္တိန္ မွတ္မိသြားသည္။ အင္ဂ်င္တစ္လံုးတပ္ ပတ္စေမာက္ အမ်ိဳးအစား ေလယာဥ္ငယ္ေလး ျဖစ္သည္။ ထုိေလယာဥ္သည္ အထူးတန္းဆီသို႔ ဦးတည္ကာ ပ်ံသန္းဆင္းသက္လာေနသည္။ ပိုလိုကြင္းေပၚသို႔ ျဖတ္ပ်ံလာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိေလယာဥ္သည္ အထူးတန္းရ်ိ လူပရိသတ္ေခါင္းေပၚသို႔ ထုိးစိုက္ခ်ၿပီး အေပၚသုိ႔ ရုတ္တရက္ ျပန္ေထာင္တက္သြားသည္။

အမ်ိဳးသားမ်ားက ရုတ္တရက္ ေခါင္းကို ငုံ႔လိုက္ၾကၿပီး အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင့္ ေအာ္လုိက္ၾကသည္။ ေလယာဥ္ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္ၿပီး ျပန္တက္သြားခ်ိန္တြင္ ေလယာဥ္ေဘးျပတင္း ေပါက္မွေန၍ တဟားဟားရယ္ေမာေနေသာ ရွာဆာ့မ်က္ႏွာ ကို စင္တိန္ ျမင္လုိက္ရသည္။ ရွာဆာက သူမ အား လက္ေ၀ွ႕ယမ္းျပသြားသည္။
ထုိတစ္ခဏပန္းျမင္ကြင္းက စင္တိန္အား အတိတ္ဆီသို႔ ျပန္ပို႔လိုက္သလို ျဖစ္သြားသည္။ သူမ ျမင္လုိက္ရေသာ ရွာဆာ မ်က္ႏွာသည္ တစ္မုဟုတ္ခ်င္းပင္ သူ႔ဖခင္ မုိက္ကယ္ကုတ္ေနမ်က္ႏွာသို႔ ေျပာင္း သြားသည္။ သူမျမင္ေနရေသာ အျပာေရာင္ေလယာဥ္သည္လည္း စစ္ကာလသံုး အ၀ါေရာင္ ကင္းေထာက္ေလယာဥ္အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ေလယာဥ္သည္ ကြင္းကို တစ္ပတ္ပတ္ၿပီး ၀က္သစ္ခ် ပင္မ်ားေပၚမွ ျပန္လွည့္ကာ ေပၚလာျပန္သည္။ စင္တိန္႔ ျမင္ကြင္းတြင္ ရွာဆာ့ေလယာဥ္ကို မျမင္ဘဲ မုိက္ကယ့္ ေလယာဥ္က စက္ပ်က္ၿပီး သူမ၏ေမာ့ဟုန္းေက်းလက္စံအိမ္ဆီသုိ႔ ပ်ံသန္းလာေန သည္ ကိုသာ ျမင္ေနရသည္။

"မိုက္ကယ္"
စင္တိန္က ေခၚလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အသံ မထြက္။ မုိက္ကယ္၏ ေလယာဥ္က မီးေလာင္ၿပီး သူမ အိမ္သို႔ လာေနသည့္ အဓိက ျမင္ကြင္းကိုသာ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ေနသည္။ စင္တိန္သည္ ပါးစပ္ကို ပိတ္၊ အံကိုႀကိတ္ၿပီး မနဲအားတင္းထားရသည္။ သူမအတြက္ တစ္သက္မေမ့ႏိုင္စရာ အနိ႒ာရုံ ျမင္ကြင္း သည္ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
ပိုလိုကြင္းေပၚတြင္ ဆင္းသက္လိုက္ေသာ ေလယာဥ္သည္ အ၀ါေရာင္မွ အျပာေရာင္သို႔ ေျပာင္းသြား သည္။ ေလယာဥ္ သည္ အထူးတန္းေရွ႕သို႔ ဘီးတစ္လွိမ့္ခ်င္း လွိမ့္ၿပီး ေမာင္းလာသည္။ အထူးတန္း ဆုေပး စင္ျမင့္ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ေလယာဥ္ကို ရပ္လုိက္ၿပီး စက္ကိုလည္း သတ္လိုက္သည္။

ေလယာဥ္ေဘးႏွစ္ဘက္ရွိ တံခါးမ်ား ပြင့္သြားၿပီး ရွာဆာကုတ္ေနႏွင့္ သူ၏ ပိုလုိအသင္းသားသံုးဦး ခုန္ ဆင္းလာၾကသည္။ တစ္ေယာက္စီး ေလယာဥ္ေလးထဲတြင္ ေလးေယာက္ရေအာင္ စီးလာသျဖင့္ စင္တိန္ အံ့အားသင့္သြားသည္။
"အံ့အားသင့္စရာပဲေဟ့၊ အံ့အားသင့္စရာပဲ"
လူအားလံုးက ၀ိုင္ေအာ္လိုက္ၾကသည္။ ရယ္ေမာသံမ်ား၊ လက္ခုပ္တီးသံမ်ား၊ လက္ေခါက္မႈတ္သံမ်ား ျဖင့္ လူပရိသတ္က ၾသဘာေပးၾကသည္။
ရွာဆာသည္ သူ႔အသင္းသားမ်ားကို ဦးေဆာင္ကာ ဆုေပး စင္ျမင့္သို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး စမတ္ကိုယ္တုိင္ ခ်ီးျမႇင့္ေသာ ေငြဖလားကို လက္ခံရယူသည္။

စင္တိန္သည္ ရွာဆာ့အား ေလယာဥ္ပ်ံႏွင့္ ေလယာဥ္ေမာင္းျခင္းကို စိတ္မပါေအာင္ တတ္ႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ရွာဆာသည္ ေလယာဥ္ေမာင္း၀တ္စုံ ၀တ္ဆင္ထားေသာ သူ႔ဖခင္၏ ဓာတ္ပံုကို သူ႔အိပ္ရာ ခုတင္ေဘးရွိ စားပြဲေပၚတြင္ အၿမဲေထာင္ထားသည္။ အက္စ္အီး ၅ အမ်ိဳးအစား တုိ္က ေလယာဥ္ပံုတူေလးကို သူ႔အိပ္ခန္း မ်က္ႏွာၾကက္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ အနည္းငယ္က ေလယာဥ္ေမာင္းေသာ အေၾကာင္းမ်ား၊ သူ႔ဖခင္ေလသူရဲအျဖစ္ စစ္မႈထမ္းခဲ့ပံုမ်ားကို ပိုၿပီး ေလးေလးနက္နက္ ေမးလာခဲ့သည္။ ထုိစဥ္ကပင္ စင္တိန္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ ဘ၀င္မက်ခဲ့၊ ယခု လက္ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေသာအခါ ပို၍ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္လာသည္။

ရွာဆာသည္ လက္ထဲတြင္ ေငြဖလားကို ကုိင္ရင္း ေက်းဇူးတင္ စကားေျပာၾကားေနသည္။ သူ၏ နိဂံုး ခ်ဳပ္ ၀ါက်သည္ စင္တိန္႔နားထဲသို႔ သံရည္ပူေလာင္းခ်လိုက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြနေ္တာ့္ဖခင္လိုပဲ ေလသူရဲတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္"
ပရိတ္သတ္က လက္ခုပ္တီး ၾသဘာေပးၾကသည္။ စင္တိန္က လက္ခုပု္မတီးဘဲ ငူငူႀကီး ရပ္ေနသည္။

ဆက္ရန္
.