"ျငိမ္းပုံၾကမ္းေတြေတာင္ ထုတ္ထားၿပီးၿပီ။ စြန္႔ပစ္ဓာတုပစၥည္းေတြနဲ႔ စက္သုံးဆီေတြ၊ ေရဆုိ္းေတြက အကန္႔ သုံးကန္႔ ရွိတယ္ ကုိေဇာ္"
ကုိေဇာ္မင္း နည္းနည္းေလး တြန္႔သြားမိသည္။ ဥကၠ႒လည္းျဖစ္ ဦးေလး လည္း ေတာ္စပ္ ေသာ ေဒါသ ကုမၼာရႀကီး က အမိန္႔ေတာ္ျမတ္ ထုတ္ခဲ့သည္ေလ။ ေငြကုန္ေၾကးက် ပါမည့္ မည့္သည့္ သေဘာတူ လက္ခံခ်က္ ကုိမွ လက္မခံဖုိ႔ပင္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္.............
''ျငိမ္းကုိ ကုိယ္တစ္ခုေျပာခ်င္လုိ႔။ ကုိယ္တုိ႔စက္ရုံအေနနဲ႔ လုပ္ငန္းပုိင္းကုိ နည္းနည္းေျပာခ်င္လုိ႔ပါ''
သူ႔စကားေၾကာင့္ ျငိမ္းႏုက ၿပဳံးစစျဖင့္ ၾကည့္ေနလုိက္မိသည္။ သူဘာေျပာေတာ့မည္ကုိ ျငိမ္းႏု သိၿပီးေန ၿပီ။ ေရွ႕ကႀကဳံခဲ့ဖူးေသာ အေတြ႕အႀကဳံက သခၤန္းစာမ်ား ရွိခဲ့သည္ကုိး။ စက္ရုံမွဴးမ်ား၊ ထုတ္ လုပ္ေရး မန္ေနဂ်ာမ်ား၊ စည္းကမ္းထိမ္းသိမ္းေရးမွဴးမ်ား၊ စီမံဌာန တာ၀န္ခံမ်ားႏွင့္ ျငိမ္းႏုေတြ႕ခဲ့ဖူးလွၿပီ။ သူတုိ႔ထံ မွ ေဘးထြက္ေရဆုိး မ်ား ၊စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမ်ား၊ ဓတုပစၥည္းႀကြင္းအက်န္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပုံျပင္ မ်ားစြာ နားေထာင္ ရၿပီးၿပီ။ ယခု ကုိေဇာ္မင္း ေျပာမည့္ဇာတ္လမ္းမွာ ထူးလွမည္မဟုတ္။
သူရွင္းျပေနသည္မ်ားကုိ နားေထာင္ရင္း ျငိမ္းႏု အာရုံ၌ တကၠသုိလ္စာၾကည့္တုိက္တစ္ခု ရုတ္တရက္ ေပၚလာ သည္။ စကားေဖာင္ဖြဲ႔ေနေသာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦး၊ စာၾကည့္တုိက္တာ၀န္ခံ မိန္းမပ်ဳိ တစ္ဦး၏ ပုံရိပ္မ်ား။ စာၾကည့္တုိက္ထဲတြင္ စကားမ်ားေနေသာ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးကုိ မာန္မဲေန သည့္ ျပကြက္။ ျငိမ္းႏု အာရုံ၌ အသားညဳိညဳိ အရပ္ျမင့္ျမင့္ မ်က္ခုံးမ်က္လုံးေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ညဳိေခ်ာ ေခ်ာသည့္ ရဲထြန္းပုံရိပ္ ၀င္လာ သည္။ ထုိ႔အတူ စာဂ်ပုိးပုံေပါက္ေနေသာ ေဇာ္မင္း၏ပုံသဏၭာန္မ်ား။
ၿငိမ္းႏု သက္ျပင္းပူကုိ ခ်လုိက္ရင္း ကုိေဇာ္မင္းကုိ ဖ်တ္ခနဲ အကဲခတ္လုိက္မိသည္။ သူတစ္ခ်ိန္ုလုိပင္ သံေယာဇဥ္ ရွိေနတုန္းပဲလား ဟု အကဲခတ္လုိက္ျခင္းပင္။ သုိ႔ရာတြြင္ ကုိေဇာ္မင္းက စက္ရုံထြက္ကုန္ စာရင္းမ်ား ကုိ ႏွစ္အလုိက္ ရွင္းျပေနသည္မုိ႔ ပါ၀ါမ်က္မွန္ေအာက္တြင္ သံေယာဇဥ္ရွာရခက္ဘိေတာင္းု။ သူက မ်က္မွန္ ကုိ ပင့္လုိက္ျပန္သည္။
''ဒီႏွစ္ထဲက်မွ စီမံကိန္းအသစ္ေတြ ေအာ္ဒါက်လာေတာ့ ဘယ္လုိမွ ေနာက္ပုိင္းကုိ လွည့္မၾကည့္ႏုိင္ဘူး ၿငိ္မ္းႏု ရယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္တုိ႔စက္ရုံက ျမစ္နဲ႔လွမ္းပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေဆြးေႏြးခ်င္တာက ျမစ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကုိယ္တုိ႔ ဘတ္ဂ်က္ သီးသန္႔ထားပါတယ္။ ၿငိမ္းႏုတုိ႔လုပ္ငန္းအေပၚ အမ်ားႀကီးေထာက ခံပါတယ္။ ဒါေၾကင့္ အလွဴေငြထည့္ ဖုိ႔ လ်ာထားၿပီးၿပီဆုိေတာ့ေလ......... ''
ၿငိမ္းႏု က စိတ္မထိမ္းႏုိင္ပဲ ရယ္ခ်လုိက္ပါ္သည္။ သူကသံေယာင္လုိက္၍ လုိက္ရယ္ျပန္သည္။
''တကယ္ရယ္ရတယ္ ကုိေဇာ္ရယ္။ တကယ္ပါ တကယ္ပါ''
ဟုတ္တယ္ ၿငိမ္းႏုေရ၊ အျဖစ္ကေတာ့ ရယ္စရာပဲေလ''
''ၿငိမ္းရယ္တာက ကုိေဇာ့္စကားေၾကာင့္ပါ။ အလွဴေငြဆုိလုိ႔ေလ။ ကုိေဇာ္ကုိယ္တုိင္ ၿငိမ္းတုိ႔ နားမလည္ ေသးတာ ကုိ ေတြးမိလုိ႔ပါ''
''ဒါေတာ့ NGO ေတြဆုိတာ''
''ေတာ္ပါေတာ့ ကုိေဇာ္ရယ္၊ နဂုိရွိရင္းစြဲ ခင္မင္မႈေလးေတြမပ်က္ခင္ ဒီစကားကုိ ေတာ္ပါေတာ့။ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ က ၿငိမ္းႏုတိုိ႔ကုိ ဒြန္းစ႑ားေတြလုိ႔ ထင္ေနၾကထယ္္။ အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ ထိမ္းသိမ္းေရးု လုပ္ေနတယ္၊ ကမာၻေျမစိမ္းလန္းေရး ဗန္းျပၿပီး အလွဴခံစားေနတယ္လုိ႔ တြက္ၾကတယ္ေလ''
''မဟုတ္ဘူးၿငိမ္းရယ္၊ကုိ ဆုိလုိတာက၊ ဟုိ... ''
''ေတာ္ပါေတာ့ ကုိေဇာ္ရယ္၊ ၿငိမ္း သိပါတယ္၊ ကုိေဇာ္ေဆြးေႏြးတာ စက္ရုံနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၿငိမ္းဆီက နားလည္မႈ ရဖုိ႔ မဟုတ္လား။ ၿငိမ္းနားလည္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာ ကုိေဇာ္တုိ႔စက္ရုံက စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြ၊ အၾကြင္း အက်န္ေတြ အတြက္ ဘာမွ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ျခင္း မရွိေသးတာကုိ ေျပာခ်င္တာမဟုတ္လား''
''ကုိယ္က အကူအညီေတာင္းေနတာပါ''
သူ႔စကားကုိ ၿငိမ္းႏု ေခါင္း တညိတ္ညိတ္ လုပ္ရင္း အံဆြဲထဲမွ ဖုိင္တြဲတစ္ခုကုိ ထုတ္လုိက္သည္။
''ၿငိမ္း စကားနည္းနည္းေျပာမယ္ေနာ္။ ကုိေဇာ္ အခ်ိန္ရတယ္မုိ႔လား''
သူက ၿငိမ္းႏုစကား ကုိ ဆက္၍နားစြန္႔ေနသည္။ ၿငိမ္းႏုုက ဖုိင္တြဲထဲမွ ဓာတ္ပုံတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ ထုတ္ယူလုိက္သည္။
''ဒါေတြက ျမစ္ေၾကာတစ္ေလွ်ာက္ ေသာင္ထြန္းေနတာကုိ ႏွစ္အလုိက္ရုိက္ထားတဲ့ပုံေလ။ ၿပီးေတာ့ ေရစီးေၾကာင္းေျပာင္းလာတဲ့ ပုံေတြ။ ဒီစာရြက္ထဲမွာ ျပထားတဲ့ ဇယားက ႏွစ္အလုိက္ေရထုညစ္ညမ္း လာတဲ့ကိန္းေတြ။ ဒါေတြကုိ ကုိေဇာ္တို္႔ဘက္က ေမးခ်င္လိမ့္မယ္။
စက္ရုံနဲ႔ဘာပတ္သက္လုိ႔လဲလုိ႔။ ျမစ္ဆုိတာ ျပဳျပင္ထိမ္းသိမ္းဖုိ႔ မလုပ္ရင္ေတာင္ ပ်က္စီးဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္သင့္ဘူး ကုိေဇာ္။ ကုိေဇာ္ က ေမးခ်င္ ေမးလိမ့္မယ္ ။ ဒီျမစ္က ဘာမ်ားပ်က္စီးေနသလဲလုိ႔။ ၿငိမ္း သေဘာ တရားေတြ၊ ေဆာင္ပုဒ္ေတြ၊ ေပၚလစီ စကားေတြ မေျပာပါဘူး။ ျမစ္ႀကီး တစ္ခု လုံး ေရစီးေၾကာင္းေတြ ပ်က္၊ ေသာင္ေတြထြန္း လာၿပီဆုိရင္ အဲဒီျမစ္ေၾကာ တစ္ေလွ်ာက္မွာရွိတဲ့ ၿမဳိ႔ေတ၊ရြာေတြ ၊ စုိက္ပ်ဳိးေရးေတြ၊ ေမြးျမဴေရးေတြ၊ လူမႈဘ၀ေတြပ်က္ၿပီ။ ဒါေတြ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာလဲ ဆုိင္ရင္ လူေတြေဂဟ စနစ္ ကုိ နားမလည္လုိ႔ ျဖစ္တာ။ လူေတြဟာ ကုိယ့္အနာဂါတ္ကုိ ကုိ္ယ္လွီးစားေနၾကတာ မသိၾကဘူး။ ျမစ္တစ္ခု ပ်က္စီးရင္ အနာဂါတ္မ်ဳိးဆက္ေတြ အနာဂါတ္မ်ဳိးဆက္ေတြ အကုန္ ပ်က္စီးမယ္ဆုိတာ မသိၾကဘူး။ ကဲ ကုိေဇာ္ ျပန္ပါေတာ့။ ၿငိမ္းကဒါေတြကုိ အသိေပးရုံပဲတတ္ႏုိင္တယ္။ ၿငိ္မ္းဘယ္သူ႔ ဆင္ေျခကုိမွ နားမေထာင္ ခ်င္ေတာ့ ဘူး။ ဘယ္သူ႔ကုိမွလည္း ဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး''
ျငိမ္းႏု စကားေၾကာင့္ သူမ်က္ႏွာပ်က္သြားေလျပီ။ သို႕ေသာ္ ထပ္မံရွင္းျပလာျခင္းမရိွ။ ထိုင္ခုံမွ ညင္သာစြာ ထ၍ အခန္းထဲ မွ ထြက္သြားပါသည္။
ျငိမ္းႏု ရင္ထဲ၌ မြန္းက်ပ္ ေတြေ၀ေနေတာ့၏။
ငယ္ဘ၀သံေယာဇဥ္ အစြန္းအထင္းေလးက ျပန္၍ေပ်ာက္ကြယ္သြားရျပန္ျပီေကာ။ ျငိမ္းႏု အံ့ၾသေန သည္ကား လူတို႕၏ အေျပာင္းအလဲကိုပင္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းပရ၀ဏ္အတြင္းက ခင္မင္ေလးစားခဲ့ ရသူကုေဇာ္။ မိမိကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစြာ ခ်စ္ေရးဆိုခဲ့သူ ကိုေဇာ္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ လက္ဦးခဲ့သည္မို႕ ေနာက္ဆုတ္ေပးခဲ့ေသာ ကိုေဇာ္။ အျမဲစာအုပ္တစ္အုပ္ျဖင့္ ျငိမ္သက္စြာေနတတ္ေသာ ကိုေဇာ္။ ယခုေတာ့ ဘ၀ျခားသကဲ့သို႕ပါလား။ ဒီေလာက္ စာေတြဖတ္၊ ပညာေတြ တတ္ထားသူတစ္ဦးက NGO အဖြဲ႕ကို ဒြန္းစ႑ားလို႕ ထင္မွတ္ေနပါလား။
ျငိမ္းႏု နာက်င္စြာျဖင့္ မွတ္စုစာအုပ္ေလးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ မွတ္စုထဲ၌ ေရးမွတ္ထားေသာ ကိုေဇာ္တို႕ စက္ရုံ အမည္နာမ နံေဘးတြင္ အနီေရာင္မွတ္ခ်က္ေလး ေရးမွတ္လိုက္ရ၏။ ထိုသို႕ ေရးမွတ္ေနစဥ္အ တြင္းျငိမ္းႏု ႏွလုံးသား တို႕ နာက်င္ေနရသည္ ကို အဘယ္သူ သိႏိုင္အံ့။
အခန္း (၅)
ႏူး ေျပာျပသည့္စကားမ်ားကို ကိုျမတ္မင္း ဂရုတစိုက္ နားေထာင္ေနမိသည္။ ႏူးက ေဇာ္ဟိုးရွာေဖြ ေနသည့္ သစ္ခြမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေစ်းကြက္ႏွင့္ ကုန္သည္တို႕၏ အေျခအေနကို သူသိသမွ် ရွင္းျပေနျခင္းပင္။
"ဟိုးကတည္း ကလည္း ဒီကုိ ခဏခဏပဲ လာၾကတယ္။ မွာတာေတြကေတာ့ စုံေနတာပဲ အစ္ကိုရဲ။ ဒီက မ်ိဳးေတြက ဘယ္မွာမွမရိွဘူးေလ။ မရိွတာမွ သစ္ခြေတြက ရွစ္ဆယ္ ကိုးဆယ္ေလာက္ကို ဒီမွာပဲရတာ။ ကိုေဇာ္ဟိုးေျပာတာေတာ့ ဒီမွာက တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ေတာင္တန္းၾကီးေတြက ေရခဲ ဖုံးလႊမ္းေနလို႕တဲ့။ အနီးအနား မွာ ဘယ္ႏိုင္ငံ မွ ဒါမ်ိဳးမရိွဘူးတဲ့။ မိုးကလည္း ေကာင္းေကာင္းရ တယ္ေလ။ သူမ်ားေတာေတာင္ေတြနဲ႕ မတူ လို႕ေပါ့။ ဒါမွ သစ္ခြမ်ိဳးေတြရိွတာ အဲဒီ ကတည္းက ဒီသစ္ခြေတြ နဲ႕ နာမည္ရလာတာ အစ္ကိုေရ"
"အခြန္ေကာေဆာင္ရလား ညီမ"
ကိုျမတ္မင္း ေမးသည္ကို ႏူးက နားမလည္။
သစ္ခြေတြေရာင္းေတာ့ အခြန္ေဆာင္ရလား လို႕ ေမးတာ။ အစ္ကိုတို႕ဆိုရင္ ေရႊထြက္တဲ့အေပၚ သိန္း သုံးေလးဆယ္ အခြန္ေပး ရတယ္ေလ။ ညီမတို႕ေကာ မေပးရဘူးလား
"အင္း....."
ႏူးက စဥ္းစားရင္း ေခါင္းေလးတညိတ္ညိတ္လုပ္ေန၏။ ျပီးေတာ့မွ-
"ေပးရရင္လည္း ေပးရမွာေပါ့ အစ္ကိုရယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏူးဆီေတာ့ တစ္ခါမွ လာမေတာင္းပါဘူး။ ဟိုးတစ္ေလာ ကေတာ့ အခြန္ေတာင္း တာ ၾကားတာပဲ။ ပိႆခ်ိန္နဲ႕ေတာင္းသလား မသိပါဘူး။ ကိုေဇာ္ဟိုး ရွာတာက မွာတဲ့သူ ရိွမွ ရွာတာ။ ေပးရမယ့္ေတာ့ မထင္ဘူူး။ လာယူတဲံသူက သူ႕ဘာ သာယူသြား တာပဲ။ ေတာေကာင္ဖမ္းတဲ့ လူေတြက အခြန္ေဆာင္တယ္လို႕ ၾကားတယ္အစ္ကို။ ဘယ္ေလာက္ေဆာင္ရသလဲေတာ့ မသိဘူး"
ႏူးက စကားေကာင္းေနရာမွ ေရေႏြးအိုးဆူလာသည္ကို ေတြ႕၍ဓာတ္ဘူးမ်ားကို ျပင္ဆင္ရင္း ေရေႏြးအိုး တည္ထားရာ သို႕ ထသြားေတာ့သည္။
ကိုျမတ္မင္း က ေတြးေတာေနရာမွ ႏူးေရွ႕သို႕ ကပ်ာကယာ ထြက္သြားျပီး ေရေႏြးအိုးကို လွမ္းကိုင္ လိုက္၏။ ႏူးက ဘာမွမေျပာဘဲ အားနာျပံဳးျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ကိုျမတ္မင္းက ဓာတ္ဘူးမ်ား ကို ျဖည့္သြင္းျပီး ေရျပန္ျဖည့္ကာ မီးဖိုေပၚ သို႕ ျပန္တင္ထားလိုက္၏။
"ကၽြန္မေတာ့ ဒီမွာ ေမြးလို႕ရရင္ေကာင္းမွာပဲ။ စစၥတာၾကီးက စိတ္မခ်ရဘူးလို႕ ေျပာေနတယ္။ ကိုေဇာ္ဟိုး လာရင္ ေကာင္းသားေနာ္"
"ဘာျဖစ္လဲ ညီမရယ္။ အစ္ကိုလည္းရိွတယ္။ ေလာဟိုလည္း ရိွတယ္။ ေမြးကာနီးေတာ့ ျမစ္ၾကီးနား ကိုသြားလို႕ရတာပဲ။ ေဇာ္ဟိုးလည္း လာေတာ့မွာပါ"
ကိုျမတ္မင္းက ႏူးကို အားေပးစကားေျပာေနသည္ကို ႏူးကေခါင္းညိတ္ရင္း ေလာဟို ကိုေတာ့ အားမ ကိုးပါဘူး ဟု ညည္းတြားေနသည္။ ႏူးေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာေပ။ ေလာဟို လည္း တစ္ခါခါ ဘယ္သြားလို႕ သြားမွန္းမသိ။ ညအိပ္ညေန မ်ိဳးကိုပင္ ခြင့္မပန္ အေၾကားမၾကားပါဘဲ ေပ်ာက္သြား တတ္၏။ ကိုျမတ္မင္းကေတာ့ ဘာမွ ၀င္မေျပာ။ သူကိုယ္တိုင္ ကလည္း လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ရိွေနသည္မို႕ သိပ္ေျပာလို႕လည္း မေကာင္း။
ႏူး ကိုယ္၀န္ႏွင့္ ပတ္သက္ လို႕စစၥတာၾကီးက သိပ္စိတ္မခ်ျဖစ္ေနသည္ကိုေတာ့ ကိုျမတ္မင္း သိထား သည္။ ကိုျမတ္မင္း ကိုယ္တိုင္လည္း ႏူးကိုစိတ္ပူပင္ေနမိသည္။ မစၥတာၾကီးက သႏၶသားမွာ ထြားသည့္အျပင္ တစ္ခါ တစ္ရံ အေနအထား မမွန္ခ်င္။ ထို႕ျပင္ႏူးသည္ ေမြးဖြားရခက္ေသာညႇပ္ရိုး က်ဥ္းသည့္ ကိုယ္၀န္သည္ျဖစ္ေန သည္။ အလုပ္ ကိုလည္း မနားမေန လုပ္ျပန္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မစၥတာၾကီးက ျမစ္ၾကီးနားသို႕ သြားေမြးေစခ်င္ေနသည္။ ႏူး ကေတာ့ ေဇာ္ဟိုးျပန္လာေစဖို႕သာ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္။
ကိုျမတ္မင္းက ႏူးအတြက္ ၾကိဳတင္ေတြးေတာကာ စီမံကိန္းေရးဆြဲေနမိသည္။ ႏူးကို သူကူညီခ်င္ သည္။ အခြင့္အခါ သင့္ခဲ့ျပီမို႕ ၀မ္းေျမာက္ေနမိသည္။ ယခုအခါ ႏူးသည္ ကိုျမတ္မင္းကို ေရႊမုဆိုး တစ္ဦးလို မျမင္ေတာ့။ အစ္ကိုၾကီး တစ္ဦး သဖြယ္ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးလာသည္။ ႏူးမွာ ကိုယ္၀န္ရင့္မာ သည္မို႕ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးမ်ားကို သိပ္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့။ ေလာဟို ကလည္း အၾကမ္းထည္သမား။ ထမင္းခ်က္ႏိုင္သည္။ ဟင္းကိုေတာ့ လႊတ္ထား၍ မရ။ ထမင္းဆိုင္ ဆိုေတာ့လည္း ဟင္းအရသာ က ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ျဖစ္ေန၍မရျပန္။ တန္ဖဲရြာကေလးက စည္ကားသထက္ စည္ကားေနျမဲပင္။ စက္ၾကီး လုပ္ငန္းမ်ားက ပို၍ တြင္က်ယ္လာသည္။ ေရႊေမွာ္စက္ေလွမ်ား တိုးပြား လာသည္။ ေရႊ အ၀ယ္ေတာ္ မ်ား ေပါမ်ားလာသည္။ ကမၻာ့ေရႊေစ်းကလည္း တိုးတက္လာသည္ မို႕ ေရႊအ၀ယ္ေတာ္ မ်ားႏွင့္ စည္ကားလ်က္တန္ဖဲမွာလည္း ေရႊေစ်းတက္လာခဲ့သည္။
ေရႊလုပ္ကြက္ မ်ားသည္ ေန႕ည ဟူ၍ မကြဲျပားေတာ့။ ေတာကိုလည္းတိုးသည္။ ေတာင္ကို လည္းျဖိဳသည္။ ကမ္းပါး ကိုလည္း တြယ္၍တတ္သည္။ ျမတ္ထဲမွ ေရႊပါေသာ ျမစ္ၾကမ္းျပင္ကို စုပ္တင္ ေနေသာပိုက္ၾကီးပိုက္ငယ္တို႕က အသြယ္သြယ္။ တြန္းလႊတ္ေရးအားျဖင့္ ကမ္းပါးကို ဖဲ့သည္။ ေျမလႊာကို ခြင္း သည္။ သစ္ျမတ္သစ္ေျခတို႕ကို တိုးသည္။ ေရႊလုပ္ကြက္မွန္သမွ် ျဗဳံးထြက္ မည့္ေျမသားကို နည္းမ်ိဳးစုျဖင့္ တူးေဖာ္ေနၾကသည္။ အေရးၾကီး သည္ကား အခ်ိန္၊ လုပ္ခြင့္ရေသာ အခ်ိန္။ လုပ္ခြင့္သာေသာ အခ်ိန္၊ လုပ္၍ အလုပ္ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္ အတြင္း သူ႕ထက္ငါ မနားမေန ၾကိဳးပမ္းေနၾကသည္။
ကိုျမတ္မင္း အဖို႕ လုပ္ကြက္မ်ားမွာ ေရအထြက္တိုးလာသည္ကို မၾကည္ႏူးႏိုင္။ မွာယူ အသုံးျပဳေန ေသာ ေရတင္ စက္၊ ေျမတူးစက္၊ ေရပိုက္မ်ားႏွင့္ အသုံးစရိတ္တို႕က ကပိန္မသာလိမ္မသာရိွေနဆဲ။ ထြက္သည့္ေရႊႏွင့္ လုပ္ငန္း ကို လည္ပတ္ႏိုင္ေသာ္ျငား အသစ္မွာယူထားသည့္ စက္ၾကီးမ်ားအတြက္ ေခါင္းခဲေနရဆဲပင္။
ကုမၸဏီကလည္း သူ႕ကိုပုံအပ္ထားျပီးျပီ။ စက္ပစၥည္းမ်ားကို လေပးစနစ္ျဖင့္ ပို႕ေပးလိုက္ျပီးျပီ။ ထိုစက္ မ်ားေၾကာင့္ လုပ္ငန္းပို၍ တြင္က်ယ္လာသည္။ အထြက္တိုးလာသည္။ သို႕ေသာ္ ကိုျမတ္မင္း တကယ္ေမွ်ာ္မွန္း ထားသည့္ ေရႊေၾကာမ်ိဳး ကို မရရိွေသး။ လက္ရိွလုပ္ကြက္မ်ားက စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္၍ရ ေသာေနမ်ားကို တူးေဖာ္ေနျခင္း မွ်သာ။ ကိုျမတ္မင္းၾကားထားသည့္ ေရႊေၾကာ သည္ မည္ကာမတၱ ေရႊေၾကာၾကီးမ်ဳိး မဟုတ္ စီးေနေသာေရလႊာ ေအာက္ေျခ မွေက်ာက္တုံးမ်ား ၾကားတြင္ ကပ္ျငိမ္ေန ေသာေရႊေခါက္လႊာမ်ိဳး ရိွေန သည့္ ေရႊေၾကာၾကီး။
သူသတင္းရခဲ့သည္က မၾကာေသး။ ေရႊကုန္သည္တစ္ဦးကိုယ္တိုင္ ၀ယ္ယူခဲ့ သည့္ ေရႊခ်ပ္လႊာ ကို ျပခဲ့ သည္။ ေရႊခ်ပ္လႊာ မွာ ဖဲ့ထားသည့္ လကၡဏာရိွသည္။ မူလရိွသည့္ ခ်ပ္လႊာက မည္မွ်ရိွမည္ကို မသိႏိုင္။ ထို ကုန္သည္က သူကိုယ္တိုင္ ၀ယ္ခဲ့ရသည္မဟုတ္ ၍ မည္သူလာေရာင္းသည္ကို မသိလိုက္။ သူ႕လက္ထဲေရာက္ လာခ်ိန္တြင္ ႏွစ္ဆင့္ေျပာင္းခဲ့ျပီးျပီ။ သို႕ရာတြင္ ဤေရႊခ်ပ္လႊာမ်ိဳး သည္ေရႊလုပ္ကြက္ မွ ထြက္ေသာ ေရႊမ်ိဳးႏွင့္ မတူ။ အရည္အေသြးေကာင္းသည္။ ေရႊအတိ ပါ၀င္ ေနသည္။ ထို႕ျပင္ ထြက္ရိွရာေဒသ တြင္ အမ်ားအျပား ရိွႏိုင္ေသးေၾကာင္း တိတိက်က် ေကာက္ခ်က္ ခ်ခဲ့သည္။ ထိုကိစၥကို ကိုျမတ္မင္းက ဘာသိဘာသာမေန။ ထိုလူ႕ထံမွ ေရႊခ်ပ္လႊာ ပိုင္းကို ျပန္၍၀ယ္ယူျပီး သူ႕ဘာသာဆက္၍စုံစမ္းသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ထိုပိုင္ရွင္မွာ ေဇာ္ဟိုး ဟု သိလာရသည္။ ေဇာ္ဟိုးကေတာ့ သူေသေသခ်ာခ်ာ စကားမစရခင္မွာပင္ သစ္ခြ ရွာရန္ ေတာထဲသို႕ ထြက္သြားခဲ့ေလျပီ။ ကိစၥမရိွ။ တစ္ေန႕ေတာ့ မုခ်မေသြ ျပန္လာရမည္သာ။ သူ႕ ဇနီးျဖစ္သူ ႏူးတစ္ ေယာက္ေန႕ေစ့လေစ့ျဖစ္ေနျမီမို႕ မလြဲမေသြျပန္လာေပ ဦးမည္။ ထို႕ေန႕ရက္ ကို ေစာင့္စားရန္ကား သူ႕တာ၀န္ဟုေတြးကာ ကိုျမတ္မင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို အတိုးခ်ကာ ထုပ္ပိုးထားပါေတာ့ သည္။
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
အယ္ဒီတာဦးစိုးေအးက စုစုျမတ္ ေပးပို႕လာသည့္သတင္းကို ျပန္၍အေသးစိတ္ဖတ္ရႈေနမိသည္။
ဧရာ၀တီျမစ္ေရ နည္းပါး ရျခင္း၏ အရင္းခံမွာ မိုးရြာသြန္းမႈႏွင့္ ေရခဲအရည္ေပ်ာ္မႈတို႕ေပၚတြင္ အေျခခံသည့္ သတင္းျဖစ္သည္။ ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးသည္ ထိုႏွစ္ခ်က္ မျပည့္စုံပါက ႏွစ္စဥ္ ေရေလ်ာ့ နည္းမႈ ၾကံဳေတြ႕ရႏိုင္ သည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ ထို႕ျပင္ ျမစ္အထက္ပိုင္းေဒသမ်ားတြင္ ျမစ္ေၾကာင္း ကိုေျပာင္းလဲေစသည့္ လုပ္ငန္း မ်ား၊ သဘာ၀သယံဇာတတူးေဖာ္ရာမွ သဘာ၀ပတ္ ၀န္းက်င္ကို ထိခိုက္ေစမႈမ်ား၊ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈ မ်ားေၾကာင့္ ျမစ္ သည္ ေရအရင္းအျမစ္ ေလ်ာ့နည္းလာရေၾကာင္း၊ သို႕ျဖစ္၍ ထိုအေျခအေနမ်ိဳး ႏွစ္စဥ္ တိုး၍ၾကံဳေတြ႕ လာရေၾကာင္း ေရးဖြဲ႕ ထားသည္။
ဦးစိုးေအး မ်ားစြာေက်နပ္ ၀မ္းေျမာက္မိေတာ့သည္။
စုစုျမတ္ကို နယ္သို႕ေစလႊတ္ႏိုင္ျခင္းသည္ ဂ်ာ နယ္အတြက္ သတင္းေကာင္းမ်ား ျဖစ္ထြန္းေစခဲ့သည္။ ယေန႕ျမစ္ ၏ျပႆနာ က သိမ္ေမြ႕ လွသည္။ အားလုံးက ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္လွ်င္ ၀င္မပါခ်င္ၾက။ ျမစ္၏အတိဒုကၡကို တကယ္ နားလည္သူ ကား အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ လူတန္းစားတစ္စုသာ ရိွေနသည္။ သူတို႕ထဲ မွာပင္ ျမစ္အေရး ကို ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ မလုပ္ခ်င္သူ ခပ္မ်ားမ်ား၊ ျမစ္တိမ္ေကာမႈေၾကာင့္ တကယ္ အတိ ဒုကၡေရာက္ ေနၾကသူမ်ား ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ ကံကိုသာ ယိုးမယ္ဖြဲ႕ေနဆဲ။ ျမတ္၀ွမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ စိုက္ပ်ိဳး ေရး လုပ္ကိုင္ေနသူ မ်ားမွာ ေခါင္းေပၚမွကံကိုသာ ေတြးၾက၏။ ျမစ္ထဲမွညည္းတြားသံ ကို ဂရုမျပဳၾက ပါ ေခ်။
ဤကိစၥသည္ကား နက္နဲ၏။ သိမ္ေမြ႕၏။ ညင္သာ၏။ ရႈပ္ေထြး၏။ ကမၻာေပၚမွာပင္ အသက္ငင္ေန ေသာျမစ္မ်ား တစစစ တိုးပြားလာခဲ့ျပီး။ ကမၻာကို ထားပါဦး။ ယေန႕ျဖစ္ေန႕သည္ ျမစ္ေနတိမ္ေကာ မႈသည္သာမန္ကာ လွ်ံကာ ျပႆနာ မဟုတ္ေတာ့ျပီ။ ရင္းႏွီးမႈေတြ၊ ျမဳပ္ႏွံမႈေတြ၊ ကုန္သြယ္မႈေတြ ယွက္ႏြယ္မႈေတြ တစ္ပုံတစ္ပင္ ပါ၀င္ေန သည္။
ဦးစိုးေအး က ဂ်ာနယ္လစ္ပီပီ ျမစ္ကိစၥကို ေစ့ေစ့ေတြးေနမိသည္။ ျမစ္ဟူသည္ အေႏွာင့္အယွက္ ကင္းကင္း စီးဆင္းေန ရမည္။ ရွင္သန္ေနရမည္။ သာယာေျဖာင့္ျဖဴးေနရမည္။ ျမစ္မွရရိွေသာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို ခန္႕မွန္း တြက္ဆ ၍ ပင္မရ။ ထို႕ေၾကာင့္စုစုျမတ္ ေပးပို႕ေသာသတင္းကို ဂရုတစိုက္ဖတ္ရင္း ဂ်ာနယ္ စာမ်က္ႏွာ ထက္ သို႕ တင္ေပးရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ထို႕ျပင္ ျမတ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ကိစၥမွန္သမွ် ဆက္လက္ အေလးကရုျပဳ၍ ေလ့လာတင္ျပပါရန္ စုစုျမတ္ထံသို႕ အေၾကာင္းၾကားစာ ေပးပို႕မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ လိုက္ေတာ့ သည္။
ျပီးခဲ့သည့္အပတ္ က စုစုျမတ္ထံမွ ကခ်င္ျပည္နယ္ ၾကိဳး၀ိုင္းသစ္ေတာမ်ားအေၾကာင္း ေရးသားေပး ပို႕ခဲ့ေသး သည္။ ဦးစိုးေအး ဘက္က ေက်နပ္မိသည္မွာ စုစုျမတ္၏ သတင္းတင္ျပမႈႏွင့္ ပါးနပ္မႈကို ျဖစ္သည္။ စုစုျမတ္ က သတင္းတစ္ပုဒ္ ကို ဘယ္ေသာအခါမွ ရည္ရြယ္ခ်က္မပါဘဲ မေရး။ တင္ျပေသာ သတင္းတစ္ပုဒ္ ၏ ေနာက္ကြယ္ ၌ ဌာနဆိုင္ရာ မ်ားပင္ အက်ိဳးရိွႏိုင္ေသာ သတင္းတင္ျပခ်က္ ပါ၀င္တတ္သည္။ သတင္းကို ရုတ္ရက္ ဖတ္ၾကည့္ပါ လွ်င္ ဘာမွမထူးျခား ဟု ယူဆႏိုင္ပါသည္။
ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္း ၾကိဳး၀ိုင္းသစ္ေတာ္ (၂၂၁၈.၅၃) စတုရန္းမိုင္ရိွျပီး ၾကိဳးျပင္ကာကြယ္ေတာ မွာ (၂၆၇၄၀.၉၃) စတုရန္းမိုင္ရိွေၾကာင္း၊ ကခ်င္ျပည္နယ္၏ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ မပူေလ်ာ့ေတာင္ျမင့္ သစ္ေတာမ်ားႏွင့္ အပူေလ်ာ့ေျမနိမ့္ သစ္ေတာမ်ား၊ အပူပိုင္းရြက္ေၾကြသစ္ေတာမ်ားႏွင့္ အျမဲစိမ္း လန္းေသာ သစ္ေတာမ်ားေပါက္ေရာက္ လ်က္ရိွေၾကာင္း......။
သတင္း က ထိုသို႕ တင္ျပထားသည္။
ဤသည္ကားမွတ္တမ္းတင္ေနျခင္းဟု သာမန္လူမ်ား မသိႏိုင္။ သတင္းသမားမွသာ သိသည္။ ေနာက္တစ္ေခတ္ တစ္ခါ တြင္ ထိုေျမေဒသမ်ား၌ သစ္ေတာဧရိယာမ်ားကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ပါလွ်င္ မည္သူတြင္ တာ၀န္ရိွသည္ကို ရွင္းရေပမည္။ ေတာသည္ ဖန္တီး၍မရ။ ျမစ္သည္ ေမြးျမဴ၍မရ။ ထိုကမၻာေျမလက္ေဆာင္မ်ားကို တန္ဖိုးထား ထိန္းသိမ္း ရမည္ဟု ဦးစိုးေအး ယူဆသည္။ ယခု စုစုျမတ္က သူ႕သေဘာထားကို နားလည္၏။ ကိုယ္တိုင္ လည္း ေတာကို ခ်စ္သည္။ ေတာင္ကိုခ်စ္ သည္။ ျမစ္ကို ျမတ္ႏိုးသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ စုစုျမတ္ သတင္းလႊာမ်ားက တိုတိုရွင္းရွင္းႏွင့္ အဖိုးနဂၣ ထိုက္တန္ေနေတာ့၏။
သတင္းတစ္ပုဒ္ သည္ တိုသည္ျဖစ္ေစ၊ ရွည္သည္ျဖစ္ေစ သမိုင္းတန္ဖိုးအားျဖင့္ ၾကီးမားတတ္သည္ ကို အေတြ႕အၾကံဳ အရ သူသိထားျပီးျပီ၊ စုစုျမတ္ေပးပို႕ေနေသာ သတင္းမ်ားက ကခ်င္ျပည္နယ္ တစ္၀ိုက္မွ ပကတိ အေျခအေနမ်ား ကိုလည္းေကာင္း၊ သမိုင္းေၾကာင္းရပ္တည္မႈမ်ားကို လည္းေကာင္း ဆက္စပ္၍ရေနသည္။
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၁ရက္ေန႕က ျမစ္ဆုံေဒသ စီမံကိန္းလုပ္ငန္း စတင္ျခင္း အခမ္းအနား တစ္ရပ္ က်င္း ပခဲ့သည္။ အမွတ္ (၁)လွ်ပ္စစ္၀န္ၾကီးဌာနႏွင့္ CPI ကုမၸဏီတို႕ ပူးေပါင္း၍ ေရေလွာင္ တမံတည္ေဆာက္ေရး စီမံကိန္း စတင္ျခင္း အခမ္းအနားျဖစ္သည္။
ေနာက္ပိုင္း တြင္ ကခ်င္ျပည္နယ္ရိွ သဘာ၀ေဘးမဲ့ေတာမ်ားအေၾကာင္း၊ ထိုေဘးမဲ့ေတာမ်ားမွာ ရွားပါးမ်ိဳးႏြယ္ တိရစၦာန္ မ်ား အေၾကာင္း၊ သယံဇာတမ်ားအေၾကာင္း၊ ေဒသခံမ်ားအေၾကာင္း၊ လွပရႈေမာဖြယ္ သာယာလွပပုံမ်ား အေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။
တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ သတင္း တို႕က ဆက္စပ္လာသည္။ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္တို႕က ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြး လာသည္။ တတ္သိ နားလည္သူတို႕ ပူပင္ေသာက ဖက္လာၾကသည္။ ဤသည္ကား သတင္းတို႕၏ ယွက္ႏြယ္မႈ၊ ဆက္စပ္မႈ၊ သက္ေရာက္မႈ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကိစၥမဟုတ္၊ ကိုယ့္ျပႆနာမဟုတ္၊ ကိုယ့္အေရး မဟုတ္ဟု ယူဆသူမ်ား ရိွသကဲ့သို႕ သဘာ၀အလွတရားမ်ားႏွင့္ သယံဇာတမ်ား ကြယ္ေပ်ာက္မည့္ အေရး၊ ျမစ္တစ္ခုေဘးေတြ႕ရမည္ အေရးကို ေန႕ညမအား ေတြးေတာပူပင္သူမ်ား ၏လႈံ႕ေဆာ္မႈကလည္း ဆက္တိုက္ျဖစ္လာသည္။
ဤအေျခအေန ကို ေလ်ာ့ခ်၍မျဖစ္။ မိမိတို႕ သတင္းရင္းျမစ္ရသည့္ေနရာတြင္ ေက်ာက္ခ်မိျပီ။ အဖိုးတန္သတင္း မ်ား ကို ရွာေဖြတင္ျပရသည္။ ဤသည္ကား သတင္းသမား ၏ သမိုင္းေပးတာ၀န္ေပ မို႕ ဆက္၍ တင္ျပရေပ ဦးမည္။
ကိုျမတ္မင္း စာကိုဖတ္ျပီးသည္ႏွင့္ ေရွ႕မွာရပ္ေနေသာ မိန္းမပ်ိဳကို အကဲခတ္လိုက္သည္။ ျဖဴစင္ ႏုနယ္ေနေသာ မ်က္ႏွာထားထက္ တြင္ ဘာကိုမွ ထီမထင္သည့္ဟန္။ ဆံပင္က ျဖစ္သလို စည္းထား သည္။ ဂ်ာကင္ခါးတို အကႌ်ႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ပြပြကို၀တ္ထားသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္တြင္ ဦးထုပ္ ေပ်ာ့ တစ္လုံးကို ထိုးခ်ိပ္ထားသည္။ ကင္မရာ ကို ရင္ဘတ္ေရွ႕တြင္ လြယ္ထားသည္။ ပုံစံက ကမၻာ လွည့္ခရီးသည္လိုလို အေပ်ာ္တမ္း ကင္မရာမင္း လိုလို။
"မင္းေရာက္ေနတာ ၅ရက္ေတာင္ရိွေနျပီ။ ဘာလို႕ ဒီကိုအေၾကာင္းမၾကားတာလဲ။ ေနပါဦး၊ မင္းက မသီရိ သမီး ဆိုေတာ့ ဆိုင္မွာလည္း ငါမေတြ႕မိပါလား"
ကိုျမတ္မင္း စကားေၾကာင့္ စုက ပါးကိုရြဲလိုက္သည္။ ေတြ႕ေတြ႕ျခင္း စစ္လားေဆးလား လုပ္လာ သည့္အျပင္ အန္ကယ္ဦးသိန္းေဇာ္ ေရးေပးလိုက္ေသာ စာကိုပင္ ဂရုမထားဘဲ ေလရွည္ေနေကာဟု ေဒါကန္ေနမိသည္။
"ဘာလဲ၊ မင္းက ေရႊလုပ္ကြက္ေတြ ေလ့လာမယ္ ဆုိေတာ့ လုပ္ကြက္ေကာင္းရင္ လုပ္ဦးမလို႕လား"
စု ပါးစပ္ က ညာမွ ဘယ္သို႕ ျပန္ရြဲ႕သြားျပန္သည္။ စိတ္ထဲကလည္း ေတာ္ေတာ္ေ၀းတဲ့လူဟု တြက္ေန မိသည္။
"ကဲကဲ၊ ဒီမွာေနခ်င္ လည္းေန။ ကုမၸဏီထဲမွာ ေနခ်င္လည္းေန။ စားရင္ေတာ့ ဒီမွာလာစားခ်ည္။ ကုမၸဏီထဲမွာက အားမွ ခ်က္တာ၊ အဲဒီက ခ်က္တာေတြလည္း မင္းစားႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ေနပါဦး၊ မသီရိက မင္းကို တကယ္လႊတ္ တယ္ေနာ္၊ အံ့စရာပဲ"
ကိုျမတ္မင္း စကားကို စုကဆက္၍ နားမေထာင္လိုေတာ့ျပီမို႕ ႏူး ထိုင္ေနေသာ ကြပ္ပ်စ္ဆီသို႕ လွမ္းၾကည့္ျပီး ထြက္လာခဲ့သည္။
"ညီမေရ၊ အစ္ကို႕တူမေလး ကို အခန္းထဲမွာ စီစဥ္ေပးပါကြာ"
ႏူးက ကိုျမတ္မင္းကို ေခါင္းညိတ္ျပျပီး စုကို ျပံဳး၍ ၾကိဳဆိုရင္း ကြပ္ပ်စ္ေပၚသို႕ ဖိတ္ေခၚလိုက္ သည္။
"လာ အစ္မ လာလာ။ အေတာ္ပဲ ညီမလည္း အေဖာ္မရိွလို႕ ပ်င္းေနတာ။ ျပီးရင္ ထမင္းျပင္ေပး မယ္။ အခန္း ကေတာ့ နည္းနည္းေမွာင္ေနတယ္၊ ေရခ်ိဳးရင္ ေနာက္ေဖးခန္းမွာခ်ိဳးေနာ္။ ေရစိုထမီ လည္းရိွတယ္"
ႏူးက စုကို ဖိတ္ေခၚရင္း ေနရာစီစဥ္ေပးလိုက္သည္။ စုကေက်ာ္ပိုးအိတ္ကို ေခါင္းရင္းဘက္သို႕ ပစ္တင္လို္ျပီး ဂ်ာကင္အကႌ် ကို ခၽြတ္လိုက္သည္။ လြယ္ထားေသာ ကင္မရာကို စစ္ေဆးျပီးသည္ႏွင့္ အျပင္ထြက္ ရန္ ျပင္လိုက္သည္။
"ထမင္းစားမယ္ေလ အစ္မ"
"ျဖည္းျဖည္းေပါ့။ ဓာတ္ပုံရိုက္စရာ ရိွေသးလို႕။ ျပန္လာခဲ့မယ္ေလ"
စုက ေျပာေျပာဆိုဆို ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွဆင္းလိုက္သည္။ ကိုျမတ္မင္းက စာရင္းစာအုပ္မ်ား ၾကည့္ေန ရာမွ စုကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ျပီး ဘာမွမေျပာ။ စုတို႕လို ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကေလးမေလးမ်ား သည္ေျပာရဆိုရမလြယ္။ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုယ္ ဟုတ္လွျပီထင္ေနသည့္ အရြယ္ေတြမို႕ ဘာမွမေျပာ လိုေတာ့။
စုကလည္း ကိုျမတ္မင္းကို ငဲ့၍မွ် မၾကည့္။ ထမင္းဆိုင္အျပင္သို႕ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ား ဆီသို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ ကမ္းပါးျမင့္ အေပၚ မွ ဆီး၍ျမင္ေနရသည့္ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ားကို ၾကည့္ရင္း စု ရင္ေမာ သြားသည္။
ေတာင္ေျမသား တို႕သည္ မြရာက်ဲေန၏။ ေရပိုက္မ်ားမွ ထိုးထြက္လာေသာ ေရအားေၾကာင့္ ေျမစိုင္ေျမခဲမ်ား အလြားလိုက္ ေခ်မြခံေနရသည္။ ျငမ္းဆင္ထားေသာ ေရပိုက္လိုင္းၾကီးမ်ားႏွင့္ ၾကိဳးအသြယ္သြယ္တို႕က ရႈပ္ေထြးေန ၏။ ပလတ္စတစ္စ အစိမ္းေရာင္ၾကီးမ်ား ျဗဳံးမ်ားကို ခံယူေန သည္။ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္စိုင္တို႕က က်ဥ္းက်ဥ္း က်ပ္က်ပ္ စုပုံထားၾကသည္။ စက္ၾကီးမ်ားက ေျမလႊာကို ထိုးခြင္ႏိုင္သမွ် ထိုးခြင္းေနသည္။ ကမၻာေျမ ကို ခြာေနသူမ်ား၏ လုံ႕လဥႆဟေၾကာင့္ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ားသည္ ဖရိုဖရဲႏိုင္လွသည္။ စီးေနေသာေရမ်ားက ရႊံ႕ႏြံေရာင္ေျပးေနသည္။ စက္ၾကီးစက္ငယ္မ်ား၏ အသံက ေတာေတာင္အႏွံ႕ပို႕ ပ်ံ႕ထြက္ေနေတာ့သည္။
စုက ကင္မရာကို ရိုက္ခ်က္တင္ရင္း တေရြ႕ေရြ႕ျဖင့္ သစ္ေတာမ်ားဘက္သို႕ ျမင္ကြင္းေရာက္လာသည္။ လဲျပိဳေနေသာ သစ္ပင္ၾကီးငယ္မ်ား၊ သစ္ငုတ္တိုျပက္မ်ား၊ အပိုင္းပိုင္းျဖတ္ထားေသာ သစ္တုံးမ်ား ကိုျမင္ ရသည္။ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ားသည္ မူလူအစက ေတာရိပ္ ေတာင္ရိပ္ သစ္ပင္ၾကီးငယ္မ်ားဟု စုနားလည္မိသည္။ သစ္ကိုခုတ္သည္။ ေတာကိုရွင္းသည္။ ေျမကိုလႊာသည္ ေျမသားကိုတူးသည္။ ျမစ္ထဲမွ ေျမၾကီးကို စုပ္ယူ၍ တြင္းထဲသို႕ စုသည္။ သဲႏွင့္ေက်ာက္ေရာေနေသာ ေျမသားကို စက္နဲ႕ စုပ္ယူႏိုင္ရန္ ေရကိုတြင္းထဲသို႕ ပန္႕ျဖင့္ တင္ေပး သည္။ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ခဲမ်ားက သံဇကာခံ ထားသည့္ေနရာတြင္ က်န္ရစ္ ၍ေရႊ ပါေသာ ႏုန္းေျမ မ်ားက ဆက္၍စီးသြားသည္။ ထိုအထဲမွ ေရႊကို ရွာယူၾကသည္။
ေျမသားတို႕ သည္ ေတာင္ကတုံးအျဖစ္မွ အပိုင္းလိုက္၊ အကြက္လိုက္ တူးဆြဖဲ့ ေခၽြခံေနရျပီ။ ေတာင္တို႕သည္ တစစ ျဖိဳခ်ခံေနရျပီ။ ေျမသားတို႕သည္ အလွ်ိဳလွ်ိဳအပိုင္းပိုင္းျဖင့္ ဒဏ္ရာရေနေသာ လူနာလိုပင္ ၾကည့္ရက္စရာ မရိွေတာ့။ ထိုဒဏ္ရာမွ ယိုစီးထြက္လာေသာ ေသြး တို႕သည္ ႏြံေရမ်ား အျဖစ္ ျမစ္ဧရာ ထဲသို႕ ေျပး၀င္ေနသည္။ ျမစ္သည္ တုံ႕ျပန္ႏိုင္စြမ္း မရိွေခ်ျပီေလ။ ေရႊေမွာ္စက္ေလွမ်ားဆီက ျမစ္ၾကမ္းျပင္မွ အနည္းအႏွစ္မ်ား ကို စုပ္ယူ၍ ႏုန္းေျမမွထြက္ေသာ ေရႊမႈန္ကို ရွာၾကစုၾကသည္။ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ သမားမ်ားက ျမစ္ဆုံတစ္၀ိုက္တြင္ ေက်ာက္တုံး ေက်ာက္ခဲမ်ားကို ဖယ္၍ ေျမသားကို ေဆးေၾကာကာ ေရႊမႈန္ကို စုၾကသည္။ ဧရာမ ေရႊလုပ္ကြက္ ၾကီးမ်ားကေတာ့ ေတာင္ကိုရွင္းသည္။ ေတာကိုေမႊသည္။ ေျမကိုခြဲသည္။ သည္ျမင္ကြင္းအစုံကို စုက ရိုက္ကူးရင္း ရင္ထဲက ဆို႕နင့္လာေတာ့သည္။
စု ကင္မရာကို ရပ္လိုက္သည္။
သူရပ္ေနေသာ သစ္ပင္၏ ေအာက္ေျခသစ္ျမစ္မ်ားသ္ည ေလဟာနယ္ထဲသို႕ တစ္၀က္ကၽြြံေနျပီ။ ကမ္းပါ၏တစ္၀က္တြင္ ရပ္တည္ရုံသာ အျမစ္တြယ္ေနသည္။ တစ္ခ်ိန္က ထိုသစ္ပင္၏ အေပါင္း အပါတို႕သည္ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ ေရာက္ကုန္ၾကျပီနည္း။ လူဟူေသာ စြမ္းအားရွင္မ်ားက လိုခ်င္တာ ရဖို႕ ေတာျပဳန္းေတာင္ျပဳန္းေအာင္ ေန႕ညမအား ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြေနၾကသည္ေကာ။
"ဘိုးတို႕ ကခ်င္ျပည္နယ္ရဲ႕အလွကို ဒီကမၻာမွာ တင္စားလို႕မကုန္ႏိုင္ဘူး ေျမးရဲ႕။ ေျမေပၚမွာ လည္း ရတနာ၊ ေျမာက္ေအာက္မွာလည္း ရတနာ၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ စီးေနတဲ့ ေရထဲမွာေတာင္ ရတနာရိွတယ္။ သစ္ပင္ေတာေတာင္ေတြ ကလည္း အဖိုးထိုက္ အဖိုးတန္ေတြခ်ည္းပဲ။ ေျမးကို လိုက္ျပခ်င္လိုက္တာ"
စု ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကားဖူးခဲ့ေသာ ကခ်င္ျပည္နယ္၏ အလွတရားတို႕သည္ သူ ပိုက္ေထြးထား ေသာ ရတနာ တို႕ေၾကာင့္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္တို႕ ျပည့္ႏွက္ရေလျပီ။ စုသည္ စို႕တက္လာေသာမ်က္ ရည္ကိုိ သိမ္း လိုက္သည္။ သူ႕မွာလည္း ကခ်င္ေသြး တို႕ပါခဲ့သည္မို႕ ယခုလို ျဖိဳလွဲထြင္းေဖာက္ခံေန ရသည္ ကို ျမင္ရသည့္ အတြက္ ရင္၌ မခ်ိစြာခံစားေနရသည္။ ထိုအေတြးတို႕ကို သတင္းေထာက္ဟူ ေသာခံစားခ်က္က ထပ္ဆင့္၍ ရသမွ် ျမင္ကြင္း တို႕ကို ရိုက္ကူးေနမိေတာ့သည္။
"ေဟ့ ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
ေနာက္မွေအာ္ဟစ္ေမးျမန္းလိုက္ေသာ အသံေၾကာင့္ စုကလွည့္ၾကည့္မိသည္။
"မင္း ရပ္ေနတာ ေအာက္ကို ၾကည့္လိုက္စမ္း"
အမိန္႕ေပးသံႏွင့္အတူ ကိုျမတ္မင္းက ေရွ႕ကိုတုိးလာသည္။ စုက ကိုျမတ္မင္းကို မေက်မနပ္ ျပန္ၾကည့္ေနသည္။
"အခ်ိန္မေရြး ေျမသားေတြ နဲ႕ အတူ က်သြားႏိုင္တယ္ကြ။ ဒီသစ္ပင္ကလည္း ေအာက္ကို လဲသြားႏိုင္ တယ္။ ဒီေလာက္ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ဟာ မင္းကိုမင္း ဘာမ်ားေအာက္ေမ့လို႕ ဒီေနရာကို လာရ တာလဲ၊ ဒါအႏၱရယ္ဇုန္ကြ နားလည္လား"
"သိပ္ေအာ္မေနပါနဲ႕ အန္ကယ္ၾကီးရဲ႕။ က်ခ်င္ရင္ အေစာကတည္းက က်ျပီးေနျပီ"
"မင္း က်တာ အေရးမၾကီးဘူး၊ ေနာက္က ေျဖရွင္းခ်က္ထုတ္ဖို႕ ငါကအားတာမဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္ဆို ဒီေနရာကို မင္း မလာနဲ႕။ လုပ္ကြက္ေတြထဲ သြားခ်င္ရင္...ေဟ့...ဘယ္လဲ...ငါေျပာေနတယ္"
ကိုျမတ္မင္း က ကမ္းပါးဆင္ေျခေလွ်ာအတိုင္း ေျပးဆင္းသြားသည္ စုကို ေအာ္ဟစ္ရင္း က်န္ေနခဲ့ ေတာ့သည္။ စုက တစ္ခ်က္မွ်ပင္ လွည့္မၾကည့္ေတာ့။
ဆက္ရန္
.
ကုိေဇာ္မင္း နည္းနည္းေလး တြန္႔သြားမိသည္။ ဥကၠ႒လည္းျဖစ္ ဦးေလး လည္း ေတာ္စပ္ ေသာ ေဒါသ ကုမၼာရႀကီး က အမိန္႔ေတာ္ျမတ္ ထုတ္ခဲ့သည္ေလ။ ေငြကုန္ေၾကးက် ပါမည့္ မည့္သည့္ သေဘာတူ လက္ခံခ်က္ ကုိမွ လက္မခံဖုိ႔ပင္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္.............
''ျငိမ္းကုိ ကုိယ္တစ္ခုေျပာခ်င္လုိ႔။ ကုိယ္တုိ႔စက္ရုံအေနနဲ႔ လုပ္ငန္းပုိင္းကုိ နည္းနည္းေျပာခ်င္လုိ႔ပါ''
သူ႔စကားေၾကာင့္ ျငိမ္းႏုက ၿပဳံးစစျဖင့္ ၾကည့္ေနလုိက္မိသည္။ သူဘာေျပာေတာ့မည္ကုိ ျငိမ္းႏု သိၿပီးေန ၿပီ။ ေရွ႕ကႀကဳံခဲ့ဖူးေသာ အေတြ႕အႀကဳံက သခၤန္းစာမ်ား ရွိခဲ့သည္ကုိး။ စက္ရုံမွဴးမ်ား၊ ထုတ္ လုပ္ေရး မန္ေနဂ်ာမ်ား၊ စည္းကမ္းထိမ္းသိမ္းေရးမွဴးမ်ား၊ စီမံဌာန တာ၀န္ခံမ်ားႏွင့္ ျငိမ္းႏုေတြ႕ခဲ့ဖူးလွၿပီ။ သူတုိ႔ထံ မွ ေဘးထြက္ေရဆုိး မ်ား ၊စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမ်ား၊ ဓတုပစၥည္းႀကြင္းအက်န္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပုံျပင္ မ်ားစြာ နားေထာင္ ရၿပီးၿပီ။ ယခု ကုိေဇာ္မင္း ေျပာမည့္ဇာတ္လမ္းမွာ ထူးလွမည္မဟုတ္။
သူရွင္းျပေနသည္မ်ားကုိ နားေထာင္ရင္း ျငိမ္းႏု အာရုံ၌ တကၠသုိလ္စာၾကည့္တုိက္တစ္ခု ရုတ္တရက္ ေပၚလာ သည္။ စကားေဖာင္ဖြဲ႔ေနေသာ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦး၊ စာၾကည့္တုိက္တာ၀န္ခံ မိန္းမပ်ဳိ တစ္ဦး၏ ပုံရိပ္မ်ား။ စာၾကည့္တုိက္ထဲတြင္ စကားမ်ားေနေသာ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးကုိ မာန္မဲေန သည့္ ျပကြက္။ ျငိမ္းႏု အာရုံ၌ အသားညဳိညဳိ အရပ္ျမင့္ျမင့္ မ်က္ခုံးမ်က္လုံးေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ညဳိေခ်ာ ေခ်ာသည့္ ရဲထြန္းပုံရိပ္ ၀င္လာ သည္။ ထုိ႔အတူ စာဂ်ပုိးပုံေပါက္ေနေသာ ေဇာ္မင္း၏ပုံသဏၭာန္မ်ား။
ၿငိမ္းႏု သက္ျပင္းပူကုိ ခ်လုိက္ရင္း ကုိေဇာ္မင္းကုိ ဖ်တ္ခနဲ အကဲခတ္လုိက္မိသည္။ သူတစ္ခ်ိန္ုလုိပင္ သံေယာဇဥ္ ရွိေနတုန္းပဲလား ဟု အကဲခတ္လုိက္ျခင္းပင္။ သုိ႔ရာတြြင္ ကုိေဇာ္မင္းက စက္ရုံထြက္ကုန္ စာရင္းမ်ား ကုိ ႏွစ္အလုိက္ ရွင္းျပေနသည္မုိ႔ ပါ၀ါမ်က္မွန္ေအာက္တြင္ သံေယာဇဥ္ရွာရခက္ဘိေတာင္းု။ သူက မ်က္မွန္ ကုိ ပင့္လုိက္ျပန္သည္။
''ဒီႏွစ္ထဲက်မွ စီမံကိန္းအသစ္ေတြ ေအာ္ဒါက်လာေတာ့ ဘယ္လုိမွ ေနာက္ပုိင္းကုိ လွည့္မၾကည့္ႏုိင္ဘူး ၿငိ္မ္းႏု ရယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္တုိ႔စက္ရုံက ျမစ္နဲ႔လွမ္းပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေဆြးေႏြးခ်င္တာက ျမစ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကုိယ္တုိ႔ ဘတ္ဂ်က္ သီးသန္႔ထားပါတယ္။ ၿငိမ္းႏုတုိ႔လုပ္ငန္းအေပၚ အမ်ားႀကီးေထာက ခံပါတယ္။ ဒါေၾကင့္ အလွဴေငြထည့္ ဖုိ႔ လ်ာထားၿပီးၿပီဆုိေတာ့ေလ......... ''
ၿငိမ္းႏု က စိတ္မထိမ္းႏုိင္ပဲ ရယ္ခ်လုိက္ပါ္သည္။ သူကသံေယာင္လုိက္၍ လုိက္ရယ္ျပန္သည္။
''တကယ္ရယ္ရတယ္ ကုိေဇာ္ရယ္။ တကယ္ပါ တကယ္ပါ''
ဟုတ္တယ္ ၿငိမ္းႏုေရ၊ အျဖစ္ကေတာ့ ရယ္စရာပဲေလ''
''ၿငိမ္းရယ္တာက ကုိေဇာ့္စကားေၾကာင့္ပါ။ အလွဴေငြဆုိလုိ႔ေလ။ ကုိေဇာ္ကုိယ္တုိင္ ၿငိမ္းတုိ႔ နားမလည္ ေသးတာ ကုိ ေတြးမိလုိ႔ပါ''
''ဒါေတာ့ NGO ေတြဆုိတာ''
''ေတာ္ပါေတာ့ ကုိေဇာ္ရယ္၊ နဂုိရွိရင္းစြဲ ခင္မင္မႈေလးေတြမပ်က္ခင္ ဒီစကားကုိ ေတာ္ပါေတာ့။ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ က ၿငိမ္းႏုတိုိ႔ကုိ ဒြန္းစ႑ားေတြလုိ႔ ထင္ေနၾကထယ္္။ အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ ထိမ္းသိမ္းေရးု လုပ္ေနတယ္၊ ကမာၻေျမစိမ္းလန္းေရး ဗန္းျပၿပီး အလွဴခံစားေနတယ္လုိ႔ တြက္ၾကတယ္ေလ''
''မဟုတ္ဘူးၿငိမ္းရယ္၊ကုိ ဆုိလုိတာက၊ ဟုိ... ''
''ေတာ္ပါေတာ့ ကုိေဇာ္ရယ္၊ ၿငိမ္း သိပါတယ္၊ ကုိေဇာ္ေဆြးေႏြးတာ စက္ရုံနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၿငိမ္းဆီက နားလည္မႈ ရဖုိ႔ မဟုတ္လား။ ၿငိမ္းနားလည္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာ ကုိေဇာ္တုိ႔စက္ရုံက စြန္႔ပစ္ပစၥည္းေတြ၊ အၾကြင္း အက်န္ေတြ အတြက္ ဘာမွ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ျခင္း မရွိေသးတာကုိ ေျပာခ်င္တာမဟုတ္လား''
''ကုိယ္က အကူအညီေတာင္းေနတာပါ''
သူ႔စကားကုိ ၿငိမ္းႏု ေခါင္း တညိတ္ညိတ္ လုပ္ရင္း အံဆြဲထဲမွ ဖုိင္တြဲတစ္ခုကုိ ထုတ္လုိက္သည္။
''ၿငိမ္း စကားနည္းနည္းေျပာမယ္ေနာ္။ ကုိေဇာ္ အခ်ိန္ရတယ္မုိ႔လား''
သူက ၿငိမ္းႏုစကား ကုိ ဆက္၍နားစြန္႔ေနသည္။ ၿငိမ္းႏုုက ဖုိင္တြဲထဲမွ ဓာတ္ပုံတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ ထုတ္ယူလုိက္သည္။
''ဒါေတြက ျမစ္ေၾကာတစ္ေလွ်ာက္ ေသာင္ထြန္းေနတာကုိ ႏွစ္အလုိက္ရုိက္ထားတဲ့ပုံေလ။ ၿပီးေတာ့ ေရစီးေၾကာင္းေျပာင္းလာတဲ့ ပုံေတြ။ ဒီစာရြက္ထဲမွာ ျပထားတဲ့ ဇယားက ႏွစ္အလုိက္ေရထုညစ္ညမ္း လာတဲ့ကိန္းေတြ။ ဒါေတြကုိ ကုိေဇာ္တို္႔ဘက္က ေမးခ်င္လိမ့္မယ္။
စက္ရုံနဲ႔ဘာပတ္သက္လုိ႔လဲလုိ႔။ ျမစ္ဆုိတာ ျပဳျပင္ထိမ္းသိမ္းဖုိ႔ မလုပ္ရင္ေတာင္ ပ်က္စီးဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္သင့္ဘူး ကုိေဇာ္။ ကုိေဇာ္ က ေမးခ်င္ ေမးလိမ့္မယ္ ။ ဒီျမစ္က ဘာမ်ားပ်က္စီးေနသလဲလုိ႔။ ၿငိမ္း သေဘာ တရားေတြ၊ ေဆာင္ပုဒ္ေတြ၊ ေပၚလစီ စကားေတြ မေျပာပါဘူး။ ျမစ္ႀကီး တစ္ခု လုံး ေရစီးေၾကာင္းေတြ ပ်က္၊ ေသာင္ေတြထြန္း လာၿပီဆုိရင္ အဲဒီျမစ္ေၾကာ တစ္ေလွ်ာက္မွာရွိတဲ့ ၿမဳိ႔ေတ၊ရြာေတြ ၊ စုိက္ပ်ဳိးေရးေတြ၊ ေမြးျမဴေရးေတြ၊ လူမႈဘ၀ေတြပ်က္ၿပီ။ ဒါေတြ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာလဲ ဆုိင္ရင္ လူေတြေဂဟ စနစ္ ကုိ နားမလည္လုိ႔ ျဖစ္တာ။ လူေတြဟာ ကုိယ့္အနာဂါတ္ကုိ ကုိ္ယ္လွီးစားေနၾကတာ မသိၾကဘူး။ ျမစ္တစ္ခု ပ်က္စီးရင္ အနာဂါတ္မ်ဳိးဆက္ေတြ အနာဂါတ္မ်ဳိးဆက္ေတြ အကုန္ ပ်က္စီးမယ္ဆုိတာ မသိၾကဘူး။ ကဲ ကုိေဇာ္ ျပန္ပါေတာ့။ ၿငိမ္းကဒါေတြကုိ အသိေပးရုံပဲတတ္ႏုိင္တယ္။ ၿငိ္မ္းဘယ္သူ႔ ဆင္ေျခကုိမွ နားမေထာင္ ခ်င္ေတာ့ ဘူး။ ဘယ္သူ႔ကုိမွလည္း ဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး''
ျငိမ္းႏု စကားေၾကာင့္ သူမ်က္ႏွာပ်က္သြားေလျပီ။ သို႕ေသာ္ ထပ္မံရွင္းျပလာျခင္းမရိွ။ ထိုင္ခုံမွ ညင္သာစြာ ထ၍ အခန္းထဲ မွ ထြက္သြားပါသည္။
ျငိမ္းႏု ရင္ထဲ၌ မြန္းက်ပ္ ေတြေ၀ေနေတာ့၏။
ငယ္ဘ၀သံေယာဇဥ္ အစြန္းအထင္းေလးက ျပန္၍ေပ်ာက္ကြယ္သြားရျပန္ျပီေကာ။ ျငိမ္းႏု အံ့ၾသေန သည္ကား လူတို႕၏ အေျပာင္းအလဲကိုပင္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းပရ၀ဏ္အတြင္းက ခင္မင္ေလးစားခဲ့ ရသူကုေဇာ္။ မိမိကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစြာ ခ်စ္ေရးဆိုခဲ့သူ ကိုေဇာ္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ လက္ဦးခဲ့သည္မို႕ ေနာက္ဆုတ္ေပးခဲ့ေသာ ကိုေဇာ္။ အျမဲစာအုပ္တစ္အုပ္ျဖင့္ ျငိမ္သက္စြာေနတတ္ေသာ ကိုေဇာ္။ ယခုေတာ့ ဘ၀ျခားသကဲ့သို႕ပါလား။ ဒီေလာက္ စာေတြဖတ္၊ ပညာေတြ တတ္ထားသူတစ္ဦးက NGO အဖြဲ႕ကို ဒြန္းစ႑ားလို႕ ထင္မွတ္ေနပါလား။
ျငိမ္းႏု နာက်င္စြာျဖင့္ မွတ္စုစာအုပ္ေလးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ မွတ္စုထဲ၌ ေရးမွတ္ထားေသာ ကိုေဇာ္တို႕ စက္ရုံ အမည္နာမ နံေဘးတြင္ အနီေရာင္မွတ္ခ်က္ေလး ေရးမွတ္လိုက္ရ၏။ ထိုသို႕ ေရးမွတ္ေနစဥ္အ တြင္းျငိမ္းႏု ႏွလုံးသား တို႕ နာက်င္ေနရသည္ ကို အဘယ္သူ သိႏိုင္အံ့။
အခန္း (၅)
ႏူး ေျပာျပသည့္စကားမ်ားကို ကိုျမတ္မင္း ဂရုတစိုက္ နားေထာင္ေနမိသည္။ ႏူးက ေဇာ္ဟိုးရွာေဖြ ေနသည့္ သစ္ခြမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေစ်းကြက္ႏွင့္ ကုန္သည္တို႕၏ အေျခအေနကို သူသိသမွ် ရွင္းျပေနျခင္းပင္။
"ဟိုးကတည္း ကလည္း ဒီကုိ ခဏခဏပဲ လာၾကတယ္။ မွာတာေတြကေတာ့ စုံေနတာပဲ အစ္ကိုရဲ။ ဒီက မ်ိဳးေတြက ဘယ္မွာမွမရိွဘူးေလ။ မရိွတာမွ သစ္ခြေတြက ရွစ္ဆယ္ ကိုးဆယ္ေလာက္ကို ဒီမွာပဲရတာ။ ကိုေဇာ္ဟိုးေျပာတာေတာ့ ဒီမွာက တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ေတာင္တန္းၾကီးေတြက ေရခဲ ဖုံးလႊမ္းေနလို႕တဲ့။ အနီးအနား မွာ ဘယ္ႏိုင္ငံ မွ ဒါမ်ိဳးမရိွဘူးတဲ့။ မိုးကလည္း ေကာင္းေကာင္းရ တယ္ေလ။ သူမ်ားေတာေတာင္ေတြနဲ႕ မတူ လို႕ေပါ့။ ဒါမွ သစ္ခြမ်ိဳးေတြရိွတာ အဲဒီ ကတည္းက ဒီသစ္ခြေတြ နဲ႕ နာမည္ရလာတာ အစ္ကိုေရ"
"အခြန္ေကာေဆာင္ရလား ညီမ"
ကိုျမတ္မင္း ေမးသည္ကို ႏူးက နားမလည္။
သစ္ခြေတြေရာင္းေတာ့ အခြန္ေဆာင္ရလား လို႕ ေမးတာ။ အစ္ကိုတို႕ဆိုရင္ ေရႊထြက္တဲ့အေပၚ သိန္း သုံးေလးဆယ္ အခြန္ေပး ရတယ္ေလ။ ညီမတို႕ေကာ မေပးရဘူးလား
"အင္း....."
ႏူးက စဥ္းစားရင္း ေခါင္းေလးတညိတ္ညိတ္လုပ္ေန၏။ ျပီးေတာ့မွ-
"ေပးရရင္လည္း ေပးရမွာေပါ့ အစ္ကိုရယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏူးဆီေတာ့ တစ္ခါမွ လာမေတာင္းပါဘူး။ ဟိုးတစ္ေလာ ကေတာ့ အခြန္ေတာင္း တာ ၾကားတာပဲ။ ပိႆခ်ိန္နဲ႕ေတာင္းသလား မသိပါဘူး။ ကိုေဇာ္ဟိုး ရွာတာက မွာတဲ့သူ ရိွမွ ရွာတာ။ ေပးရမယ့္ေတာ့ မထင္ဘူူး။ လာယူတဲံသူက သူ႕ဘာ သာယူသြား တာပဲ။ ေတာေကာင္ဖမ္းတဲ့ လူေတြက အခြန္ေဆာင္တယ္လို႕ ၾကားတယ္အစ္ကို။ ဘယ္ေလာက္ေဆာင္ရသလဲေတာ့ မသိဘူး"
ႏူးက စကားေကာင္းေနရာမွ ေရေႏြးအိုးဆူလာသည္ကို ေတြ႕၍ဓာတ္ဘူးမ်ားကို ျပင္ဆင္ရင္း ေရေႏြးအိုး တည္ထားရာ သို႕ ထသြားေတာ့သည္။
ကိုျမတ္မင္း က ေတြးေတာေနရာမွ ႏူးေရွ႕သို႕ ကပ်ာကယာ ထြက္သြားျပီး ေရေႏြးအိုးကို လွမ္းကိုင္ လိုက္၏။ ႏူးက ဘာမွမေျပာဘဲ အားနာျပံဳးျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ကိုျမတ္မင္းက ဓာတ္ဘူးမ်ား ကို ျဖည့္သြင္းျပီး ေရျပန္ျဖည့္ကာ မီးဖိုေပၚ သို႕ ျပန္တင္ထားလိုက္၏။
"ကၽြန္မေတာ့ ဒီမွာ ေမြးလို႕ရရင္ေကာင္းမွာပဲ။ စစၥတာၾကီးက စိတ္မခ်ရဘူးလို႕ ေျပာေနတယ္။ ကိုေဇာ္ဟိုး လာရင္ ေကာင္းသားေနာ္"
"ဘာျဖစ္လဲ ညီမရယ္။ အစ္ကိုလည္းရိွတယ္။ ေလာဟိုလည္း ရိွတယ္။ ေမြးကာနီးေတာ့ ျမစ္ၾကီးနား ကိုသြားလို႕ရတာပဲ။ ေဇာ္ဟိုးလည္း လာေတာ့မွာပါ"
ကိုျမတ္မင္းက ႏူးကို အားေပးစကားေျပာေနသည္ကို ႏူးကေခါင္းညိတ္ရင္း ေလာဟို ကိုေတာ့ အားမ ကိုးပါဘူး ဟု ညည္းတြားေနသည္။ ႏူးေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာေပ။ ေလာဟို လည္း တစ္ခါခါ ဘယ္သြားလို႕ သြားမွန္းမသိ။ ညအိပ္ညေန မ်ိဳးကိုပင္ ခြင့္မပန္ အေၾကားမၾကားပါဘဲ ေပ်ာက္သြား တတ္၏။ ကိုျမတ္မင္းကေတာ့ ဘာမွ ၀င္မေျပာ။ သူကိုယ္တိုင္ ကလည္း လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ရိွေနသည္မို႕ သိပ္ေျပာလို႕လည္း မေကာင္း။
ႏူး ကိုယ္၀န္ႏွင့္ ပတ္သက္ လို႕စစၥတာၾကီးက သိပ္စိတ္မခ်ျဖစ္ေနသည္ကိုေတာ့ ကိုျမတ္မင္း သိထား သည္။ ကိုျမတ္မင္း ကိုယ္တိုင္လည္း ႏူးကိုစိတ္ပူပင္ေနမိသည္။ မစၥတာၾကီးက သႏၶသားမွာ ထြားသည့္အျပင္ တစ္ခါ တစ္ရံ အေနအထား မမွန္ခ်င္။ ထို႕ျပင္ႏူးသည္ ေမြးဖြားရခက္ေသာညႇပ္ရိုး က်ဥ္းသည့္ ကိုယ္၀န္သည္ျဖစ္ေန သည္။ အလုပ္ ကိုလည္း မနားမေန လုပ္ျပန္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မစၥတာၾကီးက ျမစ္ၾကီးနားသို႕ သြားေမြးေစခ်င္ေနသည္။ ႏူး ကေတာ့ ေဇာ္ဟိုးျပန္လာေစဖို႕သာ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္။
ကိုျမတ္မင္းက ႏူးအတြက္ ၾကိဳတင္ေတြးေတာကာ စီမံကိန္းေရးဆြဲေနမိသည္။ ႏူးကို သူကူညီခ်င္ သည္။ အခြင့္အခါ သင့္ခဲ့ျပီမို႕ ၀မ္းေျမာက္ေနမိသည္။ ယခုအခါ ႏူးသည္ ကိုျမတ္မင္းကို ေရႊမုဆိုး တစ္ဦးလို မျမင္ေတာ့။ အစ္ကိုၾကီး တစ္ဦး သဖြယ္ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးလာသည္။ ႏူးမွာ ကိုယ္၀န္ရင့္မာ သည္မို႕ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးမ်ားကို သိပ္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့။ ေလာဟို ကလည္း အၾကမ္းထည္သမား။ ထမင္းခ်က္ႏိုင္သည္။ ဟင္းကိုေတာ့ လႊတ္ထား၍ မရ။ ထမင္းဆိုင္ ဆိုေတာ့လည္း ဟင္းအရသာ က ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ျဖစ္ေန၍မရျပန္။ တန္ဖဲရြာကေလးက စည္ကားသထက္ စည္ကားေနျမဲပင္။ စက္ၾကီး လုပ္ငန္းမ်ားက ပို၍ တြင္က်ယ္လာသည္။ ေရႊေမွာ္စက္ေလွမ်ား တိုးပြား လာသည္။ ေရႊ အ၀ယ္ေတာ္ မ်ား ေပါမ်ားလာသည္။ ကမၻာ့ေရႊေစ်းကလည္း တိုးတက္လာသည္ မို႕ ေရႊအ၀ယ္ေတာ္ မ်ားႏွင့္ စည္ကားလ်က္တန္ဖဲမွာလည္း ေရႊေစ်းတက္လာခဲ့သည္။
ေရႊလုပ္ကြက္ မ်ားသည္ ေန႕ည ဟူ၍ မကြဲျပားေတာ့။ ေတာကိုလည္းတိုးသည္။ ေတာင္ကို လည္းျဖိဳသည္။ ကမ္းပါး ကိုလည္း တြယ္၍တတ္သည္။ ျမတ္ထဲမွ ေရႊပါေသာ ျမစ္ၾကမ္းျပင္ကို စုပ္တင္ ေနေသာပိုက္ၾကီးပိုက္ငယ္တို႕က အသြယ္သြယ္။ တြန္းလႊတ္ေရးအားျဖင့္ ကမ္းပါးကို ဖဲ့သည္။ ေျမလႊာကို ခြင္း သည္။ သစ္ျမတ္သစ္ေျခတို႕ကို တိုးသည္။ ေရႊလုပ္ကြက္မွန္သမွ် ျဗဳံးထြက္ မည့္ေျမသားကို နည္းမ်ိဳးစုျဖင့္ တူးေဖာ္ေနၾကသည္။ အေရးၾကီး သည္ကား အခ်ိန္၊ လုပ္ခြင့္ရေသာ အခ်ိန္။ လုပ္ခြင့္သာေသာ အခ်ိန္၊ လုပ္၍ အလုပ္ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္ အတြင္း သူ႕ထက္ငါ မနားမေန ၾကိဳးပမ္းေနၾကသည္။
ကိုျမတ္မင္း အဖို႕ လုပ္ကြက္မ်ားမွာ ေရအထြက္တိုးလာသည္ကို မၾကည္ႏူးႏိုင္။ မွာယူ အသုံးျပဳေန ေသာ ေရတင္ စက္၊ ေျမတူးစက္၊ ေရပိုက္မ်ားႏွင့္ အသုံးစရိတ္တို႕က ကပိန္မသာလိမ္မသာရိွေနဆဲ။ ထြက္သည့္ေရႊႏွင့္ လုပ္ငန္း ကို လည္ပတ္ႏိုင္ေသာ္ျငား အသစ္မွာယူထားသည့္ စက္ၾကီးမ်ားအတြက္ ေခါင္းခဲေနရဆဲပင္။
ကုမၸဏီကလည္း သူ႕ကိုပုံအပ္ထားျပီးျပီ။ စက္ပစၥည္းမ်ားကို လေပးစနစ္ျဖင့္ ပို႕ေပးလိုက္ျပီးျပီ။ ထိုစက္ မ်ားေၾကာင့္ လုပ္ငန္းပို၍ တြင္က်ယ္လာသည္။ အထြက္တိုးလာသည္။ သို႕ေသာ္ ကိုျမတ္မင္း တကယ္ေမွ်ာ္မွန္း ထားသည့္ ေရႊေၾကာမ်ိဳး ကို မရရိွေသး။ လက္ရိွလုပ္ကြက္မ်ားက စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္၍ရ ေသာေနမ်ားကို တူးေဖာ္ေနျခင္း မွ်သာ။ ကိုျမတ္မင္းၾကားထားသည့္ ေရႊေၾကာ သည္ မည္ကာမတၱ ေရႊေၾကာၾကီးမ်ဳိး မဟုတ္ စီးေနေသာေရလႊာ ေအာက္ေျခ မွေက်ာက္တုံးမ်ား ၾကားတြင္ ကပ္ျငိမ္ေန ေသာေရႊေခါက္လႊာမ်ိဳး ရိွေန သည့္ ေရႊေၾကာၾကီး။
သူသတင္းရခဲ့သည္က မၾကာေသး။ ေရႊကုန္သည္တစ္ဦးကိုယ္တိုင္ ၀ယ္ယူခဲ့ သည့္ ေရႊခ်ပ္လႊာ ကို ျပခဲ့ သည္။ ေရႊခ်ပ္လႊာ မွာ ဖဲ့ထားသည့္ လကၡဏာရိွသည္။ မူလရိွသည့္ ခ်ပ္လႊာက မည္မွ်ရိွမည္ကို မသိႏိုင္။ ထို ကုန္သည္က သူကိုယ္တိုင္ ၀ယ္ခဲ့ရသည္မဟုတ္ ၍ မည္သူလာေရာင္းသည္ကို မသိလိုက္။ သူ႕လက္ထဲေရာက္ လာခ်ိန္တြင္ ႏွစ္ဆင့္ေျပာင္းခဲ့ျပီးျပီ။ သို႕ရာတြင္ ဤေရႊခ်ပ္လႊာမ်ိဳး သည္ေရႊလုပ္ကြက္ မွ ထြက္ေသာ ေရႊမ်ိဳးႏွင့္ မတူ။ အရည္အေသြးေကာင္းသည္။ ေရႊအတိ ပါ၀င္ ေနသည္။ ထို႕ျပင္ ထြက္ရိွရာေဒသ တြင္ အမ်ားအျပား ရိွႏိုင္ေသးေၾကာင္း တိတိက်က် ေကာက္ခ်က္ ခ်ခဲ့သည္။ ထိုကိစၥကို ကိုျမတ္မင္းက ဘာသိဘာသာမေန။ ထိုလူ႕ထံမွ ေရႊခ်ပ္လႊာ ပိုင္းကို ျပန္၍၀ယ္ယူျပီး သူ႕ဘာသာဆက္၍စုံစမ္းသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ထိုပိုင္ရွင္မွာ ေဇာ္ဟိုး ဟု သိလာရသည္။ ေဇာ္ဟိုးကေတာ့ သူေသေသခ်ာခ်ာ စကားမစရခင္မွာပင္ သစ္ခြ ရွာရန္ ေတာထဲသို႕ ထြက္သြားခဲ့ေလျပီ။ ကိစၥမရိွ။ တစ္ေန႕ေတာ့ မုခ်မေသြ ျပန္လာရမည္သာ။ သူ႕ ဇနီးျဖစ္သူ ႏူးတစ္ ေယာက္ေန႕ေစ့လေစ့ျဖစ္ေနျမီမို႕ မလြဲမေသြျပန္လာေပ ဦးမည္။ ထို႕ေန႕ရက္ ကို ေစာင့္စားရန္ကား သူ႕တာ၀န္ဟုေတြးကာ ကိုျမတ္မင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို အတိုးခ်ကာ ထုပ္ပိုးထားပါေတာ့ သည္။
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
အယ္ဒီတာဦးစိုးေအးက စုစုျမတ္ ေပးပို႕လာသည့္သတင္းကို ျပန္၍အေသးစိတ္ဖတ္ရႈေနမိသည္။
ဧရာ၀တီျမစ္ေရ နည္းပါး ရျခင္း၏ အရင္းခံမွာ မိုးရြာသြန္းမႈႏွင့္ ေရခဲအရည္ေပ်ာ္မႈတို႕ေပၚတြင္ အေျခခံသည့္ သတင္းျဖစ္သည္။ ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးသည္ ထိုႏွစ္ခ်က္ မျပည့္စုံပါက ႏွစ္စဥ္ ေရေလ်ာ့ နည္းမႈ ၾကံဳေတြ႕ရႏိုင္ သည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ ထို႕ျပင္ ျမစ္အထက္ပိုင္းေဒသမ်ားတြင္ ျမစ္ေၾကာင္း ကိုေျပာင္းလဲေစသည့္ လုပ္ငန္း မ်ား၊ သဘာ၀သယံဇာတတူးေဖာ္ရာမွ သဘာ၀ပတ္ ၀န္းက်င္ကို ထိခိုက္ေစမႈမ်ား၊ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈ မ်ားေၾကာင့္ ျမစ္ သည္ ေရအရင္းအျမစ္ ေလ်ာ့နည္းလာရေၾကာင္း၊ သို႕ျဖစ္၍ ထိုအေျခအေနမ်ိဳး ႏွစ္စဥ္ တိုး၍ၾကံဳေတြ႕ လာရေၾကာင္း ေရးဖြဲ႕ ထားသည္။
ဦးစိုးေအး မ်ားစြာေက်နပ္ ၀မ္းေျမာက္မိေတာ့သည္။
စုစုျမတ္ကို နယ္သို႕ေစလႊတ္ႏိုင္ျခင္းသည္ ဂ်ာ နယ္အတြက္ သတင္းေကာင္းမ်ား ျဖစ္ထြန္းေစခဲ့သည္။ ယေန႕ျမစ္ ၏ျပႆနာ က သိမ္ေမြ႕ လွသည္။ အားလုံးက ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္လွ်င္ ၀င္မပါခ်င္ၾက။ ျမစ္၏အတိဒုကၡကို တကယ္ နားလည္သူ ကား အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ လူတန္းစားတစ္စုသာ ရိွေနသည္။ သူတို႕ထဲ မွာပင္ ျမစ္အေရး ကို ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ မလုပ္ခ်င္သူ ခပ္မ်ားမ်ား၊ ျမစ္တိမ္ေကာမႈေၾကာင့္ တကယ္ အတိ ဒုကၡေရာက္ ေနၾကသူမ်ား ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ ကံကိုသာ ယိုးမယ္ဖြဲ႕ေနဆဲ။ ျမတ္၀ွမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ စိုက္ပ်ိဳး ေရး လုပ္ကိုင္ေနသူ မ်ားမွာ ေခါင္းေပၚမွကံကိုသာ ေတြးၾက၏။ ျမစ္ထဲမွညည္းတြားသံ ကို ဂရုမျပဳၾက ပါ ေခ်။
ဤကိစၥသည္ကား နက္နဲ၏။ သိမ္ေမြ႕၏။ ညင္သာ၏။ ရႈပ္ေထြး၏။ ကမၻာေပၚမွာပင္ အသက္ငင္ေန ေသာျမစ္မ်ား တစစစ တိုးပြားလာခဲ့ျပီး။ ကမၻာကို ထားပါဦး။ ယေန႕ျဖစ္ေန႕သည္ ျမစ္ေနတိမ္ေကာ မႈသည္သာမန္ကာ လွ်ံကာ ျပႆနာ မဟုတ္ေတာ့ျပီ။ ရင္းႏွီးမႈေတြ၊ ျမဳပ္ႏွံမႈေတြ၊ ကုန္သြယ္မႈေတြ ယွက္ႏြယ္မႈေတြ တစ္ပုံတစ္ပင္ ပါ၀င္ေန သည္။
ဦးစိုးေအး က ဂ်ာနယ္လစ္ပီပီ ျမစ္ကိစၥကို ေစ့ေစ့ေတြးေနမိသည္။ ျမစ္ဟူသည္ အေႏွာင့္အယွက္ ကင္းကင္း စီးဆင္းေန ရမည္။ ရွင္သန္ေနရမည္။ သာယာေျဖာင့္ျဖဴးေနရမည္။ ျမစ္မွရရိွေသာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို ခန္႕မွန္း တြက္ဆ ၍ ပင္မရ။ ထို႕ေၾကာင့္စုစုျမတ္ ေပးပို႕ေသာသတင္းကို ဂရုတစိုက္ဖတ္ရင္း ဂ်ာနယ္ စာမ်က္ႏွာ ထက္ သို႕ တင္ေပးရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ထို႕ျပင္ ျမတ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ကိစၥမွန္သမွ် ဆက္လက္ အေလးကရုျပဳ၍ ေလ့လာတင္ျပပါရန္ စုစုျမတ္ထံသို႕ အေၾကာင္းၾကားစာ ေပးပို႕မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ လိုက္ေတာ့ သည္။
ျပီးခဲ့သည့္အပတ္ က စုစုျမတ္ထံမွ ကခ်င္ျပည္နယ္ ၾကိဳး၀ိုင္းသစ္ေတာမ်ားအေၾကာင္း ေရးသားေပး ပို႕ခဲ့ေသး သည္။ ဦးစိုးေအး ဘက္က ေက်နပ္မိသည္မွာ စုစုျမတ္၏ သတင္းတင္ျပမႈႏွင့္ ပါးနပ္မႈကို ျဖစ္သည္။ စုစုျမတ္ က သတင္းတစ္ပုဒ္ ကို ဘယ္ေသာအခါမွ ရည္ရြယ္ခ်က္မပါဘဲ မေရး။ တင္ျပေသာ သတင္းတစ္ပုဒ္ ၏ ေနာက္ကြယ္ ၌ ဌာနဆိုင္ရာ မ်ားပင္ အက်ိဳးရိွႏိုင္ေသာ သတင္းတင္ျပခ်က္ ပါ၀င္တတ္သည္။ သတင္းကို ရုတ္ရက္ ဖတ္ၾကည့္ပါ လွ်င္ ဘာမွမထူးျခား ဟု ယူဆႏိုင္ပါသည္။
ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္း ၾကိဳး၀ိုင္းသစ္ေတာ္ (၂၂၁၈.၅၃) စတုရန္းမိုင္ရိွျပီး ၾကိဳးျပင္ကာကြယ္ေတာ မွာ (၂၆၇၄၀.၉၃) စတုရန္းမိုင္ရိွေၾကာင္း၊ ကခ်င္ျပည္နယ္၏ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ မပူေလ်ာ့ေတာင္ျမင့္ သစ္ေတာမ်ားႏွင့္ အပူေလ်ာ့ေျမနိမ့္ သစ္ေတာမ်ား၊ အပူပိုင္းရြက္ေၾကြသစ္ေတာမ်ားႏွင့္ အျမဲစိမ္း လန္းေသာ သစ္ေတာမ်ားေပါက္ေရာက္ လ်က္ရိွေၾကာင္း......။
သတင္း က ထိုသို႕ တင္ျပထားသည္။
ဤသည္ကားမွတ္တမ္းတင္ေနျခင္းဟု သာမန္လူမ်ား မသိႏိုင္။ သတင္းသမားမွသာ သိသည္။ ေနာက္တစ္ေခတ္ တစ္ခါ တြင္ ထိုေျမေဒသမ်ား၌ သစ္ေတာဧရိယာမ်ားကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ပါလွ်င္ မည္သူတြင္ တာ၀န္ရိွသည္ကို ရွင္းရေပမည္။ ေတာသည္ ဖန္တီး၍မရ။ ျမစ္သည္ ေမြးျမဴ၍မရ။ ထိုကမၻာေျမလက္ေဆာင္မ်ားကို တန္ဖိုးထား ထိန္းသိမ္း ရမည္ဟု ဦးစိုးေအး ယူဆသည္။ ယခု စုစုျမတ္က သူ႕သေဘာထားကို နားလည္၏။ ကိုယ္တိုင္ လည္း ေတာကို ခ်စ္သည္။ ေတာင္ကိုခ်စ္ သည္။ ျမစ္ကို ျမတ္ႏိုးသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ စုစုျမတ္ သတင္းလႊာမ်ားက တိုတိုရွင္းရွင္းႏွင့္ အဖိုးနဂၣ ထိုက္တန္ေနေတာ့၏။
သတင္းတစ္ပုဒ္ သည္ တိုသည္ျဖစ္ေစ၊ ရွည္သည္ျဖစ္ေစ သမိုင္းတန္ဖိုးအားျဖင့္ ၾကီးမားတတ္သည္ ကို အေတြ႕အၾကံဳ အရ သူသိထားျပီးျပီ၊ စုစုျမတ္ေပးပို႕ေနေသာ သတင္းမ်ားက ကခ်င္ျပည္နယ္ တစ္၀ိုက္မွ ပကတိ အေျခအေနမ်ား ကိုလည္းေကာင္း၊ သမိုင္းေၾကာင္းရပ္တည္မႈမ်ားကို လည္းေကာင္း ဆက္စပ္၍ရေနသည္။
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၁ရက္ေန႕က ျမစ္ဆုံေဒသ စီမံကိန္းလုပ္ငန္း စတင္ျခင္း အခမ္းအနား တစ္ရပ္ က်င္း ပခဲ့သည္။ အမွတ္ (၁)လွ်ပ္စစ္၀န္ၾကီးဌာနႏွင့္ CPI ကုမၸဏီတို႕ ပူးေပါင္း၍ ေရေလွာင္ တမံတည္ေဆာက္ေရး စီမံကိန္း စတင္ျခင္း အခမ္းအနားျဖစ္သည္။
ေနာက္ပိုင္း တြင္ ကခ်င္ျပည္နယ္ရိွ သဘာ၀ေဘးမဲ့ေတာမ်ားအေၾကာင္း၊ ထိုေဘးမဲ့ေတာမ်ားမွာ ရွားပါးမ်ိဳးႏြယ္ တိရစၦာန္ မ်ား အေၾကာင္း၊ သယံဇာတမ်ားအေၾကာင္း၊ ေဒသခံမ်ားအေၾကာင္း၊ လွပရႈေမာဖြယ္ သာယာလွပပုံမ်ား အေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။
တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ သတင္း တို႕က ဆက္စပ္လာသည္။ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္တို႕က ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြး လာသည္။ တတ္သိ နားလည္သူတို႕ ပူပင္ေသာက ဖက္လာၾကသည္။ ဤသည္ကား သတင္းတို႕၏ ယွက္ႏြယ္မႈ၊ ဆက္စပ္မႈ၊ သက္ေရာက္မႈ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကိစၥမဟုတ္၊ ကိုယ့္ျပႆနာမဟုတ္၊ ကိုယ့္အေရး မဟုတ္ဟု ယူဆသူမ်ား ရိွသကဲ့သို႕ သဘာ၀အလွတရားမ်ားႏွင့္ သယံဇာတမ်ား ကြယ္ေပ်ာက္မည့္ အေရး၊ ျမစ္တစ္ခုေဘးေတြ႕ရမည္ အေရးကို ေန႕ညမအား ေတြးေတာပူပင္သူမ်ား ၏လႈံ႕ေဆာ္မႈကလည္း ဆက္တိုက္ျဖစ္လာသည္။
ဤအေျခအေန ကို ေလ်ာ့ခ်၍မျဖစ္။ မိမိတို႕ သတင္းရင္းျမစ္ရသည့္ေနရာတြင္ ေက်ာက္ခ်မိျပီ။ အဖိုးတန္သတင္း မ်ား ကို ရွာေဖြတင္ျပရသည္။ ဤသည္ကား သတင္းသမား ၏ သမိုင္းေပးတာ၀န္ေပ မို႕ ဆက္၍ တင္ျပရေပ ဦးမည္။
ကိုျမတ္မင္း စာကိုဖတ္ျပီးသည္ႏွင့္ ေရွ႕မွာရပ္ေနေသာ မိန္းမပ်ိဳကို အကဲခတ္လိုက္သည္။ ျဖဴစင္ ႏုနယ္ေနေသာ မ်က္ႏွာထားထက္ တြင္ ဘာကိုမွ ထီမထင္သည့္ဟန္။ ဆံပင္က ျဖစ္သလို စည္းထား သည္။ ဂ်ာကင္ခါးတို အကႌ်ႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ပြပြကို၀တ္ထားသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္တြင္ ဦးထုပ္ ေပ်ာ့ တစ္လုံးကို ထိုးခ်ိပ္ထားသည္။ ကင္မရာ ကို ရင္ဘတ္ေရွ႕တြင္ လြယ္ထားသည္။ ပုံစံက ကမၻာ လွည့္ခရီးသည္လိုလို အေပ်ာ္တမ္း ကင္မရာမင္း လိုလို။
"မင္းေရာက္ေနတာ ၅ရက္ေတာင္ရိွေနျပီ။ ဘာလို႕ ဒီကိုအေၾကာင္းမၾကားတာလဲ။ ေနပါဦး၊ မင္းက မသီရိ သမီး ဆိုေတာ့ ဆိုင္မွာလည္း ငါမေတြ႕မိပါလား"
ကိုျမတ္မင္း စကားေၾကာင့္ စုက ပါးကိုရြဲလိုက္သည္။ ေတြ႕ေတြ႕ျခင္း စစ္လားေဆးလား လုပ္လာ သည့္အျပင္ အန္ကယ္ဦးသိန္းေဇာ္ ေရးေပးလိုက္ေသာ စာကိုပင္ ဂရုမထားဘဲ ေလရွည္ေနေကာဟု ေဒါကန္ေနမိသည္။
"ဘာလဲ၊ မင္းက ေရႊလုပ္ကြက္ေတြ ေလ့လာမယ္ ဆုိေတာ့ လုပ္ကြက္ေကာင္းရင္ လုပ္ဦးမလို႕လား"
စု ပါးစပ္ က ညာမွ ဘယ္သို႕ ျပန္ရြဲ႕သြားျပန္သည္။ စိတ္ထဲကလည္း ေတာ္ေတာ္ေ၀းတဲ့လူဟု တြက္ေန မိသည္။
"ကဲကဲ၊ ဒီမွာေနခ်င္ လည္းေန။ ကုမၸဏီထဲမွာ ေနခ်င္လည္းေန။ စားရင္ေတာ့ ဒီမွာလာစားခ်ည္။ ကုမၸဏီထဲမွာက အားမွ ခ်က္တာ၊ အဲဒီက ခ်က္တာေတြလည္း မင္းစားႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ေနပါဦး၊ မသီရိက မင္းကို တကယ္လႊတ္ တယ္ေနာ္၊ အံ့စရာပဲ"
ကိုျမတ္မင္း စကားကို စုကဆက္၍ နားမေထာင္လိုေတာ့ျပီမို႕ ႏူး ထိုင္ေနေသာ ကြပ္ပ်စ္ဆီသို႕ လွမ္းၾကည့္ျပီး ထြက္လာခဲ့သည္။
"ညီမေရ၊ အစ္ကို႕တူမေလး ကို အခန္းထဲမွာ စီစဥ္ေပးပါကြာ"
ႏူးက ကိုျမတ္မင္းကို ေခါင္းညိတ္ျပျပီး စုကို ျပံဳး၍ ၾကိဳဆိုရင္း ကြပ္ပ်စ္ေပၚသို႕ ဖိတ္ေခၚလိုက္ သည္။
"လာ အစ္မ လာလာ။ အေတာ္ပဲ ညီမလည္း အေဖာ္မရိွလို႕ ပ်င္းေနတာ။ ျပီးရင္ ထမင္းျပင္ေပး မယ္။ အခန္း ကေတာ့ နည္းနည္းေမွာင္ေနတယ္၊ ေရခ်ိဳးရင္ ေနာက္ေဖးခန္းမွာခ်ိဳးေနာ္။ ေရစိုထမီ လည္းရိွတယ္"
ႏူးက စုကို ဖိတ္ေခၚရင္း ေနရာစီစဥ္ေပးလိုက္သည္။ စုကေက်ာ္ပိုးအိတ္ကို ေခါင္းရင္းဘက္သို႕ ပစ္တင္လို္ျပီး ဂ်ာကင္အကႌ် ကို ခၽြတ္လိုက္သည္။ လြယ္ထားေသာ ကင္မရာကို စစ္ေဆးျပီးသည္ႏွင့္ အျပင္ထြက္ ရန္ ျပင္လိုက္သည္။
"ထမင္းစားမယ္ေလ အစ္မ"
"ျဖည္းျဖည္းေပါ့။ ဓာတ္ပုံရိုက္စရာ ရိွေသးလို႕။ ျပန္လာခဲ့မယ္ေလ"
စုက ေျပာေျပာဆိုဆို ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွဆင္းလိုက္သည္။ ကိုျမတ္မင္းက စာရင္းစာအုပ္မ်ား ၾကည့္ေန ရာမွ စုကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ျပီး ဘာမွမေျပာ။ စုတို႕လို ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကေလးမေလးမ်ား သည္ေျပာရဆိုရမလြယ္။ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုယ္ ဟုတ္လွျပီထင္ေနသည့္ အရြယ္ေတြမို႕ ဘာမွမေျပာ လိုေတာ့။
စုကလည္း ကိုျမတ္မင္းကို ငဲ့၍မွ် မၾကည့္။ ထမင္းဆိုင္အျပင္သို႕ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ား ဆီသို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။ ကမ္းပါးျမင့္ အေပၚ မွ ဆီး၍ျမင္ေနရသည့္ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ားကို ၾကည့္ရင္း စု ရင္ေမာ သြားသည္။
ေတာင္ေျမသား တို႕သည္ မြရာက်ဲေန၏။ ေရပိုက္မ်ားမွ ထိုးထြက္လာေသာ ေရအားေၾကာင့္ ေျမစိုင္ေျမခဲမ်ား အလြားလိုက္ ေခ်မြခံေနရသည္။ ျငမ္းဆင္ထားေသာ ေရပိုက္လိုင္းၾကီးမ်ားႏွင့္ ၾကိဳးအသြယ္သြယ္တို႕က ရႈပ္ေထြးေန ၏။ ပလတ္စတစ္စ အစိမ္းေရာင္ၾကီးမ်ား ျဗဳံးမ်ားကို ခံယူေန သည္။ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္စိုင္တို႕က က်ဥ္းက်ဥ္း က်ပ္က်ပ္ စုပုံထားၾကသည္။ စက္ၾကီးမ်ားက ေျမလႊာကို ထိုးခြင္ႏိုင္သမွ် ထိုးခြင္းေနသည္။ ကမၻာေျမ ကို ခြာေနသူမ်ား၏ လုံ႕လဥႆဟေၾကာင့္ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ားသည္ ဖရိုဖရဲႏိုင္လွသည္။ စီးေနေသာေရမ်ားက ရႊံ႕ႏြံေရာင္ေျပးေနသည္။ စက္ၾကီးစက္ငယ္မ်ား၏ အသံက ေတာေတာင္အႏွံ႕ပို႕ ပ်ံ႕ထြက္ေနေတာ့သည္။
စုက ကင္မရာကို ရိုက္ခ်က္တင္ရင္း တေရြ႕ေရြ႕ျဖင့္ သစ္ေတာမ်ားဘက္သို႕ ျမင္ကြင္းေရာက္လာသည္။ လဲျပိဳေနေသာ သစ္ပင္ၾကီးငယ္မ်ား၊ သစ္ငုတ္တိုျပက္မ်ား၊ အပိုင္းပိုင္းျဖတ္ထားေသာ သစ္တုံးမ်ား ကိုျမင္ ရသည္။ ေရႊလုပ္ကြက္မ်ားသည္ မူလူအစက ေတာရိပ္ ေတာင္ရိပ္ သစ္ပင္ၾကီးငယ္မ်ားဟု စုနားလည္မိသည္။ သစ္ကိုခုတ္သည္။ ေတာကိုရွင္းသည္။ ေျမကိုလႊာသည္ ေျမသားကိုတူးသည္။ ျမစ္ထဲမွ ေျမၾကီးကို စုပ္ယူ၍ တြင္းထဲသို႕ စုသည္။ သဲႏွင့္ေက်ာက္ေရာေနေသာ ေျမသားကို စက္နဲ႕ စုပ္ယူႏိုင္ရန္ ေရကိုတြင္းထဲသို႕ ပန္႕ျဖင့္ တင္ေပး သည္။ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ခဲမ်ားက သံဇကာခံ ထားသည့္ေနရာတြင္ က်န္ရစ္ ၍ေရႊ ပါေသာ ႏုန္းေျမ မ်ားက ဆက္၍စီးသြားသည္။ ထိုအထဲမွ ေရႊကို ရွာယူၾကသည္။
ေျမသားတို႕ သည္ ေတာင္ကတုံးအျဖစ္မွ အပိုင္းလိုက္၊ အကြက္လိုက္ တူးဆြဖဲ့ ေခၽြခံေနရျပီ။ ေတာင္တို႕သည္ တစစ ျဖိဳခ်ခံေနရျပီ။ ေျမသားတို႕သည္ အလွ်ိဳလွ်ိဳအပိုင္းပိုင္းျဖင့္ ဒဏ္ရာရေနေသာ လူနာလိုပင္ ၾကည့္ရက္စရာ မရိွေတာ့။ ထိုဒဏ္ရာမွ ယိုစီးထြက္လာေသာ ေသြး တို႕သည္ ႏြံေရမ်ား အျဖစ္ ျမစ္ဧရာ ထဲသို႕ ေျပး၀င္ေနသည္။ ျမစ္သည္ တုံ႕ျပန္ႏိုင္စြမ္း မရိွေခ်ျပီေလ။ ေရႊေမွာ္စက္ေလွမ်ားဆီက ျမစ္ၾကမ္းျပင္မွ အနည္းအႏွစ္မ်ား ကို စုပ္ယူ၍ ႏုန္းေျမမွထြက္ေသာ ေရႊမႈန္ကို ရွာၾကစုၾကသည္။ တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ သမားမ်ားက ျမစ္ဆုံတစ္၀ိုက္တြင္ ေက်ာက္တုံး ေက်ာက္ခဲမ်ားကို ဖယ္၍ ေျမသားကို ေဆးေၾကာကာ ေရႊမႈန္ကို စုၾကသည္။ ဧရာမ ေရႊလုပ္ကြက္ ၾကီးမ်ားကေတာ့ ေတာင္ကိုရွင္းသည္။ ေတာကိုေမႊသည္။ ေျမကိုခြဲသည္။ သည္ျမင္ကြင္းအစုံကို စုက ရိုက္ကူးရင္း ရင္ထဲက ဆို႕နင့္လာေတာ့သည္။
စု ကင္မရာကို ရပ္လိုက္သည္။
သူရပ္ေနေသာ သစ္ပင္၏ ေအာက္ေျခသစ္ျမစ္မ်ားသ္ည ေလဟာနယ္ထဲသို႕ တစ္၀က္ကၽြြံေနျပီ။ ကမ္းပါ၏တစ္၀က္တြင္ ရပ္တည္ရုံသာ အျမစ္တြယ္ေနသည္။ တစ္ခ်ိန္က ထိုသစ္ပင္၏ အေပါင္း အပါတို႕သည္ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ ေရာက္ကုန္ၾကျပီနည္း။ လူဟူေသာ စြမ္းအားရွင္မ်ားက လိုခ်င္တာ ရဖို႕ ေတာျပဳန္းေတာင္ျပဳန္းေအာင္ ေန႕ညမအား ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြေနၾကသည္ေကာ။
"ဘိုးတို႕ ကခ်င္ျပည္နယ္ရဲ႕အလွကို ဒီကမၻာမွာ တင္စားလို႕မကုန္ႏိုင္ဘူး ေျမးရဲ႕။ ေျမေပၚမွာ လည္း ရတနာ၊ ေျမာက္ေအာက္မွာလည္း ရတနာ၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ စီးေနတဲ့ ေရထဲမွာေတာင္ ရတနာရိွတယ္။ သစ္ပင္ေတာေတာင္ေတြ ကလည္း အဖိုးထိုက္ အဖိုးတန္ေတြခ်ည္းပဲ။ ေျမးကို လိုက္ျပခ်င္လိုက္တာ"
စု ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကားဖူးခဲ့ေသာ ကခ်င္ျပည္နယ္၏ အလွတရားတို႕သည္ သူ ပိုက္ေထြးထား ေသာ ရတနာ တို႕ေၾကာင့္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္တို႕ ျပည့္ႏွက္ရေလျပီ။ စုသည္ စို႕တက္လာေသာမ်က္ ရည္ကိုိ သိမ္း လိုက္သည္။ သူ႕မွာလည္း ကခ်င္ေသြး တို႕ပါခဲ့သည္မို႕ ယခုလို ျဖိဳလွဲထြင္းေဖာက္ခံေန ရသည္ ကို ျမင္ရသည့္ အတြက္ ရင္၌ မခ်ိစြာခံစားေနရသည္။ ထိုအေတြးတို႕ကို သတင္းေထာက္ဟူ ေသာခံစားခ်က္က ထပ္ဆင့္၍ ရသမွ် ျမင္ကြင္း တို႕ကို ရိုက္ကူးေနမိေတာ့သည္။
"ေဟ့ ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
ေနာက္မွေအာ္ဟစ္ေမးျမန္းလိုက္ေသာ အသံေၾကာင့္ စုကလွည့္ၾကည့္မိသည္။
"မင္း ရပ္ေနတာ ေအာက္ကို ၾကည့္လိုက္စမ္း"
အမိန္႕ေပးသံႏွင့္အတူ ကိုျမတ္မင္းက ေရွ႕ကိုတုိးလာသည္။ စုက ကိုျမတ္မင္းကို မေက်မနပ္ ျပန္ၾကည့္ေနသည္။
"အခ်ိန္မေရြး ေျမသားေတြ နဲ႕ အတူ က်သြားႏိုင္တယ္ကြ။ ဒီသစ္ပင္ကလည္း ေအာက္ကို လဲသြားႏိုင္ တယ္။ ဒီေလာက္ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ဟာ မင္းကိုမင္း ဘာမ်ားေအာက္ေမ့လို႕ ဒီေနရာကို လာရ တာလဲ၊ ဒါအႏၱရယ္ဇုန္ကြ နားလည္လား"
"သိပ္ေအာ္မေနပါနဲ႕ အန္ကယ္ၾကီးရဲ႕။ က်ခ်င္ရင္ အေစာကတည္းက က်ျပီးေနျပီ"
"မင္း က်တာ အေရးမၾကီးဘူး၊ ေနာက္က ေျဖရွင္းခ်က္ထုတ္ဖို႕ ငါကအားတာမဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္ဆို ဒီေနရာကို မင္း မလာနဲ႕။ လုပ္ကြက္ေတြထဲ သြားခ်င္ရင္...ေဟ့...ဘယ္လဲ...ငါေျပာေနတယ္"
ကိုျမတ္မင္း က ကမ္းပါးဆင္ေျခေလွ်ာအတိုင္း ေျပးဆင္းသြားသည္ စုကို ေအာ္ဟစ္ရင္း က်န္ေနခဲ့ ေတာ့သည္။ စုက တစ္ခ်က္မွ်ပင္ လွည့္မၾကည့္ေတာ့။
ဆက္ရန္
.
2 comments:
[url=http://buy-essay-college.lo.gs]buy essay college[/url]
[url=http://buy-essays-online42.lo.gs]write my paper cheap[/url]
[url=http://do-my-homework-for-me-online.lo.gs]write my paper me free[/url]
[url=http://buy-essay-for-cheap.lo.gs]buy essay for cheap[/url]
[url=http://need-someone-write-my-paper.lo.gs]need someone write my paper[/url]
[url=http://help-me-do-my-essay.lo.gs]buy literary analysis essay[/url]
[url=http://do-my-essay-cheap65.lo.gs]write my paper one day[/url]
[url=http://write-my-paper-mla-format.lo.gs]buy essay now[/url]
[url=http://buy-literary-analysis-essay.lo.gs]writing my essay[/url]
[url=http://buy-essay-papers-online.lo.gs]buy good essay[/url]
payday loans in the uk
short term loans no credit check australia
direct payday loan lenders uk only
new payday lenders bad credit
payday loans online direct lenders instant approval uk
Post a Comment