ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ထမင္းမစားခ်င္တိုင္း ေရွာက္ေတြးမိေသာအေတြးကို သတိရ-ရျခင္း ရပ္ပစ္ရ၏။ မီးဖို ေခ်ာင္ ထဲမွ သနားဖြယ္ င႐ုပ္သီး၊ ၾကက္သြန္ေလးေတြကို စကားေျပာရ၏။
''မင္းတို႔နဲ႔ငါတို႔ မိန္းမသားေတြဟာ တူတူပါဘဲကြယ္၊ တို႔မ်ား မိန္းမေတြကိုေလ ယုတ္မာတယ္၊ အျမင္တို တယ္၊ ေသးေသးဖြဲဖြဲကို အက်ယ္ခ်ဲ႕တတ္တယ္ဆိုၿပီး ပစ္တင္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕မိန္းမေတြၾကလဲ ဟုတ္ပါ တယ္ကြယ္...
ဒါေပမင့္ မိန္းမေတြကို ေသးဖြဲတယ္၊ သိမ္ငယ္တယ္လို႔ ပစ္ပယ္ထားလို႔လဲမရဘူး၊ ဘာ ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အိမ္ရွင္မ တေယာက္ဟာ အိမ္ေထာင္တခုကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ မထိန္းသိမ္းႏိုင္ယင္ အိမ္ေထာင္တခုရဲ႕ တိုးတြက္မႈ၊ ဖြဲ႕စည္းသိတ္သည္းမႈေတြဟာ သြားေရာ၊ ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ကုန္ေရာ၊ ခုလဲ မင္း တို႔ကို င႐ုပ္သီးဘဲ၊ ၾကက္သြန္ ဘဲရယ္လို႔ အရင္တံုးကေတာ့ အေသးအဖြဲလို႔ထင္မိတယ္၊ ခုမွ မင္းတို႔ ဂယက္ဟာ တို႔မ်ား အိမ္ရွင္မ ေတြမွာ အေတာ့ကို ကသိကေအာက္ျဖစ္ေစတာပါဘဲလား၊ ခြင့္လႊတ္ပါကြယ္၊ မင္းတို႔အေပၚ အထင္ေသး ခဲ့မိတာ မင္းတို႔မပါယင္လဲ မီးဖိုေခ်ာင္တခုမွာ မၿပီးပါလားေနာ္...''
က်မစိတ္ထဲက ၿငီးျငဴသည္ကို ၾကက္သြန္အုနီ ခြန္ခြါႀကီးက သိသလိုျပန္ေျဖပါ၏။
''အေခ်ာင္ခံရတာထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ၀ဋ္ေတြေပါ့ေလ... က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ စာမတတ္လို႔မသိဘူး၊ စနစ္သစ္ေတြ ကို တီထြင္ၾကတဲ့၊ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာေတာ့ လူေတြ သာတူညီမွ်ျဖစ္ေအာင္ ၾကက္သြန္ အုႀကီးမ်ား ဂိုေဒါင္ထဲ ပုတ္ေအာင္ ေလွာင္ထားလို႔ပါမယ္မထင္ေပါင္...''ဟု ဆိုပါသည္။
က်မလည္း က်မအေတြးကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္သေဘာက်ရယ္ရင္း ''ငါ႐ူးမယ္... ငါ႐ူးမယ္''ဟုဆိုကာ မီးဖို ေခ်ာင္ ျပဇာတ္ ကို တခန္းရပ္ရ၏။ အေတြးဆိုသည္ကေတာ့ ေတြးခ်င္တိုင္းေတြး၍ ရေပသကိုး၊ က်မတို႔ မွာျဖင့္ ႐ူးခ်င္ေအာင္ ဦးေႏွာက္ေခ်ာက္ေနရသည့္အထဲ ေဖေဖကမူ ''ဘာျဖစ္လို႔ တလစာ တလစာ ၾကက္သြန္ ခြက္တဆယ္၊ အာလူးငါးပိႆာ၊ ဆီငါးပိႆာ ၀ယ္မထားရတာလဲ'' ခဏခဏေမး၏။ သူ႔အ ေမးကို ေျဖေသာ က်မ စာ ကို မဖတ္ကတည္းက က်မကရွင္းမျပေတာ့ပါေပ။
(ၾကက္သြန္၊ င႐ုပ္သီးမ်ား လြတ္လပ္ခြင့္ရသည္ဟု ၾကားရေသာေန႔ကမ်ား သက္ဆိုင္ရာစီးပြားေရးပါရဂူ ႀကီးမ်ားကို ေက်းဇူးတပ္လုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း၊ ေမတၱာပို႔လိုက္ရသည္မွာ အေမာပါပင္တည္း။)
သို႔ေသာ္ က်မတို႔သားအဖ အေရးအခင္းကား ဆက္လက္ျဖစ္ပြားေနဆဲပင္ျဖစ္ပါ၏။ က်မက လံုး၀စကား မေျပာ၊ စက္႐ုပ္ႀကီးတ႐ုပ္ အလုပ္လုပ္သလုိပင္ လုပ္ခါ ကိုယ့္အိပ္ခန္းထဲတြင္ ကိုယ္ေရးခ်င္တာေလး ေတြကို ႀကိတ္ ေရး၏။ က်မ၏အဟာရမွာ ဂလူးကို္႔စ္၊ တခါတေလ ေပါင္မုံ႔တခ်ပ္၊ တခါတေလေတာ့ ထ မင္း ဂံုညင္း ေလာက္ ၀င္သည္။
''ငါ့ကိုေလ... သူက စကားလဲမေျပာဘူး၊ င႐ုပ္သီးေတြ၊ ၾကက္သြန္ေတြကိုလဲ အရင္လို၀ယ္မထားဘူး သိ လား...''
တခါတရံေရာက္လာေသာ သူ၏သမီးငယ္မ်ားကို ေဖေဖကတုိင္၏။ က်မက တလံုးမွျပန္မေျဖ၊ ကိုယ့္အ လုပ္ သာ ကိုယ္ၾကံဳးလုပ္ေတာ့သည္။
''မေကၽြးခ်င္ယင္ အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်လိုက္ေလ...''
သူစိတ္ဆိုးလာေလၿပီ၊ က်မကမူ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့။
တေန႔တြင္ ညီမအငယ္ဆံုးႏုႏုသည္ အိမ္ကိုလာလည္၏။ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ျဖစ္၍ ေဖေဖသည္ အိမ္လယ္ ခန္းမႀကီး တြင္ ပက္လက္ကုလားထုိင္ႏွင့္ စာဖတ္ေန၏။ က်မသည္ အိပ္ခန္းထဲမွထလာခါ ႏုႏုကိုထြက၍ စကား ေျပာသည္။ ေဖေဖ့ေဘးရွိ စားပြဲရွည္ႀကီးတြင္ ညီအမ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထုိင္မိၾကသည္။
''ႏုႏု လာ ဒါေလ မမယုကို ေျပာစရာရွိလို႔'' သူက က်မမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ကာ ေျပာ၏။ သူ႔ မ်က္ႏွာ အမူအယာ မွာ ထူးျခားေနသည္။
''ဘာေျပာစရာရွိလုိ႔လဲ ေျပာေလ''
''တေန႔က ေဒါက္တာမမရီနဲ႔ေတြတယ္ (ေဒါက္တာမမရီမွာ ႏုႏုႏွင့္ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သည္) သူကေျပာ တယ္၊ ခင္သန္းျမင့္တို႔မဂၤလာေဆာင္မွာ မမယုကို သူေတြ႕လိုက္တယ္တဲ့၊ မမယုမ်က္ႏွာေတြဟာ မေကာင္းဘူး၊ ျပည့္ တင္းတင္းႀကီး တဲ့ အဲဒါအေကာင္းျပည့္ဒါမဟုတ္ဘူးတဲ့ ေဆးမီးတိုေတြနဲ႔ မကုပါနဲ႔ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြကို တိုင္ပင္ၿပီးကုပါတဲ့ ျပၾကည့္ပါအံုးတဲ့ ၾကာရင္ခက္မယ္တဲ့''
''ငါသိသားဘဲ'' က်မသည္ ေျပာရင္း မ်က္ရည္လည္လာ၏။ ခုတေလာ ဘာေျပာေျပာ စိတ္ထိခုိုက္လြယ္ ၏။ မ်က္ရည္ က အရင္က်ခ်င္လာသည္။
''မ်က္ႏွာက တခါတခါ ၿပိတၱာမႀကီးလိုဘဲ ျပည့္လာတယ္၊ ကိုယ္က ထမင္းလံုး၀စားမရေတာ့ ပိန္းခ်ိ ေလး ေသေတာ့ လဲ ေအးဒါပဲ၊ မ်က္ႏွာေတြျပည့္လာရင္ အသက္႐ႈလို႔မရဘူး'' က်မကေျဖလိုက္၏။
''မမယုရယ္ ေဆး႐ံုတက္ဖုိ႔ စီစဥ္ရေအာင္''
''ေဆး႐ံုတက္ရေအာင္ နင့္အေဖကို ဘယ္လိုစီစဥ္မလဲ ထမင္းခ်က္က ႐ုတ္တရက္ဓါတ္သိရဖို႔ မလြယ္ ဘူး၊ နင့္အေဖ နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ ထားခဲ့လို႔ေကာ အိမ္ေပၚကဟာေတြ အကုန္ခ်သြားမွ ခက္မယ္၊ ပါးစပ္ ေျပာေတာ့လြယ္တာဘဲ၊ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုလူကေရာ နင့္ေဖေဖ သည္းညည္းခံႏိုင္မလားလို႔ တခုခု လုိခ်င္ မိရင္ မေအာင့္ႏိုင္ မအင္းႏုိင္နဲ႔ဟာ ထမင္းခ်က္လဲရွာေနတုန္းဘဲ၊ ေဒါက္တာေဒၚျမျမေအး က ၾကာၾကာေလး အနားယူၿပီး ကုရမယ္လို႔ေျပာေနဒါ ၾကာလွဘီ''
က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနဆဲတြင္ပင္ ေဖေဖသည္ သူဖတ္ေနေသာ စာအုပ္ႀကီးကို ေဘးသို႔ဘံုး ကနဲ ''ႏုႏု သူနဲနဲမွမေကာင္းဘူး'' က်မကို လက္ညႈိုးထိုး၍ေျပာ၏။
''ငါ့ကိုေလ... စကားမေျပာဘူး၊ ငါေမးတာေတြကိုလဲ မေျဖဘူး'' က်မက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ မ်က္ရည္ ေတြသာ ေတြေတြ က်လာ၏။
''သူေမးတာေတြကို ငါကစာေရးေျဖတယ္၊ ဒါကိုမဖတ္ဘူးတဲ့ ငါေရးတဲ့စာကို မဖတ္သမွ် ငါနင့္ေဖေဖကို စကား မေျပာႏုိင္ဘူး၊ ႏုႏု ငါ့အေျခအေနကို နင္အသိဆံုးဘဲ၊ စကားေျပာဖို႔ ဘယ္ေလာက္အားယူေနရ တယ္ဆိုတာ''
ႏုႏုသည္ က်မကိုတလွည့္ ေဖေဖ့ကိုတလွည့္ၾကည့္၏။ အေဖႏွင့္အမၾကားတြင္ သူသည္ သံႀကီး တမန္ ႀကီးဟန္ ႏွင့္ အေရးအခင္းကို ေျပျပစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရန္ အလုပ္ေရ၏။ ပထမဆံုးစားပြဲေပၚရွိ စာရြက္ ၾကမ္း တခု ကိုဆြဲယူခါ စာေရးျပလုိက္၏။
''သူ မေကာင္းယင္ သမီးနဲ႔ လုိက္ေနပါလား...''
စာရြက္ကို ေဖေဖ့အားထိုးျပလုိက္၏။ ႏုႏုေရးျပသည္ကိုေတာ့ ဖတ္ၾကည့္သည္။
''မလို္က္ဘူး... မလိုက္ဘူး... သူႏွင္ခ်မွ သြားမယ္...''
ခုႏွစ္သံႏွင့္ ေဖေဖကျပန္ေအာ္၏။
ႏုႏုသည္ စာဆက္ေရးျပန္သည္။
''သားသမီးက အေဖ့ကို ႏွင္ခ်မတဲ့လား မမယု .... တကယ္မေကာင္းယင္...ေဖေဖ သမီးနဲ႔ လိုက္ေန ေပါ့.. သူႏွင္ခ်တာ ဘာလို႔ ေစာင့္ေနမလဲ..''
ႏုႏုသည္ စာရြက္ကိုေပးလိုက္ျပန္သည္။
''သူက ဘာမာနႀကီးေနလဲမသိဘူး... ငါေမးသာဆို တလုံးမွ မေျဖဘူး...''
ႏုႏုသည္ စာေရးရျပန္၏။
''မေျဖတာက မေျဖႏုိင္လုိ႔ ေဖေဖေရ... မမယုေရာဂါက ေဖေဖ့လို နားေလးတဲ့လူမေျပာနဲ႔ လူေကာင္းကို ေတာင္ စကားရွည္ရွည္ မေျပာႏိုင္ဘူး၊ ထမင္းမစားႏုိင္တာ ႏွစ္ႏွစ္(၂)ႏွစ္ရွိေနဘီ သိရဲ႕လား....''
ႏုႏု စာကို ဖတ္ၿပီးသည့္တၿပိဳင္နက္-
'' ေနမေကာင္းဘူးသာဆုိတယ္ မ်က္ႏွာႀကီးက အရင္ကထက္ေတာင္ ၀လာေသးတယ္...''ဟု ေအာ္ လုိက္၏။
''အဲဒါ...၀တာမဟုတ္ဘူး၊ ေဖါတာေဖါတာ၊ အခုမမယုကို ဆရာ၀န္နဲ႔ျပၿပီး ေဆးရုံတက္ဖို႔ သမီးလာေျပာရ တာ၊ ေဖေဖ့ ကို မမယုက မခ်စ္ယင္၊မသဒၶါယင္ ေဖေဖ့ကို ခုလို ထမင္းခ်က္ ေကၽြးေမြး ျပဳစုေနမလား၊ သူ႔လင္ ကိုေတာင္ သူထမင္းခ်က္နဲ႔ ပစ္ထားယင္.... ဘယ္ေလာက္၀မ္းနည္းလုိက္မလဲ... ငါရွာမေကၽြး ႏုိင္လို႔နဲ႔ဆိုၿပီး ေျပာလို႔ ဆုံးမွာမဟုတ္ဘူး...''
ႏုႏုသည္ စာရြက္ကို ေရးခ်စ္၍ ထုိးျပရျပန္သည္။
''ေဟ...သူ႔မ်က္ႏွာေတြ ေဖါေနတယ္...''
ထုုိအခါက်မွ မ်က္မွန္ႀကီးကိုခ်ကာ က်မမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္၏၊ က်မကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြသာ ေတြေတြ က် ေနေတာ့သည္။
''ဟုတ္တယ္... စကားေျပာယင္လဲ ေမာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖ့ကို ေျပာစရာရွိယင္ စာေရးေျပာရတာ၊ ဒါကိုဘဲ ေဖေဖက သူေရးျပတဲ့စာ မဖတ္ဘူးဆိုၿပီးေနတာကိုး... ဒီေတာ့ သူကလဲ စိတ္တုိလာတာေပါ့၊
ေဖေဖကုိယ္တုိင္က နားမွမၾကားတဲ့ဟာ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို သိခ်င္ယင္ စာေရးျပတာကို ဖတ္မွ သိရတဲ့ ဘ၀ဟာ ခုမွ အသစ္လုပ္ၿပီး မဖတ္ဘူးဆိုေတာ့ သူကလဲမေရးဘူး၊ ပါးစပ္နဲ႔လဲ အေမာခံမေျပာ ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေနတာေပါ့.... မမယုဟာ ထမင္းမစားႏုိင္တာ သုံးေလးႏွစ္ရွိဘီ....ခုလဲေဆးရုံတက္ခ်င္ တာ ေဖေဖ့ကို ခ်က္ေကၽြး မဲ့ ထမင္းခ်က္ရွာမရေသးလုိ႔ သူကုိယ္တိုင္ ခ်က္ေနရတာ... ေဖေဖက အလကားေန အလကား အထင္လြဲ ေနတာဘဲ၊ တျခားသားသမီးေတြအိမ္ လိုက္ေနပါဆိုလဲ မေန ဘဲနဲ႔...''
ႏုႏုေရးျပေသာစာကို ဖတ္ၿပီးေသာအခါ...
''မသိဘူးေလ ငရုပ္သီးေတြ ၾကက္သြန္ေတြကိုလဲ အရင္လိုမ၀ယ္ဘူး အဲဒါ ငါ၀င္ခ်က္မွာစိုးလို႔ ငါစားခ်င္တဲ့ အသား လဲ မရဘူး၊ ပစၥည္းေတြ၀ယ္ခိုင္းရင္လဲ မရွိဘူးခ်ည္းဘဲေျပာတယ္ ၿပီး...အသက္ ေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္ မာလီႀကီး ကို အလုပ္ကထုတ္ပစ္ပါဆုိလဲ မထုတ္ပစ္ဘူး''၊ သူသည္ သူမငိုေနသည္ ကိုၾကည့္ရင္း'' ခုေရးျပေလ...ခုေရးျပေဖေဖသၼီးေရးတာကို ဖတ္ေတာ့မယ္''ဟု ေလသံေျပာ့ႏွင့္ဆိုပါ သတည္း။
က်မရင္ထဲတြင္ေတာ့ ေဒါသလည္းျဖစ္၏၊၀မ္းလဲနည္း၏၊ မ်က္ေရကိုသုတ္ခါ စာရြက္ၾကမ္းကိုယူ၍ စာေရး ပါသည္၊ မိဘႏွင့္ သားသမီးဆိုသည္က လင္သားလိုျပစ္ခြာေျပး၍ ရသည္လည္းမဟုတ္၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အေဖ အျဖစ္က ေရာဂါ ေပါင္းစုံႏွင့္မသန္ မစြမ္းသူ ျဖစ္သည္၊ က်မေသခါမွ ဇာတ္ထုပ္ကို ဘယ္လို ပင္ဆက္၍ကက က်မ အသက္ရွင္စဥ္ေတာ့ ေဖေဖ့ကို ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ငဲ့ငဲ့ မျဖစ္ေစလိုပါ။
လမ္းမၾကီးေပၚတြင္ ေျခတဘက္ မသန္စြမ္းေသာ....ကုလားသူအုိႀကီးမ်ား ဖင္ေရႊ႕ဖင္ေရႊ႕ သြားေနသည္ ကို ျမင္လွ်င္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္မႏွံ႔သူ လူအုိႀကီးကို ကေလးေတြက ခဲႏွင့္၀ိုင္းေပါက္ ေနာက္ေျပာင္ေနသည္ကို ျမင္လ်င္ျဖစ္ေစ ရင္ထဲတြင္ နာၾကင္လာၿပီး မ်က္ေရမ်ားလည္လာတတ္၏။
''ဘုရား...ဘုရား... ေဖေဖသာ အဲဒီ ဘ၀သာ ဆိုရင္ေတာ့...''ဟူ၍ ဆက္မေတြးရဲဘဲ ေၾကာက္လန္႔ သြားတတ္ပါသည္။
က်မကသာ ဒါေလာက္ ေစတနာေတြ ထားရသည္ ေဖေဖကေတာ့ မေကၽြးခ်င္ မေမြးခ်င္လို႔ ဟူ၍ အစဥ္ ထာ၀ရ အထင္လြဲမႈကို ခံရေသာအခါ ''ျဖစ္ရေလျခင္း'' ဟူ၍ က်မ ခဏခဏငိုမိပါသည္၊ ယခုလည္း က်မသည္ ျဖစ္ပ်က္ပုံဟုသမွ် စုံလင္စြာေရးျပရ၏၊ ထုိစဥ္က ငရုပ္သီးၾကက္သြန္မ်ား ကင္းလြတ္ခြင့္ မရေသး။
''ေဖေဖသိခ်င္တာေတြ သမီးေရးျပမယ္စိတ္ရွည္လက္ရွည္သာဖတ္...။
၁။ ။ ငရုပ္သီးၾကက္သြန္ကို အရင္လို ခြက္တဆယ္ငါးပိသာ ၀ယ္မထားတာက အစိုးရကိုက အားလုံးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားေတာ့ ျပည္သူ႔ဆိုင္က ေ၀သမွ် ေပးသမွ်သာရတာ တခါတေလ သမီးတုိ႔ မိသားစုအတြက္ ၾကက္သြန္ငါး-အုနဲ႔ ငရုပ္သီး ငါးက်ပ္သားဘဲရတယ္ ေမွာင္ခိုေစ်းက ၀ယ္ရင္လဲ အဖမ္း ခံရမယ္ ဆီလဲ ဒီလိုဘဲ ဘယ္လိုဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ေဖေဖ စားေနၾကဟင္းမွာ အရသာမပ်က္ဟင္းတခြက္ စားရရင္ ေၾကနပ္ေရာေပါ့ စိတ္ခ် ေဖေဖအတြက္ ဖူလုံေအာင္လုပ္ေပးမွာေပါ့။
၂။ ။ေကာ္ဖီ၊ အုိဗာတင္း၊ လလက္ရည္ ဆုိတာလဲ သမီးတတ္နုိင္ သေလာက္ ဟိုကတည္းက စုေဆာင္း ထားလို႔ ေဖေဖေသာက္ေနရတာ ခုေဟာလစ္တုိ႔ အုိဗာတင္းတို႔ လိုခ်င္ရင္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ရ တယ္၊ သမီးေရာဂါ အတြက္ေတာင္ ဆရာ၀န္ေတြက ေဟာလစ္ ေသာက္ရမယ္ ညႊန္ၾကားေပမင့္ အဲဒီ ေလွ်ာက္လႊာ ေတြ ဘာေတြ အလုပ္ရႈပ္လြန္းလို႔ သမီး ဘယ္ေတာ့မွ မေလွ်ာက္ဘူး၊ ေသာက္လဲ မေသာက္ဘူး ေဖေဖ့ အတြက္သာ မခ်ိဳ႕ငဲ႔ပါေစနဲ႔လို အိုဗာတင္း၊ လဘက္ေျခာက္၊ အခ်ိဳေျခာက္၊ ေကာ္ဖီ တုိ္႔ သမီးႀကိဳတင္စုထားတာ ေဖေဖ သိတဲ့အတိုင္း သမီးက လူအားမဟုတ္ဘူး၊
ေဖေဖတို႔ တာ၀န္ေတြ ၿပီးရင္ စာေလး ဘာေလးလဲ ေရးရေသးတယ္ ရတဲ့ခ်ိန္ပိုေလးကို ေလွ်ာက္လႊာ ေရးတာေတြ ငရုပ္ၾကက္ သြန္တန္းစီတာေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္မခံႏုိင္ဘူး၊ သမီးတို႔မွာ အခ်ိန္ဟာ... သိတ္အဘုိးတန္ကာ လက္တုိ လက္ေတာင္းခိုင္းဘုိ႔ ေမာင္ကံညြန္႔ လဲ ေက်ာင္းကတဖတ္ တက္ရ ေသးတယ္ မို႔ိလား- ခုေခတ္အိမ္ရွင္မ တေယာက္ဟာ ဟင္းတအုိးက်က္ဖို႔ သူတို႔ခမ်ာ လ်ာ အလ်ားသား ထြက္မတက္ အခ်ိန္မွီ ေျပးရ၊ လႊားရ တာ ေဖေဖမသိဘူး၊ သတင္းစာေတြထဲ ေရးတာ ေဖေဖမဖတ္ရဘူးလား၊ ဒါေတာင္ သမီးက ကေလး ငယ္မရွိလို႔ အပုံံံႀကီးေတာ္ေသးတာ။
၃။ ။ေဖေဖလိုခ်င္တဲ့ ဆဲဗင္အုိကေလာ့မုတ္ဆိပ္ရိပ္ဒါး ကိုးလ္ဂိတ္ သြားတိုက္ေဆး၊ ဆိုတာေတြက လဲ ေဖေဖ ေျပာတဲ့ ဖေရဇာတန္းမွာမရွိ၊ ေဖေဖသိထားတဲ့ ကမၻာလုံးဆို္င္တို႔ ဘာတို႔ဆုိတာလဲမရွိ၊ ျပည္သူ ပုိင္သိမ္းလို႔ ကုလားေတြ တရုပ္ေတြ သူတို႔ မူရင္း တုိင္းျပည္ေတြကို ျပန္ကုန္ၾကၿပီ၊ တကၠသိုလ္သမ၀ါယမ လဲ ဖ်က္သိမ္း လုိက္ၿပီ စေကာ့ေစ်းတခုလုံးလဲဘာမွ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္မေရာင္းရဘူး၊ ခံတပ္ႀကီးေဆးကို သၼီးတုို႔ တျခားက ၀ယ္ေပးဒါ၊ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖလိုိခ်င္တဲ့ ဘီ-ပီဘမ္းတို႔ဘာတို႔ဆိုတာလဲ တန္းစီရတယ္၊ သမီးတုိ႔ အိမ္မွာ တန္းစီ ရဖို႔ လူပိုရွိသလား ေဖေဖသိတဲ့ အတိုင္း၊ ဒါေပမင့္ ေဖေဖလိုခ်င္တာေတြကို ျဖစ္တဲ့ေနရာ က ျဖစ္သလိုရွာေပး ခဲ့လို႔ ေဖေဖခုထိ သုံးေနရဆဲဘဲမို႔လား၊ ေၾကနပ္ေရာေပါ့''
၄။ ။ မာလီကိစၥက အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခါးကုန္းေနတဲ့ မာလီအဖိုးႀကီးကို အလုပ္ျဖဳတ္မျဖစ္ ေကာင္းလားလို႔ ေဖေဖက သမီးကို အၿမဲဆူတယ္၊ သူအလုပ္မလုပ္ႏုိင္တာ သမီးသိသားဘဲ၊ ဒါေပမယ့္ ျမက္ရွင္းႏုိင္ရင္ေတာ္ေရာ့ေပါ့၊ ေလးေလးပင္ပင္ ေျမေပါက္ဖို႔ ေနာက္ေခ်းႀကဳံးဖို႔ကိစၥေတြမွာ သူ႔ေျမး ေမာင္ကံညြန္႔က လုပ္ေပးသားဘဲဟာ သမီးတုိ႔ဟာ စီးပြားျဖစ္ ျခံလုပ္ေနၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ေဆာင္းဦးေပါက္ ပန္းလွလွေလးေတြ႔ရရင္ ေတာ္ေရာေပါ့ စဥ္းစားၾကည့္ပါအုံး၊ ဘ၀ကံေကာင္းလို႔ ေဖေဖ့မွာ သားေထာက္သမီးခံနဲ႔ အသက္ရွစ္ဆယ္ထိ ေနႏုိင္တာကိုး ဒီမာလီ အဖိုးႀကီးက်ေတာ့ တျခား အိမ္က လခေပးၿပီး ဘယ္သူခိုင္းမလဲ အိမ္ရွင္ဆိုတာ သူတို႔စိတ္တိုင္းက် လုပ္အားရမွ ေငြေပးခ်င္တာ ေပါ့၊
သမီးတုိ႔အိမ္က အလုပ္ျဖဳတ္ျပစ္ရင္ သူဒုကၡေရာက္တာေပါ့၊ အိုျခင္းဆင္းရဲကို သၼီးေရးျပဖို႔ မလိုဘူး၊ ေဖေဖအသိဆုံးဘဲ၊ ဘယ္ေလာက္မွ ၾကာၾကာမေအာင့္ရဘူး၊ သူ႔ေျမးေမာင္ကံညြန္႔ မိတၳီလာေလတပ္ ေက်ာင္းက ဆင္းလာရင္ လခရေရာ၊ ဒီေတာ့ သူ႔အဖိုးကို လုပ္ေကၽြးႏုိင္ေရာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မာလီႀကီးကို သမီးတုိ႔ အလုပ္ျဖဳတ္ျပစ္လဲမာလီႀကီး ဒုကၡမေရာက္ေတာ့ဘူး ေဖေဖ့မွာ အစစစိတ္တိုင္းမက်တုိင္း သူမ်ားကို ေဒါထၿပီး အလုပ္ျဖဳတ္ခ်င္ေနဒါဘဲ၊ ေဖေဖသာ အသက္ရွစ္ဆယ္တြင္းမွာ ေပါက္တူး''မ'' ႏုိင္ေပမဲ့ သူ႔မွာေတာ့ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ့ေတာ့ အသက္ေျခာက္ဆယ္ျဖစ္ေပမဲ့လဲ ေပါက္တူးမကိုင္ႏုိင္ဘူး ေပါ့ ဒါကိုေဒါထၿပီး ေန႔တိုင္းဆူေနတာဘဲ၊ ကုသုိလ္ကံတို႔ ဆုေတာင္းတို႔ဆုိတာ ဘယ္တူႏုိင္ပါ့မလဲ၊
ေဖေဖဟာ ေက်ာင္းဆရာႀကီးတေယာက္ စာအုပ္ေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာက္လဲ အၿမဲဖတ္ေနရက္နဲ႔ သမီးေရးျပဖို႔မလိုပါဘူး၊ အက်ိဳးေပးျခင္းဆုိဒါလဲ ဘယ္တူႏုိင္ပါ့မလဲ ေဖေဖသဒၶါတရားတုိ႔ ေစတနာတို္႔ရဲ႕ အရွိန္ေဇာအေလ်ာက္ သတၱ၀ါေတြကို အက်ိဳးလုိက္ေပးေနတယ္ဆုိဒါ ေဖေဖအသိဘဲ သတၱ၀ါတ ေယာက္ရဲ႕ ရင္မွာျဖစ္တဲ့ ေစတနာ စိတ္ေဇာဟာ တျခားသတၱ၀ါတေယာက္နဲ႔ ဘယ္နည္းနဲ႔ မွ မတူႏုိင္ဘူး၊ ဒီေတာ့ အက်ိဳးေပးလဲ မတူဘူး၊ ဒါကို အတင္းဘဲ တူရမယ္၊ ငါလုိပ္ႏုိင္ရင္ သူလဲလုပ္နုိင္ရ မယ္နဲ႔ ေဖေဖကအၿမဲဆူေနေတာ့ သမီးလဲ ဘာမွျပန္မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေျဖရတဲ့ စကားလုံးကလဲ တုိတိုေျပာရတာမွ မဟုတ္ဘဲ''
''ၿပီးေတာ့... အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အဘိုးႀကီးထားရတဲ့ ျပႆနာမွာ အခ်က္တခ်က္က အိမ္မွာ ထမင္းခ်က္ မိန္းကေလးေတြရွိတဲ့အခါမွာ သမီးက မီးဖိုေခ်ာင္လုံး၀မ၀င္ဘူး၊ စာေရးတဲ့အခါေရး ကိုႀကီး ေနာက္လုိက္သြားၿပီး ထမင္းခ်က္ေကၽြးရတဲ့အခါ ေကၽြးနဲ႔ ဒီထမင္းခ်က္ မိန္းကေလးေတြကို လိုက္ထိန္း မေနႏုိင္ဘူး၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ သန္သန္ျမန္ျမန္ မာလီသာေခၚထားရင္ ဒီိမိန္းကေလးေတြနဲ႔ ျပႆနာ မတက္ဘူးလို႔ ေဖေဖအာမခံႏုိင္မလား၊ ခုသမီးတုိ႔အိမ္မွာ ဆယ္ႏွစ္ဆယ့္ ငါးႏွစ္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေကာင္မ ေလးေတြေနသြားၿပီး၊ သူတုိ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူတုိ႔ အလုပ္ထြက္ျခင္သာ ထြက္သြားေရာ ေယာက်္ားျပႆ နာရႈတ္ရႈတ္ရွက္ရွက္ မေပၚခဲ့ဘူးမို႔လား''
''အဲဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္လဲ တေၾကာင္း သမီးဒီအဘိုးအို မာလီႀကီးကို အလုပ္က ထုတ္မျပစ္တာ''
''ၿပီးေတာ့... အလုပ္သမား ဥပေဒဆိုတာရွိတယ္၊ ဒီဥပေဒဟာ အလုပ္သမားေတြကို အကာအကြယ္ေပး ဘို႔ အစိုးရက ျပဌာန္းထားျခင္းျဖစ္တယ္၊ မတရားတဲ့ အိမ္ရွင္မတရားတဲ့ အလုပ္ရွင္ေတြဟာ အလုပ္ခြင္ မွာလဲ မတရားသျဖင့္္ခိုင္း အလုပ္ခ်ိန္ျပင္ပမွာလဲ မဆိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြကို အခ်ိန္ပိုခိုင္း တရားမွ်တတဲ့ လစာလဲ မေပးဘူး၊ အခမဲ့ ေဆးကုသခြင့္တုိ႔ ဘာတို႔လဲမရဘူး၊ စုံေနဒါေပါ့ အဲဒါေတြကို မတရားသျဖင့္ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ဆိုၿပီး တေန႔ရွစ္နာရီ လုိပ္ခြင့္အစရွိတဲ့ ဥပေဒေတြကို အလုပ္သမားေတြကို အကာအကြယ္ ေပး ဖို႔ အစိုးရကပဌာန္းေပးတယ္၊
ဒါေပမင့္ ျဖစ္တဲ့အျဖစ္က အစိုးရက ေမွ်ာ္လင့္သလို မျဖစ္လာဘူး၊ အလုပ္သမား (တခ်ိဳ႕ဟာ) အစိုးရကတုိ္႔ ဘက္မွာရွိတယ္ဆုိၿပီး၊ ဒီဥပေဒကို မတရားသျဖင့္ အခြင့္ အေရးယူၿပီး၊ အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္မလုပ္၊ လုပ္ရင္လဲ က်ိဳးက်ိဳးစားစား ေၾကေၾကျပြန္ျပြန္မလုပ္။ ရွင္းရွင္း ေရးရရင္ အခြင့္အေရးသာ ေတာင္းတတ္ေတာ့တယ္ အလုပ္၀တၱရားကိုေတာ့ ေၾကျပြန္ေအာင္ မလုပ္ ခ်င္ၾကဘူး၊ ဒီေတာ့ သည္းမခံႏုိင္တဲ့ အိမ္ရွင္ေတြ အလုပ္ရွင္ေတြက ဒီအလုပ္သမားေတြကို အလုပ္က ထုတ္ျပစ္ၾကတယ္၊ ထုတ္ျပစ္ျပန္ေတာ့ အလုပ္သမားက အလုပ္သမားရုံးသြားတုိင္ျပန္ေရာ ဒီေတာ့ အလုပ္ရွင္ေတြ အိမ္ရွင္ေတြမွာ ရုံးတက္ရ အမႈျဖစ္ရနဲ႔ အလုပ္ရႈတ္တယ္မို႔လား''
သူတပါးအေပၚ မတရားသျဖင့္ ႏွိပ္စက္ၿပီး ႏုိပ္စက္ၿပီး ႏိုင္ထက္စီးနင္း လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ရွင္ေတြအဖို႔ သာရုံးတက္ရ အမႈျဖစ္ရဒါကို ထမင္းစားေရေသာက္သလို အပမ္းမႀကီးေပမင့္ ရုိးရိုးသားသား ေအးေအး ေဆးေဆးေနခ်င္တဲ့ အိမ္ရွင္ေတြအဖို႔က ရုံးျပင္ကနားဆိုတာကို အနိဠာရုံေနရာေတြ လိုအင္မတန္ ေၾကာက္တာ၊ ဒီေတာ့ ဒီျပႆနာေတြကို အျဖစ္လဲ မခံခ်င္ေတာ့၊ ဒီအနားတ၀ိုက္မွာ သူေဌးေတြေတာင္ မာလီလဲ မငွားၾကဘူး၊ ဒရုိင္ဘာလဲမငွားၾကဘူး၊ ကိုယ့္ကားကိုယ္ေမာင္းၾကတယ္၊ ဒရုိင္ဘာျပသနာလဲ မေပၚေတာ့ဘူး။
အဲဒီေလာက္ျပႆနာေတြ အျပင္မွာ ျဖစ္ေနပါတယ္ဆိုပါမွ ေဖေဖ့မွာ ''ငါ့ကို ကား၀ယ္မေပးဘူးဆုိတာ က တမ်ိဳး၊ မာလီငယ္ငယ္ ငွားမေပးဘူးဆုိတာက တမ်ိဳး'' ေဖေဖျဖစ္ခ်င္တာေတြ အထြက္ဘဲဆူပူေန တာဘဲ၊ ဒါေလာက္ ရွည္လ်ားတဲ့ ျပႆနာေတြကို သမီးက ပါးစပ္နဲ႔ ေဖေဖ့လုိ နားမၾကားတဲ့လူတ ေယာက္ကို ဘယ္လို ေျဖရွင္း ေျပာေနႏုိင္မလဲ။
သမီးဒီေရာဂါနဲ႔ ေသခ်က္လဲ ေသမယ္၊ အသက္ရွည္ခ်င္လဲ ရွည္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေလာကႀကီးမွာ ေအးေအးဘဲ ေနခ်င္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သမီးကိုယ္ကို အားလုံးေလ်ာ့ခ်လိုက္တယ္၊ ခိုင္းတဲ့ခေလးမေလး ေတြနဲ႔လဲ ျပႆနာမေပၚေအာင္ေနတယ္၊ မာလီနဲ႔ လဲေအးေအာင္ၾကည့္ေနတယ္၊ မာလီႀကီးကလဲ သမီးကို အလုပ္ရွင္ လို႔ မျမင္ဘူး၊ သားလုိ သမီးလိုဆက္ဆံၾကေတာ့ ေအးလို႔၊ စိတ္တိုင္းမက်တာေတြ ကေတာ့ ရွိၾကသေပါ့၊ စိတ္တိုင္း မက်တုိင္းသာ ''ေလးခင္းျပရယင္၊ ေဒါထေနရယင္ေတာ့ ေလာကတ ခုလုံး မီးတင္ရိႈ႕ဖို႔ဘဲ ရွိတယ္။
ဆက္ရန္
.
''မင္းတို႔နဲ႔ငါတို႔ မိန္းမသားေတြဟာ တူတူပါဘဲကြယ္၊ တို႔မ်ား မိန္းမေတြကိုေလ ယုတ္မာတယ္၊ အျမင္တို တယ္၊ ေသးေသးဖြဲဖြဲကို အက်ယ္ခ်ဲ႕တတ္တယ္ဆိုၿပီး ပစ္တင္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕မိန္းမေတြၾကလဲ ဟုတ္ပါ တယ္ကြယ္...
ဒါေပမင့္ မိန္းမေတြကို ေသးဖြဲတယ္၊ သိမ္ငယ္တယ္လို႔ ပစ္ပယ္ထားလို႔လဲမရဘူး၊ ဘာ ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အိမ္ရွင္မ တေယာက္ဟာ အိမ္ေထာင္တခုကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ မထိန္းသိမ္းႏိုင္ယင္ အိမ္ေထာင္တခုရဲ႕ တိုးတြက္မႈ၊ ဖြဲ႕စည္းသိတ္သည္းမႈေတြဟာ သြားေရာ၊ ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ကုန္ေရာ၊ ခုလဲ မင္း တို႔ကို င႐ုပ္သီးဘဲ၊ ၾကက္သြန္ ဘဲရယ္လို႔ အရင္တံုးကေတာ့ အေသးအဖြဲလို႔ထင္မိတယ္၊ ခုမွ မင္းတို႔ ဂယက္ဟာ တို႔မ်ား အိမ္ရွင္မ ေတြမွာ အေတာ့ကို ကသိကေအာက္ျဖစ္ေစတာပါဘဲလား၊ ခြင့္လႊတ္ပါကြယ္၊ မင္းတို႔အေပၚ အထင္ေသး ခဲ့မိတာ မင္းတို႔မပါယင္လဲ မီးဖိုေခ်ာင္တခုမွာ မၿပီးပါလားေနာ္...''
က်မစိတ္ထဲက ၿငီးျငဴသည္ကို ၾကက္သြန္အုနီ ခြန္ခြါႀကီးက သိသလိုျပန္ေျဖပါ၏။
''အေခ်ာင္ခံရတာထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ၀ဋ္ေတြေပါ့ေလ... က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ စာမတတ္လို႔မသိဘူး၊ စနစ္သစ္ေတြ ကို တီထြင္ၾကတဲ့၊ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာေတာ့ လူေတြ သာတူညီမွ်ျဖစ္ေအာင္ ၾကက္သြန္ အုႀကီးမ်ား ဂိုေဒါင္ထဲ ပုတ္ေအာင္ ေလွာင္ထားလို႔ပါမယ္မထင္ေပါင္...''ဟု ဆိုပါသည္။
က်မလည္း က်မအေတြးကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္သေဘာက်ရယ္ရင္း ''ငါ႐ူးမယ္... ငါ႐ူးမယ္''ဟုဆိုကာ မီးဖို ေခ်ာင္ ျပဇာတ္ ကို တခန္းရပ္ရ၏။ အေတြးဆိုသည္ကေတာ့ ေတြးခ်င္တိုင္းေတြး၍ ရေပသကိုး၊ က်မတို႔ မွာျဖင့္ ႐ူးခ်င္ေအာင္ ဦးေႏွာက္ေခ်ာက္ေနရသည့္အထဲ ေဖေဖကမူ ''ဘာျဖစ္လို႔ တလစာ တလစာ ၾကက္သြန္ ခြက္တဆယ္၊ အာလူးငါးပိႆာ၊ ဆီငါးပိႆာ ၀ယ္မထားရတာလဲ'' ခဏခဏေမး၏။ သူ႔အ ေမးကို ေျဖေသာ က်မ စာ ကို မဖတ္ကတည္းက က်မကရွင္းမျပေတာ့ပါေပ။
(ၾကက္သြန္၊ င႐ုပ္သီးမ်ား လြတ္လပ္ခြင့္ရသည္ဟု ၾကားရေသာေန႔ကမ်ား သက္ဆိုင္ရာစီးပြားေရးပါရဂူ ႀကီးမ်ားကို ေက်းဇူးတပ္လုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း၊ ေမတၱာပို႔လိုက္ရသည္မွာ အေမာပါပင္တည္း။)
သို႔ေသာ္ က်မတို႔သားအဖ အေရးအခင္းကား ဆက္လက္ျဖစ္ပြားေနဆဲပင္ျဖစ္ပါ၏။ က်မက လံုး၀စကား မေျပာ၊ စက္႐ုပ္ႀကီးတ႐ုပ္ အလုပ္လုပ္သလုိပင္ လုပ္ခါ ကိုယ့္အိပ္ခန္းထဲတြင္ ကိုယ္ေရးခ်င္တာေလး ေတြကို ႀကိတ္ ေရး၏။ က်မ၏အဟာရမွာ ဂလူးကို္႔စ္၊ တခါတေလ ေပါင္မုံ႔တခ်ပ္၊ တခါတေလေတာ့ ထ မင္း ဂံုညင္း ေလာက္ ၀င္သည္။
''ငါ့ကိုေလ... သူက စကားလဲမေျပာဘူး၊ င႐ုပ္သီးေတြ၊ ၾကက္သြန္ေတြကိုလဲ အရင္လို၀ယ္မထားဘူး သိ လား...''
တခါတရံေရာက္လာေသာ သူ၏သမီးငယ္မ်ားကို ေဖေဖကတုိင္၏။ က်မက တလံုးမွျပန္မေျဖ၊ ကိုယ့္အ လုပ္ သာ ကိုယ္ၾကံဳးလုပ္ေတာ့သည္။
''မေကၽြးခ်င္ယင္ အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်လိုက္ေလ...''
သူစိတ္ဆိုးလာေလၿပီ၊ က်မကမူ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့။
တေန႔တြင္ ညီမအငယ္ဆံုးႏုႏုသည္ အိမ္ကိုလာလည္၏။ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ျဖစ္၍ ေဖေဖသည္ အိမ္လယ္ ခန္းမႀကီး တြင္ ပက္လက္ကုလားထုိင္ႏွင့္ စာဖတ္ေန၏။ က်မသည္ အိပ္ခန္းထဲမွထလာခါ ႏုႏုကိုထြက၍ စကား ေျပာသည္။ ေဖေဖ့ေဘးရွိ စားပြဲရွည္ႀကီးတြင္ ညီအမ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထုိင္မိၾကသည္။
''ႏုႏု လာ ဒါေလ မမယုကို ေျပာစရာရွိလို႔'' သူက က်မမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ကာ ေျပာ၏။ သူ႔ မ်က္ႏွာ အမူအယာ မွာ ထူးျခားေနသည္။
''ဘာေျပာစရာရွိလုိ႔လဲ ေျပာေလ''
''တေန႔က ေဒါက္တာမမရီနဲ႔ေတြတယ္ (ေဒါက္တာမမရီမွာ ႏုႏုႏွင့္ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သည္) သူကေျပာ တယ္၊ ခင္သန္းျမင့္တို႔မဂၤလာေဆာင္မွာ မမယုကို သူေတြ႕လိုက္တယ္တဲ့၊ မမယုမ်က္ႏွာေတြဟာ မေကာင္းဘူး၊ ျပည့္ တင္းတင္းႀကီး တဲ့ အဲဒါအေကာင္းျပည့္ဒါမဟုတ္ဘူးတဲ့ ေဆးမီးတိုေတြနဲ႔ မကုပါနဲ႔ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြကို တိုင္ပင္ၿပီးကုပါတဲ့ ျပၾကည့္ပါအံုးတဲ့ ၾကာရင္ခက္မယ္တဲ့''
''ငါသိသားဘဲ'' က်မသည္ ေျပာရင္း မ်က္ရည္လည္လာ၏။ ခုတေလာ ဘာေျပာေျပာ စိတ္ထိခုိုက္လြယ္ ၏။ မ်က္ရည္ က အရင္က်ခ်င္လာသည္။
''မ်က္ႏွာက တခါတခါ ၿပိတၱာမႀကီးလိုဘဲ ျပည့္လာတယ္၊ ကိုယ္က ထမင္းလံုး၀စားမရေတာ့ ပိန္းခ်ိ ေလး ေသေတာ့ လဲ ေအးဒါပဲ၊ မ်က္ႏွာေတြျပည့္လာရင္ အသက္႐ႈလို႔မရဘူး'' က်မကေျဖလိုက္၏။
''မမယုရယ္ ေဆး႐ံုတက္ဖုိ႔ စီစဥ္ရေအာင္''
''ေဆး႐ံုတက္ရေအာင္ နင့္အေဖကို ဘယ္လိုစီစဥ္မလဲ ထမင္းခ်က္က ႐ုတ္တရက္ဓါတ္သိရဖို႔ မလြယ္ ဘူး၊ နင့္အေဖ နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ ထားခဲ့လို႔ေကာ အိမ္ေပၚကဟာေတြ အကုန္ခ်သြားမွ ခက္မယ္၊ ပါးစပ္ ေျပာေတာ့လြယ္တာဘဲ၊ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုလူကေရာ နင့္ေဖေဖ သည္းညည္းခံႏိုင္မလားလို႔ တခုခု လုိခ်င္ မိရင္ မေအာင့္ႏိုင္ မအင္းႏုိင္နဲ႔ဟာ ထမင္းခ်က္လဲရွာေနတုန္းဘဲ၊ ေဒါက္တာေဒၚျမျမေအး က ၾကာၾကာေလး အနားယူၿပီး ကုရမယ္လို႔ေျပာေနဒါ ၾကာလွဘီ''
က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနဆဲတြင္ပင္ ေဖေဖသည္ သူဖတ္ေနေသာ စာအုပ္ႀကီးကို ေဘးသို႔ဘံုး ကနဲ ''ႏုႏု သူနဲနဲမွမေကာင္းဘူး'' က်မကို လက္ညႈိုးထိုး၍ေျပာ၏။
''ငါ့ကိုေလ... စကားမေျပာဘူး၊ ငါေမးတာေတြကိုလဲ မေျဖဘူး'' က်မက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ မ်က္ရည္ ေတြသာ ေတြေတြ က်လာ၏။
''သူေမးတာေတြကို ငါကစာေရးေျဖတယ္၊ ဒါကိုမဖတ္ဘူးတဲ့ ငါေရးတဲ့စာကို မဖတ္သမွ် ငါနင့္ေဖေဖကို စကား မေျပာႏုိင္ဘူး၊ ႏုႏု ငါ့အေျခအေနကို နင္အသိဆံုးဘဲ၊ စကားေျပာဖို႔ ဘယ္ေလာက္အားယူေနရ တယ္ဆိုတာ''
ႏုႏုသည္ က်မကိုတလွည့္ ေဖေဖ့ကိုတလွည့္ၾကည့္၏။ အေဖႏွင့္အမၾကားတြင္ သူသည္ သံႀကီး တမန္ ႀကီးဟန္ ႏွင့္ အေရးအခင္းကို ေျပျပစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရန္ အလုပ္ေရ၏။ ပထမဆံုးစားပြဲေပၚရွိ စာရြက္ ၾကမ္း တခု ကိုဆြဲယူခါ စာေရးျပလုိက္၏။
''သူ မေကာင္းယင္ သမီးနဲ႔ လုိက္ေနပါလား...''
စာရြက္ကို ေဖေဖ့အားထိုးျပလုိက္၏။ ႏုႏုေရးျပသည္ကိုေတာ့ ဖတ္ၾကည့္သည္။
''မလို္က္ဘူး... မလိုက္ဘူး... သူႏွင္ခ်မွ သြားမယ္...''
ခုႏွစ္သံႏွင့္ ေဖေဖကျပန္ေအာ္၏။
ႏုႏုသည္ စာဆက္ေရးျပန္သည္။
''သားသမီးက အေဖ့ကို ႏွင္ခ်မတဲ့လား မမယု .... တကယ္မေကာင္းယင္...ေဖေဖ သမီးနဲ႔ လိုက္ေန ေပါ့.. သူႏွင္ခ်တာ ဘာလို႔ ေစာင့္ေနမလဲ..''
ႏုႏုသည္ စာရြက္ကိုေပးလိုက္ျပန္သည္။
''သူက ဘာမာနႀကီးေနလဲမသိဘူး... ငါေမးသာဆို တလုံးမွ မေျဖဘူး...''
ႏုႏုသည္ စာေရးရျပန္၏။
''မေျဖတာက မေျဖႏုိင္လုိ႔ ေဖေဖေရ... မမယုေရာဂါက ေဖေဖ့လို နားေလးတဲ့လူမေျပာနဲ႔ လူေကာင္းကို ေတာင္ စကားရွည္ရွည္ မေျပာႏိုင္ဘူး၊ ထမင္းမစားႏုိင္တာ ႏွစ္ႏွစ္(၂)ႏွစ္ရွိေနဘီ သိရဲ႕လား....''
ႏုႏု စာကို ဖတ္ၿပီးသည့္တၿပိဳင္နက္-
'' ေနမေကာင္းဘူးသာဆုိတယ္ မ်က္ႏွာႀကီးက အရင္ကထက္ေတာင္ ၀လာေသးတယ္...''ဟု ေအာ္ လုိက္၏။
''အဲဒါ...၀တာမဟုတ္ဘူး၊ ေဖါတာေဖါတာ၊ အခုမမယုကို ဆရာ၀န္နဲ႔ျပၿပီး ေဆးရုံတက္ဖို႔ သမီးလာေျပာရ တာ၊ ေဖေဖ့ ကို မမယုက မခ်စ္ယင္၊မသဒၶါယင္ ေဖေဖ့ကို ခုလို ထမင္းခ်က္ ေကၽြးေမြး ျပဳစုေနမလား၊ သူ႔လင္ ကိုေတာင္ သူထမင္းခ်က္နဲ႔ ပစ္ထားယင္.... ဘယ္ေလာက္၀မ္းနည္းလုိက္မလဲ... ငါရွာမေကၽြး ႏုိင္လို႔နဲ႔ဆိုၿပီး ေျပာလို႔ ဆုံးမွာမဟုတ္ဘူး...''
ႏုႏုသည္ စာရြက္ကို ေရးခ်စ္၍ ထုိးျပရျပန္သည္။
''ေဟ...သူ႔မ်က္ႏွာေတြ ေဖါေနတယ္...''
ထုုိအခါက်မွ မ်က္မွန္ႀကီးကိုခ်ကာ က်မမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္၏၊ က်မကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြသာ ေတြေတြ က် ေနေတာ့သည္။
''ဟုတ္တယ္... စကားေျပာယင္လဲ ေမာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖ့ကို ေျပာစရာရွိယင္ စာေရးေျပာရတာ၊ ဒါကိုဘဲ ေဖေဖက သူေရးျပတဲ့စာ မဖတ္ဘူးဆိုၿပီးေနတာကိုး... ဒီေတာ့ သူကလဲ စိတ္တုိလာတာေပါ့၊
ေဖေဖကုိယ္တုိင္က နားမွမၾကားတဲ့ဟာ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို သိခ်င္ယင္ စာေရးျပတာကို ဖတ္မွ သိရတဲ့ ဘ၀ဟာ ခုမွ အသစ္လုပ္ၿပီး မဖတ္ဘူးဆိုေတာ့ သူကလဲမေရးဘူး၊ ပါးစပ္နဲ႔လဲ အေမာခံမေျပာ ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေနတာေပါ့.... မမယုဟာ ထမင္းမစားႏုိင္တာ သုံးေလးႏွစ္ရွိဘီ....ခုလဲေဆးရုံတက္ခ်င္ တာ ေဖေဖ့ကို ခ်က္ေကၽြး မဲ့ ထမင္းခ်က္ရွာမရေသးလုိ႔ သူကုိယ္တိုင္ ခ်က္ေနရတာ... ေဖေဖက အလကားေန အလကား အထင္လြဲ ေနတာဘဲ၊ တျခားသားသမီးေတြအိမ္ လိုက္ေနပါဆိုလဲ မေန ဘဲနဲ႔...''
ႏုႏုေရးျပေသာစာကို ဖတ္ၿပီးေသာအခါ...
''မသိဘူးေလ ငရုပ္သီးေတြ ၾကက္သြန္ေတြကိုလဲ အရင္လိုမ၀ယ္ဘူး အဲဒါ ငါ၀င္ခ်က္မွာစိုးလို႔ ငါစားခ်င္တဲ့ အသား လဲ မရဘူး၊ ပစၥည္းေတြ၀ယ္ခိုင္းရင္လဲ မရွိဘူးခ်ည္းဘဲေျပာတယ္ ၿပီး...အသက္ ေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္ မာလီႀကီး ကို အလုပ္ကထုတ္ပစ္ပါဆုိလဲ မထုတ္ပစ္ဘူး''၊ သူသည္ သူမငိုေနသည္ ကိုၾကည့္ရင္း'' ခုေရးျပေလ...ခုေရးျပေဖေဖသၼီးေရးတာကို ဖတ္ေတာ့မယ္''ဟု ေလသံေျပာ့ႏွင့္ဆိုပါ သတည္း။
က်မရင္ထဲတြင္ေတာ့ ေဒါသလည္းျဖစ္၏၊၀မ္းလဲနည္း၏၊ မ်က္ေရကိုသုတ္ခါ စာရြက္ၾကမ္းကိုယူ၍ စာေရး ပါသည္၊ မိဘႏွင့္ သားသမီးဆိုသည္က လင္သားလိုျပစ္ခြာေျပး၍ ရသည္လည္းမဟုတ္၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အေဖ အျဖစ္က ေရာဂါ ေပါင္းစုံႏွင့္မသန္ မစြမ္းသူ ျဖစ္သည္၊ က်မေသခါမွ ဇာတ္ထုပ္ကို ဘယ္လို ပင္ဆက္၍ကက က်မ အသက္ရွင္စဥ္ေတာ့ ေဖေဖ့ကို ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ငဲ့ငဲ့ မျဖစ္ေစလိုပါ။
လမ္းမၾကီးေပၚတြင္ ေျခတဘက္ မသန္စြမ္းေသာ....ကုလားသူအုိႀကီးမ်ား ဖင္ေရႊ႕ဖင္ေရႊ႕ သြားေနသည္ ကို ျမင္လွ်င္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္မႏွံ႔သူ လူအုိႀကီးကို ကေလးေတြက ခဲႏွင့္၀ိုင္းေပါက္ ေနာက္ေျပာင္ေနသည္ကို ျမင္လ်င္ျဖစ္ေစ ရင္ထဲတြင္ နာၾကင္လာၿပီး မ်က္ေရမ်ားလည္လာတတ္၏။
''ဘုရား...ဘုရား... ေဖေဖသာ အဲဒီ ဘ၀သာ ဆိုရင္ေတာ့...''ဟူ၍ ဆက္မေတြးရဲဘဲ ေၾကာက္လန္႔ သြားတတ္ပါသည္။
က်မကသာ ဒါေလာက္ ေစတနာေတြ ထားရသည္ ေဖေဖကေတာ့ မေကၽြးခ်င္ မေမြးခ်င္လို႔ ဟူ၍ အစဥ္ ထာ၀ရ အထင္လြဲမႈကို ခံရေသာအခါ ''ျဖစ္ရေလျခင္း'' ဟူ၍ က်မ ခဏခဏငိုမိပါသည္၊ ယခုလည္း က်မသည္ ျဖစ္ပ်က္ပုံဟုသမွ် စုံလင္စြာေရးျပရ၏၊ ထုိစဥ္က ငရုပ္သီးၾကက္သြန္မ်ား ကင္းလြတ္ခြင့္ မရေသး။
''ေဖေဖသိခ်င္တာေတြ သမီးေရးျပမယ္စိတ္ရွည္လက္ရွည္သာဖတ္...။
၁။ ။ ငရုပ္သီးၾကက္သြန္ကို အရင္လို ခြက္တဆယ္ငါးပိသာ ၀ယ္မထားတာက အစိုးရကိုက အားလုံးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားေတာ့ ျပည္သူ႔ဆိုင္က ေ၀သမွ် ေပးသမွ်သာရတာ တခါတေလ သမီးတုိ႔ မိသားစုအတြက္ ၾကက္သြန္ငါး-အုနဲ႔ ငရုပ္သီး ငါးက်ပ္သားဘဲရတယ္ ေမွာင္ခိုေစ်းက ၀ယ္ရင္လဲ အဖမ္း ခံရမယ္ ဆီလဲ ဒီလိုဘဲ ဘယ္လိုဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ေဖေဖ စားေနၾကဟင္းမွာ အရသာမပ်က္ဟင္းတခြက္ စားရရင္ ေၾကနပ္ေရာေပါ့ စိတ္ခ် ေဖေဖအတြက္ ဖူလုံေအာင္လုပ္ေပးမွာေပါ့။
၂။ ။ေကာ္ဖီ၊ အုိဗာတင္း၊ လလက္ရည္ ဆုိတာလဲ သမီးတတ္နုိင္ သေလာက္ ဟိုကတည္းက စုေဆာင္း ထားလို႔ ေဖေဖေသာက္ေနရတာ ခုေဟာလစ္တုိ႔ အုိဗာတင္းတို႔ လိုခ်င္ရင္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ရ တယ္၊ သမီးေရာဂါ အတြက္ေတာင္ ဆရာ၀န္ေတြက ေဟာလစ္ ေသာက္ရမယ္ ညႊန္ၾကားေပမင့္ အဲဒီ ေလွ်ာက္လႊာ ေတြ ဘာေတြ အလုပ္ရႈပ္လြန္းလို႔ သမီး ဘယ္ေတာ့မွ မေလွ်ာက္ဘူး၊ ေသာက္လဲ မေသာက္ဘူး ေဖေဖ့ အတြက္သာ မခ်ိဳ႕ငဲ႔ပါေစနဲ႔လို အိုဗာတင္း၊ လဘက္ေျခာက္၊ အခ်ိဳေျခာက္၊ ေကာ္ဖီ တုိ္႔ သမီးႀကိဳတင္စုထားတာ ေဖေဖ သိတဲ့အတိုင္း သမီးက လူအားမဟုတ္ဘူး၊
ေဖေဖတို႔ တာ၀န္ေတြ ၿပီးရင္ စာေလး ဘာေလးလဲ ေရးရေသးတယ္ ရတဲ့ခ်ိန္ပိုေလးကို ေလွ်ာက္လႊာ ေရးတာေတြ ငရုပ္ၾကက္ သြန္တန္းစီတာေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္မခံႏုိင္ဘူး၊ သမီးတို႔မွာ အခ်ိန္ဟာ... သိတ္အဘုိးတန္ကာ လက္တုိ လက္ေတာင္းခိုင္းဘုိ႔ ေမာင္ကံညြန္႔ လဲ ေက်ာင္းကတဖတ္ တက္ရ ေသးတယ္ မို႔ိလား- ခုေခတ္အိမ္ရွင္မ တေယာက္ဟာ ဟင္းတအုိးက်က္ဖို႔ သူတို႔ခမ်ာ လ်ာ အလ်ားသား ထြက္မတက္ အခ်ိန္မွီ ေျပးရ၊ လႊားရ တာ ေဖေဖမသိဘူး၊ သတင္းစာေတြထဲ ေရးတာ ေဖေဖမဖတ္ရဘူးလား၊ ဒါေတာင္ သမီးက ကေလး ငယ္မရွိလို႔ အပုံံံႀကီးေတာ္ေသးတာ။
၃။ ။ေဖေဖလိုခ်င္တဲ့ ဆဲဗင္အုိကေလာ့မုတ္ဆိပ္ရိပ္ဒါး ကိုးလ္ဂိတ္ သြားတိုက္ေဆး၊ ဆိုတာေတြက လဲ ေဖေဖ ေျပာတဲ့ ဖေရဇာတန္းမွာမရွိ၊ ေဖေဖသိထားတဲ့ ကမၻာလုံးဆို္င္တို႔ ဘာတို႔ဆုိတာလဲမရွိ၊ ျပည္သူ ပုိင္သိမ္းလို႔ ကုလားေတြ တရုပ္ေတြ သူတို႔ မူရင္း တုိင္းျပည္ေတြကို ျပန္ကုန္ၾကၿပီ၊ တကၠသိုလ္သမ၀ါယမ လဲ ဖ်က္သိမ္း လုိက္ၿပီ စေကာ့ေစ်းတခုလုံးလဲဘာမွ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္မေရာင္းရဘူး၊ ခံတပ္ႀကီးေဆးကို သၼီးတုို႔ တျခားက ၀ယ္ေပးဒါ၊ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖလိုိခ်င္တဲ့ ဘီ-ပီဘမ္းတို႔ဘာတို႔ဆိုတာလဲ တန္းစီရတယ္၊ သမီးတုိ႔ အိမ္မွာ တန္းစီ ရဖို႔ လူပိုရွိသလား ေဖေဖသိတဲ့ အတိုင္း၊ ဒါေပမင့္ ေဖေဖလိုခ်င္တာေတြကို ျဖစ္တဲ့ေနရာ က ျဖစ္သလိုရွာေပး ခဲ့လို႔ ေဖေဖခုထိ သုံးေနရဆဲဘဲမို႔လား၊ ေၾကနပ္ေရာေပါ့''
၄။ ။ မာလီကိစၥက အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခါးကုန္းေနတဲ့ မာလီအဖိုးႀကီးကို အလုပ္ျဖဳတ္မျဖစ္ ေကာင္းလားလို႔ ေဖေဖက သမီးကို အၿမဲဆူတယ္၊ သူအလုပ္မလုပ္ႏုိင္တာ သမီးသိသားဘဲ၊ ဒါေပမယ့္ ျမက္ရွင္းႏုိင္ရင္ေတာ္ေရာ့ေပါ့၊ ေလးေလးပင္ပင္ ေျမေပါက္ဖို႔ ေနာက္ေခ်းႀကဳံးဖို႔ကိစၥေတြမွာ သူ႔ေျမး ေမာင္ကံညြန္႔က လုပ္ေပးသားဘဲဟာ သမီးတုိ႔ဟာ စီးပြားျဖစ္ ျခံလုပ္ေနၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ေဆာင္းဦးေပါက္ ပန္းလွလွေလးေတြ႔ရရင္ ေတာ္ေရာေပါ့ စဥ္းစားၾကည့္ပါအုံး၊ ဘ၀ကံေကာင္းလို႔ ေဖေဖ့မွာ သားေထာက္သမီးခံနဲ႔ အသက္ရွစ္ဆယ္ထိ ေနႏုိင္တာကိုး ဒီမာလီ အဖိုးႀကီးက်ေတာ့ တျခား အိမ္က လခေပးၿပီး ဘယ္သူခိုင္းမလဲ အိမ္ရွင္ဆိုတာ သူတို႔စိတ္တိုင္းက် လုပ္အားရမွ ေငြေပးခ်င္တာ ေပါ့၊
သမီးတုိ႔အိမ္က အလုပ္ျဖဳတ္ျပစ္ရင္ သူဒုကၡေရာက္တာေပါ့၊ အိုျခင္းဆင္းရဲကို သၼီးေရးျပဖို႔ မလိုဘူး၊ ေဖေဖအသိဆုံးဘဲ၊ ဘယ္ေလာက္မွ ၾကာၾကာမေအာင့္ရဘူး၊ သူ႔ေျမးေမာင္ကံညြန္႔ မိတၳီလာေလတပ္ ေက်ာင္းက ဆင္းလာရင္ လခရေရာ၊ ဒီေတာ့ သူ႔အဖိုးကို လုပ္ေကၽြးႏုိင္ေရာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မာလီႀကီးကို သမီးတုိ႔ အလုပ္ျဖဳတ္ျပစ္လဲမာလီႀကီး ဒုကၡမေရာက္ေတာ့ဘူး ေဖေဖ့မွာ အစစစိတ္တိုင္းမက်တုိင္း သူမ်ားကို ေဒါထၿပီး အလုပ္ျဖဳတ္ခ်င္ေနဒါဘဲ၊ ေဖေဖသာ အသက္ရွစ္ဆယ္တြင္းမွာ ေပါက္တူး''မ'' ႏုိင္ေပမဲ့ သူ႔မွာေတာ့ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ့ေတာ့ အသက္ေျခာက္ဆယ္ျဖစ္ေပမဲ့လဲ ေပါက္တူးမကိုင္ႏုိင္ဘူး ေပါ့ ဒါကိုေဒါထၿပီး ေန႔တိုင္းဆူေနတာဘဲ၊ ကုသုိလ္ကံတို႔ ဆုေတာင္းတို႔ဆုိတာ ဘယ္တူႏုိင္ပါ့မလဲ၊
ေဖေဖဟာ ေက်ာင္းဆရာႀကီးတေယာက္ စာအုပ္ေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာက္လဲ အၿမဲဖတ္ေနရက္နဲ႔ သမီးေရးျပဖို႔မလိုပါဘူး၊ အက်ိဳးေပးျခင္းဆုိဒါလဲ ဘယ္တူႏုိင္ပါ့မလဲ ေဖေဖသဒၶါတရားတုိ႔ ေစတနာတို္႔ရဲ႕ အရွိန္ေဇာအေလ်ာက္ သတၱ၀ါေတြကို အက်ိဳးလုိက္ေပးေနတယ္ဆုိဒါ ေဖေဖအသိဘဲ သတၱ၀ါတ ေယာက္ရဲ႕ ရင္မွာျဖစ္တဲ့ ေစတနာ စိတ္ေဇာဟာ တျခားသတၱ၀ါတေယာက္နဲ႔ ဘယ္နည္းနဲ႔ မွ မတူႏုိင္ဘူး၊ ဒီေတာ့ အက်ိဳးေပးလဲ မတူဘူး၊ ဒါကို အတင္းဘဲ တူရမယ္၊ ငါလုိပ္ႏုိင္ရင္ သူလဲလုပ္နုိင္ရ မယ္နဲ႔ ေဖေဖကအၿမဲဆူေနေတာ့ သမီးလဲ ဘာမွျပန္မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေျဖရတဲ့ စကားလုံးကလဲ တုိတိုေျပာရတာမွ မဟုတ္ဘဲ''
''ၿပီးေတာ့... အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အဘိုးႀကီးထားရတဲ့ ျပႆနာမွာ အခ်က္တခ်က္က အိမ္မွာ ထမင္းခ်က္ မိန္းကေလးေတြရွိတဲ့အခါမွာ သမီးက မီးဖိုေခ်ာင္လုံး၀မ၀င္ဘူး၊ စာေရးတဲ့အခါေရး ကိုႀကီး ေနာက္လုိက္သြားၿပီး ထမင္းခ်က္ေကၽြးရတဲ့အခါ ေကၽြးနဲ႔ ဒီထမင္းခ်က္ မိန္းကေလးေတြကို လိုက္ထိန္း မေနႏုိင္ဘူး၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ သန္သန္ျမန္ျမန္ မာလီသာေခၚထားရင္ ဒီိမိန္းကေလးေတြနဲ႔ ျပႆနာ မတက္ဘူးလို႔ ေဖေဖအာမခံႏုိင္မလား၊ ခုသမီးတုိ႔အိမ္မွာ ဆယ္ႏွစ္ဆယ့္ ငါးႏွစ္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေကာင္မ ေလးေတြေနသြားၿပီး၊ သူတုိ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူတုိ႔ အလုပ္ထြက္ျခင္သာ ထြက္သြားေရာ ေယာက်္ားျပႆ နာရႈတ္ရႈတ္ရွက္ရွက္ မေပၚခဲ့ဘူးမို႔လား''
''အဲဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္လဲ တေၾကာင္း သမီးဒီအဘိုးအို မာလီႀကီးကို အလုပ္က ထုတ္မျပစ္တာ''
''ၿပီးေတာ့... အလုပ္သမား ဥပေဒဆိုတာရွိတယ္၊ ဒီဥပေဒဟာ အလုပ္သမားေတြကို အကာအကြယ္ေပး ဘို႔ အစိုးရက ျပဌာန္းထားျခင္းျဖစ္တယ္၊ မတရားတဲ့ အိမ္ရွင္မတရားတဲ့ အလုပ္ရွင္ေတြဟာ အလုပ္ခြင္ မွာလဲ မတရားသျဖင့္္ခိုင္း အလုပ္ခ်ိန္ျပင္ပမွာလဲ မဆိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြကို အခ်ိန္ပိုခိုင္း တရားမွ်တတဲ့ လစာလဲ မေပးဘူး၊ အခမဲ့ ေဆးကုသခြင့္တုိ႔ ဘာတို႔လဲမရဘူး၊ စုံေနဒါေပါ့ အဲဒါေတြကို မတရားသျဖင့္ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ဆိုၿပီး တေန႔ရွစ္နာရီ လုိပ္ခြင့္အစရွိတဲ့ ဥပေဒေတြကို အလုပ္သမားေတြကို အကာအကြယ္ ေပး ဖို႔ အစိုးရကပဌာန္းေပးတယ္၊
ဒါေပမင့္ ျဖစ္တဲ့အျဖစ္က အစိုးရက ေမွ်ာ္လင့္သလို မျဖစ္လာဘူး၊ အလုပ္သမား (တခ်ိဳ႕ဟာ) အစိုးရကတုိ္႔ ဘက္မွာရွိတယ္ဆုိၿပီး၊ ဒီဥပေဒကို မတရားသျဖင့္ အခြင့္ အေရးယူၿပီး၊ အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္မလုပ္၊ လုပ္ရင္လဲ က်ိဳးက်ိဳးစားစား ေၾကေၾကျပြန္ျပြန္မလုပ္။ ရွင္းရွင္း ေရးရရင္ အခြင့္အေရးသာ ေတာင္းတတ္ေတာ့တယ္ အလုပ္၀တၱရားကိုေတာ့ ေၾကျပြန္ေအာင္ မလုပ္ ခ်င္ၾကဘူး၊ ဒီေတာ့ သည္းမခံႏုိင္တဲ့ အိမ္ရွင္ေတြ အလုပ္ရွင္ေတြက ဒီအလုပ္သမားေတြကို အလုပ္က ထုတ္ျပစ္ၾကတယ္၊ ထုတ္ျပစ္ျပန္ေတာ့ အလုပ္သမားက အလုပ္သမားရုံးသြားတုိင္ျပန္ေရာ ဒီေတာ့ အလုပ္ရွင္ေတြ အိမ္ရွင္ေတြမွာ ရုံးတက္ရ အမႈျဖစ္ရနဲ႔ အလုပ္ရႈတ္တယ္မို႔လား''
သူတပါးအေပၚ မတရားသျဖင့္ ႏွိပ္စက္ၿပီး ႏုိပ္စက္ၿပီး ႏိုင္ထက္စီးနင္း လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ရွင္ေတြအဖို႔ သာရုံးတက္ရ အမႈျဖစ္ရဒါကို ထမင္းစားေရေသာက္သလို အပမ္းမႀကီးေပမင့္ ရုိးရိုးသားသား ေအးေအး ေဆးေဆးေနခ်င္တဲ့ အိမ္ရွင္ေတြအဖို႔က ရုံးျပင္ကနားဆိုတာကို အနိဠာရုံေနရာေတြ လိုအင္မတန္ ေၾကာက္တာ၊ ဒီေတာ့ ဒီျပႆနာေတြကို အျဖစ္လဲ မခံခ်င္ေတာ့၊ ဒီအနားတ၀ိုက္မွာ သူေဌးေတြေတာင္ မာလီလဲ မငွားၾကဘူး၊ ဒရုိင္ဘာလဲမငွားၾကဘူး၊ ကိုယ့္ကားကိုယ္ေမာင္းၾကတယ္၊ ဒရုိင္ဘာျပသနာလဲ မေပၚေတာ့ဘူး။
အဲဒီေလာက္ျပႆနာေတြ အျပင္မွာ ျဖစ္ေနပါတယ္ဆိုပါမွ ေဖေဖ့မွာ ''ငါ့ကို ကား၀ယ္မေပးဘူးဆုိတာ က တမ်ိဳး၊ မာလီငယ္ငယ္ ငွားမေပးဘူးဆုိတာက တမ်ိဳး'' ေဖေဖျဖစ္ခ်င္တာေတြ အထြက္ဘဲဆူပူေန တာဘဲ၊ ဒါေလာက္ ရွည္လ်ားတဲ့ ျပႆနာေတြကို သမီးက ပါးစပ္နဲ႔ ေဖေဖ့လုိ နားမၾကားတဲ့လူတ ေယာက္ကို ဘယ္လို ေျဖရွင္း ေျပာေနႏုိင္မလဲ။
သမီးဒီေရာဂါနဲ႔ ေသခ်က္လဲ ေသမယ္၊ အသက္ရွည္ခ်င္လဲ ရွည္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေလာကႀကီးမွာ ေအးေအးဘဲ ေနခ်င္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သမီးကိုယ္ကို အားလုံးေလ်ာ့ခ်လိုက္တယ္၊ ခိုင္းတဲ့ခေလးမေလး ေတြနဲ႔လဲ ျပႆနာမေပၚေအာင္ေနတယ္၊ မာလီနဲ႔ လဲေအးေအာင္ၾကည့္ေနတယ္၊ မာလီႀကီးကလဲ သမီးကို အလုပ္ရွင္ လို႔ မျမင္ဘူး၊ သားလုိ သမီးလိုဆက္ဆံၾကေတာ့ ေအးလို႔၊ စိတ္တိုင္းမက်တာေတြ ကေတာ့ ရွိၾကသေပါ့၊ စိတ္တိုင္း မက်တုိင္းသာ ''ေလးခင္းျပရယင္၊ ေဒါထေနရယင္ေတာ့ ေလာကတ ခုလုံး မီးတင္ရိႈ႕ဖို႔ဘဲ ရွိတယ္။
ဆက္ရန္
.
3 comments:
မအိပ္ခင္ ပို႔စ္အသစ္တက္တာျမင္လို႔ လာဖတ္တယ္ အမႀကီးေရ ...
ငရုတ္သီး ၾကက္သြန္ကို ကိုယ္တာနဲ႔ေပးတဲ့ေခတ္ ရွိခဲ့ဖူးသကိုး။ ဆိုးပါ့ေနာ္ ... ။ ဒီအပိုင္း ဖတ္ရတာ ရင္ေမာပါဘိ ... အိပ္ေတာ့မွဘဲ ... ၂ ခ်က္ထိုးလုၿပီ။
မာလီၾကီးအေပၚ သေဘာထားေလး ဖတ္ရတာ ေကာင္းလုိက္တာ။ အုိကံဆုိးတဲ့ လူၾကီးေတြအေပၚ ဒီလုိပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ အစပုိင္းက မာလီၾကီးကုိ အိမ္သားေတြ စိတ္တုိင္းမက်တာေတြ ဖတ္ရတုန္းက စိတ္မခ်မ္းသာလုိက္တာ။
အေပၚက အမေမဓာ၀ီနဲ့ အေနာ္နီးမတ္ေျပာသြားတဲ့အတိုင္းပါပဲ..
ဒီေဖေဖကို.. ေဖ့ကို သတိရစိတ္နဲ့ အျမဲလာဖတ္ျဖစ္ပါတယ္
ျမတ္ႏိုး
Post a Comment