သူတုိ႔အားလံုး ရဲ႕အသက္ ကၽြန္မလက္ထဲမွာ အပိုင္း (၇)

သန္းေခါင္ယံစြန္႔စားခန္း

ထုိေန႔ညေနပုိင္းတြင္ ကၽြန္မသည္ ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါေတြကုိ လံုးေထြးၿပီး အ၀တ္ျခင္း ထဲတြင္ထည့္ကာ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ခန္း႐ွိရာသုိ႔ ကြက္လပ္ကုိ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
ဂ်ဴးစက္႐ံုအလုပ္သမားေတြကုိ စခန္းသုိ႔ ျပန္ပုိ႔ရန္ ကားႀကီးေတြေပၚ ေမာင္းတင္ေနၿပီ။
" ကဲ "

ကၽြန္မက ေျပာလုိက္သည္ႏွင့္ သူတုိ႔တေတြ ဗီ႐ုိေတြေနာက္ကြယ္တြင္ အလွ်ိဳလွ်ိဳေပ်ာက္ကြယ္သြား ၾကေတာ့၏။ ဗီ႐ုိေတြကုိ လူတစ္ကုိယ္၀င္သာေအာင္ သူတုိ႔ေ႐ွ႕တုိးထားၿပီးသားျဖစ္၏။ ကၽြန္မက အခန္းကုိ နဂုိအတုိင္းျဖစ္ေနေစရန္ ေသတၱာေတြ စင္ေတြကုိ ေနရာတက်ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားခဲ့ သည္။ သုိ႔ေသာ္ မသကၤာလုိ႔ တကယ္႐ွာၿပီဆုိလွ်င္ မေတြ႕ႏုိင္စရာမ႐ွိေၾကာင္း ကၽြန္မ သိပါ၏။

ညေန ၆ နာရီထုိးသည္ႏွင့္ အရာ႐ွိေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ အတြင္းေရးမွဴးေတြ ၿမိဳ႕ထဲသုိ႔ ကပဲြၾကည့္ရန္ ထြက္သြားၾကသည္။ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး႐ွိလွသည့္ ဟုိတယ္ႀကီးသည္ ထူးထူးျခားျခား တိတ္ဆိတ္ေန၏။
ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ကုိယ္ရံေတာ္တပ္ညိဳေတြ ေရာက္လာေလမည္လဲ၊ ကၽြန္မ ရင္တထိတ္ထတ္ျဖစ္ ေန၏။ သူတုိ႔မလာခင္ လူ ၆ ေယာက္အတြက္ ကၽြန္မေနရာသစ္႐ွာရမည္။

ဗုိလ္မွဴး႐ုဂ္မာ အခန္းကုိ ကၽြန္မ တက္လာခဲ့သည္။ ေရခ်ိဳးခန္းႏွင့္ အိမ္သာခန္းကုိ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ သည္။ အိမ္သာ အေပၚပုိင္းကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ စတုရန္းတစ္မီတာေလာက္က်ယ္သည့္ အေပါက္ တစ္ေပါက္ လွမ္းျမင္ရသည္။ သံေဘာင္ခတ္ထားသည့္အေပါက္ျဖစ္သည္။ သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ခန္းဆီးကုိ ဆဲြၾကည့္ လုိက္၏။ လုိဏ္ေခါင္းကေလးပါလား။ ေလ၀င္ေပါက္ျဖစ္ဟန္တူသည္။ က်ဳပ္ထဲ ကၽြဲသိပ္ ေနတတ္ လွ်င္ လူ ၆ ေယာက္ဆံ့လိမ့္မည္ထင္၏။

သည့္ထက္ေကာင္းသည့္ ေနရာ ဘယ္မွာ ႐ွိႏုိင္ပါမည္လဲ။ တပ္မွဴး၏ ေရခ်ိဳးခန္းေလာက္ သူတုိ႔အတြက္ လံုၿခံဳသည့္ ေနရာ မ႐ွိႏုိင္ၿပီ။
ည ၉ နာရီ ၃၀ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ဟုိတယ္တစ္ခုလံုး ကၽြန္မ အပုိင္လုိျဖစ္ေနၿပီ။ ကြက္လပ္ကုိ ျဖတ္ေလွ်ာက္ သည္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ခန္းတံခါးဖြင့္သည္။ ၿပီးေတာ့ အထဲကုိ ေစြ႕ခနဲ၀င္လုိက္ၿပီး အိမ္သာထဲ က ေလ၀င္ေပါက္ အေၾကာင္း သူတုိ႔ကုိ ခပ္တုိးတုိးေျပာျပလုိက္သည္။

ေလဇာႏွင့္ ေတာမတ္စ္က သူတုိ႔လုိက္ၾကည့္ခ်င္သည္ဆုိသျဖင့္ ကၽြန္မေခၚသြားသည္။ စကားတစ္ ခြန္းမွ မေျပာၾကဘဲ ကၽြန္မတုိ႔ ဟုိတယ္ထဲ ၀င္လာခဲ့ၾကသည္။ တတိယထပ္႐ွိဗုိလ္မွဴး၏ အိမ္သာခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ေလဇာက ေတာမတ္စ္ကုိ ပခံုးေပၚတင္ၿပီး ေလ၀င္ေပါက္ထဲကုိ ၾကည့္ခုိင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ "အားလံုး ဆံ့ပါ့မလား" ဟုေမးသည္။
ေတာမတ္စ္က အေပါက္ထဲမွ ေခါင္းျပန္ထုတ္ၿပီး

" အင္း၊ အားလံုးဒူးတုပ္ၿပီး ကက္ကက္သတ္သတ္ထုိင္ရင္ေတာ့ ဆံ့ေလာက္တယ္" ဟုေျဖ၏။
" ကဲ ဒါဆုိ က်န္တဲ့ ေလးေယာက္ ကၽြန္မသြားေခၚလာမယ္ "
တုိးတုိးေျပာၿပီး ကၽြန္မျပန္ထြက္လာခ်ိန္တြင္ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေနၿပီ။
သူတုိ႔ကုိ ကၽြန္မ ေနရာခ်ေပးၿပီး စားစရာေသာက္စရာႏွင့္ ေစာင္ေတြပါ ပုိ႔ေပးခဲ့၏။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ကၽြန္မ အခန္း႐ွိရာ သုိ႔ အသာကေလး လစ္ထြက္ခဲ့သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ သူတုိ႔ကုိ မနက္စာေကၽြးၿပီးသည္ႏွင့္ ေျပာင္းမည့္အိမ္သစ္ကုိ ကၽြန္မ ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္ လာခဲ့သည္။

လွ်ပ္တစ္ျပတ္စီစဥ္လုိက္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ေမးရမည့္ ေမးခြန္းတစ္ခု က်န္ေနေသးသည္။ ဗုိလ္မွဴး၏ အိမ္သာ ထဲက သူတုိ႔ကုိ ကၽြန္မဘယ္လုိထုတ္ယူမည္လဲ။ ၿပီးေတာ့ ဟုိတယ္အျပင္ေရာက္ ေအာင္ ဘယ္လုိ ထြက္မလဲ။ ကုိယ္ရံေတာ္တပ္ညိဳစစ္သား၏ ရန္မွ လက္မတင္ကေလးလြတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဗုိလ္မွဴး၏ေသာ့ကုိ ခုိးဖုိ႔ ကၽြန္မ ဆံုးျဖတ္လုိက္ေတာ့သည္။
ထုိညတြင္ သူေဟာင္ၿပီး အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္တြင္ အခန္းထဲကုိ တိတ္တိတ္ကေလး၀င္ၿပီး ေသာ့ကုိ ျဖဳတ္၊ အသံ မၾကားေအာင္ တံခါးျပန္ပိတ္ၿပီး ထြက္ခဲ့သည္။

ကၽြန္မ မိတ္ေဆြေတြကုိ ထုတ္မၿပီးမခ်င္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲကုိ မ၀င္ႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ။
သူတုိ႔ကုိ ျမန္ျမန္ဆင္းဖုိ႔ ကၽြန္မေလာသည္။ သူတုိ႔ေျခေထာက္ေတြ ေတာင့္တင္းေနမွန္းသိပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ မတတ္ႏုိင္ၿပီ။ ေလွကားကုိ တစ္ေယာက္ခ်င္း ျမန္ျမန္ဆင္းဖုိ႔ ေမာင္းရေတာ့၏။ ၀င္းတံခါး ေသာ့ဖြင့္ဖုိ႔ လက္ေတြ တုန္ၿပီး အမွားမွားအယြင္းယြင္းျဖစ္ေနစဥ္ သူတုိ႔အားလံုး ကၽြန္မေနာက္တြင္ ရပ္ေစာင့္ ေနၾကသည္။ သူတုိ႔ရင္ခုန္သံေတြကုိ ကၽြန္မ ၾကားေနသည္ထင္၏။
ကၽြန္မ တုိးတုိးထပ္ေျပာသည္။

" လိပ္စာမွတ္မိတယ္ေနာ္၊ အိမ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ေဘးမွာ မီးဖုိးေခါင္းတုိင္႐ွိတယ္၊ အဲဒီကေန ၀င္ရင္ေျမ ေအာက္ထပ္ကုိ တန္းေရာက္တယ္၊ အဲဒီကုိ မနက္အေစာႀကီး ကၽြန္မေရာက္မယ္၊ အထဲေရာက္ရင္ အေမွာင္ရိပ္ မွာခုိေန၊ ကဲ အားလံုးကုိ ဘုရားသခင္ေစာင့္ေ႐ွာက္ပါေစ "
စကၠန္႔ပုိင္း အတြင္း သူတုိ႔အားလံုး အေမွာင္ထဲတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။

ထုိည ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္ပါသည္။ ရင္ထဲတြင္ ေအာင္ျမင္မႈျဖင့္ ေပါ့ပါးေန၏။ နာဇီေတြ က တာႏုိပုိတြင္ ဂ်ဴးေတြကုိ တစ္ေယာက္မက်န္ေအာင္ ႐ွင္းၿပီးၿပီဟု ယံုၾကည္ေနၾကလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မ ၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ ဂ်ဴး ၆ ေယာက္သည္ ၿမိဳ႕တြင္ ႐ွင္က်န္ေနခဲ့သည္။ တာႏုိပုိကုိ ဂ်ဴး ႐ွင္းသည့္ၿမိဳ႕ ျဖစ္ မသြားေအာင္ ကၽြန္မ ကုိယ္စြမ္း႐ွိသမွ် ဥာဏ္စြမ္း႐ိွသမွ် လုပ္ေဆာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါ သည္။
----------------------------

ဆက္ရန္

.