blog ေပ်ာက္ဆံုးေသာေန႔မ်ား

က်ေနာ္႔ ဘေလာ႔ ေလးနဲ႕ခြဲေနရတာ ၂ရက္ေတာင္ရွိသြားၿပီ၊ ဟို ပံုျပင္ထဲကေတာ႔ ကိႏၷရာေခ်ာင္းျခား၊ တညခြဲရတာနဲ႕ ရက္ေပါင္း ၇၀၀ ငိုရသတဲ႔၊ အခုေတာ႔ က်ေနာ္လည္း အဲဒီလို ငိုရမယ္႔ကိန္းေရာက္ေနၿပီ  ထင္တယ္၊ ဘေလာ႔ေလးက က်ေနာ္ ခ်စ္ခ်စ္ေလးေလ။

မေန႕ကစၿပီး ဘာေတြျဖစ္သြားမွန္း မသိပါဘူး၊ ဘေလာ႔ ဖြင္႔လို႕မရေတာ႔ဘူး၊ က်ေနာ္လည္း ေရးခ်င္တာေတြ ရွိေနတာနဲ႕ ဘယ္ဆိုင္မွာမ်ားရမလည္း ဆိုၿပီး လိုက္သံုးၾကည္႔ေသးတယ္၊ မရပါဘူးဗ်ာ၊ ဒါနဲ႕က်ေနာ္လည္း အိပ္သာအိပ္လိုက္ ရတာ စိတ္ကိုမေကာင္းဘူးဟဲ..ဟဲ ေရာဂါေလ။

မနက္လင္းေတာ႔ ေမာင္ေလးေရာက္ လာမွဖြင္႕လို႕ရတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ျမင္သာျမင္မၾကင္ရတဲ႔ ဘ၀ေပါ႔။ ပို႔စ္ အသစ္တင္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ မေကာင္းေသးေတာ႔ ထိုင္ထိုင္ဘဲ ၾကည္႕ေနရတယ္။

အခုေတာ႔ ေအာင္႔လို႕မရေတာ႔တာနဲ႕ word ထဲမွာဘဲ ေရးေနရတယ္၊ ည လိုင္းေကာင္းတဲ႔ အခ်ိန္မွ convert လုပ္ၿပီး ျပန္တင္ၾကည္႕ ရေတာ႔မွာဘဲ၊ အခုေတာ႔ က်ေနာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေနတတ္သြားပါၿပီ။ မေနတတ္ရင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္က ရေသ႔ႀကီးလို ငရဲျပည္ ေရာက္ေနလိမ္႔မယ္။ ရေသ႔ႀကီးက ေသမွ၊ က်ေနာ္ က အရွင္လပ္လပ္ ငရဲျပည္ ေရာက္သြားႏိုင္တယ္ ဟား...ဟား။

ခင္ဗ်ားတို႕ေတာ႔ ၾကားဘူးမယ္ထင္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႕ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ေနလို႕ ျပန္ေျပာျပပရေစ၊ ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ကေပါ႔ ရေသ႔ၾကီးတပါးရဲ႕ ေက်ာင္းသင္ခဏ္းနဲ႔ျပည္႕တန္ဆာမ တေယာက္ရဲ႕ အိမ္နဲ႕မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ ျဖစ္ေနသတဲ႔၊ ရေသ႔ႀကီးက တရားအားထုတ္ရင္းနဲ႕ ျပည္႔တန္ဆာမ အိမ္ဘက္ကို မ်က္ေစ႔က ေရာက္ေရာက္သြားသတဲ႔၊ ေယာက္က်ား ေတြက ၀င္လိုက္ၾက၊ ထြက္လိုက္ၾက၊ ပါဂ်ဲရုိးေတြ ဆပ္ပ္ေတြတ၀ီ၀ီ နဲ႕ေပါ႔ဗ်ာ ဟဲ..ဟဲ ေယာင္လို႕ အဲဒီေခတ္က ေပၚမွ မေပၚေသးတာဘဲ။ ျပည္႔တန္ဆာမ ကေလးကလည္း လွမွလွ၊ အခုမွ ႏိုက္ကလပ္ ကျပန္လာတဲ႔ အတိုင္းဘဲတဲ႔။

ရေသ႔ႀကီးက တေန႔တေန႔ အဲဒီအိမ္က ျမင္ကြင္းေတြ ၾကည္႕ၾကည္႕ၿပီး ဥပစ္ခါမျပဳႏိုင္ဘဲ ေဒါသနဲ႕ မစိၥရ စိတ္ေတြဘဲ ပြားမ်ားေနသတဲ႔၊ ဟဲ..ဟဲ က်ေနာ္႔ ေဖေဖ နဲ႔တူတယ္ထင္တယ္ (just a joke) ၊အဲဒီေတာ႔ ရေသ႔ႀကီးမွာ တေန႔တေန႔ အဲဒီစိတ္နဲ႕ဘဲ အၿမဲတန္း ပူေလာင္ေနေတာ႔တာေပါ႕။

ဟို ျပည္႕တန္ဆာမ ေလးကေတာ႔ သူဘာသာသူ ႏိုက္ကလပ္ သြားတဲ႔အခ်ိန္သြား၊ ေမာ္ဒယ္ရႈိး သြားတဲ႔အခ်ိန္သြား၊ ေပ်ာ္လို႕ပါးလို႕ေပါ႕၊ ဒါေပမဲ႔ တရားလုပ္ရမဲ႔အခ်ိန္မွာလည္းမွန္မွန္လုပ္သတဲ႔၊ သူ႕ရဲ႕ ျပည္တန္ဆာမ အလုပ္ကိုလည္း အလုပ္တခုအျဖစ္သာ သေဘာထားၿပီး လုပ္သတဲ႔၊ ရေသ႔ႀကီးကေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ စိတ္ကမရွင္းႏိုင္ဘူးတဲ႔၊ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ျပည္႕တန္ဆာမ အေၾကာင္းဘဲ ေရာက္ေနသတဲ႔။ တရားအားထုတ္ လို႔လည္းမေကာင္းေတာ႔ဘူးေပါ႔၊ ေနာက္ေတာ႔ ရေသ႔ႀကီးလည္းေသ၊ ျပည္တန္ဆာမ လည္းေသ။ ရေသ႔ႀကီး ကေတာ႔ ေသၿပီးတဲ႔ေနာက္ ငရဲျပည္ေရာက္သတဲ႔၊ ျပည္တန္ဆာမကေတာ႔ နတ္ျပည္ ေရာက္သတဲ႔။

က်ေနာ္လည္း ရေသ႔ႀကီးလို ျဖစ္မွာေၾကာက္လို႕ ပါးစပ္ပိတ္ (စားတဲ႔အခ်ိန္ေတာ႔ ဖြင္႔ပါတယ္)၊နားပိတ္ (သီခ်င္းနားေထာင္တဲ႔အခ်ိန္ေတာ႔ ဖြင္႔ပါတယ္)၊ မ်က္စိပိတ္ (ဘေလာ႔ ေရးတဲ႔အခ်ိန္ေတာ႔ဖြင္႔ပါတယ္) ၿပီးေတာ႔ ေနေနရပါေၾကာင္း။ က်ေနာ္က အရွင္လပ္လပ္ ငရဲျပည္ မေရာက္ခ်င္ဘူးေလ ဟဲ..ဟဲ။

လူ႕စိတ္ဟာေတာ္ေတာ္ ဆန္းက်ယ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္ ကစာသိပ္ေရးခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ႕ မေရးျဖစ္တာမ်ားတယ္၊ ပ်င္းလည္းပ်င္းတယ္၊ ကိုယ္တခါတေလ ေရးျဖစ္တာေလးေတြကိုလည္း ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ မႀကိဳက္တာနဲ႕ ေခ်ာင္သိပ္ျပစ္ လိုက္တာမ်ားတယ္။

အခု ဘေလာ႔ေလးလုပ္မိမွ ဒုကၡေတြေရာက္ေနေတာ႔တယ္၊ စာမေရးရမေနႏိုင္တဲ႕ ေရာဂါ က ဘေလာ႔နဲ႔မွ ရေတာ႔တာ ပါဘဲဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႕ အရင္တုန္းက စာေရးတယ္ ဆိုတာလည္း အိပ္ရာ ေပၚ၀မ္းယားေမွာက္ ေရးခ်င္ေရး၊ စားပြဲမွာေရးခ်င္ေရးေပါ႔၊ ကုလားထိုင္ေပၚထုိင္ၿပီး ဘာမွမေရးဘဲနဲ႕ ေငးေၾကာင္ေၾကာင္ လုပ္ေနရင္လည္း ေရာဂါ (စိတ္..စိတ္) ရၿပီထင္ေနမွာ ေၾကာက္ေတာ႔ ကိုယ္႕အိပ္ရာထဲကိုယ္ ျခင္ေထာင္ခ်ၿပီး လူမသိသူမသိေရးရတာေပါ႕၊ အိပ္ရာေပၚ ေရးေတာ႔လည္း အိပ္ခ်င္ေတာ႔တာေပါ႔၊ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္ ကေရးၿပီးတဲ႔စာဆိုရင္ အျမန္ မဂၢဇင္းထဲမွာ ပါခ်င္တယ္၊ ေစာင္႔ရတာစိတ္မရွည္ဘူး။

ေနာက္ၿပီး ေငြကလည္း မက္ေသးတယ္၊ စာမူခရတဲ႔ေငြကနည္းလြန္းလို႕ေလ ဟဲ..ဟဲ၊ ကိုယ္႔တုိင္းျပည္ အေျခအေနကိုယ္မသိ၊ ကိုယ္႔အေျခအေနကိုယ္မသိ၊ ခက္လိုက္ပါဘိဆိုတာ က်ေနာ္မွအစစ္၊ ႏိုင္ငံျခားက စာေရးဆရာေတြနဲ႔ ကိုယ္႔နဲ႕ဘာဆိုဘာမွမဆိုင္တဲ႔ အေနအထားကိုသေဘာမေပါက္ဘဲနဲ႕ စာမူခ နဲတယ္ေလး၊ အယ္ဒီတာ ကဟိုျဖတ္ဒီျဖတ္ လုပ္အုန္းမွာေလး ဆိုၿပီး မစားရတဲ႕စျပစ္သီးခ်ဥ္ေနတာေလ။

အခု ဘေလာ႔နဲ႕မွ က်ေနာ္ စိတ္နဲ႕အဆင္ေျပသြားေတာ႔တာေပါ႕၊ ေရးခ်င္ရာေရးၿပီး အျမန္တင္ပစ္ လိုက္ခ်င္ေတာ႔တာဘဲ၊ ဟိုဘေလာ႔ တခုလိုေပါ႕ ကိုယ္႔ဘေလာ႔ မွာ ကိုယ္သာ ဘုရင္ (ဘေလာ႔ရဲ႕ ဘုရင္ ပါ ေနာ္...ေနာ္) အရွင္သခင္ ေပါ႔ေလ၊ အဲဒီမွာ ကိုယ္ႀကိဳက္တာေရးတာကို ဆင္ဆာလုပ္မဲ႔ အယ္ဒီတာလည္း မရွိေတာ႔ ကိုယ္ဘာသာ ျမန္ျမန္ေရးၿပီး ျမန္ျမန္တင္ျပစ္လိုက္ေတာ႔တာဘဲ။

ဖတ္သူရွိလား၊ မရွိလားလည္းမသိ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အီးေမးလ္ ပို႔ ဖတ္ခိုင္း၊ ဂ်ီေတာ႔ ထဲကေန နားပူနားဆာတိုက္ဖတ္ခိုင္း၊ သူတို႔ကလည္း နားေအးၿပီးေရာဆိုၿပီး အင္း..အင္း ဖတ္ပါတယ္ေပါ႕၊  `` ဟဲ..ဟဲ တကယ္တန္း ေတာ႔ ဖတ္ခ်င္မွ ဖတ္မွာေပါ႔၊ အခုကိုၾကည္႔ ရန္လုပ္ခံေနရၿပီ၊ ေတာ္ေတာ္မေကာင္းတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းဗ် `` ခင္ဗ်ားတို႕လည္း ေ၀းေ၀းေရွာင္ၾကေနာ္၊ စတာပါဗ်ာ၊ ဘေလာ႔ေလးေတာ႔ မဖတ္ဘဲလည္း မေနၾကနဲ႕အုန္း၊ ေရးစရာလည္း မရွိေတာ႔ဘူး၊ ဒီ ပို႔စ္ အတြက္ေတာ႔ ဒီမွ် နဲ႔သာေပါ႔ဗ်ာ.........။


.