ဝင္းေဖဝင္း ဘာသာျပန္ စိန္မင္းသမီး အဆက္ အၿပိဳင္အဆိုင္အႏိုင္, အပိုင္း (၃၄)

(၃၄)

ေဘးမွလူမ်ား၏ ဆူညံဆူညံ စကားသံမ်ားေၾကာင့္ ဟင္းဒရစ္ အိပ္္ရာမွ ႏိုးလာသည္။ လူမ်ား စုၿပံဳၾကည့္ ေနေသာ ျပတင္းေပါက္သို႔ သူလည္း တိုး၀င္ၾကည့္ရႈလိုက္သည္။ ေျမာက္ဘက္တြင္ ႀကီးမားျမင့္မားလွ ေသာ ေတာင္ႀကီးကို ေကာင္းကင္ အျပည့္တမွ် ျမင္လိုက္ရသည္။ နံနက္ ေနျခည္ဦးတြင္ အ၀ါႏုေရာင္ ေတာက္ ေနသည္။ ေတာင္ထိပ္က ထူးထူးျခားျခား ျပားခ်ပ္ၿပီး ေဘးဘက္ဆင္ေျခေလွ်ာက ေျပျပစ္ေန သည္။

"ဒါ ဘယ္ ေတာင္လဲကြ" ဟင္းဒရစ္က ေမးလိုက္သည္။ ေပါ့၊ သတၱဳတြင္းေအာက္ကေန တူးေဖာ္ ထုတ္တင္ ထားတဲ့ ေတာင္ ျဖစ္လာတာေလ" မိုးဇက္က ေျပာျပသည္။
အလားတူ ေတာင္မ်ိဳးေလးမ်ာကို ေနရာအႏွံ႔တြင္ ဟင္းဒရစ္ ေတြ႕ရသည္။ ရထားက တေရြ႕ေရြ႕ ခုတ္ေမာင္းသြားေနသည္ႏွင့္အမွ် အံ့ၾသစရာမ်ားကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေတြ႕ရသည္။ အေဆာက္အအံုမ်ား က သူတို႔ ထင္တာထက္ ျမင့္ၾကသည္။ လမ္းမ်ားတြင္ ကားမ်ားက ဥဒဟိုသြားေနသည္။ အိမ္မ်ားမွ မီးခိုး ေခါင္းတိုင္ မ်ားက တလူလူ ထြက္ေနသည္။ လူမည္းေရႊတြင္း အလုပ္သမားမ်ားက ေငြေရာင္ သံခေမာက္ မ်ားကို ေဆာင္းၿပီး ဒူးေခါင္းအထိ ဖိနပ္ရွည္ႀကီးမ်ားကို စီးထားသည္။ လမ္းေပၚတြင္ လူျဖဴ မ်ား၊ လူျဖဴ အမ်ိဳးသမီး မ်ားကို ေတြ႕ရသည္။

"မိန္းမေတြ ဘယ္မွာလဲ"
ဟင္းဒရစ္က ရုတ္တရက္ ေမးလုိက္ရာ မိုးဇက္က ၿပံဳးၿပီး ေျဖသည္။
"ဘယ္အမ်ိဳးသမီးေတြကို ေမးတာလဲ အစ္ကို"
"လူမည္း အမ်ိဳးသမီးေတြေလ၊ ငါတုိ႔လူမ်ိဳး လူမည္းမိန္းမေတြကို ေမးတာ"
"အစ္ကုိသိတဲ့ မိန္းမစားမ်ိဳးေတြ ဒီမွာ မရွိဘူး၊ ေရႊတြင္းမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ မိန္းမေတြပဲ ရွိတယ္၊ ဒီမွာကေတာ့ အရာရာတုိင္း ေရႊပဲ"
သူတို႔ရထားသည္ ပင္မလမ္းေၾကာင္းမွ ခြဲထြက္္ၿပီး အျဖဴေရာင္ ရွည္လ်ားေသာ တန္းလ်ားမ်ား ရွိသည့္ သံဆူးႀကိဳးကာထားေသာ ၀င္းႀကီးထဲသို႔ ဖဲ့ထြက္ ခုတ္ေမာင္းသြားသည္။ ဂိတ္၀အေပၚဘက္တြင္ ဆုိင္းဘုတ္ ကို ေတြ႕ရသည္။

"စစ္၀ါတာ စထရင္ေဒသအလုပ္သမားအသင္း ဗဟုိစခန္း"
ရထားေပၚမွ ဆင္းခုိင္းၿပီး ရွည္လ်ားေသာ အေဆာက္အအံုသို႔ ေခၚသြားကာ သူတုိ႔အား ဦးစြာ ေဆးစစ္ သည္။
ဟင္းဒရစ္အလွည့္ ေရာက္ေသာအခါ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္က ေမးလာသည္။
"မင္း ပါးစပ္နဲ႔ေခါင္းက ဘာျဖစ္လာတာလဲ၊ ေအးေလ ကိစၥ မရွိပါဘူး မေျဖနဲ႔ေတာ့၊ ငါလဲ မသိခ်င္ပါဘူး၊ ဒီလို ဒဏ္ရာမ်ိဳးေတြ အလ်င္ကလဲ ျမင္ခဲ့ဖူးေပါင္းမ်ားပါၿပီ၊ မင္းတို႔ ရထားမွာ တိရစၦာန္ေတြက ႀကီးၾကပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ လာတာပဲကြာ၊ မင္းကို သြားဆရာ၀န္ဆီ ပို႔ေပးမယ္၊ ေခါင္းက ဒဏ္ရာကေတာ့ ခ်ဳပ္ဖို႔ အခ်ိန္ ေႏွာင္း ေနၿပီ၊ အမာရြတ္လွလွေလးႏွစ္ခုေတာ့ ထင္က်န္ေနမွာေပါ့ကြာ၊ ကဲ ... မင္းက ခြန္အားဗလ ေကာင္း ေတာ့ ေျမေအာက္ အလုပ္လုပ္ရမယ္၊ ေျမေအာက္ဆင္းခ အပိုဆုေၾကး မင္းရမယ္"

သူတို႔အား အညိဳေရာင္အက်ႌႏွင့္ ေဘာင္းဘီတြဲလ်က္ ၀တ္စုံမ်ားႏွင့္ ဖိနပ္ရွည္မ်ား ထုတ္ေပးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ညစာေကၽြးသည္။ ညစာကုိ မိမိ စားႏိုင္သေလာက္ စိတ္ႀကိဳက္ တစ္၀ထည့္ စားလိုက္သည္။
ဟင္းဒရစ္ က ပါးစပ္ထဲသို႔ အစားတလုပ္ ထည့္လုိက္ရင္း ေျပာသည္။
"အစားကလဲ ေကာင္းတယ္၊ လူျဖဴေတြကလဲ မ်က္ႏွာခ်ိဳတယ္၊ ရထားေပၚမွာလို ရိုက္တာႏွက္တာလဲ မရွိဘူး ... နိပ္ဟ"
"ဒီမွာ အစ္ကို၊ ရူးေနတဲ့ လူမွသာ ကိုယ့္ခုိင္းႏြားေတြကို အစာငတ္ထားၿပီး ရုိက္ႏွက္မွာေပါ့၊ ဒီက လူျဖဴ ေတြက အရူးေတြ မဟုတ္ၾကဘူး"
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ အရုဏ္တကခ်ိန္တြင္ သူတုိ႔ကို အိပ္ရာမွ ႏိႈးၾကသည္။ နံနက္စာအ၀ ေကၽြးၿပီး ေနာက္ သြပ္မုိး စာသင္ခန္း အရွည္ႀကီးထဲသို႔ ေခၚသြားသည္။

"ေနရာအသီးသီးက လူမည္း လူမ်ိဳးစု ၄၀ ေက်ာက္ေလာက္ ဒီကို အလုပ္ လာလုပ္ၾကတာ၊ အဲဒီထဲမွာ လူတစ္ေထာင္ မွ တစ္ေယာက္ေလာက္သာ အဂၤလိပ္စကား ဒါမွမဟုတ္ အာဖရိက လူျဖဴစကား တတ္ၾကတာ၊ အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဒီေရႊတြင္းရဲ႕ အထူးဘာသာစကား သင္ေပးမလို႔၊ လူျဖဴျဖစ္ျဖစ္ လူမည္း ျဖစ္ျဖစ္ ဘာလူမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ ဒီမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေျပာဆုိလုပ္ကိုင္ႏိုင္ဖုိ႔ ဘံုဘာသာ စကား သင္ေပးမွာ"

စာသင္ခန္းထဲမွာ ခံုတန္းရွည္တစ္ခုတြင္ ၀င္ထုိင္ရင္း မိုးဇက္က ဟင္းဒရစ္အား ေျပာျပသည္။ ဇူးလူး အမ်ိဳးသား အသက္ႀကီးႀကီး ဆရာတစ္ေယာက္က သူတို႔အလုပ္သမား အသစ္မ်ားသုိ႔ ဘံုဘာသာ စကား သင္ၾကား ေပးသည္။ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ လုပ္ငန္းသံုး သံခေမာက္မ်ား၊ မီးအိမ္မ်ား၊ ပုဆိန္ ေပါက္တူ၊ စူးေဆာက္ကိရိယာ စသည္မ်ားကို လက္ေတြ႕ ျပသၿပီး အေခၚအေ၀ၚမ်ားကို သင္ၾကားေပး သည္။
ထိုေန႔နံနက္ပိုင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ဘာသာစကားသင္ၾကားရသည္။ ေန႔လယ္စာ စားၿပီးေသာအခါ လူ၂၀ လွ်င္ တစ္အုပ္စုစီ ခြဲၿပီး အျခားစာသင္ခန္းကို အေဆာက္အအံုတစ္ခုသို႔ ေခၚသြားသည္။ ဟင္းဒရစ္ႏွင့္ မိုးဇက္ က တစ္အုပ္စုတည္း ပါသြားသည္။ ထုိအေဆာက္အအံုတြင္ ေတြ႕ရသူမွာ နီေၾကာင္ေၾကာင္ ဆံပင္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြးႏွင့္ မ်က္လံုးစိမ္းစိမ္းရွိသူ လူျဖဴ ျဖစ္သည္။

ထုိသူက ဆရာ၀န္မ်ား၀တ္ေသာ အျဖဴေရာင္ကုတ္အက်ႌမ်ိဳးကို ၀တ္သည္။ မ်က္ႏွာက ၿပံဳးရႊင္ၿပီး ေဖာ္ေရြ သည္။ လူမည္းအလုပ္သမားမ်ားအား လက္ျပၿပီး ခံုတန္းမ်ားတြင္ ထုိင္ခုိင္းသည္။ သူက အဂၤလိပ္လို ေျပာရာ မုိးဇက္ႏွင့္ ဟင္းဒရစ္တုိ႔သာ နားလည္ေသာ္လည္း အမ်ားႏွင့္ေရာၿပီး နားမလည္ ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္သည္။
"ကဲ ... ေကာင္းၿပီ ရဲေဘာ္တို႔ ငါ့နာမည္က ေဒါက္တာမာကပ္စ္အာခ်ာ၊ ငါ့အလုပ္က စိတ္ပညာရွင္၊ အခု မင္းတုိ႔ အရည္အေသြးကို စစ္ၿပီး ဘယ္သူဟာ ဘယ္အလုပ္မ်ိဳးနဲ႔ ေတာ္မယ္ဆုိတာ ေရြးခ်ယ္ရမယ္"
လူျဖဴ စိတ္ပညာရွင္က လူမည္းအလုပ္သမားမ်ားကို ၿပံဳးျပလုိက္ၿပီး သူ႔ေနာက္ဘက္မွ လူမည္း အလုပ္ သမား မ်ားကို ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္သည္။ ထုိသူက သူ႔စကားကို ဘာသာျပန္ ေျပာျပသည္။
"ဒီဆံပင္နီနီနဲ႔ လူေျပာသလို မင္းတို႔ လုပ္ၾက၊ ဒါမွ မင္းတို႔ ဘယ္သူ ဘယ္ေလာက္မုိက္မဲတယ္ဆုိတာ ငါတုိ႔ သိမွာ"

ပထမဆံုး စမ္းသပ္ခ်က္မွာ မာကပ္အာခ်ာ ကိုယ္တိုင္ တီထြင္ထားေသာ စမ္းသပ္ခ်က္ ျဖစသ္ည္။ ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသည့္ သစ္သားတံုးေလးမ်ားကို နမူနာပံုစံအတိုင္း စီ၍ ေဆာက္လုပ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ကန္႔သတ္ခ်ိန္ ေျခာက္မိနစ္ေပးသည္။
ထုိစစ္ေဆးခ်က္ကို မိုးဇက္က တစ္မိနစ္ ေျခာက္စကၠန္႔ျဖင့္ ၿပီးသည္။ ယခင္က မည္သူမွ် ႏွစ္မိနစ္ခြဲ ထက္ ေစာၿပီး မၿပီးခဲ့ေပ။ မုိးဇက္စံခ်ိန္သစ္ထူလိုက္ရာ မာကပ္စ္ပင္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ မာကပ္စ္ အံ့အားသင့္သြားၿပီး မုိးဇက္အား အေသအခ်ာ ဂရုစိုက္ၾကည့္ရႈ သံုးသပ္လာသည္။

မိုးဇက္တို႔အုပ္စု အခန္းထဲ ၀င္လာစကပင္ မာကပ္စ္သည္ မုိးဇက္အား သတိထားခဲ့မိသည္။ သူ႔ဘ၀တြင္ လူျဖဴျဖစ္ေစ၊ လူမည္းျဖစ္ေစ ဤသို႔ ေခ်ာေမာလွပသူမ်ိဳး မေတြ႕ဖူးေပ။ ေဒါက္တာ အာခ်ာသည္ အသားအေရမည္းနက္သူကို အလြန္ႀကိဳက္သည္။ သူသည္ လိင္တူဆက္ဆံသူတစ္ဦးျဖစ္ရာ အသားမည္းကို ႏွစ္သက္ျခင္းေၾကာင့္လည္း လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္ကပင္ အာဖရိကသို႔ ေရာက္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
မာကပ္စ္သည္ မက္ဒါလိန္ေကာလိပ္၌ တတိယႏွစ္တက္ေနစဥ္ သဘာ၀တူ ဆက္ဆံေရးထဲသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ သူ႔ကုိ ထုိဘ၀ထဲေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးသူကပင္ ကားလ္မတ္ႏွင့္ လီနင္တုိ႔၏ ဒႆနမ်ား ကို ပို႔ခ်သြတ္သြင္းေပးခဲ့သည္။ ထုိ႔အျပင္ ထုိသူကပင္ မာကပ္စအား ၿဗိတိသွ်ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၌ အဖြဲ႕၀င္ အျဖစ္ စာရင္းသြင္းေပးခဲ့သည္။ ကင္းဘရစ္တကၠသိုလ္မွ ထြက္လာၿပီးေသာအခါ ဘလြန္စ္အာရီမွ ကြန္ျမဴနစ္ ရဲေဘာမ်ားႏွင့္ အဖြဲ႕ ျဖစ္သည္။

ထုိ႔ေနာက္ သူမည္ န္ခ်က္စတာတကၠသိုလ္သို႔ သြားေရာက္ၿပီး စက္မႈလုပ္ငန္းသံုး စိတ္ပညာဘာသာရပ္ ကို ေလ့လာဆည္းပူးသည္။ ထုိတကၠသိုလ္တြင္ ဂေမကာမွ လူမည္းေက်ာင္းသား အားကစားသမား တစ္ဦးႏွင့္  အဖြဲ႕က် အတြဲျဖစ္ၿပီး ပ ါတီႏွင့္ အဆက္အသြယ္မ်ား ျပတ္ေတာက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ပါတီက သူ႔ကို မေမ့ေပ။ သူ႔အသက္ (၃၁)ႏွစ္အရြယ္ စိတ္ပညာဘာသာရပ္နယ္ပယ္၌ အနည္းငယ္ ေအာင္ျမင္စ ျပဳလာေသာအခါ ဂ်ေမကာမွ ေက်ာင္းသားက ကန္ထုတ္သြား၍ စိတ္ဓာတ္က်ေနေသာ အခ်ိန္တြင္ ပါတီက မာကပ္စ္ အား ျပန္လည္ ဆက္သြယ္ကာ ပါတီစက္၀ိုင္းထဲသို႔ ျပန္သြင္းခဲ့သည္။
ပါတီ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက သူ႔အား ေျပာလာသည္။

ေတာင္အာဖရိကက သတၱဳတြင္းမ်ား၌ အာဖရိက အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ျခင္းျဖင့္ မိမိ၏ စိတ္ပညာနယ္ပယ္၌ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ မည့္လမ္း ရွိေနသည္တဲ့။ သူကလည္း အသားမည္း ႀကိဳက္သူမုိ႔ စိတ္ပါလာသည္။ ေတာင္အာဖရိက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ ေပၚဦးစကပင္ ရွိေသးရာ အေျခ မခိုင္ေသးေပ။ ထုိပါတီ အေျခခုိင္ေအာင္ ကူညီ ေပးရမည့္အလုပ္ကို တာ၀န္ေပးလာရာ မာကပ္စ္၏ လုိလုိလားလားပင္ လက္ခံလုိက္သည္။ ထုိလ အတြင္းမွာပင္ ကိပ္ေတာင္းၿမိဳ႕သို႔ မာကပ္စ္သေဘၤာျဖင့္ ထြက္လာခဲ့သည္။

ထို႔ေနာက္ ငါးႏွစ္လံုးလံုး ေတာင္အာဖရိက သတၱဳတြင္းမ်ား၌ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရာ အလုပ္ရွင္မ်ား၏ ေက်နပ္ ႏွစ္သက္ျခင္းႏွင့္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို ခံယူရရွိခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ သူ၏ အဆက္ အသြယ္ကိုမူ လူမသိေအာင္ ဂရုတစိုက္ ဖံုးကြယ္ထားသည္။ သို႔ရာတြင္ အေရးႀကီးေသာ အစိတ္အပိုင္း မွ ေန၍ ပါတီကို လမ္းညႊန္ကူညီေပးေနသည္။
မာကပ္စ္သည္ အသက္ပိုႀကီးလာၿပီး လူမဆန္ေသာ လူတန္းခြဲျခားမႈႏွင့္ လူမ်ိဳးေရးခြဲျခားမႈမ်ား လူျဖဴ လူမည္းစုံ ဘူဇ၀ါတုိ႔၏ ခ်မ္းသာမႈႏွင့္ ဇိမ္ခံမႈမ်ား လူမည္းလူမ်ားစု ပစၥည္းမဲ့မ်ား ဖိႏွိပ္ခံရမႈ၊ ဆင္းရဲမြဲေတ မႈမ်ားကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္လာေသာအခါ ကားလ္မာ့တ္စ္ႏွင့္ လီနင္၀ါဒတြင္ ပိုမုိသက္၀င္ ယံုၾကည္လာသည္။

မားကပ္စ္သည္ မုိးဇက္အား လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ အသားအေရာင္က ပ်ားရည္ေရာင္ ေတာက္ၿပီး ရုပ္ရည ္ေခ်ာေမာေသာ သူ႔အသြင္ေၾကာင့္ မာကပ္စ္စိတ္ထဲ၌ မရုိးမရြ ျဖစ္သြားသည္။
"မင္း အဂၤလိပ္စကား ေျပာတတ္တယ္ မဟုတ္လား"
မာကပ္စ္က ေမးရာ မုိးဇက္က ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ မာကပ္စ္သည္ စကားေျပာစင္ဆီသို႔ ျပန္သြားၿပီး စစ္ေဆး မႈမ်ား ဆက္လုပ္သည္။ အားလံုးတြင္ပင္ မိုးဇက္က အလ်င္ဆံုး ၿပီးသည္။ အမွတ္အမ်ားဆံုး ရသည္။

ညေနငါးနာရီတြင္ စစ္ေဆးမႈမ်ား အားလံုးၿပီးသည္။ အလုပ္သမားမ်ားအားလံုး ျပန္ရန္ ထလိုက္ၾက သည္။ မာကပ္စ္ က မိုးဇက္နာမည္အား လူစာရင္းတြင္ ရွာၾကည့္ၿပီး လွမ္းေျပာလုိက္သည္။
"ဂါမာ ... မင္းကိုငါ ေနာက္ထပ္ စစ္ေဆးစရာ တစ္ခု ရွိေသးတယ္"
အျခားအလုပ္သမားမ်ား ျပန္သြားၾကသည္။ မာကပ္စ္က မုိးဇက္အား အေဆာက္အအံုတစ္ဘက္စြန္းရွိ သူ၏ ရုံးခန္းဆီသို႔ ေခၚသြားသည္။

"မင္း စာေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္သလား ဂါမာ"
"ဟုတ္ကဲ့ ေဒါက္တာ"
"လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ေရးကို ၾကည့္ရႈစစ္ေဆးယင္ သူရဲ႕အရည္အခ်င္းကို ေကာင္းေကာင္း သိႏိုင္တယ္၊ မင္းလက္ေရး ကိုလဲ ငါစစ္ေဆးၾကည့္ခ်င္တယ္"
မာကပ္စ္အာခ်ာက ရွင္းျပသည္။
စားပြဲတစ္လံုးတြင္ ကုလားထုိင္ႏွစ္လံုးျဖင့္ သူတုိ႔ေဘးခ်င္း ယွဥ္ထုိင္လိုက္ၾကသည္။ မာကပ္စ္က မုိးဇက္ အား စာရြက္ႏွင့္ ကေလာင္တံ ထုတ္ေပးလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကေလးေခ်ာ့တစ္ပိုဒ္ကို ပံုႏွိပ္ထား သည့္ ကတ္ျပား တစ္ျပားထုတ္ေပးလုိက္။

 အဲဒီကတ္ျပားထဲက စာသားကို စာရြက္မွာ လုိက္ကူးၿပီး ေရးစမ္းကြာ"
မုိးဇက္က ကေလာင္တံကို မင္ပုလင္းထဲတြင္ ႏွစ္လုိက္ၿပီး စာလံုးမ်ား စေရးသည္။ အာခ်ာက မုိးဇက္ နားပိုကပ္လုိက္ၿပီး သူေရးတာကို အနီးကပ္ လုိက္ၾကည့္သည္။ မုးိဇက္ေရးေသာ စာလံုးမ်ားက ႀကီးမား ၿပီး ညီညာ ေျပျပစ္သည္။ စာလံုးအေနအထားကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ စိတ္ဓာတ္ခုိင္မာျပတ္သားမည့္ စြမ္းအင္ ရွိေၾကာင္း စိတ္ပညာရွင္ မာကပ္အာ သိလာရသည္။

မိုးဇက္စာေရးေနသည္ကို အာခ်ာ လာၾကည့္ရႈေနရင္းက သူ႔ညာလက္က မုိးဇက္ေပါင္ေပၚ ေရာက္သြား သည္။ ေခ်ာေမြ႕ေသာ အသားအေရေအာက္တြင္ မာေက်ာတင္းရင္းေသာ အသားဆုိင္မ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ မိသြားသည္။ မိုးဇက္ ပထမအံ့ၾသသြားၿပီးမွ သေဘာေပါက္နားလည္သြားသည္။ မိမိအဖို႔အကြက္ ဆိုက္လာၿပီျဖစ္၍ မသိမသာ လိုက္ေလ်ာလိုက္သည္။ စာေရးၿပီးသြားေသာအခါ ကေလာင္တံကုိ ဂရု တစိုက္ ခ်ထားလိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ မာကပ္စ္အာခ်ာ၏ မ်က္လံုးစိမ္းမ်ားကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။

"ဂါမာ ... မင္းဟာ အသိဥာဏ္ ထက္ျမက္တယ္၊ ေျမေအာက္မွာ သတၱဴတူးဖို႔ မင္းနဲ႔ မတန္ဘူး"
အာခ်ာ့ အသံက အနည္းငယ္တုန္ယင္ေနသည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ဂါမာမုိးဇက္၏ေပါင္ကို ျဖစ္ညႇစ္ လိုက္သည္။
"မင္း ငါ့ရဲ႕လက္ေထာက္အျဖစ္ လုပ္မလား"

သူ႔ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို မုိးဇက္ခ်က္ခ်င္း စဥ္းစားလိုက္သည္။ သူ႔အလုပ္ကို လက္ခံ၍ သူ႔အနားတြင္ နီးနီး ကပ္ကပ္ ေနရလွ်င္ ေရႊတြင္းမ်ားအားလံုး၏ ကိုယ္ေရးဖိုင္တြဲမ်ားကို ၾကည့္ႏိုင္မည္။ မာကပ္စ္၏ အကာ အကြယ္ရမည္။ အခြင့္ထူးရမည္။ အျခား လူမည္းမ်ား မသြားရမလာရသာ ေနရာသို႔ သြားလာ ၀င္ထြက္ ႏိုင္မည္။ ထုိသို႔ေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကို ယခုလို ခဏခ်င္းရဖို႔ ဆုိသည္မွာ မလြယ္။ သို႔ေသာ္ ထုိအခြင့္ အေရးမ်ားကို ယခုလို ခဏခ်င္းရဖို႔ ဆိုသည္မွာ မလြယ္။ သို႔ေသာ္ ထုိအခြင့္အေရးမ်ားကိုရဖို႔ သူ႔ လက္ေထာက္ လုပ္ဖို႔အတြက္ သူလိုခ်င္တာေတာ့ ေပးရလိမ့္မည္။ အေပးအယူဆုိသည္ကေတာ့ ရွိစၿမဲပင္။ မုိးဇက္အဖို႔လည္း ဤသည္မွာ အဆင္သင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူအေျဖေပးလုိက္ေတာ့ သည္။
"ဟုတ္ကဲ့ေဒါက္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္ဆရာ့အတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးပါမယ္"

ပဏာမျပင္ဆင္ေရးစခန္း၌ သူတို႔ေနေသာ ေနာက္ဆံုးညတြင္ မုိးဇက္သည္ သူေရြးခ်ယ္ထားသူမ်ားကို ဆင့္ေခၚလုိက္သည္။ သူ႔လက္ေထာက္ လက္ေရြးစင္မ်ားက သူ႔ေဘးတြင္ ၀ိုင္းထုိင္ၾကသည္။
"မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီစခန္းကေနၿပီး ေရႊတြင္းတူးတဲ့ သတၱဳတြင္းေတြကို သြားရေတာ့မယ္။ ဒီတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေရႊတြင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိေတာ့ လူေတြ ခြဲသြားၾကမွာပဲ၊ တခ်ိဳ႕က ေျမေအာက္မွာ တြင္းတူးလုပ္ငန္း လုပ္ရလိမ့္မယ္။ ငါတုိ႔ တခဏေတာ့ တစ္ကြဲတစ္ျပားစီေနၾကရမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခု မေမ့ဖုိ႔က ငါတုိ႔ဟာ ညီအစ္ကိုေတြဆိုတာပဲ၊ ငါဟာ မင္းတို႔ရဲ႕ အစ္ကိုႀကီးဆိုတာ မေမ့ၾကနဲ႔၊ မင္းတို႔ အတြက္ ငါ့မွာ အေရးႀကီးတဲ့ အလုပ္တစ္ခု ရွိတယ္၊ မင္းတို႔ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနေန ငါသိေနမွာပဲ၊ ငါေခၚလိုက္ယင္ မင္းတို႔ အသင့္ရွိၾကပါေစ"
သူတုိ႔က ေခါင္းညိတ္ၿပီး ျပန္ေျဖသည္။

"ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ညီငယ္ေတြပါ၊ ခင္ဗ်ားစကားကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ နားေထာင္ပါမယ္"
"ငါရဲ႕ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးမႈကို မင္းတို႔ ထာ၀ရ ရရွိထားမယ္ဆိုတာ နားလည္ပါ၊ မင္းတုိ႔အေပၚ ေစာ္ကားသူေတြကို လက္စားေခ်ေပးမယ္၊ ငါတုိ႔ ညီအစ္ကိကုေတြအေပၚ ေစာ္ကားတဲ့လူေတြ ဘယ္လို ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ မင္းတို႔ ျမင္ခဲ့ရၿပီပဲ"
"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမင္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ၊ သူေသသြားရၿပီေလ"
"ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုးဟာ ကၽြဲေတြ၊ ကၽြဲအမည္းေတြ လူအားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ေၾကာက္လာရလိမ့္မယ္" အားလံုးက ေျပာသည္။

"တို႔အခ်င္းခ်င္းသိဖုိ႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္သေကၤတတစ္ခု ထားရမယ္၊ ေဟာဒီမွာ ငါျပမယ္ ..."
မုိးဇက္က အမွတ္အသားကို လုပ္ျပရာ သူတို႔ လိုက္လုပၾကသည္။ လူျဖဴေတြ ႏႈတ္ဆက္သလို ညာဘက္လက္ခ်င္းဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ျပသည္။ သို႔ေသာ္ ဆုပ္ကိုင္ပံုကို ကြာျခားသည္။ ႏွစ္ႀကိမ္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး လက္ညႇိဳးကို ေထာင္ျပလိုက္သည္။
"မင္းတို႔ကို အဲဒီလို လာႏႈတ္ဆက္ယင္ ညီအစ္ကိုေတာ္ပဲဆုိတာ သိလိုက္ၾကေပေတာ့"

ေမွာင္မုိက္ေနေသာ တန္းလ်ားထဲတြင္ပင္ သူတို႔တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ မုိးဇက္ သင္ျပထားေသာ အမွတ္လကၡဏနည္းျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။
"မင္းတုိ႔ မၾကာခင္ ငါ့ဆီက အေၾကာင္းၾကာုးးတာကို ၾကားရလိမ့္မယ္၊ အဲဒီမတုိင္ခင္မွာေတာ့ လူျဖဴေတြ ခုိင္းသမွ် လုပ္ပါ။ အလုပ္ကို ႀကိဳးစားၿပီး ေလ့လာဆည္းပူးပါ၊ ငါေခၚလိုက္ယင္ အသင့္ ျဖစ္ေနပါေစ"
မုိးဇက္က သူ႔လူမ်ားအား သူတို႔အိပ္ရာသို႔ ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ ဟင္းဒရစ္ႏွင့္ မုိးဇက္ ႏွစ္ေယာက္ တည္းသာ အိပ္စင္ေပၚ၌ ထုိင္လ်က္က်န္ရစ္သည္။ မုိးဇက္က ေခါင္းခ်င္းဆိုင္လုိက္ၿပီး ခပ္တုိးတုိးေျပာ သည္။
"အစ္ကို အျဖဴတံုးကေလးေတြ ဆံုးသြားၿပီေနာ္၊ အခုေလာက္ဆို ငွက္ေတြၾကြက္ေတြက ေပါင္မုန္႔ေတြကို ထုိးဆိတ္ဖဲ့ၿပီး ယူသြားၾကေရာေပါ့၊ စိန္ေတြကေတာ့ ေနရာအႏွံ႔ေရာက္ၿပီး ေပ်ာက္ကုန္ပါၿပီ၊ ဖုန္ေတြ ညြန္ေတြက စိန္တံုးေလးေတြ ေပၚမွာ ဖံုးအုပ္ကုန္မယ္၊ ျမက္ေတြကလဲ အေပၚက ေပါက္မယ္၊ သြားပါၿပီ အစ္ကိုရာ"
"ဟုတ္တယ္ ... သြားပါၿပီ ... ဆံုးပါၿပီ၊ ငါတို႔ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ခဲ့ရ ႀကိဳးစားခဲ့ရ၊ စြန္႔စားခဲ့ရ၊ ေသြးထြက္ သံယို ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ စိန္ေတြဟာ ေလထဲမွာ သစ္ေစ့ေတြ လြင့္သလို လြင့္ၿပီး ျပန္႔က်ဲကုန္ပါၿပီ" ဟင္းဒရစ္ ကလည္း ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

"ဒီစိန္ေတြဟာ က်ိန္စာ သင့္ေနတဲ့ စိန္ေတြ၊ အဲဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္ စျမင္လိုက္ကတည္းက ဒုကၡေပး မယ့္ ဟာေတြဆိုတာ သိလိုက္တယ္၊ အဲဒါေတြဟာ လူျဖဴေတြရဲ႕ ကစားစရာေတြေပါ့၊ လူျဖဴေတြကို ခ်မ္းသာ လို႔ေကာ အစ္ကုိ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ အဲဒါေတြကို အစ္ကို သံုးဖို႔ ႀကိဳးစားယင္၊ လူျဖဴေတြ သံုးတဲ့ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားယင္၊ လူျဖဴ ရဲေတြက အစ္ကို႔ကို တစ္ခါတည္း သံသယ၀င္ ၿပီး ဖမ္းဆီးစစ္ေဆးေတာ့မွာေပါ့၊ ဒါဆိုယင္ အစ္ကို႔အတြက္ စက္တုိင္လား ေထာင္လားပဲ"
ဟင္းဒစ္ ၿငိမ္ၿပီး စဥ္းစားေနသည္။ မုိးဇက္ေျပာေသာ စကားမွန္ေၾကာင္း သိလာသည္။ လူမည္း တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ကား ၀ယ္စီး၍လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေပ။

"စိန္တုိ႔ေရႊတို႔ထက္ ပိုၿပီး တန္ဖိုးရွိတဲ့ အရာေတြ ရွိပါေသးတယ္ အစ္ကို"
"အဲဒါေတြက ဘာေတြလဲကြ" ဟင္းဒရစ္က စိတ္၀င္တစား ေမးလုိက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္က လိုက္စမ္းပါ အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါေတြ အစ္ကိုရေအာင္ နည္းလမ္းညႊန္ပါ့ မယ္"
"အဲဒါ ဘာေတြဆုိတာ ငါ့ကို ေျပာစမ္းပါကြာ"

"အခ်ိန္က်ယင္ အစ္ကို ေတြ႕လာရပါလိမ့္မယ္၊ အခုေတာ့ ပထမဆံုးကိစၥေတြ ေျပာစမ္းပါရေစဦး၊ တန္ဖိုး ရွိတာေတြက ေနာက္ကပါလာလိမ့္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ နားေထာင္စမ္းပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ စိတ္ပညာရွင္က အစ္ကို႔ကို အႀကီးဆံုး ေရႊတြင္းကုမၸဏီျဖစ္တဲ့ စထရယ္ရင္းကြန္ဆုိလဒိတ္တက္ ကုမၸဏီရဲ႕ ေရႊတြင္းမွာ တာ၀န္ခ်ထားေပးလိမ့္မယ္၊ သူ႔မွာ လက္ေအာက္ခံ ေရႊတြင္းခြဲေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္၊ အစ္ကိုက ေျမေအာက္ အလုပ္လုပ္ရမယ္၊ အဲဒီမွာ အစ္ကို နာမည္ႀကီးေအာင္ လုပ္ေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထဲက အေကာင္းဆံုး ကၽြဲဆယ္ေကာင္ကို အစ္ကိုနဲ႔ အတူတူက်ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာကို ေျပာၿပီး စီစဥ္ထားတယ္၊ အဲဒါ အစ္ကို႔အတြက္ စစ္သည္ေတြပဲ၊ သူတို႔နဲ႔အစ္ကုိ စၿပီး လုပ္ရမွာပဲ"

"သူတုိ႔နဲ႔ငါက ဘာလုပ္ရမွာလဲ"
"သူတုိ႔ကို အဆင့္သင့္ျဖစ္ေအာင္သာ စုစည္းကိုင္တြယ္ထားပါ၊ မၾကာခင္ ကၽြန္ေတာ္ အေၾကားၾကားပါ့ မယ္"
"တျခား ကၽြဲေတြကေရာ"
"သူတုိ႔အတြက္လဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာနဲ႔ေျပာၿပီး စီစဥ္ၿပီးပါၿပီ။ ဆယ္ေယာက္တစ္ဖြဲ႕စီကို ရန္းကုမၸဏီရဲ႕ ေရႊတြင္းေတြမွာ ေနရာခ်ထား ေပးလိမ့္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕  အမာခံလူေတြ ေနရာတုိင္းမွာ ရွိေနလိမ့္ မယ္၊ သူတုိ႔ကတစ္ဆင့္ အင္အားေတြ စုၿပီး ပြားမ်ား လာလိမ့္မယ္၊ မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ႀကီးမားတဲ့ ကၽြဲအုပ္ႀကီး ျဖစ္လာလိမ့္မယ္၊ အရက္စက္ဆံုး ျခေသၤ့ကေတာင္ ရင္ဆုိင္ရဲမွာ မဟုတ္ေစရ ဘူး"

ဆက္ရန္
.