မယဥ္ႏြယ္ ေျပာသည္ မွန္၏။ ကၽြန္ေတာ့္အဘသည္ မားမားၾကီးရပ္ရင္း တိုက္ပိုင္ၾကီးကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေန၏။ ဤသည္ကို မေက်နပ္ေသာ ဆားပုလင္းတစ္ေကာင္ က အဘ အား တုတ္ႏွင့္၀င္ရိုက္သည္။ အဘသည္ ရိုက္ေသာလက္အား သူ႔ဘယ္လက္ျဖင့္ ဆီးဖမ္း၍ သူ႔ညာေျခေထာက္ႏွင့္ ဆီးခံုအား ေပါက္ခ် သည္။ ဆားပုလင္းေကာင္ သည္ ေခြးနာတစ္ေကာင္လုိေအာ္၍ ေျမေပၚပံုက်သြားသည္။ ရုတ္တရက္ေသာ္ အားလံုးေၾကာင္ ေနၾကသည္။ ထို႔ိေနာက္မွ ပုလိပ္သံုးေကာင္က အဘခါးကို ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ေတ့ခ်ိန္၍ လက္ေျမွာက္ ေစသည္။ အဘသည္ လက္ေျမွာက္လိုက္၏။ ထိုအခါက်မွ တိုက္ပိုင္ၾကီး ဦးဆံနီသည္ တဟဲဟဲ ရယ္၍ တင္းပုတ္ၾကီးကို ကိုင္ရင္း အဘေရွ႔၌ ရပ္သည္။
ေနာက္တစ္စကၠန္႔ဆိုလွ်င္ ဘာျဖစ္မည္ ကၽြန္ေတာ္မသိ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မယဥ္ႏြယ္ ဆြဲရင္း တန္းလန္း က ခ်ံဳကြယ္မွ သူတို႔ရွိရာ ေျပးထြက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ ပါးမွ မယဥ္ႏြယ္ကပ္ပါလာ၏။
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ ကေလးႏွစ္ဦး ေပၚလာသျဖင့္ အားလံုးေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မယဥ္ႏြယ္ သည္ အဘႏွင့္ တိုက္ပိုင္ၾကီးၾကား ရပ္လိုက္ၾကသည္။
''တိုက္ပိုင္ၾကီး ခင္ဗ်ားမတရားမလုပ္နဲ႔၊ က်ဳပ္အဘ ကိုဘုိးဒန္ကို မသတ္ဘူးဗ်…''
အဘသည္ သတိ၀င္လာဟန္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား လွမ္းေအာ္သည္။
''ဟဲ့ ငယ္ေလး နင္ဘယ္ကလာသလဲ၊ သြားစမ္း ျပန္''
ကၽြန္ေတာ္က အဘအား ျပန္ေအာ္သည္။
''က်ဳပ္က ဘာလုိ႔ျပန္ရမွာလဲဗ်၊ ကိုဘိုးဒန္ သတ္တဲ့ လူ က်ဳပ္သိတယ္''
တိုက္ပိုင္ၾကီးကိုဆံနီသည္ မီးေတာက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အနား ကပ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ေနာက္ဆုတ္၍ အသင့္ရွိေသာ အရက္ပုလင္းတစ္လံုးကို ဆြဲကိုင္သည္။
''တိုက္ပိုင္ၾကီး က်ဳပ္နားခင္ဗ်ားမကပ္နဲ႔ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားေခါင္းကို က်ဳပ္ရိုက္ခြဲမယ္၊ ျပီးေတာ့ က်ဳပ္ဆရာကို တိုင္မယ္၊ ကိုညီေလးကိုတိုင္မယ္၊ ဗိုလ္ေန၀င္း ကို တိုင္မယ္''
ကၽြန္ေတာ့္စကား အနက္ ကၽြန္ေတာ့္ပုလင္းကို ေၾကာက္၍ေလာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာကို ေၾကာက္၍ ေလာ…၊ကိုညီေလးကို ေၾကာက္၍ေလာ၊ ဗိုလ္ေန၀င္းကို ေၾကာက္၍ေလာမသိ တိုက္ပိုင္ၾကီး ရပ္သြားသည္။
ထုိအခါ သူၾကီးဦးသာဇံ သည္ ၀ုန္းခနဲထ၍ ေအာ္သည္။
''ေသာက္ကန္းမေလး …ဒီမ်ိဳးမစစ္ကေလးနဲ႔ ဘယ္ကေတြ႕လာလဲ''
ဦးသာဇံ သည္ ေဒါသတၾကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အနီးရွိ မယဥ္ႏြယ္ဆီ ေျပးလွမ္းလာ၏။
''ဒီမွာသူၾကီး၊ ခင္ဗ်ားမယဥ္ႏြယ္ထိရင္ ခင္ဗ်ားေခါင္းလည္း က်ဳပ္ရိုက္ခြဲမယ္''
သတၱိတစ္ျပားသား မွ မရိွေသာ သူႀကီးသည္ ေနာက္ဆုတ္သြာ းသည္။ မယဥ္ႏြယ္လည္း ေရာေယာင္၍ အရက္ပုလင္း တစ္လုံး ကို ဆြဲထားသည္။ အားလုံး ကၽြန္ေတာ္တို႕ေႀကာင့္ ေႀကာင္ေန ခိုက္၊ ဌာနပိုင္ႀကီး ဦးထြန္း သည္ ေနရာမွထသည္။ သူကေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား လွမ္းေျပာ သည္။
"ငယ္ေလးခုနက ကိုဘိုးဒန္ကိုသတ္တဲ့လူ သိတယ္လို႕ေျပာတယ္၊ သူ ဘယ္သူလဲ"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုေရႊနီဘက္သို႕ လွည့္လိုက္သည္။
"ကိုဘိုးဒန္ သတ္တာ ေက်ာက္ျဖဳန္းေရႊနီ၊ ဒါကိုဘေထြးေလးလည္း သိတယ္မႈတ္ဖူးလား ဘေထြး ေလး"
ကိုေရႊနီ သည္ အလြန္လ်င္ျမန္၏။ သူသည္က်ားသဖြယ္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ခုန္အုပ္လိုက္ သည္။ သုိ႕ရာတြင္ သူ႕ထက္ ဌာနပိုင္ႀကီးက ပုိလ်င္သည္။
ကိုေရႊနီ ၏ လက္မ်ား ကၽြန္ေတာ့္လည္းပင္း ေရာက္ခ်ိန္၌ ဌာနပိုင္ႀကီး၏ ေျခာက္လုံးျပဴးသည္ ကိုေရႊနီ၏ နားထင္ ၌ ေတ့ျပီးျဖစ္ေနသည္။
"ေရႊနီ မင္းကေလးကိုလႊတ္လိုက္၊ ငါေျပာတာႀကားလား"
ဤသို႕ဆိုျပန္ေသာ္ ကိုေရႊနီသည္ အမိန္ကိုနာခံေသာ အမဲလိုက္ေခြးပမာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ေပၚမွ ခြာ၍ တစ္ေနရာ ၌ လက္အုပ္ခ်ီ ေဆာင့္ေႀကာင့္ထိုင္သည္။
ဤအခ်ိန္အထိ ျငိမ္ေနေသာ တိုက္ပိုင္ႀကီးသည္ လႈပ္ရွားလာ၏။
"ေဟ့လူကိုထြန္း ခင္ဗ်ားဘာလုပ္တာလဲ"
ဌာနပိုင္ႀကီးသည္ ေျခာက္လုံးျပဴးကို လက္ကမခ်ဘဲ တည္ျငိမ္စြာျဖင့္ ျပန္ေျဖ၏။
က်ဳပ္တရားခံ အစစ္ မိထားျပီ၊ ဒီကေလးေျပာတာ မွန္တယ္၊ က်ဳပ္သတင္ရျပီးျပီ၊ ဘိုးဒန္ႏြား ေစ်း ေကာင္းေကာင္ရတယ္၊ ေရႊနီဖဲရႈံးတယ္၊ ငယ္ေလး မင္းက ဘိုးဒန္ကို ေရႊနီသတ္တယ္လို႕ ဘာေႀကာင့္ ေျပာလဲ"
ကၽြန္ေတာ္ သည္ အလြန္အားရိွသြား၏။ ထို႕ေႀကာင့္ သိသမွ်, ေျပာသည္။
"ဌာနပိုင္ႀကီး၊ ကိုဘိုးဒန္ရဲ႕ စာဥေျပာက္ႏြားေလး ပြဲစားေတြ၀ိုင္းေနတာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ ခဲ့ရတယ္၊ စာသင္ ကိုသန္းေမာင္ ရဲ႕ညီ ညြန္႕ေမာင္ႀကီးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေက်ာက္ျဖဳန္းေရႊနီ ဖဲရႈံးတာလည္း ေတြ႕ခဲ့တယ၊္ ညေန ရြာျပန္လာေတာ့ ကိုဘိုးဒန္နဲ႕ ေရႊနီနဲ႕တြဲျပီး ေခ်ာင္းေခါင္းသခ်ႌင္း မွာ ထန္းေရ မူးေနတာလည္း ေတြ႕ခဲ့တယ္"
ဌာနပိုင္ၾကီး သည္ ေက်နပ္စြာျပံဳးရငး္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ ဆက္ေမး၏။
''ဘိုးဒန္နဲ႔ ေရႊနီ အရက္မူးတာ ငယ္ေလး အျပင္ ဘယ္သူျမင္ေသးသလဲ…''
''က်ဳပ္ ေရာ ဘေထြးေလးေရာ ျမင္တယ္''
ဌာနပိုင္ၾကီးက ဘေထြးကိုၾကည့္တယ္။ ဘေထြးက ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ က ဘေထြးကို အားေပးသည္။
''မေၾကာက္ပါ နဲ႔ ဘေထြးရယ္၊ ခင္ဗ်ားက သက္ေသလိုက္ရမွာ ေၾကာက္တာနဲ႕ က်ဳပ္ပါးစပ္ ပိတ္ထားတယ္…၊ အမႈ ထိမ္ခ်န္ ရင္ အျပစ္ၾကီးတယ္လို႔၊ ဌာနာပိုင္ၾကီး က်ဳပ္အမႈမထိမ္ခ်န္ ဘူးဗ်၊ က်ဳပ္အမွန္ေတြ ေျပာေနတာ''
ဌာနပိုင္ၾကီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား မည္သုိ႔မွ် ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ ပုလိပ္မ်ားအား အမိန္႔ေပးသည္။
''ေဟ့…ေရႊနီ ကိုခ်ဳပ္၊ ေရႊြလြန္း ကိုလည္း ခ်ဳပ္ကြာ''
ဘေထြး သည္ မ်က္လံုးျပဴးသားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား လွမ္းၾကည့္သည္။
''ငယ္ေလးရာ င့ါလူရာ မင္းနဲ႔ငါ ရန္ျငိဳးမရွိပါဘူးကြာ၊ မင္းသိသားပဲကြာ၊ ငါမဟုတ္တာ ဘာမွမလုပ္ပါဘူးကြာ၊ မင္းက င့ါကို အခုအက်ဥ္းက်ေအာင္ လုပ္ျပီေပါ့ကြာ''
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘေထြးအား အလြန္သနားသြား၏။ ရင္၌ လည္းဆို႔သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဌာနပိုင္ၾကီးအား ေမတၱာ ရပ္ခံသည္။
''ဌာနာပိုင္ၾကီးရာ၊ က်ဳပ္ဘေထြး မွာ အျပစ္မရွိပါဘူး''
ဌာနာပိုင္ၾကီးသ ည္ ဘေထြးအား ေစ့ေစ့ၾကည့္၍ ေမးသည္။
''ဖိုးေရႊလြန္း ငယ္ေလးေျပာတာေတြ အမွန္လား''
''မွန္…မွန္…မွန္ပါတယ္ဗ်''
''မင္း အစိုးရသက္ေသ လုပ္မလား''
''လုပ္..လုပ္….လုပ္ပါ့မယ္ခင္ဗ်''
ဌာနပိုင္ၾကီး သည္ တိုက္ပိုင္ၾကီးဘက္သို႔ လွည့္သည္။
''ကဲ အစ္ကိုၾကီး၊ အမႈေပၚျပီ ဆိုင္ရာတရားခံကို ဖမ္းခ်ဳပ္ရံုပဲ''
တုိက္ပိုင္ၾကီးသည္ မည္သို႔မွ် မိန္႔ျမြက္ေတာ္မမူဘဲ ရွဴးဖိနပ္သံ တေဂါက္ေဂါက္ျဖင့္ အိမ္ဆီ ထြက္ရင္း မ်က္ႏွာ လႊြဲေတာ္၏။
အဘႏွင္တကြ ဖမ္းထားေသာ လူအားလံုး လႊတ္သည္။
အားလံုးျပန္ခါနီး ကၽြန္ေတာ္က ဌာနာပိုင္ၾကီးကို မွာၾကားသည္။
''ဌာနာပိုင္ၾကီး ရာ၊ ခင္ဗ်ားက ကယ္ဆယ္ေရးဆရာၾကီးပါ၊ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္အေဖလို ရွိခိုးပါတယ္ဗ်ာ၊ အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္ကို ခင္ဗ်ားတစ္ခုကူညီပါ''
ဌာနာပိုင္ၾကီး သည္ ျပံဳးရႊင္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးအားပုတ္ရင္း…။
''ေျပာပါငယ္ေလးရာ၊ ဦးေလး ဘာကူညီေပးရမလဲ''
ကၽြန္ေတာ္ သည္ သူၾကီးဦးသာဇံအား လက္ညွိဳးထိုးျပသည္။
''ေဟာဒီလူၾကီးက အလြန္အရိုက္ပက္စက္တယ္၊ မယဥ္ႏြယ္ကို မရိုက္ပါေစနဲ႔ဗ်ာ၊ မယဥ္ႏြယ္ကို သူရိုက္ရင္ သူ႔ကို တစ္ကၽြန္းခ် ေပးပါဗ်ာ''
ဌာနာပိုင္ၾကီးမ်က္ႏွာ၌ ရယ္ျခင္းကို ထိန္းသိမ္းဟန္ ေပၚလာသည္။ ထို႔ေနာက္ သူၾကီးဘက္လွည့္၍ ေျပာသည္။
''ကဲဗ်ာ သူၾကီး ၊ ဒီေကာင္ေလး စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ကတိေပးလိုက္ဗ်ာ၊ ေကာင္ေလးေၾကာင့္ အမႈမွန္ ေပၚတာ ကုိလည္း သတိထားေနာ္၊ ခင္ဗ်ားသမီး ခင္းဗ်ားရိုက္ မွာလား''
''ဌာနာပိုင္ၾကီးရာ….ကၽြန္ေတာ့္သမီး ကၽြန္ေတာ္မရိုက္ပါဘူး''
မေက်နပ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕သို႔ထြက္သည္။ ဌာနာပိုင္ၾကီးအားကိုးႏွင့္ သူၾကီးကို က်ိခိုင္းသည္။
''သူၾကီး…ခင္ဗ်ားဘုရားစူး''
''ဖ်ားစူး…''
''မိုးၾကိဳးပစ္…''
''မိုးၾကိဳးပစ္…''
ေျမြေပြးကိုက္…''
''ေျမြေပြးကိုက္…''
''ကာလနာတိုက္…''
''တိုက္…''
ကၽြန္ေတာ္သည္ မယဥ္ႏြယ္အား အားေပးျပံဳးျပျပီး သူၾကီးအိမ္ေရွ႕ေပါက္မွ ထြက္ခဲ့သည္။ မယဥ္ႏြယ္ကို ရိုက္လွ်င္ သူၾကီး ကာလနာတိုက္ေသမည္မွာ အလြန္ေသခ်ာသည္။
ေနာက္တစ္စကၠန္႔ဆိုလွ်င္ ဘာျဖစ္မည္ ကၽြန္ေတာ္မသိ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ မယဥ္ႏြယ္ ဆြဲရင္း တန္းလန္း က ခ်ံဳကြယ္မွ သူတို႔ရွိရာ ေျပးထြက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ ပါးမွ မယဥ္ႏြယ္ကပ္ပါလာ၏။
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ ကေလးႏွစ္ဦး ေပၚလာသျဖင့္ အားလံုးေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မယဥ္ႏြယ္ သည္ အဘႏွင့္ တိုက္ပိုင္ၾကီးၾကား ရပ္လိုက္ၾကသည္။
''တိုက္ပိုင္ၾကီး ခင္ဗ်ားမတရားမလုပ္နဲ႔၊ က်ဳပ္အဘ ကိုဘုိးဒန္ကို မသတ္ဘူးဗ်…''
အဘသည္ သတိ၀င္လာဟန္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား လွမ္းေအာ္သည္။
''ဟဲ့ ငယ္ေလး နင္ဘယ္ကလာသလဲ၊ သြားစမ္း ျပန္''
ကၽြန္ေတာ္က အဘအား ျပန္ေအာ္သည္။
''က်ဳပ္က ဘာလုိ႔ျပန္ရမွာလဲဗ်၊ ကိုဘိုးဒန္ သတ္တဲ့ လူ က်ဳပ္သိတယ္''
တိုက္ပိုင္ၾကီးကိုဆံနီသည္ မီးေတာက္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အနား ကပ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ေနာက္ဆုတ္၍ အသင့္ရွိေသာ အရက္ပုလင္းတစ္လံုးကို ဆြဲကိုင္သည္။
''တိုက္ပိုင္ၾကီး က်ဳပ္နားခင္ဗ်ားမကပ္နဲ႔ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားေခါင္းကို က်ဳပ္ရိုက္ခြဲမယ္၊ ျပီးေတာ့ က်ဳပ္ဆရာကို တိုင္မယ္၊ ကိုညီေလးကိုတိုင္မယ္၊ ဗိုလ္ေန၀င္း ကို တိုင္မယ္''
ကၽြန္ေတာ့္စကား အနက္ ကၽြန္ေတာ့္ပုလင္းကို ေၾကာက္၍ေလာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာကို ေၾကာက္၍ ေလာ…၊ကိုညီေလးကို ေၾကာက္၍ေလာ၊ ဗိုလ္ေန၀င္းကို ေၾကာက္၍ေလာမသိ တိုက္ပိုင္ၾကီး ရပ္သြားသည္။
ထုိအခါ သူၾကီးဦးသာဇံ သည္ ၀ုန္းခနဲထ၍ ေအာ္သည္။
''ေသာက္ကန္းမေလး …ဒီမ်ိဳးမစစ္ကေလးနဲ႔ ဘယ္ကေတြ႕လာလဲ''
ဦးသာဇံ သည္ ေဒါသတၾကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အနီးရွိ မယဥ္ႏြယ္ဆီ ေျပးလွမ္းလာ၏။
''ဒီမွာသူၾကီး၊ ခင္ဗ်ားမယဥ္ႏြယ္ထိရင္ ခင္ဗ်ားေခါင္းလည္း က်ဳပ္ရိုက္ခြဲမယ္''
သတၱိတစ္ျပားသား မွ မရိွေသာ သူႀကီးသည္ ေနာက္ဆုတ္သြာ းသည္။ မယဥ္ႏြယ္လည္း ေရာေယာင္၍ အရက္ပုလင္း တစ္လုံး ကို ဆြဲထားသည္။ အားလုံး ကၽြန္ေတာ္တို႕ေႀကာင့္ ေႀကာင္ေန ခိုက္၊ ဌာနပိုင္ႀကီး ဦးထြန္း သည္ ေနရာမွထသည္။ သူကေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား လွမ္းေျပာ သည္။
"ငယ္ေလးခုနက ကိုဘိုးဒန္ကိုသတ္တဲ့လူ သိတယ္လို႕ေျပာတယ္၊ သူ ဘယ္သူလဲ"
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုေရႊနီဘက္သို႕ လွည့္လိုက္သည္။
"ကိုဘိုးဒန္ သတ္တာ ေက်ာက္ျဖဳန္းေရႊနီ၊ ဒါကိုဘေထြးေလးလည္း သိတယ္မႈတ္ဖူးလား ဘေထြး ေလး"
ကိုေရႊနီ သည္ အလြန္လ်င္ျမန္၏။ သူသည္က်ားသဖြယ္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ခုန္အုပ္လိုက္ သည္။ သုိ႕ရာတြင္ သူ႕ထက္ ဌာနပိုင္ႀကီးက ပုိလ်င္သည္။
ကိုေရႊနီ ၏ လက္မ်ား ကၽြန္ေတာ့္လည္းပင္း ေရာက္ခ်ိန္၌ ဌာနပိုင္ႀကီး၏ ေျခာက္လုံးျပဴးသည္ ကိုေရႊနီ၏ နားထင္ ၌ ေတ့ျပီးျဖစ္ေနသည္။
"ေရႊနီ မင္းကေလးကိုလႊတ္လိုက္၊ ငါေျပာတာႀကားလား"
ဤသို႕ဆိုျပန္ေသာ္ ကိုေရႊနီသည္ အမိန္ကိုနာခံေသာ အမဲလိုက္ေခြးပမာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ေပၚမွ ခြာ၍ တစ္ေနရာ ၌ လက္အုပ္ခ်ီ ေဆာင့္ေႀကာင့္ထိုင္သည္။
ဤအခ်ိန္အထိ ျငိမ္ေနေသာ တိုက္ပိုင္ႀကီးသည္ လႈပ္ရွားလာ၏။
"ေဟ့လူကိုထြန္း ခင္ဗ်ားဘာလုပ္တာလဲ"
ဌာနပိုင္ႀကီးသည္ ေျခာက္လုံးျပဴးကို လက္ကမခ်ဘဲ တည္ျငိမ္စြာျဖင့္ ျပန္ေျဖ၏။
က်ဳပ္တရားခံ အစစ္ မိထားျပီ၊ ဒီကေလးေျပာတာ မွန္တယ္၊ က်ဳပ္သတင္ရျပီးျပီ၊ ဘိုးဒန္ႏြား ေစ်း ေကာင္းေကာင္ရတယ္၊ ေရႊနီဖဲရႈံးတယ္၊ ငယ္ေလး မင္းက ဘိုးဒန္ကို ေရႊနီသတ္တယ္လို႕ ဘာေႀကာင့္ ေျပာလဲ"
ကၽြန္ေတာ္ သည္ အလြန္အားရိွသြား၏။ ထို႕ေႀကာင့္ သိသမွ်, ေျပာသည္။
"ဌာနပိုင္ႀကီး၊ ကိုဘိုးဒန္ရဲ႕ စာဥေျပာက္ႏြားေလး ပြဲစားေတြ၀ိုင္းေနတာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ ခဲ့ရတယ္၊ စာသင္ ကိုသန္းေမာင္ ရဲ႕ညီ ညြန္႕ေမာင္ႀကီးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေက်ာက္ျဖဳန္းေရႊနီ ဖဲရႈံးတာလည္း ေတြ႕ခဲ့တယ၊္ ညေန ရြာျပန္လာေတာ့ ကိုဘိုးဒန္နဲ႕ ေရႊနီနဲ႕တြဲျပီး ေခ်ာင္းေခါင္းသခ်ႌင္း မွာ ထန္းေရ မူးေနတာလည္း ေတြ႕ခဲ့တယ္"
ဌာနပိုင္ၾကီး သည္ ေက်နပ္စြာျပံဳးရငး္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ ဆက္ေမး၏။
''ဘိုးဒန္နဲ႔ ေရႊနီ အရက္မူးတာ ငယ္ေလး အျပင္ ဘယ္သူျမင္ေသးသလဲ…''
''က်ဳပ္ ေရာ ဘေထြးေလးေရာ ျမင္တယ္''
ဌာနပိုင္ၾကီးက ဘေထြးကိုၾကည့္တယ္။ ဘေထြးက ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ က ဘေထြးကို အားေပးသည္။
''မေၾကာက္ပါ နဲ႔ ဘေထြးရယ္၊ ခင္ဗ်ားက သက္ေသလိုက္ရမွာ ေၾကာက္တာနဲ႕ က်ဳပ္ပါးစပ္ ပိတ္ထားတယ္…၊ အမႈ ထိမ္ခ်န္ ရင္ အျပစ္ၾကီးတယ္လို႔၊ ဌာနာပိုင္ၾကီး က်ဳပ္အမႈမထိမ္ခ်န္ ဘူးဗ်၊ က်ဳပ္အမွန္ေတြ ေျပာေနတာ''
ဌာနပိုင္ၾကီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား မည္သုိ႔မွ် ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ ပုလိပ္မ်ားအား အမိန္႔ေပးသည္။
''ေဟ့…ေရႊနီ ကိုခ်ဳပ္၊ ေရႊြလြန္း ကိုလည္း ခ်ဳပ္ကြာ''
ဘေထြး သည္ မ်က္လံုးျပဴးသားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အား လွမ္းၾကည့္သည္။
''ငယ္ေလးရာ င့ါလူရာ မင္းနဲ႔ငါ ရန္ျငိဳးမရွိပါဘူးကြာ၊ မင္းသိသားပဲကြာ၊ ငါမဟုတ္တာ ဘာမွမလုပ္ပါဘူးကြာ၊ မင္းက င့ါကို အခုအက်ဥ္းက်ေအာင္ လုပ္ျပီေပါ့ကြာ''
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘေထြးအား အလြန္သနားသြား၏။ ရင္၌ လည္းဆို႔သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဌာနပိုင္ၾကီးအား ေမတၱာ ရပ္ခံသည္။
''ဌာနာပိုင္ၾကီးရာ၊ က်ဳပ္ဘေထြး မွာ အျပစ္မရွိပါဘူး''
ဌာနာပိုင္ၾကီးသ ည္ ဘေထြးအား ေစ့ေစ့ၾကည့္၍ ေမးသည္။
''ဖိုးေရႊလြန္း ငယ္ေလးေျပာတာေတြ အမွန္လား''
''မွန္…မွန္…မွန္ပါတယ္ဗ်''
''မင္း အစိုးရသက္ေသ လုပ္မလား''
''လုပ္..လုပ္….လုပ္ပါ့မယ္ခင္ဗ်''
ဌာနပိုင္ၾကီး သည္ တိုက္ပိုင္ၾကီးဘက္သို႔ လွည့္သည္။
''ကဲ အစ္ကိုၾကီး၊ အမႈေပၚျပီ ဆိုင္ရာတရားခံကို ဖမ္းခ်ဳပ္ရံုပဲ''
တုိက္ပိုင္ၾကီးသည္ မည္သို႔မွ် မိန္႔ျမြက္ေတာ္မမူဘဲ ရွဴးဖိနပ္သံ တေဂါက္ေဂါက္ျဖင့္ အိမ္ဆီ ထြက္ရင္း မ်က္ႏွာ လႊြဲေတာ္၏။
အဘႏွင္တကြ ဖမ္းထားေသာ လူအားလံုး လႊတ္သည္။
အားလံုးျပန္ခါနီး ကၽြန္ေတာ္က ဌာနာပိုင္ၾကီးကို မွာၾကားသည္။
''ဌာနာပိုင္ၾကီး ရာ၊ ခင္ဗ်ားက ကယ္ဆယ္ေရးဆရာၾကီးပါ၊ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္အေဖလို ရွိခိုးပါတယ္ဗ်ာ၊ အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္ကို ခင္ဗ်ားတစ္ခုကူညီပါ''
ဌာနာပိုင္ၾကီး သည္ ျပံဳးရႊင္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးအားပုတ္ရင္း…။
''ေျပာပါငယ္ေလးရာ၊ ဦးေလး ဘာကူညီေပးရမလဲ''
ကၽြန္ေတာ္ သည္ သူၾကီးဦးသာဇံအား လက္ညွိဳးထိုးျပသည္။
''ေဟာဒီလူၾကီးက အလြန္အရိုက္ပက္စက္တယ္၊ မယဥ္ႏြယ္ကို မရိုက္ပါေစနဲ႔ဗ်ာ၊ မယဥ္ႏြယ္ကို သူရိုက္ရင္ သူ႔ကို တစ္ကၽြန္းခ် ေပးပါဗ်ာ''
ဌာနာပိုင္ၾကီးမ်က္ႏွာ၌ ရယ္ျခင္းကို ထိန္းသိမ္းဟန္ ေပၚလာသည္။ ထို႔ေနာက္ သူၾကီးဘက္လွည့္၍ ေျပာသည္။
''ကဲဗ်ာ သူၾကီး ၊ ဒီေကာင္ေလး စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ကတိေပးလိုက္ဗ်ာ၊ ေကာင္ေလးေၾကာင့္ အမႈမွန္ ေပၚတာ ကုိလည္း သတိထားေနာ္၊ ခင္ဗ်ားသမီး ခင္းဗ်ားရိုက္ မွာလား''
''ဌာနာပိုင္ၾကီးရာ….ကၽြန္ေတာ့္သမီး ကၽြန္ေတာ္မရိုက္ပါဘူး''
မေက်နပ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕သို႔ထြက္သည္။ ဌာနာပိုင္ၾကီးအားကိုးႏွင့္ သူၾကီးကို က်ိခိုင္းသည္။
''သူၾကီး…ခင္ဗ်ားဘုရားစူး''
''ဖ်ားစူး…''
''မိုးၾကိဳးပစ္…''
''မိုးၾကိဳးပစ္…''
ေျမြေပြးကိုက္…''
''ေျမြေပြးကိုက္…''
''ကာလနာတိုက္…''
''တိုက္…''
ကၽြန္ေတာ္သည္ မယဥ္ႏြယ္အား အားေပးျပံဳးျပျပီး သူၾကီးအိမ္ေရွ႕ေပါက္မွ ထြက္ခဲ့သည္။ မယဥ္ႏြယ္ကို ရိုက္လွ်င္ သူၾကီး ကာလနာတိုက္ေသမည္မွာ အလြန္ေသခ်ာသည္။
အခန္း (၈)
ေနမ်ိဳးသူရိ္ ဗိုလ္ေက်ာ္ရွိန္
ေနမ်ိဳးသူရိ္ ဗိုလ္ေက်ာ္ရွိန္
ဤသို႔ျဖင့္ ရံုးျပင္ကနားတက္ရန္ အလြန္ေၾကာက္ေသာ ဘေထြးေလးသည္ အစိုးရ သက္ေသအျဖစ္ ရံုးမွန္မွန္ တက္ ေနရျပန္သည္။ ရံုးတက္ဂါတ္တက္ရမည္ေၾကာက္၍ ပုလိပ္လာလွ်င္ မွန္မွန္ရွိခိုးလ်က္ သူၾကီးအိမ္၌ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားရင္း မွန္မွန္ကၽြန္ခံ ေလေသာဘေထြးခမ်ာ ဤသို႔ျဖစ္ရသည္ကို ကၽြန္ေတာ ္စိတ္မေကာင္း။ သို႔ေသာ္ မတတ္ႏိုင္။
ကိုဘိုးဒန္သတ္မႈၾကီး ျပီးဆံုးျပီးေနာက္ ရြာ၌ အထူးအေထြ မေပၚေပါက္ခဲ့။ အထူးအေထြ မေပၚေပါက္ ေသာ အခါ တစ္နည္းအားျဖင့္ ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ေတာ့ ႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ မၾကာမီအတြင္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာသည္ ပြဲလမ္းသဘင္ႏွင့္ စည္စည္ပင္ပင္ ျဖစ္ခဲ့၏။ ဤသို႔ျဖစ္လာခဲ့သည့္အတြက္ ေက်းဇူး တင္ရမည့္ သူ မွာ ရြာေတာင္ဖ်ား မွ မုဆိုးမသား ကိုေက်ာ္ရွိန္ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တု႔ိရြာ၏ သစ္ပင္မ်ားႏွင့္ ဇရပ္မ်ားတြင္ ယခုတေလာ စကၠဴရြက္ၾကီးမ်ား ကပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ စကၠဴရြက္ထိပ္၌ 'ေဟဟိုးတပ္ သို႔၀င္ၾကေလာ့….'ဟု ဧရာမစာ လံုးၾကီးမ်ားျဖင့္ ေရးထားသည္။
စာလံုး မ်ား ေအာက္၌ ဂ်ပန္စစ္၀တ္စံု၀တ္လ်က္ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ ေျမွာက္ျပေနေသာ လူတစ္ေယာက္ပံုကို ဆြဲထားသည္။
ေဟးဟုိးတပ္ ဆိုေသာ စကားကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္။ တပ္ဆိုသျဖင့္ စစ္တပ္ပဲျဖစ္ရမည္။ ပံုထဲက အရုပ္ သည္လည္း ေသနတ္ကို ျပထားသည္မဟုတ္ပါေလာ။ ဗမာေတြကို ၀င္ခိုင္းပံု ေထာက္၍ ဂ်ပန္တပ္ ေတာ့ မျဖစ္တန္ရာ။ ဗိုလ္ေတဇ၊ ဗိုလ္ေန၀င္းတုိ႔၏ ဗမာ့တပ္မေတာ္ပဲ ျဖစ္ရမည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ရြာလံုးမွ ကုိေက်ာ္ရွိန္တစ္ေယာက္သာ ေဟးဟိုးတပ္သို႔ ၀င္သည္။
မုဆိုးမသား ကိုေက်ာ္ရွိန္မွာ ယခင္က ရြာ၌ ထင္ရွားလွသည္ မဟုတ္၊ သူတို႔ လူၾကီးမ်ားက ငေက်ာ္ရွိန္ဟု ေခၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ ကေလးမ်ားက ကိုငေက်ာ္ရွိန္ဟု ေခၚသည္။
ကုိငေက်ာ္ရွိန္ မွာ လူလံူးလူဖန္ ေသးေသးေလး ျဖစ္သည္။ အသားကလည္း မည္းေသးသည္။ မဆိုးမ သား လည္း ျဖစ္ေသးသည္။ သူ႔ကို ရြာမွအပ်ိဳမ်ားက မည္သူမွ် ဂရိုမစိုက္ၾက။ သုိ႔ရာတြင္ ကိုငေက်ာ္ရွိန္ ေဟးဟုိးတပ္ သို႔ ၀င္သည္ႏွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း သူရဲေကာင္းၾကီး ျဖစ္လာသည္။ ကိုငေက်ာ္ရွိန္ သူရဲေကာင္းၾကီး ျဖစ္ထိုက္ေသာ အေၾကာင္းလည္း ရွိသည္။
သူၾကီသည္ ရြာသားမ်ားအား ေမာင္းထုေခၚ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မၾကားဖူးေသာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ပြဲတစ္ခု လုပ္မည့္အေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ ဤပြဲမွာ ႏွယ္ႏွယ္ရရပြဲမ်ား မဟုတ္။ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ၾကီး နာကာမူရာႏွင့္ ေပါက္ေခါင္းျမိဳ႕ ပိုင္မင္း ဦးေအးခန္႔အမိန္ႏွင့္ လုပ္ေသာ မင္းပြဲစိုးပြဲလည္း ျဖစ္သည္ ဆို၏။ ပြဲအမည္မွာ ဂုဏ္ျပဳပြဲ ဟု ေခၚသည္။ ကိုငေက်ာ္ရွိန္ကို ဂုဏ္ျပဳမည့္ပြဲဟု သိရသည္။ ဤပြဲသို႔ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ၾကီးေရာ လာမည္။ မာလာေသာင္းအျငိမ့္ လည္း ပါမည္ဟုဆိုသည္။
ကၽြန္ေတာ္တု႔ိတစ္ရြာလံုး ေပ်ာ္္ရႊြင္ၾကသည္။ ရြာသည္ ပြဲငတ္ေနသည္မွာ ၾကာျပီ။ ဂ်ပန္၀င္ကလည္းက ေငြစ ရွားသျဖင့္ အလွဴန္အတန္းမ်ားလည္း မရွိ။ အလႊဲမေရွာင္လုပ္ရမည့္ ဘုန္းၾကီးပ်ံပြဲလုပ္ရန္လည္း ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ မွ ဘုန္းၾကီး မ်ား သည္ တစ္ပါးမွ် ပ်ံလြန္ေတာ္ မမူၾက။
ရြာလယ္၌ မ႑ပ္ၾကီး ဟိန္းေအာင္ထိုးၾကသည္။ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ၾကီးႏွင့္ ျမိဳ႕ပိုင္ၾကီး လာမည့္လမ္းကိုလည္း ငွက္ေပ်ာပင္စိုက္ ၍ သဲျဖဴးခင္းရာဇမတ္ကာၾကသည္။ ရြာရွိ အပ်ိဳတစ္သိုက္မွာမူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းက သံုးတန္းျပ ဆရာေလး ကိုၾကင္ခဲ ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ ေနၾကသည္။
ဆရာေလး ကိုၾကင္ခဲ လည္း အလြန္ေပ်ာ္ရြင္ေနသည္။ ဆရာေလးသည္ ရြာ၌ ရွင္ျပဳပြဲရွိလွ်င္ သွ်ိဳးလုိက္ရတု ကို အျမဲ စပ္ေပးသည္။ ဘုန္းၾကီးပ်ံရွိလ်ွင္ သံေ၀ဂသံေပါက္မ်ားႏွင႔္ ဧယင္က်ဴးရန္စာမ်ားကို ဒိုင္ခံ ေရးေပး သည္။
ရွင္လည္းမျပဳၾက၊ မဂၤလာလည္း မေဆာင္ၾကသည့္ျပင္၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီး မ်ားကလည္း ပံ်လြန္ေတာ္ မမူ ၾကသျဖင့္ ဆရာေလး လက္စြမ္းမျပရသည္မွာ အေတာ္ၾကာလွေပျပီ၊ ယခု ေမာင္မင္းၾကီးသား ကုိငေက်ာ္ရွိန္ မွ စ၍ ဆရာေလးလက္စြမ္းျပရန္ သုတိၾသဘာ မဂၤလလာ အခါေတာ္ ေရာက္ခဲ့ျပီမဟုတ္လား။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာေလးကိုၾကင္ခဲ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဂုဏ္ျပဳပြဲေန႔တြင္ ဆရာေလးစပ္ထားေသာ 'မဲဇာေတာင္ေျခ' အလိုက္ '၀ဲယာေအာင္ေျမ' ခ်ီရတုပိုဒ္စံုကို ကြမ္းေတာင္ကိုင္ တရုတ္မ ေခၚမျငိမ္းသာ ေခါင္းေဆာင္ေသာ အပ်ဳိတစ္သိုက္က ရြတ္ဆိုၾကရမည္။ ဆရာေလးသည္ မေမာႏုိင္မပန္းႏိုင္ အပ်ိဳမ်ားကို ရတုခ် ေပးေနသည္။
ဆရာေလးနည္းတူ ရြာဆံပင္ညွပ္ဆိုင္မွ ဘင္ဂ်ိဳစိမ္းေမာင္းႏွင့္ သံပတၱလားဆရာ ပန္းပဲကိုမွတ္ကယ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ ေသာ ကာလသားတီး၀ိုင္းအဖြဲ႕လည္း အလုပ္ရႈပ္ ေနၾကသည္။
ထို႔ေန႔ၾကီးေန႔ေကာင္းကား စကတည္းက ေပ်ာ္စရာၾကီး ျဖစ္ေန၏။
ျမိဳ႕ပိုင္မင္းႏွင့္ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ၾကီးသည္ သဲျဖဴခင္းလမ္းမွ ၾကြလာသည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ကာလသားတီး၀ိုင္းက ျမိဳင္ျမိဳင္ ဆိုင္ဆိုင္ စ၍စ၍ တီးေတာ့သည္။
''ဘရဏီရႈံုးေအာင္ ျပံဳးလုိက္ရင္ …တဲ့တယ္နယ္တဲ့…တယ္တဲ့နယ္၊ ပါးခ်ိဳင့္ကေလး ခ်စ္စရာ လွထိပ္ေခါင္တင္''
သူတုိ႔သီခ်င္းက အလြန္နားေထာင္ေကာင္းသည္။ သူၾကီးတူ ေရႊြသြားႏွင့္ ကိုဟန္စိန္ကလည္း အလြန္ အဆို ေကာင္းသည္.
ခက္သည္မွာ ျမိဳ႕ပိုင္မင္းမ်က္ႏွာ၌ ပါးခ်ိဳင့္မရွိ၊ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ၾကီးကလည္း ဘရဏီရႈံးေအာင္ မျပံဳး။ စစ္ဗိုလ္ၾကီးမ်က္ႏွာမွာ တင္းတင္းၾကီးျဖစ္သည္။ လူပုလွ်င္ စိတ္တိုသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ဂ်ပန္တိုင္းသည္ အရပ္ပု၍ အားတိုင္းလည္း စိတ္တိုေနၾကဟန္တူသည္။
မ႑ပ္သံဃာစင္လိုအျမင့္၌ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ၾကီး၊ ျမိဳ႕ပိုင္ၾကီး၊ တိုက္ပိုင္ၾကီး ဌာနာပိုင္ၾကီး မဟာဗမာအဖြဲ႕ ဥကၠဌ၊ သူၾကီး၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ကိုအုန္းေဖ၊ ကိုးေဆာင္တြဲေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဦးပ႑ိစေသာ လူၾကီးလူေကာင္း သူေတာ္ေကာင္း သူျမတ္ေလာင္းတို႔ ထိုင္ၾကသည္။
စင္ေအာက္မ႑ပ္အလယ္၌ လက္တန္းပါေသာ ကၽြန္းကုလားထိုင္ထက္တြင္ ကိုငေက်ာ္ရွိန္ သည္ လက္ျပင္ကုန္း ကေလးျဖင့္ ထိုင္ေနသည္။
အခမ္းအနားမွဴး အျဖစ္ ဆရာေလးကိုၾကင္ခဲ က ေဆာင္ရြက္၏။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
thank you ama
Post a Comment